Έπειτα από δύο παραμονές του στη φυλακή, το πρώην μέλος του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού (JRA) εξακολουθεί να καταζητείται από την αστυνομία της χώρας, γι' αυτή τη φονική επίθεση την οποία διέπραξε στο όνομα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ αυτή την Πέμπτη στις 8:00 το βράδυ την εκπομπή ΑΜΥΝΩ ΔΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ, που παρουσιάζει ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης (Μαυροσκούφης), με θέμα τη συμφωνία της Λωζάνης. Αποκλειστικά στο NEPTUNE TV Κανάλι 1 & NEPTUNE TV Kανάλι 2 Οι ρίζες της ονομασίας του Μανχάταν χάνονται στα βάθη των αιώνων. Πιστεύεται ότι προέρχεται από τη γλώσσα των Αλγκονκούιαν -των παλαιότερων γνωστών κατοίκων της περιοχής- και σημαίνει «λοφώδες νησί». Επί αιώνες, αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες περιοχές αλιείας και κυνηγιού για τους ιθαγενείς. Από την πρώτη στιγμή που οι Ευρωπαίοι πάτησαν το πόδι του στο Νέο Κόσμο, το Μανχάταν τράβηξε την προσοχή τους. Είδαν ένα τεράστιο λιμάνι, φυσικά προστατευμένο από τις θύελλες του βόρειου Ατλαντικού, αλλά και από κάθε επίδοξο εισβολέα, χωρίς ακραίες καιρικές συνθήκες και με πρόσβαση στο εσωτερικό της αμερικανικής ηπείρου, μέσω του ποταμού Χάντσον. Το 1624 η ολλανδική εταιρία Dutch West India Company ίδρυσε στο νότιο τμήμα του νησιού το Νέο Άμστερνταμ, ως ένα σταθμό εμπορικών συναλλαγών. Δύο χρόνια αργότερα, έφτασε στην περιοχή ως νέος κυβερνήτης ο Πίτερ Μίνουιτ και η πρώτη ενέργειά του ήταν να αγοράσει το Μανχάταν από τους Ινδιάνους, στις 24 Μαΐου. Ως αντάλλαγμα, προσέφερε εμπορεύματα, αξίας 60 φιορινιών (24 δολαρίων). Το γεγονός μάς είναι γνωστό από μία επιστολή προς τη διοίκηση της ολλανδικής εταιρίας. Συχνά, τα εμπορεύματα προσδιορίζονται ως μπρελόκ, χάντρες και άλλα φανταχτερά μπιχλιμπίδια, αυτό όμως μπορεί και να μην είναι ακριβές, αλλά να οφείλεται στη φαντασία των συγγραφέων του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία μίας άλλης αγοραπωλησίας, του νησιού Στάτεν, στην οποία συμμετείχε επίσης ο Μίνουιτ, ως αντάλλαγμα δόθηκαν πανωφόρια, κατσαρόλες, τσεκούρια, φτυάρια, βελόνες και άλλα αγαθά. Σύμφωνα, πάντως, με τους σύγχρονους ερευνητές, οι ιθαγενείς πρέπει να αγνοούσαν την έννοια της μόνιμης ιδιοκτησίας γης, δεδομένου ότι κινούνταν διαρκώς… Δημιουργούσαν καταυλισμούς όπου έβρισκαν τροφή και όταν η εποχή άλλαζε εγκατέλειπαν την περιοχή. Όταν συμφώνησαν στην πώληση του Μανχάταν, στην καλύτερη περίπτωση -λένε οι ιστορικοί- θεώρησαν ότι παραχωρούσαν τα δικαιώματα κυνηγιού και αλιείας στους Ολλανδούς, οι οποίοι με τη σειρά τους κάποια στιγμή θα έφευγαν, όπως έκαναν οι ίδιοι. «Θεέ μου, φρίκη. Το σπίτι είναι γεμάτο πτώματα…». Ήταν οι πρώτες κουβέντες που είπε συγκλονισμένος ο αστυνομικός, ο οποίος έσπευσε πρώτος στο διαμέρισμα όπου λίγη ώρα πριν είχε εκτυλιχθεί η πρωτοφανής τραγωδία ερωτικού πάθους και αρρωστημένης ζήλειας, το βράδυ της 29ης Μαΐου 1997. Ο αστυνομικός έπαθε σοκ όταν μπαίνοντας στο διαμέρισμα αντίκρυσε το σκηνικό της φρίκης. Σφηνωμένο πίσω από την πόρτα, που άνοιξε με δυσκολία, αντίκρυσε μέσα στα αίματα το πτώμα ενός 18χρονου αγοριού. Προχώρησε στη μια κρεβατοκάμαρα και το θέαμα που αντίκρυσε του έκοψε την ανάσα. Στο δωμάτιο κοντά στην μπαλκονόπορτα κείτονταν νεκρή μια νεαρή κοπέλα. Το γλυκό προσωπάκι της ήταν γεμάτο αίματα. Πεσμένος στο πάτωμα με το κεφάλι του να ακουμπάει πάνω στην κοπέλα κείτονταν νεκρός ο «εξολοθρευτής πιστολέρο» και αυτόχειρας. Κάλυκες διάσπαρτοι στο πάτωμα, σφαίρες σφηνωμένες στους τοίχους συμπλήρωναν το σκηνικό της βίας και του αίματος. Την ώρα εκείνη το ασθενοφόρο παρελάμβανε για να μεταφέρει εσπευσμένα στο νοσοκομείο, σοβαρά τραυματισμένο, το τρίτο θύμα του 30χρονου δολοφόνου και αυτόχειρα Δημήτρη Γρ. Κίτσου, την 44χρονη Στέλλα Σπυριδάκη, μητέρα των δύο παιδιών, με την οποία ο μακελάρης διατηρούσε ερωτικό δεσμό. Επίλογος Ήταν ο επίλογος μια ολέθριας σχέσης που έγραψε με 11 σφαίρες χθες στις 4.30 τα ξημερώματα, «τυφλωμένος» από το αρρωστημένο πάθος του, ο 30χρονος έμπορος Δημήτρης Κίτσος, στο διαμέρισμα όπου διέμεναν η πρώην φίλη του και τα δυο παιδιά της στον πρώτο όροφο διπλοκατοικίας, στην οδό Πισιδίας 7, στη Νέα Σμύρνη. Το πάθος, την οργή και τη μανία του για εκδίκηση την πλήρωσαν με τη ζωή τους τα δυο παιδιά της Στέλλας Σπυριδάκη, ο 18χρονος Λευτέρης και η 23χρονη Ιωάννα. Ο Λευτεράκης ήταν μαθητής της Γ’ Λυκείου και πριν από λίγες ημέρες είχε επιστρέψει στο σπίτι του από την πενθήμερη εκδρομή του σχολείου. Η 23χρονη Ιωάννα δούλευε με τη μητέρα της στο μαγαζί της. Είχε αρραβωνιαστεί και σε δυο μήνες επρόκειτο να παντρευτεί. Δεν πρόλαβε όμως. Και αυτή και ο αδελφός της πλήρωσαν τη μανία του εξολοθρευτή… Η μητέρα τους Στέλλα Σπυριδάκη που δέχθηκε πρώτη την επίθεση του 30χρονου, όταν την άρπαξε από το κρεβάτι και την πέταξε από το μπαλκόνι στον ακάλυπτο, πυροβολώντας την ταυτόχρονα, σώθηκε από θαύμα. Ο «πιστολέρο» φίλος της την έπληξε στον γλουτό. Η γυναίκα έπεσε από τον πρώτο όροφο, στις πέργκολες του\ κήπου και γλίτωσε με κατάγματα. Ο μακελάρης σε κατάσταση αμόκ στη συνέχεια μπήκε στο σπίτι και το μετέτρεψε σε σφαγείο. Εκτέλεσε εν ψυχρώ τα δυο παιδιά της φίλης του με το 9άρι πιστόλι του και στη συνέχεια με το ίδιο όπλο έβαλε τέλος στη ζωή του. Ο δράστης εκδικήθηκε την άτυχη γυναίκα με τον χειρότερο τρόπο. Της σκότωσε τα δυο παιδιά της. Η ίδια, που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός», μέχρι χθες το βράδυ αγνοούσε τη φοβερή πραγματικότητα. Ρωτούσε συνέχεια για τα παιδιά της. Η μητέρα της και οι αδελφές της δεν μπόρεσαν να της αποκαλύψουν τη φοβερή αλήθεια, ότι τα παιδιά της είναι νεκρά. Χθες το απόγευμα πήγε στο νοσοκομείο ψυχολόγος για να την προετοιμάσει ψυχολογικά. Ολέθρια σχέση Ο θυελλώδης έρωτας του 30χρονου έμπορου Δημήτρη Κίτσου με την 44χρονη Στέλλα Σπυριδάκη ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια. Η Στέλλα Σπυριδάκη, μια όμορφη επιτυχημένη έμπορος, διατηρούσε δύο καταστήματα ενδυμάτων, στη Νέα Σμύρνη και την Καλλιθέα. Βρισκόταν σε διάσταση από το 1993 με τον σύζυγό της. Μετά τον χωρισμό τους ο σύζυγός της έφυγε στην Αμερική και η ίδια έμεινε με τα δυο παιδιά τους στην Αθήνα. Ο Δημήτρης Κίτσος ήταν και αυτός έμπορος και διατηρούσε κατάστημα με πυροσβεστικά είδη. Όλα πήγαιναν καλά στην αρχή. Τα πρώτα «σύννεφα» άρχισαν εξαιτίας της παθολογικής ζήλειας του Δημήτρη Κίτσου. Την πίεζε ασφυκτικά. Δεν την άφηνε σε ησυχία, όπως μας είπαν στενοί συγγενείς της άτυχης Στέλλας. Καθε λίγο της τηλεφωνούσε στο μαγαζί και στο σπίτι της για να μάθει πού βρίσκεται. Ήθελε να ξέρει όλες τις κινήσεις της και γινόταν φορτικός. Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη για τη Στέλλα Σπυριδάκη. Συχνές ήταν οι σκηνές ζηλοτυπίας που κατέληγαν σε καβγάδες. Κάποιες φορές την είχε χτυπήσει. Όσο περνούσε ο καιρός η κατάσταση χειροτέρευε. Πριν από λίγους μήνες μάλιστα, σε μια τέτοια σκηνή ζηλοτυπίας, ο Κίτσος της επιτέθηκε και λίγο έλειψε να την πνίξει. Η Στέλλα Σπυριδάκη δεν μπορούσε πια να ανεχθεί την παθολογική του ζήλεια. Όταν της ζήτησε να τον παντρευτεί, αυτή αρνήθηκε. Αυτός όμως συνέχισε να την πιέζει. Η Στέλλα Σπυριδάκη ήθελε να διακόψουν τη σχέση τους. Είχε αρχίσει να τον φοβάται καθώς την είχε απειλήσει αρκετές φορές. Τα παιδιά της ανησυχούσαν και αυτά πολύ. Ένα κλίμα φόβου υπήρχε τους τελευταίους μήνες στην οικογένεια. Πριν από λίγες ημέρες η Στέλλα Σπυριδάκη πήρε την απόφαση να χωρίσουν επειδή δεν άντεχε άλλο τη ζήλεια του. Προχθές το απόγευμα ο Δημήτρης Κίτσος πήρε τηλέφωνο στο μαγαζί της. Ήταν μπροστά και η κόρη της. «Θελω να χωρίσουμε. Δεν μπορώ άλλο. Αυτή είναι η απόφασή μου. Μη με ξαναενοχλήσεις», του είπε η Στέλλα. «Μόνο νεκρή… » ήταν η απάντηση του Δημήτρη Κίτσου και έκλεισε το τηλέφωνο. Λίγο αργότερα θα πραγματοποιούσε την απειλή του. Ήταν αποφασισμένος. Στις 11 το βράδυ, την ώρα που η Στέλλα Σπυριδάκη και η κόρη της Ιωάννα επέστρεφαν στο σπίτι τους, είδαν σταθμευμένο απέναντι το αυτοκίνητο του Κίτσου. Η Στέλλα Σπυριδάκη προσποιήθηκε ότι δεν τον είδε και μπήκε με την κόρη της στο σπίτι. Φαινόταν ανήσυχη. Είχε ένα κακό προαίσθημα: «Κλείστε την πόρτα και μην του ανοίξετε όσο και αν χτυπάει», είπε στα παιδιά της. Πράγματι κλείδωσαν την πόρτα και έπεσαν για ύπνο. Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι ο δράστης θα έπαιρνε, με κάθε τρόπο, τη σκληρή του εκδίκηση. Περίμενε ώρες μέσα στο αυτοκίνητό του έξω από το σπίτι. Λίγο πριν από τις 4.30 τα ξημερώματα, μπήκε στον ακάλυπτο χώρο του σπιτιού και αναρριχήθηκε στο μπαλκόνι του διαμερίσματος του πρώτου ορόφου. Από την μπαλκονόπορτα, που όπως φαίνεται ήταν ανασφάλιστη, μπήκε στο υπνοδωμάτιο της φίλης του. «Κοιμόμουν όταν αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στον λαιμό. Ξύπνησα και τότε τον είδα. Με είχε πιάσει από τον λαιμό. Προσπάθησα να του μιλήσω. Αυτός όμως με έσυρε στο μπαλκόνι», κατέθεσε στους αστυνομικούς η Στέλλα Σπυριδάκη. «Με άρπαξε, με πέταξε από το μπαλκόνι και με πυροβόλησε». Τα παιδιά της άτυχης γυναίκας άκουσαν τον πυροβολισμό και πετάχτηκαν από τα κρεβάτια τους. Ο μακελάρης, σε κατάσταση αμόκ, στράφηκε εναντίον τους και ξέσπασε πάνω τους την οργή του. Το αγόρι, όπως φαίνεται, προσπάθησε να φύγει. Ο δολοφόνος το πρόλαβε την ώρα που ξεκλείδωνε την πόρτα του διαμερίσματος και το πυροβόλησε στο κεφάλι. Ο Λευτέρης σωριάσθηκε στο πάτωμα. Ο εξολοθρευτής συνέχισε να πυροβολεί και «γάζωσε» με το πιστόλι του τους τοίχους του σπιτιού. Στη συνέχεια μπήκε στο υπνοδωμάτιο των παιδιών. Η άτυχη Ιωάννα ήταν κοντά στην μπαλκονόπορτα. Την πυροβόλησε στο πρόσωπο στο ύψος του σαγονιού. Όταν η κοπέλα σωριάσθηκε αιμόφυρτη, έβαλε το πιστόλι του στον κρόταφο και πάτησε τη σκανδάλη. «Ημασταν φίλοι «κολλητοί» από μωρά», είπε κλαίγοντας η δεκαεξάχρονη Έφη Μεσολογίτου, φίλη του 18χρονου Λευτέρη Σπυριδάκη. Στα χέρια της κρατούσε ένα λευκό τριαντάφυλλο. Και τα δάκρυα πλημμύριζαν συνέχεια τα μάτια της. Συνεχίζει: «Η μητέρα μου με ξύπνησε στις εξήμισι το πρωί και μου είπε: «Σκότωσαν τον Λευτέρη και τους δικούς του». Δεν μπορούσα να την πιστέψω. Μετά, το άκουσα και στις ειδήσεις. Πάλι δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κι έτρεξα εδώ. Τα είδα. Και ξαναήρθα να ανέβω, να αφήσω κάτι, ένα λευκό τριαντάφυλλο στο κατώφλι του σπιτιού. Για τον Λευτέρη…». «Μου το έλεγε ο Λευτέρης, ήταν ανήσυχος, τον φοβόταν αυτόν… που τους σκότωσε». Το βλέμμα της κοπέλας χάνεται… «Μου έλεγε: «Αυτός απειλεί τη μάνα μου ότι θα μας σκοτώσει. Την αδελφή μου κι εμένα». Και τον φοβόταν. Εγώ του έλεγα ότι αυτά είναι μόνο λόγια. Αλλά, δεν ήταν. Δεν ήταν». Η Έφη, μια άλλη φίλη, θυμάται: «Μεγαλώσαμε μαζί, στην ίδια γειτονιά. Και μετά, αφού μετακόμισαν, μείναμε πάλι φίλοι. Εμείς μιλούσαμε για όλα. Μάλιστα, πριν από δύο ημέρες μου έλεγε ότι θα μου δείξει τις φωτογραφίες που πήρε στην «πενθήμερη». Τώρα όμως το πρόσωπό της σκοτεινιάζει και ξεσπάει σε λυγμούς δεν θα μου τις δείξει ποτέ»… Η 29η Μαίου είναι η επέτειος της πτώσης μιας Αυτοκρατορίας. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαίου 1453,άλλαξε το κόσμο. Η πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι “πληγή” για τους Έλληνες. Η ιστορία Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Όταν τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε, η υπερχιλιετής Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει. Το Βυζάντιο ήταν ήδη αποδυναμωμένο μετά την Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και αργότερα, μετά την επανάκτησή της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση. Επιπρόσθετα, η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο, το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο. Έτσι, η Άλωση του 1453 ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της συνεχής και αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της ευρύτερης περιοχής. Φυσικά, οι μάχες που διεξήχθησαν ήταν σχεδόν όλες υπέρ των καλά οργανωμένων και προετοιμασμένων Τούρκων, κάνοντας αναπόφευκτη την τελική επικράτησή τους στην περιοχή. Η σταδιακή πολιορκία της Κωνσταντινούπολης Τα πρώτα οθωμανικά στρατεύματα κατέφθασαν στην περιοχή στις 2 Απριλίου ενώ μέχρι τις 5 Απριλίου ολόκληρο το στράτευμα των Τούρκων είχε λάβει θέση για την επίθεση στα τείχη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Όσον αφορά την διάταξη των αντιπάλων, ο αυτοκράτορας με τα καλύτερα στρατεύματά του ανέλαβε την υπεράσπιση του μεσαίου τμήματος των χερσαίων τειχών (Μεσοτειχίου), που ήταν και τα πιο ευπρόσβλητα, γιατί σ΄ εκείνο το σημείο τα διέσχιζε κάθετα ο χείμαρρος Λύκος. Απέναντί του τάχθηκε ο σουλτάνος με τους γενίτσαρους και άλλες επίλεκτες μονάδες, καθώς και το μεγάλο κανόνι που κατασκεύασε ο Ουρβανός. Αριστερά του Αυτοκράτορα, προς την Προποντίδα, ήταν ο Καττενάο με τα γενοβέζικα στρατεύματά του, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, ο οποίος μαζί με μερικούς βυζαντινούς φύλασσε την πύλη των Πηγών, ο Φίλιππος Κονταρίνι που ήταν υπεύθυνος για το τμήμα από την πύλη των Πηγών μέχρι τη Χρυσή πύλη, στην οποία ήταν ο Γενοβέζος Μανουήλ, ενώ λίγο πιο κάτω, δίπλα στα θαλάσσια τείχη, ήταν ο Δημήτριος Καντακουζηνός. Απέναντί τους οι Οθωμανοί παρέταξαν τα μικρασιατικά στρατεύματα υπό τον Ισάκ πασά. Δεξιά του αυτοκράτορα, προς τον Κεράτιο Κόλπο, στο τμήμα των τειχών που ονομάζονταν Μυριάνδριον παρατάχθηκε ο Ιουστιννιάνης, ο οποίος λίγο μετά μετακινήθηκε στο σημείο που ήταν ο αυτοκράτορας. Αντικαταστάθηκε από ένα τμήμα υπό τους αδελφούς Μποκκιάρντι. Πιο πάνω, στο παλάτι των Βλαχερνών, εγκαταστάθηκε ο Βενετός βάιλος Μιννότο, ενώ ένας συμπατριώτης του, ο Τεόντορο Καρίστο, στρατοπέδευσε μαζί με τους άντρες του στο τμήμα των τειχών μεταξύ της πύλης Καλιγαρίας και του Θεοδοσιανού τείχους. Ο αρχιεπίσκοπος Λεονάρδος μαζί με τους αδελφούς Λανγκάσκο ήταν πίσω από την τάφρο στο σημείο που κατέληγε στον Κεράτιο. Όλοι αυτοί είχαν να αντιμετωπίσουν τα ευρωπαϊκά στρατεύματα των Οθωμανών, υπό τον Καρατζά πασά. Στις 6 Απριλίου κηρύχθηκε επίσημα απο τον Μωάμεθ Β’(ηγέτης των Τούρκων) η έναρξη της πολιορκίας των εδαφών της Κωνσταντινούπολης. Αμέσως ξεκίνησε ο κανονιοβολισμός, με αποτέλεσμα ένα τμήμα των τειχών κοντά στη Χαρίσια πύλη να καταστραφεί, όμως οι υπερασπιστές κατάφεραν να το επισκευάσουν γρήγορα. Ταυτόχρονα οι Οθωμανοί άρχισαν εργασίες για να παραγεμίσουν την τάφρο, ώστε σε περίπτωση ρήγματος των τειχών να μπορούν να επιτεθούν με ευκολία. Επίσης αναλήφθηκαν υπονομευτικές εργασίες εναντίον των τμημάτων των τειχών που το έδαφος ήταν κατάλληλο. Στην θάλασσα τα πλοία έκαναν την πρώτη τους επίθεση, πιθανόν στις 9 Απριλίου, χωρίς επιτυχία, με αποτέλεσμα ο Μπαλτόγλου να περιμένει την άφιξη της μοίρας του Ευξείνου για να σχεδιάσει νέες επιχειρήσεις. Το διάστημα μεταξύ 6 με 11 Απριλίου ο Μωάμεθ πήρε μερικά στρατεύματα και κυρίευσε δύο φρούρια που υπήρχαν έξω από την πόλη, το Θεράπειο και Στουδίου, ενώ την ίδια περίοδο ο Μπαλτόγλου επιτέθηκε και κατέλαβε τα Πριγκιπόνησα. Στις 12 κατέφθασε ο τουρκικός στόλος από την Καλλίπολη και αγκυροβόλησε στο Διπλοκιόνιο. Την ίδια μέρα ξεκίνησε ο βομβαρδισμός με τα κανόνια, που συνεχίστηκε αδιάκοπα σε όλο το διάστημα της πολιορκίας. Οι Βυζαντινοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους κανόνια, που άλλωστε ήταν πολύ κατώτερα από τα τουρκικά, τα οποία είχαν τοποθετήσει πάνω στα τείχη για να βάλλουν εναντίον των πολιορκητών, αλλά γρήγορα διαπίστωσαν ότι κάθε βολή τους προκαλούσε ρωγμές στα ίδια τα τείχη. Ωστόσο η άμυνα τις πρώτες βδομάδες διεξάγονταν με επιτυχία. Την νύχτα της 18ης Απριλίου οι Οθωμανοί επιτέθηκαν με αλαλαγμούς και τυμπανοκρουσίες στο Μεσοτείχιο.Μετά από τέσσερις ώρες άκαρπων επιθέσεων οι Οθωμανοί υποχώρησαν έχοντας 200 νεκρούς ενώ οι υπερασπιστές κανέναν. Ακολούθησαν και άλλες άνισες μάχες μεταξύ των αντιπάλων μέχρι την τελική αναμέτρηση. Η Τελική Επίθεση Ο Μωάμεθ Β’ κάλεσε πολεμικό συμβούλιο και κατόπιν έβγαλε λόγο προς τους στρατιώτες του, ζητώντας του θάρρος και σταθερότητα. Τόνισε ότι υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις για έναν επιτυχή πόλεμο: η επιθυμία (για τη νίκη), η ντροπή (για την ήττα) και η υπακοή στους ηγέτες. Επίσης δήλωσε με όρκο πως ο ίδιος ήθελε μόνο τα τείχη και τα οικοδομήματα της πόλης και πως αφήνει στο στρατό του όλα τα άλλα. Υπογράμμισε πως υπάρχουν θησαυροί μέσα στα κτήρια και κυρίως στις εκκλησίες και πως θα επωφεληθούν από τον εξανδραποδισμό των κατοίκων, ανάμεσά τους υπήρχαν πολλές νέες γυναίκες. Τέλος διέταξε νηστεία και προσευχή. Η επίθεση ορίστηκε για την νύχτα της 29ης Μαΐου. Απο την άλλη, στις 28 Μαΐου συντελέστηκε μεγάλη ακολουθία στην Αγία Σοφία, η τελευταία χριστιανική ακολουθία που πραγματοποιήθηκε στην περίφημη εκκλησία της πόλης, την οποία παρακολούθησε πλήθος αξιωματούχων και πιστών. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ σε λόγο προς τον λαό του, όπως τον διασώζει ο Σφραντζής, τον προέτρεψε να αντισταθεί γενναία, λέγοντας ότι οι Τούρκοι «υποστηρίζονται από όπλα, ιππικό, πυροβολικό και την αριθμητική τους υπεροχή, εμείς όμως στηριζόμεθα πρώτα στον Θεό και Σωτήρα μας και κατόπιν στα χέρια μας και στην δύναμή μας που μας έχει χαρίσει ο ίδιος ο Θεός». Ο Κωνσταντίνος ολοκλήρωσε την ομιλία του ως εξής: …Γνωρίσατε λοιπόν τούτο: Εάν ειλικρινά υπακούσετε ό,τι σας διέταξα, ελπίζω ότι, με τη βοήθεια του Θεού, θα αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία Του, που κρέμεται επάνω μας. Την Τρίτη το βράδυ, 29 Μαΐου, μεταξύ 01.00 και 02.00, εκδηλώθηκε γενική τουρκική επίθεση. Μόλις δόθηκε το σύνθημα η πόλη υπέστη συνδυασμένη επίθεση από τρεις πλευρές συγχρόνως. Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες απ’ όπου οι Τούρκοι προσπάθησαν να περάσουν κάτω από τα τείχη. Παρόλο που στις επιθέσεις ήταν περισσότεροι αριθμητικά, οι Βυζαντινοί τους απώθησαν αρκετές φορές προκαλώντας τους τρομερές απώλειες. Οι δύο πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν. Όμως ο Μωάμεθ Β’ οργάνωσε πολύ προσεκτικά την τρίτη και τελευταία επίθεση. Με ιδιαίτερη επιμονή οι Τούρκοι επιτέθηκαν κατά του μέρους των τειχών το οποίο ήταν κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού (Πέμπτον), όπου πολεμούσε και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας. Ένας από τους κύριους υπερασπιστές της πόλης, ο Γενουάτης Ιουστινιάνης, τραυματίστηκε σοβαρά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Αυτή η απώλεια υπήρξε ανεπανόρθωτη για τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ακόμα και μετά από αυτή την επιτυχία, οι Οθωμανοί αδυνατούσαν να διεισδύσουν στην Πόλη . Στα τείχη, όμως, δημιουργούνταν συνεχώς ρήγματα και ο Αυτοκράτορας, πολεμώντας ως απλός στρατιώτης, έπεσε στην μάχη. Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για τον θάνατο του και για τον λόγο αυτό ο θάνατός του έγινε γρήγορα θέμα ενός θρύλου που έχει συσκοτίσει την ιστορική πραγματικότητα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών, παρά μόνο όταν από εσωτερική προδοσία μπήκαν από την Κερκόπορτα και περικύκλωσαν τους αμυνόμενους. Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης. Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν τα πρόσωπα της Αναγέννησης. Podcast ΑΜΥΝΩ ΔΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ "ΟΙ 300 ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ" Παρουσιάζει ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης (Μαυροσκούφης) Δεξαέξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη, που έχασε τη ζωή του όταν τουρκικό μαχητικό διεμβόλισε το F-16 στο οποίο επέβαινε, κατά τη διάρκεια αερομαχίας. Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν την μία το μεσημέρι της 23ης Μαϊου του 2006 όταν δύο ελληνικά F-16 απογειώνονταν από την βάση της Σούδας με αποστολή την αναγνώριση έξι τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών που είχαν εισβάλλει στο FIR Αθηνών και κατευθύνονταν προς την Κρήτη. Τα τουρκικά αεροσκάφη χωρίζονταν σε δύο σχηματισμούς των τριών και κατευθύνονταν προς την περιοχή που βρίσκονταν οι συστοιχίες των αντιαεροπορικών S-300 τα οποία ήθελαν να φωτογραφήσουν. Τουρκικό μαχητικό διεμβόλισε το F-16 του Ηλιάκη Ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης πλησίασε την μία τριάδα των τουρκικών μαχητικών για να προβεί στη διαδικασία της αναγνώρισης και εικονικής αναχαίτισης των εισβολέων. Ένα από τα δύο τουρκικά F-16 που συνόδευαν το τουρκικό RF-4 με τις φωτογραφικές μηχανές έκανε άτσαλους και επιθετικούς ελιγμούς για να παρεμποδίσει το ελληνικό μαχητικό. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, κατά τη διάρκεια της σκληρής αερομαχίας, το τουρκικό F-16 διεμβόλιζε το μαχητικό του Κώστα Ηλιάκη. Ήταν 12.42 της 23ης Μαϊου του 2006. Ο Τούρκος πιλότος έπεσε στη θάλασσα και διασώθηκε από παραπλέον δεξαμενόπλοιο. Στα πρόθυρα σύρραξης Ελλάδα και Τουρκία Για περίπου 30 λεπτά Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν στα πρόθυρα της σύρραξης. Στο ΓΕΕΘΑ, στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, στην 1η Στρατιά, στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας, στο Λιμενικό Σώμα και στην ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων είχε ηχήσει κόκκινος συναγερμός. Ελικόπτερο Super Puma, έχει ήδη διαταχθεί να απογειωθεί και το πετρελαιοφόρο πλοίο CENTURY έχει ενημερώσει ότι πλέει προς τη περιοχή όπου έχει εντοπιστεί ο Τούρκος πιλότος Ιμπραήμ Χάλι. Το δεξαμενόπλοιο μαζεύει από τη θάλασσα τον Τούρκο, ο οποίος έχει εντοπιστεί από το ελληνικό ελικόπτερο ,αλλά αρνείται την βοήθειά του. Η ομάδα διάσωσης αποβιβάζεται στο δεξαμενόπλοιο και βρίσκει τον Τούρκο πιλότο, ο οποίος αρνείται πεισματικά να μπει στο ελικόπτερο, αφού ξέρει ότι έχει προκαλέσει το θάνατο ενός Έλληνα πιλότου κι αυτό μπορεί να έχει βαρύτατες συνέπειες. Όταν πιέζεται από τους Έλληνες,τραβάει πιστόλι και απειλεί, ενώ την ίδια στιγμή στους αιθέρες η κατάσταση είναι εκρηκτική με περισσότερα από 100 μαχητικά αεροσκάφη και των δύο πλευρών να είναι πάνοπλα, ενώ τουρκικό ελικόπτερο καταφτάνει για να παραλάβει τον Τούρκο πιλότο. Στις 14.29 η εντολή που φθάνει από το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων αναφέρει: «Εντολή Α/ΓΕΕΘΑ για παράδοση τούρκου πιλότου στο τουρκικό πλήρωμα διάσωσης με τρόπο όμως ώστε να φανεί ότι η παράδοση έγινε από την ελληνική προς τη τουρκική πλευρά. Η παράδοση να καταγραφεί από κάμερα». Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά μετά, το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας (ΓΕΑ) προχώρησε τότε στη σύνταξη επισήμου πορίσματος για τις συνθήκες της κατάρριψης του ελληνικού μαχητικού, αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο Ηλιάκης εκτέλεσε άψογα την αποστολή του. Στις 14.47 τουρκικό ελικόπτερο παρέλαβε τον Τούρκο πιλότο. Οι προσπάθειες για τον εντοπισμό του αγνοούμενου Έλληνα πιλότου ήταν εντατικές. Περίπου στις έξι το απόγευμα της ίδιας μέρας, το πλήρωμα της φρεγάτας “Λήμνος” εντόπισε την κάσκα, το PL και ένα Survival Kit που έφερε ελληνικές ενδείξεις. Ο σμηναγός Ηλιάκης θεωρείται νεκρός. Ποιος ήταν ο Κώστας Ηλιάκης Ο Κώστας Ηλιάκης, ο τέταρτος γιος του Ιωάννη και της Ειρήνης Ηλιάκη, είχε γεννηθεί στα Χανιά, στις 15 Αυγούστου 1970. Αφού μαθήτευσε σε δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης των Χανίων, ο νεαρός Κώστας, άνθρωπος χαμηλών τόνων, μεθοδικός και ψύχραιμος, εισήχθη το 1989 στη Σχολή Ικάρων, τη μοναδική επιλογή του στο μηχανογραφικό δελτίο για τη συμμετοχή στις πανελλήνιες εξετάσεις. Επιμελής Ίκαρος, ο Κώστας ορκίστηκε ανθυποσμηναγός το καλοκαίρι του 1993 και τοποθετήθηκε στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος (120 ΠΕΑ), προκειμένου να ολοκληρωθεί η πτητική του εκπαίδευση με αεροσκάφη Τ2. Ακολούθως τοποθετήθηκε στην 115 ΠΜ, και πιο συγκεκριμένα στην 340 Mοίρα Βομβαρδισμού (αεροσκάφη Α-7 Corsair). Κατά τη διάρκεια της προαναφερθείσης περιόδου φοίτησε στο Σχολείο Όπλων Τακτικής (ΣΟΤ), παρακολούθησε το Πρόγραμμα Τακτικής Ηγεσίας και κατέστη, σε συνδυασμό με τις ικανότητες και την ευσυνειδησία του, ένας από τους πλέον ικανούς επαγγελματίες στο χώρο του. Έτσι, το 2002 αποτέλεσε μέρος του πυρήνα των 10 Ιπταμένων που στάλθηκαν στις ΗΠΑ για εκπαίδευση στα νέα F-16 Block 52+. Αφού ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του, ο Κώστας επέστρεψε στην Ελλάδα, στην 347 Μοίρα της 111 ΠΜ (Νέα Αγχίαλος Βόλου), μέχρι να αφιχθούν τα νέα αεροσκάφη στην 115 ΠΜ. Τον Ιούνιο του 2003 μετατέθηκε στην 340 Μοίρα της 115 ΠΜ, στην αγαπημένη του «Αλεπού» (στο έμβλημα της Μοίρας παριστάνεται μια αλεπού, ενώ το χαρακτηριστικό κλήσης είναι το FOX), όπου απέκτησε επιπλέον εμπειρίες στην αναχαίτιση με τα νέα F-16 Block 52+, έλαβε μέρος στο σχεδιασμό και την εκτέλεση νυχτερινών επιχειρήσεων, ενώ κατέστη εκπαιδευτής αέρος. Στις 28 Δεκεμβρίου 2006, στην καθιερωμένη τελετή απονομής μεταλλίων και βραβείων από την Ακαδημία Αθηνών, απονεμήθηκε στον αποθανόντα αξιωματικό της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας το αργυρό μετάλλιο αρετής και αυτοθυσίας. Στις 23 Μαΐου 2007 έλαβαν χώρα τα αποκαλυπτήρια μνημείου προς τιμήν του Κώστα Ηλιάκη στην Κάρπαθο. Οι Ολλανδοί μπορεί να φαίνονται πολιτισμένοι τώρα, αλλά όποιος έχει κάποια γνώση της ευρωπαϊκής ιστορίας ξέρει ότι αυτό δεν συνέβαινε στο παρελθόν όπως δείχνουν άλλωστε και τα στοιχεία της ιστορίας. Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ολλανδίας, δεν ήταν ένα εύκολο μέρος για να ζεις παλιά, καθώς ήταν γεμάτη πολέμους, συγκρούσεις και δολοφονίες και ήταν, γενικά, ένα πλήρες γεωπολιτικό χάος. Μια ιστορία από το παρελθόν που αποτυπώνει καλύτερα αυτό είναι η τραγική ιστορία του Γιόχαν ντε Βιτ. Πίσω στο 1672, η Ολλανδία, η οποία ήταν τότε γνωστή ως Ολλανδική Δημοκρατία, βρισκόταν σε πόλεμο με την Αγγλία και τη Γαλλία. Ο Γιοχαν ντε Βιτ ήταν πρωθυπουργός της χώρας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Πολλοί από τους κατοίκους της Ολλανδικής Δημοκρατίας ήταν απογοητευμένοι με την ηγεσία του και ήθελαν να πάρει τον έλεγχο ο διάσημος Γουίλιαμ του Οίκου του Οράνζ Νάσαου που εκείνη την εποχή ό,τι πιο κοντινό είχε η Δημοκρατία σε μια βασιλική οικογένεια. Από την άλλη πλευρά, ο Γιόχαν Ντε Βιτ, μαζί με μια ισχυρή και πλούσια τάξη εμπόρων, εκπροσωπούσε τα δημοκρατικά συμφέροντα. Στις 21 Ιουνίου του ίδιου έτους, ένας δολοφόνος μαχαίρωσε τον Ντε Βιτ τραυματίζοντάς τον σοβαρά. Στη συνέχεια ο Ντε Βιτ παραιτήθηκε από την ηγετική του θέση, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για τους ανθρώπους που συνωμοτούσαν εναντίον του. Ο αδερφός του Κορνήλιος συνελήφθη για προδοσία, οδηγήθηκε σε μια φυλακή στη Χάγη και βασανίστηκε. Όπως ήταν το έθιμο εκείνη την εποχή, τα βασανιστήρια ήταν απλώς ένα φυσιολογικό μέρος του να είσαι στη φυλακή, που χρησιμοποιούνταν για την εξομολόγηση. Φυσικά, δεν είχε μεγάλη σημασία αν η ομολογία ήταν αληθινή ή όχι – εφόσον το άτομο ομολόγησε, τα βασανιστήρια ήταν δικαιολογημένα. Ο Κορνήλιος, αρνήθηκε να ομολογήσει. Καταδικάστηκε όμως σε εξορία. Ο Γιόχαν πήγε στη φυλακή για να βοηθήσει τον αδερφό του να προετοιμαστεί για το ταξίδι. Όμως φεύγοντας από τη φυλακή, τους άρπαξαν οι εξαγριωμένοι διαδηλωτές. Το πλήθος έχασε τότε κάθε αίσθηση λογικής. Τους έγδυσαν, τους σκότωσαν, τους κομμάτιασαν και τους έφαγαν. “ Ο μεγιστάνας Αριστοτέλης Ωνάσης, σε μία συζήτηση που είχε με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο, είχε κάνει κάποιες «προφητικές» δηλώσεις και εκτιμήσεις. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης αντιλαμβανόταν καλύτερα τον κόσμο και μπορούσε να προβλέψει σε τι δεινή κατάσταση θα βρισκόταν χρόνια μετά ολόκληρος ο πλανήτης χτυπημένος από την οικονομική κρίση. Άλλωστε μάλλον τυχαία δεν είναι η… προφητική δήλωση που είχε κάνει πριν πολλά πολλά χρόνια ο Έλληνας κροίσος. Ουσιαστικά με τα λόγια που θα διαβάσετε παρακάτω ο Αριστοτέλης Ωνάσης μιλούσε για όλα όσα σήμερα βιώνει ο κόσμος κάτω από το «μαστίγιο» της κρίσης. Η αφήγηση ανήκει στον δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο και η στιχομυθία του διαλόγου στον οποίο περιλαμβάνεται η «προφητεία» έχει ως εξής: «-Κάποτε είχα πει στον Ωνάση : “τι ανάγκη έχετε εσείς, εξασφαλίσατε τον πλούτο σε πέντε γενιές απογόνων σας…” Είχε χαμογελάσει, τσίμπισε λίγη φέτα, κατάπιε μία γουλιά ούζο και μια ρουφηξιά προυσαλιό και με κοίταξε κατάματα: – “Τι λες ρε ψηλέ και άμυαλε; Θα ρθεί μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση…” “Μα, υπάρχει και ο κομμουνισμός, η ελπίδα των κολασμένων…”, τόλμησα να σχολιάσω… Με ξανακοίταξε, μου έριξε ούζο στο ποτηράκι μου και είπε: “Μεγάλες ιδέες υπάρχουν, μικροί είναι οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά…” Διάφορες ιστορίες και μύθοι έχουν ακουστεί κατά καιρούς για το μυστήριο τρίγωνο των Βερμούδων, που…φαίνεται να “ευθύνεται” για εξαφανίσεις αεροπλάνων, καραβιών και ανθρώπων. Το γνωστό τρίγωνο βρίσκεται σε νοτιοανατολική ακτή των ΗΠΑ στον Ατλαντικό και συνορεύει με τις Βερμούδες το Μαϊάμι της Φλόριντα και το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, καλύπτοντας