ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Αυτή τη στιγμή σας το ορκίζομαι κυλιέμαι κάτω απ’ τα γέλια! Δεν υπάρχει αυτό που συμβαίνει. Το βρίσκω τόσο αστείο, ενώ το εντελώς χαζό και τάχα μου αθώο ύφος που παίρνει η μητέρα μου κάθε φορά που τα έχει κάνει θάλασσα, είναι αυτό που με αποτελειώνει. Ακούστε, λοιπόν, τι έκανε το «ούφο μου» σήμερα, και πείτε μου αν δεν είναι στα αλήθεια ξεκαρδιστικό! Η γλυκιά μου η μαμά δεν έχει ομολογουμένως καθόλου καλή σχέση με το κινητό της τηλέφωνο το οποίο, αν δεν έχει ξεχάσει ή χάσει κάπου, σπανίως απαντά. Έχει δε και φοβερό θέμα με τον φορτιστή που πάντα κάπου εξαφανίζεται ή όπως ισχυρίζεται της τον κρύβουμε εμείς επί τούτου για να την ταλαιπωρούμε. Εν πάση περιπτώσει για να καταλήξουμε στο σημερινό μας κάζο, το μεσημέρι φθάνοντας στο σπίτι, τη βρίσκω να παλεύει με τον φορτιστή που μετά από μέρες απουσίας κάνει ξαφνικά την επανεμφάνιση του! Μόλις με βλέπει μου λέει εκνευρισμένα πως πάλι δεν μπορεί να φορτίσει το τηλέφωνο της γιατί κάτι έπαθε, «χάθηκε η τρύπα του», επί λέξη σας το ορκίζομαι, «και δεν μπαίνει στον φορτιστή.»
«Παλιοτηλέφωνα και άχρηστοι φορτιστές κινέζικοι, μας τα πουλάνε απλά για να μας τυραννούν» φωνάζει, μονολογώντας, και δηλώνει έτοιμη να τα πετάξει όλα στα σκουπίδια, αφού έχουν καταφέρει να τις σπάσουν τα νεύρα. Πλησιάζω στο τραπέζι που βρίσκεται ο εν λόγω φορτιστής παρέα με τη μητέρα για να τη βοηθήσω. Στα χέρια της βλέπω όντως ένα τηλέφωνο, αλλά όχι το δικό της και μάλιστα αυτό που βλέπω δεν είναι καν κινητό. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, η μητέρα μου προσπαθεί να φορτίσει ένα ασύρματο τηλέφωνο σταθερής τηλεφωνίας, αγνώστου προελεύσεως απ’ ότι αντιλαμβάνομαι, άσχετα αν η μανούλα μου πραγματικά δεν έχει πάρει χαμπάρι. Το γεγονός ότι το ασύρματο αυτό είναι τουλάχιστον διπλάσιο στο μέγεθος, αλλά και στο βάρος, από τα κινητά που κυκλοφορούν την σήμερον ημέρα, μάλλον το περνά εντελώς στο ντούκου, η δε έλλειψη υποδοχής για φορτιστή μοιάζει να την αφήνει παγερά αδιάφορη! «Τι είναι αυτό το τούβλο που κρατάς;» τη ρωτάω και πραγματικά την πιστεύω όταν μου λεει ότι όταν έβγαλε αυτό το «πράγμα» από τη τσάντα της και προσπάθησε να το φορτίσει δεν της έκανε καν κλικ η τόσο εμφανής διαφορά! Αρχίζω και γελώ και αυτό την εκνευρίζει ακόμη περισσότερο. «Μην με κοροϊδεύεις βλαξ και φτιάξε μου το κ....τηλέφωνο», μου λέει, και αρχίζει τις εικασίες πως κάποιος της έκλεψε το κινητό από τη τσάντα και διάφορα άσχετα, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει πώς βρέθηκε το ασύρματο τηλέφωνο μιας κάποιας σταθερής γραμμής, κάποιου κακόμοιρου ανθρώπου στην κατοχή της! «Πάψε που θες να με βγάλεις και τρελή!», μου ουρλιάζει όταν επιμένω να μάθω που πήγε ενόσω έλειπα, για να λύσουμε και το μυστήριο! «Δεν το κούνησα απ’ το σπίτι», επιμένει! «Καλά αφού δεν έφυγες πώς βρέθηκε στο τραπέζι όλο αυτό το φαγητό από τη ψησταριά», την ρωτώ και αφού εγώ δεν το έφερα προφανώς ήδη γνωρίζω πως με κάποιον τρόπο η μητέρα μου έχει βγει από το σπίτι. «Απαπά», θυμάται ξαφνικά! Όπα καλώς την τη αναλαμπή! «Αχ ναι βρε παιδί μου, αφού μ’ έχετε τρελάνει εδώ μέσα! Πήγαμε με τον μικρό - όπου μικρός είναι ο δεκαεννιάχρονος γιος μου που συχνά εκτελεί και χρέη προσωπικού της σοφέρ - στην ψησταριά. Τι να κάνω η κακομοίρα, να αφήσω τα παιδιά νηστικά;» Αρχίζω να ψυλλιάζομαι τη δουλειά και από το τηλέφωνο μου καλώ τον αριθμό του κινητού της μητέρας μου, ενώ αυτή συνεχίζει να φωνάζει και να παραλογίζεται. Στο τρίτο κτύπημα απαντά μια γυναικεία φωνή ελαφρώς - έως πάρα πολύ - αγριεμένη. «Αλλόοοοοου», ακούω. «Ναι, χαίρεται, παρακαλώ…», προσπαθώ να πω και να εξηγήσω ευγενικά ότι η μητέρα μου έχει ξεχάσει κάπου το κινητό της και - πριν προλάβω να ολοκληρώσω περί ασυρμάτου τηλεφώνου - απ΄ την άλλη μεριά η απεγνωσμένη φωνή της κυρίας δίνει τέλος στο μυστήριο. «Άτε μάνα μου, εμείς είμαστε η ψησταριά! Φέρτε μας πίσω το τηλέφωνο μας γρήγορα έχει δύο ώρες που το ψάχνουμε και εξαιτίας σας χάσαμε όλα τα deliveries και τις παραγγελίες της ημέρας...». Βλέπω τη φάτσα της μητέρας μου... Κλαίω...!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|