Πρόκειται για το πιο πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα όλων των εποχών (αν εξαιρεσουμε την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους).
Σημειώθηκε στις 27 Μαρτίου του 1977, στην Τενερίφη, το νησί της Ισπανίας που ανήκει στα Κανάρια Νησιά. Δυο γιγαντιαία Boeing 747 συγκρούστηκαν κατά την διάρκεια της απογείωσης με αποτέλεσμα 538 άνθρωποι να χάσουν την ζωή τους. Όμως η αεροπορική τραγωδία της Τενερίφης, που προκάλεσε παγκόσμιο σοκ εκείνη την εποχή, ήταν ουσιαστικά ένα τροχαίο δυστύχημα… Όλα ξεκίνησαν το μεσημέρι της 27ης Μαρτίου, λίγο μετά το μεσημέρι. Στις 1:15 μ.μ., μια βόμβα εξερράγη στο αεροδρόμιο του Λας Πάλμας, που βρίσκεται 150 χλμ. βορειοδυτικά της Αφρικής. Την βόμβα τοποθέτησαν μέλη της οργάνωσης αυτονομιστών «Ένοπλες Ομάδες των Γουάντσε». Οι Γουάντσε είναι οι αυτόχθονες κάτοικοι των νησιών που ανήκουν στην Ισπανία. Για αρκετή ώρα, η κίνηση στο αεροδρόμιο του Λας Πάλμας διακόπηκε και διοχετεύτηκε στο γειτονικό αεροδρόμιο «Los Rodeos» της Τενερίφης. Όμως, τα σταθμευμένα αεροπλάνα ήταν πάρα πολλά για ένα αεροδρόμιο αυτού του μεγέθους. Η υπερβολική στάθμευση σε συνδυασμό με μια πυκνή ομίχλη που έπεσε ξαφνικά στην περιοχή, ήταν κάτι που έμελλε να αποβεί μοιραίο. Μαζί φυσικά με το ανθρώπινο λάθος. Το Boeing 747-121 της PanAm, είχε έρθει από το Λος Άντζελες στο Λας Πάλμας και εκτελούσε πτήση για 8 ολόκληρες ώρες. Μέσα στο αεροσκάφος επέβαιναν 396 άνθρωποι, 380 επιβάτες και 16 μέλη του πληρώματος. Ο κυβερνήτης εκνευρίστηκε όταν δεν μπόρεσε να προσγειωθεί στο Λας Πάλμας και έπρεπε να μεταφέρει το αεροσκάφος στην Τενερίφη. Τελικά προσγειώθηκε στο «Los Rodeos» στις 14.15. Προσγειώθηκε ομαλά, όμως ο μεγάλος αριθμός των αεροσκαφών που βρίσκονταν στον αεροδρόμιο, παραξένεψε τον πιλότο. Μαζί του, ήταν και το Boeing 747-206B της KLM, που προσγειώθηκε στην Τενερίφη, ενώ είχε κι αυτό προορισμό το Λας Πάλμας. Το αεροδρόμιο ήταν κάτι περισσότερο από γεμάτο. Το Boeing της PanAm προσγειώθηκε στην τέταρτη θέση πίσω από το αεροσκάφος της KLM, το οποίο είχε προσγειωθεί 45 λεπτά νωρίτερα και είχε 234 επιβάτες και 14 άτομα πλήρωμα. Ο κυβερνήτης της ΚLM ήταν νευρικός. Η πολύ αυστηρή ολλανδική ρύθμιση απαγόρευε στο πλήρωμα να υπερβαίνει την ποσόστωσή του σε ώρες πτήσης. Σε περίπτωση που το αεροπλάνο δεν απογειωνόταν σύντομα, ο κυβερνήτης και η KLM θα είχαν σοβαρό πρόβλημα. Στις 14.30, η είδηση ότι το αεροδρόμιο του Λας Πάλμας άνοιξε ξανά, έφτασε. Ο πύργος ελέγχου, προκειμένου να γίνει πιο γρήγορα η απογείωση, είπε στον πιλότο του αεροσκάφους της PanAm να πάει ακριβώς πίσω από το αεροσκάφος της KLM. Κι εκείνος δυστυχώς συμφώνησε. Όμως η πυκνή ομίχλη δεν βοήθησε στην άμεση αναχώρηση. Λίγα λεπτά πριν από τις 5 το απόγευμα, το αεροσκάφος της KLM έβαλε μπρος τους κινητήρες. Και ένα λεπτό αργότερα δόθηκε άδεια και στον πιλότο της PanAm να κάνει το ίδιο. Η επικοινωνία με τον πύργο ελέγχου γινόταν μέσω ασυρμάτου. Τα δυο Boeing ήρθαν «αντιμέτωπα» στον διάδρομο απογείωσης. Το αεροσκάφος της KLM ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα προκειμένου να απογειωθεί, ενώ ο πιλότος του αεροσκάφους της PanAm, που ήταν σταματημένο στον αεροδιάδρομο, προσπάθησε να μετακινηθεί, δίχως αποτέλεσμα. Τα δυο αεροπλάνα συγκρούστηκαν με μεγάλη ταχύτητα και αμέσως έπιασαν φωτιά. Από το Boeing της KLM σκοτώθηκαν όλοι οι επιβαίνοντες. Από το αεροσκάφος της PanAm, σκοτώθηκαν 258 άνθρωποι, 61 τραυματίστηκαν και μόλις 61 διασώθηκαν. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών έφτασε τους 583. Το τραγικό συμβάν έκανε τον γύρο του κόσμου. Για πάρα πολλές μέρες μονοπωλούσε τα πρωτοσέλιδα διεθνών εφημερίδων. Η Ισπανική Πολιτική Αεροπορία ανέλαβε την διερεύνηση του περιστατικού με την βοήθεια Αμερικανών και Ολλανδών εμπειρογνωμόνων. Το πόρισμα που βγήκε ύστερα από μήνες, ήταν πως ο Ολλανδός πιλότος πάνω στο άγχος του και στην βιασύνη του, αποπειράθηκε να απογειωθεί χωρίς να πάρει ποτέ άδεια από τον πύργο ελέγχου. Στην αρχή οι Ολλανδοί προσπάθησαν να ρίξουν το φταίξιμο στον πύργο ελέγχου, όμως αργότερα η KLM ανέλαβε την ευθύνη και αποζημίωσε όλα τα θύματα. Το πιο πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα όλων των εποχών, ανάγκασε την ICAO να πάρει ορισμένα μέτρα για να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Τα πιο σημαντικά, ήταν η καθιέρωση της τυποποιημένης φρασεολογίας μεταξύ κυβερνήτη και πύργου ελέγχου αλλά και η μείωση της αποκλειστικότητας των αποφάσεων από τον κυβερνήτη, αφού από τότε τα μέλη του πληρώματος μπορούν να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στον κυβερνήτη, κυρίως για θέματα ασφαλείας. Όπως πάντα βέβαια, έπρεπε να γίνει το κακό, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν τεράστιο, για να σκεφτεί κάποιος ότι υπό ειδικές συνθήκες, τα κενά ασφαλείας μπορούσαν να αποβούν μοιραία. Ο ξεσηκωμός των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Οθωμανού δυνάστη για ελευθερία και αυτοδιάθεση το 1821, υπήρξε το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας. Στις 24 Μαρτίου του 1999, η πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, το ΝΑΤΟ, βρίσκεται 10 μέρες πριν από τον εορτασμό των 50ων γενεθλίων του. Στις 19:45 το απόγευμα αποφασίζει να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του: τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας που κράτησε συνολικά 78 μέρες. Η περιοχή δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια, αφού τα σημάδια του πολέμου έχουν μείνει ανεξίτηλα μέχρι και σήμερα… Η αφορμή ήταν η άρνηση της Γιουγκοσλαβίας να υπογράψει την συμφωνία για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου, με τις συνομιλίες που έλαβαν χώρα στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας να ναυαγούν οριστικά. Οι περισσότεροι «δείχνουν» ως υπαίτιο για το ναυάγιο το καθεστώς του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Ο τότε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα, δίνει την εντολή για βομβαρδισμό χωρίς να ζητήσει την έγκριση του ΟΗΕ. Έτσι ξεκίνησε η επιχείρηση «ευσπλαχνικός άγγελος», η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου συμμετείχαν 20 χώρες της Ατλαντικής Συμμαχίας. Οι βομβαρδισμοί κράτησαν σχεδόν τρείς μήνες. 500 άμαχοι έχασαν την ζωή τους, ενώ το Βελιγράδι έκανε λόγο για 2.000. Το ΝΑΤΟ κατηγορήθηκε για παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Οι «έξυπνες βόμβες» αναζητούσαν τους στόχους τους από ύψος 10.000 μέτρων. Συνολικά, εκτοξευτήκαν 420.000 βλήματα από τα αεροπλάνα και 1.300 περίπου πύραυλοι Cruise από τα πλοία, ενώ τους περισσότερους θανάτους προκάλεσαν οι βόμβες διασποράς, με το ΝΑΤΟ να χρησιμοποιεί 37.000. Η επίθεση άλλωστε ήταν εναέρια, χερσαία και θαλάσσια. Το ΝΑΤΟ δεν νοιάστηκε ούτε μια στιγμή για τους αμάχους, που τους βάφτισε απλά «παράπλευρες απώλειες». Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές, εκείνες οι 78 μέρες βομβαρδισμών, αναφέρονται και ως ο «άδικος πόλεμος». Η επίσημη έκθεση της Σερβίας για τα θύματα μιλάει για 1.002 ένστολους και 2.000 άμαχους. Οι τραυματίες από την άλλη, με τους αριθμούς να διαφέρουν, ήταν μεταξύ 6.000 και 12.500, εκ των οποίων πολλά ήταν παιδιά. Η Σερβία (κυρίως) υπέστη τεράστιες υλικές ζημιές με 25.000 κτίρια να καταστρέφονται. Το ΝΑΤΟ από την άλλη, δεν ανακοίνωσε ποτέ τις δικές του απώλειες. Οι βομβαρδισμοί έληξαν στις 9 Ιουνίου, ύστερα από 78 μέρες αδιάλειπτων βομβαρδισμών, με τη συμφωνία που υπογράφτηκε στην πόλη Κουμάνοβο των Σκοπίων. Η συμφωνία προέβλεπε την εγκατάσταση ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ στο Κόσσοβο, έως ότου διευθετηθεί το καθεστώς αυτονομίας του. Την επόμενη μέρα, ο ΟΗΕ ψηφίζει την εγκατάσταση 37.200 στρατιωτών από 36 χώρες, με την απόφαση να λέει πως το Κόσσοβο παραμένει κομμάτι της Σερβίας. Εννιά χρόνια αργότερα, κι αφού προηγήθηκαν διώξεις και δολοφονίες κατά του σερβικού πληθυσμού του Κοσσόβου, η περιοχή ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος, το οποίο αναγνώρισαν 108 χώρες. Στο Βελιγράδι, μπορείς να δεις ακόμα τα σημάδια των βομβαρδισμών, σε νοσοκομεία, στο υπουργείο Άμυνας και Εξωτερικών, καθώς και στο κτίριο της τηλεόρασης όπου έχασαν την ζωή τους 16 άτομα. Λίγο πιο κάτω, σε ένα πάρκο, υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματά τους. Και μια ερώτηση. «Γιατί;»… Γεννιέται στο Ντάλας τη Bette Nesmith Graham. Το όνομά της μπορεί να ξεχάστηκε όμως το προϊόν που δημιούργησε βρίσκεται σήμερα μέσα σε όλες τις σχολικές τσάντες και πάνω στα περισσότερα γραφεία. Πρόκειται για το διορθωτικό υγρό, αυτό που στην Ελλάδα έχει επικρατήσει να ονομάζεται μπλάνκο και στην Κύπρο tipex. Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων αποκρυπτογράφησε για πρώτη φορά το γονιδίωμα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν από τούφες μαλλιών του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη. Όπως διαπιστώθηκε, ο Μπετόβεν είχε προδιάθεση για ηπατική νόσο και είχε μολυνθεί από ηπατίτιδα Β που σε συνδυασμό με την κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να οδήγησε στο θάνατό του. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957 στην Ευρύχου της Κύπρου και δολοφονήθηκε την 20η Μαρτίου του 1994 στην ημικατεχόμενη Λευκωσία. Πήγε στο δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του, τις τρεις γυμνασιακές πρώτες τάξεις στο τουρκοκρατούμενο Γυμνάσιο Νεαπόλεως και το 1975 αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Έως την τουρκική εισβολή, η οικογένειά του έμενε στο κατεχόμενο προάστιο Τράχωνας στα βόρεια της Λευκωσίας και αμέσως μετά εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας στις ελεύθερες περιοχές. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού και το 1981 αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως άριστος γνώστης της τουρκικής γλώσσας και Ιστορίας, το 1986 ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου Τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μίλησε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις και συνεντεύξεις και δημοσίευσε πλήθος από άρθρα στον ελλαδικό, τον ελληνοκυπριακό και τον διεθνή Τύπο, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, τη Γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων, τα Εθνικά ζητήματα, το Αρμενικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων. Από το 1988 μαζί με άλλους συναγωνιστές δημιούργησε την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν, ήταν ενεργός συμπαραστάτης στους αγώνες του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, επισκεπτόμενος τους χώρους εκπαίδευσης των Κούρδων μαχητών, ενώ ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν». Το 1992, σχολιάζοντας τις συμφωνίες Μακαρίου–Ντενκτάς του 1977 για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε «[…]πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1.619 αγνοουμένων, στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής..». Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης πρωτοστάτησε στην προσπάθεια ανευρέσεως των αγνοουμένων, ενώ στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα του «Λήδρα Πάλας», η φωτογραφία του συνοδεύεται από το κείμενό του πως «όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’αυτούς». Στις 12 και 13 Μαρτίου του 1994 πήρε μέρος στη διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών, στο οποίο όσοι συμμετείχαν καταδίκασαν την Τουρκία για Γενοκτονία, ενώ το πρωί της Κυριακής 20 Μαρτίου του 1994, παρέδωσε προς δημοσίευση το τελευταίο κείμενό του με την ευκαιρία της γιορτής της Κουρδικής Πρωτοχρονιάς («Νεβρόζ»), η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων. Το ίδιο βράδυ δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του, αφού πυροβολήθηκε από κοντά πέντε φορές. Οι εκτελεστές, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από την Τουρκία, δολοφονήθηκαν και αυτοί λίγες εβδομάδες αργότερα, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δείτε και ακούστε το τραγούδι για τον Θεόφιλο Γεωργιάδη από την Παιδική Χορωδία του Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν (Θεόφιλος). (Άρθρο του Θεοφάνη Μαλκίδη) Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957 στην Ευρύχου της Κύπρου και δολοφονήθηκε την 20η Μαρτίου του 1994 στην ημικατεχόμενη Λευκωσία.
Η Κύπρος ήταν υπό βρετανική κατοχή από το 1878, όταν οι Άγγλοι υπέγραψαν μυστική σύμβαση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μισθώνοντας ουσιαστικά την Κύπρο, ώστε να βοηθήσουν τους Οθωμανούς σε περίπτωση ρωσικής καθόδου. Ύστερα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μεγάλη Βρετανία κατήγγειλε την σύμβαση και το νέο καθεστώς επικυρώθηκε με την «Συνθήκη της Λοζάνης» το 1923. Μέσα στην Αγγλοκρατούμενη Κύπρο θα γεννηθεί ένα παιδί που έδωσε την ζωή του «εις το όνομα της ελευθερίας». Άλλωστε το είπε και ο ίδιος κατά την διάρκεια της δίκης του: «Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο»… Κατέβασε και τεμάχισε την αγγλική σημαία την ημέρα της στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ Γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 