Στο κανάλι youtube των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και στη σελίδα του Τουρκικού ΥΠΑΜ στο Twitter προβάλλονται βίντεο, υπό τον γενικό τίτλο «Ο ήχος των βημάτων της Μεγάλης Νίκης στην 100η επέτειό της».
Τα βίντεο αποτελούν αντίστοιχα αφηγήσεις των γεγονότων της 27ης, 28ης, 29ης και 30ης Αυγούστου 1922. Κοινοί σε όλη τη σειρά είναι οι τίτλοι των βίντεο: «Στρατεύματα: Πρώτος στόχος η Μεσόγειος» (συνοδεύονται από φωτογραφία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ) και «Στον δρόμο προς την ελευθερία, πατρίδα, σημαία», «Από το παρελθόν στο μέλλον», «100η επέτειος». «Τα βήματα της μεγάλης νίκης» (συνοδεύονται από αρχειακές εικόνες στρατευμάτων). Το πρώτο βίντεο "Όπως ο Μωάμεθ ο Πορθητής ξεκίνησε μια νέα εποχή καταφέρνοντας να καταστρέψει τα «απόρθητα τείχη» με τα κανόνια του, έτσι και εγγόνια του έπεφταν σαν κεραυνός επάνω στους Έλληνες, γράφοντας αυτήν τη φορά την δική τους ιστορία στους ουρανούς με τα κανόνια τους, στη Μεγάλη Επίθεση. Αδιαφορώντας για τον θάνατο, ο Τούρκος στρατιώτης όρμησε στον εχθρό και άρχισε να καταλαμβάνει τις ελληνικές θέσεις επιτιθέμενος εφ’ όπλου λόγχη. Το σώμα των μονάδων του ιππικού μας κυριάρχησε στην ελληνική γραμμή υποχώρησης. Το Αφιόν έπεσε στα χέρια των τουρκικών δυνάμεων, οι οποίες κατάφεραν σοβαρά πλήγματα στις ελληνικές θέσεις.Ο ελληνικός στρατός, που κατατροπώθηκε, έγινε χίλια κομμάτια και υποχώρησε άτακτα, καίει και καταστρέφει τα χωριά της Ανατολίας όπου ξέρει ότι δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Δεν δίστασαν ακόμη και να σφάξουν αθώους ανθρώπους. Οι Έλληνες είχαν συντριβεί". Το δεύτερο βίντεο "Ενώ οι ελληνικές δυνάμεις συνέχιζαν να υποχωρούν προς την κατεύθυνση του Ντουμλούπινάρ, οι μονάδες της 1ης Στρατιάς που πραγματοποίησαν την κύρια επίθεση ήρθαν σε επαφή με τις μονάδες της 2ης Στρατιάς στο βορρά. Φτάνοντας στο Ντουμλούπινάρ από Βορρά και Νότο, οι δύο Στρατιές, με την υποστήριξη των μονάδων ιππικού, διέσπασαν τα ελληνικά μέτωπα, που θεωρούνταν «ανίκητα», και κατέλαβαν μία προς μία τις γραμμές άμυνας. Οι ελληνικές δυνάμεις υπέστησαν βαριές απώλειες. Και οι θέσεις που άφηναν πίσω τους άρχισαν να πέφτουν στα χέρια των τουρκικών στρατευμάτων". Το τρίτο βίντεο "9 Αυγούστου 1922, 4η μέρα της Μεγάλης Επίθεσης… Επιτυχίες στον τουρκικό στρατό, υποχώρηση, αποδιοργάνωση και απόγνωση επικράτησαν στον ελληνικό στρατό. Ο τουρκικός στρατός είχε περικυκλώσει τις ελληνικές δυνάμεις από όλες τις πλευρές. Ο Αρχιστράτηγος των ελληνικών στρατευμάτων Τρικούπης (Νικόλαος Τρικούπης) περιγράφει την 29η Αυγούστου ως εξής: «Το μεσημέρι η πίεση των Τούρκων σε όλο το μέτωπο αυξήθηκε και οι δυνάμεις μας δέχθηκαν την πίεση των τουρκικών τμημάτων πεζικού και δύο μεραρχιών ιππικού από τον Νότο μέχρι τον Βορρά. Όταν άρχισε να νυχτώνει, ήμασταν εκτεθειμένοι σε πυρά πυροβολικού από τον Βορρά και περικυκλωθήκαμε από τους Τούρκους». Ενώ η καταστροφή των ελληνικών δυνάμεων συνεχιζόταν, ο βετεράνος Μουσταφά Κεμάλ Πασά, που εμπιστεύεται το τουρκικό έθνος και τους ηρωικούς στρατιώτες είπε: «Η αληθινή νύχτα της απελευθέρωσης των Τούρκων θα ανατείλει το πρωί της 30ης Αυγούστου με κάθε λαμπρότητα». Έτσι ξεκίνησε η Μεγάλη Επίθεση του ηρωικού μας στρατού, που κατάφερε καταστροφικά πλήγματα στον ληστρικό στρατό, ο οποίος είχε μετατρέψει τα κατεχόμενα επί 3 χρόνια εδάφη μας σε αποκαΐδια και έσφαξε το έθνος μας". Το τέταρτο βίντεο "Η 30η Αυγούστου ήταν πλέον η τελευταία μέρα για τον ελληνικό στρατό. Οι ελληνικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στο Τσάλκιοι τα ξημερώματα, σε κατάσταση πλήρους αποδιοργάνωσης. Στις 06:30 δόθηκε στον τουρκικό στρατό η απαραίτητη εντολή για την τελική καταστροφή του ελληνικού στρατού. Η μάχη, που εντάθηκε το απόγευμα, κράτησε μέχρι το βράδυ και οι Έλληνες υπέστησαν πολλές απώλειες. Έπειτα από μάχες πέντε ημερών στις πεδιάδες του Αφιόν, του Αλτιντάς και της Ντουμπλούπινάρ, ο ελληνικός στρατός διαλύθηκε πλήρως. Οι Έλληνες στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και ο Τρικούπης, ο Αρχιστράτηγος του Ελληνικού στρατού, πιάστηκαν αιχμάλωτοι καθώς έφευγαν προς τη Σμύρνη. Έτσι, η προσπάθεια του ελληνικού στρατού να εισβάλει και να καταλάβει την Ανατολία ξεκινώντας από τη Σμύρνη θα τελείωνε με το ρίξιμο των Ελλήνων στη θάλασσα. Η Ελλάδα, που εισέβαλε κατ' εντολή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και έκανε σχέδια για το μέλλον πάνω σε χάρτες που είχαν χαράξει μόνοι τους, θα όριζε να πληρώσουν Έλληνες πολιτικοίκαι στρατηγοί την ήττα αυτή, την οποία ονόμασε μικρασιατική καταστροφή, καθώς τελικά ανώτατα στελέχη θα δικάζονταν και θα εκτελούνταν". (sigmalive//Μαρία Ζαχαράκη)
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα σε αυτό τον χώρο, όπου και το Μνημείο που ανεγέρθηκε σε αναγνώριση της μεγάλης προσφοράς τους, για να αποδώσουμε την πρέπουσα τιμή σε δυο παλληκάρια της κοινότητας, τον Δημητράκη Γεωργίου και τον Παναγιώτη Σωφρονίου Χριστοφόρου, οι οποίοι με αισθήματα πατριωτισμού και αυτοθυσίας στάθηκαν αντιμέτωποι με τις ορδές του Αττίλα το θλιβερό καλοκαίρι του 1974 ύστερα από το προδοτικό πραξικόπημα. Φονικό περιστατικό που μετατράπηκε σε σταυρόλεξο. Το καλοκαίρι του 1953 θα μπορούσε να είναι ένα καλοκαίρι σαν όλα τ΄ άλλα. Η επικαιρότητα εντός των… χωρικών τειχών είναι σχετικώς περιορισμένη, με το ενδιαφέρον στραμμένο κυρίως στην αρρώστια και εν τέλει τον θάνατο του πρ. πρωθυπουργού, Ν. Πλαστήρα, στα τέλη του Ιουλίου. Μία απεργία διαρκείας κατά των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης έχει λήξει λίγο νωρίτερα και στο Στρατοδικείο Αθηνών έχει αρχίσει η δίκη του κομμουνιστή Πλουμπίδη. Επιπλέον, η Ιερά Σύνοδος προβαίνει σε… διάβημα κατά των καλλιστείων, προκαλώντας παθιασμένες συζητήσεις στα καφενεία… Με τούτα και με κείνα, έχει μπει ο καυτός Αύγουστος και οι εφημερίδες, ελλείψει επαρκούς ειδησεογραφίας, προσπαθούν να κρατήσουν ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού δημοσιεύοντας σε συνέχειες έργα των λογοτεχνών της γενιάς του ΄30. Αλλά το ξημέρωμα της Πέμπτης, 6 του μήνα, επιφυλάσσει στους εκδότες του Τύπου μία έκπληξη, που θα συντηρήσει την πελατεία τους για κάμποσο χρονικό διάστημα. Η είδηση προέρχεται από το αστυνομικό δελτίο και αφορά ένα έγκλημα στο Καβούρι, που έγινε το προηγούμενο βράδυ. Το έγκλημα στο Καβούρι Τη ζεστή νύχτα της 5ης Αυγούστου δεκάδες ζευγαράκια έχουν ξεχυθεί στις παραλίες της Αττικής, αναζητώντας το καθένα τη δική του ήσυχη, ρομαντική, δροσερή γωνιά. Στο μικρό Καβούρι, ο 35χρονος Θόδωρος Δέγλερης και η 24χρονη σύντροφός του Σοφία Μαναβάκη, ζουν τον έρωτά τους απολαμβάνοντας τον φεγγαρόδρομο στα ήρεμα νερά του Σαρωνικού. Η ώρα πλησιάζει 9 και ξαφνικά ακούγονται τέσσερις πυροβολισμοί. Μία σφαίρα διαπερνά τον κρόταφο του άνδρα. Από τις υπόλοιπες, δύο βρίσκουν την κοπέλα στην κοιλιά και μια τρίτη περνά ξυστά από το κεφάλι της. Αιμορραγώντας πλάι στον θανάσιμα τραυματισμένο σύντροφό της, η γυναίκα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη. Δίπλα της πανικόβλητα ζευγάρια πετιούνται ουρλιάζοντας από τις κρυψώνες τους και το βάζουν στα πόδια. Ένας νεαρός εμφανίζεται από το σκοτάδι και πλησιάζει την τραυματισμένη Μαναβάκη. Σκύβει πάνω της και την ακούει να τον ρωτάει αν ζει ο σύντροφός της. Εκείνος γονατίζει και ακουμπά το αφτί του στο στήθος του Δέγλερη. Ύστερα αναζητεί τον σφυγμό στο χέρι του. «Η καρδιά του χτυπάει» της απαντά. Την μετακινεί ελαφρώς, προσπαθώντας κάπως να τη βοηθήσει, όπως λέει. Και τότε, με μια αστραπιαία κίνηση, ο άγνωστος αρπάζει την τσάντα της γυναίκας κι εξαφανίζεται. Φονικό περιστατικό σε σταυρόλεξοΣτην πραγματικότητα, ο Δέγλερης δεν ζει, και ο άγνωστος που έχει αρπάξει τη δική της τσάντα, όπως το ρολόι του συντρόφου της την ώρα που του παίρνει τάχα τον σφυγμό, είναι ο δολοφόνος του! Η Μαναβάκη μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου υποβάλλεται σε πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις και κάποτε διαφεύγει τον κίνδυνο. Το φονικό περιστατικό στο Καβούρι μετατρέπεται σε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Ήταν νύχτα κι αν υπήρξαν μάρτυρες, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα εμφανιστούν ποτέ. Βλέπεις, οι καβάντζες του Καβουριού αυτή την εποχή δεν εξυπηρετούν μόνο νεαρά ζευγάρια που αναζητούν μια ρομαντική φωλιά, αλλά και πολλές παράνομες συνευρέσεις άπιστων παντρεμένων… Από την αστυνομία, πάντως, διερευνώνται όλα τα πιθανά κίνητρα του δράστη. Να ήταν κάποιος που ήθελε να τους ληστέψει; Να ήταν ένας διεστραμμένος ηδονοβλεψίας; Να επρόκειτο για έγκλημα αντιζηλίας; Μήπως υπήρχε εμπλοκή προηγούμενου εραστή της κοπέλας ή μήπως κάποιας προηγούμενης ερωμένης του θύματος; Η αλήθεια είναι ότι και η στάση της Μαναβάκη δεν βοηθά. Εξακολουθεί να δηλώνει ότι δεν θυμάται τα χαρακτηριστικά του άνδρα που την πλησίασε και τους λήστεψε. Ήταν νύχτα και η ίδια ήταν σοβαρά τραυματισμένη. «Η Μαναβάκη γνωρίζει, αλλά δεν θέλει να αποκαλύψη τον δράστη του διπλού εγκλήματος εν Βουλιαγμένη;» δημοσιεύει σε πηχυαίο τίτλο της η «Καθημερινή» της 8ης Αυγούστου 1953, ενώ την προηγούμενη μέρα η «Απογευματινή» αναρωτιέται: «Έχει μυστικόν η Μαναβάκη;» Οι προσαγωγές υπόπτων και σεσημασμένων κακοποιών σε συνδυασμό με ανεξιχνίαστες προσομοιάζουσες υποθέσεις του παρελθόντος, που βγαίνουν από το αρχείο της αστυνομίας, εξάπτουν τη φαντασία των δημοσιογράφων… Ενάμιση χρόνο πριν, ο 23χρονος φοιτητής Προβελέγγιος, εκπνέει από επίθεση με πέτρα στο κεφάλι, ενώ βρισκόταν στην ίδια περιοχή με τη φίλη του. Παρά τις μαρτυρίες που έκαναν λόγο για έναν στρατιώτη που περιφερόταν στην περιοχή, η αστυνομία είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μάλλον επρόκειτο για ατύχημα. Για πέτρα, δηλαδή, που αποκολλήθηκε από κάποιον βράχο της περιοχής και βρήκε τον νεαρό στο κεφάλι. Αλλά και τον Ιούλιο του 1953, λίγες μέρες πριν τη φονική επίθεση στο ζεύγος Δέγλερη – Μαναβάκη, ένα άλλο νεαρό ζευγάρι, ο Μ. Καλίτσης και η Ελ. Καπρή, που βρίσκονταν στο Καβούρι, δέχθηκαν επίθεση με χειροβομβίδα, με αποτέλεσμα τον ελαφρύ -ευτυχώς- τραυματισμό τους! Ο δράκος Ο Τύπος συνδυάζει όλες τις υποθέσεις μαζί και βαφτίζει τον δράστη «δράκο της Βουλιαγμένης». Τα σενάρια εναλλάσσονται καταιγιστικά στις σελίδες των εφημερίδων. Όλη η Αθήνα συζητά για το φονικό στο Καβούρι. Η πρώτη εβδομάδα περνά χωρίς πρόοδο στις έρευνες. Αλλά τη δεύτερη, οι αστυνομικοί βρίσκουν στην ευρύτερη περιοχή την τσάντα της Μαναβάκη άδεια, ένα ζευγάρι πέδιλα, που υποθέτουν ότι εγκατέλειψε ο δράστης φεύγοντας και το βασικότερο, ένα κρυμμένο περίστροφο Σμιθ & Γουέσον, το οποίο εικάζεται -και τελικά αποδεικνύεται- ότι είναι το όπλο του εγκλήματος. Δαχτυλικά αποτυπώματα υπάρχουν, αλλά δεν βοηθούν. Δεν ανήκουν σε σεσημασμένο. Οι μέρες περνούν, οι αστυνομικοί πονοκεφαλιάζουν και η υπόθεση μετατρέπεται σε σήριαλ, που όλη η Ελλάδα παρακολουθεί με κομμένη ανάσα. Προς ώρας και έως ότου βρεθεί ο δράστης, το Καβούρι ερημώνει από τους προσφιλείς θαμώνες του. Δραστήριοι… θαμώνες είναι πια μόνο αστυνομικοί, που ερευνούν εξονυχιστικά στην περιοχή. Ο μήνας έχει πάει 17 και η αστυνομία βρίσκεται ακόμη στα σκοτάδια… Οι πληροφορίες που αντλούν οι δημοσιογράφοι δεν αρκούν για να κρατήσουν ζωηρό το ενδιαφέρον του κόσμου, ούτε βέβαια για να γεμίσουν τις σελίδες των εφημερίδων. Τότε ο αστυνομικός συντάκτης της εφημερίδας «Ακρόπολις», Θόδωρος Δράκος, αποφασίζει να δημιουργήσει τις συνθήκες ενός ενδιαφέροντος ρεπορτάζ. Πλησιάζει την Ελένη Κικίδου, το διάσημο μέντιουμ της εποχής. Είναι διαισθητική, μπαίνει σε διαδικασία αυτοΰπνωσης και, μέσω του χαρίσματος της ενόρασης που διαθέτει, μπορεί να «δει» γεγονότα του παρελθόντος και πρόσωπα. Από τα μόλις επτά της χρόνια έχει υπάρξει μαθήτρια του απόστρατου του ΠΝ, ψυχίατρου Άγγελου Τανάγρα, ιδρυτή της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών, η οποία χρηματοδοτείται από την οικογένεια Μπενάκη, με στόχο της οργάνωση ψυχομετρικών πειραμάτων και την επιστημονική μελέτη και ανάλυση παραφυσικών και παραψυχολογικών φαινομένων. Ο Δράκος την επισκέπτεται στο σπίτι της και της ζητά να βοηθήσει την αστυνομία στις έρευνες και τον ίδιο στο ρεπορτάζ… Εκείνη αρνείται. «Αυτό είναι έργο των ανακριτικών αρχών. Εμάς δεν μας επιτρέπουν να μπερδευόμαστε στα πόδια τους…» του λέει. Αλλά ο Δράκος είναι επίμονος και διπλωμάτης… Μα, οι πολίτες φοβούνται και πρέπει να ησυχάσουν… μα, και η παραμικρή πληροφορία θα ήταν πολύτιμη για το ανακριτικό έργο… μα, έτσι… μα, αλλιώς, ο δημοσιογράφος την πείθει και τη νύχτα της 18ης Αυγούστου, τρεις άνθρωποι, ο ρεπόρτερ, η Κικίδου και η φίλη και βοηθός της βρίσκονται στον τόπο του