Μόλις έχει χαράξει. Στέκομαι στη μπροστινή βεράντα με τη κούπα του καφέ στο χέρι. Χαζεύω. Ακόμα δεν έχει ξημερώσει για τα καλά αλλά ο ουρανός είναι φορτωμένος και μουντός. Το χώμα στην αυλή έχει εκείνο το χαρακτηριστικό άρωμα της βροχής, σουβενίρ από τη χθεσινή βραδινή μπόρα. Κι όμως το ημερολόγιο δείχνει 1η Ιουνίου. Καλό μήνα λοιπόν, καλώς μας όρισες καλοκαιράκι και ας ήρθες μεταμφιεσμένο σε φθινόπωρο.
Καλοκαίρι. Η λέξη από μόνη της μου αρκεί για να χαμογελάσω. Εικόνες χαρούμενες, στιγμές καλοκαιριών αλλιώτικων, θύμησες και μυρωδιές υπέροχες έρχονται στο μυαλό και γίνονται ασπίδα μου για τη δύσκολη μέρα που με περιμένει στο γραφείο. Τελικά μεγάλη υπόθεση η δημιουργία αναμνήσεων, σκέφτομαι. Η πιο πολύτιμη ιδιοκτησία του μυαλού μας, η περιουσία που κανείς δεν μπορεί να μας αρπάξει...τα όμορφα που ζήσαμε εκείνα τα άλλα καλοκαίρια της ανεμελιάς... Ξάπλα στο μπαλκόνι του πατρικού. Μόνιμη συντροφιά ο αδελφός μου. Θα κοιμηθούμε στρωματσάδα με το αεράκι της νύκτας να μυρίζει γιασεμί και αγιόκλημα. Μέχρι να μας πάρει ο ύπνος μετράμε τ’ άστρα τρώγοντας κατακόκκινα κεράσια του βουνού που φέρνει κάθε βδομάδα ο φίλος του παππού. Απόγευμα. Οι μεγάλοι ακόμη κοιμούνται και εμείς σιωπηλά μπαίνουμε στη κουζίνα. Ξυπόλητοι κόβουμε από μια τεράστια φέτα καρπούζι και ξεκινά ο αγώνας του κουκουτσιού. Όποιος φτύσει πιο μακριά τα κουκούτσια του κερδίζει… Τελευταία μέρα του σχολείου. Ο νεροπόλεμος μέχρις εσχάτων θα σημάνει τη λήξη της χρονιάς και την έναρξη και επισήμως πια των τρίμηνων διακοπών μας. Ολυμπιακοί αγώνες και η πρώτη έγχρωμη τηλεόραση της οικογένειας στο τραπεζάκι της βεράντας γνωρίζει το καλοκαίρι εκείνο τις πιο ένδοξες στιγμές της. Παρακολουθούμε εκστασιασμένοι τον «Μίσια», την πιο διάσημη μασκότ ever, τρώγοντας παγωτό μαστίχα με σιρόπι βύσσινο. Εκδρομή στη θάλασσα πάντα με την αγγλίδα θεία. Εκτός από ομπρέλες, ψάθες, το φορτωμένο με χιλιάδες λιχουδιές ψυγειάκι μας, κουβαλάμε μαζί μας και πολλή- πολλή χαρά. Μένουμε στην παραλία από το πρωί μέχρις ότου να δύσει ο ήλιος για τα καλά. Διαγωνισμός ανάποδης νερότουμπας και μακροβούτια είναι το φόρτε μας. Εννοείται πως δεν βάζουμε ποτέ αντηλιακό, ούτε καπέλο και γυαλιά για προστασ ία. Τρώμε σαν λυσσασμένοι τα σάντουιτς που φέρνουμε μαζί μας και που ακόμη και σήμερα θεωρώ πως είναι τα πιο νόστιμα που δοκίμασα ποτέ. Με τη ξαδέλφη μου μαζεύουμε κοχύλια και βότσαλα και φτιάχνουμε κολιέ και βραχιολάκια για τα πόδια. Σουλάτσο στο πανηγύρι της ενορίας μας. Καλαμπόκι ψητό στα κάρβουνα και μαλλί της γριάς. Μουσικές από παντού και κάθε λογής πραμάτεια κρεμασμένη σε ολόκληρο το δρόμο που οδηγεί στην εκκλησία. Αγοράζω ένα χαμογελαστό ήλιο από πυλό που εδώ και χρόνια μετακομίζει παντού μαζί μου και είναι το γούρι μου. φηβη πια σε ένα κατάστρωμα στη μέση του Αιγαίου. Με την παρέα χαζεύουμε τους γλάρους που μας ακολουθούν ενώ δίπλα μια συντροφιά γάλλων παίζουν κιθάρα και τραγουδούν παράφωνα πίνοντας μπύρες. Ένα παράξενο άρωμα από αλμύρα και αντηλιακό καρύδας μας ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι για το νησί... Ασβεστωμένο λευκό σπιτάκι με μπλε παράθυρα. Λες και ξεφύτρωσε από μόνο του σε αυτόν τον απότομο βράχο απέναντι από το ηφαίστειο. Προσπαθώ να μάθω τάβλι στη βεράντα ενώ όλα βάφονται μωβοπορτοκαλί από τον ήλιο που χάνεται μέσα στο πέλαγος.. Στο μποστάνι της γειτόνισσας. Μαζεύουμε ντομάτες ζουμερές και τις τρώμε χωρίς καν να τις ξεπλύνουμε κάτω από τη φουντωτή συκιά με τα χιλιάδες τζιτζίκια να μας ξεκουφαίνουν… Τα καλοκαίρια που πέρασαν είναι πάντα εδώ να γεμίζουν τη σκέψη μου καθώς οδηγώ προς τη δουλειά. Η νεροποντή έχει αρχίσει πια για τα καλά, η κίνηση αφόρητη αλλά δεν με νοιάζει... Τα καλοκαίρια που έρχονται χρωματίζουν τα όνειρα μου. Αφού έτσι είμαι εγώ. Ονειροπόλα και γεμάτη καλοκαίρια ακόμα και καταμεσής της πιο μεγάλης καταιγίδας... Μίνα Ν Σαμψών
1 Comment
ΚΩΝ/ΝΟΣ ΓΑΛΕΤΑΚΗΣ
14/9/2019 22:30:11
πολύ καλό κείμενο.
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|