Η σχέση μας, χωρίς ημερομηνία λήξης, χωρίς φρου -φρου και χωρίς όρια και καθωσπρεπισμούς. Με σένα είμαι απόλυτα ο εαυτός μου. Χωρίς φτιασίδια και στολίδια για να σ’ αρέσω. Με σένα είμαι απλά εγώ. Εσύ με έχεις δει και μ’ έχεις ζήσει σε όλες μου τις φάσεις και ξέρουμε και οι δύο πως δεν ήταν όλες καλές και ούτε και εύκολες. Είσαι ο πρώτος σύντροφος ζωής και αυτό κανένας δεν μπόρεσε και ούτε και θα μπορέσει να το αλλάξει.
Ως χαρακτήρες είμαστε μέρα εσύ νύκτα, κατάνυκτα εγώ. Τόσο διαφορετικοί όμως συνάμα τόσο ίδιοι που ακόμη και γω σχεδόν τρομάζω. Ακόμη και όταν δεν μιλάμε για μέρες ολόκληρες, ακόμη και όταν κάνουμε μούτρα ο ένας στον άλλο ακόμη και όταν οι τσακωμοί μας λαμβάνουν διαστάσεις εμφύλιου, με το βρισίδι εκατέρωθεν να πηγαίνει σύννεφο, ακόμη και τότε, αυτή η αόρατη κλωστή που λένε ότι δένει για πάντα τις αδελφές ψυχές δεν σπάει και δεν λυγίζει με τίποτα. Είναι τελικά φτιαγμένη από ατσάλι, και δεν μασάει η κλωστή η δική μας από καυγάδες και παιδιάστικα πείσματα. Ναι, μου σπας τα νεύρα όσο κανείς. Ναι, συχνά θέλω να σου ρίξω μια ξανάστροφη τόσο δυνατή και αλύπητη που θα βλέπεις αστεράκια για μέρες ολόκληρες. Ναι είσαι ο μοναδικός άντρας επί γης που μπορεί να μου προκαλέσει τέτοια σύγχυση που να με κάνει να βγω στους δρόμους χλιμιντρίζοντας σαν άλογο κούρσας. Και ναι γνωρίζω πως το ίδιο συχνά αισθάνεσαι και συ για μένα, θέλοντας όπως μου λες να με βάλεις κάτω και να με κλωτσοπατάς μέχρι να πω ήμαρτον... Τουλάχιστον σε αυτόν τον μεταξύ μας νοερό αγώνα κατς, θα δώσουμε και θα φάμε το ξύλο της αρκούδας, να το ευχαριστηθούμε βρε αδελφέ όπως τότε που με κυνηγούσες μέσα στο σαλόνι του πατρικού εκτελώντας πάνω μου όλες τις λαβές του τζούντο που ήξερες ενώ εγώ σε κλωτσούσα, σου τραβούσα τα μαλλιά και ούρλιαζα σαν βλαμμένο. Μόνο μαζί σου όμως μπορώ να κάνω τις πιο μεγάλες, τις πιο σοβαρές, τις πιο ουσιαστικές συζητήσεις χωρίς να ανταλλάξουμε έστω και μια λέξη. Ένα μας βλέμμα μόνο αρκεί και έχουμε συνεννοηθεί απόλυτα. Έχουμε τα δικά μας συνθηματικά και τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας που φτιάχτηκαν εδώ και τόσα χρόνια, τότε που δίπλα -δίπλα στο μπλε μικρό δωμάτιο που μοιραζόμαστε όταν δεν μας έπαιρνε ο ύπνος, μιλάγαμε τόσο πολύ. Τόσα μυστικά, τόσες εξομολογήσεις, κοινές ιστορίες και κοινά δάκρυα που τώρα πια δεν χρειάζονται ούτε κουβέντες πολλές ούτε εξηγήσεις… Γελάμε και κυλιόμαστε κάτω σαν μαϊμούδες με τα αστεία μας όταν οι γύρω μας ούτε τα καταλαβαίνουν και μπορεί και να τα βρίσκουν και σαχλά. Καθόλου δεν μας νοιάζει. Από νωρίς χρειάστηκε να γίνεις προστάτης και λιγάκι πατέρας μου, αυτό που λέμε ο άντρας του σπιτιού και ας ήσουν και συ μικρό παιδί. Η ζωή μας και όλα τα περίεργα που συνέβηκαν, η προσπάθεια σου να μου καλύψεις τις αναγκαίες απουσίες στο σπίτι μας, σε έκαναν άθελα σου «μεγάλο» και ξέρω πως ο ρόλος αυτός σου έπεφτε λιγάκι βαρύς. Όμως ήσουν για μένα το στήριγμα, η ασπίδα και η μόνη αγκαλιά στην οποία έπεφτα για παρηγοριά. Και αυτό κρατάει ακόμη.. Εσύ μόνο καταλάβαινες τι περνούσα γιατί τα ίδια πέρναγες και συ, πάντα όμως πιο ήρεμος, πιο συγκαταβατικός, πιο ψύχραιμος απέναντι στον κυκεώνα που μας κύκλωνε.. Στην πορεία και καθώς μεγάλωνα έγινα λοιπόν και γω η δική σου προστάτης. Μπορεί να σου παραπονιέμαι, να σου γκρινιάζω και να σου λεω τα χίλια μύρια, αλλά ας προσπαθήσει κάποιος να σε κακολογήσει και να σου κάνει κακό... Μαύρο φίδι που τον έφαγε, τον καταβροχθίζω έτσι για πλάκα… Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να αφήσω; Τόσες στιγμές δικές μας μόνο.. Πόσες φορές βρεθήκαμε και ακόμη βρισκόμαστε οι δύο μας να παλεύουμε μόνοι μας απέναντι σε τέρατα, σε δυσκολίες, σε καταστάσεις εξωπραγματικές. Αλλά μαζί. Άλλες τόσες που διασκεδάσαμε, που χορέψαμε, που μεθύσαμε παρέα.. Στις ζωές μας μπήκε, βγήκε, ξαναμπήκε κόσμος πολύς. Ερωτευτήκαμε, ξαναερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε, πληγωθήκαμε, χωρίσαμε, τα κάναμε σαλάτα αλλά εμείς εκεί. Μαζί.. Στα καλά και στα κακά. Στα γλυκά και στα πικρά. Στα χαρούμενα και στα στενάχωρα μου, Σε θέλω εκεί. Μαζί. Αφού είσαι το συνεταιράκι μου σε αυτή την τρέλα που λέγεται ζωή.. Αδελφός μου λόγω dna, συνοδοιπόρος και σύντροφος λόγω προσωπικής επιλογής. Bro μου καλέ, γκρινιάρη και μουρτζούφλη μου, μικρέ μου Ζαχαρένιε, χρόνια σου πολλά καλέ μου Ο Σοκολατένιος σου
1 Comment
Michael Papaioannou
6/8/2018 06:57:27
Μπράβο ρε Μίνα, είσαι η αδελφή που ολοι θα ήθελαν, να στηρίζεις στα δύσκολα, να μπορείς να ακους τα παράπονα και τις όποιες ιδιοτροπιες του bro. Περάσατε απο δισβατα μονοπατια απο τρικυμιες, λασπομαχιες αλλά φτασατε στην απεναντι όχθη σωοι και αβλαβεις. Αυτο γιατί η ατσάλινη αδελφική κλωστή δεν εσπασε γιατι φτιάχτηκε από αγαπη . Να μας ζησει ο bro. να τον χαιρόμαστε και του ευχομαι να ειναι πάντα υγιής και ευτυχισμένος
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|