Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας. Έντεχνα οι Δυτικοί επιχειρούν να παρουσιάσουν την Ρωσία και τον Ρώσο πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν ως παρανοϊκές οντότητες οι οποίες απειλούν την «καλή» Δύση με πυρηνικά όπλα και πυρηνικό όλεθρο. Όμως αυτές που διαχρονικά έχουν απειλήσει την παγκόσμια τάξη με πυρηνικά πλήγματα και μάλιστα ακόμα και προληπτικά είναι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ιστορικά, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων ως μέσο αποτροπής σε περιόδους κρίσης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πολλές φορές στο παρελθόν χρησιμοποιήσει την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων για την επίτευξη πολιτικών στόχων σε περιόδους κρίσης. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν την επιβολή του Ρωσικού μπλόκου στο Βερολίνο το 1948, την υποστήριξη των Γαλλικών δυνάμεων στο Βόρειο Βιετνάμ το 1954, την πυραυλική κρίση της Κούβας το 1962, τον πόλεμο του Κόλπου το 1991, την κρίση με την Βόρειο Κορέα τον Μάρτιο του 1993 και πιο πρόσφατα τον Απρίλιο του 2006, όταν ο Πρόεδρος Μπους έκανε σαφή αναφορά στην χρήση «όλων των διαθέσιμων επιλογών» εναντίον του Ιράν. Όμως κανένα δυτικό ή ελληνικό ΜΜΕ σε εκείνες τις περιπτώσεις τόλμησε να χαρακτηρίσει ως «παλαβούς» τους Αμερικανούς προέδρους και τις ΗΠΑ ως «rogue state». Σε αυτές τις περιπτώσεις τα γεγονότα παρουσιάζονταν «ψύχραιμα» και «ουδέτερα» αντίθετα με τώρα που οι δημοσιογράφοι έχουν κάνει σαφή επιλογή ποιον θα παρουσιάζουν «καλύτερα». Ωστόσο, το περιστατικό που έχει την μεγαλύτερη ομοιότητα με τις σημερινές εξελίξεις στην Ρωσία είναι η περίπτωση του Προέδρου Νίξον στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Πρόεδρος Νίξον τον Οκτώβριο του 1969 έθεσε το πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας σε κατάσταση ετοιμότητας ως μέσο άσκησης πίεσης προς τους Σοβιετικούς και την ηγεσία του Βόρειου Βιετνάμ για την εξεύρεση διπλωματικής λύσης που θα έφερνε τέλος στον πόλεμο. Η τότε στρατηγική από πλευράς Νίξον ονομάστηκε ως «η θεωρία του παράφρονος». Ο πρόεδρος Νίξον ήταν πεπεισμένος πως η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων σε συνδυασμό με τον αδιάλλακτο χαρακτήρα του θα τον έκανε απρόβλεπτο στα μάτια των αντιπάλων του και θα αύξανε την διαπραγματευτική του ισχύ. Τελικά, η τακτική του Νίξον δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Η Μόσχα δεν εξέφρασε την ανησυχία της για την απειλή του Νίξον και δεν υπαναχώρησε στις θέσεις της. Το παράδειγμα του Νίξον είναι ιδιαίτερα διδακτικό όσον αφορά την τωρινή κρίση με την Ρωσία. Στην Δύση ο Πρόεδρος Πούτιν χαρακτηρίζεται ως αδίστακτος μεγαλομανής, ως παρίας, ακόμα και ως Χίτλερ. Ωστόσο, είναι ο Πρόεδρος Πούτιν «παράφρων»; Η σύντομη απάντηση είναι όχι. Η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων, όσο και να τρομάζει δικαιολογημένα την διεθνή κοινότητα είναι ένα εργαλείο εξωτερικής πολιτικής το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε εξαιρετικές περιπτώσεις από ηγέτες για να αποθαρρύνουν επιθετικές κινήσεις εναντίον τους. Άλλωστε αφού οι Αμερικανοί το έκαναν κατά συρροή, γιατί να μην το κάνουν και οι Ρώσοι; Η αμερικανική ραδιενέργεια είναι πιο «δυνατή» από την ρωσική; Όχι βέβαια, αυτό που αλλάζει όμως είναι η παρουσίαση των γεγονότων από τα ΜΜΕ. Όταν τα κάνουν οι Αμερικανοί, παρουσιάζονται με «ζητωκραυγές» ή έστω με ουδετερότητα. Όταν τα κάνουν οι Ρώσοι, μόνο ποιήματα για «βαρβάρους» δεν απαγγέλουν. Η δράση του Γρηγόρη Αυξεντίου και η σύνδεσή του με τη Μονή Μαχαιρά είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Στη μονή κατέφυγε