εγκλήματος. Το ρεπορτάζ, που δημοσιεύεται στο πρωτοσέλιδο του φύλλου της Ακροπόλεως της 19ης Αυγούστου 1953, καθηλώνει τους αναγνώστες και εκτινάσσει στον ουρανό τις πωλήσεις της εφημερίδας! «ΤΟ ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΕΛΕΝΗ ΚΙΚΙΔΟΥ, ΧΘΕΣ ΤΗΝ 10ην ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΝ ΕΙΣ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΒΟΥΡΙ ΟΠΟΥ ΕΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗ Ο ΔΕΓΛΕΡΗΣ, ΑΠΕΚΑΛΥΨΕ ΤΟΝ »ΔΡΑΚΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ»» είναι ο τίτλος και «ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑΝ ΤΗΣ »ΔΙΟΡΑΣΕΩΣ» ΠΡΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗΝ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ» το «καπέλο» του. «… Η κ. Κικίδου οδηγούμενη από τη διορατικότητά της, από την εκπληκτική διαίσθησή της, πατάει ακριβώς στα βήματα του δολοφόνου! Νοιώθει έναν απερίγραπτον κλονισμόν, γέρνει πάνω στον ώμο της φίλης της και ξαφνικά αρχίζει να περιγράφει με εκπληκτικές λεπτομέρειες την σκηνήν της δολοφονίας…» περιγράφει ο ρεπόρτερ και παραθέτει τα λόγια του μέντιουμ: «Ο δολοφόνος τους επλησίασε πολύ κοντά, πίσω από την πλάτη τους στο πεύκο. Κάθησε εκεί τρία τέταρτα της ώρας και παρακολουθούσε όλην την συνομιλίαν τους και τις τρυφερότητές τους. Έπειτα έφυγε από κει και ήρθε σ΄ αυτό εδώ το πεύκο πλαγίως σε απόσταση δύο μέτρων. Τη στιγμή αυτήν η νέα ήτο ξαπλωμένη κατά γης. Επάνω της ο Δέγλερης εις τρυφεράν περίπτυξιν. Τότε ο δολοφόνος εκάθησε οκλαδόν και τους σημάδεψε και πυροβόλησε. Είναι ψύχραιμος και έχει μία φοβερή κακία μέσα του. Δεν είναι τόσο κουτός όσο τον φαντάζονται…». Το κοινό κρέμεται από τα χείλη της Κικίδου ή μάλλον από την πέννα του Δράκου… Το ρεπορτάζ ξεκινά με τη λεπτομερή περιγραφή ενός σκηνικού φόνου και καταλήγει ακόμη… γαργαλιστικότερα. Οι αναγνώστες κρατούν την ανάσα τους όταν το μέντιουμ περιγράφει ακριβώς τον δράστη! «… είναι ψηλός, μελαχρινός, αδύνατος με εξαϋλωμένη φυσιογνωμία… φορά σκούρο παντελόνι και κοντό πουκάμισο. Τώρα φορά λινά παπούτσια. Πρώτα φορούσε πέδιλα μεγάλα, νούμερο 42. Όχι πολύ φθαρμένα… Έχει μία ουλή από χαλασμένα δόντια. Του λείπουν πολλά δόντια… Εργάζεται σ΄ ένα εστιατόριο μέσα στην κουζίνα. Δεν βγαίνει έξω… Το όνομά του αρχίζει από Σ… Κάνει τον κουτό, αλλά δεν είναι κουτός… Βλέπω στρατιώτες, αξιωματικούς, μα εκείνος δεν είναι στρατιώτης, ούτε και μένει μαζί τους…». Το μέντιουμ «βλέπει» ακόμη και το όπλο του εγκλήματος… «Το πιστόλι είναι τυλιγμένο με σπάγκους και βρίσκεται κάτω από μία πέτρα. Δεν είναι μεγάλο όπλο. Και δεν είναι δικό του. Το έχει κλέψει από καιρό… Τα στοιχεία που δίνει το μέντιουμ αποδεικνύονται πράγματι πολύτιμα για τους ερευνητές, που δεν αργούν να φτάσουν στον δολοφόνο. Προσαγάγουν όλους τους ηδονοβλεψίες της περιοχής και τους ανακρίνουν. Συνδυάζουν στοιχεία και περιγραφές. Επιπλέον, ανακαλύπτουν πως το όπλο, που βρέθηκε, έχει κλαπεί από στρατόπεδο της Αγίας Παρασκευής, γεγονός που τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο δράστης είναι ή ήταν στρατιώτης… Εις των θαμώνων της περιοχής, αναγνωρίζει σε φωτογραφία που του δείχνουν οι αστυνομικοί τον άνθρωπο που ανταποκρίνεται σε όλα τα ύποπτα χαρακτηριστικά. Το πάθος μου με τύφλωσε Ξημερώματα της 2ας Σεπτεμβρίου 1953 αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι του 25χρονου σιδηρουργού Μιχάλη Στεφανόπουλου, στον Λυκαβηττό και τον συλλαμβάνουν. Στα γραφεία της Ανώτερης Διοίκησης Χωροφυλακής, όπου τον ανακρίνουν, αυτός αρνείται οποιαδήποτε συμμετοχή στην υπόθεση, αλλά τα στοιχεία σε βάρος του είναι πολλά. Το βασικότερο είναι πως τα δακτυλικά αποτυπώματα στο περίστροφο του φόνου είναι δικά του. Ο νεαρός αναγκάζεται να «σπάσει». «Το πάθος μου με τύφλωσε. Τους έβλεπα εκεί μπροστά μου να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται […] Εγώ ήμουν καταδικασμένος μόνο να βλέπω. Δεν θυμάμαι πώς μου ήρθε να τραβήξω το πιστόλι και να ρίξω μια, δυο, τρεις, τέσσερις φορές. Κι έπειτα ήρθε η χαρά. Η κοπέλα ήταν πια ανυπεράσπιστη. Έτρεξα να τη βοηθήσω. Ήταν δικιά μου πια η κοπέλα. Ο φίλος της ξεψυχούσε…» θα δηλώσει αργότερα στους δημοσιογράφους. Στην πιεστική ανάκριση, ο Στεφανόπουλος θα ομολογήσει και την επίθεση με αυτοσχέδια χειροβομβίδα σε βάρος του ζεύγους Καλλίτση – Καπρή. Αντίθετα, δεν προκύπτει ευθύνη του για τον θάνατο του Προβελέγγιου. Ψυχοπαθητικός, αλλά όχι ψυχασθενής «Ψυχοπαθητικό άτομο, αλλά όχι ψυχασθενή» με ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή, λόγω παθήσεώς του, υπό τον όρο υποσπαδίαση, που τον ανάγκαζε να ουρεί καθιστός, θα χαρακτηρίσει χρόνια μετά, τον τότε πελάτη του ο συνήγορος υπεράσπισης Δ. Πουλέας. Ο Στεφανόπουλος προφυλακίζεται και περιμένει τη διεξαγωγή της δίκης του. Στις 2 Μαρτίου του 1954, μέσα κι έξω από το Κακουργιοδικείο Αθηνών γίνεται συνωστισμός. Ο Δράκος της Βουλιαγμένης κάθεται στο εδώλιο. «Ψυχασθενικός με σεξουαλικήν μειονεξίαν, αλλά πλήρως καταλογιστός με ακεραίαν ποινικήν ευθύνην» καταθέτει, μεταξύ άλλων, ο ψυχίατρος Κωνσταντίνος Μιταυτσής, που έχει εξετάσει τον κατηγορούμενο. «Ψυχασθενικός, χωρίς συναίσθησιν του μεγέθους της πράξεώς του» αντιτείνουν οι συνήγοροι υπεράσπισης του άνδρα. Τα μεσάνυχτα της 10ης Μαρτίου, οι ένορκοι ανακοινώνουν την απόφασή τους: Ένοχος άνευ οποιουδήποτε ελαφρυντικού. Το δικαστήριο εκδίδει απόφαση: Θάνατος. Στις 10 Αυγούστου, ο Στεφανόπουλος εκτελείται στη θέση «Τούρλος» τη Αίγινας. Μπροστά στο απόσπασμα ζητάει να του λύσουν τα χέρια και να του δέσουν τα μάτια. Πολλά χρόνια αργότερα και αφού από καιρό έχει αποφασίσει να μην αναμειχθεί ξανά σε υπόθεση διαλεύκανσης εγκλήματος, επειδή δεν θέλει να γίνει «πρόξενος κακού σε κανέναν», όπως λέει, η Ελένη Κικίδου θα θυμηθεί για εκείνη τη νύχτα στο Καβούρι: «Το πείραμα διήρκεσε περίπου μία με δύο ώρες. Όταν φτάσαμε στον τόπο του εγκλήματος περπάτησα στα βήματα του δολοφόνου. Η επιστήμη έχει αποδείξει -αυτό λέγεται πείραμα ψυχομετρίας- ότι οι άνθρωποι αφήνουν την αύρα τους, μία ενέργεια, από εκεί που περνούν. Είναι φοβερό… Όλα τα έπιανα εν εγρηγόρσει, σαν ταινία. »Είδα» όλο το έγκλημα όπως έγινε! Πόντο δεν έπεσα έξω! Ήταν πολύ άγριο πράγμα! Για μένα ήταν τραγωδία! Τρεις μήνες ήμουν άρρωστη συναισθηματικά και ψυχικά, επειδή είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια…». Πηγές πληροφορίων και φωτογραφιώνΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ – ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΙΚΡΟΪΣΤΟΡΙΑ (Ι. Ράγκος / Εκδ.POLARIS) Ψυχικές έρευνες στην Ελλάδα (Ν. Κουμαρτζής / Εκδ. ΔΙΟΝ) ΕΛΕΝΗ ΚΙΚΙΔΟΥ – Η Διαισθητικός που άφησε εποχή (Στ. Μαργαριτίδου/Εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ) Αρχείο εφημερίδων Τ. Α. Μανιατέα Η Σουηδέζα θρύλος υπήρξε η προσωποποίηση της γυναίκας του εικοστού αιώναπαρόλο που η ζωή της σπάνια προβάλλεται ως παράδειγμα φεμινιστικού αγώνα. Το αξιόλογο ντοκιμαντέρ του Stig Björkman το 2015, «Ingrid Bergman: In Her Own Words», είναι μια από τις πιο ασυνήθιστες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ για μια τόσο μεγάλη σταρ του Χόλιγουντ. Πρόκειται για την ιστορία της θρυλικής Σουηδέζας ηθοποιού, η οποία κέρδισε τρία Όσκαρ, έπαιξε σε πέντε γλώσσες, πρωταγωνίστησε σε ταινίες έξι δεκαετιών και έξι χωρών, σφυρηλάτησε μία σοβαρή καριέρα στο θέατρο, κατέκτησε την τηλεόραση, παντρεύτηκε τρεις φορές, επιβίωσε από ένα σκάνδαλο και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Το κοινό βλέπει αποσπάσματα από τις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε η ίδια, αλλά βλέπει επίσης τον προσωπικό της κόσμο μέσα από τις φιλμ που γύρισε η Μπέργκμαν σε όλη της τη ζωή, με τη δική της κάμερα. «Πάντα φύλαγα τα πάντα … . Έτσι θα έχω πάντα μαζί μου τις αναμνήσεις μου, έλεγε. Κατά τη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών, μετακόμισε από τη Σουηδία στη Γερμανία στην Αμερική (στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης και στο Χόλιγουντ) στην Ιταλία στη Γαλλία, πάλι στη Σουηδία, και στη συνέχεια στην Αγγλία, παίρνοντας πάντα μαζί της τους θησαυρούς της. Ήταν μια επαγγελματίας περιπλανώμενη, αλλά μια περιπλανώμενη με αποσκευές. Και οι αποσκευές της δεν ήταν κοσμήματα, ρούχα και γούνες -τα συνήθη παρελκόμενα των σταρ- αλλά οι συναισθηματικές αποσκευές της μνήμης: μικρά δώρα, γράμματα, φωτογραφίες, αναμνήσεις, σχολικά έγγραφα, τούφες μαλλιών, κάρτες του Αγίου Βαλεντίνου. Το πραγματικό της σπίτι δεν ήταν ποτέ γεωγραφικό- ήταν αρχειακό. Κρατούσε τα πράγματα κοντά της επειδή δεν μπορούσε πάντα να κρατάει τους ανθρώπους κοντά της. Η δημόσια Ίνγκριντ Μπέργκμαν είναι, για τους περισσότερους θεατές, μια οικεία εικόνα. Στην οθόνη, την θυμόμαστε σε εμβληματικές στιγμές όπως εκείνη στην Καζαμπλάνκα (1942), όπου λέει απαλά στον Ντούλεϊ Γουίλσον «Παίξε, Σαμ. Παίξε το ‘As Time Goes By’». Και οι θεατές θυμούνται την απλοϊκή (για τα δεδομένα του Χόλιγουντ), παρθενική ομορφιά και την τρυφερή της δύναμη ως καλόγρια στο The Bells of St. Mary’s (1945), έναν ρόλο που όσοι τον είδαν τότε τον ταύτισαν μαζί της σε τέτοιο βαθμό ώστε σκανδαλίστηκαν λίγα χρόνια μετά την αποκάλυψη μιας εξωσυζυγικής, ερωτικής σχέσης με τον Ιταλό νεορεαλιστή σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι. Αξιομνημόνευτο είναι επίσης το συγκινητικό πορτρέτο μιας νεαρής νύφης που χειραγωγείται προς την τρέλα από έναν αδίστακτο σύζυγο στο Gaslight του 1944, και η χωρίς ανάσα σκηνή της με τον Κάρι Γκραντ στην οποία φιλιούνται καθώς κινούνται μέσα στο χώρο ακολουθούμενοι από μια ηδονοβλεπτική κάμερα στο Notorious του 1946.«Πάντα ήξερα ότι θα γινόμουν διάσημη», είπε κάποτε η Μπέργκμαν στην κόρη της Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Το ότι η Ίνγκριντ Μπέργκμαν ήταν και είναι σταρ δεν είναι ακριβώς κάτι καινούργιο. Αυτό που αποκαλύπτει το ντοκιμαντέρ, In Her Own Words, είναι η Ίνγκριντ Μπέργκμαν ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της γυναίκας του εικοστού αιώνα. Προσωποποίησε τη γυναίκα που θέλει και χρειάζεται την αγάπη, θέλει και χρειάζεται τα παιδιά, θα ακολουθήσει την καρδιά της ακόμη και σε αμφίβολες αποφάσεις και θέλει και χρειάζεται αδιαμαρτύρητα μια σημαντική δουλειά που έχει σημασία για εκείνη, μια δική της καριέρα. Στην εποχή της δεν την αντιλαμβάνονταν έτσι, αλλά το ντοκιμαντέρ δείχνει ξεκάθαρα τις προσπάθειές της να ενσωματώσει αυτά τα συχνά ασύμβατα στοιχεία, τους ρόλους που ανέλαβε χωρίς ενοχές. «Από αγία έγινα πόρνη και πάλι αγία, όλα σε μια ζωή», είπε κάποτε παρόλο που η ζωή της σπάνια προβάλλεται ως παράδειγμα φεμινιστικού αγώνα. Η καριέρα της Μπέργκμαν θα μπορούσε εύκολα να έχει πεθάνει πολλές φορές για πολλούς λόγους. Πήρε καταστροφικές αποφάσεις -αφήνοντας πίσω την ευρωπαϊκή της επιτυχία για να ρισκάρει στο Χόλιγουντ- παραδόθηκε στον αυστηρό έλεγχο του παραγωγού και σεναριογράφου David O. Selznick, ο οποίος την «νοίκιασε» σε άλλους κινηματογραφιστές- εγκατέλειψε μια σημαντική αμερικανική καριέρα στον mainstream κινηματογράφο όταν ερωτεύτηκε τον Ροσελίνι (δέχτηκε δημόσια καταγγελία από το Κογκρέσο για την απόφασή της αυτή)- οποιαδήποτε από τις αποφάσεις αυτές θα είχε συνθλίψει ένα μικρότερο ταλέντο. Η ιστορία των πρώτων χρόνων της Μπέργκμαν είναι μια ιστορία απώλειας. Ήταν μοναχοπαίδι και η μητέρα της πέθανε όταν ήταν δύο ετών. Ανατράφηκε από τον πατέρα της, μια αγαπημένη παρουσία στη ζωή της, αλλά έζησε την απουσία του θανάτου του σε ηλικία δεκατριών ετών και τον θάνατο της ανύπαντρης αδελφής του, που είχε γίνει η υποκατάστατη μητέρα της, μόλις έξι μήνες αργότερα. Πριν καν γίνει έφηβη, η Μπέργκμαν έμεινε μόνη της. Βρήκε παρηγοριά στη δουλειά της στο σουηδικό θέατρο και στις αναμνήσεις της. Το ντοκιμαντέρ δείχνει την Μπέργκμαν ως πρωταγωνίστρια της δικής της ζωής, αυτής που έγραψαν οι αναμνήσεις της. Αυτές οι αναμνήσεις βρίσκονται στη συλλογή Ingrid Bergman στο πανεπιστήμιο Wesleyan- ανάμεσά τους υπάρχουν φωτογραφίες και των τεσσάρων παιδιών της, το «πρώτο της νυφικό» και το σημείωμα που είχε καρφιτσώσει σε αυτό, υπογεγραμμένα βιβλία από φίλους όπως ο Ernest Hemingway – οτιδήποτε την στήριξε και αναδημιούργησε ένα μόνιμο σπίτι γι’ αυτήν στο μυαλό της. Το αρχείο της είναι μια πλήρης καταγραφή της ζωής της. Έχει τα επαγγελματικά της βραβεία, τις φωτογραφίες του Cecil Beaton και τα φορέματά του Dior. Διατηρούσε αλληλογραφία με τρεις γυναίκες που τη στήριξαν και την επηρέασαν: Τη Ρουθ Ρόμπερτς, τη δασκάλα της στην αγγλική γλώσσα στο Χόλιγουντ- την Κέι Μπράουν, την οξυδερκή βοηθό του Σέλζνικ, που την καθοδήγησε τις πρώτες μέρες της στο Λος Άντζελες- και την Αϊρίν Σέλζνικ, την αξιόλογη κόρη του Λούις Μ. Μάγιερ (επικεφαλής της MGM) και σύζυγο του Σέλζνικ, που η ίδια έγινε σημαντική θεατρική παραγωγός στο Μπρόντγουεϊ. Στη συλλογή της ένα σημείωμα περιλαμβάνει τις σιωπηρές επικρίσεις για την εξωτερική της εμφάνιση. Το παντελόνι της πρέπει να είναι σωστά ραμμένο, ώστε να μη φαίνεται πολύ βαρύ στους γοφούς. Πρέπει να φοράει ζώνη και παπούτσια με χαμηλό τακούνι. Κανείς δεν πρέπει να αγγίζει τα φρύδια της. Πρέπει να χρησιμοποιεί κραγιόν, να μη φοράει περούκα και να φροντίζει να ευνοεί την καλύτερη πλευρά του προσώπου της κ.