Μπορεί η Αθήνα να απέκτησε το σύγχρονο μετρό της μόλις το 2000, όμως 100 χρόνια πριν είχε αποκτήσει τον πρόδρομο του, τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Επρόκειτο ουσιαστικά για κανονικό μετρό, καθώς ήταν ένα μητροπολιτικός σιδηρόδρομος που ένωνε περιοχές της πόλης και στα κεντρικά του σημεία ήταν υπόγειος. Το 1893 οι Αθηναίοι περνούσαν από την οδό Αθηνάς για να δουν τα έργα της κατασκευής του, καθώς η υπόγεια σήραγγα του ήταν ένα πρωτοποριακό έργο. Οι πρώτες δοκιμές για την αντοχή της σήραγγας μάλιστα απασχολούσαν τον Τύπο που σε δημοσιεύματα εξέφραζε φόβους ότι «η γη θα πέσει να πλακώσει εκείνους που θα βρίσκονται από κάτω παγιδευμένοι». Οι αρμόδιες αρχές έπρεπε να αποδείξουν ότι η υπόγεια μετακίνηση ήταν μια ασφαλής υπόθεση. 'Ετσι έβαλαν να πηγαινοέρχονται πάνω-κάτω στην Αθηνάς (που βρίσκεται κατά μήκος πάνω από τη σήραγγα) τέσσερις οδοστρωτήρες που ζύγιζαν εξήντα τόνους. Χιλιάδες κάτοικοι της Αθήνας παρακολουθούσαν τη δοκιμή αυτή, πάντα σε απόσταση από τον φόβο μη βρεθούν στα ορύγματα. Μάλιστα ο ίδιος ο κατασκευαστής του έργου, Ψύχας, εκκένωσε τη σήραγγα και παρέμεινε μόνος του «δια να δείξη την πεποίθησίν του δια την ασφάλειαν του έργου και των επιβατών του μέλλοντος», όπως έγραψε ο Τύπος. Αρμόδια επιτροπή του Τμήματος Δημοσίων Έργων του Υπουργείο Εσωτερικών επέβλεπε τις δοκιμές. Μετά την επιθεώρηση του έργου «η επιτροπή επείσθη ότι ουδεμία βλάβη επήλθεν εις την σήραγγα». Στη συνέχεια υπήρξαν και άλλες επιδείξεις ώστε να πεισθεί και ο τελευταίος Αθηναίος για την ασφάλεια του έργου. Έτσι επιστάτευσαν μέχρι και πυροβολαρχία του στρατού για να περάσει πάνω από την σήραγγα που συνέδεε την πλατεία Μοναστηρακίου με τον σταθμό που βρισκόταν στο πλάι του Δημαρχιακού Μεγάρου της οδού Αθηνάς. Η αντοχή του έργου μέχρι και τις μέρες μας, σχεδόν 130 χρόνια μετά, αποδεικνύει πως η κατασκευή του έγινε σίγουρα με υψηλές προδιαγραφές. Ο γιος του βοσκού, όπως τον αποκαλούσαν πολλοί, κυρίως με φθόνο, Σαντάμ Χουσεΐν, γεννήθηκε στις 28 Απριλίου του 1937, στις όχθες του ποταμού Τίγρη, στο χωριό Owja. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των ελεύθερων και των κατεχομένων περιοχών της Κύπρου. Λέγεται και «Γραμμή Αττίλα» μετά το 1974 και εκτείνεται σε μήκος περίπου 300 χιλιομέτρων. Τα θυρανοίξια της εκκλησίας, που είναι αφιερωμένη στην Αγία του Θεού Σοφία, έγιναν μια ημέρα σαν σήμερα, στις 27 Δεκεμβρίου του 537, από τον ΙουστινιανόΤο σημείο που έχει χτιστεί η Αγιά Σοφία δεν είναι τυχαίο, καθώς αιώνες πριν χτιστεί εκεί ο μεγαλύτερος ναός της Χριστιανοσύνης, οι ειδωλολάτρες έχτιζαν ακριβώς εκεί τους δικούς τους ναούς. Είναι ένα μοναδικής ομορφιάς πέρασμα και κτίσματα όπως αυτό δεσπόζουν στην περιοχή. MuteΟι χριστιανοί έχτισαν εκεί τον πρώτο ναό της Αγίας Σοφίας, ο οποίος θεμελιώθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, το 330 μΧ. Εκείνος ο πρώτος ναός πυρπολήθηκε το 404 από εξαγριωμένους υποστηρικτές του Ιωάννη του Χρυσόστομου, τον οποίο είχε εξορίσει η αυτοκράτειρα Ευδοξία. Ξαναχτίστηκε ως ξυλόστεγη βασιλική από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β' και τα εγκαίνια έγιναν στις 11 Ιανουαρίου 415 από τον πατριάρχη Αττικό. Η Στάση του Νίκα και το όραμα του Ιουστινιανού Το 532 ο ναός πυρπολείται για δεύτερη φορά, στη διάρκεια της Στάσης του Νίκα. