Όσιος και αναχωρητής της χριστιανικής εκκλησίας, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 29 Σεπτεμβρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Κυριάκος. Χάρτινη ηρωίδα, δημιούργημα του διακεκριμένου αργεντίνου κομίστα Κίνο (Quino). Οι ιστορίες της συνδυάζουν το χιούμορ και το κοινωνικό σχόλιο. Δημοσιογράφος, πολιτικός επιστήμονας και βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 στην Αθήνα. Σωτήρια για την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών με τα οχήματά τους έχουν αποδειχθεί τα φανάρια, που βρίσκονται σε κάθε γωνιά μεγάλων και μικρών πόλεων του κόσμου. Στη συντριπτική πλειονότητα των χωρών και δη της Ευρώπης, οι λαμπτήρες φέρουν κατακόρυφη διάταξη. Στο πάνω μέρος βρίσκεται το κόκκινο, στη μέση το κίτρινο – πορτοκαλί και στο κάτω άκρο το πράσινο. Ποιος είναι, όμως, ο λόγος που επιλέχθηκαν τα συγκεκριμένα χρώματα για τους φωτεινούς σηματοδότες που ρυθμίζουν την κυκλοφορία; Όπως αναφέρουν σχετικά δημοσιεύματα, οι απαρχές της καθιέρωσης των εν λόγω χρωμάτων εντοπίζονται στη δεκαετία του 1830, όταν οι σιδηροδρομικές εταιρείες αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους σύστημα φωτισμού, για να ενημερώνουν τους μηχανικούς πότε αυτοί πρέπει να σταματήσουν και πότε να συνεχίσουν την πορεία τους. Δεδομένου ότι το κόκκινο αποτελούσε το κατεξοχήν χρώμα για την αναγγελία κάποιου κινδύνου, χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να υπαγορεύσει στους μηχανικούς να σταματήσουν. Από την άλλη, η εντολή για συνέχιση της πορείας δινόταν μέσω του άσπρου χρώματος, την ίδια ώρα που μέσω του πράσινου δινόταν προειδοποίηση. Ωστόσο, το άσπρο χρώμα δεν κατάφερε να μακροημερεύσει, και λόγω προβλημάτων που δημιουργήθηκαν σύντομα χρειάστηκε να γίνει επαναπροσδιορισμός της τριχρωμίας. Τελικά, υιοθετήθηκε το πράσινο ως ένδειξη για συνέχιση της πορείας του οχήματος, το κόκκινο συνέχισε να επιτάσσει τη διακοπή πορείας, ενώ για την προειδοποίηση των πολιτών φρόντιζε το κίτρινο – πορτοκαλί χρώμα, δεδομένου ότι ξεχωρίζει εύκολα από τα υπόλοιπα δύο. Στις 17 Ιανουαρίου 2008, στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, πέθανε ο άνθρωπος που όλοι οι σύγχρονοι και μεταγενέστεροί του σκακιστές έχουν χαρακτηρίσει ως τον ευφυέστερο παίκτη όλων των εποχών. Ο Αμερικανός Μπόμπι Φίσερ, ο άνθρωπος που έσπασε την κυριαρχία των Σοβιετικών στο σκάκι, είχε IQ 181. Και ήταν απόλυτα παρανοϊκός… στο σκάκι. Το σκάνδαλο Προφιούμο που έριξε την κυβέρνηση της Βρετανίας – Σεξ, μοιχεία και κατασκοπεία15/9/2022
Το πολύκροτο σκάνδαλο, στο οποίο πρωταγωνίστησε, ήταν από τα μεγαλύτερα του 20ου αιώνα. Οδήγησε ανθρώπους στην αυτοκτονία, πολιτικούς στοπεριθώριο, έριξε μια κυβέρνηση και προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Και όλα αυτά, για τα μάτια και το κορμί μιας γυναίκας. Αρχές της δεκαετίας του ’60. Ο γνωστός μπον βιβέρ και γιατρός Στίβεν Γουόρντ οργάνωνε στο Μπέρκσαϊρ άλλο ένα πάρτι. Ανάμεσα στους υψηλούς καλεσμένους, ήταν και ο πανίσχυρος υπουργός Πολέμου της Αγγλίας, ο Τζον Προφιούμο. Ο συντηρητικός και παρασημοφορημένος πολιτικός, ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Βαλερί Χόμπσον και υπήρξε πάντοτε άμεμπτος και σοβαρός. Όπως συνήθιζε ο Γουόρντ, στο πάρτι είχαν προσκληθεί και πολλές νέες και όμορφες κοπέλες, «έτοιμες για όλα». Μια από αυτές, ήταν και η χορεύτρια του καμπαρέ, Κρίστιν Κέλερ. Όταν ο Προφιούμο την είδε, συγκλονίστηκε και προσπέρασε κάθε αναστολή. Η πανέμορφη Κέλερ ανταποκρίθηκε και για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαν ερωτικές σχέσεις. Ήταν μια συνηθισμένη ερωτική περιπέτεια, ανάμεσα σε έναν ώριμο άνδρα, που βαρέθηκε τη γυναίκα του και μια κοπέλα ελαφρών ηθών. Ή μήπως όχι; Ένα χρόνο αργότερα, το 1963, αποκαλύφθηκε ότι ο Προφιούμο μοιραζόταν την ίδια κοπέλα με τον στρατιωτικό ακόλουθο στην πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης, τον Γιεβγκένι Ιβανόφ. Οι εφημερίδες διατύπωναν ερωτήματα, για το πόσα μυστικά κατέληξαν στη Μόσχα μέσω του κρεβατιού της Κέλερ. Όλοι μιλούσαν πλέον για παιχνίδια κατασκόπων και αρκετοί για εσχάτη προδοσία. Τον Μάρτιο, η υπόθεση Προφιούμο έφτασε στη βρετανική Βουλή. Ο υπουργός Πολέμου αρνήθηκε τα πάντα. Στην ομιλία του επέμενε, ότι δεν είχε καμία σχέση με την 20χρονη καλλονή. Τον Ιούνιο όμως, μετά από φοβερές πιέσεις της αντιπολίτευσης, του Τύπου και της κοινής γνώμης, διέψευσε τον εαυτό του. Δήλωσε στο βήμα της Βουλής, ότι είπε ψέματα, για να προστατέψει την τιμή της οικογενείας του και παραιτήθηκε. Η Βουλή ανέθεσε, τον Σεπτέμβριο του ’63, στον λόρδο Ντένιγκ, να ψάξει διεξοδικά την υπόθεση και να συντάξει αναλυτικό πόρισμα. Όταν ολοκληρώθηκαν οι έρευνες, αποδόθηκαν ευθύνες στην κυβέρνηση, επειδή καθυστέρησε να διαλευκάνει την υπόθεση και υποστηρίχθηκε ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση προδοσίας ή κινδύνου της εθνικής ασφάλειας. Οι πολιτικές συνέπειες Μια εβδομάδα μετά τη δημοσίευση του πορίσματος, ο συντηρητικός πρωθυπουργός, Χάρολντ Μακ Μίλαν, παραιτήθηκε, επειδή αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, που επιδεινώθηκαν μετά το σκάνδαλο. Ο Στίβεν Γουόρντ και η Κριστίν Κέλερ οδηγήθηκαν σε δίκες, με τις κατηγορίες του πλουτισμού από ανήθικες πράξεις και ψευδορκίας. Ο γιατρός που είχε διοργανώσει το πάρτι, αυτοκτόνησε μια μόλις μέρα μετά την καταδίκη του και η χορεύτρια καταδικάστηκε σε εννέα μήνες φυλάκιση. Επιτέλους η αλήθεια Το 2001, η Κρίστιν Κέλερ κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της: «Επιτέλους η αλήθεια», στον εκδοτικό οίκο, που είχε ιδρύσει ο παππούς του Χάρολντ Μακμίλαν, ο οποίος ήταν ο πρωθυπουργός που παραιτήθηκε εξαιτίας του σκανδάλου. Η πρώην χορεύτρια ανέφερε, ότι ο Στίβεν Γουόρντ ήταν πράκτορας της Σοβιετικής Ένωσης και πως συνεργαζόταν με τον Ιβανόφ. Σκοπός τους, όπως αναφέρει, ήταν να πάρουν απόρρητα στρατιωτικά έγγραφα από τον χαρτοφύλακα του Προφιούμο. Ήθελαν να ανακαλύψουν τη θέση των πυρηνικών κεφαλών στη Δυτική Γερμανία, όσο εκείνη απασχολούσε τον υπουργό στην κρεβατοκάμαρα. Η Κέλερ μάλιστα, κατηγόρησε τον Γουόρντ, ότι αποπειράθηκε να τη δολοφονήσει. Επιπλέον, ισχυρίστηκε ότι χρησιμοποιήθηκε από το κατεστημένο, προκειμένου τα ΜΜΕ να εστιάσουν στις ροζ πτυχές της υπόθεσης και να καλυφθούν έτσι τα σοβαρά κενά στη βρετανική ασφάλεια. Αν και προσπάθησε να κάνει καριέρα στον κινηματογράφο, δεν τα κατάφερε. Η μεγαλύτερη επιτυχία της, ήταν η συμμετοχή στο βίντεο κλιπ του Μπράιαν Φέρι «Kiss and tell». Ο Τζον Προφιούμο τιμήθηκε για το φιλανθρωπικό του έργο πριν από 10 χρόνια και πέθανε σε ηλικία 91 ετών. Δίπλα του είχε πάντα τη σύζυγό του, που δεν τον χώρισε, παρά την απιστία του. Πηγή: Μηχανή του Χρόνου Μόλις μία εβδομάδα είχε περάσει από τον σεισμό της Πάρνηθας και μια δεύτερη τραγωδία βύθισε ξανά την Ελλάδα στο πένθος. Το βράδυ της 14ης Σεπτεμβρίου του 1999 επτά άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε αεροπορικό δυστύχημα που δεν είχε προηγούμενο. Το πρωθυπουργικό αεροσκάφος τύπου Φάλκον που μεταφέρει τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Γιάννο Κρανιδιώτη και άλλα 12 άτομα στη Ρουμανία, πέφτει σε μεγάλο κενό αέρος. Κατά τη διάρκεια της ανεξέλεγκτης καθοδικής πορείας όσοι δεν ήταν δεμένοι στις θέσεις τους χτυπούσαν στα τοιχώματα του αεροπλάνου και στα καθίσματα. «Κλυδωνίζονταν ως εάν να βρίσκονταν εντός αναδευτήρα, προσέκρουσαν στην οροφή, στα τοιχώματα, στο δάπεδο και στην επίπλωση του αεροσκάφους» αναφέρεται -όπως δημοσιεύει η «Μηχανή του Χρόνου»– σε απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία επιδικάστηκε αποζημίωση συγγενούς ενός εκ των θυμάτων. Στο δυστύχημα έχασαν τη ζωή τους ο Γιάννος Κρανιδιώτης, ο 23χρονος γιος του Νικόλας, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ Δημήτρης Πανταζόπουλος και Νίνα Ασημακοπούλου, ο εικονολήπτης της ΕΡΤ Παναγιώτης Πούλος, ο αστυνομικός της προσωπικής ασφάλειας του υπουργού Νίκος Ασημακόπουλος και ο μηχανικός του αεροσκάφους Μιχάλης Παπαδόπουλος. Το Φάλκον είχε ξεκινήσει το ταξίδι του από την Αθήνα και κατευθυνόταν προς το Βουκουρέστι προκειμένου ο υπουργός να συμμετάσχει στη Διαβαλκανική Διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών. Λίγο πριν φτάσει στη ρουμανική πρωτεύουσα το αεροσκάφος έκανε μια απότομη βουτιά από τα 15.000 πόδια όπου πετούσε και σταθεροποιήθηκε στα 3.000 πόδια. Ο δημοσιογράφος Αλφόνσος Βιτάλης που επέβαινε στο αεροσκάφος και υπέστη ελαφρά τραύματα, καθώς ήταν δεμένος στη θέση του, περιέγραφε στα «Νέα»: «Συνέβη αφού είχαμε ολοκληρώσει το γεύμα που μας είχε σερβιριστεί. Ο υπουργός βρισκόταν όρθιος και είχε έρθει προς το πίσω μέρος του αεροπλάνου, εκεί όπου βρισκόμασταν με άλλους συναδέλφους για να μας ενημερώσει. Όρθια ήταν και άλλα άτομα και συζητούσαν. Ξαφνικά νιώσαμε να πέφτουμε. Αντικείμενα και άνθρωποι που ήταν όρθιοι άρχισαν να χτυπιούνται στα τοιχώματα που αεροσκάφους «. Οι έξι από τους επτά έχασαν τη ζωή τους ακαριαία από πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι. Ο εικονολήπτης της ΕΡΤ Παναγιώτης Πούλος τραυματίστηκε βαρύτατα σε κεφάλι και θώρακα και υπέκυψε λίγες μέρες αργότερα. Από τη βουτιά του αεροσκάφους τραυματίστηκε σοβαρά ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος, διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος παρέμεινε σε κώμα, αλλά τελικά επέζησε. Πέθανε τον Μάιο του 2015. Πιο ελαφρά, εκτός από τον Αλφόνσο Βιτάλη, τραυματίστηκε η αεροσυνοδός Άννα Βελησσαρίου. Κανέναν σοβαρό τραυματισμό δεν υπέστησαν η ιδιαιτέρα του υπουργού και σύζυγος του εκπροσώπου Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Μπεγλίτη και οι δύο πιλότοι. Τα αίτια της τραγωδίας Η επίσημη έκθεση των ρουμανικών αρχών που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Αύγουστο του 2000 κάνει λόγο για τεχνική βλάβη και λάθος χειρισμούς. Είχε ήδη προηγηθεί η άσκηση δίωξης από την Εισαγγελία Πρωτοδικών σε βάρος των δύο πιλότων του Φάλκον, καθώς και κατά