λπ. Με ημερομηνία 28 Ιουλίου 1942, αυτό το μακροσκελές σημείωμα αποτελεί απόδειξη του ελέγχου στον οποίο θα υποβαλλόταν ακόμη και μια τόσο όμορφη γυναίκα όπως η Μπέργκμαν για την κάμερα του Χόλιγουντ. Ο πατέρας της Μπέργκμαν, ο μόνος γονιός που γνώρισε ποτέ, ήταν φωτογράφος. Ως αποτέλεσμα, κανένας σταρ του κινηματογράφου δεν έχει μια πιο ολοκληρωμένη καταγραφή του πώς έμοιαζε από τη γέννησή του και μετά από την Μπέργκμαν. Ο πατέρας της τη φωτογράφιζε διαρκώς. Αφού ο πατέρας της έφυγε, η κάμερα παρέμεινε. Η Μπέργκμαν συνέχισε να σχετίζεται με το αντικείμενο που γνώρισε για πρώτη φορά ως αγάπη. (Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ερωτεύτηκε έναν διάσημο φωτογράφο, τον Ρόμπερτ Κάπα, και στη συνέχεια το έσκασε με έναν επιτυχημένο κινηματογραφιστή). Τελικά, πήρε και η ίδια τη φωτογραφική μηχανή για να φωτογραφίσει τα ίδια της τα παιδιά, αφού αυτός ήταν ο πρωταρχικός ορισμός της για τη γονεϊκότητα. Κράτησε όλα τα φωτογραφικά αρχεία της ζωής της που είχε κάνει ο πατέρας της και τα συμπλήρωνε. Φύλαγε φωτογραφίες από τις ταινίες της και έβγαζε τις δικές της φωτογραφίες στα γυρίσματα και στο σπίτι. Οι οικιακές ταινίες 8 mm και 16 mm της Μπέργκμαν είναι ιδιαίτερα εκπληκτικές. Οι μη προβαρισμένες εικόνες ως βιογραφία είναι σπάνιες για τους θρύλους. Το ντοκιμαντέρ In Her Own Words είναι γεμάτο από αυτές. Στην ταινία παρουσιάζονται τα τέσσερα παιδιά της Μπέργκμαν. Όμορφα, ταλαντούχα, έξυπνα, χαρούμενα, φιλικά μεταξύ τους, τρυφερά και με κατανόηση, η Pia Lindström, η Isabella Rossellini και η Ingrid Rossellini (τα δίδυμα της) και ο Roberto Rossellini αποτελούν σημαντικό μέρος της κληρονομιάς της. Οι αναμνήσεις τους από τη διάσημη μητέρα τους είναι κάπως γλυκόπικρες, καθώς, όπως όλα τα παιδιά διασημοτήτων, μοιράζονταν πάντα έναν γονέα με τον κόσμο. Η Lindström λέει ευθέως ότι όταν η μητέρα της έφυγε για την Ιταλία, «μου είπαν ότι δεν θα επέστρεφε στο σπίτι». Δεν ήταν η πρώτη φορά που την άφηνε πίσω η μητέρα της. Όταν η καριέρα της στο Χόλιγουντ άρχισε να απογειώνεται, η Μπέργκμαν, αφού δεν είχε δει την κόρη της για έξι μήνες, είπε: «Δεν έχω χρόνο να πάω σπίτι … . Αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα». Τα τρία παιδιά της ερωτώνται στην ταινία ποιο θα χαρακτήριζαν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της μητέρας τους. «Ενέργεια», λέει η Ίνγκριντ. «Σιωπηλό θάρρος», λέει ο Ρομπέρτο. Αλλά είναι η Ιζαμπέλα, το μόνο από τα παιδιά της μητέρας της που ακολούθησε σοβαρά καριέρα ηθοποιού, που καταλαβαίνει την πιο σημαντική πτυχή της προσωπικότητας της Μπέργκμαν, λέει «γοητεία«. Τα ενήλικα παιδιά της Μπέργκμαν έχουν αποδεχτεί τη θέση τους στη ζωή της με χάρη και γενναιοδωρία. «Ήμουν σαν φίλη για τα παιδιά μου», λέει η Μπέργκμαν. Το ντοκιμαντέρ In Her Own Words αφήνει το κοινό να ακούσει τα λόγια της Μπέργκμαν. Από τα ημερολόγια και τα αυτοβιογραφικά της κείμενα βγαίνουν αποκαλυπτικές και ψυχρά ειλικρινείς εκτιμήσεις για το πόσα σήμαινε για εκείνη η υποκριτική. «Λατρεύω την ελευθερία που νιώθω μπροστά στην κάμερα. Ανήκω σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο. Αν μου έπαιρνες την υποκριτική, θα σταματούσα να αναπνέω». Αναδύεται η ιδιότροπη φύση της. Αγαπάει τη Σουηδία, αλλά είναι «πολύ μακριά και πολύ μικρή χώρα» για την επιτυχία που θέλει. «Δεν θα σε αφήσω ποτέ», λέει στον πρώτο της σύζυγο, τον Petter Lindström, αλλά σύντομα του λέει ότι δεν έχει χρόνο να επιστρέψει στο σπίτι, και μετά πάει σε έναν νέο άντρα, τον Κάπα. «Ερωτεύτηκα!» παραδέχεται με χαρά. Είναι ειλικρινής με τον εαυτό της. «Το όνομά μου σε μεγάλα φώτα νέον ήταν το όνειρό μου από μικρή. Το όνομά μου μεγαλύτερο από το όνομα οποιουδήποτε άλλου. Δεν απαιτώ πολλά. Απλά θέλω τα πάντα!». H Ίνγκριντ Μπέργκμαν γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1915 και πέθανε στις 29 Αυγούστου του 1982. (in.gr) «Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ δεν τυποποιήθηκε ποτέ, επιλέγοντας ρόλους εντελώς διαφορετικούς», αναφέρει η εταιρεία παραγωγής Κάθε χρόνο στις 24 Αυγούστου η Ουκρανία γιορτάζει την επέτειο της ανεξαρτησίας της από τη Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ). Η επίσημη διακήρυξη έγινε στις 24 Αυγούστου 1991, με απόφαση του κοινοβουλίου της χώρας (τότε Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας).
Πολλοί στην Ελλάδα δεν έχουν κατανοήσει ότι οι Τούρκοι κατά την εισβολή του 1974 δεν ήθελαν απλά να καταλάβουν μέρος της Κύπρου αλλά ολόκληρο το νησί και η Λευκωσία αποτελούσε στρατηγικό στόχο για την Άγκυρα.
Ακόμα λιγότεροι έχουν καταλάβει ότι η Λευκωσία σώθηκε κυριολεκτικά λόγω των νικηφόρων μαχών στρατηγικής σημασίας που έλαβαν χώρα στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας και στο Πυρόι. Ήταν ξημέρωμα της 23ης Ιουλίου 1974, οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία και την κατάπαυση του πυρός, από την προηγουμένη ημέρα έχουν αποβιβάσει πολλές χιλιάδες στρατιωτών, τουλάχιστον 400 άρματα μάχης και προωθούνται σε όλα τα μέτωπα. από την Αλεξάνδρα Κ. Δημητριάδου Σε λίγα εικοσιτετράωρα όλος ο Ελληνισμός θα εορτάσει την Παλιγγενεσία του. Τότε που κάποιοι «τρελλοί» με όπλο ένα καριοφίλι και ένα φυλακτό με την Παναγία μέσα από την πουκαμίσα τους, ξεκίνησαν «…για του Χριστού την πίστιν την Αγίαν και την αγάπην για την Ελευθερίαν…» εναντίον μιας Αυτοκρατορίας. Μιας αυτοκρατορίας που στα πόδια της είχαν προσκυνήσει Κράτη και Έθνη πολλά… Εχουμε συνηθίσει να λέμε ΟΙ ήρωες του 1821 και αυτόματα το μυαλό μας πάει στον αρσενικό πληθυσμό που ζούσε στον χώρο που κάποτε άκμαζε το Περικλεές Κράτος των Ελλήνων και που αρματώθηκε και έπιασε τα ταμπούρια του στον Αγώνα για την Λευτεριά. Ήταν όμως μόνο οι άνδρες που αγωνίστηκαν τότε; Θα ήταν μεγάλη αδικία και ιστορική ανακρίβεια η αναφορά μόνο ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ της Επανάστασης, αφήνοντας στην λήθη του χρόνου ΤΙΣ ΗΡΩΙΔΕΣ ΤΗΣ. Και αυτό γιατί η συμβολή των γυναικών έπαιξε καταλυτικό ρόλο τόσο στην ηθική υποστήριξη των Ελλήνων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, έναντι των Τούρκων, όσο και στον πόλεμο αυτόν καθ’αυτόν, με την φυσική τους παρουσία, αφού κάποιες συμμετείχαν ενεργά στους αιματηρούς αγώνες της Επανάστασης. Μεγάλες γυναικείες μορφές της Επανάστασης του 1821, έγιναν γνωστές για την δυναμικότητα και την αποφασιστικότητα τους. Δεν υπολόγισαν τον κίνδυνο του θανάτου γιατί πλέον δεν τον φοβόντουσαν. Ύστερα από την επί αιώνες υποδούλωση τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο “θάνατος” για αυτές αντιπροσωπευόταν μόνο από τη σκλαβιά και τη σκληρή και βάρβαρη υποταγή. Για αυτό, έσπευσαν να λάβουν μέρος ενεργά στην Επανάσταση με μόνο σκοπό, την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία που απαιτούσαν με το αίμα τους. Μία από αυτές τις ηρωϊκές μορφές, ήταν η Μαντώ Μαυρογένους (1796 – 1840), η οποία ήταν μια ευκατάστατη γυναίκα, γεννημένη στην Τεργέστη. Ο πατέρας της Νικόλαος, ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας, στην οποία μυήθηκε και η ίδια η Μαντώ. Η ίδια ούσα πλούσια, δεν δίστασε να δωρίσει όλη την περιουσία της, για χάρη του Αγώνα. Μετά την λήξη του πολέμου, γύρισε στην Πάρο όπου και πέθανε από τυφοειδή πυρετό. Το «νεογέννητο» Ελληνικό Κράτος, που μόλις είχε δημιουργηθεί, αρνήθηκε λόγω «έλλειψης στοιχείων» να την συνταξιοδοτήσει για την συμμετοχή της στον Αγώνα (καρεκλοκένταυροι γραφειοκράτες υπήρχαν από τότε). Τεράστια μορφή της επανάστασης αποτέλεσε επίσης η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Αντισυμβατική και αντικομφορμίστρια, καταγόταν από την Ύδρα, αρκετά ευκατάστατη λόγω των συζύγων της. Η ίδια ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Είχε αναλάβει την συγκρότηση και την συντήρηση του στόλου ενώ αγόραζε πολεμοφόδια ξοδεύοντας όλη την περιουσία της στο όνομα του Αγώνα. Είχε ήδη επτά παιδιά από δύο γάμους (Δ.Γιαννουζά 1797 και Δ.Μπουμπούλη 1801). Το 1821 βρέθηκε στο στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη και ήταν από τις πρώτες που μπήκαν στην πόλη. Επίσης μετείχε σε εμφύλιες διαμάχες, όπου και στήριξε τον Κολοκοτρώνη. Το 1825 ήρθε το άδοξο τέλος της από βόλι, λόγω μιας οικογενειακής βεντέτας. Αυτό δυστυχώς ήταν το άδοξο τέλος μιας ισχυρής αγωνιστρίας, που άφησε τα σημάδια της στον Αγώνα. Μετά την οριστική κατάληψη του Σουλίου απ’ τον Αλή Πασά, στις 18 Δεκεμβρίου του 1803, διαδραματίστηκαν γεγονότα τα οποία χαράχτηκαν στην ιστορία. Στο φαράγγι του Ζαλόγγου, μια ομάδα από Σουλίωτισσες, καθώς κρατούσαν στην αγκαλιά τα μωρά τους, αυτοκτονούσαν πέφτοντας στο κενό προκειμένου να γλιτώσουν την ατίμωση από τους Τουρκοαλβανούς. Αυτή η πράξη θυσίας προτιμήθηκε από τις γυναικες από το να ζήσουν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό. Η πράξη της αυτοθυσίας τους, αποτελεί ιστορικό γεγονός που προκάλεσε μεγάλο θαυμασμό. Για έναν ολόκληρο χρόνο, το Μεσολόγγι, βρισκόταν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό. Κατά την διάρκεια πολιορκίας, οι κάτοικοι δεν είχαν σκοπό να αφήσουν τα τούρκικα στρατεύματα να το καταλάβουν. Οι γυναίκες του Μεσολογγίου, έπαιξαν τον ρόλο του ηθικού υποστηρικτή, εμψυχώνοντας και ενθαρρύνοντας τους αγωνιζόμενους, ενώ συμμετείχαν και στον τομέα της περίθαλψης αλλά και την μεταφορά των πυρομαχικών. Η κορύφωση του έργου τους, ήταν να θυσιαστούν με τους υπόλοιπους άνδρες φορώντας ανδρική ενδυμασία και σπεύδοντας στο πεδίο της μάχης Η θυσία των γυναικών αυτών έχει αποτυπωθεί στο λογοτεχνικό έργο “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”. Το 1822, η επανάσταση, επεκτάθηκε και στην Χίο, ένα νησί γνωστό για τις έντονη εμπορική δραστηριότητα. Ο Σουλτάνος Μαχμούτ μαθαίνοντας το, αποβίβασε ένα μεγάλο αριθμό στρατιωτών, οι οποίοι με φωτιά και μαχαίρι κατέλαβαν το νησί, θανατώνοντας τον μισό πληθυσμό. Οι περισσότερες Χιώτισσες υπέμειναν αρκετά βασανιστήρια. Πολλές προτιμούσαν να πεθάνουν αυτοκτονώντας, παρά να γίνουν σκλάβες. Η αυταπάρνηση των γυναικών, έχει αποτυπωθεί έντονα στα ιστορικά στοιχεία. Προς σύνοψη, η γυναικεία παρουσία, κατά την επανάσταση, ευνόησε σε μεγάλο βαθμό τα ελληνικά στρατεύματα και τους πληθυσμούς των αγωνιζόμενων. Από γυναίκες που πολέμησαν και οι ίδιες, έως και γυναίκες που εμψύχωναν, που ετοίμαζαν τα πυρομαχικά και τα τρόφιμα για τους μαχητές και που δραστηριοποιούνταν στην περίθαλψη και την φροντίδα όλων των αγωνιστών του Απελευθερωτικού αγώνα για την Ελευθερία. Πολλές θυσιάστηκαν, κάποιες αιχμαλωτίστηκαν, άλλες σκοτώθηκαν. Το θάρρος τους όμως και η αυταπάρνηση τους, τις οδήγησε να βάλουν ένα λιθαράκι στην Απελευθέρωση από την και στην δημιουργία του Ελληνικού Κράτους που στέγασε το σκόρπιο λόγω της Τουρκοκρατίας, Ελληνικό Έθνος. ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΤΙΣ ΑΚΟΥΡΑΣΤΕΣ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ 1821… Έτσι πέθανε η η κόρη του μεγάλου Αριστοτέλη- Τι έκανε η Χριστίνα Ωνάση τη μοιραία νύχτα( ΦΩΤΟ)20/8/2022