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός αποφασίζει όχι απλά να χτίσει και πάλι τον Ναό αλλά αυτή τη φορά να φτιαχτεί κάτι πραγματικά εντυπωσιακό και επιβλητικό. Κάτι που να είναι ένα σύμβολο για την Κωνσταντινούπολη. Στις 23 Φεβρουαρίου 532, σαράντα ημέρες μετά την καταστολή της εξέγερσης μπαίνουν τα θεμέλια του μεγαλεπήβολου έργου, τα σχέδια του οποίου εκπόνησαν ο Ανθέμιος Τραλλιανός και ο Ισίδωρος ο Μιλήσιος. Αμφότεροι εργάστηκαν σκληρά και υπερέβαλαν εαυτούς αφού έδωσαν νέες λύσεις σε μέχρι τότε άλυτα αρχιτεκτονικά προβλήματα ενώ η αντισεισμική προστασία του ναού είναι θέμα συζήτησης μέχρι και σήμερα από τους ειδικούς. Ο Ανθέμιος και ο Ισίδωρος δημιούργησαν έναν νέα ρυθμό, τη βασιλική με τρούλο, ενώνοντας την ορθογώνια βασιλική με την τεχνική του περίκεντρου με τρούλο. Κανένας από τους δύο δημιουργούς της Αγίας Σοφίας, ωστόσο, δεν ευτύχησε να δει το έργο τελειωμένο, καθώς πέθαναν πριν από την ολοκλήρωσή της. Περίπου 10.000 εργατοτεχνίτες δούλεψαν αδιάκοπα επί έξι χρόνια Από κάθε σημείο της αυτοκρατορίας, έγινε προσφορές.Τα πράσινα μάρμαρα από τη Μάνη και την Κάρυστο, τα τριανταφυλλιά από τη Φρυγία και τα κόκκινα από την Αίγυπτο. Από τον υπόλοιπο κόσμο προσφέρθηκαν τα πολύτιμα πετράδια, ο χρυσός, το ασήμι και το ελεφαντόδοντο, για τη διακόσμηση του εσωτερικού. Υπολογίζεται πως με σημερινά χρήματα το κόστος της ανέγερσης της Αγιά Σοφιάς ανήλθε, περίπου, στα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ! Ο ναός έχει μέγιστες διαστάσεις 77Χ72 μέτρα και ο επιβλητικός τρούλος έχει διάμετρο 33 μέτρα και ύψος από το δάπεδο 62 μέτρα. Τα θυρανοίξια της εκκλησίας, που είναι αφιερωμένη στην Αγία του Θεού Σοφία, έγιναν μια ημέρα σαν σήμερα, στις 27 Δεκεμβρίου του 537, από τον Ιουστινιανό, ο οποίος βλέποντας την υπεροχή της Αγίας Σοφίας έναντι του ξακουστού ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ, αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών». Από την Άλωση μέχρι και σήμερα Για κάτι παραπάνω από 900 χρόνια η Αγία Σοφία ήταν το κέντρο της πολιτικής, εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Εκεί, ο λαός θα γιορτάσει τους θριάμβους, θα θρηνήσει τις συμφορές και θα αποθεώσει τους νέους αυτοκράτορες. Η τελευταία λειτουργία τελέστηκε στις 29 Μαΐου 1453. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, αφού προσευχήθηκε μαζί με το λαό και ζήτησε συγγνώμη για τα λάθη του, έφυγε για τα τείχη, όπου έπεσε μαχόμενος. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ο ναός μετατράπηκε από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή σε τζαμί. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την ίδρυση του σύγχρονου Τουρκικού Κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ, μετατράπηκε σε μουσείο και την 1η Φεβρουαρίου 1935 άνοιξε τις πύλες της στο κοινό. Στις 6 Δεκεμβρίου 1985, ανακηρύχθηκε από την UNESCO, Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. (law&order.gr) Την ώρα που έβγαλαν τη Γιωργούλα στην αυλή, τους είπε: “Αφήστε με να δω για τελευταία φορά το σπίτι μου”! Οσο ζούσε ο πρώτος μεταπολεμικά σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος της Γερμανίας το διέψευδε κατηγορηματικά, αλλά και τα νέα στοιχεία από τα αρχεία της αμερικανικής στρατιωτικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπίας «CIC» δεν δίνουν κατηγορηματική απάντηση Ηταν ο Βίλι Μπραντ, ο