ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Τις προάλλες βρήκα σε ένα καταχωνιασμένο κουτί στο πατάρι του πατρικού μου ένα παλιό μου ημερολόγιο από τη μακρινή πια εποχή της εφηβικής μου επανάστασης. Το άνοιξα και άρχισα να το διαβάζω… Μικρές ιστοριούλες της καθημερινότητας μου, αθώοι έρωτες, η ομάδα που αγαπώ και σε κάθε σελίδα του, με κόκκινο στυλό η φράση «γεννήθηκα για να είμαι ελεύθερη» και δίπλα πότε μια καρδούλα και πότε μια χαμογελαστή φατσούλα. Τι να σκεφτόμουν άραγε τότε που έγραφα παντού αυτή την τόσο ρομαντική στην ουσία της φράση και πώς να εννοούσα άραγε την απόλυτη ελευθερία που τόσο πολύ αποζητούσα; Το νόημα της ελευθερίας για την έφηβη κοπέλα που σήμερα έγινε … εγώ, ίσως να σήμαινε απλά ένα σακίδιο στον ώμο και την κολλητή της για παρέα να ταξιδεύει με το λεωφορείο και το τρένο από τον ένα προορισμό στον άλλο.
Ίσως να ήταν η γνωριμία με καινούργιους τόπους και ανθρώπους, ίσως και να ήταν το βραδινό μπανάκι με τον αγαπημένο της σε μια απόμερη παραλία χαζεύοντας το φεγγάρι. Ίσως η ελευθερία για εκείνη να βρισκόταν σε ατέλειωτα ξενύχτια και ροκ συναυλίες στα Εξάρχεια, στο μικρό δυαράκι που νοίκιασε μόνη της σε μια γειτονιά της Αθήνας και στο αεροπορικό εισιτήριο που κατάφερε να αγοράσει δουλεύοντας ένα ολόκληρο χρόνο για να πάει στην Αμερική. Ότι και αν σήμαινε όμως, το κίνητρο και ο στόχος ήταν ένας … Η απόλυτη ελευθερία και η συνεχής αναζήτηση της σε κάθε της μορφή. Και ξαφνικά σήμερα τριάντα χρόνια μετά, καθισμένη στο πάτωμα στο πατάρι του πατρικού μου, συνειδητοποιώ ότι ο στόχος παραμένει πάντα ό ίδιος! Σίγουρα η νεαρή εκδοχή του εαυτού μου, μου μοιάζει μακρινή, ίσως και ξένη, όμως μόλις τώρα αντιλαμβάνομαι απόλυτα ότι αν το θελήσεις η ψυχή σου τελικά δεν αλλάζει και η ανάγκη σου για ελευθερία είναι το ίδιο έντονη και απόλυτη, όσος χρόνος και αν περάσει και όσους περιορισμούς και αν σου φέρει η ίδια η ζωή! Ναι, το σκηνικό σίγουρα τώρα είναι διαφορετικό… Τα ταξίδια με την κολλητή και τα ατελείωτα γλέντια δεν είναι όπως τότε, το μικρό δυαράκι της Αθήνας έχει δώσει πια τη θέση του σε ένα σπίτι που κάθε μήνα πασκίζεις να ξεπληρώσεις και το εισιτήριο που αγόρασες κάποτε για την Αμερική δουλεύοντας έχει γίνει τώρα δίδακτρα για τα ιδιαίτερα των παιδιών. Και όλες οι μαζεμένες υποχρεώσεις, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, οι τόσες εκκρεμότητες, οι λάθος σχέσεις, τα λάθη τα δικά σου, συχνά σε κάνουν να νιώθεις εγκλωβισμένη, πιεσμένη ακόμη και δυστυχισμένη. Όμως εκεί στο πατάρι του παλιού μου σπιτιού με τις τόσες αναμνήσεις, ξαναβρίσκοντας το φθαρμένο ημερολόγιο που γράφει παντού πως γεννήθηκα για να είμαι ελεύθερη, είμαι και πάλι ευτυχισμένη γιατί ναι… γεννήθηκα για να είμαι ελεύθερη! Ελεύθερη, ως στάση ζωής και ως αντιμετώπιση όλων όσων διαδραματίζονται γύρω μου. Ελεύθερη, γιατί παρόλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας και παρ’ όλους τους διαφορετικούς ρόλους που καλούμαι να παίξω στη ζωή μου -της καλής μάνας, της καλής κόρης, της καλής αδελφής, φίλης και πάει λέγοντας- στην ουσία τους, η ψυχή μου και το μυαλό μου δεν διαπραγματεύονται, δεν αλλάζουν και δεν μπαίνουν σε στενά καλούπια και πλαίσια απλά και μόνο για να αρέσουν και για να αγαπηθούν… Δεν με ενδιαφέρει να αρέσω! Φοβερή διαπίστωση και γ’ αυτό ίσως και να νιώθω τόσο ελεύθερη! Είμαι ευτυχισμένη γιατί εδώ στο σκοτεινό πατάρι του πατρικού μου, με το ημερολόγιο μου συντροφιά, ξέρω πια πως η ελευθερία που έψαχνα είναι τελικά μια νοητική στάση ζωής, όπως άλλωστε είναι και η σκλαβιά… Και εγώ σκλαβωμένη δεν θέλω και δεν ξέρω να ζω!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|