Στις 14 Νοεμβρίου του 1988 ημέρα Δευτέρα η Χριστίνα Ωνάση ξύπνησε με την συνήθη καλή διάθεση που είχε το τελευταίο διάστημα. Ήταν ερωτευμένη με τον Γιώργο Τσομλεκτσόγλου, αδερφό της κολλητής της φίλης Μαρίνας Δοδέρο, εδώ και λίγες εβδομάδες και ετοιμάζονταν να παντρευτούν. Ήξερε τον Γιώργο πάνω από είκοσι χρόνια, μίλαγαν συχνά για τα προβλήματά της και ίσως ποτέ να μην φανταζόταν ότι θα ερχόντουσαν τόσο κοντά. Η κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση είχε αναζωογονηθεί μόλις άφησε πίσω της την μουντή Γενεύη για το κοσμοπολίτικο Μπουένος Άϊρες. Ήθελε να είναι παρούσα στα γενέθλια της φίλης της η οποία έκλεινε τα σαράντα της χρόνια και σε εκείνο το πάρτι όπως είπε η ίδια χρόνια μετά, διαπίστωσε ότι ο αδερφός της και η φίλη της χόρευαν σφιχταγκαλιασμένοι όλο το βράδυ. «Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα παρόλο που γνωρίζονταν είκοσι τρία χρόνια και ήταν φίλοι. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες ανακοίνωσαν τον γάμο τους» είχε γράψει η ίδια σε άρθρο που δημοσίευσε το Paris-Match. Έρωτες με ημερομηνία λήξης Γάμος. Μια έννοια που θαρρείς δεν ταίριαξε ποτέ με την κόρη του Αρίστου, το κορίτσι με τα εκφραστικά μάτια που μεγάλωνε πάντα στην «σκιά» του αδερφού της Αλέξανδρου, σε ό,τι αφορούσε την πατρική αγάπη. Αυτή η «σκιά» την συνόδευσε κατά γενική ομολογία από τα παιδικά της χρόνια, στα καλοκαίρια στον Σκορπιό ή στις κρουαζιέρες με την «Χριστίνα». Ο πρωτότοκος Αλέξανδρος ήταν τα πάντα για τον Έλληνα μεγιστάνα και η Χριστίνα, μια κόρη στην οποία έδινε την ανάλογη σημασία για λίγα λεπτά της ώρας. Απασχολημένος διαρκώς με τις δουλειές του ανά την υφήλιο, και τα ειδύλλια με την Μαρία Κάλας και την Τζάκι Ωνάση – δυο γυναίκες που δεν συμπάθησε ποτέ η Χριστίνα, η οποία λάτρευε παθολογικά την μητέρα της Τίνα – ο Ωνάσης νόμιζε ότι «καθάριζε» με τα πανάκριβα δώρα που της αγόραζε. Όμως δεν είχε καθαρίσει καθόλου και το διαπίστωσε με τον πλέον σκληρό τρόπο, όταν η ενήλικη πλέον Χριστίνα παντρεύτηκε. Χωρίς να ζητήσει την άδειά του έπεσε στην αγκαλιά ενός κτηματομεσίτη, του Τζόζεφ Μπόλκερ, που ήταν είκοσι εφτά χρόνια μεγαλύτερός της, διαζευγμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Ο Ωνάσης έγινε έξαλλος, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Η κόρη του είχε κάνει την αρχή και δεν σκόπευε να σταματήσει. Στα χρόνια που ακολούθησαν παντρεύτηκε κατά σειρά τον Αλέξανδρο Ανδρεάδη για 14 μόλις μήνες και ακολούθως τον Ρώσο Σεργκέϊ Καούζοφ – οι φήμες έλεγαν ότι ήταν πράκτορας της KGB – με τον οποίο έμεινε για λίγους μήνες στην Μόσχα. Το φτωχικό του διαμέρισμα, της προκάλεσε γρήγορα αφόρητη πλήξη, όπως και η ζωή στο κομμουνιστικό καθεστώς της τότε Σοβιετικής Ένωσης, την οποία δεν μπορούσε με τίποτε να συνηθίσει. Εκτός από όλα αυτά υπήρχε και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Στην Μόσχα δεν υπήρχε πουθενά η αγαπημένη της Coca-Cola, που λάτρευε να πίνει σε ποσότητες που ξεπερνούσαν τα τρία λίτρα ημερησίως. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία με το lear jet που έστειλε ο Ωνάσης από τον Σκορπιό στην Αμερική, προκειμένου να μεταφέρουν κούτες με την αγαπημένη της diet Coke, η οποία δεν υπήρχε τότε στην Ελλάδα! Το τελευταίο βράδυ Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις που βίωνε, την μεταμόρφωναν συχνά σε μια υπέρβαρη γυναίκα, η οποία έτρωγε πολύ και όταν μετά έβλεπε τις φωτογραφίες της στα περιοδικά έβαζε τα κλάματα και υπέβαλλε τον εαυτό της σε εξαντλητικές δίαιτες. Μετά από κάποια ειδύλλια με ημερομηνία λήξης, η κόρη του Έλληνα μεγιστάνα πίστεψε ότι βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο του Τιερί Ρουσέλ. Ο γοητευτικός Γάλλος playboy με τις δεκάδες μέχρι τότε κατακτήσεις είναι υπεύθυνος για την μοναδική ίσως χαρά στην ζωή της Χριστίνας. Ήταν αυτός που της χάρισε την κόρη της, την Αθηνά Ωνάση και έβαλε σε δεύτερη μοίρα όλα τα υπόλοιπα, σβήνοντας ή απαλύνοντας τις πληγές του παρελθόντος. Τον θάνατο του Αλέξανδρου που την συγκλόνισε, την απώλεια του πατέρα της στο Παρίσι, μια μέρα του Μάρτη του 1974 που έβρεχε ασταμάτητα και όλους τους έρωτες που την πλήγωσαν. Μόνο που δεν φανταζόταν ποτέ, ότι ο Ρουσέλ αγάπησε πολύ περισσότερο τους τραπεζικούς της λογαριασμούς από την ίδια και ότι παράλληλα με τον γάμο τους διατηρούσε σχέση με μια Σουηδή καλλονή, η οποία του είχε χαρίσει ήδη δύο παιδιά. Το δέχτηκε και αυτό η Χριστίνα, μέχρι ενός σημείου. Το διαζύγιο ήταν η αναμενόμενη κατάληξη και η συνέχεια της ζωής της χάρισε κάποιες μικρές στιγμές ευτυχίας σε ένα κορίτσι που είχε τα πάντα. Δεν ήταν όμως σχεδόν ποτέ ευτυχισμένη, με εξαίρεση εκείνο το φθινόπωρο στην Αργεντινή, όπου ένοιωσε ότι η ζωή της χαμογελάει πάλι. Στις 15 Νοεμβρίου πήγε μαζί με τον Γιώργο Τσομλεκτσόγλου και την Μαρίνα να δουν μια θεατρική παράσταση και να δειπνήσουν μετά όλοι μαζί. Το τελευταίο βράδυ της ζωής της στην κατοικία της Μαρίνας και του Γιώργου η βραδιά ήταν ζεστή. Το τελευταίο βράδυ της ζωής της, η ζέστη στην κατοικία των Δοδέρο δεν την άγγιζε, το αντίθετο μάλιστα. «Κρυώνω» είπε στην Μαρίνα, λίγο πριν καθίσουν για φαγητό, στο τελευταίο όπως έμελλε να αποδειχτεί δείπνο για την κόρη του Έλληνα μεγιστάνα. Οταν μπήκε στην μπανιέρα, η νύχτα είχε τυλίξει την κατοικία στο αριστοκρατικό προάστιο της πόλης και λίγη ώρα αργότερα, ο θάνατος τύλιξε με το πέπλο του την 38χρονη γυναίκα. Το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 19 Νοεμβρίου 1988. «Θυμάμαι τα μάτια της Χριστίνας ανοιχτά, να κοιτάνε το άπειρο…» ήταν τα λόγια της Μαρίνας Δοδέρο που βρήκε την Χριστίνα νεκρή εκείνη την ημέρα στο Μπουένος Άϊρες, όπου σφραγίστηκε το πεπρωμένο μιας γυναίκας που έφυγε, χωρίς να βρει ποτέ σχεδόν την ευτυχία που τόσο αναζητούσε. Μετά την Άλωση της Πόλης το 1453 ο Μωάμεθ Β’ συνέχισε την επεκτατική του πολιτική. Το 1460 ο Τούρκος σουλτάνος έστειλε πρεσβεία στον Βλάχο ηγεμόνα Βλαντ Ντρακιούλ ζητώντας την καταβολή φόρου υποτέλειας που όφειλε από το 1459. Σε απάντηση ο Βλαντ σκότωσε τους Τούρκους απεσταλμένους. Ο σουλτάνος ζητούσε 10.000 νομίσματα και 1.000 αγόρια για να τα εντάξει στο σώμα των γενίτσαρων. Σε απάντηση της άρνησης του Βλαντ τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στη Βλαχία αλλά δέχτηκαν την επίθεση του Βλαντ και όσοι συνελήφθησαν παλουκώθηκαν. Ο Μωάμεθ έστειλε τον Χαμζά πασά με 1.000 επίλεκτους άνδρες με την εντολή, υποτίθεται, να διαπραγματευτεί με τον Βλαντ. Στην πραγματικότητα σκοπός του ήταν να τον συλλάβει. Ο Βλαντ κατάλαβε την παγίδα και επιτιθέμενος εξόντωσε το τουρκικό απόσπασμα. Στην συνέχεια λεηλάτησε ότι το τουρκικό φτάνοντας μέχρι τη Βουλγαρία. Ο ίδιος ανέφερε ότι είχε εξοντώσει 23.000 Τούρκους παλουκώνοντάς τους. Μαθαίνοντας τα συμβάντα ο Μωάμεθ εξοργίστηκε. Αδυνατώντας να κινηθεί ο ίδιος έστειλε τον μεγάλο βεζίρη Μαχμούτ κατά του Βλαντ, επικεφαλής 18.000 ανδρών. Και η δύναμη αυτή όμως ηττήθηκε από τον ακαταπόνητο Βλάχο αρχηγό. Τουλάχιστον 10.000 Τούρκοι εξοντώθηκαν. Ο Μωάμεθ εκστρατεύει Ύστερα από αυτό ο Μωάμεθ δεν είχε άλλη επιλογή από το να εκστρατεύσει προσωπικά κατά του Βλαντ. Την άνοιξη του 1462 ο Μωάμεθ ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη επικεφαλής μιας τεράστιας στρατιάς 150.000 ανδρών. Ο ιστορικός Λαόνικος Χαλκοκονδύλης ανεβάζει την τουρκική δύναμη στους 250.000 άνδρες, ενώ τουρκικές πηγές κάνουν λόγο για 300.000 άνδρες. Άλλες πηγές ανεβάζουν ακόμα περισσότερο τον αριθμό των ανδρών του Μωάμεθ. Η τουρκική στρατιά αποτελείτο από τους επίλεκτους γενίτσαρους, τους τιμαριούχους σπαχήδες ιππείς, άτακτους πεζούς και ιππείς (Αζάπ και Ακιντζί). Μαζί με τον σουλτάνο εκστράτευε και ο ετεροθαλής αδελφός του Βλαντ ο πρίγκιπας Ράντου, επικεφαλής 4.000 ιππέων. Οι Τούρκοι διέθεταν επίσης και 120 πυροβόλα. Ενόψει μιας τέτοιας κλίμακας εισβολής ο Βλαντ κατάφερε να συγκεντρώσει περί τους 30.000 πολεμιστές, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν πρόχειρα οπλισμένοι αγρότες. Ο Βλαντ φέρεται να ζήτησε να τον ακολουθήσουν μόνο όσοι δεν σκέφτονταν τον θάνατο. Το μόνο πραγματικά αξιόμαχο τμήμα του στρατού του ήταν η προσωπική του φρουρά αποτελούμενη από μισθοφόρους, κυρίως, αλλά και τσιγγάνους. Επίσης διέθετε λίγο βαρύ ιππικό των ευγενών βογιάρων και αρκετούς ελαφρούς ιππείς. Πορεία προς την σύγκρουση Στις αρχές Ιουνίου οι Τούρκοι επιχείρησαν να περάσουν τον Δούναβη στο Βιδίνιο (Βίντιν) της σημερινής Βουλγαρίας, αλλά απέτυχαν. Στις 4 Ιουνίου όμως τμήμα γενιτσάρων πέρασε τον ποταμό στο Τούρνου Σέβεριν, παρά τις βαριές απώλειες που υπέστησαν. Ύστερα από αυτό ο Βλαντ αποφάσισε να υποχωρήσει ακολουθώντας την τακτική της καμένης γης ώστε να μην αφήσει τίποτα χρήσιμο στους Τούρκους. Παράλληλα οι άνδρες του δημιούργησαν παγίδες, δηλητηρίασαν το νερό σε πηγάδια και επιτίθονταν σε μεμονωμένα τουρκικά αποσπάσματα με ιδιαίτερη αγριότητα. Ο Βλαντ χρησιμοποίησε μέχρι υπηκόους του πάσχοντες από ανίατες ασθένειες – λέπρα, φυματίωση, πανώλη – στους τουρκικούς καταυλισμούς, σε μια πρώιμη μορφή βιολογικού πολέμου! Ο Μωάμεθ παρόλα αυτά συνέχισε την προέλασή του με στόχο το Ταργκόβιστε, αν και απέτυχε να καταλάβει το Βουκουρέστι. Επίθεση… Η τουρκική στρατιά είχε στρατοπεδεύσει νότια του Ταργκόβιστε. Ο Βλαντ, γνωρίζοντας άριστα την τουρκική, μπορούσε, σύμφωνα με τον Χαλκοκονδύλη, να εισέρχεται κρυφά στο τουρκικό στρατόπεδο σχηματίζοντας προσωπική αντίληψη για τον εχθρό. Έτσι αποφάσισε να εκτελέσει νυκτερινή επίθεση κατά των Τούρκων. Η αριθμητική υπεροχών των δεύτερων ήταν τόσο συντριπτική που μόνο ένα παράτολμο σχέδιο είχε ελπίδες να δώσει τη νίκη στον Βλαντ. Άρα η απόφασή του είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Το βράδυ της 16ης προς 17ης Ιουνίου ο Βλάχος ηγέτης επικεφαλής 7.000-24.000 ανδρών (αναλόγως της πηγής) επιτέθηκε στο τουρκικό στρατόπεδο, τρεις ώρες μετά τη δύση του ηλίου, σύμφωνα με το Ιταλικό Χρονικό. Οι άνδρες του Βλαντ, κρατώντας πυρσούς, χτυπώντας τις ασπίδες τους και ουρλιάζοντας πολεμικές ιαχές, εφόρμησαν κατά των κοιμώμενων Τούρκων. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Μωάμεθ είχε απαγορεύσει στους άνδρες του, πλην ων σκοπών, να εξέρχονται το βράδυ των σκηνών τους. Έτσι οι Τούρκοι πιάστηκαν, κυριολεκτικά στον ύπνο. Ακολούθησε άγρια σφαγή. Ο Βλαντ κατευθύνθηκε προς την σκηνή του Μωάμεθ, αλλά έκανε λάθος και εφόρμησε στις σκηνές των δύο μεγάλων βεζίρηδων Ισάκ και Μαχμούτ πασά. Ωστόσο η νίκη του Βλαντ δεν ήταν πλήρης καθώς ένας βογιάρος, ο Γκάλες, δίστασε να επιτεθεί κατά των Τούρκων όπως είχε διαταχθεί. Το πρωί η εικόνα της καταστροφής ήταν εμφανής. Ο Μωάμεθ επιχείρησε παρόλα αυτά να προελάσει και πάλι αλλά βρέθηκε ενώπιον ενός «δάσους» 20.000 παλουκωμένων ανδρών του! Το θέαμα αυτό καταρράκωσε το ηθικό του ιδίου και των ανδρών του. Υποχωρώντας οι Τούρκοι πυρπόλησαν και ισοπέδωσαν τη πόλη της Βράιλας. Οι απώλειες της νυκτερινής μάχης ποικίλουν, ανάλογα με την πηγή. Οι Τούρκοι έχασαν τουλάχιστον 15.000 άνδρες. Οι απώλειες του Βλαντ κυμαίνονται μεταξύ 1.000 και 5.000 ανδρών. ο παιδομάζωμα υπήρξε ο βαρύτερος φόρος αίματος που κλήθηκε ένα έθνος να πληρώσει κατά τη διάρκεια ξενικής κατοχής. Κι αυτό διότι στόχος του δεν ήταν μόνο η αποδυνάμωση του ηττημένου αλλά η ενδυνάμωση του νικητή. Το παιδομάζωμα μόνο νοσηροί εγκέφαλοι όπως των Τούρκων θα μπορούσαν να έχουν συλλάβει καθώς δεν κάτι παρόμοιο, σε αυτή την έκταση, δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία. Οι γνώμες για το πότε ξεκίνησε το παιδομάζωμα διίστανται. Ο Γιάννης Κορδάτος το τοποθετεί στο τελευταίο τέταρτο του 13ου αι. μ.Χ. Άλλες πηγές προσδιορίζουν την έναρξή του στο 1362 επί σουλτάνου Μουράτ Α. Έναρξη, περιοδικότητα, αρπαγή Ο ιστορικός του γένους Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος το συνδέει με την συγκρότηση του σώματος των γενιτσάρων και τοποθετεί την έναρξή του χρονικά επί σουλτάνου Ορχάν και συγκεκριμένα περί του 1326 μ.Χ. Φαίνεται πως όντως το παιδομάζωμα ξεκίνησε επί Ορχάν, αλλά συστηματοποιήθηκε επί Μουράτ. Τα παιδιά που στρατολογούνταν ήταν χριστιανόπαιδες ηλικίας 8-20 ετών. Από την στρατολογία εξαιρούνταν οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι. Επί Μωάμεθ Β παιδομάζωμα διεξαγόταν κάθε 5 έτη. Αργότερα όμως γινόταν κάθε 4, η ή και λιγότερα ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε σουλτάνου. Από το παιδομάζωμα εξαιρούντο παιδιά από περιοχές όπου είχε παραχωρηθεί σχετικό προνόμιο, το οποίο όμως μπορούσε αργότερα να αρθεί. Θεωρητικά εξαιρούντο επίσης τα ορφανά παιδιά, οι έγγαμοι, οι μοναχογιοί. Για αυτό τον λόγο οι γονείς πάντρευαν πολλές φορές τα παιδιά τους σε πολύ μικρή ηλικία. Οι εξαιρέσεις όμως υπήρχαν, συνήθως, για να καταπατούνται και οι υπεύθυνοι για την συλλογή των παιδιών Τούρκοι αξιωματούχοι σπάνια τις σέβονταν καθώς τα παραπάνω παιδιά τα πωλούσαν σκλάβους και καρπώνονταν τα κέρδη. Γράφει σχετικά ο Κ. Παπαρρηγόπουλος: «…και ο γάμος σε παιδική ηλικία ήταν τελείως ανώφελος γιατί και τους παντρεμένους τους έπαιρναν και όχι μόνο σε ηλικία που ο γάμος δεν μπορούσε να θεωρηθεί άξιος λόγου, αλλά και μέχρι τα 20 και τα 24 χρόνια». Τυχόν προσπάθεια των γονέων να αποτρέψουν την αρπαγή του παιδιού τους τιμωρούνταν με θάνατο. Ο υπεύθυνος Τούρκος αξιωματούχος πήγαινε από χωριό σε χωριό και ζητούσε από τον ιερέα τους καταλόγους των ραγιάδων. Άκουγε τα ονόματα, τον αριθμό και την ηλικία των παιδιών και αποφάσιζε αυθαίρετα. Αναφέρει ο Απόστολος Βακαλόπουλος, στην Ιστορία του Νέου Ελληνισμού: «Στην περιοχή… όπου θα γινόταν το παιδομάζωμα, έστελναν έναν αξιωματικό των γενιτσάρων που είχε το σχετικό φιρμάνι στρατολογίας, ένα γραφέα και μερικούς συνοδούς γενιτσάρους. Ο αξιωματικός αυτός είχε απόλυτη εξουσία και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να επεμβαίνει στα καθήκοντά του… η άφιξή του κοινοποιούνταν με ντελάληδες στα