των τεχνικών που το συντηρούσαν, βάσει άλλου πορίσματος που είχε εκδοθεί από δύο εμπειρογνώμονες που είχε ορίσει η Δικαιοσύνη. Στο 16σέλιδο πόρισμα των Ρουμάνων ειδικών αναφέρονται ως κύριες αιτίες της τραγωδίας οι λάθος χειρισμοί του κυβερνήτη και του συγκυβερνήτη σε σχέση με τον αυτόματο πιλότο, οι λανθασμένες οδηγίες που είχαν οι πιλότοι για την αντιμετώπιση περιστατικών σε μεγάλες ταχύτητες και το γεγονός ότι οι επιβάτες δεν φορούσαν ζώνες, ενώ το αεροσκάφος βρισκόταν σε πορεία καθόδου για προσγείωση. Το πόρισμα περιλαμβάνει και συστάσεις προς την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και την Ολυμπιακή για την ευθύνη συντήρησης του Φάλκον, αναφέροντας ότι πρέπει να αναθεωρήσουν την πολιτική τους σχετικά με τη συντήρηση των αεροσκαφών και τη χρήση των ζωνών ασφαλείας. Για την κατασκευάστρια εταιρεία Dassault αναφέρει ότι θα πρέπει να τροποποιήσει τα εγχειρίδια συντήρησης του αεροσκάφους. Τον Δεκέμβριο του 2000 οι δυο πιλότοι Ιωάννης Ανδρουλάκης και Γρηγόρης Σινέκογλου αφήνονται ελεύθεροι μετά την καταβολή εγγύησης . Τον Ιούλιο του 2002 το Τριμελές Πλημμελιοδικείο της Αθήνας καταδικάζει τον κυβερνήτη ένοχο και του επιβάλει ποινή φυλάκισης 5 ετών, ενώ αθωώνει τον συγκυβερνήτη και τους τεχνικούς της Ολυμπιακής. Δυο χρόνια αργότερα οι δικαστές του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών κηρύσσουν ένοχο τον Ιωάννη Ανδρουλάκη για επτά ανθρωποκτονίες από αμέλεια και πρόσκληση δύο σωματικών βλαβών και μειώνουν την ποινή κατά 25 μήνες. Επιβάλλουν στον κυβερνήτη φυλάκιση 35 μηνών με τριετή αναστολή. Σύμφωνα με το σκεπτικό την απόφασης ο κατηγορούμενος πιλότος δεν έδωσε εγκαίρως την εντολή να ανάψει η ένδειξη «προσδεθείτε» ώστε να μην κινδυνεύσουν οι επιβάτες. Ο Γιάννος Κρανιδιώτης ταξίδευε συχνά με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Όργωνε την Ευρώπη για συναντήσεις με υπουργούς και παράγοντες και οι συνεργάτες του έλεγαν πως είχε γίνει δεύτερο σπίτι του. Λίγους μήνες πριν από το τραγικό δυστύχημα το ίδιο αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών πραγματοποίησε αναγκαστική προσγείωση στο Καζακστάν μετά από σοβαρό τεχνικό πρόβλημα που παρουσίασε κατά τη διάρκεια πτήσης προς το Τόκιο. Τη 14η Σεπτεμβρίου ο Γιάννος Κρανιδιώτης επιβιβάστηκε την τελευταία στιγμή στο μοιραίο αεροσκάφος, παίρνοντας τη θέση του τότε υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος επρόκειτο να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη. Ο γιος του Νικόλας δεν ήθελε να τον συνοδεύσει, αλλά ο πατέρας του τον έπεισε να τον ακολουθήσει. Λίγο πριν από την απογείωση, ο Γιάννος Κρανιδιώτης μιλούσε στο κινητό και έλεγε στον συνομιλητή του, σύμφωνα με «Τα Νέα»: «μετά το Βουκουρέστι σκέφτομαι να μείνω λίγο στην Αθήνα, με έχουν κουράσει όλα αυτά τα αεροπλάνα βρε παιδί μου…».
Στην Δύση υποκριτικά κρίνουν την Ρωσία τώρα που βομβαρδίζει ανηλεώς τις ενεργειακές υποδομές της Ουκρανίας ενώ το ίδιο ακριβώς πράγμα είχαν κάνει οι Αμερικανοί κατά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003.
Mάλιστα το βίντεο της εποχής που δημοσιεύουμε είναι χαρακτηριστικό της σφοδρότητας των αμερικανικών βομβαρδισμών. Τότε φυσικά κανείς σε ΕΕ και Δύση δεν τόλμησε να αρθρώσει κουβέντα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντίθετα παρακολουθούσαν σα να επρόκειτο για ταινία του hollywood.
Η 14η Σεπτεμβρίου 1814, σηματοδοτεί την πιθανότερη ημερομηνία ίδρυσης, στην Οδησσό, της Φιλικής Εταιρείας, της σημαντικότερης ελληνικής μυστικής εταιρείας που άνοιξε το δρόμο για τον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 1821», αναφέρει το υπουργείο Εξωτερικών σε ανάρτησή του στο Twitter. Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 στην Οδησσό από τον Εμμανουήλ Ξάνθο (με καταγωγή από την Πάτμο), τον Νικόλαο Σκουφά (από την Άρτα) και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ (από τα Γιάννενα), εμπόρους στο επάγγελμα. Οι ζυμώσεις για την ίδρυσή της είχαν ξεκινήσει από τον Απρίλιο του 1814, με στόχο την απελευθέρωση των Ελλήνων από την οθωμανική αυτοκρατορία. Οι Φιλικοί έδιναν όρκο πίστης και επικοινωνούσαν με κώδικες, ψευδώνυμα και συνθηματικά, με αποτέλεσμα να υπάρχουν λίγα και ασαφή τεκμήρια για την οργάνωση. Τα μέλη της Εταιρείας επιδίωξαν την ανάπτυξη του Φιλελληνισμού, ενώ βρήκαν χρηματοδότες και υποστηρικτές, ανάμεσα στους Έλληνες της Διασποράς, τόσο στη Μεσόγειο, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1817, τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Φιλική Εταιρεία μετρούσε πάνω από 3.000 μέλη. Αρχικά δημιουργήθηκαν οι βαθμοί των μελών της Εταιρείας: Βλάμηδες ή Αδελφοποιτοί (για τους χωρικούς), Συστημένοι (για τους ομογενείς μικροεμπόρους), Ιερείς και Ποιμένες (για τους μορφωμένους) και Αρχιποιμένες (για τους λίγους και εκλεκτούς). Καθιερώθηκαν επίσης και δύο στρατιωτικοί βαθμοί: οι Αφιερωμένοι και οι Αρχηγοί των Αφιερωμένων. Η θέση της γενικής εποπτείας και αρχηγίας της Εταιρείας, η Αρχή, περιβλήθηκε από άκρα μυστικότητα και θρύλους και αρχικά δεν καλύφθηκε από κανένα. Το 1818 προτάθηκε στον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος δεν την δέχθηκε και στη συνέχεια στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος στις 12/4/1820 ανέλαβε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας και την προετοιμασία της Επανάστασης του 1821. Το «άγνωστο» ειδύλλιο της Ειρήνης Παππά με τον Μάρλον Μπράντο – «Ήταν το μεγάλο πάθος της ζωής μου»14/9/2022
Η σπουδαία ηθοποιός, Ειρήνη Παππά, μετά το θάνατο του Μάρλον Μπράντο, την 1η Ιουλίου του 2004, μίλησε ανοιχτά για το ειδύλλιό της με έναν από τους μεγαλύτερους γόηδες του κινηματογράφου και σταρ του «Νονού». Στα 77 χρόνια της, τότε, η σταρ που δεν διατυμπάνιζε ποτέ την ιδιωτική ζωή της, μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα «Corriere Della Sera», δήλωσε: «Δεν θέλαμε να μοιραστούμε με κανέναν αυτή την αγάπη, δεν ήταν μυστικό αλλά μια προσωπική ιστορία». Η θρυλική ηθοποιός, που έφυγε από τη ζωή στα 96 χρόνια της, είχε προσθέσει τότε: «Αγαπούσα τον Μάρλον Μπράντο. Πραγματικά νοιαζόμουν για εκείνον. Ήταν μια ιστορία αγάπης. Ας την πούμε μακροχρόνια σχέση. Ίσως κάνω λάθος που μιλάω γι’ αυτό, τώρα που εκείνος δεν βρίσκεται πια εδώ για να αντιδράσει, αλλά το εμπιστεύομαι ακριβώς γιατί, από σήμερα, ανήκει σε όλο τον κόσμο». «Δεν αγάπησα κανέναν άντρα όπως τον Μάρλον. Ήταν το μεγάλο πάθος της ζωής μου, ο άντρας για τον οποίο νοιάστηκα περισσότερο από οποιονδήποτε» Γνωρίστηκαν στη Ρώμη το 1954, όταν εκείνος ήταν 30 ετών κι εκείνη 24. Όπως θυμόταν η Παππά το 2004: «Δεν αγάπησα κανέναν άντρα όπως τον Μάρλον. Ήταν το μεγάλο πάθος της ζωής μου, ο άντρας για τον οποίο νοιάστηκα περισσότερο από οποιονδήποτε και εκείνος που εκτιμούσα περισσότερο, δύο πράγματα που δύσκολα συνυπάρχουν». Η τελευταία τους συνάντηση ήταν το 1999, όταν ο Μπράντο επισκέφτηκε την Ελλάδα μετά τη συμμετοχή του στην ταινία «Free Money». Μιλώντας για εκείνη την εμπειρία, η Παππά πρόσθεσε: «Ήταν ακόμα μεγαλειώδης, χάρη στο πνεύμα του». Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει για τη ζωή της βασίλισσας Ελισάβετ, ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που γνωρίζουν για το «μεγαλύτερο άλυτο μυστήριο» της βασιλείας της – μια απόπειρα δολοφονίας λίγο έξω από το Σίδνεϊ πριν από 50 χρόνια. Η βασίλισσα Ελισάβετ και ο πρίγκιπας Φίλιππος ταξίδευαν από το Σίδνεϊ στο Όραντζ, στο πλαίσιο της περιοδείας τους στην Αυστραλία το 1970, όταν έπεσαν θύματα της «συνωμοσίας του Λίθγκοου». Πώς αποτράπηκε η απόπειρα δολοφονίας της Το βασιλικό ζεύγος διέσχιζε τα Μπλε Όρη με το τρένο του Επιτρόπου στις 29 Απριλίου 1970, όταν περίπου στα μισά της διαδρομής το τρένο σταμάτησε. Η βασίλισσα Ελισάβετ και ο πρίγκιπας Φίλιππος δεν το γνώριζαν εκείνη τη στιγμή, αλλά είχαν αποφύγει οριακά το θάνατο χάρη στον αργό ρυθμό του τρένου. Ο πρώην επιθεωρητής ντετέκτιβ Κλιφ ΜακΧάρντι δήλωσε ότι επίδοξοι δολοφόνοι είχαν τοποθετήσει ένα μεγάλο κορμό κατά μήκος των γραμμών του τρένου στο σημείο που επρόκειτο να διασχίσει το βασιλικό ζεύγος, με την ελπίδα να εκτροχιάσουν την ατμομηχανή. Ευτυχώς, ο μηχανοδηγός είχε προλάβει να φρενάρει εγκαίρως την αργοκίνητη αμαξοστοιχία, με αποτέλεσμα το τρένο να «γλιστρήσει» σχεδόν 700 μέτρα πριν σταματήσει σε μια ισόπεδη διάβαση. Το τρένο, ευτυχώς, παρέμεινε στην τροχιά του και δεν υπέστη σημαντικές ζημιές. Μια αμαξοστοιχία ασφαλείας που είχε περάσει από την περιοχή μία ώρα πριν το βασιλικό ζευγάρι, δεν είχε δει κανένα κορμό κατά μήκος των γραμμών. «Αν το τρένο είχε αναπτύξει την κανονική του ταχύτητα, θα είχε βγει από τις ράγες και θα είχε πέσει σε ένα ανάχωμα. Οι έρευνές μου έδειξαν ότι το κούτσουρο είχε τοποθετηθεί σκόπιμα στις γραμμές» δήλωσε ο ΜακΧάρντι στην Daily Mail το 2009. Λόγω της χρονικής στιγμής του σχεδίου, υποψιάζεται πως η απόπειρα δολοφονίας της βασίλισσας Ελισάβετ σχεδιάστηκε με την βοήθεια εμπιστευτικών προσώπων και πιθανώς ενορχηστρώθηκε από συμπαθούντες του Αυστραλοϊρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού. Γιατί δεν έγινε γνωστή η απόπειρα δολοφονίας Ο πρώην επιθεωρητής ντετέκτιβ πρόσθεσε ότι η όλη απόπειρα δολοφονίας αποκρύφθηκε τόσο από το κοινό όσο και από τη βασιλική οικογένεια για σχεδόν 40 χρόνια, για να μην βρεθεί σε αμηχανία η Αυστραλιανή κυβέρνηση. Ο ΜακΧάρντι, ο οποίος ήταν ο αξιωματικός διερεύνησης της υπόθεσης, δήλωσε ότι αποφάσισε να αποκαλύψει την αλήθεια για να βοηθήσει να λυθεί το «μεγαλύτερο άλυτο μυστήριο της καριέρας μου». Κι ενώ κατανοεί γιατί η απόπειρα έπρεπε να κρατηθεί μυστική, ο πρώην ντετέκτιβ δήλωσε ότι η συγκάλυψη της απόπειρας δολοφονίας της βασίλισσας Ελισάβετ και του πρίγκιπα Φίλιππου, σήμαινε ότι η αστυνομία δεν θα μπορούσε ποτέ να κυνηγήσει τους εγκληματίες. «Δεν βρήκαμε ποτέ κανέναν ύποπτο, διότι εάν ανακρίναμε κάποιους, θα φαινόταν σαν να μιλούσαμε με γρίφους» είπε. «Δεν μπορούσαμε να αποκαλύψουμε τι αφορούσε η έρευνά μας».
