ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Reunion συμμαθητών. Επανασύνδεση νομίζω πως είναι η σωστή ορολογία στα ελληνικά. Επανασύνδεση ανθρώπων, επανασύνδεση αμέτρητων αναμνήσεων και συναισθημάτων μιας άλλης, στ’αλήθεια τόσο μακρινής πια εποχής, που όμως ξαφνικά, διαβάζοντας την πρόσκληση που ήρθε στην οθόνη του κινητού μου, μοιάζει τόσο οικεία λες και δεν πέρασε μια μέρα. Τριάντα χρόνια – μπαρδόν, τι είπατε τριάντα; Θα τρελαθούμε εντελώς! - από την αποφοίτηση μας και σίγουρα αυτό από μόνο του αποτελεί ορόσημο και σημαντικότατη αφορμή συνεύρεσης, επανένωσης και ενός παρατεταμένου χειροκροτήματος της τάξης του ‘87 της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας.
Κανονίσαμε λοιπόν το ραντεβού μας, που - να’ ναι καλά -ανέλαβαν τη διοργάνωση, έτρεχαν εδώ και καιρό για να γίνουν όλα όπως πρέπει και έφθασε επιτέλους η μεγάλη μέρα του reunion μας. Παλιοί συμμαθητές, λοιπόν, ντυθήκαμε, σενιαριστήκαμε και βάλαμε τα καλύτερα μας και αφήνοντας για λίγο πίσω τις τόσο διαφορετικές πια διαδρομές και εμπειρίες μας, γάμους, παιδιά, διαζύγια, δουλειές, δάνεια και εκείνες τις τόσο καθοριστικές και επώδυνες απώλειες που κάποιους μας άλλαξαν για πάντα, βρεθήκαμε στο προκαθορισμένο σημείο έτσι «για να θυμηθούμε τα παλιά». Κοινό όλων, οι θύμησες από θρανία και τάξεις, από ανεπανάληπτα στιγμιότυπα από εκείνες τις σχολικές εκδρομές που με μαλλιά αφάνα και αεροδυναμικά γυαλιά ποζάραμε τάχα μου με νάζι, και αναμνήσεις από τα τρελά πάρτυ του υπουργού μας και της κουμπάρας μου και αδελφής του στο ισόγειο της κλινικής του πατέρα τους που αφήναν πάντα εποχή. Αυτό το βράδυ ξαναβρισκόμαστε παρέα και ενώ με κάποιους έχουμε να τα πούμε χρόνια και ενώ οι ζωές των περισσότερων από εμάς δεν έχουν πια παράλληλες πορείες – άλλοι ζουν σε μακρινές πατρίδες, άλλοι έχουν αξιώματα και καθένας μας πια με τα δικά του - ξαφνικά νοιώθουμε πως είμαστε όλοι ίδιοι με αυτή την παράξενη οικειότητα που αντέχει μεσ’ τα χρόνια και που γεννήθηκε στα πρώτα μας εκείνα φιλιά παίζοντας μπουκάλα και στα σφιχταγκαλιάσματα ενώ χορεύαμε τo Careless Whispers με τη μαγική φωνή του George Michael. Για λίγο ξαναγινόμαστε η παλιά παρέα - συνένοχοι είμαστε όλοι στη τρέλα - έστω για μια μόνο βραδιά που μοιάζει να ΄ναι βγαλμένη από το πιο ευαίσθητο και αθώο κομμάτι της ψυχής μας. Στη γιγαντοοθόνη πίσω μας προβάλλονται οι φωτογραφίες μας, η μια διαδέχεται την άλλη, ανάμεικτα γελαστά πρόσωπα ανυποψίαστων δεκαεφτάρηδων, αγκαλιασμένα κορίτσια που κάποια παρέμειναν φίλες μέχρι και σήμερα, καθηγητές που μας στιγμάτισαν με τη γνώση και τη σοφία τους, αγόρια με σφικτά κορμιά και χαίτη, που κάνοντας τότε την επανάσταση τους κάπνιζαν κρυφά το τσιγαράκι τους στις τουαλέτες του σχολείου την ώρα του διαλλείματος, αγνοώντας την τιμωρία που θα τους επέβαλλε ο «τσάρος». Κοιτάω γύρω μου. Τους παρατηρώ όλους. Χαμογελώ. Αγαπώ τους παλιούς συμμαθητές και ας με μερικούς δεν είμαστε, ούτε τότε, ούτε τώρα, κολλητοί. Κάποιους μπορεί λίγο να δυσκολεύτηκα να τους αναγνωρίσω, ίσως να δυσκολεύτηκαν και αυτοί και απλά να μην το είπαν. Βλέποντας μας όμως, κάπου εκεί κοντά στα πενήντα, νιώθω περήφανη για όλους μας. Ναι, σίγουρα μεγαλώσαμε, αλλά παρά τα γυαλιά πρεσβυωπίας που είδα κάποιους να φορούν, τα γκρι μαλλιά και κάποιες ριτιδούλες, μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν γεράσαμε και πως δεν θα γεράσουμε ποτέ. Παιδιά, απλά μεγαλώνουμε! Αφιερωμένο σε αυτά τα αγόρια της τάξης του ‘87 που βιάστηκαν να φύγουν και από ψηλά μας κλείνουν το μάτι χαμογελώντας, σαν να μας λένε να μην παίρνουμε τη ζωή τόσο στα σοβαρά.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|