ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα λοιπόν στις κερκίδες αγροτικού γηπέδου, κάπου στα όρη και στα παραρά, για να παρακολουθήσω ποδοσφαιρικό αγώνα τρίτης κατηγορίας του νησιού, τον οποίο δεν επρόκειτο με τίποτα να χάσω, αφού στη μία ομάδα παίζει ο γιόκας μου και η μανούλα σ’ αυτά είναι πανταχού και πάντοτε παρούσα. Έτσι, λίγο πριν ξεκινήσει η «ιστορική» αυτή αναμέτρηση, παίρνουμε ωραία-ωραία τις θέσεις μας στη μοναδική κερκίδα που υπάρχει στο γήπεδο και που πολύ σύντομα καταλαβαίνουμε ότι είναι κατάμεστη από τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας. Δεν μας ενοχλεί καθόλου, λέμε μεταξύ μας, «στο κάτω-κάτω πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε, βρε αδελφέ, και τι μπορεί άραγε να γίνει σε ένα αγώνα τρίτης κατηγορίας, σε ένα πρωτάθλημα που άλλωστε μόλις ξεκινά», σκεφτόμαστε εμείς οι αδαείς.
Έλα όμως που στο καπάκι διαπιστώνουμε πως σκεφτόμαστε χωρίς τον ξενοδόχο, όπου ξενοδόχος στην περίπτωση μας είναι το αντίπαλο φίλαθλο κοινό, που από το πρώτο σφύριγμα δείχνει πολύ ξεκάθαρα τις διαθέσεις του. Εδώ οφείλω να αναφέρω τη σημαντικότατη λεπτομέρεια που παρέλειψα - το ματσάκι διαιτητεύει γυναίκα γεγονός το οποίο από μόνο του προκαλεί ή μάλλον ερεθίζει ακόμη περισσότερο το πλήθος που χωρίς αμφιβολία μεταξύ άλλων πάσχει και από μισογυνισμό. Μετά το πρώτο γκολάκι, που πετυχαίνει ευτυχώς η ομάδα μας, εκεί γύρω στο πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα ξεκινούν τα όργανα, και όταν λέω ξεκινούν κυριολεκτώ. Το εκκωφαντικά εκνευριστικό και τόσο σπαστικό τύμπανο που κοπανά με μανία δίπλα μας ένα στρουμπουλό και εξίσου εκνευριστικό παιδάκι που μας κοιτά καχύποπτα, δεν εννοεί να σταματήσει αλλά, παρ’ όλη τη φασαρία που δημιουργεί, οι κραυγές του οργισμένου όχλου είναι πιο δυνατές, ενώ οι απειλές που εξαπολύουν απολύτως ξεκάθαρες. Και εννοείται ότι τα έχουν με την κοπελιά που τρέχει πάνω κάτω, αγέρωχα και αδιάφορα για τον κακό χαμό που το κάθε σφύριγμα της προκαλεί - δεν ξέρω πως τα καταφέρνει και δεν έχει βάλει ακόμη τα κλάματα , εγώ προσωπικά θα είχα πλαντάξει μέχρι τελικής λιποθυμίας - και όλοι μαζί εξαπολύουν τόσο χυδαία και άρρωστα πράγματα που έχω μείνει πραγματικά άφωνη. Δεν ξέρω τι τους συμβαίνει, αλλά οι συγκεκριμένοι οπαδοί έχουν - όπως διαπιστώνουμε πολύ γρήγορα - μια εμμονή, απωθημένο πείτε το, με τις κάρτες που κρύβει στο τσεπάκι η «lady in black». Επιμένουν και κτυπιούνται σαν ιθαγενείς σε χορό πριν από τη θυσία του λευκού στο καζάνι που βράζει, για μια κίτρινη που όπως λένε θα έπρεπε να ήταν κόκκινη που δεν δίνει σε παίκτη της ομάδας μας.Εν χορώ της φωνάζουν να τη βγάλει - την εν λόγω κάρτα εννοώ - από κει που την κρύβει και να τη τοποθετήσει σε συγκεκριμένο σημείο του σώματος της που δεν μπορώ εννοείται να αναφέρω δημοσίως. Στο δεύτερο τέρμα που πετυχαίνει η ομάδα μας, όλοι μαζί, αυτοί οι άγριοι τύποι τρέχουν και πέφτουν στα κάγκελα και σε κατάσταση ολικού αμόκ κτυπιούνται και σεληνιάζονται, στολίζοντας τη διαιτητίνα με ό,τι πιο βαρύ και ανώμαλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτή, «κυρίιαα» ούτε που γυρνά να τους κοιτάξει, γεγονός που τους εξαγριώνει ακόμη περισσότερο. Ουρλιάζουν πως η τύπισσα ασκεί το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου και πως η «ραααα παλαβήηηη» δεν μπορεί να ξεχωρίσει το οφσάιντ για τον απλούστατο λόγο πως ένα τόσο «περίπλοκο και επιστημονικό» θέμα δεν μπορεί να το καταλάβει ποτέ μια «μούλααααα», όπου μούλα για όσους δεν γνωρίζουν είναι η θηλυκή γαϊδούρα στην κυπριακή. Θέλω να σηκωθώ και να χειροκροτήσω το τέρμα της ομάδας μας, αλλά βλέποντας τους μουτζαχεντίν γύρω μου λέω του εαυτού μου «σκάσε καλύτερα κοπελιά γιατί σε βλέπω κλωτσοπατινάδα, να σε εκσφενδονίζουν στο γήπεδο και δεν είμαστε τώρα για τέτοια ρεζιλίκια». Προχωρά το παιχνιδάκι σε αυτό το σκηνικό πολέμου που περιγράφω, με τη διαιτητή ως κύριο στόχο των ανθρωποειδών γύρω μας, μέχρι τη στιγμή που το καμάρι μου - που παίζει αμυντικός - κάνει ένα ομολογουμένως σκληρό φάουλ σε αντίπαλο και τον ρίχνει κάτω. Αμάν αμάν, τι ακούνε τα αυτάκια μου. «Ρε ψηλέ μ…, ρε ψηλέ παλιοπ…, ρε εγώ …τη μάνα σου ρε…», σε ρυθμό χορωδίας που δεν λέει να τελειώσει … Και πείτε μου εσείς, ποία η θέση μου. Να σηκωθώ να υπερασπισθώ το παιδί μου ως άλλη «Μάνα Κουράγιο», να σηκωθώ να υπερασπισθώ την υπόληψη μου και να πω πως καμία σχέση στενού τύπου δεν έχω με κανένα από τους εν λόγω κάφρους ή να φύγω σφαίρα για το αυτοκίνητο και να κρυφτώ εκεί μέχρι νεοτέρας;
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|