χωριά. “Στον κάθε τόπο συνεννοούνταν πρώτα με τον καδή και τον προεστό ή τον ιερέα και κατόπιν ήλεγχε… τα βιβλία των γεννήσεων της εκκλησίας και επιθεωρούσε ο ίδιος τους υποψηφίους… Διάλεγε τους πιο ρωμαλέους, όμορφους και ευφυείς νέους που φαίνονταν κατάλληλοι…». Τα παιδιά οδηγούντο πρώτα στην Πόλη όπου τους γινόταν περιτομή και ξεκινούσε ο προσηλυτισμός τους στο Ισλάμ. Αριθμός παιδιών, εκπαίδευσή τους Ουδείς γνωρίζει τον αριθμό των χριστιανοπαίδων που αρπάχτηκαν. Τουρκική πηγή του 16ου αιώνα κάνει λόγο για 200.000 παιδιά, έως τότε. Αυστριακός ιστορικός του 19ου αι. κάνει λόγο για 500.000 παιδιά ενώ ο Κ. Παπαρρηγόπουλος αναφέρει 1.000.000 παιδιά. Ο Γάλλος ιστορικός Λα Βαλέ κάνει λόγο για 5.000.000 παιδιά. Να πως περιγράφει ο απεσταλμένος του Γερμανού αυτοκράτορα ο Τσέχος ευγενής Βάσλαβ Βράτισλαβ φον Μίτροβιτς το παιδομάζωμα το 1591: «Οι εν λόγω γενίτσαροι είναι κατά το πλείστον πρόσωπα εξανδραποδισθέντα ή τέκνα χριστιανών ζώντων… «Εκατοντάδες από αυτούς συναθροίζονται έκαστον τρίτο έτος μετά των αρρένων τέκνων τους ηλικίας 8,9 ή 10 ετών. Επί τόπου υπάρχουν ιατροί κρίνοντες την πνευματική ικανότητα εκάστου παιδιού… Όσα υπόσχονται περισσότερα αποστέλλονται στην υπηρεσία του Τούρκου σουλτάνου, τα άλλα στην υπηρεσία άλλων αξιωματούχων και τα λοιπά πωλούνται στην Ανατολή ή την Ασία. «Φυλάσσονται δε εκεί μέχρις της ηλικίας των 18 ή 20 ετών και ανατρέφονται με στερήσεις, πείνα… τα μεταχειρίζονται λίγο καλύτερα από σκύλους… Περί την ηλικία των 20 μεταφέρονται στην Κωνσταντινούπολη και τα δραστηριότερα καταγράφονταν ως γενίτσαροι και τάσσονταν υπό παλαιούς γενιτσάρους για να μάθουν να πολεμούν… Σε περίπτωση μάχης βαδίζουν στην πρωτοπορία… Από αυτούς προέρχονται οι ανδρειότεροι και αγριότεροι πολεμιστές των Τούρκων». Δεν κατέληγαν όμως όλα τα παιδιά γενίτσαροι. Τα πλέον κατάλληλα προορίζονταν για την άμεση υπηρεσία του σουλτάνου. Πολλά δε εξ’ αυτών έφτασαν σε πολύ υψηλά αξιώματα. Το “νεκρό” παιδί Η πρώτη ιστορική καταγραφή του παιδομαζώματος προέρχεται από τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ισίδωρο και χρονολογείται στο 1395. Ακόμα και ο όρος παιδομάζωμα πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1675. Προηγουμένως ονομαζόταν «γενιτσαριά». «Ανάθεμά σε, βασιλιά, και τρις ανάθεμα σε, με το κακό οπόκαμες, και το κακό που κάνεις. Στέλνεις, δένεις τους γέροντας, τους πρώτους τους παπάδες Να μάσης παιδομάζωμα, να κάμης γενιτσάρους. Κλαιν’ οι γοναίοι τα παιδιά, κ’ οι αδελφές τ’ αδέλφια, Κλαίγω κ’ εγώ και καίγομαι και όσο θα ζω θα κλαίγω. Πέρσι πήραν τον γιόκα μου, φέτο τον αδελφό μου». Αυτό ανέφερε σχετικό δημοτικό τραγούδι της εποχής. Όπως πάντα όμως υπήρχαν και οι καιροσκόποι, ή απλώς αυτοί που ήθελαν το παιδί τους να έχει καλύτερο μέλλον από τους ίδιους τους ραγιάδες γονείς. Αυτοί έδιναν πρόθυμα τα παιδιά τους. Ήταν όμως οι λίγοι. Για τους πολλούς η αρπαγή του παιδιού ισοδυναμούσε με θάνατο. Για αυτό μετά την αρπαγή τελούνταν η νεκρώσιμη ακολουθία του ζωντανού αλλά χαμένου για το έθνος, τους γονείς και την Ορθοδοξία παιδιού. Αναφέρει άλλο δημοτικό τραγούδι: “Φέρτε της χήρας το παιδί πού’ ναι γραμματισμένο. Και πάνε και τον έφεραν ‘πό μέσ’ άπ’ τ’ Άγιο Βήμα, με τα μαλλάκια ξέπλεγα, με το χαρτί στα χέρια. Πααίνει κι η μάνα του κοντά, κοντά παρακαλώντας Τι είν’ το κακό πού γίνηκε σε μένα την καημένη; Στην πρώτη τη γενιτσαριά πήραν τον αδερφό μου, στη δεύτερη τον άντρα μου και τώρα τον υιό μου”. Η γυναίκα μετά την αρπαγή του άντρας της ονομάζεται χήρα… Ήταν τέτοιος ο τρόμος των γονέων που σώζονται επιστολές Ελλήνων της Μικράς Ασίας που ζητούν από τους Ιππότες του Αγ. Ιωάννου στη Ρόδο να τους μεταφέρουν στα εδάφη τους για να σώσουν τα παιδιά τους. Παιδομάζωμα καταγράφεται για τελευταία φορά το 1705 στη Νάουσα. Απετράπη όμως λόγω εξέγερσης των κατοίκων. Η βασική αιτία κατάργησής του ήταν η εχθρότητα των Τούρκων που έβλεπαν εξισλαμισμένους έστω χριστιανούς να ανέρχονται στα ύπατα αξιώματα. Πηγή: History-point.gr Οι εξωγήινοι του Ρόσγουελ: 75 χρόνια μετά συνεχίζουν να αποτελούν από τα μεγαλύτερα μυστήρια20/8/2022
Η τρέλα για τους εξωγήινους στο Ρόσγουελ άναψε από μια σπίθα και εξελίχθηκε σε φρενίτιδα. Το ίδιο γρήγορα έσβησε όμως. Χρόνια μετά οι θεωρίες συνωμοσίας δεν λένε να κοπάσουν σχεδόν 75 χρόνια μετά. Δεν είχε βγει ακόμη καλά καλά ο ήλιος εκείνο το πρωινό της 3ης Ιουλίου του 1947 και ο Γουίλιαμ Μακ Μπρέιζελ, είχε ετοιμάσει ήδη το άλογο του. Το έβγαλε από τον στάβλο, το καβαλίκεψε, ίσιωσε το καουμπόικο καπέλο του και ξεκίνησε για την καθιερωμένη διαδρομή του στο αχανές ράντσο «Φόστερ» στο οποίο ήταν επιστάτης στο Ρόσγουελ του Νέου Μεξικού. Ο Γουίλιαμ θα περνούσε από κάθε σημείο που έπρεπε για να ελέγξει τα κοπάδια με τα γελάδια και να δει πως είχαν περάσει το προηγούμενο βράδυ. Ήταν ένα δύσκολο βράδυ εκείνο που πέρασε αφού όλη τη νύχτα έβρεχε και οι ισχυροί άνεμοι ήταν τρομακτικοί. Καθώς ίππευε αμέριμνος και με το ένα του χέρι έστριβε ένα τσιγάρο ενώ με το άλλο βαστούσε τα γκέμια, ύστερα από αρκετή ώρα κάτι παράξενο του κίνησε την περιέργεια. Με την άκρη του ματιού του είδε λίγο πιο πέρα το έδαφος σαν οργωμένο σε μια μακριά γραμμή και κάτι εξείχε από μέσα. Έστριψε τα γκέμια και πλησίασε. Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε κάτι συντρίμμια που δεν μπορούσε ακριβώς να αναγνωρίσει από τι προέρχονταν. Κατέβηκε από το άλογο του, έπιασε ένα από τα συντρίμμια, το έβαλε στη δερμάτινη τσάντα που είχε στην σέλα και συνέχισε το δρόμο του. Το βράδυ καθώς τα έπινε σε ένα μπαρ μαζί με τον καλύτερο του φίλο, του είπε τι είχε εντοπίσει. Ο φίλος του τον προέτρεψε να πάει αμέσως στην αστυνομία και να το αναφέρει. Όπως και έκανε. Ο βοηθός σερίφη Τζορτζ Γουίλκοξ που είχε βάρδια εκείνο το βράδυ αρχικά δεν πίστεψε τίποτε. Νόμιζε ότι ήταν άλλη μια πλάκα του Γουίλιαμ τον οποίο γνώριζε από παιδί. Όταν όμως εκείνος του έδειξε τι είχε μαζί του, ο Γουίλκοξ σοβάρεψε και αμέσως τηλεφώνησε στην κοντινότερη στρατιωτική βάση της περιοχής ζητώντας τον διοικητή. Ήταν η RAAF (Roswell Army Air Field) στην οποία έδρευε το 509 σμήνος βομβαρδιστικών. Σε λιγότερο από μια ώρα ολόκληρη η περιοχή που είχαν εντοπιστεί τα συντρίμμια μέσα στο ράντσο, είχε αποκλειστεί από πάνοπλους στρατιώτες, ενώ κοντά στον χώρο, κάποιοι επιστήμονες με ολόσωμες φόρμες, μάσκες και γάντια μάζευαν διάφορα αντικείμενα από το έδαφος. Κυκλοφορούσαν επίσης άνδρες με μαύρα κοστούμια που δεν μιλούσαν σε κανέναν παρά μόνον μεταξύ τους. ΑΤΙΑ Κανείς δεν γνώριζε περί τίνος επρόκειτο. Ήδη στην περιοχή άρχισαν να μιλάνε για πτώση ΑΤΙΑ (Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο). Η λέξη «UFO» εκείνες τις μέρες ακουγόταν συχνότερα από οποιαδήποτε άλλη στο Ρόσγουελ. Στις 8 Ιουλίου, όταν όλα τα συντρίμμια συγκεντρώθηκαν, η RAAF, δια του υπολοχαγού Γουόλτερ Χοτ, έβγαλε ένα δελτίο τύπου για το περιστατικό, το οποίο έβαλε φωτιά. Ανακοίνωσε ότι «ανέκτησε τα συντρίμμια ενός ιπτάμενου δίσκου σε ράντσο στο Ρόσγουελ». «Η έντονη φημολογία αναφορικά με τους ιπτάμενους δίσκους έγινε χθες πραγματικότητα, όταν ο υπεύθυνος αξιωματικός της 509ης Πτέρυγας Μάχης κατάφερε να αποκτήσει πρόσβαση σε έναν ιπτάμενο δίσκο», ανέφερε μεταξύ άλλων η ανακοίνωση. Η σπίθα δεν ήθελα και πολύ για να γίνει πυρκαγιά. Η περιοχή κατακλύστηκε από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και δημοσιογράφους εφημερίδων που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί και εάν πραγματικά αυτή ήταν η πρώτη επαφή με εξωγήινους. Στη φρενίτιδα που ακολούθησε ο στρατηγός διοικητής της «8th Air Force», την επόμενη μέρα απέσυρε την αρχική ανακοίνωση και με νέο ανακοινωθέν ανέφερε πως επρόκειτο για συντρίμμια ενός μετεωρολογικού μπαλονιού. Ήταν ένα μπαλόνι μεγάλου υψομέτρου (όχι σαν αυτά που γνωρίζουμε) το οποίο ανίχνευε ηχητικά κύματα για ενδεχόμενες σοβιετικές πυρηνικές εκρήξεις. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμασταν ήδη στην εξώπορτα αυτού που σε λίγους μήνες θα ονομαζόταν «Ψυχρός Πόλεμος». Αυτομάτως το ενδιαφέρον έσβησε με την ίδια ταχύτητα που είχε ανάψει για μερικές ώρες. Οι κάμερες έφυγαν για άλλα πιο ενδιαφέροντα θέματα, η ζωή στο Ρόσγουελ επέστρεψε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς και ο επιστάτης Γουίλιαμ Μπρέιζερ θα καβαλούσε το άλογο του για όλα τα επόμενα πρωινά για να κοιτάζει εάν τα γελάδια ήταν καλά. Ένα ξεχασμένο μυστικό Είχαν περάσει 31 χρόνια και ο κόσμος είχε ξεχάσει το περιστατικό στο Ρόσγουελ το 1947. Τότε το 1978, ο πρώην πυρηνικός φυσικός και συγγραφέας ΑΤΙΑ και εξωγήινων Στάντον Φρίντμαν κάλεσε τους εκπρόσωπους του τύπου σε μια συνέντευξη που θα αποκάλυπτε πολλά. Δίπλα του καθόταν ο απόστρατος ταγματάρχης Τζέσε Μάρσελ ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας που το 1947 ανέκτησε και συγκέντρωσε όλα τα συντρίμμια από το ράντσο. Ο Μάρσελ είπε ότι ο στρατός τότε, είχε συγκαλύψει την ανάκτηση ενός εξωγήινου σκάφους. Τον Φεβρουάριο του 1980, η εφημερίδα The National Enquirer έκανε συνέντευξη με τον Μάρσελ που επέμεινε στα όσα είχε πει, προσελκύοντας εθνική και παγκόσμια προσοχή για το συμβάν του Ρόσγουελ. Ξανά φρενίτιδα για τους εξωγήινους. Από παντού άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια, ξεχασμένες μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν το γεγονός, νέες αποκαλύψεις και «θαμμένες» αναφορές του στρατού. Πλέον άρχισαν να μιλούν για 11 τοποθεσίες που εκείνο το βράδυ έπεσαν ΑΤΙΑ, ενώ άρχισε να γίνεται λόγος για εκφοβισμούς τότε το 1947, αυτόπτων μαρτύρων να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Η επίσημη κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν μπορούσε άλλο να κρατήσει το θέμα «χαμηλά». Η υπόθεση έφτασε μέχρι και το Κογκρέσο. Μάλιστα το «Κυβερνητικό Γραφείο Λογοδοσίας» ξεκίνησε διερεύνηση και οδήγησε το «Γραφείο της Γραμματείας Πολεμικής Αεροπορίας» (SECAF) να διεξάγει δική της εσωτερική έρευνα. Το αποτέλεσμα περιλήφθηκε σε δύο αναφορές. Η πρώτη, με χρονολογία έκδοσης 1995, κατέληγε ότι το ανακτηθέν – το 1947 – υλικό ήταν πιθανώς συντρίμμια ενός μυστικού κυβερνητικού προγράμματος με την ονομασία «Project Mogul». Η δεύτερη αναφορά, με χρονολογία έκδοσης 1997, κατέληγε ότι οι αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων εξωγήινων όντων πιθανώς προέρχονταν από ακουσίως ταραγμένες αναμνήσεις στρατιωτικών ατυχημάτων κατά τα οποία προσωπικό είχε τραυματιστεί ή σκοτωθεί. Σε ότι αφορά στην ανάκτηση ανθρωπόμορφων ομοιωμάτων (εξωγήινων) αυτό οφείλεται στη διεξαγωγή στρατιωτικών προγραμμάτων όπως το πρόγραμμα «High Dive» το οποίο έλαβε χώρα την δεκαετία του ’50 καθώς επίσης και σε φάρσες από διάφορους μάρτυρες και υποστηρικτές των ΑΤΙΑ. Θεωρίες συνωμοσίας Ποτέ δεν αποδείχτηκε κάτι σχετικά με το Ρόσγουελ και τους εξωγήινους. Όλες οι αναφορές όσων πιστεύουν σε ΑΤΙΑ δεν έχουν να κάνουν με αποδείξεις αλλά με εικασίες και φήμες. Από το γεγονός ότι οι στρατιώτες κουβαλούσαν παιδικά φέρετρα για να βάλουν μέσα τα μικροκαμωμένα σώματα των νεκρών εξωγήινων που έπεσαν στο Ρόσγουελ. Μέχρι ότι κάποιοι εξωγήινοι ήταν ζωντανοί και σε αυτούς έγιναν πειράματα σε μυστικές τοποθεσίες, πολλά μέτρα μέσα στη γη. Ένα βίντεο που κυκλοφόρησε και έκανε μεγάλο πάταγο το οποίο δείχνει το πτώμα ενός εξωγήινου επάνω σε ένα χειρουργικό κρεβάτι και έναν άνδρα με στολή να του κάνει νεκροψία, αποδείχτηκε ότι ήταν πλαστό. Μια άλλη θεωρία που αγαπήθηκε πολύ από τους συνωμοσιολόγους ήταν πως στον ουρανό του Ρόσγουελ εκείνο το βράδυ του Ιουλίου, συγκρούστηκαν δυο αεροσκάφη μιας φυλής εξωγήινων που ονομάζεται «Γκρι». Αυτή η φυλή μελετά την συμπεριφορά των ανθρώπων και θέλει να τους χρησιμοποιήσει σαν πειραματόζωα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με βάση την ιστορία της πόλης, παρουσιάζει η επίσκεψη στο τοπικό μουσείο. Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να δει τα γεγονότα του Ρόζγουελ σε χρονολογική σειρά, ξεκινώντας με εκθέματα εφημερίδων αλλά και έγγραφα ανθρώπων που υποστήριξαν προσωπική επαφή με εξωγήινους. Παρατηρώντας όλα τα εκθέματα του μουσείου, μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί οι ιστορίες γύρω από το συμβάν είναι τόσο αντικρουόμενες και οι πληροφορίες συγκεχυμένες: Τα εκθέματα παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο που μπλέκουν την πραγματικότητα με τη φαντασία. Μεταξύ των εκθεμάτων θα δει κάποιος πολλά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν σε ντοκιμαντέρ ή ταινίες φαντασίας σχετικά με το περιστατικό. Ο βασιλιάς του rock 'n' roll είχε ένα τραγικό και αμφιλεγόμενο τέλος. Η οικογένειά του και οι συνεργάτες του κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να κρατήσουν τις πιο άθλιες λεπτομέρειες της ζωής του ιδιωτικές. «Ο Έλβις Πρίσλεϊ είναι η μεγαλύτερη πολιτιστική δύναμη του 20ου αιώνα», δήλωσε ο διάσημος συνθέτης και μαέστρος Λέοναρντ Μπερνστάιν σε δημοσιογράφο του TIME στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Όταν ο δημοσιογράφος φάνηκε σκεπτικός με την απάντηση σχετικά με την πολιτιστική επιρροή και ανέφερε ονόματα άλλων θρυλικών καλλιτεχνών, όπως ο Πικάσο για παράδειγμα, ο Μπερνστάιν απλώς επανέλαβε: «Όχι, είναι ο Έλβις». Σαράντα πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του εμβληματικού καλλιτέχνη -με 108 επιτυχίες στο Billboard Hot 100, 129 άλμπουμ με υψηλά ποσοστά στα charts και 67 εβδομάδες συνολικά στην κορυφή των charts στο ενεργητικό του- η διαπίστωση του Μπερντάιν είναι κάτι με το οποίο δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Η νέα βιογραφική ταινία του Baz Luhrman, με τίτλο «Elvis» και πρωταγωνιστές τον Austin Butler και τον Tom Hanks κάνει μια αναδρομή σε όλη του τη ζωή αλλά αφήνει θολό το τραγικό τέλος του ροκ σταρ -το ίδιο που έχουν κάνει στο παρελθόν κι άλλες ταινίες-, αφήνοντας όμως ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι ο μάνατζέρ του, o συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ αλλά και ο ίδιος ο πατέρας του Έλβις απομυζούσαν από τη δύναμή του, τη φήμη του και τα χρήματα που κέρδιζαν από αυτόν, με κάθε τρόπο. Πότε πέθανε ο Elvis; Γεννημένος στο Τούπελο του Μισισιπή στις 8 Ιανουαρίου 1935, ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ έμελλε να γίνει ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους μουσικούς στον κόσμο μέχρι να πεθάνει στη φημισμένη έπαυλή του στο Μέμφις, τη Γκρέισλαντ, στις 16 Αυγούστου 1977, σε ηλικία 42 ετών. Εκείνο το απόγευμα ο τραγουδιστής βρέθηκε από τη φίλη του, Τζίντζερ Όλντεν, να κείτεται αναίσθητος στο πάτωμα του μπάνιου της κύριας σουίτας. Ο Έλβις μεταφέρθηκε γρήγορα με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Baptist Memorial Hospital και, αφού οι προσπάθειες να τον επαναφέρουν στη ζωή απέτυχαν διαπιστώθηκε ο θάνατός του, στις 3:30 το μεσημέρι. Τι προκάλεσε τον θάνατό του; Αν και η πραγματική αιτία θανάτου του Έλβις φαίνεται να ήταν η καρδιακή ανεπάρκεια, το καρδιακό επεισόδιο θεωρείται πλέον αποτέλεσμα της μακροχρόνιας και σοβαρής κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών από τον ροκ σταρ. Όπως πολλοί καλλιτέχνες της εποχής, ο Έλβις ήταν βαρύς χρήστης πολλών συνταγογραφούμενων φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένων οπιούχων, βαρβιτουρικών και ηρεμιστικών. Η τοξικολογική ανάλυση του αίματος του καλλιτέχνη, η οποία βγήκε αρκετές εβδομάδες μετά το θάνατό του, φέρεται να έδειξε υψηλές δόσεις των οπιούχων Dilaudid, Percodan και Demerol, καθώς και Quaaludes και κωδεΐνη, μεταξύ άλλων. Στα χρόνια που ακολούθησαν το θάνατό του, το όνομα του γιατρού του Έλβις στο Μέμφις, του Δρ. Τζορτζ Νικόπουλος ή αλλιώς «Δρ. Νικ», εμπλέκεται στο θάνατο του τραγουδιστή. Το 1980, η ιατρική άδεια του Νικόπουλου, ο οποίος ανέλαβε τη θεραπεία του σταρ το 1967, ανεστάλη από την πολιτεία του Τενεσί για τρεις μήνες, επειδή συνταγογραφούσε και χορηγούσε αδιακρίτως ελεγχόμενες ουσίες. Σύμφωνα με τις κατηγορίες, κατά τους τελευταίους 20 μήνες της ζωής του Έλβις, ο σταρ είχε συνταγογραφήσει πάνω από 12.000 χάπια και άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα και κουβαλούσε μαζί του τρεις βαλίτσες από αυτά όταν ταξίδευε. (Ως εξήγηση για τον όγκο, ο Νικόπουλος υποστήριξε ότι τα φάρμακα αυτά προορίζονταν για χρήση από όλη τη συνοδεία του Έλβις). Ο Νικόπουλος κατέθεσε αργότερα ότι έδινε στον Έλβις όποια φάρμακα του ζητούσε, διότι αν δεν το έκανε, ο σταρ απλώς θα τα έπαιρνε από άλλον συνταγογράφο ή ενδεχομένως θα στρεφόταν στα ναρκωτικά του δρόμου. Τον Νοέμβριο του 1981, ο Νικόπουλος κατηγορήθηκε για 11 κακουργήματα για υπερσυνταγογράφηση φαρμάκων, αλλά αθωώθηκε. Διατήρησε την ιατρική του άδεια μέχρι το 1995, όταν αυτή ανεστάλη οριστικά από το Συμβούλιο Ιατρικών Εξετάσεων του Τενεσί. Γιατί υπάρχει διαμάχη γύρω από το θάνατο του Έλβις; Ενώ η χρήση ναρκωτικών από τον Έλβις (μία συνήθεια που μοιραζόταν με πολλούς διάσημους καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Τζόνι Κας και ο Τζέρι Λι Λιούις) είναι σήμερα κοινή γνώση, κατά τη στιγμή του θανάτου του, ο Έλβις, η οικογένειά του και οι συνεργάτες του κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να κρατήσουν τις πιο άθλιες λεπτομέρειες της ζωής του ιδιωτικές. Αμέσως μετά το θάνατο του τραγουδιστή, η οικογένειά του ζήτησε ιδιωτική αυτοψία για να προσδιοριστεί η αιτία θανάτου. Ο επικεφαλής ιατροδικαστής του Τενεσί, Τζέρι Φρανσίσκο, δημοσίευσε το επίσημο πιστοποιητικό θανάτου του σταρ λίγες ημέρες αργότερα, αναφέροντας ως αιτία ένα στεφανιαίο πρόβλημα που δεν σχετιζόταν με τα ναρκωτικά. «Ο Έλβις Πρίσλεϊ πέθανε από καρδιακή νόσο και τα συνταγογραφούμενα φάρμακα που βρέθηκαν στο αίμα του δεν ήταν παράγοντας που συνέβαλε», δήλωσε τότε ο Φρανσίσκο στο American Medical News. «Αν δεν υπήρχαν αυτά τα φάρμακα, και πάλι θα είχε πεθάνει». Αρκετοί από τους άλλους παθολόγους που συμμετείχαν στη νεκροψία θα ασκήσουν στη συνέχεια κριτική στην τακτική του Φρανσίσκο (προφανώς ευνοούσε την ιδιωτική ζωή της οικογένειας με την ανακοίνωσή του) και στο συμπέρασμά του. Πολλοί εμπλεκόμενοι γιατροί φέρεται να υποστήριξαν ότι η αιτία θανάτου του μουσικού θα έπρεπε να αποδοθεί σε τοξικό συνδυασμό φαρμακευτικών ουσιών. Με το αίτημα της αυτοψίας να προέρχεται απευθείας από την οικογένεια και όχι κατόπιν εντολής της πολιτείας, τα πλήρη ευρήματα σφραγίστηκαν μετά τη διαδικασία. Πολλαπλές προσπάθειες έγιναν με την πάροδο των ετών για την αποσφράγιση των εγγράφων, και το 1993, με την επανέναρξη της έρευνας για τον θάνατο του Έλβις, κατάφεραν να δοθούν στη δημοσιότητα οι σημειώσεις του γιατρού, αλλά όχι η ίδια η αυτοψία. Συμπτωματικά η Ballantine Books εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Elvis: What Happened?» του Steve Dunleavy, που περιλαμβάνει ιστορίες από τρεις πρώην σωματοφύλακες του σταρ, μόλις δύο εβδομάδες πριν από το θάνατο του σταρ. Το βιβλίο έκανε το ντεμπούτο του με ελάχιστες φανφάρες και έγινε γνωστό μόνο όταν οι δημοσιογράφοι και το κοινό άρχισαν να δυσφημούν τον Dunleavy, έναν πρώην δημοσιογράφο σκανδαλοθηρικής εφημερίδας, για τους ισχυρισμούς του σχετικά με τη χρήση ναρκωτικών και τα γλέντια του Έλβις. Μόνο σχεδόν δύο χρόνια μετά το θάνατο του Έλβις άρχισε να γίνεται σοβαρή αναφορά στην πιθανότητα σύνδεσης με τα ναρκωτικά. Κανείς όμως δεν έχει πει την αλήθεια ακόμα για το ρόλο που έπαιξε η οικογένειά του, ο μάνατζέρ του και για το πώς αισθανόταν ο ίδιος ο Έλβις, «σαν φυλακισμένος σε χρυσό κλουβί» όπως είχε δηλώσει δημόσια. (in.gr) Photos: Public Domain Κύπρος 1974: Οι ανομολόγητοι βιασμοί της τουρκικής εισβολής, οι εκτρώσεις και η θυματοποίηση15/8/2022
Μαρτυρίες και ντοκουμέντα από Ελληνοκύπριες που έπεσαν θύματα βιασμού στην τουρκική εισβολή το 1974. Μια δημοσιογραφική έρευνα του Λουκιανού Λυρίτσα με αφορμή την επέτειο της επιχείρησης Αττίλας ΙΙ στην Κύπρο. «Μας βάλανε σε αίθουσα του σχολείου στη Βώνη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Εκεί έμπαιναν όποτε ήθελαν, διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να φαίνομαι γριά αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Έβγαινα έξω μόνο όταν πήγαινα τουαλέτα. Ήμουν συνέχεια τυλιγμένη με ένα πάπλωμα και καθόντουσαν όλα τα πιτσιρίκια από πάνω μου για να μην με τραβάνε συνέχεια και να με βιάζουν οι Τούρκοι. Αυτό κράτησε τρεις μήνες, πριν έρθει ο Ερυθρός Σταυρός». Πρόκειται για μία από τις λιγοστές μαρτυρίες γυναικών θυμάτων βιασμού κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, που δημοσιεύτηκαν από κυπριακά Μέσα Ενημέρωσης (Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, 2016) σπάζοντας τη σιωπή που επικρατούσε για χρόνια γύρω από το θέμα. Το έγκλημα που περιγράφεται συνέβη στο κατεχόμενο χωριό Βώνη στην επαρχία Λευκωσίας, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί από τον τουρκικό στρατό ως στρατόπεδο κράτησης γυναικόπαιδων. Τέτοιου τύπου στρατόπεδα είχαν δημιουργηθεί επίσης στα χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου Βιτσάδα, Μαραθόβουνο και Γύψου και εκεί, σύμφωνα με μαρτυρίες, διαπράχθηκαν συστηματικοί βιασμοί από τον τουρκικό στρατό. Οι γυναίκες απελευθερώνονταν κατά διαστήματα μετά τη συμφωνία για κατάπαυση του πυρός της 16ης Αυγούστου του 1974. Η απελευθέρωσή τους διήρκεσε μέχρι και τα μέσα Οκτωβρίου εκείνου του έτους. Φτάνοντας στις ελεύθερες περιοχές, όπως όλοι οι εγκλωβισμένοι εκείνης της περιόδου, οι γυναίκες καλούνταν να δώσουν καταθέσεις είτε σε κρατικούς λειτουργούς είτε στον Ερυθρό Σταυρό για τις εμπειρίες τους. Πολλές από εκείνες τις καταθέσεις εγκλωβισμένων επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν χρόνια μετά για τον εντοπισμό αγνοουμένων Ελληνοκυπρίων που θανατώθηκαν κατά την προέλαση του τουρκικού στρατού. Για τις γυναίκες του πολέμου, εκείνες που έπεσαν θύματα βιασμού, η ομολογία του τραύματος κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν, αφού θα σήμαινε εξοστρακισμό τους από το κοινωνικό περιβάλλον της αγροτικής τότε Κύπρου και επιπλέον αποκλεισμό τους από τη δυνατότητα να παντρευτούν. Ως εκ τούτου, πολλές ήταν αυτές που ούτε καν στις καταθέσεις τους στον Ερυθρό Σταύρο δεν παραδέχτηκαν τα δεινά τους. Παρά ταύτα πολλές ομολόγησαν και μαζί με τις εξ ακοής μαρτυρίες, οι γυναίκες θύματα του πολέμου υπολογίζονται σήμερα σε τριψήφιους αριθμούς. Μαζικές εκτρώσεις Εκατοντάδες ήταν και οι εκτρώσεις που μαζικά διενεργήθηκαν το δεύτερο μισό του 1974 στην Κύπρο. Σύμφωνα με μαρτυρίες γιατρών οι οποίες καταγράφονται στο βιβλίο του Χρύσανθου Χρυσάνθου «Ο άλλος πόλεμος των γιατρών το 1974», εκατοντάδες βάναυσα κακοποιημένες γυναίκες έμειναν έγκυες και χρειάστηκε να ψηφιστεί ειδική νομοθεσία προκειμένου να μπορέσουν να διακόψουν την εγκυμοσύνη τους. Πολλές αμβλώσεις έγιναν σε ιδιωτικές κλινικές, αρκετές στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, ενώ λόγω της πληρότητας του εν λόγω νοσοκομείου από τους τραυματίες του πολέμου, πολλές εκτρώσεις αναλήφθηκαν από γιατρούς στα νοσοκομεία των Αγγλικών Βάσεων σε Δεκέλεια και Ακρωτήρι. Προηγουμένως, πολλές άλλες γυναίκες είχαν αποβάλει με τη χρήση φαρμάκων διακοπής κύησης, τα οποία τους διένειμε ο Ερυθρός Σταυρός ενόσω βρίσκονταν ακόμα στα στρατόπεδα κράτησης του τουρκικού στρατού, γεγονός που επιτρέπει το συμπέρασμα ότι οι βιαιότητες των τούρκων στρατιωτών ήταν γνωστές πριν ακόμα την απελευθέρωση των γυναικών-αιχμαλώτων. Σημειώνεται ότι προκειμένου να διευκολυνθεί η διαδικασία των μαζικών αμβλώσεων, ακόμα και η Εκκλησία της Κύπρου είχε συναινέσει διά της ανοχής της στην τροποποίηση της νομοθεσίας το 1974, ούτως ώστε οι εκτρώσεις εκείνης της περιόδου να καταστούν νόμιμες. Θυματοποίηση ξανά Ο γολγοθάς πολλών γυναικών θυμάτων του πολέμου, δεν σταμάτησε ούτε στην ασφάλεια των περιοχών που μετά την λήξη των εχθροπραξιών ήλεγχε η Κυπριακή Δημοκρατία. Εντός της ελληνοκυπριακής κοινότητας οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίστηκαν σε πολλές περιπτώσεις ως ατιμασμένες. Ενδεικτικές του κοινωνικού στίγματος που τις συνόδευε μετά τον τερματισμό του πολέμου είναι μαρτυρίες που συγκέντρωσε η τέως βουλεύτρια του ΑΚΕΛ Σκεύη Κουκουμά, η οποία ήταν η πρώτη πολιτικός που ήγειρε το 2015 εντός του κοινοβουλίου το ζήτημα της υποχρέωσης του κράτους για πολιτική μέριμνα και στήριξη αυτών των γυναικών. Μιλώντας στην DW, η κ. Κουκουμά αναφέρεται στις περιπτώσεις γυναικών που εγκαταλείφθηκαν από τους συζύγους τους αλλά και από τις ίδιες τις οικογένειες τους, αμέσως μετά την διαπίστωση του βιασμού τους. Το φαινόμενο της εγκατάλειψης κακοποιημένων γυναικών στιγμάτισε εξάλλου και σε ένα από τα γνωστότερα ποιήματά του ο ποιητής Παντελής Μηχανικός. Στο “Ίτε” ο Ελληνοκύπριος ποιητής γράφει το 1975: “Και τι περιμένεις από ανθρώπους / που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους / και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους. / Απαθώς / τότε / κι απαθώς / σήμερα / ζητάνε απλώς / διαζύγιο…” Η κ. Κουκουμά τονίζει πάντως ότι η πλειοψηφία των βιασθεισών γυναικών αποκρύπτει μέχρι και σήμερα το τραυματικό βίωμα ενώ πολλές οικογένειες κρατούν τα γεγονότα του ‘74 θαμμένα ως οικογενειακό μυστικό. Πολλές είναι εξάλλου και οι γυναίκες που υπό το βάρος του κοινωνικού στίγματος εγκατέλειψαν την Κύπρο. Συζήτηση 41 χρόνια μέτα Το δράμα γυναικών που έπεσαν θύματα βιασμών κατά την τουρκική εισβολή αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά από την κυπριακή πολιτεία το 2015, οπότε και αποφασίστηκε η παραχώρηση επιδόματος ύψους χιλίων ευρώ μηνιαίως σε γυναίκες που θα θεωρούνταν «παθούσες της τουρκικής εισβολής» σύμφωνα με τον «περί παθόντων νόμο». Η κρατική φροντίδα σε αυτές τις γυναίκες πάντως δεν έφτασε χωρίς την υποβολή τους σε μια ακόμα δοκιμασία. Ενδεικτικά, λίγο πριν την υλοποίηση της απόφασης από το Υπουργείο Εργασίας, ζητήθηκαν αποδεικτικά στοιχεία ότι πράγματι οι γυναίκες που αιτούνταν επιδόματος είχαν πέσει θύματα βιασμού. Τέτοια στοιχεία θα ήταν μόνο βεβαιώσεις των καταθέσεων των γυναικών αυτών στον Ερυθρό Σταυρό το 1974. Η απαίτηση του κράτους τελικά αποσύρθηκε χάρη στην παρέμβαση της τότε βουλεύτριας του ΑΚΕΛ Σκεύης Κουκουμά, η οποία ανέλαβε η ίδια την συγκέντρωση αιτήσεων από βιασθείσες γυναίκες, και της αποθανούσας Υπουργού Εργασίας Ζέτας Αιμιλιανίδου που παρέκαμψε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Μιλώντας σήμερα στην DW, ως γενική γραμματέας πλέον του Γυναικείου Κινήματος ΠΟΓΟ, η κ Κουκουμά εξήγησε πως εξακολουθεί να βοηθά γυναίκες θύματα στη διαδικασία υποβολής αίτησης για λήψη επιδόματος. Σήμερα το επίδομα στήριξης λαμβάνουν συνολικά 76 γυναίκες, την ώρα που μαρτυρίες που φτάνουν συνέχεια, καταδεικνύουν ότι τα θύματα των σεξουαλικών εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν στην Κύπρο κατά την τουρκική εισβολή, είναι κατά πολλές εκατοντάδες περισσότερα. 