Σαν σήμερα 11 Σεπτεμβρίου του 2001 η Αμερική κτυπήθηκε από τους τρομοκράτες της «Αλ Κάιντα» του Οσάμα Μπιν Λάντεν με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 2.973 άνθρωποι.
Ο χρόνος σταμάτησε, το αίμα πάγωσε! Δεν είχε καμία απολύτως σημασία αν ήσουν Αμερικανός πολίτης, αν έμενες στις ΗΠΑ ή αν απείχες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το World Trade Center και τη Νέα Υόρκη. Από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, κανείς πλέον δεν αισθανόταν ασφάλεια. Είναι η μέρα που συγκλόνισε τον κόσμο, ίσως το μεγαλύτερο τρομοκρατικό κτύπημα που σημειώθηκε ποτέ. Αυτό που «εκκίνησε» τον 20ετή πόλεμο στο Αφγανιστάν, ο οποίος έληξε… ανεπιτυχώς, πριν από λίγες μέρες, με την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν. Ισλαμιστές τρομοκράτεςΣτις 11/9, μια ημερομηνία πλέον ορόσημο, ειδικά για τους Αμερικανούς, ισλαμιστές τρομοκράτες, μέλη της «Αλ Κάιντα» του Οσάμα Μπιν Λάντεν που διέμεναν στην Αμερική, καταλαμβάνουν αεροπλάνα της United Airlines, που ήταν προγραμματισμένα για μεγάλες πτήσεις ούτως ώστε να έχουν μπόλικα καύσιμα και τα «οδηγούν» στους «Δίδυμους Πύργους». Το σήμα κατατεθέν της Νέας Υόρκης, πέραν του αγάλματος της Ελευθερίας, το διάσημο World Trade Center. Αποτελούμενοι από ομάδες των πέντε ατόμων και έχοντας εκπαιδευμένους πιλότους μαζί τους, κατέλαβαν μετά την απογείωσή τους, τρία αεροπλάνα που απογειώθηκαν από την Ουάσινγκτον, τη Βοστώνη και το Νιου Τζέρσεϊ οδηγώντας τα στους «Δίδυμους Πύργους» και το Πεντάγωνο. Από το κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου και ύστερα ξεκίνησαν να «κλειδώνουν» από μέσα οι πόρτες στα πιλοτήρια των αεροπλάνων. Το κτύπημα στους «Δίδυμους Πύργους»Στις 8:50 το πρωί (ώρα Αμερικής) έπεσε το ένα αεροπλάνο στον βόρειο ουρανοξύστη των Δίδυμων Πύργων. Τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο -και εδώ φυσικά στην Ελλάδα- διέκοψαν αμέσως τα προγράμματά τους και κατά τη διάρκεια της σύνδεσης τους το δεύτερο αεροπλάνο έπεσε στον Νότιο ουρανοξύστη, όπου διαφάνηκε πλέον με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως ήταν τρομοκρατικό κτύπημα και όχι κάποιου είδους ατύχημα. Η κατάρρευση των πύργωνΣτη Νέα Υόρκη επικράτησε ένα χάος, με την περιοχή σε μεγάλη περίμετρο να καλύπτεται από καπνό και σκόνη και να ξεκινάει μια τιτάνια προσπάθεια να απεγκλωβιστούν και να σωθούν οι άνθρωποι από τους ορόφους του World Trade Center, οι οποίοι είχαν πιάσει στο πάνω μέρος τους φωτιά. Έντρομοι, που έβλεπαν πως δεν υπήρχε ελπίδα να σωθούν, καθώς η φωτιά ήταν από κάτω τους, ξεκίνησαν να πηδούν στο κενό. Τα καύσιμα προκάλεσαν υψηλές θερμοκρασίες στις χαλύβδινες κολώνες των πύργων και αρχικά κατέρρευσε ο ένας ουρανοξύστης και στη συνέχεια ο δεύτερος, με αποτέλεσμα χιλιάδες κόσμου να εγκλωβιστεί στα χαλάσματα που δεν πρόλαβε να κατέβει. Το «κτύπημα» στο ΠεντάγωνοΤην ίδια ώρα, το 3ο αεροπλάνο κατευθυνόταν στο Πεντάγωνο, με το αντιαεροπορικό του σύστημα, τη λεγόμενη «ομπρέλα», να το κτυπά και να αποσοβεί τον κίνδυνο να πέσει στην καρδιά του κτιρίου. Βέβαια, και από αυτό το κτύπημα σκοτώθηκαν 125 πολίτες και στρατιωτικοί. Το 4ο αεροπλάνοΑυτό που δεν ξέρει ή δεν θυμάται καλά ο κόσμος, είναι πως υπήρχε και 4ο αεροπλάνο που είχαν καταλάβει οι ισλαμιστές τρομοκράτες, ωστόσο οι επιβάτες είχαν προλάβει να επικοινωνήσουν με τους συγγενείς τους, οι οποίοι ήδη είχαν δει τι είχε συμβεί με τους «Δίδυμους Πύργους». Έτσι. Μια ομάδα επιβατών αποφάσισε να ανακτήσει τον έλεγχο του αεροπλάνου από τους τρομοκράτες και να αποσοβήσει μια τραγωδία ανάλογη με αυτή των «Δίδυμων Πύργων». Το αεροπλάνο είχε κατεύθυνση την Ουάσινγκτον, την πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Ο Τόμας Μπάρνετ, επιβάτης της 4ης πτήσης, κάλεσε στο τηλέφωνο τη σύζυγο του και της είπε: «Γνωρίζω ότι πρόκειται να πεθάνουμε και τρεις από εμάς σκοπεύουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Σε αγαπώ». Οι επιβάτες επιτέθηκαν στους αεροπειρατές, οι οποίοι έπειτα από μερικούς ελιγμούς έριξαν το τέταρτο αεροπλάνο σε ακατοίκητη περιοχή στην Πενσυλβάνια με αποτέλεσμα 45 επιβάτες να σκοτωθούν. Την ευθύνη η «Αλ Κάιντα»Ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Τζορτζ Μπους είχε δηλώσει: «Οι τρομοκρατικές επιθέσεις μπορεί να ταρακούνησαν τα θεμέλια των μεγαλύτερων κτιρίων μας, αλλά δεν μπορούν να αγγίξουν τα θεμέλια της Αμερικής». Αποδείχθηκε πως οι τρομοκράτες ήταν Ισλαμιστές με καταγωγή από τη Σαουδική Αραβία και τα αραβικά έθνη και ζούσαν στην Αμερική μερικούς μήνες πριν την επίθεση. Ανήκαν στην τρομοκρατική οργάνωση «Αλ Κάιντα», στην οποία ηγέτης ήταν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, που με βίντεο ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης, λόγω της υποστήριξης των αμερικανικών κυβερνήσεων στο Ισραήλ, την εμπλοκή τους στο πόλεμο του Κόλπου και τη στρατιωτική παρουσία τους στη Μέση Ανατολή. «Παιδί» των ΗΠΑ ο Μπιν Λάντεν;Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά και οι πολίτες υποπτεύονταν εξ αρχής πως ήταν πίσω από το «κτύπημα» ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. «Παιδί» και εκπαιδευμένος από τις μυστικές υπηρεσίες της… Αμερικής, την CIA, ώστε να βοηθήσει το Αφγανιστάν στον πόλεμο με τους Σοβιετικούς τη δεκαετία του ΄80. Από την επόμενη δεκαετία όμως, άρχισε να γίνεται αντίπαλος των ΗΠΑ, ενώ άλλες θεωρίες ανέφεραν πως οι ΗΠΑ τον απέβαλαν από τις τάξεις τους. Ο Φιντέλ Κάστρο είχε πει πως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν μισθοδοτείται από τη CIA. Ο Μπιν Λάντεν εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο εχθρό των Αμερικανών για τη στάση τους απέναντι στον Αραβικό κόσμο και την εμπλοκή τους στον πόλεμο του Κόλπου. Η εκτέλεση του Οσάμα Μπιν ΛάντενΛίγες μέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις, οι ΗΠΑ επενέβησαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, πολεμώντας τους Ταλιμπάν και το δίκτυο της «Αλ Κάιντα», ενώ δέκα χρόνια αργότερα, το 2011, κομάντος των Αμερικανών, ύστερα από χρόνια παρακολούθησης, μπούκαραν στο κρησφύγετο του Οσάμα Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν και σκότωσαν τον Νο.1 εχθρό των ΗΠΑ. Οι θεωρίες συνωμοσίαςΌπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση, έτσι και σε αυτό με τα τρομοκρατικά κτυπήματα την 11η Σεπτεμβρίου, έκαναν την εμφάνισή τους οι θεωρίες συνομωσίας. Ο διάσημος σκηνοθέτης μάλιστα Σπάικ Λι, γύρισε ντοκιμαντέρ το οποίο αναφέρει τη μία εξ αυτών, αλλά μετά την κατακραυγή αναγκάστηκε να το αλλάξει. Η βασική θεωρία συνομωσίας αναφέρει πως ήταν ελεγχόμενη από το Μπους η τρομοκρατική επίθεση, καθώς θα μπορούσαν τα αεροπλάνα να έχουν αναχαιτιστεί. Υποστηρίζουν δε, πως οι «Δίδυμοι Πύργοι» δεν κατέρρευσαν από τη φωτιά που προξένησαν τα αεροπλάνα και τα καύσιμά τους, αλλά από εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί και γι αυτό έπεσαν προς τα κάτω. Μια άλλη θεωρία συνομωσίας, αναφέρει πως για την επίθεση ήταν ενήμερη η Μοσάντ και γι αυτό είχαν πάρει 4.000 εβραίοι που εργάζονταν στο World Trade Center ρεπό την 11η Σεπτεμβρίου. Η ουσία είναι όμως πως την 11η Σεπτεμβρίου χάθηκαν 2.973 άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους ήταν 403 αστυνομικοί και πυροσβέστες, που είχαν σπεύσει να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους. Πολλοί λένε όμως πως ο τραγικός απολογισμός είναι μεγαλύτερος.
