ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Καταρχάς τοποθετούμαι προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Μου αρέσουν τα τατουάζ - έχω κτυπήσει και ‘γω στο παρελθόν κάτι μικρούλια και διακριτικά με αρχικά παιδιών, γονιών και τα λοιπά – και είμαι από εκείνες που πιστεύουν ότι σε ορισμένα άτομα και ειδικά σε κάποια αρσενικά πάνε πολύ. Εδώ να πω, επίσης, ότι κυκλοφορούν και κάτι άτομα που ρίχνουν ένα τατουάζ έτσι στο άσχετο, απλά για να το κάνουν, αλλά δυστυχώς ούτε τους ταιριάζει και ούτε τους πάει να το παίζουν και καλά τυπάδες, άσχετα αν παραμένουν - όσα τατουάζ και αν κάνουν - φλώροι του κερατά. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τώρα όμως που ο γιος μου εμφανίστηκε με το ένα χέρι διακοσμημένο με μια αγριευτική μαύρη καρδιά που αιμορραγεί - έλεος- και με το άλλο καλυμμένο με μια κομμένη παλάμη που καταλήγει σε ένα άστρο, ήλιο θα σας γελάσω, ομολογώ πως βλέπω τα πράγματα λίγο αλλιώς.
Η αρχή έγινε πριν από δύο χρόνια όταν βλέποντας τον να βγαίνει από το μπάνιο διέκρινα μια μαυρίλα στα πλευρά του και τρόμαξα η χαζή, γιατί νόμιζα πως κάπου κτύπησε. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως στην πορεία κατάλαβα ότι ο δήθεν μώλωπας στο πλάι της καρδιάς ήταν το όνομα του πατέρα του και από κάτω το δικό μου, των αδελφιών του, αλλά και της γιαγιάς. Και ενώ αρχικά ένα μικρό σοκ το έπαθα η τρελή, γιατί δεν το περίμενα κιόλας, η ευαίσθητη πλευρά μου βρήκε το όλο θέμα τόσο τρυφερό που σχεδόν συγκινήθηκα. Μιλάτε και σε μια γυναίκα που ποτέ δεν είδε γραμμένο το όνομα της έστω και με στυλό στο χέρι κάποιου άλλου, έστω και για πλάκα και έτσι την πάτησα. Ο γιόκας μου, το παλληκάρι μου, το καμάρι μου, μας αγαπά τόσο πολύ, σκέφτηκα, που θέλει να μας κουβαλά πάντα πάνω του και συγκεκριμένα δίπλα στην καρδιά του. Κούνια που μας κούναγε όμως, γιατί τώρα πια καταλαβαίνω πως αυτός ήταν ο εξυπνότερος τρόπος για να μας κάνει να δεχτούμε σιγά-σιγά την τρέλα που έχει για τη δερματοστιξία, για να το πω και ελληνικά. Όταν σε λίγους μήνες αντικρίσαμε στο στέρνο του εκείνο το τεράστιο «family is everything», εγώ συνέχισα να είμαι συγκινημένη και περήφανη μάνα και έριξα και ένα καυγά τρικούβερτο με τον πατέρα του, που ως πιο υποψιασμένος και συνετός άνθρωπος προέβλεψε τη συνέχεια, που τελικά φάνηκε πως είχε και απόλυτο δίκιο. Συνέχισα να χαμογελώ και όταν το όνομα του πατέρα μου εμφανίστηκε καλλιγραφικό και μεγαλόπρεπο έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα κάπου στο στέρνο του παιδιού μου, είπα μέσα μου «οκ σιγά-σιγά ξεμπερδεύουμε με την οικογένεια και τελειώνουμε φαίνεται και με την ιστορία τατουάζ και παιδί.» Αμ δε. Αφού εξαντλήσαμε το γενεαλογικό μας, στο επόμενο στάδιο μπήκαμε σιγά-σιγά στα σχήματα που συμβολίζουν τη φιλία με τους κολλητούς που δεν τελειώνει, την Παναγίτσα που τον προστατεύει μεγάλη η Χάρη της για να φθάσουμε στο σήμερα και στην καρδιά που αιμορραγεί, άγνωστο γιατί και τι της κάνανε, απέναντι από μια κομμένη παλάμη που ψάχνει μάλλον εις μάτην το υπόλοιπο της. Το επόμενο Σαββατοκύριακο με ενημερώνει με φωνή στεντόρεια και αποφασιστική πως σε μια άλλη πόλη γίνεται ένα σπουδαίο Tattoo Convention, όπως το λένε, και σκοπεύει να πάει. Και λιγάκι έχω αρχίσει ομολογουμένως να ανησυχώ. Αν ξαφνικά δω και στο σώμα του παιδιού μου - τώρα όπως γράφω βλέπω τη φωτογραφία του στο γραφείο μου απ’ την πρώτη μέρα στο σχολείο, μια χαρά όμορφο αγοράκι με μαλλάκι χωρίστρα και προσωπάκι ροδουλό – κανά εγκέφαλο να κρέμεται και κάνα μάτι βγαλμένο να κυλά στο πόδι, μαύρο φίδι που μ’ έφαγε. Σας το ορκίζομαι δεν το γλυτώνω το εγκεφαλικό και ψάξτε με στα επείγοντα, που θέλω να κάνω και την άνετη και την δήθεν μου κουλ και ξηγημένη μάνα!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|