ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Περπατώντας χθες στην παλιά Λευκωσία βρέθηκα τυχαία μπροστά από ένα παλαιοπωλείο και κοντοστάθηκα να χαζέψω την πραμάτεια του. Απλωμένα στο πεζοδρόμιο διάφορα αντικείμενα μιας άλλης εποχής, κειμήλια που σίγουρα είχαν γνωρίσει και πιο ένδοξες στιγμές! Παλιές δερμάτινες βαλίτσες από ταξίδια του παρελθόντος, τενεκεδένια κουτιά μπισκότων, πατίνια, δίσκοι από βινύλιο σε ένα χάρτινο κουτί. Και ένα ποδήλατο τύπου τσόπερ που αμέσως μου θύμισε τον αδελφό μου και τις τρελές ποδηλατοδρομίες μας όταν ήμασταν παιδιά, που μου έχουν αφήσει ένα μεγάλο σημάδι στο γόνατο ως σουβενίρ της παιδικής μας αθωότητας.
Και στην τέντα του μαγαζιού, κρεμασμένη από μια κρεμάστρα μια μαυρόασπρη ποδιά που φορούσαμε στο Δημοτικό και δίπλα της ένα κακοκομμένο χαρτόνι που με μαύρο μαρκαδόρο έγραφε τη λέξη «Αντίκες». Στιγμιαίος μικρός πανικός. Η ποδιά αυτή, η ποδίτσα που και εγώ φορούσα στο δημοτικό σχολείο Αγίου Ανδρέα Λευκωσίας, σήμερα θεωρείται αντίκα. Άρα και ‘γω που τη φορούσα θεωρούμαι επίσης... αντίκα και απλά δεν το έχω πάρει ακόμη χαμπάρι; Καθώς, όμως, έμεινα να την κοιτώ να κουνιέται στο αεράκι του Μάρτη, το σοκ της λέξης «Αντίκα» και ο συσχετισμός με την ηλικία μου ξεπεράστηκε και στη θέση του μια γλυκιά νοσταλγία πλημμύρισε το μυαλό και την ψυχή μου. Έφερα στο νου εκείνο το μικρό κοριτσάκι με την καλοσιδερωμένη πάντα ποδιά με τον άσπρο γιακά, με τη δαντελένια μπορντούρα, τα σφικτά σε σημείο πονοκεφάλου κοτσίδια και τη δερμάτινη σάκα αγορασμένη από το νονό, από το ιστορικό πολυκατάστημα Μινιόν στην Αθήνα, να τρέχει ανέμελα στην αυλή του σχολείου και να παίζει λάστιχο και Βασιλέα με τις συμμαθήτριες και ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα- μια αστραπή- πέρασαν τα χρόνια και πόσο μακρινή αλλά και πόσο γλυκιά και τρυφερή μου φαίνεται τώρα η εποχή εκείνη. Αγγίζω λίγο την ποδιά του παλαιοπωλείου και αναρωτιέμαι τι να απέγινε το κοριτσάκι που κάποτε τη φορούσε πριν καταλήξει κρεμασμένη εδώ. Είναι άραγε ευτυχισμένη, είναι παντρεμένη, χωρισμένη, έχει παιδιά; Έζησε έρωτες δυνατούς, παράφορους, αγάπησε, αγαπήθηκε, προδόθηκε ποτέ; Κατάφερε μήπως να κάνει πραγματικότητα κάποιο από τα όνειρα που έκανε παιδάκι ή η ζωή της τα ‘φερε αλλιώς και απλά τα ξέχασε σε κάποιο συρτάρι του μυαλού της; Εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου, ένας κυριούλης ευγενικός , χαμογελαστός γύρω στα 70. Τον ρωτάω για την ποδιά και πόσο κάνει. «Αγάπη μου αυτή δεν πωλείται, ήταν της κόρης μου και την κρατώ ως ενθύμιο. Ζει στην Αμερική εδώ και χρόνια! Είναι μια σπουδαία γιατρός, από κοριτσάκι αυτό ήταν το όνειρο της, ο στόχος της! Δεν έρχεται όμως καθόλου συχνά να μας δει και ‘γω μεγάλωσα και δεν ταξιδεύω πια. Η ποδιά της, την έχω φυλάξει από την πρώτη Δημοτικού να ξέρεις, μου τη θυμίζει και τη φέρνει κοντά μου. Κάθε μέρα την κρεμάζω και την καμαρώνω...»
1 Comment
SKEVI KOKKINOU LAMBROU
14/3/2017 12:50:42
Μινα υπεροχο !!!!! Αγγιξες πολυ ευαισθητες χορδες της ψυχης μου σε ευχαριστω.
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|