Δεν συνέβαινε για μια μικρή περίοδο, αλλά πολλούς αιώνες. Οι γυναίκες των βασιλικών οικογενειών γεννούσαν μπροστά σε θεατές. Ήταν μια μεγάλη παράδοση για τους Γάλλους γαλαζοαίματους. Η Μαρία Αντουανέτα παραλίγο να ποδοπατηθεί από το κοινό ενώ βρισκόταν πάνω στο κρεβάτι της και ο γιατρός φώναξε πως είχε έρθει η ώρα του τοκετού. Σύγχρονες μελέτες αναφέρουν πως η ζέστη ήταν τόσο μεγάλη λόγω του αριθμού των θεατών που η ατμόσφαιρα στη γέννα της Μαρίας Αντουανέτας ήταν αποπνικτική. Κάποιοι ανέβαιναν σε έπιπλα και ότι άλλο έβρισκαν για να αποκτήσουν καλύτερη οπτική επαφή. Η Μαρία Αντουανέτα λιποθύμησε και το έθιμο σχεδόν εγκαταλείφθηκε από εκεί και πέρα. Και λέμε σχεδόν, αφού η βασιλομήτωρ ακόμα γεννούσε μπροστά σε κοινό, αλλά μπροστά σε ένα πολύ μικρότερο κοινό που αποτελείτο από υπουργούς και συμβούλους. Το δημόσιο θέαμα οργανωνόταν χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν πόσο άβολο ήταν για αυτόν που αποτελούσε το θέαμα. Σχεδιαζόταν για έναν πολύ παράξενο λόγο: για να είναι όλη η αυλή αυτόπτης μάρτυρας ότι το παιδί ήταν πράγματι ο καρπός μιας βασιλικής μήτρας και πως δεν υπήρχε καμία αλλαγή παιδιού. Δεν υπήρξε ποτέ επίσημη πολιτική, αλλά πολλές γαλαζοαίματες γυναίκες κλήθηκαν να γεννήσουν μπροστά σε κοινό. Κάτι τέτοιο δεν είχε ευτυχή κατάληξη για την Μαρία της Μόντενα, συζύγου του Καθολικού βασιλιά Ιακώβου Β’ της Αγγλίας. Μπορεί πάνω από 70 άνθρωποι να είδαν τη γέννηση του γιου τους Ιακώβου Φραγκίσκου Εδουάρδου, αλλά τα κουτσομπολιά εκείνης της εποχής έλεγαν πως τον είχαν αλλάξει, βάζοντας τον στο θάλαμο της γέννησης μέσα σε ένα ταψί, αφού ο πραγματικό πρίγκιπας γεννήθηκε νεκρός. Η συνωμοσία είχε μαγειρευτεί από τους Προτεστάντες, που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση ο διάδοχος να είναι και αυτός Καθολικός και να επεκταθεί η επιβολή μιας «ξένης θρησκείας» σε έναν λαό Προτεσταντών. Αυτή η υποτιθέμενη νόθα γέννηση την αφορμή στον Γουλιέλμο της Οράγγης, τον επόμενο Προτεστάντη διάδοχο του θρόνου, να εισβάλλει στη χώρα. Μέτρα για να επιβεβαιωθεί πως το βασιλικό μωρό ήταν πράγματι το σωστό μωρό, εξακολουθούσαν να ισχύουν μέχρι και το 1936. Μέχρι τότε, και συμπεριλαμβανομένων των γεννήσεων της Βασίλισσας Ελισάβετ Β ‘και της αδερφής της Πριγκίπισσας Μαργαρίτας, ο Βρετανός υπουργός Εσωτερικών έπρεπε να στέκεται έξω από την πόρτα του δωματίου της γέννησης, για να σιγουρευτεί… Απεβίωσε η Βασίλισσα Ελισάβετ, αγνόησε τον Ευαγόρα.. ενώ θα μπορούσε να του σώσει την ζωή. Το τηλεγράφημα για να δοθεί χάρη στον Βαγορή. Την επόμενη μέρα της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον Χάρτινγκ, με το οποίο του ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Ευαγόρα. Όλος ο κόσμος αρχίζει μια προσπάθεια να σώσει τον νεαρό μαθητή. Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεσή του. Η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά Παύλου. Η Βουλή των Ελλήνων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρβης, 40 Εργατικοί Άγγλοι βουλευτές, συντεχνίες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν να ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση. Ο Χάρτινγκ όμως και η Αγγλική διπλωματία απορρίπτει την απονομή χάριτος. «Από μέρους του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του πατέρα του, ο οποίος υπηρέτησε την Κυβέρνηση για πολλά χρόνια ως αστυνομικός και της μητέρας του, κάνουμε ύστατη έκκληση προς την υμετέραν μεγαλειότητα όπως μετατραπεί η ποινή θανάτου που η εκτέλεση αναμένεται να γίνει στις Κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας στις 14/3/1957. Βρέθηκε ένοχος μόνο για μεταφορά όπλου, χωρίς σφαίρες και παραδόθηκε χωρίς αντίσταση. Παρακαλούμε τη Μεγαλειότητά σας να συστήσει ευσπλαχνία». Το συγκεκριμένο τηλεγράφημα, όπως και πολλά άλλα που έφτασαν στα ανάκτορα της Ελισάβετ και στα γραφεία της βρετανικής κυβέρνησης από κάθε γωνιά του πλανήτη, παραμένουν μέχρι σήμερα αναπάντητα. Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει: Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί. Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο. Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα. ΑΘΑΝΑΤΟΣ! Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους. Ο τάφος του βρίσκεται στα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία. (ellada-kupros.blogspot) "ΩΡΑ ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΒΑΓΟΡΗ" Με τον όρο «Σεπτεμβριανά» εννοούμε το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Στις 23 Δεκεμβρίου του 1991, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, και ο πρώτος πρόεδρος της Ρωσίας, Μπόρις Γέλτσιν, συναντήθηκαν για οκτώ ώρες προκειμένου να συζητήσουν για τη μεταβίβαση της εξουσίας. Στο τέλος, κατέβασαν μερικά σφηνάκια βότκα και ο Γκορμπατσόφ, αφού ένιωσε κάποια αδιαθεσία, εξαφανίστηκε στο πίσω γραφείο του, ενώ ο Γέλτσιν απομακρύνθηκε με βηματισμό «λες και ήταν σε παρέλαση», θυμάται ο Αλεξάντερ Γιάκοβλεφ, στενός σύμμαχος του Γκορμπατσόφ, o οποίος είχε μεσολαβήσει για τη συνάντηση. Όταν ο Γιάκοβλεφ πήγε να δει τον παλιό του σύντροφο, τον βρήκε ξαπλωμένο σ’ έναν καναπέ με δάκρυα στα μάτια. «Βλέπεις, έτσι γίνεται συνήθως», είπε ο Γκορμπατσόφ, ο οποίος μόλις είχε χάσει τη θέση του προέδρου της Σοβιετικής Ένωσης και μαζί και τη χώρα. Ο Γιάκοβλεφ προσπάθησε να τον παρηγορήσει, αλλά δεν του ήταν εύκολο. «Ένιωθα ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν άδικο, και αυτό με “έπνιγε”. Ο άνθρωπος που είχε φέρει δραστικές αλλαγές στον κόσμο… ήταν ένα αβοήθητο θύμα της σκληρότητας και της ιδιοτροπίας της ιστορίας». Ήταν μια ιστορία που ο ίδιος ο Γκορμπατσόφ είχε ξεκινήσει. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, διάφορα ερωτήματα άρχισαν να ταλανίζουν τα μυαλά δυτικών, των Ρώσων και των Κινέζων. Γιατί ένας άνδρας που ήταν επικεφαλής υπερδύναμης υπονόμευσε την ίδια του την εξουσία; Μήπως απλώς δεν κατάλαβε τις συνέπειες των πράξεών του ή μήπως τον παρέσυρε το θάρρος και όραμά του; Πώς ο Γκορμπατσόφ, γόνος αγροτικής οικογένειας που έγινε αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος με το φεντόρα, έγινε ο πολιτικός άνδρας που κατάφερε να απελευθερώσει τον λαό του από 70 χρόνια ψεύδους και φόβου, να δώσει τέλος στον Ψυχρό Πόλεμο και να διαλύσει τη Σοβιετική Ένωση; Ήταν προϊόν του σοβιετικού συστήματος, όπως ισχυριζόταν, ή το «γενετικό του λάθος», όπως τον περιέγραψε ο Αντρέι Γκράτσεφ, ένας από τους πρώτους βιογράφους του; Τι είναι αυτό που έκανε τον Γκορμπατσόφ Γκορμπατσόφ; Αυτά είναι τα ερωτήματα που ο Γουίλιαμ Τάουμπμαν, Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, επιχειρεί να απαντήσει στην περιεκτική και εξαιρετικά ευανάγνωστη περιγραφή της ζωής του Γκορμπατσόφ. «Δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε τον Γκορμπατσόφ», είπε ο πρώην σοβιετικός ηγέτης στον Τάουμπμαν, μιλώντας για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Ο συγγραφέας δίνει μία τολστοϊκή οπτική στην πρόσφατη ιστορία της Ρωσίας και δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία στην περιγραφή μίας ζωής που είναι πολλά περισσότερα από απλή πολιτική. Πρόκειται για τη λογική συνέχεια της βιογραφίας του Νικίτα Χρουστσόφ από τον Τάουμπμαν, η οποία κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ, το 2004. Η χρήση της αφύσικης και χιλιοειπωμένης σοβιετικής «προπαγανδιστικής γλώσσας» έκανε τον Γκορμπατσόφ να μοιάζει με απαράτσικ. Oι επιλογές του, ωστόσο, επηρεάζονταν πολύ περισσότερο από ένα ένστικτο ηθικής και κοινής λογικής παρά από το μαρξιστικό δόγμα και τη σοβιετική ιδεολογία. Πώς, όμως, επιβίωσαν αυτά τα φυσιολογικά ανθρώπινα αντανακλαστικά σε μια όχι και τόσο φυσιολογική χώρα; Ο Τάουμπμαν ονομάζει το πρώτο του κεφάλαιο “ Childhood, Boyhood, and Youth” (από τον τίτλο της ημι-αυτοβιογραφικής τριλογίας του Τολστόι), και προσπαθεί να δώσει ορισμένες απαντήσεις. Ο Γκορμπατσόφ γεννήθηκε στο χωριό Πριβόλνογιε, στη νότια στέπα της Ρωσίας, το 1931 – κρίσιμο έτος για την ιστορία της Ρωσίας με περισσότερο δραματικές συνέπειες, από πολλές απόψεις, από εκείνες της επανάστασης του 1917. Ο Στάλιν εδραίωσε την απόλυτη εξουσία στα χέρια του και εξαπέλυσε τη βίαιη κολεκτιβοποίηση. Tο ίδιο έτος ξέσπασε και λιμός που στοίχισε τη ζωή σε δύο θείους και μία θεία του Γκορμπατσόφ και κατέστρεψε την αγροτική τάξη της Ρωσίας. Ένας από τους παππούδες του απέρριπτε την ιδέα της κολεκτιβοποίησης, φύλαγε μια ορθόδοξη εικόνα στο σπίτι του και συνελήφθη το 1934 επειδή δεν καλλιεργούσε, όπως τον διέταζαν – δεν υπήρχαν σπόροι για να μπορέσει να καλλιεργήσει. Ο άλλος παππούς του ήταν κομμουνιστής, ο οποίος δέχθηκε με μεγάλη χαρά και βοήθησε πολύ στην κολεκτιβοποίηση, κρέμασε πορτρέτα του Στάλιν και του Λένιν στον τοίχο και, παρόλα αυτά, συνελήφθη το 1937 – ώστε να επιτευχθεί η Μεγάλη Εκκαθάριση του Στάλιν. Ως εκ θαύματος, και οι δύο παππούδες επέζησαν. Ωστόσο, η βιαιότητα της κολεκτιβοποίησης και η ιστορία για με το πώς βασανίστηκε ο κομμουνιστής παππούς άφησαν μία γενική αίσθηση αδικίας. Μια άλλη σημαντική ανάμνηση ήταν αυτή του πολέμου. Ο Γκορμπατσόφ ήταν δέκα ετών όταν ο πατέρας του, ένας ευγενικός και αγαπητός άνθρωπος, πήγε στο μέτωπο και το χωριό του γέμισε με Ναζί. Ο πατέρας του Γκορμπατσόφ, που είχε