πολλές φορές ο Λυσιώτης αγωνιστής. Υπό τη σκέπη του Ηγουμένου Ειρηναίου (με τα ράσα του οποίου ήταν ενδεδυμένος όταν κέρασε γλυκό στους διώκτες του), ο Γρ. Αυξεντίου είχε την ευκαιρία να ξεκουραστεί, να οργανώσει τις ομάδες του και να αναρρώσει από εγχείρηση πριν, τελικά, σκοτωθεί, στήνοντας στις βουνοκορφές πλάι στη Μονή τηλαυγή φάρο της λευτεριάς με τις φλόγες της σάρκας του. Στο πλαίσιο της προσπάθειας οργάνωσης του αντάρτικου της περιοχής, ο Γρ. Αυξεντίου με τον Γεώργιο Μάτση επισκέφθηκαν τη Μονή Μαχαιρά στα μέσα Φεβρουαρίου 1956, προκειμένου να διερευνήσουν το ενδεχόμενο χρήσης των χώρων του Μοναστηριού για τις ανάγκες τους. Στις 26 Μαρτίου 1956, ο Γρ. Αυξεντίου με την ομάδα του κατέφυγαν για πρώτη φορά στη Μονή. Ηγούμενος ήταν από το 1949 ο Ειρηναίος, μυημένος στην Ε.Ο.Κ.Α. από τον Αύγουστο του 1955. Ο Ειρηναίος είχε συναντήσει τον Γρ. Αυξεντίου λίγες μέρες πριν την έναρξη του αγώνα, στο Μετόχι της Μονής στη Λευκωσία. Τον Μάρτιο του 1956, λοιπόν, συναντήθηκαν για δεύτερη φορά, αφού προηγουμένως, στις 10 Φεβρουαρίου, ο Γρ. Αυξεντίου ως «ΑΙΑΣ» είχε ειδοποιήσει τον Ειρηναίο ότι θα κατέφευγε στη Μονή. Η αντάρτικη ομάδα παρέμεινε στο λημέρι του δασικού σταθμού Κιονίων, νότια της Μονής, μέχρι τις αρχές καλοκαιριού του ιδίου έτους. Ο Γρ. Αυξεντίου μετέβαινε συχνά στο Μοναστήρι, ενώ ο Ηγούμενος Ειρηναίος και άλλοι Μοναχοί επισκέπτονταν το λημέρι τους για να τους μεταφέρουν την αλληλογραφία της Οργάνωσης και προμήθειες. Οι αντάρτες κατέφευγαν στη Μονή κυρίως για να λουστούν και να εκκλησιαστούν. Η επαφή μεταξύ Γρ. Αυξεντίου και Ειρηναίου εξελίχθηκε και σε επίπεδο συντονισμού επιχειρήσεων. Αναφέρουμε για παράδειγμα τη μεσολάβηση του Ειρηναίου το καλοκαίρι του 1956, προκειμένου να μεταφερθούν οδηγίες του Γρ. Αυξεντίου στην ομάδα του Στυλιανού Λένα, με στόχο την οργάνωση επίθεσης στην περιοχή Κόρνου (στο πλαίσιο γενικότερων επιθέσεων για αποπροσανατολισμό των Βρετανών και διαφυγή του Γεωργίου Γρίβα, ο οποίος βρισκόταν υπό στενό κλοιό στην περιοχή Κύκκου). Παράλληλα, υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες σχέδια για κλοπή οπλισμού από Βρετανούς στρατιώτες που επισκέπτονταν τη Μονή, οργανώθηκαν από τον ίδιο τον Ηγούμενο. Πέραν, όμως, της προσωπικής ανάμειξης του Ειρηναίου, ευρύτερη βοήθεια προσέφεραν μέλη της αδελφότητας του Μαχαιρά. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία του Γεωργίου Μάτση: «Η θερμή φιλοξενία, αλλά και η συμπαράσταση που μας πρόσφεραν ο Ηγούμενος και οι Πατέρες της Μονής, δεν περιγράφονται. Πέρα από την τροφοδοσία μας, φρόντιζαν πολύ και για την ασφάλειά μας, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποπροσανατολίζουν τους Βρετανούς στρατιώτες, που πραγματοποιούσαν τακτικές επισκέψεις στους χώρους του μοναστηριού, αναζητώντας αντάρτες». Σύμφωνα με τον Αντρέα Καουρή, όταν έγινε γνωστή η παρουσία των ανταρτών στην περιοχή του Μαχαιρά, η Μονή κατέστη στόχος των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Οι Βρετανοί επιχειρούσαν τακτικές εφόδους και, λόγω της αποτυχίας τους, φρόντιζαν ώστε πράκτορες, προσποιούμενοι τους τουρίστες, να επισκέπτονται τον χώρο του Μοναστηριού και των γύρω χωριών. Ωστόσο, χάρη και στη μέριμνα των Μοναχών, οι αντάρτες διέφευγαν τον κίνδυνο. Ο τέως Μητροπολίτης Κιτίου Χρυσόστομος, παρατηρεί πως όλοι οι νεαροί Μοναχοί του Μαχαιρά ήταν τότε μυημένοι στον αγώνα και γνώριζαν για τη διαμονή του Γρ. Αυξεντίου στο Μοναστήρι, γεγονός που αγνοούσαν οι γηραιότεροι. Με την άφιξη της αντάρτικης ομάδας, λοιπόν, οι Μοναχοί προσπαθούσαν να συνδράμουν τους αγωνιστές και να τους προστατέψουν. Ως εκ τούτου, αναλάμβαναν τη μεταφορά και τη φύλαξη