εμβληματικός ηγέτης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, πληροφοριοδότης των Αμερικανών; Το ερώτημα επανέρχεται με τη δημοσίευση μέρους των αρχείων της αμερικανικής στρατιωτικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπίας «CIC». Μία λίστα της CIC με ημερομηνία 1 Ιουνίου 1952 αναφέρει τα ονόματα γερμανών και αυστριακών πληροφοριοδοτών με αλφαβητική σειρά, ημερομηνία γέννησης, υπηκοότητα, διεύθυνση, γράφει το εβδομαδιαίο περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» στην τελευταία του έκδοση. Στη δέκατη θέση αναφέρεται το όνομα του «Βίλι Μπραντ», με κωδικό συνεργάτη «Ο-35-VIII» και ημερομηνία τερματισμού της συνεργασίας 17 Μαρτίου 1952. Ο Βίλι Μπραντ, εμβληματικός ηγέτης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, ο πρώτος μεταπολεμικά σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος της Γερμανίας, ο καγκελάριος της «οστπολιτίκ» για την προσέγγιση με τη Σοβιετική Ενωση, πράκτορας των Αμερικανών; Το ερώτημα δεν είναι καινούργιο, όσο ζούσε ο Βίλι Μπραντ το διέψευδε κατηγορηματικά. Αλλά και τα νέα στοιχεία από τα αρχεία της CIC δεν δίνουν κατηγορηματική απάντηση. Στο διάστημα 1948-1952 ο Μπραντ φέρεται ότι έδινε πληροφορίες για την κατάσταση στον σοβιετικό τομέα της κατεχόμενης Γερμανίας, για τους πολιτικούς κρατούμενους στο Μπάουτσεν, τα ναυπηγεία και τα εργοστάσια, τις τηλεπικοινωνίες του σοβιετικού στρατού στην DDR. Οι διώξεις Ηταν η αρχή του Ψυχρού Πολέμου, το Τείχος δεν είχε χτιστεί. Ο Μπραντ ως μέλος του προεδρείου του SPD είχε τη γενική επίβλεψη του «Ανατολικού Γραφείου» του SPD, όπως λέγονταν οι οργανώσεις του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στην Ανατολική Γερμανία που υφίσταντο διώξεις του κομμουνιστικού καθεστώτος. Χιλιάδες σοσιαλδημοκράτες της DDR είχαν συλληφθεί για τη σχέση τους με το «Ανατολικό Γραφείο», εκατοντάδες πέθαναν σε «αναμορφωτήρια» και στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ακόμα και της Σιβηρίας. «Ο Μπραντ έδινε πληροφορίες στη CIC, διότι πίστευε ότι μάχεται ενεργά τον κομμουνισμό», αναφέρεται σε ένα έγγραφο, λέει στο «Σπίγκελ» ο ιστορικός Τόμας Μπόγκχαρντ που μελετά τα αρχεία. Δεν έδινε όμως πληροφορίες για τα εσωτερικά του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Μάλιστα οι Αμερικανοί δυσφορούσαν για την απόλυτη νομιμοφροσύνη του στο SPD. Η εξορία Ο Βίλι Μπραντ ήδη από την εξορία του στη Σκανδιναβία, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, διατηρούσε σχέσεις με τους Αμερικανούς. Στο επίμαχο διάστημα 1948-1952 ενεργούσε πιθανότατα με την κάλυψη, αν όχι τις οδηγίες, της ηγεσίας του SPD, για την ανταλλαγή ενημέρωσης με Αμερικανούς. Στο πλαίσιο αυτό ενδέχεται η CIC να τον αναφέρει εν αγνοία του ως πληροφοριοδότη της. Δεν βρέθηκε ποτέ έγγραφη συμφωνία συνεργασίας. Τσιγάρα, καφές και τρόφιμα που ήταν η αμοιβή πήγαιναν για τους συντρόφους του Ανατολικού Γραφείου. «Ο Μπραντ δεν ζήτησε ποτέ ούτε δέχθηκε οιασδήποτε μορφής πληρωμή», έγραψε το 1948 αξιωματικός της CIC. Μία αδυναμία είχε ο Μπραντ: το ουίσκι. (in.gr) 34 χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα 21/12 από την ημέρα που εξερράγη πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας βόμβα σε επιβατικό αεροσκάφος της Pananamerican που εκτελούσε το διηπειρωτικό δρομολόγιο από το Χίθροου του Λονδίνου για τη Νέα Υόρκη.