λανθασμένα καταγραφεί ως νεκρός, επέστρεψε τελικά στην πατρίδα του, το 1945. Όπως σημειώνει ο Τάουμπμαν, το γεγονός ότι οι παππούδες του και ο πατέρας του ξέφυγαν από την τραγωδία εν τη γενέσει της, ενστάλαξε στον μικρό τότε Γκορμπατσόφ μια υπερβολική αίσθηση αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης. Παρ’ όλες τις κακουχίες, είχε ζήσει ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Ήταν περήφανος που δούλευε με τον πατέρα του στα χωράφια 20 ώρες την ημέρα, γεμάτος χώματα και καύσιμα, επειδή χειριζόταν μια τεράστια θεριζοαλωνιστική μηχανή στην οποία μπορούσε να σκαρφαλώσει από οποιαδήποτε μεριά – «ακόμη και εκεί που το καρούλι περιστρεφόταν και οι κόφτες τρίζανε τα δόντια τους». Η σκληρή δουλειά του Γκορμπατσόφ ανταμείφθηκε με το Τάγμα του Κόκκινου Λάβαρου της Εργασίας, το οποίο τον βοήθησε να εισαχθεί στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, όπου γνώρισε τη σύζυγό του, Ραΐσα. Ο Γκορμπατσόφ ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή με ένα σύνολο αξιών που, αργότερα, καθόρισαν τις πολιτικές που ακολούθησε. Απέρριψε τη σωματική βία ως τρόπο διακυβέρνησης, πίστευε στην αξιοπρέπεια και τη σκληρή εργασία και σεβόταν την ιδιωτική ζωή. Δεν ήταν αντιφρονών. Πράγματι, από πολλές απόψεις ήταν ένας Σοβιετικός «υπόδειγμα» – εργατικός, με καταγωγή από αγροτική περιοχή και χωρίς αστικές απόψεις, όπως η επιθυμία για ατομική ιδιοκτησία. Πίστευε στις υψηλές αρχές του σοσιαλισμού, όπως τις χαρακτήριζε αλλά δεν τις εφάρμοσε ποτέ το σοβιετικό καθεστώς. Το παράδοξο ήταν ότι μόνο ένας Σοβιετικός που ήταν αποφασισμένος να εφαρμόσει αυτές τις αρχές χωρίς να καταφύγει στο ψέμα και τη βία θα μπορούσε, τελικά, να διαλύσει το σοβιετικό καθεστώς. Η πρώτη προσπάθεια να δοθεί στον σοσιαλισμό ένα ανθρώπινο πρόσωπο έγινε στην Τσεχοσλοβακία, το 1968, από τον στενότερο πανεπιστημιακό φίλο του Γκορμπατσόφ, τον Ζντένεκ Μλίναρ, μεταξύ άλλων. Το γεγονός ότι η προσπάθεια αυτή απέτυχε με τη βοήθεια των σοβιετικών τανκς δεν απομάκρυνε τον Γκορμπατσόφ από την ιδέα του σοσιαλισμού, αλλά τον έκανε ακόμη πιο αποφασισμένο να το ξαναδοκιμάσει όταν έλαβε την εξουσία, είκοσι περίπου χρόνια μετά. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε ο Γκορμπατσόφ- ήρθε για να τη σώσει, όχι για να την διαλύσει. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτά που επέτρεψαν στον Γκορμπατσόφ να πετύχει τα όσα πέτυχε ήταν η ισχύς του γενικού γραμματέα και ο συνεχής φόβος των κομματικών μηχανισμών να μην τον προσβάλουν. Δεν ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος έχοντας κάποιο μεγάλο στρατηγικό σχέδιο (δεν θα άντεχε για πολύ στην εξουσία, αν το είχε κάνει). Ήθελε απλώς να βελτιώσει τις θλιβερές συνθήκες διαβίωσης των συμπατριωτών του, οι οποίες τον ενδιέφεραν περισσότερο από τη γεωπολιτική θέση της Σοβιετικής Ένωσης ως υπερδύναμη, την οποία θεωρούσε δεδομένη. Το ένστικτό του τού έλεγε ότι, εάν η χώρα απαλλασσόταν από τον υπερβολικό εσωτερικό έλεγχο και τη μακρά αντιπαράθεσή της με τη Δύση, θα έμπαινε και πάλι σε τάξη υπό τη συνεχή ηγεσία του κόμματος. Η εξωτερική του πολιτική απορρέει από αυτό. Ήταν η ανθρωπιά του και όχι οι συχνά βαρύγδουπες δηλώσεις του που έπεισαν τη Μάργκαρετ Θάτσερ ότι ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορούσε να «συνεργαστεί». Ωστόσο, όσο αποκαλυπτικό κι αν είναι το βιβλίο για την ικανότητα του Γκορμπατσόφ να ξεπερνά τα ιδεολογικά δόγματα που απαιτούσαν να τα βάλει με τη Δύση, άλλο τόσο αποκαλυπτικό είναι και για το πώς οι δυτικοί ηγέτες ήταν ανίκανοι ή απρόθυμοι να τον πιστέψουν. Αυτό έγινε εμφανές κατά τη διάρκεια της προεδρίας του πρεσβύτερου Τζορτζ Μπους, ορισμένοι από τους συμβούλους του οποίου, αυτοχαρακτηριζόμενοι «ρεαλιστές», υποστήριξαν ότι οι μεταρρυθμίσεις του Γκορμπατσόφ τον καθιστούσαν δυνητικά πιο επικίνδυνο από τους προκατόχους του. Ακόμη κι όταν ο Γκορμπατσόφ αποδέχθηκε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την ενοποίηση της Γερμανίας και, τελικά, την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, ο Μπους έπαιζε με την αδυναμία του Γκορμπατσόφ να θέλει να τον «εκθειάζουν», αλλά δεν ένιωθε καμία υποχρέωση να βοηθήσει οικονομικά τη Ρωσία ή να τον διευκολύνει πολιτικά. «Δεν με αφορά! Εμείς επικρατήσαμε. Εκείνοι όχι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους Σοβιετικούς να μετατρέψουν την ήττα σε νίκη», είπε στον Χέλμουτ Κολ, καγκελάριο της Γερμανίας. Αυτή η θριαμβολογία ήταν άστοχη και, αργότερα, θα γύριζε μπούμερανγκ στην Αμερική. Ο Τάουμπμαν υποστηρίζει ότι οι κυβερνώντες στη Δύση δεν είχαν το όραμα και τη βούληση να επεκτείνουν ένα σχέδιο τύπου Μάρσαλ στη Σοβιετική Ένωση του Γκορμπατσόφ (και αργότερα στη Ρωσία του Γέλτσιν). Αυτοί που το είχαν δεν ήταν πλέον στην εξουσία. Το 1991, η Θάτσερ απευθύνθηκε στον Μπους: «Πρέπει να βοηθήσουμε τον Μιχαήλ… Λίγα χρόνια πριν, ο Ρον κι εγώ θα δίναμε τον κόσμο για να πετύχουμε αυτό που έχει ήδη επιτυεχθεί. Αν η Δύση δεν ερχόταν να βοηθήσει τον Γκορμπατσόφ, υποστήριξε, «η ιστορία δεν θα μας το συγχωρούσε». Η ζωή του Γκορμπατσόφ – μοναδικό παράδειγμα μεταξύ των σοβιετικών ηγετών – δεν τελείωσε όταν αποσύρθηκε από αξίωμά του, ούτε και η βιογραφία του Τάουμπμαν. Για κάποιο ακατανόητο λόγο, για τους σύγχρονους Ρώσους πολιτικούς, ο Γκορμπατσόφ «έφυγε σχεδόν με άδεια χέρια» από την προεδρία του· ενώ θα μπορούσε να κέρδιζε χρήματα, αν διαφήμιζε την Pizza Hut και τις τσάντες Louis Vuitton. Ωστόσο, η μεγαλύτερη απώλειά για εκείνον ήταν αυτή της αγαπημένης του συζύγου και βοηθού, της Ραΐσα, η οποία πέθανε από λευχαιμία το 1999. Τις τελευταίες ημέρες ζωής της συζύγου του, ο Γκορμπατσόφ, φορώντας αποστειρωμένη μάσκα, την κρατούσε στην αγκαλιά του στο γεωργικό τους μηχάνημα, θυμίζοντάς της την κοινή τους ζωή. Η αξιοπρεπής αποχώρηση του Γκορμπατσόφ από το αξίωμά του – που είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή πολιτική – μας βοηθά να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που έκανε τον Γκορμπατσόφ Γκορμπατσόφ: το ότι ήταν ένας καλός άνθρωπος από τη Σοβιετική Ένωση. © 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved. Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από τον Οικονομικό Ταχυδρόμο. Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στο www.economist.com Στις 19 Αυγούστου 1974, λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου σκέλους της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (Αττίλας ΙΙ) διοργανώθηκε στη Λευκωσία μια λαοπληθής διαδήλωση έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Η οργή των ελληνοκυπρίων για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ και τον γενικότερο ρόλο τους στο πραξικόπημα της ελληνικής χούντας κατά του Μακαρίου και της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε ήταν έκδηλη. Σύντομα μερίδα διαδηλωτών έκαψε την αμερικανική σημαία της πρεσβείας καθώς και αυτοκίνητα στελεχών ενώ έριξαν προς το μέρος του κτιριού και πέτρες. Ο αμερικανός πρέσβης Ρότζερ Ντέιβις, παρά τις αντίθετες εισηγήσεις, παρέμεινε στο γραφείο του. Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί, πιθανότατα από το εξωτερικό της πρεσβείας. Μία από τις σφαίρες τραυμάτισε θανάσιμα τον Ντέιβις στο στήθος. Λίγα λεπτά αργότερα νεκρή από νέους πυροβολισμούς έπεσε και η ιδιαίτερα γραμματέας του, Αντουανέτ Βαρνάβα. Εύλογα ο θάνατος του Ντέιβις συντάραξε την Ελλάδα σε μία έτσι κι αλλιώς ταραγμένη περίοδο. «Λευκωσία: Στην διαδήλωση προ της αμερικανικής πρεσβείας που κατέληξε στον θάνατο του πρεσβευτού Ρότζερ Νταίηβις, εθεάθησαν να πυροβολούν άτομα εκτός της διαδηλώσεως από παρακείμενα κτίρια. »Η Κυβέρνησις ερευνά την περίπτωσιν διεισδύσεως πρακτόρων ή άλλων εξτρεμιστικών στοιχείων εις την προχθεσινήν διαδήλωσιν», εδήλωσε χθες το βράδυ έγκυρη πηγή. (…) Φαίνεται ότι πρωτεύοντα ρόλο διεδραμάτισαν γνωστά στοιχεία που είχαν δεσμούς με τις υπηρεσίες πληροφοριών επί δικτατορίας. Η δήλωση Καραμανλή «Ο Πρωθυπουργός κ. Καραμανλής μόλις επληροφορήθη ότι εφονεύθη ο Αμερικανός πρέσβυς στην Κύπρο, προέβη στην ακόλουθη δήλωση: Εκφράζω θλίψιν αλλά και αγανάκτησιν διά το αποτρόπαιον έγκλημα. Μέσα εις την αδυναμία του Ελληνισμού διά το δράμα της Κύπρου, πράξεις ανόσιαι όπως αυτή ουδεμίαν μπορούν να εύρουν δικαιολόγησιν. Αντιθέτως επιτείνουν τον πόνον και την ανησυχίαν του Έθνους». Οι πεζοναύτες «Ο πρεσβευτής Ρότζερ Νταίηβις και η υπάλληλος Αντωνία Βαρνάβα σκοτώθηκαν από αδέσποτες σφαίρες, όταν άγνωστα άτομα που βρισκόταν σε γειτονικές πολυκατοικίες άρχισαν να ρίχνουν πυροβολισμούς εναντίον της πρεσβείας. »Λέγεται ότι ο ίδιος ο Νταίηβις έδωσε εντολή στους πεζοναύτες να χρησιμοποιήσουν δακρυγόνα για να διαλύσουν το πλήθος που είχε κυκλώσει την πρεσβεία, είχε κάψει αυτοκίνητά της, είχε κατεβάσει την αμερικανική σημαία και φώναζε συνθήματα εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και του υπουργού των Εξωτερικών δόκτορος Κίσσινγκερ για την “φιλοτουρκική” στάση του». Η δήλωση του προέδρου Κληρίδη «Βδελυρόν έγκλημα διεπράχθη προ ολίγου εις Λευκωσίαν. Με ψυχικόν κλονισμό ανακοινώ ότι υπό διαδηλωτού επυροβολήθη και εφονεύθη κατά τη διάρκειαν διαδηλώσεως έξωθι της αμερικανικής πρεσβείας – την οποίαν διαδήλωσιν η αστυνομία δεν ηδυνήθη να διαλύση – ο εν Λευκωσία πρέσβυς των Η.