14 Αυγούστου του 1996 ο Σολωμός Σολωμού πέφτει νεκρός από τις σφαίρες Τούρκων ... Ήταν την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ που δολοφονήθηκε τρεις μέρες πριν κατά τη διάρκεια αντικατοχικής διαδήλωσης στην περιοχή της νεκρής ζώνης. «Πηγαίνω να κατεβάσω το πανί» Στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του Tάσου Iσαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. «Εγώ πηγαίνω να κατεβάσω το πανί», λέει ο Σολωμού. «Που πας ρε μαλάκα. Γύρνα πίσω. Θα σου ρίξουν….» του λένε οι υπόλοιποι. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ο Σολωμού σκαρφαλώνει στον ιστό. Ακούγονται τρεις πυροβολισμοί και ο Σολωμός αγκαλιάζοντας τον ιστό γλιστράει στο έδαφος πνιγμένος στο αίμα. Συνεχίσουν να ακούγονται πυροβολισμοί και το πλήθος πέφτει στο χώμα. Τραυματίστηκαν 11 άτομα μεταξύ των οποίων και στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ. H σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Δεν έχει λογοδοτήσει κανείς μέχρι και σήμερα Σύμφωνα με τις Ελληνοκυπριακές αρχές, ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, υπουργός του ψευδοκράτους και πράκτορας των Tουρκικών μυστικών Δυνάμεων. Ομάδα ανακριτών του Αρχηγείου Αστυνομίας και της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμόχωστου, μετά από συντονισμένες εξετάσεις, εντόπισαν τους δράστες εναντίον των οποίων εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης. Το υλικό που εξασφαλίσθηκε χρησιμοποιήθηκε για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκίας. Σήμερα, 26 χρόνια μετά, δεν έχει γίνει καμία σύλληψη! Με το τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη… Η αυτοθυσία του Σολωμού Σολωμού ενέπνευσε πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες. Ο Διονύσης Σαββόπουλος τού αφιέρωσε ένα παλιότερο τραγούδι του, την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», ο Στέλιος Ρόκκος έγραψε τη μουσική για το τραγούδι «Για τον Σολωμό Σολωμού» σε στίχους Νίκου Γρίτση και ο Νότης Σφακιανάκης τραγούδησε το «Ήταν τρελός», σε στίχους Χρήστου Κρετσόβαλη και μουσική Βασίλη Δήμα. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, οι στίχοι που έγραψε ο στιχουργός Άλκης Αλκαίος για το τραγούδι «Πάντα γελαστοί», που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και τραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος: Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Ο Διεθνής Κατάλογος της UNESCO «Μνήμη του Κόσμου» συμπεριλαμβάνει πλέον και τον πάπυρο του Δερβενίου. Το αρχαιότερο αναγνώσιμο βιβλίο της Ευρώπης. Ο πάπυρος του Δερβενίου είναι ο πρώτος πάπυρος που βρέθηκε σε ελληνικό έδαφος και ο αρχαιότερος αναγνώσιμος πάπυρος της Ευρώπης. Ανακαλύφθηκε το 1962 μέσα σε έναν απανθρακωμένο τάφο στο Δερβένι (Derveni, Macedonia in Northern Greece), στη θέση που βρισκόταν η αρχαία πόλη Λητή. Ο τάφος κατασκευάστηκε το 330 π.Χ περίπου και ήταν η τελευταία κατοικία ενός σπουδαίου πολεμιστή που είχε ίσως συνοδεύσει τον Μ. Αλέξανδρο στις εκστρατείες του. Ανάμεσα στα πολλά, κατεστραμμένα από τη νεκρική πυρά κτερίσματα βρέθηκε και ο πάπυρος. Η διάσωσή του ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα για την εποχή εκείνη, αλλά ευτυχώς το ανέλαβε ο έμπειρος συντηρητής Α. Fackelmann, ο οποίος, όχι μόνο τον διέσωσε, αλλά και τον ξεδίπλωσε. Για καλή μας τύχη, ο πάπυρος αποξηράθηκε από την φωτιά κι έτσι προφυλάχθηκε από την υγρασία του εδάφους. Οι Έλληνες καθηγητές που μελέτησαν το «βιβλίο», κατέληξαν στο συμπέρασμα πως είναι μία αντιγραφή του 3ου αιώνα ενός κειμένου της εποχής του Σωκράτη. Ο συγγραφέας σχολιάζει έναν ορφικό μύθο που περιγράφει τη γένεση του κόσμου, αλλά τον ερμηνεύει μ’ έναν αντισυμβατικό τρόπο. Ισχυρίζεται πως οι θεοί δεν είναι πράγματι θεοί, αλλά συμβολίζουν τα στοιχεία της φύσης. Και όχι μόνο οι θεοί, αλλά και οι τόποι και τα περιστατικά, όλα είναι αλληγορίες και πρέπει να ερμηνευθούν σωστά για να έχουν κάποια αξία. Το επιχείρημά του είναι πως «…ο Ορφέας δεν ήθελε να τους πει ελκυστικά αινίγματα αλλά κοσμοϊστορικά πράγματα μέσα από αινίγματα…» (στήλη 7) Λέει, για παράδειγμα, πως ο Όλυμπος του μύθου δεν είναι το αληθινό βουνό, αλλά μία αλληγορία για τον χρόνο. Ο αέρας συμβολίζει τον νου και ταυτίζεται με τον θεό. Η θεότητα αυτή είναι ο Νους των πάντων, η μοναδική θεότητα που υπάρχει. Όλοι οι άλλοι «νομιζόμενοι» θεοί είναι απλώς ένας τρόπος να γίνουν κατανοητές οι διάφορες εκφάνσεις του Νου. Αντανακλώντας απόψεις του Φερεκύδη, του Εμπεδοκλή, του Αναξαγόρα και του Δημόκριτου, ο συγγραφέας του παπύρου εξηγεί πως ο Νους αυτός, που οι άνθρωποι ονόμασαν Δία, δεν έφτιαξε τον κόσμο από το μηδέν. Ο κόσμος αποτελείται από μικροσκοπικά σωματίδια τα οποία υπήρχαν πάντα, αλλά σε χαώδη κατάσταση, και ο Νους σχημάτισε από αυτά τα έμψυχα και άψυχα υλικά σώματα. Όσο για τις Ευμενίδες και τις Ερινύες, στις οποίες κάνουν σπονδές οι πιστοί για την καλή τύχη των αγαπημένων τους νεκρών, δεν είναι θεότητες, αλλά οι ψυχές των νεκρών. Η ερμηνεία αυτή είναι γνωστή ήδη από τον 6ο αι. π.Κ.Χ όταν ο φιλόσοφος Θεαγένης από το Ρήγιο (Ρηγίνος) έκανε πρώτος τη σύνδεση των Ολυμπίων θεών με τη φυσική φιλοσοφία. Έλεγε πως ο Ποσειδώνας είναι το νερό, η Ήρα είναι ο αέρας, ο Απόλλων είναι η φωτιά κ.τ.λ. Στα τέλη του 5ου αιώνα, φαίνεται πως ανάμεσα στους ορφικούς, αυτή η τάση είχε κερδίσει έδαφος και δύο αιώνες αργότερα είχε ακόμα οπαδούς. Ένας από αυτούς ήταν ο νεκρός πολεμιστής του Δερβενίου. Στο «βιβλίο» του, ο ιερουργός παρουσιάζει τις σωστές τελετουργίες που πρέπει να τελέσει ο μύστης, ώστε να εξασφαλίσει ευτυχία στον Άλλον Κόσμο. https://www.vimeo.com/500876670 Αυτή, ισχυρίζεται, είναι η μόνη αλήθεια. Είναι σχεδόν βέβαιο πως ήταν ένας από τους περιπλανώμενους «Ορφεοτελεστές» για τους οποίους γράφει ο Πλάτων: «… και μάτσο αραδιάζουν βιβλία του Μουσαίου και του Ορφέα, των απογόνων – όπως λένε – των Μουσών και της Σελήνης. Αυτά χρησιμοποιούν στις ιερουργίες, και όχι μόνο ιδιώτες, αλλά και πόλεις ολόκληρες πείθουν πως για όσους έχουν αδικήσει και ζουν ακόμα, υπάρχει καθαρμός κι εξαγνισμός μέσω θυσιών και χαρούμενων γιορτών. Όπως υπάρχουν και οι λεγόμενες τελετές και για όσους έχουν πεθάνει, οι οποίες μας απαλλάσσουν από τα δεινά του Άλλου Κόσμου· αυτοί όμως που δεν έπραξαν το τελετουργικό, μεγάλες συμφορές τους περιμένουν» (Πολιτεία 365a). Μπορεί ο άγνωστος συγγραφέας του παπύρου μας να ήταν αγύρτης, όπως πιστεύει ο Πλάτων. Ποιος μας βεβαιώνει όμως πως δεν ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, που κατανοήσει εις βάθος εκείνο που οι πολλοί αγνοούσαν; Ίσως, κάποια άλλη ανακάλυψη στο μέλλον να φωτίσει περισσότερο τον σκοτεινό κόσμο των ορφικών μυστηρίων. Έως τότε μπορούμε να αφήσουμε τη φαντασία μας να καλπάσει και να χαρούμε που το αρχαιότερο αναγνώσιμο «βιβλίο» της Ευρώπης, βρίσκεται σε καλά χέρια. Ο πάπυρος ανήκει στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Την ιστορία αγάπης ενός γκέι ζευγαριού φαίνεται να κρύβει ο Τιτανικός. Ας ξεκαθαρίσουμε εκ των προτέρων: Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα αν ο Άρτσιμπαλντ Μπατ και ο Φράνσις Ντέιβις Μιλέτ ήταν ομοφυλόφιλοι ή αν είχαν ρομαντική σχέση. Στην εποχή και την κοινωνία που ζούσαν, αν κάτι τέτοιο γινόταν γνωστό θα κατέστρεφε τη ζωή και των δύο. Ξέρουμε όμως κάποια πράγματα για τη ζωή τους. Ο Μπατ δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο Μιλέτ αποξενώθηκε από τη γυναίκα του και είχε προηγούμενη σχέση με έναν άντρα. Ο Μπατ και ο Μίλετ ζούσαν μαζί σε μια έπαυλη σε μια γειτονιά της Ουάσιγκτον, όπου έκαναν πάρτι για την ελίτ της πόλης – συμπεριλαμβανομένου του αφεντικού του Μπατ, του Προέδρου Γουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ. Και τις εβδομάδες πριν πεθάνουν στον Τιτανικό, έκαναν διακοπές μαζί στην Ευρώπη. Είχαν ρομαντική σχέση μεταξύ τους; «Η διαρκής συνεργασία του Μπατ και του Μιλέτ ήταν μια πρώιμη περίπτωση του «Μη ρωτάς, μην πεις»», έγραψε το 2012 ο ιστορικός Richard Davenport-Hines, αναφερόμενος στην πολιτική που κάποτε απαιτούσε από τα γκέι μέλη του στρατού να διατηρήσουν το μυστικό της σεξουαλικότητας. Μια σελίδα της Υπηρεσίας Εθνικού Πάρκου για το μνημείο του Λευκού Οίκου προς τιμήν τους λέει ότι «πιστεύονταν ευρέως ότι είχαν ρομαντική σχέση μεταξύ τους». Ο Μιλέτ ήταν ο μεγαλύτερος από τους δύο, γεννημένος σε μια ευκατάστατη οικογένεια στη Μασαχουσέτη το 1848. Ως έφηβος κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, υπηρέτησε ως βοηθός του χειρουργού πατέρα του. Σπούδασε τέχνη στο Χάρβαρντ και στη συνέχεια εργάστηκε ως ρεπόρτερ καθώς ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Κέρδισε την αναγνώριση για τις τοιχογραφίες του σε σχολή τέχνης στο Βέλγιο και για τη γραφή του ως πολεμικός ανταποκριτής στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Αυτός και ο ταξιδιωτικός δημοσιογράφος Charles Warren Stoddard αντάλλαξαν ερωτικά γράμματα μετά από μια ρομαντική σχέση στην Ιταλία. Παντρεύτηκε το 1879 και απέκτησε παιδιά με τη γυναίκα του, αλλά καθώς η καριέρα και το προφίλ του μεγάλωναν, έζησε κυρίως μακριά από αυτά. Ήταν αρκετά κοντά Ο Μπατ γεννήθηκε στην Αουγκούστα της Γκά., το 1865. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν έφηβος και ως μεγαλύτερο παιδί, σύντομα συντηρούσε τα αδέρφια του και έγινε πολύ δεμένος με τη μητέρα του. Μετακόμισε μαζί του στο Τενεσί όταν έφυγε για το κολέγιο, και ξανά όταν μετακόμισε στην Ουάσιγκτον, όπου εργάστηκε ως ρεπόρτερ για πολλές εφημερίδες και έκανε όνομα στην κοινωνική σκηνή. Σε ηλικία 34 ετών, εντάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε ως αξιωματικός εφοδιασμού στις Φιλιππίνες και την Κούβα, όπου ανέβηκε γρήγορα στις τάξεις, αφού επέδειξε εξαιρετική ικανότητα στην επιμελητεία. Το 1908, ανακλήθηκε στην Ουάσιγκτον για να υπηρετήσει ως βοηθός του Προέδρου Θίοντορ Ρούσβελτ. Ήταν λαμπρός στη δουλειά, οργανώνοντας το πρόγραμμα του προέδρου και τα κρατικά δείπνα και μάλιστα πήγαινε με τον Ρούσβελτ στις συχνές εκδρομές του για κυνήγι, αναρρίχηση και ιππασία. Όταν ο διάδοχος του Ρούσβελτ, ο Ταφτ, ανέλαβε τα καθήκοντά του, ο Μπατ παρέμεινε. Οι δύο άντρες ήρθαν εξαιρετικά κοντά – οι περισσότερες φωτογραφίες από την προεδρία του Ταφτ δείχνουν τον Μπατ κοντά, ντυμένο με μια άψογη και εντυπωσιακή στολή. Στα παρασκήνια, ήταν βασικός διαπραγματευτής σε θέματα προϋπολογισμού. Σύμφωνα με τους New York Times , ο Μπατ είχε απομνημονεύσει τα ονόματα 1.280 καλεσμένων σε ένα κρατικό δείπνο και τους παρουσίασε όλους στον Ταφτ μέσα σε μία ώρα. Το μοιραίο ταξίδι με τον Τιτανικό Έζησε με τον Μιλέτ σε μια έπαυλη Φόγκυ Μπότομ (τώρα στεγάζει μια νομική κλινική του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσιγκτον), όπου άλλοι εργένηδες ενοικίαζαν περιστασιακά δωμάτια και όπου ο Μπατ και ο Μίλετ έκαναν θρυλικά πάρτι. Υπήρχαν συνεχείς φήμες ότι ο Μπατ επρόκειτο να ανακοινώσει τον αρραβώνα του με το τελευταίο κορίτσι της κοινωνίας, αν και λίγο πριν πεθάνει, είπε στους Times ότι ήταν εργένης τόσο καιρό που «καλύτερα να μείνει έτσι μέχρι το τέλος του κεφαλαίου». Ο Μπατ και ο Μιλέ έφυγαν για την Ευρώπη τον Μάρτιο του 1912, μοιραζόμενοι την καμπίνα του πλοίου Βερολίνο. Είχαν ξεχωριστά δωμάτια στο ταξίδι