μια θαλάσσια περιοχή 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Τα τελευταία 100 χρόνια, στο διαβόητο τρίγωνο έχει σημειωθεί ένας αξιοσημείωτος αριθμός περίεργων εξαφανίσεων αεροπλάνων, καραβιών και ανθρώπων, που δεν δικαιολογείται από τους κοραλλιογενείς υφάλους που αποτελούσαν ανέκαθεν φόβητρο για τους ναυτικούς. Αναφορές κάνουν λόγο για πάνω από 100 χαμένα αεροσκάφη και πλοία στην περιοχή, με τον φόρο σε ανθρώπινες ζωές να ανέρχεται στις 1.000. Η αμερικανική ακτοφυλακή συνεχίζει ωστόσο να ισχυρίζεται ότι τίποτα το περίεργο δεν συμβαίνει στο Τρίγωνο των Βερμούδων και ότι οι αριθμοί αυτοί δεν αποκλίνουν από το κανονικό… Το 1975, η Mary Margaret Fuller, εκδότρια του περιοδικού “Fate”, επικοινώνησε με τη λονδρέζικη Lloyd’s για στατιστικά ασφαλιστικών καλύψεων σε ατυχήματα που είχαν σημειωθεί στα όρια της περιοχής που ονομαζόταν κοινώς “Τρίγωνο του Διαβόλου”. Σύμφωνα με τα αρχεία της Lloyd’s, 428 σκάφη φέρεται να είχαν εξαφανιστεί από από προσώπου γης στην εικοσαετία από το 1955 ως το 1975. Η ίδια εταιρία σημείωνε ωστόσο στο υπόμνημά της ότι η συχνότητα των εξαφανίσεων σκαφών στην περιοχή δεν ήταν αξιοσημείωτα μεγαλύτερη από άλλα μέρη του πλανήτη… Ο Gian J. Quasar ωστόσο, συγγραφέας του μνημειώδους “Into the Bermuda Triangle: Pursuing the Truth Behind the World’s Greatest Mystery” ισχυρίζεται ότι η Lloyd’s δεν ασφαλίζει μικρά σκάφη, γι’ αυτό και δεν κρατά αρχεία από ιδιωτικά γιοτ και μικρά αεροσκάφη. Στη δική του ΕΡΕΥΝΑ, πιέζοντας για 12 χρόνια(!) την αμερικανική ακτοφυλακή να του αποκαλύψει τα ντοκουμέντα καταγραφής εξαφανίσεων στην περιοχή, ο αριθμός των δηλωμένων ως χαμένων σκαφών ανέρχεται στα 300 σε διάρκεια δύο μόλις ετών. Πότε και πώς έγινε “μυστηριώδες” Το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων υπάρχει επισήμως στα καταγραμμένα χρονικά και τα μυαλά των ανθρώπων από την πρώτη προβεβλημένη από τον Τύπο υπόθεση εξαφάνισης του 1945, με τα πέντε αμερικανικά αεροσκάφη που χάθηκαν στην περιοχή. Τροφή στον μύθο των μυστηρίων έδωσε ο ρεπόρτερ E.V.W. Jones, που σχημάτισε μια λίστα από “περίεργες εξαφανίσεις” πλοίων και αεροσκαφών μεταξύ των ακτών της Φλόριντα και των Βερμούδων. Δύο χρόνια αργότερα, ο George X. Sand θα έγραφε ένα άρθρο για το περιοδικό “Fate”, στο οποίο θα περιέγραφε σκανδαλωδώς μια σειρά από θαλάσσια μυστήρια στην περιοχή, δίνοντας τροφή στον νεοσύστατο μύθο! Καθώς τα περιστατικά εξαφανίσεων στην περιοχή συσσωρεύονταν (ή αποκτούσαν απλώς μεγαλύτερη δημοσιότητα), η φήμη του Τριγώνου των Βερμούδων εκτοξευόταν, με παρελθόντα ναυάγια να αναλύονται πλέον υπό το πρίσμα του μύθου. Το 1964, το περιοδικό “Argosy Magazine” θα έδινε στο τρίγωνο το περίφημο όνομά του (“The Deadly Bermuda Triangle” του Vincent Gaddis) και έκτοτε ο θρύλος του μόνο διαπρεπέστερος θα γινόταν. Όσο ο καιρός περνούσε, ολοένα και περισσότερα άρθρα, βιβλία, ταινίες και “μελέτες” θα εμφανίζονταν, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του μύθου και διανθίζοντάς τον με ευφάνταστες θεωρίες από απαγωγές εξωγήινων μέχρι και γιγάντια χταπόδια! Οι γνωστότερες εξαφανίσεις Δεν είναι εύκολο να ξεδιαλύνει πλέον κανείς τα χρονικά του μύθου από τα πραγματικά γεγονότα. Ξακουστό παράδειγμα το πλοίο “Mary Celeste”, που βρέθηκε το 1872 να επιπλέει αμέριμνο και ακυβέρνητο, χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας εντός του. Κι ενώ φιγουράρει ως ένα από τα πλέον διαβόητα ντοκουμέντα για τη δράση του Τριγώνου του Διαβόλου, στην πραγματικότητα το πλοίο βρέθηκε εκατοντάδες μίλια μακριά από το Τρίγωνο… Το πλοίο «Cyclops» – 1918 Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το πλοίο “U.S.S. Cyclops” πήρε την εντολή στις 9 Ιανουαρίου 1918 να καταπλεύσει στη Βραζιλία για ανεφοδιασμό των βρετανικών πλοίων που έπλεαν στον νότιο Ατλαντικό. Το πλοίο, επιστρέφοντας από το Ρίο ντε Τζανέιρο στις 16 Φεβρουαρίου, έκανε μια μικρή στάση στα νησιά Μπαρμπέιντος στις 3-4 Μαρτίου. Έκτοτε κανείς δεν ξανάκουσε νέα του. Το πλήρωμα και οι 306 επιβάτες του θα εξαφανίζονταν μια και καλή. Η πτήση 19 – 1945 Η πλέον περίφημη ιστορία εξαφάνισης που μετρά στο ενεργητικό του το Τρίγωνο των Βερμούδων περιλαμβάνει 5 αεροσκάφη του αμερικανικού ναυτικού που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς το 1945. Η σύνοψη της ιστορίας είναι η εξής: μια καλοκαιρινή μέρα, σε μια περιπολία ρουτίνας, 5 έμπειροι πιλότοι άρχισαν να εκπέμπουν σήματα ότι είχαν χαθεί, οι πυξίδες τους δεν λειτουργούσαν και “όλα πήγαιναν στραβά”. Ήταν η τελευταία φορά που θα έδιναν σημεία ζωής και οι εκτεταμένες ΕΡΕΥΝΕΣ του ναυτικού δεν θα απέδιδαν καρπούς. Όσο για τα δύο υδροπλάνα PBM-5 του ναυτικού που βγήκαν επιτόπου για να ψάξουν τα χαμένα αεροσκάφη της πτήσης 19, το ένα έμελλε να ανατιναχθεί στον αέρα… Η πτήση NC-16002 – 1948 Στις 28 Δεκεμβρίου 1948, ο κυβερνήτης Robert Lindquist της εμπορικής πτήσης NC-16002 πιλόταρε το επιβατικό του από το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Πλησιάζοντας στο Μαϊάμι, ζήτησε από τον πύργο ελέγχου άδεια προσγείωσης, στην απάντηση ωστόσο του πύργου δεν υπήρξε απόκριση. Το αεροπλάνο δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και κανείς δεν το ξαναείδε έκτοτε. Το “Sulphur Queen” – 1963 Το “S.S. Marine Sulphur Queen” ήταν ένα τάνκερ που μετέφερε 15.000 τόνους θειάφι από το Beaumont του Τέξας στο Norfolk της Βιρτζίνια. Η τελευταία επικοινωνία με το πλοίο έγινε στις 3 Φεβρουαρίου 1963, με τον καπετάνιο να αναφέρει πληροφορίες ρουτίνας. Το πλοίο δεν θα έφτανε ποτέ στον προορισμό του, ενώ η ακτοφυλακή που βγήκε στο κατόπι του, το μόνο που κατάφερε να βρει ήταν ένα σωσίβιο από το “Sulphur Queen”. Αεροσκάφος 680 – 1965 Σε μια ξάστερη νύχτα του 1965, το έμπειρο πλήρωμα του αεροσκάφους της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας [440η Πτέρυγα Μάχης] ταξίδευε από το Μιλγουόκι στις Μπαχάμες. Στην επικοινωνία πιλότου και πύργου ελέγχου δεν αναφέρθηκε τίποτα ανησυχητικό, το αεροσκάφος θα χανόταν ωστόσο στους αιθέρες και δεν θα έφτανε ποτέ στις Μπαχάμες. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε ποτέ για την εξαφάνιση του Αεροσκάφους 680. Τα τελευταία 30 χρόνια το ΝΑΤΟ έχει εντάξει στους κόλπους του χώρες που ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και τώρα έχει βρεθεί πιο κοντά από ποτέ στο να επεκταθεί στις μέχρι πρότινος ουδέτερες Φινλαδία και Σουηδία. Οι σχέσεις Δύσης – Ρωσίας είναι στο χειρότερο σημείο τους, ενώ ο ψυχρός πόλεμος που έχει επανέλθει με γοργούς ρυθμούς κινδυνεύει να γίνει θερμός, καθώς η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία κρατά εδώ και τρεις μήνες και κανένας δεν μπορεί να εκτιμήσει με κάποια σιγουριά ποιο θα είναι το τέλος της. Οι χάρτες που δείχνουν πόσο έχει επεκταθεί το ΝΑΤΟ τις τελευταίες τρεις δεκαετίες δείχνουν ότι τα ευρωπαϊκά κράτη που είχαν μείνει εκτός Συμμαχίας όλο και λιγόστευαν με την πάροδο του χρόνου, ενώ η Ρωσία έχει προσπαθήσει τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την εισβολή στην Ουκρανία να κρατήσει ό, τι μπορεί από την πάλαι ποτέ σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, χρησιμοποιώντας κατά περίπτωση στρατιωτικά μέσα. Η Ευρώπη το 1990 Το 1990, μία χρονιά μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Σοβιετική Ένωση περιελάμβανε την Ουκρανία, τις χώρες της Βαλτικής και αρκετές ακόμη – ανεξάρτητες πλέον – χώρες. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας με τη Ρωσία επικεφαλής περιελάμβανε 6 χώρες – δορυφόρους, που σήμερα είναι επίσης όλες ανεξάρτητες, όπως φαίνεται στους χάρτες του CNBC. Η Ευρώπη το 2022 Τα τελευταία 32 χρόνια η Γερμανία επανενώθηκε και όλες οι πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ. Τρεις χώρες που ήταν κάποτε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης – η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία- έχουν επίσης ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η κληρονομιά της ουδετερότητας Την ίδια στιγμή το αίτημα Φινλανδίας και Σουηδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ έχει ανεβάσει το διπλωματικό θερμόμετρο. Τι πιστεύουν όμως οι πολίτες των χωρών αυτών για την γρήγορη αυτή απόφαση των ηγετών τους. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, οι Φινλανδοί φαίνεται πως συμφωνούν με την ένταξη στη Συμμαχία σε μεγάλα ποσοστά που ξεπερνούν ακόμα και το 70%, ενώ οι Σουηδοί εμφανίζονται πιο διστακτικοί και μοιρασμένοι. Δημοσίευμα του Guardian παρουσιάζει απόψεις πολιτών των δύο χωρών για την εν λόγω επιλογή και για το πώς αισθάνονται για τη στάση της Ρωσίας ιδίως μετά την εισβολή της Ουκρανίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι οι συγκεκριμένοι συνεντευξιαζόμενοι εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό την «κληρονομιά» της ουδετερότητας, ακόμα κι αν επιλέγουν την ένταξη στο νατοϊκό στρατόπεδο λόγω της στάσης της Ρωσίας, ενώ επισημαίνουν την ανάγκη για μεγαλύτερη συζήτηση που πρέπει να συνοδεύσει την εν λόγω επιλογή. Φινλανδία: «Επιλέγουμε το μικρότερο από τα δύο κακά» «Αισθάνομαι ότι μιλάω εκ μέρους πολλών Φινλανδών όταν λέω ότι επιλέγουμε το μικρότερο από τα δύο κακά. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του ΝΑΤΟ, αλλά ο Πούτιν δεν μας άφησε άλλη επιλογή. Κατέστρεψε την εμπιστοσύνη και κατέστησε σαφές ότι η Ρωσία δεν είναι μόνο ανάλγητη και σκληρή, αλλά το καθεστώς της είναι επίσης εξαιρετικά απρόβλεπτο στις αλυτρωτικές του περιπέτειες. Ορισμένοι Φινλανδοί ήθελαν πάντα να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Μπορώ να το καταλάβω αυτό, αλλά νομίζω ότι η ουδετερότητα μας υπηρέτησε καλά όλα αυτά τα χρόνια. Η Ρωσία απλώς μας έκανε αδύνατη αυτήν την επιλογή. Ένα πρόβλημα είναι ότι επειδή αυτές οι σεισμικές μετατοπίσεις ήταν τόσο γρήγορες, δεν είχαμε ποτέ το χρόνο να συζητήσουμε σωστά ποιος θα ήταν ο ρόλος ή η θέση μας στη συμμαχία: θα πρέπει να ακολουθήσουμε τα συμφέροντα των ΗΠΑ όσο το δυνατόν πιο στενά, όπως η Δανία; Ή να οικοδομήσουμε στενότερους δεσμούς με την Εσθονία και [τις άλλες] χώρες της Βαλτικής; Ή να προσπαθήσουμε να βασιστούμε σε έναν παρόμοιο ειρηνικό διαμεσολαβητικό ρόλο όπως και πριν;» λέει ο Mikael Viljanen, 45 ετών, δάσκαλος από το Ελσίνκι. «Θα έπρεπε να είχαμε ενταχθεί στο ΝΑΤΟ όταν το έκαναν οι άλλες χώρες της Βαλτικής» «Θα έπρεπε να είχαμε προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ το ίδιο νωρίς με τις χώρες της Βαλτικής. Στη Φινλανδία έχουμε συνηθίσει να εμπιστευόμαστε τα συμφωνηθέντα – ακόμη και ο προφορικός λόγος κάποιου είναι αρκετός. Οι ηγέτες της Ρωσίας έχουν δείξει τώρα ξεκάθαρα ότι ενεργούν ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο. Στην αρχή του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας ένιωσα βαθιά απελπισμένος, ακόμη και παράλυτος. Έζησα παρόμοια πράγματα όταν ήμουν παιδί όταν ο πατέρας μου πολέμησε εναντίον των Ρώσων στο μέτωπο ως γιατρός στον πόλεμο μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Φινλανδίας. Στη Φινλανδία υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ρωσικής καταγωγής – οι περισσότεροι από αυτούς δεν θέλουν τον πόλεμο. Αισθάνομαι βαθιά θλίψη για τους απλούς ανθρώπους στην Ουκρανία και τη Ρωσία που υποφέρουν», αναφέρει ο Juhani Viherlahti, 80 ετών, διευθύνων σύμβουλος και επιχειρηματίας από το Espoo της Φινλανδίας. ‘Αισθάνομαι ότι έχουμε χάσει τη δυνατότητα ειρήνης’ «Όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα, σαν να μην υπήρχε απολύτως καμία άλλη επιλογή. Αισθάνομαι ότι χάσαμε τη δυνατότητα της ειρήνης. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ φαίνεται πολύ κοντόφθαλμη από την άποψη ενός ανθρωπιστή και ειρηνιστή. Αισθάνομαι ότι η χώρα μας θα είναι λιγότερο ασφαλής και το Ελσίνκι θα μπορούσε να γίνει εύκολος στόχος για τον Πούτιν», σημειώνει η Katja, 56 ετών, ψυχοθεραπεύτρια από το Ελσίνκι, Φινλανδία «Δεν έχω καλή γνώμη για το ΝΑΤΟ ή για ό,τι κάνει» Προτιμώ η Φινλανδία και η Σουηδία να παραμείνουν ανεξάρτητες από το ΝΑΤΟ, να μην έχουν αμερικανικά στρατεύματα ή άλλα όπλα, καθώς δεν τα χρειάζονται και δεν τα θέλουν. Αλλά με τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας ήρθε η ώρα να υποβάλω αίτηση για ένταξη. Δεν έχω καλή γνώμη για το ΝΑΤΟ ή για ό,τι κάνει. Αν επιτραπεί στη Φινλανδία να γίνει μέλος, νομίζω ότι δεν πρέπει να υπάρχει καμία βάση του ΝΑΤΟ στη χώρα. Η Φινλανδία πρέπει να δηλώσει ότι θα παραμείνει ως αμυντική χώρα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, καθώς δεν είμαστε σε πόλεμο όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και άλλοι. Η Ρωσία παραπονιέται και απειλεί από τότε που η Φινλανδία έγινε ανεξάρτητη», αναφέρει ο Leif Väisänen, 42 ετών. Σουηδία: «Νομίζω ότι είναι λάθος να σπάσουμε την ουδετερότητα» «Η Σουηδία είναι ουδέτερη για περισσότερα από 200 χρόνια. Νομίζω ότι είναι λάθος να σπάσουμε αυτή την ουδετερότητα- η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν θα είναι καλή για εμάς μακροπρόθεσμα. Φαίνεται ότι η απόφαση είναι είτε από φόβο για μια ρωσική εισβολή, είτε από κακία επειδή η Ρωσία μας είπε να μην το κάνουμε. Όπως και να έχει, ο φόβος ή η μοχθηρία δεν είναι αρκετά καλός λόγος για να ληφθεί μια τόσο σημαντική απόφαση τόσο γρήγορα. Δεν θα ήθελα να είμαι υπεύθυνος εάν ένα από τα άλλα έθνη του ΝΑΤΟ κάνει κάτι ανόητο. Θα ήταν τρομακτικό να έχουμε μια τόσο στενή στρατιωτική σχέση με μια χώρα όπως η Τουρκία», είναι η άποψη της Μαρίας, 22 ετών που εργάζεται σε εταιρεία κλωστοϋφαντουργίας στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. «Θα πρέπει να πληρώσουμε ένα τίμημα για την προστασία του ΝΑΤΟ «Νομίζω ότι η απόφαση ελήφθη πολύ γρήγορα και χωρίς πραγματική δυνατότητα δημοκρατικής επιρροής από άλλα πολιτικά κόμματα. Πρώτον, οι σοσιαλδημοκράτες δεν θέλουν το ζήτημα του ΝΑΤΟ να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου. Δεύτερον, κατά τη διάρκεια του Covid κατάφεραν να παρουσιαστούν ως το κόμμα που ενεργεί κατάλληλα σε περιόδους κρίσης και θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν. Παρ’ όλα αυτά, εγκαταλείπουν 200 χρόνια ουδετερότητας που έχει υπηρετήσει καλά τη Σουηδία. Έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι το τελευταίο μέρος μιας συνεχιζόμενης εγκατάλειψης της παραδοσιακής σουηδικής τακτικής, όπου ένα ισχυρό και χωρίς συμμαχίες κράτος φρόντιζε τους πολίτες του. Αισθάνομαι μια λαχτάρα για μια κοινωνία που τώρα χάνεται. Νομίζω επίσης ότι θα υπάρξει ένα τίμημα για την προστασία του ΝΑΤΟ. Οι δηλώσεις του Ερντογάν σηματοδοτούν ήδη ποιο μπορεί να είναι αυτό. Νομίζω ότι η Ρωσία δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Σουηδία, εκτός από το αν θα ενταχθούμε στο ΝΑΤΟ – η μη ένταξη είναι μάλλον πιο ασφαλής», δηλώνει η Karolina Enquist Källgren, 30 ετών, αναπληρώτρια καθηγήτρια, Στοκχόλμη, Σουηδία «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε το άλμα στο ΝΑΤΟ» «Ως Φινλανδός που διαμένει στη Σουηδία με Σουηδό σύζυγο, είμαστε και οι δύο λυπημένοι που το ΝΑΤΟ δεν θάφτηκε ταυτόχρονα με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Είναι και τα δύο προϊόντα μιας περασμένης εποχής. Η ΕΕ θα έπρεπε να είχε ήδη από τότε αναπτύξει μια ισχυρή ευρωπαϊκή στρατιωτική ένωση. Δυστυχώς, τώρα είναι πολύ αργά γι’ αυτό. Γειτονικές χώρες όπως η Ισλανδία, η Νορβηγία και η Δανία έχουν συμμετάσχει σε μια στρατιωτική συμμαχία με επικεφαλής την Ουάσιγκτον – για κάτι που δεν φαίνεται να έχει κανένα ορατό όφελος για καμία από αυτές. Η σημερινή κατάσταση είναι απαίσια, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε το άλμα στο ΝΑΤΟ, επειδή κάποιοι στη Δύση επέτρεψαν στη δικτατορία στη Ρωσία να ανθίσει. Φυσικά, η ενοχή του Πούτιν είναι αδιαμφισβήτητη. Η Ρωσία πρέπει να σταματήσει», αναφέρει ο Tuomas Sihvonen, 58 ετών, συντάκτης και μεταφραστής, από τη Φινλανδία που ζει στο Μάλμε της Σουηδίας. in.gr Σαν σήμερα στις 20 Μαιου 1996- Θεόφιλος Σεχίδης, ο ‘καταραμένος’ που δεν άφησε κανέναν πίσω του20/5/2022
Θεόφιλος Σεχίδης ήταν 24 χρόνων και φοιτούσε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κομοτηνής. Τον Αύγουστο του 1996 η αποκάλυψη των αποτρόπαιων πράξεών του στη Θάσο και το παρουσιαστικό του, που σε καμία περίπτωση δεν παρέπεμπε σε έναν 24χρονο φοιτητή, ήταν οι βραδινοί μας εφιάλτες για πολύ καιρό. Ακόμη και οι θεωρίες συνωμοσίας κάνουν «κοιλιά». Και χρειάζονται ένα δυνατό γκαγκ, όπως εκείνα του βωβού κινηματογράφου, για να επανέλθουν στη επικαιρότητα. Αυτή τη φορά ο Σεργκέι Λαβρόφ έμοιαζε να ξεπερνά τους καλύτερους κονφερασιέ του είδους. «Και τι σημαίνει αν ο Ζελένσκι είναι Εβραίος;» ρώτησε τον ιταλό δημοσιογράφο Τζουζέπε Μπρίντιζι στο κανάλι Zona Bianca. «Αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από τον ναζιστικό χαρακτήρα της Ουκρανίας. Και ο Χίτλερ ήταν εβραϊκής καταγωγής. Και ο ίδιος ο εβραϊκός λαός, άλλωστε, λέει ότι οι μεγαλύτεροι αντισημίτες είναι, ακριβώς, οι ίδιοι οι Εβραίοι». Οι λέξεις που χρησιμοποίησε δεν έχουν καμία πρωτοτυπία: «ήταν», «λέει», «είναι», «Εβραίοι». Προέρχονται από το χρονοντούλαπο με τα αρχαϊκά δόγματα της ημιμάθειας, του ανορθολογισμού και της αντιδραστικότητας. Στο στιγμιότυπο αυτό ο Λαβρόφ δεν διαφέρει καθόλου από τους όπου γης συνωμοσιολόγους: αυτούς που διαφημίζουν την πραμάτεια τους από τα πηγαδάκια της Ομόνοιας και της Αριστοτέλους έως τους ούγγρους ή τους γάλλους ομοϊδεάτες τους. Από τον υφέρποντα αντισημιτισμό στην εγχώρια τηλεοπτική ζώνη του λυκόφωτος έως τους γκουρού πάσης φύσεως που αρέσκονται να συνδέουν τα άκρα σε μαλλιαρές αναλύσεις ή αναρτήσεις ισαποστακισμού. Οι θεωρίες που απομάκρυναν τον Αδόλφο Χίτλερ από το ιστορικό πλαίσιο, για να τον «προσαρμόσουν» στα μέτρα και σταθμά διαφορετικών ιδεολογιών, είναι μια ιστορία τόσο παλιά όσο και η μεταπολεμική συναίνεση. Ο αγώνας, δηλαδή, για να μετατραπεί το τραύμα – της Γερμανίας αρχικά – σε εμπειρία για όλη την ήπειρο. Ο ηγέτης της ναζιστικής Γερμανίας έγινε συνώνυμο του μεταφυσικού Κακού, χωρίς άλλες εξηγήσεις, τη στιγμή που η Ευρώπη χρειαζόταν τον καταγωγικό ορθολογισμό της, ακριβώς για να μη βουτήξει δύο φορές στο ίδιο ποτάμι. Στον «Χίτλερ της ιστορίας» (εκδ. Ενάλιος, 1999, μτφ. Γιώργος Κουσουνέλος) ο ουγγρικής καταγωγής Τζον Λούκατς απορρίπτοντας τη δαιμονοποίηση του Αδόλφου τοποθετεί με προσοχή στο ιστορικό πρόσωπο όσες ψηφίδες διαθέτει. Αξιολογεί τους προγενέστερους ιστοριογράφους που επιχείρησαν κάτι αντίστοιχο, επισημαίνει τους κινδύνους ακόμη και στην «επιλογή των λέξεων» και στη συνέχεια σκιαγραφεί με συναρπαστικό τρόπο τον άνθρωπο, ο οποίος «είχε μάθει πώς να μισεί», σύμφωνα με μια περιγραφή του Γκέμπελς. Ψυχαναλυτικές ερμηνείες Ο Αλαν Μπούλοκ στο «Hitler and Stalin: parallel lives» (1998, β’ έκδοση) αναφέρεται ήδη στην αρχή στις θεωρίες που παρουσιάζουν τον Χίτλερ σαν θύμα κακών γονιών, προεκτάσεις της προσπάθειας να παρουσιαστεί σαν ένα θύμα ψυχικής ασθένειας. «Προσέλκυσε όπως ήταν αναμενόμενο το ενδιαφέρον των ψυχιάτρων, οπότε αρκετές μελέτες έδιναν βαρύτητα στη σχέση του με μια υπερπροστατευτική μητέρα και έναν δεσποτικό πατέρα… Οι περισσότεροι ιστορικοί, ωστόσο, δυσκολεύονταν να αναγνωρίσουν ως αξιόπιστες τις ψυχολογικές «εξηγήσεις» περί Χίτλερ για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η έλλειψη βάσιμων αποδείξεων, έτσι ώστε ο ψυχίατρος να προσφεύγει σε εικασίες και επιχειρήματα μέσα από αναλογίες. Ο δεύτερος είναι ότι ακόμη και αν μας βοηθά να