26 ή 27 Φεβρουαρίου του 1938. Ο αγώνας για την απελευθέρωση είχε αρχίσει. Από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας θα συμμετάσχει ενεργά σε αυτόν. Το 1953, όταν ήταν μόλις 15 χρονών, κατέβασε και τεμάχισε την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, την ίδια μέρα που στέφτηκε βασίλισσα η Ελισάβετ. Η πράξη αυτή εξόργισε της αρχές, οι οποίες άρχισαν αμέσως συγκρούσεις εναντίον μαθητών. Ο διοικητής έστειλε όμως αμέσως διαταγή να αποσυρθούν οι αστυνομικοί, για να μην βαφτεί ο εορτασμός της στέψης της βασίλισσας με αίμα. Παρολ’ αυτά, η Πάφος έγινε το μόνο μέρος υπο βρετανική κατοχή, που δεν γιορτάστηκε η στέψη. Η φήμη του θα φτάσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Κύπρου. Με την ίδρυση της ΕΟΚΑ το 1955 (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών), θα γίνει αμέσως μέλος της. Την ίδια χρονιά θα συλληφθεί λόγω της συμμετοχής του σε παράνομη πορεία. Σε εκείνη την πορεία είχε επιτεθεί σε δυο Άγγλους στρατιώτες που κακοποιούσαν τον συμμαθητή του Λουκά Πετρίδη και τον ελευθέρωσε. Απόδραση στο βουνό και δεύτερη σύλληψη Απέφυγε την δίκη καταφεύγοντας στο βουνό, απ’ όπου, όπως ανακοίνωσε στην οικογένειά του, θα συνέχιζε τον αγώνα. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1955 επικηρύχθηκε από τους Άγγλους με το, τεράστιο για εκείνη την εποχή, ποσό των 5.000 λιρών. Τον επόμενο χρόνο θα συλληφθεί ξανά σε ενέδρα της αγγλικής στρατιωτικής περιπόλου (που λειτουργούσε «βάσει ληφθησών πληροφοριών»), αυτή την φορά για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού. Την στιγμή της σύλληψής του είπε στους Άγγλους, «Είμαι ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και πολεμώ για την πατρίδα μου». Βασανίστηκε όσο λίγοι άλλοι κατά την διάρκεια της κράτησης του. Αλλά δεν λύγισε. Μεταφέρθηκε στο δικαστήριο στις 25 Φεβρουαρίου του 1957. Ούτε εκεί του έλειψε το θάρρος. Παραδέχθηκε την ενοχή του ενώ γνώριζε πως θα τον κρεμάσουν. Δεν ήθελε να αφήσει καμία υπερασπιστική γραμμή στους συνηγόρους του. Δεν υπήρχε τιμή σε κάτι τέτοιο. Ο δικαστής τον καταδίκασε σε θάνατο, αφού δεν συγκινήθηκε καθόλου από την πρωτοφανή εφηβική λεβεντιά του 19χρονου Ευαγόρα. Οι προσπάθειες για να απονεμηθεί χάρη Έγιναν πολλές προσπάθειες να αποτραπεί η εκτέλεση του. Την επόμενη της καταδίκης του οι συμμαθητές του έστειλαν επιστολή στον στρατηγό Χάρντινγκ, με την οποία ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Παλληκαρίδη. Από τότε ξεκίνησε σειρά διαδηλώσεων. Η κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζήτησε την συνδρομή του βασιλιά Παύλου. Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε δεκάδες τηλεγραφήματα στην αγγλική κυβέρνηση και στον ΟΗΕ. Ο σκληρός στρατηγός Σερ Χάρντινγκ και οι Άγγλοι διπλωμάτες ήταν ανένδοτοι. Η εκτέλεση Μια μέρα πριν από την εκτέλεση έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί: «Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». Τα μεσάνυχτα και αφού θα μεταλάβει, πήγε να τον δει η μητέρα του. «Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα». Η μητέρα του είπε αργότερα: «Μου έλεγε αστεία και προσπαθούσε να με παρηγορήσει…». Την ίδια στιγμή ακούγονταν οι φωνές των διαδηλωτών της ΕΟΚΑ για ένωση με την Ελλάδα. Την επόμενη μέρα, στις 14 Μαρτίου του 1957, ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης θα εκτελεστεί από τους Άγγλους, χωρίς να λυγίσει ούτε δευτερόλεπτο. Οι Άγγλοι θα τον θάψουν μέσα στην φυλακή για να μην μετατρέψουν τον τάφο του σε λαϊκό προσκύνημα. Ο ατρόμητος 19χρονος, ήταν ένα παλικάρι όνομα και πράγμα, που η θυσία του στο όνομα της ελευθερίας οδήγησε στην απελευθέρωση της Κύπρου δυο χρόνια αργότερα. Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος. Μία από τις ομορφότερες τοποθεσίες της Ελλάδας, τα Τέμπη, συνδέθηκε για μία ακόμα φορά με μια πολύνεκρη τραγωδία. Μετά τα τραγικά τροχαία δυστυχήματα το 1999 και το 2003 ,η πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία που συγκλονίζει εδώ και λίγες μέρες τη χώρα μας, ρίχνει βαριά τη σκιά της στην επικαιρότητα. Ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ είχε φέρει στο φως τα Pentagon Papers. Ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ, ο στρατιωτικός αναλυτής που μετατράπηκε σε μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος κι έφερε στο φως τα λεγόμενα Pentagon Papers, αποκαλύπτοντας τα ψέματα που έλεγαν οι ένοπλες δυνάμεις και διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις για τον Πόλεμο του Βιετνάμ, ανακοίνωσε χθες Πέμπτη πως διαγνώστηκε πρόσφατα πως πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας στο τελικό στάδιο. «Τη 17η Φεβρουαρίου, σχεδόν απροειδοποίητα, διαγνώστηκα με καρκίνο στο πάγκρεας που δεν χωράει χειρουργική επέμβαση», εξήγησε ο κ. Έλσμπεργκ, 91 ετών σήμερα, μεταφορτώνοντας στο Twitter επιστολή που αρχικά είχε στείλει μόνο σε φίλους του. «Λυπάμαι που σας ενημερώνω πως οι γιατροί μού δίνουν τρεις ως έξι μήνες ζωή», αναφέρει το κείμενο. «Έγγραφα του Πενταγώνου» Τα «Έγγραφα του Πενταγώνου» (η επίσημη ονομασία τους ήταν Report of the Office of the Secretary of Defense Vietnam Task Force) αποτελούσαν πολύτομη, άκρως απόρρητη μελέτη για το πώς οι ΗΠΑ βρέθηκαν μπλεγμένες στο πολυαίμακτο αδιέξοδο που ήταν ο Πόλεμος του Βιετνάμ. Η αποκάλυψη τμημάτων της μελέτης αυτής προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο στις ΗΠΑ, διότι το κείμενο βρισκόταν σε απόλυτη αντίθεση τόσο με αυτά που ανακοίνωνε το Πεντάγωνο δημόσια, όσο και με τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για τον πόλεμο αυτό επί χρόνια. Το 1971, ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ, τότε σύμβουλος της αμερικανικής κυβέρνησης που συμμετείχε στη σύνταξη της μελέτης, διέρρευσε τμήματά της στη New York Times και σε άλλες εφημερίδες. Η δημοσίευσή τους άλλαξε άρδην τη δημόσια συζήτηση ανατρέποντας όσα θεωρούνταν δεδομένα για την εξέλιξη της ένοπλης σύρραξης. Τεκμηρίωσαν μεταξύ άλλων πως η μια αμερικανική κυβέρνηση μετά την άλλη μεγάλωνε το εύρος της στρατιωτικής εμπλοκής, παρότι ήταν καθαρό πως οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να κερδίσουν τον πόλεμο αυτό. Μετά τις αποκαλύψεις, το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ άσκησε ποινική δίωξη σε βάρος του κ. Έλσμπεργκ διότι διέρρευσε το περιεχόμενο της μελέτης στα ΜΜΕ. Όμως οι κατηγορίες σε βάρος του τέθηκαν στο αρχείο το 1973, έπειτα από κακοδικία το 1972. Ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ, που θα πατήσει τα 92 του χρόνια τον Απρίλιο, είναι υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιπολεμικός ακτιβιστής για δεκαετίες. Τόνισε πως αποφάσισε να μην υποβληθεί σε χημειοθεραπεία και πρόσθεσε πως έχει «εξαίρετη» περίθαλψη όταν τη χρειάζεται. Παρά τη διάγνωσή του, ο κ. Έλσμπεργκ διαβεβαίωσε πως δεν πονάει και ότι θα συνεχίσει να δίνει συνεντεύξεις και να παραδίδει σεμινάρια ψηφιακά. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Το τραγικό δυστύχημα έφερε στη μνήμη μας προηγούμενες τραγωδίες με τρένα, που συγκλόνισαν την Ευρώπη. Από την περισσότερο έως τη λιγότερο θανατηφόρα, διαβάστε παρακάτω για τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα που «πάγωσαν» το αίμα της Ευρώπης. 1998, Γερμανία: 101 νεκροί Στις 3 Ιουνίου του 1998, ένα τρένο υψηλής ταχύτητας συμφερόντων της κρατικής Deutsche Bahn εκτροχιάζεται στο Eschede της Κάτω Σαξονίας σκοτώνοντας 101 άτομα και τραυματίζοντας 88. Αυτό είναι το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα, μετά το 1945, χρονιά κατά την οποία 102 άνθρωποι πέθαναν σε δυστύχημα με τρένο. 2013, Ισπανία: 80 νεκροί Στις 24 Ιουλίου, ένα τρένο με 222 επιβαίνοντες «εκτοξεύεται» από τις γραμμές του κοντά στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα στη βορειοδυτική Ισπανία, σκοτώνοντας 80 επιβάτες και τραυματίζοντας 140, στο χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα της Ισπανίας από το 1944. 2006, Μαυροβούνιο: 47 νεκροί Στις 23 Ιανουαρίου του 2006, ένα τρένο βυθίζεται στο φαράγγι του ποταμού Moraca, 15 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, Ποντγκόριτσα. Ο οδηγός δεν ενεργοποίησε ποτέ το σύστημα πέδησης. 2010, Ουκρανία: 45 νεκροί Στην Ουκρανία, τον Οκτώβριου του 2010, 45 άνθρωποι πεθαίνουν έπειτα από σύγκρουση τρένου με λεωφορείο στο Μάγκαντς στην κεντροανατολική Ουκρανία. Οι ουκρανικές αρχές κατηγόρησαν τον οδηγό του λεωφορείου ότι πέρασε από σιδηροδρομική διάβαση αγνοώντας το κόκκινο φως και τις κραυγές των επιβατών. 2004, Τουρκία: 41 νεκροί Η χειρότερη σιδηροδρομική καταστροφή στην πρόσφατη ιστορία της Τουρκίας σημειώνεται στις 22 Ιουλίου του 2004, όταν 41 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 80 τραυματίστηκαν έπειτα από εκτροχιασμό τρένου υψηλής ταχύτητας στη βορειοδυτική επαρχία Sakarya.200 2003, Ουγγαρία: 33 νεκροί Τριάντα τρεις Γερμανοί συνταξιούχοι χάνουν την ζωή τους σε λεωφορείο που συγκρούσθηκε με τρένο στην τουριστική πόλη Σοφιόκ στις όχθες της λίμνης Μπάλατον της δυτικής Ουγγαρίας. Ο οδηγός του λεωφορείου παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη αφύλακτης διάβασης. 2009, Ιταλία: 32 νεκροί Στις 29 Ιουνίου 2009, μια εμπορική αμαξοστοιχία που μετέφερε πετρέλαιο, εκτροχιάζεται και εκρήγνυται στην παραθαλάσσια περιοχή της πόλης Viareggio, στην Τοσκάνη. Η δύναμη της έκρηξης ήταν τέτοια, που γκρεμίστηκαν δύο μικρές πολυκατοικίες, στις οποίες ζούσαν πολλά από τα θύματα. Αυτό είναι το πιο θανατηφόρο δυστύχημα στην Ιταλία για περισσότερα από 30 χρόνια. 1999, Αγγλία: 31 νεκροί Στις 5 Οκτωβρίου του 1999, ένα δυστύχημα κοντά στο σταθμό Paddington του Λονδίνου σκοτώνει 31 άτομα και αφήνει πάνω από 245 τραυματίες. Προαστιακό τρένο παραβίασε φωτεινό σηματοδότη και συγκρούστηκε με τοπικό εξπρές στην έξοδο του σταθμού. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
|