της επιστροφής στο Τιτανικό. Σε μια σύντομη στάση στην Ιρλανδία, ο Μίλετ έστειλε ένα γράμμα σε έναν φίλο του που επαινούσε το πολυτελές πλοίο και παραπονιόταν για «μια σειρά από αντιπαθητικές, επιδεικτικές Αμερικανίδες». Ήταν το τελευταίο που θα άκουγε ποτέ κάποιος από αυτούς. Το πλοίο χτύπησε σε ένα παγόβουνο και άρχισε να βυθίζεται. Ένας επιζών είδε τον Μπατ να στέκεται κοντά στον Τζον Τζέικομπ Άστορ. Οι φήμες ότι ο Μπουτ συνόδευε γυναίκες σε σκάφη διάσωσης αποδείχθηκαν αργότερα ψευδείς. Όταν ο Taft έμαθε για την καταστροφή του Τιτανικού, η πρώτη του σκέψη ήταν ο βοηθός του. Η πρώιμη κάλυψη στο The Post επικεντρώθηκε στον Butt και σε έναν άλλο εξέχοντα Ουάσινγκτον: «NO NEWS OF MAJ. BUTT OR CLARENCE MOORE», έγραφε ένας τίτλος της 17ης Απριλίου. Οι Washington Times ανέφεραν έναν φίλο που είπε ότι «οι δύο άντρες είχαν μια συμπάθεια στο μυαλό που ήταν πιο ασυνήθιστη». Η Post είπε ότι ήταν οι «πιο στενοί φίλοι», συγκρίνοντάς τους με τους αρχαίους Έλληνες Ντέιμον και Πυθία, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον. Ο ιστορικός Τζέιμς Γκίφορντ, γράφοντας για το OutHistory , πρότεινε ότι αυτή η σύγκριση μπορεί να ήταν ένας πλάγιος τρόπος να σηματοδοτήσουν ότι ήταν ομοφυλόφιλοι. Πηγή: Washington Post Στις 9 Αυγούστου 1956, τρεις ήρωες της ΕΟΚΑ οδηγούνται στο ικρίωμα της αγχόνης. Τρεις νέοι αφιέρωναν τη ζωή τους για την ελευθερία της Κύπρου: Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος και Χαρίλαος Μιχαήλ. Ο Ανδρέας Ζάκος, 23 χρόνων καταγόταν από τη Λεύκα. Ήταν μορφωμένο παιδί και εργαζόταν στη μεταλλευτική εταιρεία C.M.C. με αρκετά καλό μισθό. Γρήγορα εγκατέλειψε τη θέση του για να βγει αντάρτης στα βουνά με την ΕΟΚΑ. Το Δεκαήμερο του 1955 συλλαμβάνεται από τις αγγλικές δυνάμεις μαζί με το Χαρίλαο Μιχαήλ σε ενέδρα που έστησαν οι αγωνιστές στο Μερσινάκι. Εκεί σκοτώθηκε ο ήρωας Χαράλαμπος Μούσκος. Ο Ιάκωβος Πατάτσος, 22 χρόνων, καταγόταν από τη Λευκωσία. Ήταν ο Άγιος του Αγώνα. Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος. Συνελήφθη μετά από απόπειρα εκτελέσεως κάποιου αστυνομικού. Αν και δεν σκότωσε ο Πατάτσος τον Τουρκοκύπριο που έτρεξε να τον συλλάβει, αλλά ο συναγωνιστής του, εντούτοις, δεν πρόδωσε ποτέ, και καταδικάστηκε σε θάνατο. Στις φυλακές δίδασκε την Αγία Γραφή. Ο Χαρίλαος Μιχαήλ, 23 χρόνων, καταγόταν από τη Γαληνή. Δούλευε κι αυτός στη C.M.C. ως επιστάτης. Η μητέρα του ήθελε να τον αρραβωνιάσει με μια καλή κοπέλα, αυτός όμως δήλωσε ότι δεν μπορεί να έχει δύο αρραβωνιαστικές, γιατί ήδη είχε αρραβωνιαστεί με την ΕΟΚΑ. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του μετά την ετυμηγορία του δικαστηρίου προς το δικηγόρο του, «Είχα το φόβο, κύριε Μαρκίδη, μήπως ο δικαστής μου χάριζε τη ζωή επειδή είμαι νεαρός. Πώς θα αντίκριζα τότε τον Ζάκο;». Στο τελευταίο του γράμμα προς τον αδελφό του, ο Ανδρέας Ζάκος γράφει μεταξύ άλλων: «Αγαπητέ αδελφέ, όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό θα έχω φύγει για πάντα. Υπάρχει κανείς που θα μείνει; Η ώρα του θανάτου πλησιάζει μα στη ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία. Τη στιγμή αυτή ακούμε την ηρωϊκή συμφωνία του Μπετόβεν (...) Νομίζω όμως ότι μόνο με την εκτέλεση θα μπορέσω να μείνω πάντα νέος κι αθάνατος...» Αυτά ήταν τα παιδιά του Αγώνα. Ψυχές που πάλεψαν για το δίκαιο και την ελευθερία. Γι’ αυτό έμειναν όλοι ΝΕΟΙ κι ΑΘΑΝΑΤΟΙ. Πηγή: Σημερινή Την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου του 1959 ακολούθησε η υποβολή των 13 σημείων του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, το 1963, για τροποποίηση του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ξεκίνησε τότε μία περίοδος ιδιαίτερης έντασης στην Κύπρο μέχρι και το 1967 Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ξαναζωντανεύουν στη συλλογική μνήμη των Ελληνοκυπρίων τα τραγικά εκείνα γεγονότα του Αυγούστου του 1964 από τον άνανδρο βομβαρδισμό της Τηλλυρίας με βόμβες ναπάλμ από τους Τούρκους. Λίγες είναι οι ημερομηνίες που έχουν μείνει ανεξίτηλες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μία από αυτές είναι σίγουρα η 6 Αυγούστου 1945 όταν η πρώτη ατομική βόμβα έπεσε στο έδαφος της Χιροσίμα σκορπώντας τον θάνατο σε 140.000 ανθρώπους. Σαν σήμερα, 77 χρόνια πριν, ώρα 8.15 (τοπική) το αμερικανικό βομβαρδιστικό αεροσκάφος «Enola Gay» έκανε ρίψη της ατομικής βόμβας «Little Boy» (Μικρό Αγόρι), σκορπώντας από κάτω του τον πυρηνικό όλεθρο και δίνοντας παράλληλα ένα ολοκληρωτικό τέλος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Μόλις ρίξατε την πρώτη ατομική βόμβα στην ιστορία» Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν ο σμήναρχος Paul Tibbets. Σύμφωνα με πληροφορίες το σκάφος «Εnola Gay» πήρε το όνομά του από τη μητέρα του. Λίγο πριν το ολέθριο συμβάν ο Tibbets, άκρως ψύχραιμος, ενημερώνει το πλήρωμά του: «Ξέρετε τι πρόκειται να κάνουμε σήμερα; Έχουμε μία επιχείρηση βομβαρδισμού αλλά είναι λίγο ιδιαίτερη». Λίγες ώρες μετά η επιχείρηση του Tibbets και της ομάδας του «στέφεται με επιτυχία». Στις 8.15′ και 15 δεύτερα, η βόμβα ουρανίου, με την κωδική ονομασία «Little Boy» πέφτει πάνω στη Χιροσίμα σκοτώνοντας ακαριαία 100.000 ανθρώπους. «Ήταν μαύρο σα διάολος» περιγράφει ο Tibbets και ενημερώνει το πλήρωμά του πως μόλις έριξε την πρώτη ατομική βόμβα στην ιστορία. «Ένα εκτυφλωτικό φως γέμισε το αεροσκάφος. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Χιροσίμα. Η πόλη ήταν σκεπασμένη από ένα τρομερό σύννεφο… που ανέβαινε σαν μανιτάρι. Κανείς δεν μιλούσε. Ξαφνικά, όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κοιτάξτε!». Ο συγκυβερνήτης του Enola Gay Ρόμπερτ Λιούις έγραψε στο ημερολόγιό του: «Θεέ μου! Τι κάναμε;». Το ωστικό κύμα της έκρηξης, σε συνδυασμό με τη θερμότητα που προκλήθηκε, μετέτρεψε τα πάντα σε σκόνη σε μια περιοχή 11 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Χαρακτηριστικό είναι πως η κυβέρνηση της Ιαπωνίας για αρκετές ώρες μετά την έκρηξη δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί. Οι επικοινωνίες με τη Χιροσίμα είχαν σταματήσει από τις 8.16 και έφταναν σταδιακά πληροφορίες, κάνοντας λόγο για μία τεράστια έκρηξη. Τελικά ένας αξιωματικός απεστάλη με αεροσκάφος για να ελέγξει την κατάσταση από αέρος. Ενώ βρισκόταν ακόμα 100 μίλια μακριά άρχισε να δίνει αναφορές για ένα τεράστιο σύννεφο που κάλυπτε την πόλη. Η πρώτη επιβεβαίωση της επίθεσης με ατομική βόμβα ήρθε 16 ώρες αργότερα, όταν οι ΗΠΑ έκαναν την επίσημη ανακοίνωση. Ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν χαρακτήρισε το συμβάν ως «το πιο σημαντικό πράγμα στην ιστορία». Στη συνέχεια άρχισε να απειλεί με νέες επιθέσεις την Ιαπωνία εάν δεν παραδοθεί άνευ όρων. Λίγες ημέρες αργότερα, αμερικανικά αεροσκάφη άρχισαν να πετούν φυλλάδια πάνω από την Ιαπωνία που έγραφαν: «Έχουμε στην κατοχή μας το πιο καταστρεπτικό εκρηκτικό που δημιούργησε ποτέ ο άνθρωπος. Μονάχα μία από τις νέες μας ατομικές βόμβες έχει ίση εκρηκτική ισχύ με 2.000 φορτία βομβαρδιστικών B-29. Οφείλετε να αναλογιστείτε το φοβερό αυτό γεγονός και σας διαβεβαιώνουμε ότι είναι απόλυτα ακριβές. Μόλις ξεκινήσαμε να χρησιμοποιούμε αυτό το όπλο κατά της πατρίδας σας. Αν εξακολουθείτε να αμφιβάλετε, ρωτήστε για το τι συνέβη στη Χιροσίμα, όπου έπεσε μονάχα μία ατομική βόμβα». Ο απολογισμός Τα πολλαπλά μικρά πύρινα μέτωπα που είχαν δημιουργηθεί από την έκρηξη σύντομα ενώθηκαν σε ένα ενιαίο. Οι φλόγες κάλυψαν 4.4 τετραγωνικά χιλιόμετρα σκοτώνοντας όσους είχαν επιζήσει της έκρηξης. Πάνω από 20.000 στρατιώτες και 78.000 αμάχους βρήκαν ακαριαίο θάνατο, ανάμεσά τους και 8.000 παιδιά. Οι αγνοούμενοι ξεπέρασαν τις 13.000 και οι βαριά τραυματισμένοι τους 10.000. Όσοι επέζησαν είχαν να αντιμετωπίσουν μία μαρτυρική ζωή τα επόμενα χρόνια, με αρκετούς χιλιάδες να πεθαίνουν από καρκίνο. Λίγες ώρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, η κατά 40% ισχυρότερη από αυτή της Χιροσίμα, βόμβα πλουτωνίου με το παρατσούκλι «Fat Man», έπληξε την πόλη Ναγκασάκι. Στις 15 Αυγούστου η Ιαπωνία ανακοίνωσε την παράδοσή της στις Συμμαχικές Δυνάμεις, θέτοντας τέρμα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Τibbets έως και την τελευταία στιγμή επέμενε πως έκαναν το σωστό. Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του στην τελευταία του συνέντευξη: «Σκοτώσαμε πολλούς αλλά μα το Θεό σώσαμε και πάρα πολλές ζωές». Η πρώτη Αθηναία που έκανε μπάνιο με… τόπλες το 1964 – «Άλλοι επιδοκίμαζαν, άλλοι διαμαρτύρονταν»4/8/2022
Μπορεί στις μέρες μας το μπάνιο τόπλες να μην σοκάρει κανέναν, ωστόσο, στην Αθήνα του 1964 κάτι τέτοιο ήταν σκέτη πρόκληση. Η… μόδα είχε έρθει από τη Δύση. Όλο και περισσότερες γυναίκες πετούσαν τον στηθόδεσμο που τον θεωρούσαν ένα ακόμα μέσο καταπίεσης. Στις 27 Ιουλίου 1964 στα Αστέρια της Γλυφάδας μια νεαρή και όμορφη κοπέλα γύρω στις 4 το απόγευμα πήγε να χαρεί τη θάλασσα. Μπήκε στην καμπίνα της και λίγο αργότερα βγήκε με ένα μπουρνούζι. Κάποια στιγμή το βγάζει και μένει με ένα μαγιό που είχε, μεν, τιράντες, αλλά άφηνε ακάλυπτο όλο το στήθος. Γεμάτη η παραλία εκείνη την ώρα – ήταν και Σάββατο – δεν άργησε ο πρώτος να φωνάξει: Τόπλες, τόπλες… Αυτό ήταν! Η εφημερίδα Απογευματινή που ήταν παρούσα με φωτογράφο στο γεγονός δίνει παραστατική περιγραφή. Γρήγορα η ωραία Αθηναία περικυκλώθηκε από περίεργους που ήθελαν να θαυμάσουν το μαγιό και τα κάλλη της. Σχεδόν αμέσως τρέχει ένας υπάλληλος της πλαζ που της ζητά ευγενικά, να βάλει το μπουρνούζι της. «Δεν κρυώνω», του απάντησε «Ξέρετε, απαγορεύεται», λέει διστακτικά «Δεν είδα πουθενά πινακίδα που να λέει ότι απαγορεύεται το τόπλες» ήταν η αφοπλιστική απάντηση. Λίγο αργότερα κι ενώ όλο και περισσότεροι μαζεύονταν γύρω της για να δουν που θα καταλήξει η ιστορία κατέφθασε ένας Χωροφύλακας με πολιτικά και της ζήτησε να τον ακολουθήσει στο τμήμα. Όπως διαβάζουμε στις εφημερίδες της εποχής η νεαρή Αθηναία ήταν στριπτιζέζ με το όνομα Θέμιδα. Οδηγήθηκε στο Τμήμα Χωροφυλακής Γλυφάδας όπου ο αξιωματικός υπηρεσίας Π. Καρμπής την παρέπεμψε στο αυτόφωρο. Οδηγήθηκε στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο. Τότε, το Σάββατο δεν ήταν αργία. Όλες οι υπηρεσίες λειτουργούσαν κανονικά. Μάλιστα διακόπηκε άλλο δικαστήριο αγρονομικό για να γίνει η δίκη. Προσήλθαν τέσσερις υπάλληλοι της εταιρείας που διαχειρίζονταν την πλαζ. Οπως είπε ο συνοδός Χωροφύλακας δεν δέχτηκε κανείς από τους λουόμενους να πάει να καταθέσει. «Φορούσε ένα μαύρο παντελονάκι και δύο τιράντες κύριε Πρόεδρε. Τίποτε άλλο» είπε η πρώτη μάρτυρας Χ.Π. -Οι λουόμενοι πως αντέδρασαν, ρώτησε ο δικηγόρος της κατηγορουμένης «Τι να σας πω. Άλλοι επιδοκίμαζαν, άλλοι διαμαρτύρονταν, κυρίως γυναίκες που είχαν μικρά παιδιά μαζί τους.» Ο συνοδός της Θέμιδας Δ.Μ ανέφερε ότι «πήγαμε για μπάνιο, όχι για να κάνουμε σκάνδαλο». Ο εισαγγελέας Παπαδογιάννης έβγαλε έναν πύρινο λόγο: «Πρέπει να διαφυλάξουμε την ελληνική οικογένεια, τα ήθη της χώρας από το νέα αυτό, ελεεινό, απαίσιο φρούτο που μας ήρθε από την Αμερική, η οποία, ενώ είναι από τις πλέον δημοκρατικές χώρες, εν τούτοις σε αυτήν επικρατεί, δυστυχώς, μια κοινωνική αναρχία…» Το δικαστήριο καταδίκασε με τρίμηνη φυλάκιση την Θέμιδα, εξαγοράσιμη προς 100 μεταλλικές δραχμές την ημέρα. Άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερη. Έγινε… σούσουρο, Οι εφημερίδες της Δευτέρας είχαν αποκαλυπτικά (κυριολεκτικά…) ρεπορτάζ, ενώ οι εφημερίδες της Θεσσαλονίκης ανέφεραν ότι τρεις κοπέλες της πόλης διάλεξαν να κάνουν το ίδιο Σάββατο μπάνιο με τόπλες, αλλά σε ερημικές παραλίες! Πάντως και στη Βάρκιζα, μια ακόμα Αθηναία έκανε μπάνιο με τόπλες σε παραλία χωρίς πολύ κόσμο… απειλώντας την πρωτιά της Θέμιδας Ο Φρέντυ Γερμανός από τις στήλες της Μεσημβρινής σχολίασε με το δικό του τρόπο τα όσα έγιναν. Ακολούθησε ο Κώστας Μητρόπουλος στον Ταχυδρόμο με πέντε σπαρταριστά σκίτσα. Την… απάντηση στην Θέμιδα έδωσε η εβδομαδιαία εφημερίδα Εμπρός λίγες εβδομάδες αργότερα. Φωτογράφισε το διασημότερο μοντέλο της εποχής, την Έφη Μελά με ένα παρόμοιο μαγιό τόπλες. Κι επειδή υπήρχε ο νόμος περί Τύπου φρόντισε να δείχνει (ή μάλλον να μη… δείχνει) στις πολλές φωτογραφίες που δημοσίευσε στην πρώτη, αλλά και στις εσωτερικές σελίδες, τα… καυτά σημεία. Ήταν ένας από τους «Επτά Σοφούς» της αρχαίας Ελλάδας, οπότε έχεις πολλά να διδαχθείς.
Ο Σόλων ο Αθηναίος έμεινε γνωστός στην ιστορία για τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε στο αθηναϊκό πολίτευμα και αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο της Δημοκρατίας. Ενός πολιτεύματος που μόλις έκανε την εμφάνισή του στην παγκόσμια ιστορία και κυριαρχεί μέσω σήμερα. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
|