Είναι η πρώτη φορά που τεκμηριώνεται ότι ο βρετανός ηγέτης υποστήριζε στο παρελθόν τον επαναπατρισμό των Γλυπτών, αίτημα το οποίο τα τελευταία χρόνια απορρίπτει μετά βδελυγμίας. Aπερίφραστα και κατηγορηματικά υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα είχε ταχθεί, το 1986, ο Μπόρις Τζόνσον. Σε ένα κείμενο – ντοκουμέντο που αποκαλύπτουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», το οποίο υπογράφει ως πρόεδρος του διάσημου ομίλου αντιλογίας Oxford Union, ο σημερινός πρωθυπουργός της Βρετανίας ομολογεί ότι ο λόρδος Ελγιν έκλεψε τα Μάρμαρα στις αρχές του 19ου αιώνα. Επικαλείται δε έγγραφα που αποδεικνύουν ότι οι οθωμανικές Αρχές της εποχής δεν του έδωσαν ποτέ άδεια να τα αφαιρέσει. Κάνοντας λόγο για «σοφιστείες» και «αδιαλλαξία» της βρετανικής κυβέρνησης απέναντι στην Ελλάδα, ο ηγέτης – σήμερα – του Συντηρητικού Κόμματος καλεί το Λονδίνο να επιστρέψει στην Αθήνα τα αριστουργήματα του Φειδία προκειμένου να εκτεθούν σε μουσείο δίπλα στην Ακρόπολη «υπό το λαμπρό φως του ελληνικού ήλιου». Οπως, μάλιστα, σημειώνει στο άρθρο που έγραψε, η απόφαση για την επιστροφή τους θα μπορούσε να περάσει από τη Βουλή των Κοινοτήτων «μέσα σε ένα απόγευμα»! Με αυτή την αφοπλιστικά ειλικρινή παραδοχή, ουσιαστικά αναιρεί τον… σημερινό εαυτό του: ο Τζόνσον διατείνεται τώρα ότι το θέμα δεν είναι πολιτικό, αλλά αφορά, δήθεν, το Βρετανικό Μουσείο. Είναι η πρώτη φορά που τεκμηριώνεται ότι ο βρετανός ηγέτης υποστήριζε στο παρελθόν τον επαναπατρισμό των Γλυπτών, αίτημα το οποίο τα τελευταία χρόνια απορρίπτει μετά βδελυγμίας. Κατά καιρούς, έχει λεχθεί ότι ως φοιτητής «έβλεπε θετικά» το ελληνικό αίτημα, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε παρουσιαστεί καμία απόδειξη επ’ αυτού. Αντιθέτως, η «Ντέιλι Τέλεγκραφ» έγραψε πριν από τέσσερις εβδομάδες ότι ακόμη και στα χρόνια της Οξφόρδης ο Μπόρις ήταν κατά της επανένωσης των Μαρμάρων και, μάλιστα, «είχε αρθρογραφήσει σε φοιτητικό περιοδικό υποστηρίζοντας ότι πρέπει να μείνουν εδώ». Σήμερα αποδεικνύεται ότι συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το επίμαχο άρθρο, που συνιστά μνημείο φιλελληνισμού και ωδή στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 1986 στο περιοδικό της Oxford Union, όταν ο Τζόνσον ήταν 22 ετών και είχε μόλις εκλεγεί πρόεδρος του ομίλου. Η ύπαρξή του αγνοούνταν έως σήμερα. «ΤΑ ΝΕΑ» το εντόπισαν έπειτα από διεξοδική έρευνα στα αρχεία της βιβλιοθήκης της Oxford Union. Σύμφωνα με πηγή του πανεπιστημίου, «πρόκειται για ένα ξεχασμένο, στην ουσία χαμένο κείμενο, το οποίο ενδεχομένως θα θυμούνται μόνο όσα μέλη της Ενωσης έτυχε να το διαβάσουν το 1986». Το άρθρο δεν είναι διαθέσιμο online, ούτε υπάρχει οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό στον Τύπο ή στο Διαδίκτυο. Δύο πηγές της Οξφόρδης επιβεβαίωσαν στα «ΝΕΑ» τη γνησιότητά του. O Τζόνσον αναφέρεται στην πρόσκληση που απηύθυνε τον Ιούνιο του 1986 στην ελληνίδα υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη να μιλήσει στη συζήτηση της Oxford Union με θέμα την επιστροφή ή μη των Γλυπτών του Παρθενώνα. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε, το ελληνικό αίτημα, το οποίο με τόσο πάθος υπερασπίστηκε η Μελίνα, επικράτησε σαρωτικά. Οι απόψεις του Τζόνσον τον καιρό που σπούδαζε Κλασική Φιλολογία και Φιλοσοφία στο αρχαιότερο πανεπιστήμιο του αγγλόφωνου κόσμου βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τις θέσεις που διατυπώνει δημοσίως τα τελευταία χρόνια. Στο άρθρο που φέρνουν στη δημοσιότητα «ΤΑ ΝΕΑ», δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι ο Ελγιν, πρεσβευτής της Βρετανίας στην Υψηλή Πύλη, έκλεψε τα Γλυπτά: «η δεύτερη μεγάλη καταστροφή» του Παρθενώνα, έπειτα από τον βομβαρδισμό του από τον Μοροζίνι, ήταν «η εκτεταμένη λεηλασία του αρχαίου ναού από τον Λόρδο Ελγιν από το 1801 έως το 1811». Στη συνέχεια, υποστηρίζει ότι το περιβόητο «φιρμάνι» έδινε στον βρετανό διπλωμάτη άδεια να πάρει «μερικά κομμάτια πέτρας που έτυχε να είναι σκορπισμένα στην Ακρόπολη» και σε καμία περίπτωση δεν τον εξουσιοδοτούσε να ξεκολλήσει τα γλυπτά από τον αρχαίο ναό. «Η ερμηνεία που έδωσε (σ.σ.: στο φιρμάνι) ήταν τουλάχιστον αυθαίρετη» λέει, προσθέτοντας ότι «την έβγαλε καθαρή» εκμεταλλευόμενος το «καθεστώς περίπου αναρχίας που επικρατούσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία». Στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» τον περασμένο Μάρτιο, ο Τζόνσον ισχυρίστηκε το ακριβώς αντίθετο από τον… νεότερο εαυτό του. «Τα Γλυπτά αποκτήθηκαν νομίμως από τον λόρδο Ελγιν, σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν εκείνη την εποχή. Ο νόμιμος ιδιοκτήτης τους είναι οι επίτροποι του Βρετανικού Μουσείου» είχε πει. Είναι, επίσης, εντυπωσιακό ότι στο άρθρο που έγραψε πριν από 35 χρόνια, επιτίθεται στη βρετανική κυβέρνηση (πρωθυπουργός τότε ήταν η Θάτσερ) για τα επιχειρήματα που μετέρχεται, τα οποία, ωστόσο, χρησιμοποιεί και ο ίδιος σήμερα! «Οι μανδαρίνοι του Γουάιτχολ (σ.σ.: της βρετανικής κυβέρνησης) απέρριψαν, το 1983, το επίσημο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για την επιστροφή των μαρμάρων λέγοντας ότι «η συναλλαγή είχε γίνει με τις αναγνωρισμένες νόμιμες Αρχές της εποχής»». Οπως, όμως, υποστηρίζει, υπάρχουν αποδείξεις ότι το επιχείρημα της κυβέρνησης είναι αίολο: «Μια επιστολή του Ελγιν το 1811 αποκαλύπτει ότι οι τουρκικές αρχές αρνήθηκαν ότι τα πρόσωπα που του είχαν πουλήσει αυτά τα μάρμαρα είχαν οποιοδήποτε δικαίωμα να τα παραχωρήσουν». «Ευλόγως, θα αναρωτηθεί κάποιος: εάν κατείχε ήδη από το 1986 τέτοιες αποδείξεις, δεν παραπλάνησε το κοινό όταν ισχυρίστηκε φέτος ότι τα Γλυπτά αποκτήθηκαν νόμιμα;», σχολίασε ελληνική διπλωματική πηγή. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη σελίδα 22 του περιοδικού «Debate» της Oxford Union Society (έτος 1ο, αρ. τεύχους 3), περίπου έναν χρόνο προτού ο Τζόνσον αποφοιτήσει από το Μπέιλιολ Κόλετζ της Οξφόρδης. Το περιοδικό έχει πάψει να εκδίδεται. Παρότι «ελληνολάτρης» και τακτικός επισκέπτης της χώρας μας, ο βρετανός πρωθυπουργός είναι σήμερα από τους πιο σκληρούς πολέμιους της επανένωσης των Γλυπτών. Τον περασμένο μήνα, απέρριψε το σχετικό αίτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, χρησιμοποιώντας το πολυκαιρισμένο – και σαθρό – επιχείρημα περί «ιδιοκτησίας» των Μαρμάρων από το Βρετανικό Μουσείο. Στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» τον Μάρτιο, πήρε «επάνω του» την απόφαση για παραμονή των Γλυπτών στο Λονδίνο, κάνοντας λόγο για «θέση της βρετανικής κυβέρνησης». Τον Φεβρουάριο του 2014, ως δήμαρχος Λονδίνου, είχε προσβάλει τον Τζορτζ Κλούνι λέγοντας ότι «τα έχει χαμένα» και ότι «υποστηρίζει τη χιτλερική ατζέντα», όταν ο αμερικανός ηθοποιός μίλησε υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών. Το παρελθόν, όμως, τον στοιχειώνει: «Τα Ελγίνεια Μάρμαρα πρέπει να φύγουν από αυτή τη βόρεια κουλτούρα της κατανάλωσης ουίσκι και της ενοχής και να εκτεθούν εκεί όπου ανήκουν: στην Ελλάδα», διακηρύσσει στο άρθρο του ο κατεχόμενος από φιλελληνικό οίστρο Μπόρις, τσιτάροντας πότε Ομηρο («Θες κορφοβούνια απλόσκιωτα, θες θάλασσα αφρισμένη» (Ιλιάδα, ραψ. Α, στ. 157)) και πότε Απόστολο Παύλο («Μη πλανάσθε. Ο Θεός δεν εξαπατάται» (Προς Γαλάτας 6,7)). Ο Ελγιν πάει στην Αθήνα Την Πέμπτη 12 Ιουνίου η Ελληνίδα Υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη θα έρθει στην Oxford Union. Το θέμα της (σ.