περιγράψουμε τον Χίτλερ (ή τον Στάλιν) ως άνθρωπο που υπέφερε από τις ψευδαισθήσεις του ψυχοπαθούς, του σχιζοφρενικού ή μιας παρανοϊκής προσωπικότητας, πώς μπορούμε να διαχωρίσουμε τις συνήθεις παρενέργειες τέτοιων φαινομένων, όπως αυτές που αντιμετωπίζουν οι ψυχίατροι στην καθημερινή πρακτική τους, από το ασυνήθιστο μέγεθος του Χίτλερ (και του Στάλιν) μεταπλάθοντας τις ψευδαισθήσεις του σε τρομαχτική πραγματικότητα;». Ο ερευνητικός δημοσιογράφος Ρον Ροζενμπάουμ, από την άλλη, συγκεντρώνει στο εξαιρετικά διαφωτιστικό «Ερμηνεύοντας τον Χίτλερ» (εκδ. Κέδρος, Ντενίζ Ρώντα, 2001) σχεδόν όλες τις κατά καιρούς θεωρίες – και τις ψυχαναλυτικές -, που επιχείρησαν να ερμηνεύσουν το «mysterium tremendum», το τρομακτικό μυστήριο της χιτλερικής φύσης. Θυμίζει και αυτός στην αρχή την ερμηνεία του Εριχ Φρομ το 1973 ότι ο Χίτλερ ήθελε να τιμωρήσει τους Γερμανούς – και όχι τους Εβραίους! – για να τιμωρήσει τη μητέρα του, την υπόθεση της εγκεφαλίτιδας (η «χαρισματική» πολιτική περσόνα οφειλόταν σε λανθάνουσα ασθένεια) και την υπόθεση της σύφιλης (Σάιμον Βίζενταλ), την οποία δήθεν κόλλησε από εβραία πόρνη. Μία άλλη διαδεδομένη ερμηνεία ήταν εκείνη του «μάγου» που σαγηνεύει τα πλήθη, του οραματιστή χειραγωγού, την οποία επικαλείται, για παράδειγμα, ο Χιου Τρέβορ Ρόπερ στο «Χίτλερ – οι τελευταίες ημέρες» (Ιωλκός, 2005, μτφ. Στέλιος Χουρμουζιάδης). Σεξουαλικότητα Αρκετά νωρίς, άλλωστε, είχαν προκύψει – για να επεκταθούν και εκτός Γερμανίας – οι απόπειρες των αναλυτών να εξηγήσουν την πολιτική μοχθηρία του Χίτλερ ως απότοκο ανώμαλης σεξουαλικής υπόστασης. Ηδη στις 19 Ιανουαρίου 1934 δημοσιεύεται στον «Spectator» το δοκίμιο του Ρόντνι Κόλιν με τίτλο «Ο χιτλερισμός ως σεξουαλικό πρόβλημα». Το 1943 η αναφορά του Γουόλτερ Λάνγκερ για το αμερικανικό Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) αναφέρει ότι η σεξουαλική ψυχοπαθολογία του Χίτλερ ήταν εξαιρετικά διαστροφική και εκδηλωνόταν, αφενός, στη σχέση του με τη ετεροθαλή ξαδέρφη του Γκέλι Ράουμπαλ – η οποία βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα του Μονάχου – και, αφετέρου, ως η πηγή της εγκληματικής πολιτικής, καθώς τον «απομόνωνε από τη φυσιολογική αγάπη των ανθρώπων». Στο ίδιο πλαίσιο, σημειώνει ο Ροζενμπάουμ: «Είναι κωμικά δυσανάλογη η προσοχή, η βαρύτητα και η ισχύς που έχει αποδοθεί στα γεννητικά όργανα του Χίτλερ εν γένει και, ειδικότερα, στον υποτίθεται απόντα όρχι του… σαν ένας παραλληλισμός με την επίμονη προσπάθεια να βρεθεί κάποια τρομακτική, ιδιοσυγκρασιακή ανωμαλία στον άνθρωπο Χίτλερ, έτσι ώστε να εξηγηθεί το μέγεθος των εγκλημάτων του σαν μια ανωμαλία της φύσης, παρά σαν κάτι που προέκυψε από τη «φυσιολογική» ανθρώπινη φύση, που μοιραζόμαστε κατά τ’ άλλα με τον Χίτλερ». Από την ανθολόγηση με τις ερμηνείες για τον ρόλο του Χίτλερ δεν θα μπορούσε να λείπει το μπεστ σέλερ του Ντάνιελ Γκολντχάγκεν «Πρόθυμοι δήμιοι: οι εκτελεστές του Χίτλερ» (εκδ. Terzo Books, μτφ. Τάσος Ρόκας, 1998, εξαντλημένο). Ηδη την εποχή που κυκλοφόρησε (1996) ιστορικοί και αναλυτές στον γερμανικό Τύπο είχαν επικρίνει τον συγγραφέα ότι επαναφέρει στο προσκήνιο την ιδέα του δαιμονικού «γερμανικού εθνικού χαρακτήρα» για να εξηγήσει το Ολοκαύτωμα ως το αναπόφευκτο προϊόν μιας ελαττωματικής τευτονικής ψυχοσύνθεσης. Το κεντρικό επιχείρημα του Γκολντχάγκεν, σημειώνει ο Ροζενμπάουμ (σελ. 549), είναι ότι «την εποχή που ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία, δηλαδή το 1933, ο φυλετικός αντισημιτισμός της Γερμανίας «κυοφορούσε ήδη το έγκλημα»… Τα σπέρματα της γενοκτονίας υπήρχαν στη γερμανική ψυχή εδώ και αιώνες, σπαρμένα από ένα ιδιαίτερο είδος γερμανικής φιλολογίας του μίσους. Ο Γκολντχάγκεν ονομάζει αυτό το ρεύμα «εξαλειπτικό αντισημιτισμό»». Το συμπέρασμα δεν αργεί να δραπετεύσει από το λυχνάρι: «Η θεωρία του εξαλειπτικού αντισημιτισμού τείνει, έμμεσα αλλά αναπόδραστα, να απαλλάξει από την ευθύνη εκείνους τους παράγοντες που εξαιρεί από την πρωτεύουσα θέση: τον χριστιανικό αντισημιτισμό, την πολιτισμική εχθρότητα των Ευρωπαίων απέναντι στους Εβραίους, και το Ναζιστικό Κόμμα (που, σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη, δεν είναι τόσο ο σατανικός υποκινητής του μίσους των Γερμανών όσο ο υπάκουος υπηρέτης των σατανικών επιθυμιών ενός λαού με προδιάθεση προς το Κακό). Ακόμη κι ο Χίτλερ, ως ένα σημείο, απαλλάσσεται των ευθυνών του. Αν η Γερμανία κυοφορούσε το έγκλημα, αυτή η εγκυμοσύνη δεν ήταν δική του σύλληψη· εκείνος απλώς έφερε τις ζεστές πετσέτες και το βραστό νερό, για να βοηθήσει στον τοκετό». Τα «Πρωτόκολλα» και το μπούνκερ Διαφορετικής στόχευσης είναι το βιβλίο «The Hitler conspiracies – The Third Reich and the paranoid imagination» (εκδ. Allen Lane, 2020) του επίσης κορυφαίου ιστορικού Ρίτσαρντ Εβανς. Σε αυτό υποβάλλει σε έρευνα πέντε διαδεδομένες θεωρίες συνωμοσίας πριν και μετά τη ναζιστική περίοδο: ότι οι Εβραίοι εξύφαιναν σχέδιο ανατροπής του δυτικού πολιτισμού μέσω των «Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών», ο γερμανικός στρατός «μαχαιρώθηκε πισώπλατα» από τους σοσιαλιστές και τους Εβραίους το 1918, οι Ναζί πυρπόλησαν το Ράιχσταγκ για να ανεβούν στην εξουσία, ο Ρούντολφ Ες πέταξε στη Βρετανία μεταφέροντας μήνυμα ειρήνης του Χίτλερ και ότι ο Αδόλφος δραπέτευσε από το μπούνκερ καταφεύγοντας στη Λατινική Αμερική. «Ενα βιβλίο ιστορίας», σημειώνει ο Εβανς, «αλλά για την εποχή της «μετα-αλήθειας» και των «εναλλακτικών γεγονότων». Ενα βιβλίο για τη δική μας ταραχώδη εποχή». Στο Εθνικό Μνημόσυνο του αγωνιστή της ελευθερίας Νίκου Σαμψών την 15η Μαίου 2022, κύριος ομιλητής ήταν ο κος Νίκος Λυγερός, που ανέλυσε τα Αρχεία του Λευκού Οίκου. Παρουσίαση εκπομπής απο τον Κ. Δημητριάδη. Δείτε την εκπομπή πιο κάτω. ΟΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ….Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά – Συγγραφέα, αδελφό εθνομάρτυρα.16/5/2022
«Αλλάζει χώρο εκδήλωση για Βασίλισσα Ελισάβετ στη Λεμεσό μετά τις αντιδράσεις. «Εχθρική ανταπόκριση» λένε οι Βρετανικές Βάσεις….
Nίκος Γκάτσος: Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι θα σαν όλα αληθινά12/5/2022
Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην γνωρίζει και να μην έχει σιγοψιθυρίσει έστω και μία φορά το συγκεκριμένο τραγούδι… Οι στίχοι ανήκουν στον ανεπανάληπτο ποιητή, μεταφραστή και στιχουργό. This infamous photo shows Colombian drug lord Pablo Escobar in front of the White House. Next to him is his only son, Juan Pablo Escobar. People believe that the image is from around 1981, though there’s no exact date. Escobar took his family to Disneyland on this same trip. How Did Pablo Escobar Pose in Front of the WhitehousePablo Escobar is likely the most famous drug lord in world history for those unfamiliar, running the Medellín cartel from 1976 until 1993. It was earning around $420 million per week at its peak, and Escobar was worth $25 billion. The cartel was pulling in so much cash an estimated $2.1 billion was lost per year in spoilage. Born in 1949 to a farmer and a schoolteacher, Escobar turned to crime at a young age. He sold fake diplomas, falsified report cards, and eventually turned to grand theft auto and smuggling. In the mid-1970s, he turned his attention towards cocaine, and the rest is history. Escobar’s wife, Maria Victoria, took the photo, which made its first appearance in the HBO documentary “Sins of My Father” in 2010. The documentary tells the story of Escobar’s life through the eyes of Sebastian Marroquin (formerly Juan Pablo Escobar), his only son. In 1981, Escobar was in the process of trying to “legitimize” himself. He was on Medéllin’s city council and was planning on running for office. This doesn’t mean he wasn’t on the United States’ radar. It’s likely the FBI and CIA knew who he was, though the War on Drugs hadn’t hit its peak. It’s believed that he used a diplomatic passport or possibly fake passports to make the trip. The photo is in front of the White House’s North Portico, meaning they were standing on Pennsylvania Avenue. Currently, the area is closed all through Lafayette Park. Typically, you could take a similar photo, though in front of a much higher fence. A year later, Escobar won a seat in the 1982 parliamentary election as a member of the New Liberalism movement, an offshoot of the Colombian Liberal Party. At the time, he was extremely popular, particularly in Medéllin. He was extraordinarily generous. He built football fields and handed out money to the poor. The government didn’t want to become a narco-state and finally began fighting back. After forcing Escobar out of office and attempting to arrest him, Escobar fought back. He orchestrated the Palace of Justice siege with M-19 that killed half of Colombia’s supreme court. Later on, he bombed Avianca Flight 203 and the DAS building. Twelve years after taking the photo, Escobar was killed on the rooftops of Medéllin. Escobar’s legacy is extremely controversial. His crimes were heinous and led to thousands of deaths, but to many, he was a modern-day “Robin Hood.” An estimated 25,000 people attended his funeral. (positivenegativeimpact) Σοβιετική Ένωση: 20 πράγματα που δεν γνωρίζετε για την εισβολή των ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο9/5/2022