Π.Α Ρότζερ Νταίηβις. »Το έγκλημα τούτο αποκορυφώνει την κυπριακήν τραγωδίαν και στρέφεται κατά της Κύπρου. Το καταδικάζω με αποτροπιασμόν. Εκφράζω την βαθύτατην θλίψιν και συμπάθειάν μου». Το ανακριτικό πόρισμα των αρχών ανέφερε πως ο Ντέιβις και η Βαρνάβα έχασαν τη ζωή τους «συνεπεία κλονισμού και αιμορραγίας προκληθείσης υπο πληγής εξ αδεσπότου σφαίρας, ήτις ήτο μία εκ μεγαλύτερου αριθμού σφαιρών, αι οποίαι ερρίφθησαν αδιακρίτως, από κτίριον υπό κατασκευήν, νοτίως της αμερικανικής πρεσβείας, κατά του κτιρίου της πρεσβείας, υπό προσώπου ή προσώπων αγνώστων, διαρκούσης διαδηλώσεως έξωθι της Αμερικανικής πρεσβείας εν Κύπρω» Λίγα χρόνια αργότερα, 1976 – 1977, συνελλήφθησαν έξι άτομα που συνδέονταν με την ελληνοκυπριακή οργάνωση ΕΟΚΑ Β χωρίς όμως να κριθούν τελικά ένοχοι. «Ο τελευταίος Εβραίος στη Vinnitsa» – Ένα μέλος του Τάγματος του Θανάτου πυροβολεί έναν Εβραίο άνδρα που βρίσκεται γονατιστός μπροστά σε έναν μαζικό τάφο στη Vinnitsa, της Ουκρανίας, το 1941. Και οι 28.000 Εβραίοι της Vinnitsa αλλά και των γύρω περιοχών σφαγιάστηκαν από τους Ναζί. ...και να σκεφτείτε οτι ο Νεοναζισμός ανέρχεται σε δημοσιότητα! Η 3η Σεπτεμβρίου είναι η ημέρα ίδρυσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ το κόμματος που έμελε να κυριαρχήσει τις επόμενες δεκαετίες στην πολιτική σκηνή μέχρι την συρρίκνωσή του το 2012 επί αρχηγίας Ε.Βενιζέλου μετά την λαίλαπα που ονομάζονταν ΓΑΠ (Γεώργιος Παπανδρέου ο Μνημονιακός). Άσχετα αν μας αρέσει ή όχι το ΠΑ.ΣΟ.Κ έπαιξε καίριο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Έχει όμως το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ καμία σχέση με αυτό του ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου; Όπως και η ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη Ν.Δ. που δημιούργησε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής έτσι και το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το κόμμα που ιδρύθηκε 3 Σεπτεμβρίου 1974. Βασική αρχή του τότε ΠΑΣΟΚ όπως και της τότε ΝΔ ήταν η εθνική ανεξαρτησία κάτι το οποίο οι σημερινές εκδοχές αυτών των κομμάτων δεν το θεωρούν πλέον ούτε ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πολιτική τους ύπαρξη. Και τα δύο κόμματα (όπως και ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ που «βούτηξε» τους ψηφοφόρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ) θεωρούν ότι ο προσανατολισμός και η μοίρα της Ελλάδας βρίσκεται μέσα σε έναν υπερεθνικό οργανισμό όπως είναι αυτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή έχουν παραβεί τις ίδιες ιδρυτικές διακηρύξεις με βάση τις οποίες δημιουργήθηκαν. Ήταν γνωστό ότι οι Βαβυλώνιοι ήταν εξαιρετικοί μαθηματικοί και χρησιμοποιούσαν τα μαθηματικά και στις αστρονομικές τους παρατηρήσεις. Είχαν κάνει πολλές και σημαντικές αστρονομικές ανακαλύψεις. Όπως φαίνεται οι Βαβυλώνιοι είχαν πολύ μεγαλύτερες γνώσεις και ικανότητες στα μαθηματικά και ειδικότερα στην γεωμετρία από όσο πιστεύαμε. Νέα μελέτη αναφέρει ότι οι Βαβυλώνιοι είχαν αναπτύξει ένα είδος «αστρονομικής γεωμετρίας» με την οποία κατάφερναν να παρατηρούν την κίνηση των ουράνιων σωμάτων. Σύμφωνα με τους ερευνητές οι Βαβυλώνιοι είχαν καταφέρει να εντοπίσουν όχι μόνο την ακριβή θέση αλλά και την τροχιά του Δία. Η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική αφού μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι εκείνοι που εντόπισαν την ακριβή θέση και κίνηση του Δία ήταν μέλη του Κολεγίου Μέρτον στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης τον 14ο αιώνα. Αν τελικά η ανακάλυψη των ερευνητών επιβεβαιωθεί οι επιστήμονες θα πρέπει να εξετάσουν εκ νέου όλα τα σχετικά με την αστρονομία ευρήματα που υπάρχουν από την Βαβυλώνα αφού μπορεί να διαπιστωθεί ότι οι αστρονόμοι εκεί είχαν πολύ μεγαλύτερες γνώσεις του ηλιακού μας συστήματος και του Σύμπαντος γενικότερα από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Η επιγραφή Ομάδα ερευνητών με επικεφαλής ειδικούς του Πανεπιστημίου Humboldt στο Βερολίνο μελέτησε ένα θραύσμα μίας πήλινης επιγραφής που χρονολογείται ανάμεσα στο 350 π.Χ. και στο 50 π.Χ. Η επιγραφή αυτή είχε διαπιστωθεί ότι περιείχε αστρονομικά δεδομένα και οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι σε αυτή υπάρχει… προηγμένη γεωμετρία με την οποία οι δημιουργοί της επιγραφής κατέγραψαν την θέση αλλά και την τροχιά του Δία. Σύμφωνα με ειδικούς η γεωμετρία των Βαβυλώνιων ήταν πιο προχωρημένη από αυτή που ανέπτυξαν και χρησιμοποίησαν αργότερα οι Έλληνες. Όμως για κάποιο λόγο η βαβυλώνια γεωμετρία παρέμεινε για αιώνες κρυμμένη μέσα στις επιγραφές. Σύμφωνα με την ανακοίνωση των ερευνητών στην επιθεώρηση «Science» στο θραύσμα αυτό υπάρχουν καταγεγραμμένα δύο χρονικά διαστήματα εμφάνισης του Δία, την πρώτη φορά που εμφανίζεται στον ορίζοντα, και υπολογίζει την θέση του πλανήτη σε διάστημα 60 και 120 ημερών. Οι ερευνητές αναφέρουν επίσης ότι στην επιγραφή αυτή έχουν καταγραφεί και άλλα δεδομένα για τον Δία όπως ο χρόνος που ο Δίας καλύπτει το μισό της απόστασης των 60 ημερών, χρησιμοποιώντας και πάλι την γεωμετρία. Πιο συγκεκριμένα οι ερευνητές αναφέρουν ότι οι δημιουργοί της επιγραφής χρησιμοποιούσαν τραπεζοειδή σχήματα για να υπολογίζουν την θέση του Δία. Σε μία περίπτωση «μοίρασαν» στη μέση ένα τραπεζοειδές σχήμα που εμφανίζεται μεταξύ των δύο ακραίων θέσεων του πλανήτη στον ορίζοντα. Παρόμοιες μεθόδους με αυτές των Βαβυλώνιων είχαν χρησιμοποιήσει και οι ερευνητές του 14ου αιώνα για να παρατηρήσουν τον Δία. Βήμα Science Τον Ιούνιο του 1939, η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ζούσε μια λαμπρή επίσκεψη ξένου επισήμου: Ο πρίγκιπας Παύλος και η σύζυγός του, πριγκίπισσα Όλγα της Γιουγκοσλαβίας, επισκέπτονταν το Βερολίνο. Το γερμανικό ναζιστικό καθεστώς έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να εμφανιστεί ως άψογος οικοδεσπότης. Οι δρόμοι της γερμανικής πρωτεύουσας ήταν στολισμένες με γιουγκοσλαβικές σημαίες ενώ ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς διέταξε το κλείσιμο όλων των καταστημάτων, των υπηρεσιών και των σχολείων για να συγκεντρωθούν πλήθη κόσμου στους δρόμους και να επευφημήσουν τους υψηλούς επισκέπτες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονταν στο πόδι, με 30.000 άνδρες των SA να φροντίζουν για τη δημόσια τάξη. Όλη αυτή η κινητοποίηση είχε ένα σκοπό: Ο Χίτλερ ήθελε να πείσει τον πρίγκιπα διάδοχο Παύλο να συνάψει μια στρατηγική συμμαχία με τη Γερμανία, αποβλέποντας να διασφαλίσει το νοτιοανατολικό άκρο της γερμανικής επέλασης πριν από τη μεγάλη επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Χίτλερ ωστόσο απέτυχε στον σκοπό του. Ο αγγλόφιλος πρίγκιπας Παύλος καταφέρνει με μαεστρία να απαλλαγεί από τον εναγκαλισμό του δικτάτορα και παρά το γεγονός ότι ανταλλάσσονται πολλές φιλοφρονήσεις, οι συζητήσεις δεν καταλήγουν σε ουσιαστική συμφωνία. «Προς τα έξω» ο Χίτλερ τηρεί τα προσχήματα, αλλά σε στενό κύκλο αποκαλεί τον Παύλο μετά την αναχώρησή του έναν «πρώτης τάξεως δειλό», που θα ήταν πιο ενδεδειγμένος ως τμηματάρχης κάποιου μουσείου παρά ως επικεφαλής κράτους. Το σκοτεινό σχέδιο Αλλά ο Χίτλερ δεν το βάζει κάτω και αυξάνει την προσφορά του. Ρίχνει στο τραπέζι ένα εξαιρετικά ελκυστικό δέλεαρ για να πάρει με το μέρος του τη Γιουγκοσλαβία: προσφέρει τη Θεσσαλονίκη. Στο Βελιγράδι υπάρχει μια ομάδα Σέρβων αξιωματικών και πολιτικών που επιδιώκει –ήδη από τον Βαλκανικό Πόλεμο του 1912– να καταλάβει την πόλη, να την κερδίσει ως τρόπαιο πολέμου. Αν μετά την Ιταλία και η Γερμανία επετίθετο στην Ελλάδα, η χώρα θα κατέρρεε γρήγορα και προτού πέσει η Θεσσαλονίκη σε ιταλικά χέρια θα γινόταν σερβική. Ο Γιουγκοσλάβος δημοσιογράφος Ντανίλο Γκρέγκοριτς, ο οποίος ανέλαβε το 1941 ένα ρόλο μεσολαβητή μεταξύ Χίτλερ και πρίγκιπα Παύλου, περιέγραψε στο βιβλίο του «Έτσι τελείωσε η Γιουγκοσλαβία», που εκδόθηκε το 1942 στα γερμανικά και στα σερβικά, τις σκέψεις που υπήρχαν τότε. Ο Γκρέγκοριτς γράφει στο βιβλίο ότι είχε διατυπώσει το ενδιαφέρον του Βελιγραδίου για τη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του πρωθυπουργού της Γιουγκοσλαβίας Ντράγκισα Τσβέτκοβιτς ήδη από τον Ιούνιο του 1940 σε μια συνομιλία με τον Γερμανό πρέσβη στο Βελιγράδι, Βίκτορ φον Χέερεν. «Έθεσα το πρόβλημα για τα ανταποδοτικά οφέλη της Γιουγκοσλαβίας εάν εγκατέλειπε την ουδετερότητά της για να εκδηλωθεί ανοιχτά υπέρ του γερμανικού στρατοπέδου». Ο Γκρέγκοριτς είπε ότι το όφελος θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη. Ο Φον Χέερεν είπε ότι θα μπορούσε να αναλογισθεί πώς μετά μια αναμενόμενη ήττα της Ελλάδας «θα μπορούσε η έξοδος της Γιουγκοσλαβίας στο Αιγαίο να αποτελέσει τη βάση για διαπραγματεύσεις». Ο Γκρέγκοριτς υποστηρίζει ακόμη ότι ο πρωθυπουργός Τσβέτκοβιτς τον έστειλε να βολιδοσκοπήσει τους Γερμανούς λέγοντας: «Για τη Θεσσαλονίκη θα ταχθούμε ανοιχτά με το αντιβρετανικό μπλοκ». Αν αυτά τα λόγια όντως ειπώθηκαν ουδείς γνωρίζει, γεγονός είναι πάντως πως ο Γκρέγκοριτς ταξίδεψε και τον Νοέμβριο του 1940 σε ένα από πολλά ταξίδια διαμεσολάβησης στο Βερολίνο. Οι συνομιλίες του άφησαν ίχνη στα γερμανικά αρχεία. Σύμφωνα με τα γερμανικά έγγραφα που βρίσκονται στο πολιτικό αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, ο Γκρέγκοριτς έγινε δεκτός από τον υπουργό Εξωτερικών του Χίτλερ, Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ. Στο Βελιγράδι είχε ξεκινήσει, το αργότερο μετά την ιταλική επίθεση στην Ελλάδα, μια ζωηρή συζήτηση για το ενδεχόμενο να γίνει η Θεσσαλονίκη μια γιουγκοσλαβική πόλη. Τον Νοέμβριο του 1940 σε έκθεση του Γερμανού πρέσβη στο Βελιγράδι αναφέρεται ότι στη Γιουγκοσλαβία «παίζουν με την ιδέα τελευταία σε σοβαρούς πολιτικούς κύκλους ότι θα γίνει δυνατόν με την κατάρρευση της Ελλάδας να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη (σ.