ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών «ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ», έγραφε στην Αντιγόνη του ο Σοφοκλής αιώνες πριν. Τον ίδιο στίχο που με μοναδική τσαχπινιά και νάζι προσπαθούσε να απαγγείλει η ερωτοχτυπημένη Αλίκη Βουγιουκλάκη στον καθηγητή και αντικείμενο του πόθου της Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ανεπανάληπτη εκείνη σκηνή από «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο». Ω Έρωτα, ανίκητε στη μάχη ή ακόμη πιο απλά: «Έρωτα ακαταμάχητε»! Τι εστί όμως Έρως τελικά; Και ποια είναι η μάχη που πάντα καταφέρνει και κερδίζει; Ποιος είναι στ’ αλήθεια αυτός ο ζαβολιάρης θεούλης της αρχαίας Ελλάδας με τα χρυσά φτεράκια και τα βουτηγμένα σε τρέλα και πάθος βελάκια του, τα οποία εκτοξεύει όπου του καπνίσει… και όποιον πάρει ο χάρος;
Σκέφτομαι τη συνεχή ανελέητη μάχη μας με τον Έρωτα, τον πόλεμο -γιατί περί πολέμου πρόκειται - ανάμεσα στα θέλω της καρδιάς και στην ορθολογιστική σκέψη του μυαλού. Ανάμεσα στο πάθος και τη λογική. Τι απ’ όλα αυτά μάχεται τελικά ο Έρωτας που εξυμνούμε μέσα στους αιώνες και ενώ μας ταλαιπωρεί και μας πληγώνει, μας είναι τόσο απαραίτητος τελικά -και ας είμαστε 200 χρονών-για να υπάρχει νόημα στη μάταιη ύπαρξη μας; Βασανιστικό τελικά το ερώτημα! Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μας συμβαίνει και εκεί που είμαστε χαλαροί, ήρεμοι και ωραίοι, σίγουροι πως έχουμε πια τη ζωούλα μας σε τάξη έρχονται τα πάνω κάτω και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Πώς λειτουργεί δηλαδή το θέμα και στο κτύπημα του ανατρέπονται όλα; Τι είναι αυτό που δημιουργεί μια τόσο ανεξήγητη χημική αντίδραση στο σώμα μας και με το που μας πετυχαίνει, οι σφυγμοί της καρδιάς τρελαίνονται και χορεύουν τσάρλεστον με τσάμικο μαζί, το στομάχι γεμίζει με χιλιάδες μικρές πεταλουδίτσες που πετούν ανέμελα μέσα μας και μόνο στην ιδέα της απώλειας του παθαίνουμε αμόκ, κυλιόμαστε σε παρκέ και σε πλακάκια, πίνουμε Βόσπορο και Νεκρά θάλασσα μαζί και γενικά είμαστε για θάνατο; Τι σόι πράγμα είναι τελικά αυτός ο ανεξέλεγκτος και φλογερός Έρωτας που αυτές τις μέρες έχει τρομάρα του και την τιμητική του; Είναι άραγε ο μεγαλύτερος σύμμαχος, ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί, όπως κάποιοι ρομαντικοί υποστηρίζουν ή ακριβώς το αντίθετο; Είναι τελικά αδίστακτος, αδιάφορος, σκληρός ή ο πιο γλυκός δυνάστης της ζωής μας, απαραίτητος όσο και το οξυγόνο; Δεν ξέρω πραγματικά τι απ’ όλα αυτά είναι τελικά ο Έρωτας. Ξέρω όμως πια - μετά από διάφορες χυλοπίτες και παθήματα, κλάματα και οδυρμούς, είτε δικούς μου είτε των φίλων μου-πως ο πραγματικός, ο μαχητής, ο ανεπανάληπτος Έρωτας όπως και αν τον βλέπει ο καθένας- γιατί τον ποιον και τι ερωτεύεσαι είναι δικό σου θέμα και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα- σίγουρα είναι ελεύθερος, δεν μπαίνει σε καλούπια... δεν εκβιάζεται και δεν καταπιέζεται ποτέ. Για να κατακτηθεί και να μείνει κοντά σου θέλει κόπο, θέλει προσπάθεια, θέλει σίγουρα γενναιότητα και θέλει και ψυχή! Δεν μπορείς ποτέ να επαναπαυθείς, και να τον θεωρήσεις δεδομένο. Μην τον ξεχάσεις σε ένα καναπέ δίπλα σου σιωπηλό… Μην του φορέσεις χειροπέδες ανασφάλειας, ρουτίνας και καθημερινότητας γιατί είπαμε… Είναι ο αμετανόητος Επαναστάτης και τη μιζέρια δεν μπορεί ποτέ να την αντέξει… Θ’ ανοίξει κάποια στιγμή τα φτεράκια του για αλλού και μετά θα κλαις, γιατί κλαις, συ δεν είσαι που γέλαγες χθες;
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|