οπλισμού, αλλά και την ασφάλεια των ανταρτών βγάζοντας σκοπιές. Ο τέως Κιτίου Χρυσόστομος, μάλιστα, περιγράφει ένα κωμικό γεγονός: Ο ίδιος θυμάται ότι κατά τη διάρκεια σκοπιάς, παρατήρησε φως σε μακρινή απόσταση και έσπευσε να ξυπνήσει τον Γρ. Αυξεντίου. Ο τελευταίος έστειλε τον συναγωνιστή του Αυγουστή Ευσταθίου να ελέγξει. Τότε διαπίστωσαν ότι ο Χρυσόστομος είχε απλώς διακρίνει το φως του φεγγαριού. Την πρόθυμη συνδρομή των μοναχών και τη βοήθειά τους, κυρίως ως προς την τροφοδοσία των ανταρτών, επιβεβαιώνει και ο Αυγουστής Ευσταθίου. Τον Απρίλιο του 1956, Βρετανοί στρατιώτες διενήργησαν έφοδο στο Μοναστήρι προκειμένου να ανακαλύψουν την αντάρτικη ομάδα του Γρ. Αυξεντίου. Στο μεταξύ, όμως, οι αγωνιστές είχαν καταφύγει στον δασικό σταθμό Κιονίων. Κατά την παραμονή της ομάδας στον εν λόγω σταθμό, σύνδεσμοι και τροφοδότες τους ήταν οι καλόγεροι του Μαχαιρά. Ο Αυγουστής Ευσταθίου σημειώνει ότι η τροφοδοσία ήταν πολύ δύσκολη, αφού έπρεπε οι Μοναχοί ν’ ανεβαίνουν κάθε βράδυ περπατώντας σε ψηλές κορφές. Έπειτα από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας στην οποία υπεβλήθη ο Γρ. Αυξεντίου στις 29 Απριλίου 1956, ο αγωνιστής επέστρεψε στη Μονή στις 3 Μαΐου και του παραχωρήθηκε το δωμάτιο του Ειρηναίου για να αναρρώσει. Ο ίδιος ο Ηγούμενος, σύμφωνα με μαρτυρία του αγωνιστή Χαράλαμπου Μπαταριά, κοιμόταν στο πάτωμα. Τη συγκεκριμένη περίοδο συνέβη το γνωστό περιστατικό με τη μεταμφίεση του Αυξεντίου σε καλόγερο, κατά τη διάρκεια αιφνίδιας έρευνας Βρετανών στρατιωτών. Στα τέλη του ιδίου έτους, οι Βρετανοί επιχείρησαν νέες έρευνες στη Μονή. Στον Τύπο δημοσιεύθηκαν πληροφορίες περί συμμετοχής περίπου 1.000 στρατιωτών στις έρευνες και αποκλεισμού της Μονής Μαχαιρά. Ακόμα και προσκυνητές που μετέβαιναν στο Μοναστήρι, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν για ανάκριση. Βάσει μαρτυρίας του τέως Μητροπολίτη Κιτίου Χρυσοστόμου, οι έρευνες ήταν τόσο ενδελεχείς, ώστε οι στρατιώτες συμβουλεύονταν τα αρχιτεκτονικά σχέδια της Μονής προκειμένου να μην ξεγελαστούν από κρύπτες. Κατά τη δεδομένη περίοδο, ο Γρ. Αυξεντίου κρυβόταν στο κελί υπ’ αριθμόν 6, το οποίο μετά από καμουφλάζ των Μοναχών έμοιαζε με τουαλέτα. Οι Μοναχοί ισχυρίστηκαν ότι τροποποίησαν τον χώρο για τους επισκέπτες τους και έτσι οι Βρετανοί στρατιώτες, παρ’ ότι είχαν μελετήσει τα αρχιτεκτονικά σχέδια, δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τους κρυμμένους αγωνιστές. Ο Γρ. Αυξεντίου εγκατέλειψε τη Μονή μετά την ανάρρωσή του, τον Αύγουστο του 1956, και επέστρεψε στον Μαχαιρά στις 17/18 Ιανουαρίου 1957, για να φύγει εκ νέου μια βδομάδα αργότερα. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, οι Βρετανοί διεξήγαγαν ξανά εξονυχιστικές έρευνες στη Μονή προκαλώντας ζημιές περίπου £200, σύμφωνα με τον Τύπο, ενώ προέβησαν στη σύλληψη του ιεροδιάκονου της Μονής, Σάββα. Στις 5 Φεβρουαρίου 1957, η αντάρτικη ομάδα μετέβη και πάλι στην περιοχή και ο Γρ. Αυξεντίου θέλησε να κατασκευαστεί κρησφύγετο, προκειμένου να μην εγκατασταθούν στον χώρο του Μοναστηριού. Αρχικά, χώρος εντός της Μονής είχε μετατραπεί σε κρυψώνα, αλλά καταστράφηκε από τους ίδιους τους αντάρτες, όταν συνειδητοποίησαν ότι σε περίπτωση ανεύρεσής της, υπήρχε ο κίνδυνος οι Βρετανοί, κατά την πολιτική που υιοθέτησαν, να ανατίναζαν το Μοναστήρι τιμωρητικά. Την ακριβή τοποθεσία του νέου κρησφυγέτου δεν την γνώριζε κανένας. Τους τσίγκους είχε διαλέξει ο Ηγούμενος Ειρηναίος και τους άφησαν μέλη της αδελφότητας στα μισά της διαδρομής για το Μοναστήρι για να τους παραλάβουν οι αντάρτες. Κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, οι αντάρτες επισκέπτονταν τα πρωινά τη