Αυτό που ξέρουν όλοι είναι ότι οι χειρότερες μάχες στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν στο Ανατολικό Μέτωπο. Επίσης όλοι γνωρίζουν ότι οι Γερμανοί βρήκαν τη Νέμεση τους και οι δυνάμεις τους τσακίστηκαν. Επίσης είναι γνωστό ότι ο βαρύς Ρωσικός χειμώνας στάθηκε σύμμαχος των Σοβιετικών ενώ αντίθετα οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν στο πεδίο της μάχης. Είναι επίσης γνωστό ότι οι μεγαλύτερες θηριωδίες των ναζί σε αθώους, διαπράχτηκαν στο Ανατολικό μέτωπο με εκατομμύρια δολοφονίες, βιασμούς, βασανιστήρια σε αυτό που οι Γερμανοί θεωρούσαν «υπάνθρωπους». Άγνωστες πτυχές Η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα είναι η κωδική ονομασία της Γερμανικής επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ονομάστηκε έτσι από τον Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσα τον ιδρυτή της πρώτης Γερμανικής Αυτοκρατορίας τον 120 αιώνα. Με την «οδηγία 21» ο Χίτλερ καλούσε τις Γερμανικές δυνάμεις να συντρίψουν τους Σοβιετικούς με τον «αστραπιαίο πόλεμο. -Ο Χίτλερ πίστευε ότι μέσα σε 90 ημέρες θα μπορέσει να καταλάβει την Σοβιετική Ένωση και τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει ο βαρύς χειμώνας θα ήταν κυρίαρχος στις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της όπως οι σιτοβολώνες της Ουκρανίας και τα πετρέλαια στο Μπακού. -Για την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση ο Χίτλερ είχε συγκεντρώσει τουλάχιστον 3 εκατομμύρια στρατιώτες, 17 μεραρχίες Panzer, και 13 μηχανοκίνητες μεραρχίες παντός τύπου. Επίσης οι Γερμανοί είχαν 625.000 άλογα και 600.000 οχήματα. Η αρχική επίθεση έγινε με 3.350 τανκς, 1950 αεροπλάνα και 7.146 πυροβόλα κάθε διαμετρήματος. -Τα γερμανικά στρατεύματα συνεπικουρήθηκαν από Φιλανδούς, Ιταλούς, Ρουμάνους και Ισπανούς οι οποίοι έστειλαν κανονικά στρατό στο Ανατολικό Μέτωπο. Τα στρατεύματα αυτά δεν διακρίθηκαν ποτέ για τη μαχητικότητα τους και τόσο στο Στάλινγκραν όσο και στη λύση της πολιορκίας του Λένινγκραντ ισοπεδώθηκαν από τους Σοβιετικούς. -Η κήρυξη του πολέμου επιδόθηκε στη Μόσχα στις 22 Ιουνίου στις 5 και μισή το πρωί. Οι Γερμανοί είχαν ήδη εισβάλει από τα μεσάνυχτα από πολλά σημεία. Ο Στάλιν δεν πίστευε στην αρχή ότι έγινε εισβολή. Όταν τελικά πείστηκε ότι έγινε εισβολή κλείστηκε στην ντάτσα του στο Σότσι και έκανε 11 ημέρες να βγει και να μιλήσει σε άνθρωπο. -Μετά το αρχικό σοκ, ο Στάλιν άρχισε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και μετέφερε όλα τα εργοστάσια παραγωγής όπλων, πυρομαχικών, τανκς και αεροπλάνων, όσο ανατολικότερα μπορούσε. Η μαζική παραγωή όπλων, τανκς, αεροπλάνων και πυρομαχικών δεν σταμάτησε καθόλου. -Η Γερμανική εισβολή εκτεινόταν σε μια ευθεία 1.900 μιλίων, από τη Βαλτική θάλασσα στο Βορρά μέχρι τη Μαύρη θάλασσα στο νότο. -Έναν μήνα μετά την κήρυξη του πολέμου, στα τέλη Ιουλίου δηλαδή, οι Γερμανοί είχαν καταλάβει ένα κομμάτις της Σοβιετικής Ένωσης δυο φορές μεγαλύτερο από τη Γαλλία. – Μόλις έπεσε το Μπριανσκ στην αρχή της εισβολής οι Γερμανοί είχαν ισοπεδώσει τη σοβιετική δύναμη αρμάτων μάχης. Είχαν απομείνει μόνο 840 σοβιετικά τανκς. – Ο χειμώνας του 1941-42, ήταν ο χειρότερος των τελευταίων 140 χρόνων. «Ρασπούτιτσα» λέγεται η καταρρακτώδης βροχή που πέφτει ασταμάτητα στη Ρωσία και η οποία ήταν ευεργετική για την πολιορκία της Μόσχας αφού εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί αλλά τανκς κόλλησαν στο χώμα. -Το τανκ που άλλαξε τη μοίρα του πολέμου ήταν το Τ-34. Το Σοβιετικό άρμα μάχης που είχαν καταφέρει να παράγουν μαζικά και να αναπληρώνουν τις απώλειες αμέσως – σε αντίθεση με τους Γερμανούς – Είχε πολλά προβλήματα αρχικά αλλά σε μάχες κατά μέτωπο ήταν ασυναγώνιστο. – Στην αρματομαχία του Κουρσκ που οι ναζί υπέστησαν συντριπτική ήττα. Υπήρξε η μεγαλύτερη συγκέντρωση χάλυβα στην ανθρώπινη ιστορία. -Στο Ανατολικό μέτωπο έγινε το 75% όλων των μαχών του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου -Ο πόλεμος ανέδειξε την προσωπικότητα του στρατιωτικού Γκεόργκι Ζούκοφ. Στην πολιορκία της Μόσχας, ο στρατάρχης Ζούκοφ, έπεισε τον Στάλιν ότι οι Ιάπωνες δεν θα επιτεθούν από ανατολικά, και κατάφερε να απαγκιστρώσει δεκάδες μεραρχίες Σιβηριανών πολεμιστών που έριξε στη μάχη. Οι Γερμανοί είχαν φτάσει τόσο κοντά που έβλεπαν με τα κιάλια τους τα τείχη του Κρεμλίνου. Δεν κατάφεραν ποτέ να πάρουν την πρωτεύουσα της ΕΣΣΔ. -Το Λένιγκραντ δεν έπεσε ποτέ. Πολιορκήθηκε επί 872 ημέρες. Πέθαναν σχεδόν 300.000 άμαχοι από τους βομβαρδισμούς και 700.000 από το κρύο και την πείνα. Οι Σοβιετικοί περνούσαν όσα εφόδια μπορούσαν με αυτοκίνητα από τα ανατολικά, όταν πάγωνε η λίμνη Λατόγκα. -Η μάχη του Στάλινγκραντ είναι η φονικότερη μάχη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εάν έπεφτε το Στάλινγκραντ οι Γερμανοί θα έφταναν στα πετρέλαια του Μπακού και θα είχαν καύσιμα για να συνεχίσουν τον πόλεμο σε κάθε μέτωπο. -Η Σοβιετική αντεπίθεση δεν σταμάτησε πουθενά. Μάλιστα η προέλαση προς το Βερολίνο ήταν τόσο ταχεία που δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος ο Στάλιν. -Η Σοβιετική Ένωση πλήρωσε περισσότερο από κάθε άλλη χώρα το τίμημα του πολέμου. Είχε 10 εκατομμύρια νεκρούς στρατιώτες και 15 εκατομμύρια νεκρούς αμάχους. – Οι γερμανικές θηριωδίες στη Σοβιετική Ένωση με τα τάγματα θανάτου, ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη φαντασία, ακόμη και την πλέον νοσηρή. Οι Φρουρές ειδικών καθηκόντων, οι «Einsatzgruppen» που αποτελούνται από μονάδες των Ναζί (SS) και αστυνομικούς, κινούνταν ταχύτατα στο κατόπι του γερμανικού στρατού καθώς αυτός προέλαυνε. Αποστολή τους ήταν η δολοφονία όλων των Εβραίων και των κομμουνιστών που βρίσκονταν στα κατεχόμενα σοβιετικά εδάφη. Ορισμένοι κάτοικοι των κατεχόμενων περιοχών, στην πλειονότητά τους Ουκρανοί, Λιθουανοί και Λετονοί, βοήθησαν τα γερμανικά τάγματα θανάτου υπηρετώντας στις εφεδρικές αστυνομικές μονάδες. -Οι απώλειες της Γερμανίας μόνο στο Ανατολικό μέτωπο ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια στρατιώτες. Source:in.gr Κάθε μέρα σε σκέφτομαι το ξέρεις- απλά σαν σήμερα,-πριν 21 χρόνια σαν σήμερα έφυγες-θέλω να το γράψω δημόσια γιατί έτσι νοιώθω πως τιμώ με κάποιο τρόπο τη ζωή σου αλλά και τους αγώνες σου... O Κωνσταντίνος Δημητριάδης (Μαυροσκούφης) παρουσιάζει, την εκπομπή ΑΜΥΝΩ ΔΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ την Πέμπτη στις 8:00 το βράδυ, στα πλαίσια της οποίας αναλύει ιστορικά την "21η Απριλίου 1967 και την Κατάλυση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας" Καθόμουν στο υπόγειο ενός κοινοτικού κέντρου στην πόλη Ντονέτσκ της ανατολικής Ουκρανίας, ακούγοντας τις οβίδες που έπεφταν γύρω μας, και παρακολουθούσα μια νεαρή γυναίκα να προσπαθεί να εξηγήσει τη βία στο γιο της. «Ποιος μας βομβαρδίζει;», ρώτησε στα ρωσικά, πριν προτρέξει να απαντήσει μόνος του: «Είναι φασίστες;». Ο 4χρονος έγνεψε έντονα: «Ναι, ναι», είπε. «Ναι, είναι φασίστες». Ήταν Ιανουάριος του 2015, γράφει στο «Atlantic» η Katie Stallard, επικεφαλής συντάκτρια σε θέματα Κίνας και διεθνών υποθέσεων στο πολιτικό περιοδικό «The New Statesman». Οι υποστηριζόμενοι από τη Ρωσία αυτονομιστές είχαν πάρει τον έλεγχο της πόλης εννέα μήνες νωρίτερα, ανακηρύσσοντάς την πρωτεύουσα της νέας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ. Ωστόσο, οι μάχες συνεχίζονταν και η αλήθεια είναι ότι, όταν ήμασταν σε εκείνο το υπόγειο, κανείς μας δεν ήξερε ποιος ήταν υπεύθυνος για τους βομβαρδισμούς: Ο ουκρανικός στρατός είχε οχυρωθεί στα περίχωρα της πόλης και οι αυτονομιστές πυροβολούσαν από θέσεις κοντά μας. Κανείς, δηλαδή, εκτός από τη μητέρα, που είδα να μιλάει με το αγόρι της. Λέγοντας «φασίστες» – μου εξήγησε αργότερα – αναφερόταν στις ουκρανικές κυβερνητικές δυνάμεις. Αν μάθαινες τις ειδήσεις από τη ρωσική κρατική τηλεόραση, όπως έκαναν πολλοί άνθρωποι σε αυτή την κυρίως ρωσόφωνη πόλη και περίπου το 90% του εγχώριου ακροατηρίου του Βλαντίμιρ Πούτιν, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το ποιος έφταιγε: Οι τηλεθεατές έμαθαν ότι για τη σύγκρουση στο Ντονέτσκ και το γειτονικό Λουγκάνσκ έφταιγε μια «φασιστική χούντα», που είχε καταλάβει την εξουσία στο Κίεβο και οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες που κινούσαν τα νήματα. Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν αμέτρητες ιστορίες για το πώς αυτές οι δυνάμεις είχαν βυθίσει την Ουκρανία στη βία και το χάος. Η ανακοίνωση του προέδρου Πούτιν, αυτό τον Φεβρουάριο, ότι διέταξε ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία να πραγματοποιήσουν μια εκστρατεία «αποναζιστικοποίησης» – ένας παράλογος ισχυρισμός, δεδομένου ότι, για αρχή, ο ηγέτης της Ουκρανίας είναι Εβραίος και είχε συγγενείς που σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα – προέρχεται από αυτά τα ψέματα που ειπώθηκαν χρόνια πριν, ψέματα που είδα να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σε εκείνο το υπόγειο το 2015. Τότε, ήμουν ανταποκρίτρια στη Μόσχα για το βρετανικό Sky News. Τώρα εργάζομαι στην Ουάσιγκτον για το New Statesman, γράφει η Katie Stallard, αλλά η ανάμνηση εκείνης της στιγμής παρέμεινε. Ακούγοντας την ομιλία του Πούτιν το πρωί της εισβολής στην Ουκρανία, όταν δήλωσε ότι σώζει αθώους από τη «γενοκτονία» και συνέκρινε τις ενέργειές του με τον ηρωικό αγώνα που έδωσαν οι Ρώσοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η αρχική μου αντίδραση ήταν δυσπιστία. Στη συνέχεια, συνειδητοποίησα ότι είχα ξανακούσει αυτό το επιχείρημα. Ο Ρώσος πρόεδρος είναι ο τελευταίος σε μια μακρά σειρά δικτατόρων, που χειραγωγούν την ιστορία και κατασκευάζουν εχθρούς, για να συσπειρώσουν τον πληθυσμό που είναι εναντίον τους και να εξασφαλίσουν τη δική τους εξουσία. Οι προηγούμενοι σοβιετικοί ηγέτες έχουν βασιστεί στα ίδια βασικά θέματα και έχω δει αυτό το «παιχνίδι» σε δράση στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, όπου ο Σι Τζινπίνγκ και ο Κιμ Γιονγκ Ουν επιμένουν ότι και αυτοί υπερασπίζονται τα έθνη τους από εχθρικούς ξένους αντιπάλους. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτή η αυταρχική επανεγγραφή της ιστορίας, που καθοδηγείται κυρίως από την επιθυμία να εδραιωθεί η εξουσία, επηρεάζει μόνο τον εγχώριο πληθυσμό ενός δικτάτορα (αν και το κάνει). Στην πραγματικότητα, αυτές οι αναδιηγήσεις έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, καθώς περιλαμβάνονουν επεκτατικές εδαφικές φιλοδοξίες και επιθετικές εξωτερικές πολιτικές, που απειλούν γειτονικές δημοκρατίες, όπως η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία – και η Ουκρανία – και υποδαυλίζουν το εθνικιστικό φρόνημα εναντίον των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Όπως αποδεικνύει σήμερα ο Πούτιν, αυτές οι αμφισβητήσιμες ιστορικές αφηγήσεις σε μακρινές απολυταρχίες αποτελούν πρόβλημα και για τις δημοκρατίες. Κατά την «επανεκπαίδευσή» του στο «1984», ο πρωταγωνιστής τού Τζορτζ Όργουελ, Ουίνστον Σμιθ, καλείται να επαναλάβει το σύνθημα του κόμματος για το παρελθόν. «Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον», απαντάει υπάκουα. «Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν». Αν και οι ατομικές τους προσεγγίσεις για τον έλεγχο αυτού του παρελθόντος διαφέρουν σημαντικά, ο Πούτιν, ο Σι και ο Κιμ μοιράζονται μια εμμονή που ο Όργουελ θα είχε αναγνωρίσει. Από τότε που ανέβηκε στην εξουσία, πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, ο Πούτιν έχει αναγάγει τη μνήμη της σοβιετικής νίκης στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όπως αναφέρεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στη Ρωσία, σε εθνική θρησκεία και έχει αναδείξει τον εαυτό του ως τον κληρονόμο αυτής της κληρονομιάς και τον ακούραστο υπερασπιστή της Ρωσίας και των απανταχού Ρώσων απέναντι στις σύγχρονες απειλές τους. Αποκαλεί την ουκρανική ηγεσία «φασίστες», για να υπενθυμίσει στους συμπατριώτες του τον εχθρό που αντιμετωπίζουν, επιμένοντας ότι έχουν να κάνουν με μια αναγεννημένη απειλή. Δεν επικαλείται, ωστόσο, την τρομοκρατία και τα στρατηγικά λάθη που διέπραξε ο ηγέτης της χώρας κατά τη διάρκεια του πολέμου, Ιωσήφ Στάλιν. Αντ’ αυτού, ο Πούτιν έχει σφραγίσει την επίσημη εκδοχή της Ιστορίας με τον έλεγχο, ψηφίζοντας νέους νόμους που καθιστούν ποινικό αδίκημα την αμφισβήτηση των Αρχών ή την αμφισβήτηση της πραγματικής κλίμακας του σοβιετικού ηρωισμού. Έχει επίσης κλείσει ανεξάρτητες οργανώσεις, που προσπαθούσαν να διατηρήσουν τη μνήμη των φρικαλεοτήτων της σοβιετικής εποχής. Τον ενδιαφέρει να θυμάται μόνο τις πτυχές της Ιστορίας, που εξυπηρετούν τις τρέχουσες πολιτικές του ανάγκες. Σε αυτό, ο Πούτιν μοιράζεται την ίδια προοπτική με τον Σι. Είναι σαφές ότι και οι δύο κατανοούν την ευρύτερη απήχηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη σημασία της διατήρησης σταθερού ελέγχου της ιστορίας των χωρών τους ευρύτερα. Ο «ιστορικός μηδενισμός» του Κινέζου Σι Ο Σι έχει αναγνωρίσει τον «ιστορικό μηδενισμό», που ουσιαστικά σημαίνει οτιδήποτε αμφισβητεί την εκδοχή του καθεστώτος για την Ιστορία, ως κρίσιμο παράγοντα για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και έχει καταστήσει σαφές ότι η διατήρηση ενός στενού ελέγχου της Ιστορίας είναι απαραίτητη για τη διασφάλιση του μέλλοντος της εξουσίας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Όπως και ο Πούτιν, ο Σι έχει περάσει νέους νόμους για να προστατεύσει την εκδοχή του κόμματος για την Ιστορία και να φιμώσει τις αντίθετες απόψεις. Εισήγαγε νέες ημέρες μνήμης για να τιμήσει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακολούθησε το παράδειγμα του Ρώσου ηγέτη το 2015, διοργανώνοντας μία πομπώδη στρατιωτική παρέλαση για την Ημέρα της Νίκης με αφορμή την επέτειο του τέλους του πολέμου – την πρώτη φορά που μια τέτοια εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Πεκίνο με επίτιμο προσκεκλημένο τον Πούτιν. Έχει επίσης επεκτείνει τη διάρκεια του πολέμου, μεταφέροντας την ημερομηνία έναρξης πίσω στο 1931, για να ενσωματώσει αυτό που προηγουμένως αντιμετωπιζόταν ως ξεχωριστή περιφερειακή σύγκρουση με την Ιαπωνία. Αν και η αλλαγή έχει αξιόπιστη ιστορική βάση, το μεγαλύτερο χρονικό πλαίσιο εξυπηρετεί επίσης μια χρήσιμη πολιτική λειτουργία, καθώς περιλαμβάνει την προηγούμενη περίοδο κατά την οποία τα κομμουνιστικά στρατεύματα διαδραμάτιζαν πιο ενεργό ρόλο στις μάχες. Η περίπτωση της Βόρειας Κορέας Αν και η εκδοχή της ιστορίας της Κίνας είναι τουλάχιστον αξιόπιστη, παρότι προσαρμοσμένη για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην άλλη πλευρά των συνόρων, στη Βόρεια Κορέα, το καθεστώς Κιμ βασίζεται σε μια παράλογη μυθοπλασία και σε απροκάλυπτα ψέματα. Εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα, διεκδίκησε τη νίκη σε δύο μεγάλους πολέμους, επιμένοντας ότι ο πρώτος πρόεδρός του, Κιμ Ιλ Σουνγκ – ο παππούς του σημερινού ηγέτη, Κιμ Γιονγκ Ουν – «απελευθέρωσε» τη χώρα από την ιαπωνική αποικιοκρατία στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ στην πραγματικότητα βρισκόταν στη Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή. Στη συνέχεια, προφανώς εξασφάλισε μια επακόλουθη «λαμπρή νίκη» επί των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο της Κορέας το 1953, τον οποίο, σε αυτή την εκδοχή του παρελθόντος, οι ΗΠΑ και η Νότια Κορέα λέγεται ότι ξεκίνησαν. Η μυθοπλασία της οικογένειας Κιμ κυριαρχεί στην καθημερινή ζωή της Βόρειας Κορέας. Σε ένα ταξίδι – ρεπορτάζ εκεί το 2016, είδα την τεράστια «Αψίδα του Θριάμβου» που χτίστηκε στην καρδιά της πρωτεύουσας, στην οποία είναι χαραγμένη η ημερομηνία «1945», σε ανάμνηση της υποτιθέμενης νίκης του πρώτου Κιμ επί της Ιαπωνίας. Οι κορυφαίοι αξιωματούχοι του εγγονού του κυκλοφορούν με έναν στόλο από αστραφτερές μαύρες Mercedes, με το πρόθεμα «727» στις πινακίδες κυκλοφορίας τους, για να σηματοδοτήσουν την υποτιθέμενη νίκη επί των ΗΠΑ στις 27 Ιουλίου 1953, την ημερομηνία υπογραφής της ανακωχής στον πόλεμο της Κορέας. Παρότι πολλοί από τους πολίτες πεινούν στην εξαθλιωμένη και απομονωμένη χώρα του, ο Κιμ έχει επενδύσει άφθονους πόρους στην ανοικοδόμηση και την ουσιαστική επέκταση των πολεμικών μουσείων της χώρας. Η διατήρηση της εκδοχής του καθεστώτος για το παρελθόν είναι προφανώς πιο σημαντική από την κάλυψη των βασικών αναγκών του πληθυσμού. Η απειλή τού να ξαναγράφεις την Ιστορία «Αλλά πώς μπορείς να σταματήσεις τους ανθρώπους να θυμούνται πράγματα;», ρωτά ο ήρωας του Όργουελ στο «1984». «Πώς μπορείς να ελέγξεις τη μνήμη;». Θα μπορούσε κανείς κάλλιστα να θέσει το ίδιο ερώτημα στον Πούτιν, τον Σι και τον Κιμ για τις δικές τους προσπάθειες να ελέγξουν το παρελθόν. Δεν μπορούν να καθορίσουν τι σκέφτονται οι μεμονωμένοι πολίτες ή τις ατομικές αναμνήσεις που διατηρούν, αλλά μπορούν να αποφασίσουν τι παρουσιάζεται στις βραδινές ειδήσεις και τις πληροφορίες που είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο, όπως μπορούν και να καταστήσουν επικίνδυνη τη δημόσια αμφισβήτηση της επίσημης γραμμής. Στη Ρωσία, τώρα, είναι παράνομο να αποκαλείται ο πόλεμος στην Ουκρανία «πόλεμος». Τα παιδιά στα σχολεία διδάσκονται ότι οι στρατιώτες τους είναι «υπερασπιστές της ειρήνης», που «απελευθερώνουν» ευγνώμονες πολίτες. Ο Πούτιν παραθέτει αποσπάσματα από τη Βίβλο και επικαλείται τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, για να υπογραμμίσει το δίκαιο του σκοπού του, καθώς επιμένει ότι πολεμά «για έναν κόσμο χωρίς ναζισμό». Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η προσέγγιση λειτουργεί. Ο δήμαρχος της Μελιτόπολης έχει διηγηθεί πώς, τον Μάρτιο, απήχθη από ρωσικά στρατεύματα, που του είπαν ότι ήρθαν για να «απελευθερώσουν την Ουκρανία από τους Ναζί». Οι ρώσοι στρατιώτες έγραψαν τις λέξεις για τα παιδιά σε έναν πύραυλο που έπληξε την πόλη Κραματόρσκ της ανατολικής Ουκρανίας – μια ζοφερή ειρωνεία, καθώς το ίδιο χτύπημα σκότωσε και παιδιά μεταξύ των πολλών εκτοπισμένων που περίμεναν ένα τρένο. Ο Σι και ο Κιμ πρέπει να ενθαρρύνονται από το πόσο καλά έχουν αντέξει η λαϊκή υποστήριξη του Πούτιν και η προπαγάνδα του. Και αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο προηγούμενο, όχι μόνο για εκείνους που ζουν σε αυτές τις κοινωνίες, αλλά και για εκείνους που είναι αποδέκτες πιο επιθετικών πολιτικών στο εξωτερικό – τους ανθρώπους που ζουν στην Ταϊβάν, τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία και τις χώρες που περιβάλλουν τη Νότια Σινική Θάλασσα. Η παρόρμηση να ξαναγράψουν την Ιστορία και να επικαλεστούν ένδοξους μύθους, για να συγκεντρώσουν τη λαϊκή υποστήριξη, δεν περιορίζεται στους δικτάτορες, επισημαίνει η Katie Stallard. Ο πραγματικός κίνδυνος προκύπτει όταν η επίσημη αφήγηση γίνεται η μόνη επιτρεπτή εκδοχή της Ιστορίας, όπως συμβαίνει τώρα στη Ρωσία, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα. Αν και οι ηγέτες αυτών των καθεστώτων διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους στο παρελθόν, και οι τρεις ισχυρίζονται ότι το έθνος τους είναι αυτό που απειλείται και ότι πρέπει να ενισχύσουν τις στρατιωτικές τους δυνατότητες και να αυξήσουν τον πολιτικό τους έλεγχο, για να υπερασπιστούν τους πολίτες τους. «Ό,τι το Κόμμα θεωρεί αλήθεια είναι αλήθεια», λέγεται στον Ουίνστον, στο μυθιστόρημα του Όργουελ. Οι ηγέτες της Ρωσίας, της Κίνας και της Βόρειας Κορέας έχουν παρόμοια άποψη, και αυτό έχει συνέπειες για όλους μας. Σαν σήμερα, 5 Μαΐου 2010 η τραγωδία της Marfin. Κατά τη διάρκεια της μαζικότερης συγκέντρωσης κατά του μνημονίου, μέσα από το πλήθος, ξεπηδά μια ομάδα 12 ατόμων η οποία -με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά- κατευθύνεται στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» και στο υποκατάστημα της τράπεζας «Marfin Bank» στον αριθμό 23. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
|