ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Είσαι κολλημένη μέσα στην κίνηση επί κεντρικής λεωφόρου, είναι 2 το μεσημέρι και είσαι τρελά αγχωμένη γιατί έχεις αργήσει και πάλι και τα παιδιά έχουν σχολάσει εδώ και ώρα. Οδηγείς ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο, δανεικό, γιατί το δικό σου είναι στο συνεργείο και δεν μπορείς να το φτιάξεις άμεσα για ευνόητους λόγους. Από την πάροδο ξεπροβάλλει τύπισσα με γυαλιστερό ολοκαίνουργιο διθέσιο έτοιμη να μπουκάρει, δεν την αφήνει όμως κανείς. Κοιτάει με σχεδόν ικετευτικό βλέμμα προς το μέρος σου για να την αφήσεις να περάσει. Και εννοείται ότι ως καλός και θετικός άνθρωπος που είσαι, κούνια που σε κούναγε, την αφήνεις να μπει και της χαμογελάς κιόλας, τέτοια ηλίθια είσαι, τύπου παρακαλώ όμορφη μου κυρία περάστε…
Και πόσο εκνευριστικό αλλά πόοοσοοο εκνευριστικό… Μπαίνει κυρίααααα η δικιά σου και ούτε καν γυρίζει προς το μέρος σου να πει ευχαριστώ ή έστω να κάνει ένα νεύμα με το κουλό της ή κάτι τέλος πάντων που να δείχνει ότι εκτιμά το γεγονός ότι δεν την άφησες εκεί στη γωνιά της να περιμένει ακόμα… Και τελικά αφού της πατάς το βρίσιμο της αρκούδας, ίσως και λιγάκι από ζήλια για το προαναφερθέν όχημα, από μέσα σου εννοείται γιατί είσαι και ανώτερος άνθρωπος -τα είπαμε αυτά- τελικά νοιώθεις και περήφανη για την αυτοσυγκράτηση σου γιατί στην πραγματικότητα αυτό που ήθελες να κάνεις ήταν «να της την κάτσεις από πίσω», κατά την κυπριακή, με τόση φόρα και να μετατρέψεις σε χρόνο «ντε τε» το ακριβό της διθέσιο - που λέει και η Πρωτοψάλτη - σε βεσπάκι… Πες και ένα «thank you» χρυσή μου!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|