σ. από τη Γιουγκοσλαβία)». Ο πρέσβης Φον Χέερεν αναφέρει στις 14 Νοεμβρίου του 1940: «Το ξέσπασμα του ιταλοελληνικού πολέμου με τον οποίο, όπως νομίζουν εδώ, επανατίθεται το ζήτημα της μελλοντικής εδαφικής διαμόρφωσης της Ελλάδας, ξαναζωντάνεψε σε σερβικούς κύκλους, πριν από όλα στις ένοπλες δυνάμεις, την παλιά σερβική επιθυμία για μια ελεύθερη πρόσβαση στο Αιγαίο μέσω της Θεσσαλονίκης...». Σε έγγραφο που διαβαθμιζόταν ως «απόρρητο έγγραφο του Ράιχ» γίνεται αναφορά στον στρατιωτικό ακόλουθο της Γιουγκοσλαβίας Βλαντίμιρ Βάουχνικ, ο οποίος είπε σε Γερμανό αξιωματικό πως το Βελιγράδι «προβληματίζεται αναφορικά με τη Θεσσαλονίκη, για την οποία ενδιαφέρεται πάρα πολύ. Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου της Γιουγκοσλαβίας που αποχώρησε πρόσφατα, ένας καλός και στοχοπροσηλωμένος στρατιώτης, ασχολείτο διαρκώς με την ιδέα ότι η Γιουγκοσλαβία θα μπορούσε με τη βοήθεια και τη σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας να αποκτήσει τη Θεσσαλονίκη... Η προσωπική του άποψη, ωστόσο, είναι ότι αν η Γερμανία εισβάλει με τη Βουλγαρία στη Θράκη, θα μπορούσε να εισβάλει η ίδια (σ.σ. στη Θεσσαλονίκη)»... «Σκέτη προδοσία στην Ελλάδα» Στα απομνημονεύματά του, που εκδόθηκαν το 1963 στο Μπουένος Αϊρες, ο Βλαντίμιρ Βάουχνικ παραθέτει τελείως διαφορετικά τα γεγονότα. Αφενός δεν αμφισβητεί ότι γίνονταν διαπραγματεύσεις για τη Θεσσαλονίκη. Υποστηρίζει, ωστόσο, ότι «στα τέλη Νοεμβρίου ή στις αρχές Δεκεμβρίου» του 1940 έλαβε ένα τηλεγράφημα από το υπουργείο Πολέμου του Βελιγραδίου, στο οποίο του επισημαινόταν ο κίνδυνος να πέσει η Θεσσαλονίκη στα χέρια της Ιταλίας ή της Βουλγαρίας. «Μου δόθηκαν οδηγίες λοιπόν να έρθω σε επαφή αμέσως με τις εξέχουσες προσωπικότητες του Γ΄ Ράιχ και να βολιδοσκοπήσω αν το Γ΄ Ράιχ θα μπορούσε να επιβάλει –δρώντας ως μεσολαβητής ή απευθείας– ώστε η Θεσσαλονίκη να γίνει γιουγκοσλαβική». Στη νοτιοαμερικανική εξορία, ο Βάουχνικ υποστηρίζει ότι ο ίδιος ήταν πάντα αντίθετος σε ένα τέτοιο σχέδιο, όπως εξάλλου και ο αρχηγός της διπλωματικής αποστολής, Ίβο Αντριτς (ο μετέπειτα κάτοχος του βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας). «Ρώτησα τον επιτετραμμένο μας στο Βερολίνο δρ Άντριτς αν του ήταν γνωστές κάποιες προθέσεις της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης αναφορικά με τη Θεσσαλονίκη, πράγμα που αρνήθηκε κατηγορηματικά, υποστηρίζοντας κάτι που ανταποκρινόταν και στη δική μου θέση, ότι κάθε ενέργεια σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί σαν μη φιλική, σαν σκέτη προδοσία στην Ελλάδα». Ωστόσο, τα γερμανικά έγγραφα του 1941 μιλούν μια διαφορετική γλώσσα σε σχέση με τα απομνημονεύματά του. Η γερμανική πρεσβεία αναφέρει ότι το πρόβλημα «της προσάρτησης της Θεσσαλονίκης στη Γιουγκοσλαβία εξακολουθεί να συζητείται εντατικά στο Βελιγράδι. Σε σχέση με το ζήτημα αυτό τονίζεται από Γιουγκοσλάβους ειδικούς ότι ο πληθυσμός που κατοικεί στα σύνορα ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και στα σημερινά σύνορα της Γιουγκοσλαβίας είναι σλαβικής καταγωγής και έχει απλώς εξελληνισθεί. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να βγουν και πάλι τα σλαβικά στοιχεία στην επιφάνεια». Όμως οι Κροάτες είναι αντίθετοι, όπως έχει μάθει η γερμανική πρεσβεία: «Οι Κροάτες απορρίπτουν κατά βάση ό,τι θα μπορούσε να συμβάλει στην ενίσχυση των Σέρβων...». Ο υφυπουργός Φον Βαϊτσέκερ (ο γιος του οποίου έγινε αργότερα πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας) καταγράφει στις 3 Δεκεμβρίου του 1940 σε σημειώσεις του τι ακριβώς προσφέρει ο Χίτλερ στη Γιουγκοσλαβία: «Η Θεσσαλονίκη δωρεάν, διαφορετικά να μείνουμε εκτός αντιπαράθεσης, μονάχα μια μικρή προδοσία στην Ελλάδα και έτσι έμμεσα πατάμε και τη Βρετανία». Τον Ιανουάριο ο Βαϊτσέκερ επιστρέφει στα, εν τω μεταξύ περαιτέρω επεξεργασμένα, σχέδια για τον κατατεμαχισμό της Ελλάδας: «Στους Βούλγαρους υποσχεθήκαμε την έξοδο στο Αιγαίο ανάμεσα στον Στρυμώνα και στον Εβρο αν συμμετάσχουν στον άξονα... Τελικά θα πρέπει να εξυπηρετήσουμε και τους Σέρβους με τη Θεσσαλονίκη, για να τους μπουκώσουμε με κάτι». Οι Βούλγαροι πράγματι είχαν στρέψει προσωρινά τη ματιά τους στη Θεσσαλονίκη. Ο Βούλγαρος πρέσβης στο Βερολίνο, Παρβάν Ντραγκάνοφ, δηλώνει τελικά ικανοποιημένος με τη Θράκη. Παρ’ όλα αυτά, παρακαλεί το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών το 1940 να μην υποσχεθεί τη Θεσσαλονίκη αμέσως και άνευ όρων, αλλά «υπό προϋποθέσεις κατά τη “σύνταξη του τελικού απολογισμού” και σαν ανταμοιβή για καλή συμπεριφορά». Ο Γιουγκοσλάβος διάδοχος Παύλος διστάζει, αλλά τον Μάρτιο του 1941 σπάει η παρατεταμένη αντίδρασή του. Μέσω του Γκρέγκοριτς συμφωνείται μια συνάντηση με τον Χίτλερ στο Μπερχτεσγκάντεν. «H Γερμανία θα υποσχεθεί και γραπτώς την πόλη με μυστικό έγγραφο» Ο υπουργός Φον Ρίμπεντροπ ενημερώνει τον πρέσβη Φον Χέερεν στο Βελιγράδι με τηλεγράφημα για την εξέλιξη: Ο Χίτλερ είπε στον πρίγκιπα διάδοχο ότι η Αγγλία έχει ήδη χάσει τον πόλεμο και είναι ώρα για όλες τις χώρες της Ευρώπης να προσαρμοσθούν στη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Καθώς η κατάρρευση της Ελλάδας είναι απλά θέμα χρόνου, προσφέρεται στη Γιουγκοσλαβία μια μοναδική ευκαιρία, με την έγκαιρη προσέγγιση στον άξονα, να διασφαλίσει την επί μακρόν χρόνο πρόσβαση στο Αιγαίο. «Η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να κρατήσει τις θέσεις της στη Θεσσαλονίκη και τα γερμανικά στρατεύματα θα αποσυρθούν κάποια μέρα από τα Βαλκάνια. Αν η Γιουγκοσλαβία δεν έχει διασφαλίσει εγκαίρως τις απαιτήσεις της διατρέχει τον κίνδυνο να αντικρύσει μια τρίτη δύναμη να αναπτύσσεται στο Αιγαίο», συνοψίζει ο Ρίμπεντροπ τα λόγια του Χίτλερ. Ο τελευταίος υπόσχεται ότι η Γερμανία θα φροντίσει να πέσει η Θεσσαλονίκη στα χέρια της Γιουγκοσλαβίας. Ο πρίγκιπας Παύλος απαντάει ότι η λήψη μιας τέτοιας απόφασης του πέφτει πολύ δύσκολη, αναφέρει την καταγωγή της γυναίκας του και την προσωπική του συμπάθεια για την Αγγλία. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, θέλει τη Θεσσαλονίκη. Για να ενισχύσει τις δεσμεύσεις του Χίτλερ, ο Ρίμπεντροπ στέλνει τηλεγράφημα στις 9 Μαρτίου στον Φον Χέερεν (σημειώνοντας) ότι η Γερμανία είναι έτοιμη να υποσχεθεί και γραπτώς την κατοχή της πόλης με μυστικό έγγραφο... Στις 17 Μαρτίου ο Φον Χέερεν στέλνει εξαιρετικά επείγον τηλεγράφημα (άκρως απόρρητο) απάντησης ότι η Γιουγκοσλαβία συμφώνησε στην προσχώρησή της στον άξονα. Κατόπιν τούτου στο Βελιγράδι δίνουν μεγάλη αξία σε ένα συμβατικό κείμενο με την ακριβή διατύπωση ότι για τη «νέα ρύθμιση» των συνόρων στα Βαλκάνια «θα ληφθεί υπ’ όψιν το ενδιαφέρον της Γιουγκοσλαβίας σε μια σύνδεση της επικράτειάς της με το Αιγαίο Πέλαγος και τη διεύρυνση της κυριαρχίας της στην πόλη και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης». Σε μια επίσης απόρρητη απάντηση το Βερολίνο επαναλαμβάνει ακριβώς αυτό το λεξιλόγιο, εκπληρώνοντας την επιθυμία του Βελιγραδίου. Ο Χίτλερ διαβεβαιώνει ακόμη τη Γιουγκοσλαβία ότι δεν θα ζητήσει δικαιώματα διέλευσης για τις δυνάμεις του ούτε και υποχρέωση στρατιωτικής συνδρομής. Αυτές είναι πολύ μεγαλύτερες παραχωρήσεις από εκείνες που έχουν πετύχει γι’ αυτές η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Βουλγαρία όταν προσχώρησαν στον άξονα. Αν το δει κανείς βραχυπρόθεσμα, η Γιουγκοσλαβία διαπραγματεύθηκε επιτυχημένα. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, βρέθηκε καθ’ οδόν προς τη συνενοχή της εγκληματικής γερμανοϊταλικής πολιτικής, όπως σημειώνει ο Φον Βαϊτσέκερ με ημερομηνία 25 Μαρτίου 1941: «Σημαντικό είναι μόνο η ντροπή της Γιουγκοσλαυίας σε ό,τι αφορά την ίδια που της υποσχόμαστε μυστικά τη Θεσσαλονίκη, δηλαδή ένα τμήμα του εδάφους τού μέχρι σήμερα συμμάχου της». Η προσχώρηση της Γιουγκοσλαβίας στον άξονα υπογράφεται στις 25 Μαρτίου 1941 στο ανάκτορο Μπελβεντέρε της Βιέννης. Η συνθήκη ισχύει ένα 48ωρο. Τη νύχτα της 26ης προς 27η Μαρτίου 1941, μια ομάδα Σέρβων αξιωματικών κάνει πραξικόπημα με βρετανική υποστήριξη ενάντια τον πρίγκιπα διάδοχο Παύλο... Όταν ο Χίτλερ μαθαίνει την είδηση εκδηλώνει ένα από τα γνωστά ξεσπάσματά του και διατάζει, λίγες ώρες αργότερα, την καταστροφή όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Γιουγκοσλαβίας, στην οποία δεν θα έπρεπε να επιτεθεί... Το τι συνέβη στη συνέχεια είναι ευρέως γνωστό. • Πρόκειται για αποσπάσματα από το βιβλίο «Ιβο Αντριτς. Μια ευρωπαϊκή ζωή» του Μίχαελ Μάρτενς, που θα κυκλοφορήσει σύντομα στη Γερμανία. Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε πλήθος γερμανικών και σερβικών αρχείων. ΠΗΓΗ: kathimerini.gr Ήταν 27 Αύγουστου 1988. Η Ελπίδα Αρτέμη ανησύχησε για τον αδελφό της, τον γνωστό συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, καθώς για δύο μέρες δεν σήκωνε το τηλέφωνό του. Ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μπαίνοντας στο σπίτι του στον Κολωνό, οι υποψίες της επιβεβαιώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Ο συγγραφέας που έγραψε το θρυλικό «Τρίτο στεφάνι», ήταν νεκρός. Η αδελφή του, αμέσως ειδοποίησε την αστυνομία. Σύμφωνα με τους αστυνομικούς ρεπόρτερ της εποχής, ο Ταχτσής βρέθηκε νεκρός πάνω στο κρεβάτι του σε πλάγια θέση. Ήταν γυμνός και φορούσε ξανθιά γυναικεία περούκα, τα νύχια του ήταν βαμμένα κόκκινα, ενώ δίπλα στο κρεβάτι του ήταν πεταμένα γυναικεία ρούχα. Αιτία θανάτου, ήταν ο στραγγαλισμός. Οι αστυνομικοί ανέλαβαν ένα πολύ δύσκολο έργο, αφού δεν υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία. Η μαρτυρία ενός γείτονα, δεν βοήθησε τις έρευνες. “Τον είδα κατά το σούρουπο να έρχεται με το αυτοκίνητό του, ήταν ντυμένος γυναίκα και φορούσε περούκα. Συνοδευόταν από έναν νεαρό. Μετά από ώρα, ο νεαρός έφυγε από το σπίτι. Ο συγγραφέας ξαναβγήκε, γύρισε αργότερα με άλλον νεαρό, που έφυγε και εκείνος. Γύρω στις 3 τα ξημερώματα, ο Ταχτσής ήρθε πάλι με έναν νεαρό με μουστάκι”. Για τη δολοφονία κυκλοφόρησαν, στο πέρασμα του χρόνου, διάφορα σενάρια. Σενάριο πρώτο. Ληστεία μετά φόνου Η απλούστερη εκδοχή ήταν ότι ο δολοφόνος ήταν ένας άπειρος ληστής που έκανε άνω κάτω το σπίτι για να βρει χρήματα. Δεν αναγνώρισε την αξία των έργων τέχνης τα οποία είχε ο συγγραφέας στο σπίτι του και αρκέστηκε στο να αρπάξει ένα βίντεο, που εκείνη την εποχή είχε μεγάλη αξία. Πριν φύγει, σκότωσε τον συγγραφέα. Η γκάφα της αστυνομίας Το βίντεο που έλειπε από τον τόπο του εγκλήματος θα μπορούσε να βοηθήσει στις έρευνες. Ο μοναδικός κωδικός, που υπάρχει σε κάθε συσκευή θα οδηγούσε τις Αρχές στον δράστη. Η αστυνομία όμως έκανε μια μεγάλη γκάφα. Πριν καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα, έδωσε στον Τύπο τον κωδικό. Ο δράστης προφανώς το πληροφορήθηκε και εξαφάνισε οποιοδήποτε στοιχείο θα οδηγούσε σε αυτόν. Σενάριο δεύτερο. Τυχαίο συμβάν Κάποια οικεία πρόσωπα που γνώριζαν τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες του Ταχτσή, υποστήριξαν ότι η δολοφονία του μπορεί να ήταν ατύχημα το οποίο συνέβη κατά τη σεξουαλική πράξη. Στο σαδομαζοχιστικό σεξ, η διαφορά της δολοφονικής ενέργειας από το ατύχημα είναι δυσδιάκριτη. Υπάρχει περίπτωση ο δολοφόνος να στραγγάλισε κατά λάθος τον συγγραφέα, στην προσπάθειά του να τον ερεθίσει κατά την πράξη. Σενάριο τρίτο. Ο δολοφόνος ήθελε να “κλείσει το στόμα” του Ταχτσή Το σενάριο της φίμωσης του συγγραφέα έχει δύο σκέλη. Κάποιοι υπέθεσαν ότι ο δολοφόνος ήταν παλιός του εραστής, που ήθελε να διατηρήσει κρυφή τη σχέση τους. Άλλοι είπαν ότι ήταν κάποιος ο οποίος φοβόταν τις αποκαλύψεις, που ετοιμαζόταν να κάνει ο συγγραφέας στο καινούριο του βιβλίο, για την κρυφή του ζωή και τις επαφές του. Αυτό ήταν το επικρατέστερο σενάριο. Ίσως επειδή ήταν το πιο γαργαλιστικό. Σε ανύποπτο χρόνο, ο Ταχτσής είχε πει: «Ο σκοπός μου είναι να βρίσω περισσότερο, παρά να παραπονεθώ και κάποια στιγμή αποφάσισα, ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια». Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η δολοφονία Ταχτσή παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστη, αν και τη διερεύνηση είχε αναλάβει ένας ικανότατος αξιωματικός. Όμως και τα μέσα της εποχής ήταν πενιχρά. Τα αστυνομικά εργαστήρια ήταν υποτυπώδη και δεν υπήρχαν εργαλεία όπως το DNA. Τα διάφορα σενάρια δεν είναι, παρά αυτό που λέει η λέξη: Σενάρια. Και απλά γοητεύουν τους λάτρεις των αστυνομικών αινιγμάτων. in.gr *Γράφει η Ίλντα Τόσκα Όταν ο Ρόι «Ρόκι» Ντένις γεννήθηκε το 1961 ήταν ένα φυσιολογικό παιδί, ίδιο με τα υπόλοιπα. Στην ηλικία των δύο ετών όμως, η ζωή ολόκληρης της οικογένειάς του θα άλλαζε για πάντα. Ο Ρόκι έπασχε από μια εξαιρετικά σπάνια ασθένεια. Κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης εξέτασης για τις αμυγδαλές, ένας τεχνικός ακτίνων Χ εντόπισε ανωμαλίες στο κρανίο του Ρόκι. Οι εξετάσεις του έδειξαν πως έπασχε από μια γενετική διαταραχή που ονομάζεται κρανιοδιαφυσιακή δυσπλασία κατά την οποία το ασβέστιο συσσωρεύεται υπερβολικά στα οστά. Οι μη φυσιολογικές εναποθέσεις ασβεστίου έσπρωχναν τα μάτια του προς τις άκρες του κεφαλιού του, ενώ ταυτόχρονα άλλαζαν το σχήμα της μύτη του. Η ασθένεια παραμόρφωσε σοβαρά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, καθιστώντας το κεφάλι του διπλάσιο του κανονικού μεγέθους. Οι προβλέψεις έδειχναν ότι ο Ρόκι δεν θα ζούσε μετά τα έβδομα γενέθλιά του. Το μικρό αγόρι όμως, κέρδισε τις πιθανότητες, αποτελώντας τεράστια έμπνευση για πολλούς στην πορεία. Αυτή είναι η εκπληκτική ζωή του αγοριού, που έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσω της ταινίας «Mask» του 1985 με την Σερ, χάρη σε μια νοσοκόμα του νοσοκομείου που νοσηλευόταν. Η ασθένεια και η πορεία του Ρόι Μόλις ολοκληρώθηκαν οι εξετάσεις, οι γιατροί είπαν στη μητέρα του Ρόκι, Ράστι, ότι σταδιακά θα γινόταν κωφός και τυφλός. Επιπλέον, θα έπασχε από σοβαρή νοητική στέρηση προτού το βάρος του κρανίου του καταστρέψει τον εγκέφαλό του. Και όλα αυτά μέχρι τα εφτά του χρόνια. Εκείνη όμως, ήταν αποφασισμένη να μη στερήσει από το παιδί της μια φυσιολογική ζωή. Ήθελε να έχει τις ίδιες εμπειρίες με όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Έτσι, αποφάσισε να τον γράψει στο σχολείο στην ηλικία των έξι ετών. «Προσπάθησαν να μου πουν πως η νοημοσύνη του ήταν μειωμένη, αλλά δεν ήταν αλήθεια. Νομίζω απλώς ότι ήθελαν να τον κρατήσουν έξω από την τάξη γιατί [νόμιζαν] ότι θα ενοχλούσε τους γονείς των άλλων παιδιών», είπε η Ράστι σε συνέντευξη της. Αρχικά, άρχισε να αντιμετωπίζετε ως «τέρας» από τα υπόλοιπα παιδιά. Μάλιστα, κάποιοι από τους γονείς ζήτησαν τη μεταφορά του σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες επειδή τα παιδιά τους φοβόντουσαν. Η μητέρα του Ρόι, μήνυσε το σχολείο αφού το παιδί δεν είχε καμία νοητική διαφορά από τα υπόλοιπα παιδιά. Παρά την κατάστασή του, ο Ρόκι Ντένις αποδείχθηκε ότι ήταν ένας από τους καλύτερους μαθητές της τάξης του. Ήταν επίσης δημοφιλής με τα άλλα παιδιά καθώς σύμφωνα με τη μητέρα του, είχε πολύ χιούμορ. Μάλιστα, έκανε πολύ συχνά πλάκα για την εμφάνιση του όποτε του το επισήμαναν τα υπόλοιπα παιδιά. «Μια φορά ήρθε από την παιδική χαρά κλαίγοντας γιατί τα παιδιά τον έλεγαν άσχημο… Του είπα όταν γελάνε μαζί σου, γελάς μαζί σου. Αν συμπεριφέρεσαι όμορφα, θα είσαι όμορφος , θα το δουν και θα σε αγαπήσουν… Πιστεύω ότι το σύμπαν θα υποστηρίξει οτιδήποτε θέλεις να πιστέψεις», είπε η Ράστυ στον γιο της. Όταν ο Ντένις ήταν έφηβος, ένας πλαστικός χειρουργός προσφέρθηκε να τον χειρουργήσει για να φαίνεται πιο «φυσιολογικός». Εκείνος όμως, αρνήθηκε. Στις 3 Οκτωβρίου του 1978, ο Ντένις ένιωσε έναν πολύ δυνατό πονοκέφαλο και η μητέρα του, τον έστειλε στο δωμάτιο να ξεκουραστεί. Ήταν η τελευταία μέρα που θα τον έβλεπε ζωντανό. Η μητέρα του δώρισε το σώμα του στο τμήμα γενετικής του πανεπιστήμιου UCLA για έρευνα. Ήταν το πανεπιστήμιο που μόλις είχε καταφέρει να περάσει ο Ρόκι. Η ταινία «Mask» και η Σερ Η ιστορία του Ρόκι συγκίνησε όλη την Αμερική και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνίστρια την Σερ, η οποία κατάφερε να κερδίσει το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στις Κάννες για τον ρόλο της. Η ζωή του Ρόκι όμως, δεν θα είχε γίνει γνωστή εάν δεν υπήρχε η Άννα Χάμιλτον Φέλαν. Η Άννα εργαζόταν στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν ο Ρόκι, όταν τον συνάντησε για πρώτη φορά. Κάθισε μαζί του και του είπε: «Στοιχηματίζω ότι έχεις μια ιστορία να πεις;». Εκείνος χαμογέλασε κάπως, κοίταξε για λίγο πάνω και απάντησε «Υποθέτω πως έχω». Η Φέλαν δεν είδε ποτέ ξανά τον Ρόκι αλλά ήθελε να μάθει τα πάντα γι’ αυτόν. Έκανε την έρευνά της, συναντήθηκε με ανθρώπους που τον γνώριζαν και αργότερα μίλησε με τη μητέρα του. Η δουλειά της κατέληξε σε ένα σενάριο για την ταινία «Mask», που κυκλοφόρησε το 1985 με πρωταγωνίστρια την Σερ. Για τη Σερ, η ταινία ήταν μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Όχι μόνο επειδή γνώρισε την ιστορία του Ρόκι, αλλά και επειδή την άγγιξε βαθιά η κατάσταση. Αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει κάτι. Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων για το «Mask», η Σερ δεσμεύτηκε να βοηθήσει κρανιοπροσωπικά παραμορφωμένα άτομα σε όλη τη χώρα. Το 1989 ανακηρύχθηκε επίτιμη πρόεδρος του Διεθνούς Κρανιοπροσωπικού Ιδρύματος. «Ξέρεις, αν ο Ρόκι Ντένις ζούσε σήμερα, οι γιατροί ίσως να μπορούσαν να τον βοηθήσουν», είχε πει η Σερ σε συνέντευξή της το 1994. «Το μόνο που θέλει ένας κρανιοπροσωπικός είναι να μην είναι διαφορετικός», πρόσθεσε. Τέλος, η Σερ είχε αναφέρει: «Ξέρεις, θέλουν απλώς να περπατούν και να μην τους κοιτάνε. Οι άνθρωποι πάντα έλκονται από αυτό που πιστεύουν ότι είναι όμορφο και τείνουν να πιστεύουν ότι οι όμορφοι άνθρωποι είναι ωραίοι άνθρωποι. Το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Όλα είναι τόσο συσκευασμένα τώρα που υπάρχει ένας προσανατολισμός τελειότητας που δεν θέλουμε να κοιτάμε ανθρώπους που δεν είναι εντελώς όμορφοι». *Η Ίλντα Τόσκα σπουδάζει στη New media Studies Source:in.gr |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
|