Μονή, έτρωγαν ό,τι ετοίμαζαν οι Μοναχοί, στέγνωναν τα ρούχα τους και επέστρεφαν στο κρησφύγετο. Το προαναφερθέν κρησφύγετο, το οποίο κατασκευάστηκε μετά από εντολές του Γρ. Αυξεντίου, ολοκληρώθηκε στα τέλη Φεβρουαρίου 1957. Η κατασκευή του συνέπεσε με νέα, βίαιη έρευνα των Βρετανών στο Μοναστήρι, στις 28 Φεβρουαρίου. Κατά τη διάρκειά της, τα μέλη των Δυνάμεων Ασφαλείας δεν δίστασαν να βρίσουν και να κτυπήσουν Μοναχούς, συμπεριλαμβανομένου του Ειρηναίου. Ο ίδιος θυμάται ότι ο πατήρ Σάββας τον είχε προμηθεύσει με μια κουβέρτα για να μην είναι γυμνός στο μπαλκόνι του κελιού του, όπου τον βασάνιζαν. Έφτασαν στο σημείο, βάσει μαρτυριών, να κρεμάσουν Μοναχό από το παράθυρο προκειμένου να ομολογήσει πού κρυβόταν ο Γρ. Αυξεντίου. Ο γέροντας Δαμιανός διηγείται σχετικά: «Εἶμαι ἑκατὸν τεσσάρων ἐτῶν. Ἀπὸ μικρὸς ἔφτασα καὶ τὸν καιρὸν τῆς Τουρτσιᾶς. Ἔχει ἐνενῆντα δύο χρόνια ποὺ εἶμαι ἐδῶ πάνω στο μοναστήρι τοῦ Μαχαιρᾶ. Ὅμως δὲν εἶδα οὔτε θὰ ξαναδῶ νομίζω τέτοιον κακὸν καὶ τέτοιαν θηριωδίαν. […] Ἀκόμα καὶ σ’ αὐτὰ τὰ καλυμμαύχιά μας, ἐρευνοῦσαν, σάμπου ὁ Αὐξεντίου εἶναι κανένας ποντικὸς καὶ θὰ τρυπώσει μέσα. Εὐλογημένοι ἄνθρωποι, ἀκόμα καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησίαν ἐβάλαν σκύλλους γιὰ ν’ ἀνακαλύψουν τὸν Αὐξεντίου καὶ ἔσκαψαν τὸ πάτωμα». Η αποφασιστικότητα, την οποία επέδειξαν οι Βρετανοί στο πλαίσιο της έρευνάς τους, καταδεικνύει ότι, μάλλον, είχαν πληροφορίες για την περιοχή στην οποία κρύβονταν οι αντάρτες. Επέβαλαν, συνεπώς, κατ’ οίκον περιορισμό στην περιοχή του δάσους του Μαχαιρά και στο γειτονικό χωριό του Λυθροδόντα, στήνοντας παράλληλα το αρχηγείο τους εντός της Μονής. Τελικά, στις 3 Μαρτίου 1957, ανακάλυψαν το κρησφύγετο, στο οποίο βρίσκονταν οι Γρηγόρης Αυξεντίου, Αυγουστής Ευσταθίου, Φειδίας Συμεωνίδης, Ανδρέας Στυλιανού και Αντώνης Παπαδόπουλος. Ξεκίνησε, τότε, μια από τις επικότερες μάχες του κυπριακού αγώνα, που ανύψωσε τον Γρ. Αυξεντίου σε σύμβολο του ελεύθερου ανθρώπου και πρότυπο αγωνιστή. Οι λεπτομέρειές της είναι γνωστές. Βρίσκονται, ευτυχώς, ακόμα εν ζωή κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών. Στο πλαίσιο της αποψινής εισήγησης, θα περιοριστούμε απλώς σε μια αναφορά σχετική με τη Μονή Μαχαιρά. Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, της μάχης που έμελλε να κοσμήσει την ελληνική και να στιγματίσει τη βρετανική ιστορία, οι Βρετανοί στρατιώτες προσπάθησαν να καταστρέψουν το κρησφύγετο με μεγάλες πέτρες. Ο Α. Ευσταθίου, θυμάται τότε τον Γρ. Αυξεντίου να τον εμψυχώνει: «Άστους Ματρόζο να κυλούν πέτρες. Οι τσίγκοι κρατούν. Εδκιάλεξέν τους γερούς ο γούμενος Ειρηναίος». Η βοήθεια, συνεπώς, του Ηγουμένου, ήταν αισθητή από τους αντάρτες μέχρι την τελευταία στιγμή. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια παραμονής της ομάδας Αυξεντίου στη Μονή, χρέη συνδέσμου της Οργάνωσης εκτελούσε ο Ηγούμενος του Μαχαιρά. Ο Αυξεντίου εμπιστεύθηκε στον Ειρηναίο φακέλους με χρήματα που εξασφάλισε η Ε.Ο.Κ.Α. για ενίσχυση οικογενειών των μελών της, με την εντολή να τους κάψει αν τυχόν γινόταν νέα έφοδος στη Μονή. Ο Α. Ευσταθίου, μάλιστα, θυμάται την αγωνία του Γρ. Αυξεντίου για την τύχη του Ειρηναίου λίγο πριν τη μάχη της 3ης Μαρτίου 1957: «Ελπίζω ο Ειρηναίος να πρόλαβε να κάψει τα φακελάκια με τα χρήματα και να μεν τα βρουν οι ανακριτές, γιατί θα τον βασανίσουν πολλά». Μετά τη μάχη συνελήφθησαν οι Μοναχοί Τιμόθεος και Μακάριος Μαχαιριώτης. Ο τελευταίος θεωρήθηκε ως ο σύνδεσμος του Αυξεντίου. Ένα χρόνο αργότερα κατάφερε να δραπετεύσει κατά τη μεταφορά του από τις Κεντρικές Φυλακές στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό Λευκωσίας. Επίσης, ο Ηγούμενος