από την Αλεξάνδρα Κ. Δημητριάδου Σε λίγα εικοσιτετράωρα όλος ο Ελληνισμός θα εορτάσει την Παλιγγενεσία του. Τότε που κάποιοι «τρελλοί» με όπλο ένα καριοφίλι και ένα φυλακτό με την Παναγία μέσα από την πουκαμίσα τους, ξεκίνησαν «…για του Χριστού την πίστιν την Αγίαν και την αγάπην για την Ελευθερίαν…» εναντίον μιας Αυτοκρατορίας. Μιας αυτοκρατορίας που στα πόδια της είχαν προσκυνήσει Κράτη και Έθνη πολλά… Εχουμε συνηθίσει να λέμε ΟΙ ήρωες του 1821 και αυτόματα το μυαλό μας πάει στον αρσενικό πληθυσμό που ζούσε στον χώρο που κάποτε άκμαζε το Περικλεές Κράτος των Ελλήνων και που αρματώθηκε και έπιασε τα ταμπούρια του στον Αγώνα για την Λευτεριά. Ήταν όμως μόνο οι άνδρες που αγωνίστηκαν τότε; Θα ήταν μεγάλη αδικία και ιστορική ανακρίβεια η αναφορά μόνο ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ της Επανάστασης, αφήνοντας στην λήθη του χρόνου ΤΙΣ ΗΡΩΙΔΕΣ ΤΗΣ. Και αυτό γιατί η συμβολή των γυναικών έπαιξε καταλυτικό ρόλο τόσο στην ηθική υποστήριξη των Ελλήνων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, έναντι των Τούρκων, όσο και στον πόλεμο αυτόν καθ’αυτόν, με την φυσική τους παρουσία, αφού κάποιες συμμετείχαν ενεργά στους αιματηρούς αγώνες της Επανάστασης. Μεγάλες γυναικείες μορφές της Επανάστασης του 1821, έγιναν γνωστές για την δυναμικότητα και την αποφασιστικότητα τους. Δεν υπολόγισαν τον κίνδυνο του θανάτου γιατί πλέον δεν τον φοβόντουσαν. Ύστερα από την επί αιώνες υποδούλωση τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο “θάνατος” για αυτές αντιπροσωπευόταν μόνο από τη σκλαβιά και τη σκληρή και βάρβαρη υποταγή. Για αυτό, έσπευσαν να λάβουν μέρος ενεργά στην Επανάσταση με μόνο σκοπό, την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία που απαιτούσαν με το αίμα τους. Μία από αυτές τις ηρωϊκές μορφές, ήταν η Μαντώ Μαυρογένους (1796 – 1840), η οποία ήταν μια ευκατάστατη γυναίκα, γεννημένη στην Τεργέστη. Ο πατέρας της Νικόλαος, ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας, στην οποία μυήθηκε και η ίδια η Μαντώ. Η ίδια ούσα πλούσια, δεν δίστασε να δωρίσει όλη την περιουσία της, για χάρη του Αγώνα. Μετά την λήξη του πολέμου, γύρισε στην Πάρο όπου και πέθανε από τυφοειδή πυρετό. Το «νεογέννητο» Ελληνικό Κράτος, που μόλις είχε δημιουργηθεί, αρνήθηκε λόγω «έλλειψης στοιχείων» να την συνταξιοδοτήσει για την συμμετοχή της στον Αγώνα (καρεκλοκένταυροι γραφειοκράτες υπήρχαν από τότε). Τεράστια μορφή της επανάστασης αποτέλεσε επίσης η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Αντισυμβατική και αντικομφορμίστρια, καταγόταν από την Ύδρα, αρκετά ευκατάστατη λόγω των συζύγων της. Η ίδια ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Είχε αναλάβει την συγκρότηση και την συντήρηση του στόλου ενώ αγόραζε πολεμοφόδια ξοδεύοντας όλη την περιουσία της στο όνομα του Αγώνα. Είχε ήδη επτά παιδιά από δύο γάμους (Δ.Γιαννουζά 1797 και Δ.