σ.: για το οποίο θα μιλήσει), χάρη σε ένα δυναμικό λόμπινγκ, έχει γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο: η επιστροφή των Ελγινείων Μαρμάρων. Ισχυρές δυνάμεις θα της δώσουν ώθηση για να πετάξει στη Βρετανία. Αφενός το παθιασμένο εθνικό αίσθημα του ελληνικού λαού και αφετέρου οι σοφιστείες και η αδιαλλαξία της Βρετανικής Κυβέρνησης. Ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις, βρίσκεται παγιδευμένο όχι κάτι ασήμαντο, αλλά ο υπέρτατος καλλιτεχνικός θησαυρός του αρχαίου κόσμου. Η συζήτηση στις 12 Ιουνίου θα σηματοδοτήσει την κορύφωση της ανανεωμένης εκστρατείας της ελληνικής κυβέρνησης για την αποκατάσταση στην Ελλάδα της γλυπτικής ενσάρκωσης του πνεύματος του έθνους. Η ψηφοφορία στην Οξφόρδη – το κέντρο της Βρετανικής Κλασικής Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας – θα επηρεάσει χωρίς αμφιβολία την απόφαση του Γουάιτχολ. Για να το θέσω ωμά, η απόφασή σας μετράει. Το ιστορικό Το 450 π.Χ., ο Περικλής, ο ηγέτης που οδήγησε την Αθήνα στο μεγαλείο της, εκπόνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα μνημειωδών δημοσίων έργων. Η Ακρόπολη, το αρχαίο φρούριο της Αθήνας, έμελλε να γίνει η δόξα και ο φθόνος όλου του κόσμου. Οι πουριτανικές φωνές έφεραν αντιρρήσεις, ισχυριζόμενες ότι ο Περικλής χρησιμοποιούσε αντικανονικά τους φόρους που προέρχονταν από εδάφη τα οποία ήταν υπό τον έλεγχο της Αθήνας για να «φτιασιδώσει την πόλη σαν να ήταν πόρνη». Αλλά η Ιστορία απέδειξε ότι η κρίση τους ήταν λανθασμένη. Οι αριστοτέχνες Φειδίας, Ικτίνος και Καλλικράτης, με προσωπική ενθάρρυνση του Περικλή, δημιούργησαν κτίσματα και γλυπτά που συμβόλιζαν την υπερηφάνεια και το πνευματικό σθένος της Αθήνας. Στη ζωφόρο που απεικονίζει τα Παναθήναια, η οποία περιτρέχει τον τοίχο πίσω από τους κίονες του Παρθενώνα, μπορούμε να θαυμάσουμε την κλασική τέχνη σε όλο της το μεγαλείο. Ο τεχνικός έλεγχος είναι λεπτομερής, τα χαρακτηριστικά ήρεμα και απαθή. Η αποστασιοποίηση και ο αυτοέλεγχος των αγαλμάτων βρίσκονται σε αρμονία με το περίκλειο όραμα: αυτό που ήθελε την πόλη και τους πολίτες της παρθένου θεάς ανεξάρτητους, αυτάρκεις και υπεράνω σαρκικών απολαύσεων. Η Ζωφόρος των Παναθηναίων αποτελούνταν από 111 λίθους. Οι 97 σώζονται μέχρι σήμερα. Οι 56 από αυτούς βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Ο Παρθενώνας, ο ναός της Αθηνάς Παρθένου, υπέστη δύο μεγάλες καταστροφές στην ιστορία του. Η πρώτη ήταν το 1678, όταν ένας πανούργος τούρκος στρατηγός, υπό καθεστώς πολιορκίας από τους Ενετούς, αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει ως αποθήκη πυρομαχικών – περίπου σαν να κρύβεις ένα τανκ μέσα σε σκηνή του Ερυθρού Σταυρού. Αλλά ο ενετός στρατηγός Μοροζίνι τράβηξε τ’ όπλο του, όπως ακριβώς έκανε ο Γκέρινγκ όταν άκουγε τη λέξη «πολιτισμός», βομβάρδισε και ανατίναξε το μεγαλύτερο μέρος του κεντρικού τμήματος. Η δεύτερη μεγάλη καταστροφή ήταν η εκτεταμένη λεηλασία του αρχαίου ναού από τον Λόρδο Ελγιν από το 1801 έως το 1811. Η Ελλάδα εκείνη την εποχή ήταν ένα ρημαγμένο οχυρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εθνική ταυτότητα που ο Περικλής πρόλαβε να δει φευγαλέα, η οποία έκανε τόσο αισθητή την παρουσία της τον 20ό αιώνα, είχε