Kάτι μ’ έχει πιάσει σήμερα δεν ξέρω γιατί και σκέφτομαι έντονα αυτούς που μπήκαν και βγήκαν από τη ζωή μου. Άλλοι γιατί το επέλεξαν οι ίδιοι να φύγουν. Άλλοι πάλι γιατί εγώ δεν μπόρεσα ή δεν ήθελα να συνεχίσω μαζί τους. Το αστείο είναι πως πια δεν θυμάμαι ούτε τι έγινε μεταξύ μας πραγματικά και ούτε γιατί οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά. Λεπτομέρειες και αιτίες που από καιρό σβήστηκαν από τη μνήμη μου και σας το ορκίζομαι δεν με βασανίζουν πια. Αλήθεια ακόμη και με αυτούς που σκοτωθήκαμε και είπαμε λόγια πικρά, νερό και αλάτι και όλα καλά. Μπορεί να είμαστε πάντα μακριά αλλά no hard feelings που λέμε και στο χωριό μου.
Έτσι όμως δεν είναι η ζωή; Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και έτσι θα γίνεται μέχρι το τέλος του κόσμου! Κάποιοι μπαίνουν στη ζωή μας για να μείνουν. Άλλοι περνούν, κάνουν τον κύκλο τους και φεύγουν. Απ’ όλους όμως μαθαίνουμε κάτι αρνητικό ή θετικό η πορεία θα δείξει. Και όπως και αν έρθουν εντέλει τα πράγματα εμείς πάντα θα προχωράμε στη διαδρομή που επιλέξαμε, ευγνώμονες για το ταξίδι μας που συνεχίζει και με την καρδιά ελεύθερη από βάρη του χθες. Για να γίνει όμως αυτό, ένα πράγμα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό! Κακία δεν κρατάμε σε κανέναν! Τώρα αν μας κρατάνε αυτοί, άλλου παπά ευαγγέλιο και πρόβλημα δικό τους. Εμείς προχωράμε με τη ψυχή καθαρή και ανάλαφρη και όλα θα γίνουν όπως πρέπει! Οι άνθρωποι αλλάζουμε. Ωριμάζουμε. Βεβαίως και κάνουμε λάθη. Σίγουρα οι επιλογές μας δεν είναι πάντοτε οι καλύτερες. Όμως, αυτές μπορεί να είναι τελικά η δύναμη και η σοφία μας για τον επόμενο σταθμό, αυτόν που μας περιμένει λίγο πιο κάτω. Και αυτό γίνεται μόνο αν έχουμε το κεφάλι μας ψηλά και το μέσα μας γαλήνιο. Το κεφάλι ψηλά όχι τη μύτη...(άσχετο αλλά δεν μπορώ να μην το πω)! Σ’ αυτό το ταξίδι μας, το όμορφο της ζωής, δεν μπορούν ή δεν θέλουν όλοι να συνεχίζουν ως συνοδοιπόροι μας. Τόσο απλά. Ας μην το αναλύσουμε τώρα περισσότερο! Στο κάτω κάτω κανέναν δεν μπορούμε με το ζόρι να τον κρατήσουμε κοντά μας. Ούτε και εμείς πρέπει να μένουμε εκεί που δεν μας κάνει πια κέφι. Και δυστυχώς δε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε ούτε τις μαχαιριές ούτε και τα εκ των έσω βέλη. Όμως c’est la vie γλυκά μου! Φίλοι παλιοί που χάθηκαν στον χρόνο και στις παράλληλες πορείες μας. Έρωτες που πιστέψαμε πως θα κρατούσαν για πάντα. Αλλά δεν! Συνεργασίες με ανθρώπους που εμπιστευτήκαμε και τελικά φάγαμε τα μούτρα μας. Στιγμές κοινής χαράς με κάποιους που σήμερα είναι παντελώς ξένοι. Και άλλες τόσες με δάκρια και πόνο που μας έφεραν έστω και πρόσκαιρα κοντά σε ανθρώπους με τους οποίους τώρα πια δεν λέμε ούτε καλημέρα. Και ας μη λέμε! Ούτε καλημέρα ούτε καληνύχτα! Δεν είναι αυτό το θέμα μας ! Ας είμαστε όμως βρε παιδιά εμείς οι καλοί της υπόθεσης. Και σίγουρα δεν εννοώ να είμαστε τα θύματα! Ας μην περιφέρουμε όμως παντού και πάντα την πικρία μας. Και ας μην γίνουμε εμείς οι γεμάτοι κακία και ζήλια. Αυτά ασχημαίνουν τον άνθρωπο και εμείς επιλέγουμε να είμαστε ωραίοι! Ας είμαστε έως και ευγνώμονες για όσους πέρασαν έστω και λίγο απ’ τη ζωή μας ακόμη κι’ αν μας στεναχώρησαν με κάποιο τρόπο. Ακόμη και για αυτούς που κάποια δεδομένη στιγμή μας πρόδωσαν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Από όλους βρε παιδιά κάτι πήραμε, καλό ή κακό. Το τι έγινε, τα γιατί και τα πως δεν τα θυμάται πια κανείς. Και δε θα πρέπει να μας απασχολούν καθόλου. Κακίες εμείς δεν κρατάμε! Η βαλίτσα αυτή είναι βαριά και δεν αντέχεται. Η κακία και το μίσος, αποσκευές ασήκωτες, γι’ αυτό εισηγούμαι να τις ξεφορτωθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Για το δικό μας το καλό! Επιλέγουμε να συγχωρούμε ! Και προχωράμε χαμογελώντας. Και συγχωρούμε δεν σημαίνει αποδεχόμαστε! Απλά ταξιδεύουμε με φορτίο πιο ελαφρύ. Με καρδιά ανοικτή και ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και αισιοδοξία για τα νέα συναρπαστικά που πρόκειται να συναντήσουμε στην πορεία. Για όσο και αν αυτά κρατήσουν, ακόμη και για πάντα! Φτάνει να είμαστε έτοιμοι για όλα τα συναρπαστικά που μας περιμένουν πάρακατω...
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|