Ειρηναίος για αρκετό διάστημα απομονώθηκε από τους υπόλοιπους Μοναχούς. Δεν του επέτρεπαν επαφή μαζί τους, ενώ συνοδευόταν από Βρετανούς στρατιώτες ακόμα και κατά τον εκκλησιασμό του. Στη διάρκεια του εντοπισμού του, ο Ειρηναίος κατήγγειλε στον Βρετανό Κυβερνήτη, μέσω του δικηγόρου του, Ιωάννη Κληρίδη, ότι κακοποιήθηκε στο πλαίσιο της ανάκρισής του: «Συγκεκριμένως ὁ Πανοσιολογιότατος Ἡγούμενος Εἰρηναῖος παραπονεῖται ὅτι ἐσύρθη βιαίως εἰς ἕνα τῶν διαδρόμων τῆς Μονῆς καὶ ὅτι ὑπέστη πολλὰ λακτίσματα. Ἐπίσης ὅτι τοῦ ἀφήρεσαν τὸ καλυμαῦχι, τὸν ἐνέπτυσαν καὶ ἐτραβοῦσαν τὰ γένια του…» Την κακοποίηση του Ειρηναίου κατήγγειλε και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, σε διάσκεψη Τύπου που παρέθεσε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1957. Μετά τον Αυξεντίου, στην περιοχή του Μαχαιρά ανέλαβε να οργανώσει αντάρτικη ομάδα ο αγωνιστής Νεοπτόλεμος Γεωργίου – Λεφτής. Σύμφωνα με μαρτυρία του ιδίου, φιλοξενήθηκε στη Μονή και είχε επαφή με τον Ειρηναίο, αλλά εξ αιτίας όσων προηγήθηκαν, οι αντάρτες ήταν πιο προσεχτικοί στην επαφή τους με τον Ηγούμενο. Ο Ν. Λεφτής θυμάται, πάντως, ότι ο Ειρηναίος φρόντιζε να φτάνουν οι επιστολές της Οργάνωσης στα χέρια των ανταρτών μέσω άλλου καλόγηρου. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια των βρετανικών επιχειρήσεων για εξόντωση της ομάδας του Γρ. Αυξεντίου κλάπηκε από τη Μονή το μαχαίρι της Παναγίας του Μαχαιρά που αποτελούσε ιστορικό κειμήλιο. Μιχάλης Σταυρή – Υποψ. Διδάκτωρ, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας Παν. Κύπρου Γρηγόρης Αυξεντίου ο Σταυραετός του Μαχαιρά, ο «Ζήδρος», ο «Μάστρος», ο ήρωας του Ελληνισμού. Σαν σήμερα 3 Μαρτίου του 1957 πέφτει νεκρός ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ μέσα στο κρησφύγετο του κοντά στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, αρνούμενος να παραδοθεί στους Άγγλους αποικιοκράτες. Ο Ζήδρος γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και κατόπιν στο Γυμνάσιο της Αμμοχώστου, το πλησιέστερο προς τη Λύση. Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, πήγε στην Ελλάδα με σκοπό να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, όμως στις εξετάσεις δεν κατάφερε να εισαχθεί. Κατατάχθηκε στον Ελληνικό στρατό και πέρασε από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού. Απολύθηκε από το Στρατό ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού και στη συνέχεια υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για λίγους μήνες, προτού και επιστρέψει στην Κύπρο το 1952, όπου εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του και αρραβωνιάστηκε. Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Διγενή Γρίβα και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Ο Διγενής έκρινε ότι, από τη στιγμή που ο Γρ. Αυξεντίου είχε δώσει τον όρκο του Έλληνα Αξιωματικού, δεν χρειαζόταν να ορκιστεί για μύησή του στην Οργάνωση. Με την έναρξη του αγώνα, του ανατέθηκε η διοίκηση του τομέα Αμμοχώστου. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας. «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος» είναι τα γνωστά ψευδώνυμα που δόθηκαν στον Υπαρχηγό της ΕΟΚΑ. Οι Άγγλοι έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Γνωστή είναι η ιστορία όπου μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους κατακτητές χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις έλαβαν πληροφορία ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του βρίσκονταν σε μια σπηλιά κοντά στη Μονή Μαχαιρά. Αμέσως, 60 στρατιώτες έφθασαν εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ». Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έριξαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου. Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του Ζήδρου βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε στα Φυλακισμένα Μνήματα. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών. Μιλώντας στους συναγωνιστές του ο Αυξεντίου (αναπαράσταση σε βίντεο) είπε: Το Αυξέντιο Η ηρωική θυσία του Σταυραετού του Μαχαιρά τιμάται από τον απανταχού Ελληνισμό. Στην Ξάνθη, οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του οικισμού του Νέου Κατραμίου, συγκινημένοι από τη θυσία του, ζήτησαν από την ελληνική Πολιτεία την αλλαγή του ονόματος του οικισμού τους, τον οποίο ονόμασαν Αυξέντιο το 1960 προς τιμήν του. Το 2000 έγινε αδελφοποίηση του Δήμου Βιστωνίδας και του Δήμου Λύσης κι εγκαινιάσθηκε η προτομή του Γρηγόρη στον οικισμό. Το 2008, ο Δήμος Βιστωνίδας και ο Σύλλογος Κυπρίων Ξάνθης ίδρυσαν το «Κέντρο Ανάδειξης της Λαογραφικής και Ιστορικής Ενότητας Θράκης - Κύπρου «Γρηγόρης Αυξεντίου», με την απόλυτη στήριξη του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59 του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. Πρόκειται για έναν ιερό χώρο, όπου μιλάει ανάγλυφα η ιστορία του Γρηγόρη και ο προαιώνιος πόθος του αδούλωτου κυπριακού Ελληνισμού για Ένωση με τη Μάνα Ελλάδα. Σε Ιστορικό Μουσείο-Φυλάκιο «Γρηγόριος Αυξεντίου» μετατράπηκε το φυλάκιο στο οποίο υπηρετούσε ο Γρηγόριος Αυξεντίου, στο ποντιακό χωριό Ακρίτας Κιλκίς, το οποίο εγκαινιάστηκε την Κυριακή, 3 Απριλίου 2016, από τον Υπουργό Άμυνας της Κύπρου και τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στην παρουσία των δημάρχων Λύσης και Κιλκίς και σύσσωμων των κοινωνικών φορέων της περιοχής. (sigmalive) Ποιος θα έχει το σθένος να δει ένα ντοκιμαντέρ πυρηνικής καταστροφής; Μετά την απειλή του Πούτιν για πυρηνική επίθεση, θα πρέπει όλοι να αναζητήσουν το «Chernobyl: The Lost Tapes» που υπενθυμίζει τι συνέβη τον Μάιο του 1986 στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ στο Πρίπιατ της τότε Σοβιετικής Ενωσης. Το «Chernobyl: The Lost Tapes» είναι ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, μείγμα από ηχητικές συνεντεύξεις και σε μεγάλο βαθμό αδημοσίευτο υλικό αρχείου που δείχνει τη φρίκη της καταστροφής του 1986 από μια νέα οπτική. Το ότι αποκαλύπτεται τώρα – λίγες ημέρες αφότου η Ρωσία ξεκίνησε την εισβολή στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης στην ίδια την τοποθεσία του Τσερνομπίλ – το καθιστά τόσο οδυνηρό. Ταυτόχρονα όμως η θέασή του αξίζει. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα Ο σπόρος του ντοκιμαντέρ φυτεύτηκε στον σκηνοθέτη του Τζέιμς Τζόουνς όταν διάβασε δύο βιβλία για την καταστροφή κατά τη διάρκεια του lockdown. Το ένα περιείχε μια υποσημείωση που τράβηξε την προσοχή του. Αναφερόταν σε πλάνα που γυρίστηκαν στο Πρίπιατ (στη Βόρεια Ουκρανία) το Σαββατοκύριακο μετά το ατύχημα. Παρά το γεγονός ότι η χειρότερη πυρηνική καταστροφή στην ιστορία είχε συμβεί στον δρόμο ώρες νωρίτερα, απελευθερώνοντας 400 φορές περισσότερο ραδιενεργό υλικό στην ατμόσφαιρα από τη βόμβα της Χιροσίμα, τα πλάνα έδειχναν τους κατοίκους να τριγυρίζουν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Μπορείτε να δείτε μητέρες να σπρώχνουν καρότσια με μωρά και παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο στην άμμο. Μέχρι που αρχίζεις να βλέπεις αυτές τις λευκές λάμψεις στην ταινία λόγω του αδιανόητα υψηλού επιπέδου ακτινοβολίας. Ηταν τόσο ανατριχιαστικό» λέει στην «Guardian» ο σκηνοθέτης. Ο οποίος ανέτρεξε σε πλήθος διαφορετικών πηγών -εθνικά αρχεία, ταινίες προπαγάνδας, ντοκιμαντέρ από κατεστραμμένα σοβιετικά στούντιο, ρεπορτάζ δυτικών πρακτορείων ειδήσεων, από τις βιντεοκάμερες που είχαν παιδιά και στρατιώτες εκείνη την εποχή – και άρχισε να συνθέτει ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που διαχωρίζεται από την επίσημη γραμμή της ΕΣΣΔ. Η οποία μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης προσπάθησε να υποβαθμίσει την καταστροφή. Το πιο επικίνδυνο μέρος στη Γη Το «Lost Tapes» είναι γεμάτο με στιγμές τόσο ασυνήθιστες που μένουν αξέχαστες: ένα ελικόπτερο καθαρισμού που πέφτει στο έδαφος πάνω από το σημείο της έκρηξης, τα πλάνα με τραυματισμούς και μεταλλάξεις ανθρώπων και ζώων, οι ξύλινοι δείκτες τάφων σε ένα ραδιενεργό δάσος. Αλλά ίσως το πιο δυνατό σημείο του ντοκιμαντέρ είναι τα πλάνα των λεγόμενων «εκκαθαριστών». Πρόκειται για το πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό στο οποίο ανατέθηκε να καθαρίσει με το χέρι τόνους μολυσμένου υλικού από την οροφή του κτιρίου, αφού το ρομπότ που σχεδιάστηκε για να κάνει τη δουλειά υπερφορτώθηκε με ακτινοβολία και δυσλειτουργούσε. Καθώς φτιάχνουν στοιχειώδη στολή προστασίας δένοντας φύλλα μόλυβδου στο σώμα τους, αστειεύονται νευρικά για τη βότκα. Στη συνέχεια, υπάρχει ένα στιγμιότυπο όπου μια κάμερα ακολουθεί μια ομάδα εκκαθαριστών προς μια σκάλα που βγάζει προς την οροφή. Η σκηνή αυτή μοιάζει σαν να σε οδηγούν από το χέρι στο χείλος της κόλασης. «Ηταν το πιο επικίνδυνο μέρος στη Γη εκείνη την εποχή» λέει ο Τζόουνς. «Πολλοί από αυτούς δεν είχαν ιδέα τι έκαναν». Εξίσου ανησυχητικά είναι τα πλάνα που γυρίστηκαν γύρω από το Πρίπιατ πριν από την καταστροφή. Το μέρος μοιάζει με ουτοπία. Είναι καθαρό και ανοιχτό, γεμάτο με τόσο πολλά παιδιά, καθώς ένας κυβερνητικός αξιωματούχος ανοίγει με περηφάνια τη νέα πτέρυγα ενός μαιευτηρίου τονίζοντας τις δυνατότητες υπηρεσιών που επρόκειτο να προσφέρει. Ο Τζόουνς παραδέχεται ότι αυτό το βίντεο έχει έναν αέρα σοβιετικής προπαγάνδας, αλλά φαίνεται να αντανακλά το πώς ένιωθαν για την πόλη τους οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί. «Υπήρχε όλη αυτή η άλλη πραγματικότητα, των ανθρώπων που κολυμπούσαν στη θάλασσα και είχαν συνηθισμένες ζωές. Ετσι, όταν χτυπάει η τραγωδία, νιώθεις ότι αυτός δεν ήταν ο μακρινός κόσμος των ζοφερών σοβιετικών πολιτών. Ηταν ένα ζωντανό και χαρούμενο μέρος». Χείμαρρος παραπληροφόρησης Πέρα από την καταγραφή του τρόμου, το «Chernobyl: The Lost Tapes» γίνεται επίκαιρο καθώς αναφέρεται στον χείμαρρο παραπληροφόρησης που ξεπήδησε από την ΕΣΣΔ στον απόηχο του πυρηνικού δυστυχήματος. Παρά το γεγονός ότι στον υπόλοιπο κόσμο είχε σημάνει δικαιολογημένος συναγερμός για την απειλή για τη ζωή, η σοβιετική κυβέρνηση αποσιωπούσε το γεγονός και αρνήθηκε να αναγνωρίσει οτιδήποτε, ανεξάρτητα από τα αποδεικτικά στοιχεία. Το Πρίπιατ εκκενώθηκε, αλλά είπαν στους κατοίκους του ότι θα επιστρέψουν σε λίγες μέρες. Ασθενείς που πέθαιναν από εγκαύματα λόγω της ακτινοβολίας εξαφανίστηκαν σαν να μην είχαν καμία σχέση με το Τσερνόμπιλ. Το ντοκιμαντέρ υποστηρίζει ότι 200.000 άνθρωποι υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους ως άμεσο αποτέλεσμα της καταστροφής. Ενώ ο επίσημος απολογισμός της Σοβιετικής Ενωσης παραμένει σε 13 θύματα. Για να το θέσουμε με σύγχρονους όρους, αυτά ήταν fake news κολοσσιαίας κλίμακας. Στη συνέχεια οι άνθρωποι έμαθαν την αλήθεια και η οργή για τη συγκάλυψη ήταν τέτοια που σύντομα ακολούθησε η ουκρανική ανεξαρτησία, όπως και η τελική κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Ομως στην εποχή του Διαδικτύου κάτι τόσο μεγάλο θα μπορούσε να καλυφθεί το ίδιο εύκολα; «Θα νόμιζες ότι θα ήταν αδύνατο, αλλά τώρα βλέπουμε τη Ρωσία να εισβάλλει στην Ανατολική Ουκρανία. Εάν