αρχίσει να τρεμοσβήνει, ώσπου χάθηκε. Ο Λόρδος Ελγιν ήταν πρεσβευτής στην Υψηλή Πύλη και είχε αφήσει πίσω του στην Αγγλία μια νέα και επιπόλαιη σύζυγο, που είχε την ακόρεστη δίψα ενός κακομαθημένου κοριτσιού για δώρα. Οταν πήγε στην Ακρόπολη, συνειδητοποίησε ότι είχε βρει μερικά πράγματα που θα μπορούσαν να της κινήσουν το ενδιαφέρον. Εκμεταλλευόμενος την εξάρτηση της Τουρκίας από τη Βρετανία για στρατιωτική υποστήριξη, εξασφάλισε από τον Σουλτάνο ένα φιρμάνι για να αφαιρέσει «qualche pezzi di pietra» – μερικά κομμάτια πέτρας – που έτυχε να είναι σκορπισμένα στην Ακρόπολη. Η ερμηνεία που έδωσε σε αυτή τη φράση ο Ελγιν ήταν τουλάχιστον αυθαίρετη. Επί δέκα χρόνια, μια ομάδα εργατών, υπό την καθοδήγηση ενός άπληστου Ιταλού με το όνομα Λουζιέρι, πριόνιζε και πελεκούσε τα γλυπτά του Φειδία. Τεράστιες βοϊδάμαξες κατηφόριζαν καθημερινά στον Πειραιά φορτωμένες το θλιβερό φορτίο τους: το γόνατο του Ερμή είναι ακόμη στην Αθήνα. Το υπόλοιπο σώμα του βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Ηταν το καθεστώς περίπου αναρχίας που επικρατούσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που επέτρεψε στον Ελγιν να τη βγάλει καθαρή. «Σε πειράζει να δανειστώ για λίγο αυτά τα κομμάτια πέτρας;» θα είπε, ενδεχομένως, στον τοπικό λοχία, ο οποίος μάλλον ανασήκωσε τους ώμους του και επέστρεψε στο χαρέμι του στο Ερέχθειο. Και όμως, επί αυτής ακριβώς της βάσης οι μανδαρίνοι του Γουάιτχολ απέρριψαν, το 1983, το επίσημο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για την επιστροφή των μαρμάρων λέγοντας ότι «η συναλλαγή είχε γίνει με τις αναγνωρισμένες νόμιμες Αρχές της εποχής». Οπως προκύπτει, ακόμη και αυτή η πενιχρή υπερασπιστική γραμμή είναι άκυρη: μια επιστολή του Ελγιν το 1811 αποκαλύπτει ότι οι τουρκικές Αρχές αρνήθηκαν «ότι τα πρόσωπα που του είχαν πουλήσει αυτά τα μάρμαρα είχαν οποιοδήποτε δικαίωμα να τα παραχωρήσουν». Για να είμαστε δίκαιοι, ο Ελγιν προσέφερε υπηρεσία στην ανθρωπότητα, αρπάζοντας τα γλυπτά προτού οι Τούρκοι τα χρησιμοποιήσουν για να χτίσουν τρώγλες. Εχασε μια ολόκληρη περιουσία σε αυτή την επιχείρηση, και στο τέλος ούτε η γυναίκα του, που μάλλον τα έβρισκε πολύ ψυχρά και άσεμνα, ήταν ικανοποιημένη. Το 1816 τα πούλησε στη Βρετανική Κυβέρνηση για 35.000 στερλίνες. Ως εκ τούτου, θα χρειαζόταν να ψηφιστεί ένας νόμος προκειμένου να επιστραφούν. Είναι περιττό να πούμε ότι αυτό φαίνεται να είναι ένα λίγο – πολύ ανυπέρβλητο εμπόδιο στη διαδικασία της επιστροφής – ωστόσο, θα μπορούσε να περάσει μέσα σε ένα απόγευμα. Οι λόγοι για την αφαίρεση των μαρμάρων ήταν καλοί. Οι λόγοι για την επιστροφή τους είναι ακόμη καλύτεροι. Τα Ελγίνεια Μάρμαρα πρέπει να φύγουν από αυτή τη βόρεια κουλτούρα της κατανάλωσης ουίσκι και της ενοχής και να εκτεθούν εκεί όπου ανήκουν: στη χώρα με το λαμπρό φως του ηλίου, το τοπίο του Αχιλλέα, τα «απλόσκιωτα κορφοβούνια και την αφρισμένη θάλασσα». Θα στεγαστούν σε ένα νέο μουσείο μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Ακρόπολη. Θα τα φροντίζουν σχολαστικά. Δεν θα υποστούν σοβαρές φθορές, όπως υπέστησαν στο Βρετανικό Μουσείο το 1938 από μανιακές πλύστρες που τα έτριβαν με χάλκινες βούρτσες. Ο θρύλος λέει ότι τα αγάλματα των θεών ούρλιαζαν καθώς τα έσκιζαν από τον Παρθενώνα. Εχουν περάσει σχεδόν δύο αιώνες από την ενέργεια του Λόρδου Ελγιν και οι θεοί δεν μπορούν να εξαπατηθούν. Μπόρις Τζόνσον Μπέιλιολ του Γιάννη Ανδριτσόπουλου Ο Βίλι Μπραντ έφερε την κωδική ονομασία «O-35-VIII» και χαρακτηριζόταν αξιόπιστος από την αμερικανική στρατιωτική υπηρεσία αντικατασκοπείας (CIC). Ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Βίλι Μπραντ πιστεύεται ότι υπήρξε πληροφοριοδότης της αμερικανικής στρατιωτικής υπηρεσίας αντικατασκοπείας (CIC, Counter Intelligence Corps) επί τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel. Πληροφορίες στη CIC Ο Μπραντ, που υπηρέτησε ως καγκελάριος από το 1969 μέχρι το 1974, παρείχε πληροφορίες στη CIC από το 1948 μέχρι τις 17 Μαρτίου 1952. Το περιοδικό γράφει ότι ο Μπραντ ενημέρωνε τη CIC για την FDJ, τη νεολαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας και για το κυβερνών Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα (SED). Υποστηρίζει επίσης ότι έδινε πληροφορίες για τα ναυπηγεία, τα εργοστάσια, το σιδηροδρομικό σύστημα και το τηλεφωνικό δίκτυο του σοβιετικού στρατού. Κωδική ονομασία Σύμφωνα με πηγές, συναντήθηκε με τους συνδέσμους του στη CIC, οι οποίοι τον χαρακτήριζαν αξιόπιστο, περισσότερες από 200 φορές μέσα σε τέσσερα χρόνια και έφερε την κωδική ονομασία «O-35-VIII». Ο Μπραντ, ο οποίος τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 1971, παραιτήθηκε αφού αποκαλύφθηκε ότι ο Γκύντερ Γκιγιόμ, ο στενός σύμβουλός του και δεξί του χέρι, ήταν πράκτορας της Στάζι. Πέθανε στις 8 Οκτωβρίου 1992 στο Ούνκελ, κοντά στη Βόννη. Πηγή: ΑΠΕ Στις 17 Δεκεμβρίου 1903, σ' ένα απόμερο ψαροχώρι των ΗΠΑ, δύο κατασκευαστές ποδηλάτων πέταξαν το πρώτο αεροπλάνο, αλλάζοντας τον κόσμο για πάντα.
Γερμανός μουσουργός· από τις κορυφαίες μουσικές προσωπικότητες όλων των εποχών. Με το σημαντικό σε ποιότητα και ποσότητα έργο του γεφύρωσε την Κλασική με τη Ρομαντική περίοδο της Δυτικής μουσικής.
Σαν σήμερα στις 15 Δεκεμβρίου 1955 πέφτει ο πρώτος νεκρός σε μάχη της ΕΟΚΑ, Χαράλαμπος Μούσκος15/12/2021
Πρώτος ξάδελφος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’, από τους πρωτεργάτες της ΕΟΚΑ, ο Χαράλαμπος υπήρξε ένας από τους πέντε της ΕΟΚΑ που ξύπνησαν τους Βρετανούς το βράδυ της 1ης Απριλίου.
Ένα από μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης συνήθιζε να λέει ότι το σeξ και οι εμπορικές συμφωνίες, είναι καλύτερα όταν δεν γίνονται με τον συνηθισμένο τρόπο.
Η φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» αποτελεί μια ιστορική αναφορά που πιστώνεται στον πρωθυπουργό της Ελλάδας Χαρίλαο Τρικούπη.
Οι Παλαιστίνιοι εξεγείρονται στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας εναντίον της καταπίεσης των Ισραηλινών, που εκδηλώνεται με φόνους, μαζικές φυλακίσεις, κατεδαφίσεις σπιτιών, βασανισμούς και εκτοπίσεις.
Τραγουδοποιός, μουσικός, συγγραφέας και αγωνιστής της ειρήνης, που έγινε παγκόσμια γνωστός ως μέλος των Beatles.
Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1943 ο Τζιμ Μόρισον, που έζησε "κατά τον δαίμονα εαυτού". Όταν είδα αυτήν την επιγραφή στο νεκροταφείο, τα έχασα λιγάκι. Από τα σημαντικότερα επεισόδια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Συνέβη στις 7 Δεκεμβρίου 1941, όταν ιαπωνικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τη ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη, όπου ναυλοχούσε ο Αμερικανικός Στόλος του Ειρηνικού.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου.
Η Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου, όπως ήταν το πλήρες ελληνικό όνομά της, γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη.
To να έχει κάποιος στο σπίτι του τζάκι, ήταν από πάντα κάτι ξεχωριστό. Το ξέρατε όμως ότι κάποτε ήταν ξεκάθαρη ένδειξη πλούτου;
|
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
|