Μπουμπούλη 1801). Το 1821 βρέθηκε στο στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη και ήταν από τις πρώτες που μπήκαν στην πόλη. Επίσης μετείχε σε εμφύλιες διαμάχες, όπου και στήριξε τον Κολοκοτρώνη. Το 1825 ήρθε το άδοξο τέλος της από βόλι, λόγω μιας οικογενειακής βεντέτας. Αυτό δυστυχώς ήταν το άδοξο τέλος μιας ισχυρής αγωνιστρίας, που άφησε τα σημάδια της στον Αγώνα. Μετά την οριστική κατάληψη του Σουλίου απ’ τον Αλή Πασά, στις 18 Δεκεμβρίου του 1803, διαδραματίστηκαν γεγονότα τα οποία χαράχτηκαν στην ιστορία. Στο φαράγγι του Ζαλόγγου, μια ομάδα από Σουλίωτισσες, καθώς κρατούσαν στην αγκαλιά τα μωρά τους, αυτοκτονούσαν πέφτοντας στο κενό προκειμένου να γλιτώσουν την ατίμωση από τους Τουρκοαλβανούς. Αυτή η πράξη θυσίας προτιμήθηκε από τις γυναικες από το να ζήσουν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό. Η πράξη της αυτοθυσίας τους, αποτελεί ιστορικό γεγονός που προκάλεσε μεγάλο θαυμασμό. Για έναν ολόκληρο χρόνο, το Μεσολόγγι, βρισκόταν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό. Κατά την διάρκεια πολιορκίας, οι κάτοικοι δεν είχαν σκοπό να αφήσουν τα τούρκικα στρατεύματα να το καταλάβουν. Οι γυναίκες του Μεσολογγίου, έπαιξαν τον ρόλο του ηθικού υποστηρικτή, εμψυχώνοντας και ενθαρρύνοντας τους αγωνιζόμενους, ενώ συμμετείχαν και στον τομέα της περίθαλψης αλλά και την μεταφορά των πυρομαχικών. Η κορύφωση του έργου τους, ήταν να θυσιαστούν με τους υπόλοιπους άνδρες φορώντας ανδρική ενδυμασία και σπεύδοντας στο πεδίο της μάχης Η θυσία των γυναικών αυτών έχει αποτυπωθεί στο λογοτεχνικό έργο “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”. Το 1822, η επανάσταση, επεκτάθηκε και στην Χίο, ένα νησί γνωστό για τις έντονη εμπορική δραστηριότητα. Ο Σουλτάνος Μαχμούτ μαθαίνοντας το, αποβίβασε ένα μεγάλο αριθμό στρατιωτών, οι οποίοι με φωτιά και μαχαίρι κατέλαβαν το νησί, θανατώνοντας τον μισό πληθυσμό. Οι περισσότερες Χιώτισσες υπέμειναν αρκετά βασανιστήρια. Πολλές προτιμούσαν να πεθάνουν αυτοκτονώντας, παρά να γίνουν σκλάβες. Η αυταπάρνηση των γυναικών, έχει αποτυπωθεί έντονα στα ιστορικά στοιχεία. Προς σύνοψη, η γυναικεία παρουσία, κατά την επανάσταση, ευνόησε σε μεγάλο βαθμό τα ελληνικά στρατεύματα και τους πληθυσμούς των αγωνιζόμενων. Από γυναίκες που πολέμησαν και οι ίδιες, έως και γυναίκες που εμψύχωναν, που ετοίμαζαν τα πυρομαχικά και τα τρόφιμα για τους μαχητές και που δραστηριοποιούνταν στην περίθαλψη και την φροντίδα όλων των αγωνιστών του Απελευθερωτικού αγώνα για την Ελευθερία. Πολλές θυσιάστηκαν, κάποιες αιχμαλωτίστηκαν, άλλες σκοτώθηκαν. Το θάρρος τους όμως και η αυταπάρνηση τους, τις οδήγησε να βάλουν ένα λιθαράκι στην Απελευθέρωση από την και στην δημιουργία του Ελληνικού Κράτους που στέγασε το σκόρπιο λόγω της Τουρκοκρατίας, Ελληνικό Έθνος. ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΤΙΣ ΑΚΟΥΡΑΣΤΕΣ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ 1821… Comments are closed.
|
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
|