οι άνθρωποι παρακολουθούν μόνο κρατική τηλεόραση, ιδιαίτερα τα άτομα μιας συγκεκριμένης ηλικίας, τότε πραγματικά μπορεί κάποιος να ελέγχει τι σκέφτονται οι άνθρωποι. Υποθέτω ότι η τακτική του Πούτιν τώρα είναι απλώς να σπέρνει σύγχυση παντού, ώστε οι άνθρωποι να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τίποτα, είτε πρόκειται για την κρατική τηλεόραση είτε για κάποια θεωρία συνωμοσίας στο Facebook. Η πραγματική αλήθεια είναι μόνο ένα από τα πολλά πράγματα που κυκλοφορούν. Θα θέλατε να σκεφτείτε ότι εάν οι άνθρωποι πέθαιναν από ακτινοβολία ή έπαθαν καρκίνο ή τα μαλλιά τους έπεφταν, θα τεκμηριωνόταν. Αλλά δεν ξέρω. Η πίστη μου στον σύγχρονο κόσμο έχει κλονιστεί» είναι η απάντηση του σκηνοθέτη. (in.gr) Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ υπήρξε σοβιετικός (ρώσος) κομμουνιστής ηγέτης, οι προσπάθειές του οποίου για τον εκδημοκρατισμό του αρτηριοσκληρωτικού κομμουνιστικού συστήματος της χώρας του και την αποκέντρωση της οικονομίας της, οδήγησαν στην κατάρρευση του κομμουνισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 Η ιστορία του και όλα όσα πρεσβεύει Στις 13 Απριλίου 2014, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Aρσέν Αβάκοφ, εξέδωσε διάταγμα που επέτρεπε τη δημιουργία νέων παραστρατιωτικών δυνάμεων από πολίτες μέχρι 12.000 άτομα. Το Τάγμα Αζόφ δημιουργήθηκε στις 5 Μαΐου 2014 στο Μπερντιάνσκ. Η αλλαγή της ηγεσίας για συμμετοχή σε δημοκρατικές διαδικασίες προκάλεσε το Τάγμα να αποβάλει μέρος της ανοιχτής του αντίθεσης, να εθνικοποιήσει και να σχηματίσει δύο οργανώσεις εταίρους: Τα National Corps Party και Azov Civil Corps. Η συνεχιζόμενη στενή διαπλοκή του ναζισμού, της πολιτικής και του τάγματος αποδεικνύεται από τους βαθείς δεσμούς μεταξύ των διοικητών και του κόμματος. Για παράδειγμα, ο πρώην μακροχρόνιος διοικητής και νυν αρχηγός στο Εθνικό Σώμα, Μαξίμ Ζορίν, διευκόλυνε την εκπαίδευση εθελοντών και τη στρατολόγηση για το Τάγμα σε τοποθεσίες όπου ο Χίτλερ εξέδωσε ιστορικούς λόγους του στο παρελθόν. Επιπλέον, ο σημερινός διοικητής Ντένις Προκοπένκο βρίσκεται στη μονάδα από την πρώτη μέρα και διατηρεί την κομματική και ναζιστική κουλτούρα της. Το 2018, το Εθνικό Σώμα δημιούργησε μια νέα θυγατρική της Αζόφ γνωστή ως National Druzhyna, μια συμμορία του δρόμου περίπου 600 μελών. Αυτή η ομάδα ήταν υπεύθυνη για πολλαπλές βίαιες επιθέσεις εναντίον Ρομά, Εβραίων και άλλων μειονοτικών ομάδων, καθώς και πολιτικών αντιπάλων, συμπεριλαμβανομένων ακαδημαϊκών. Τον Σεπτέμβριο του 2014, το τάγμα του Αζόφ, εγγράφηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως Ειδική αστυνομική δύναμη. «Επίλεκτα» μέλη ακόμα και οι χούλιγκαν Τα μέλη του τάγματος είναι από την ανατολική Ουκρανία και μιλούν ρωσικά, ενώ μερικοί νεοσύλλεκτοι προέρχονται από τις ανατολικές πόλεις των Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ. Ο πρώτος διοικητής του συντάγματος ήταν ο ακροδεξιός Αντρίι Μπιλέτσκι, ο οποίος ηγήθηκε της φασιστικής οργάνωσης «Πατριώτες της Ουκρανίας» και της Εθνικόσοσιαλιστικής Συνέλευσης. Μεγάλη «δεξαμενή» του αποτέλεσαν και οι οπαδικοί σύλλογοι, καθώς οι ultras των Ντιναμό Κιέβου και Σαχτάρ Ντονέτσκ, μαζί με άλλους νεοναζί από το οπαδικό κίνημα συγκρότησαν τα τάγματα θανάτου που έκαψαν ζωντανούς δεκάδες αντιφασίστες στο Σπίτι των Συνδικάτων στην Οδησσό, στις 2 Μαϊου 2014. Στη συνέχεια, το τάγμα μεγάλωσε και με ομοϊδεάτες του εθελοντές από άλλα κράτη, όπως Σουηδία, Ιταλία, Ρωσία, Γαλλία, Λευκορωσία, Καναδά και Σλοβενία. Το γεγονός αυτό το είχε παραδεχθεί και το ουκρανικό υπουργείο Εσωτερικών της Ουκρανίας. Από πού προκύπτει η χρηματοδότησή του... Σύμφωνα με έναν από τους πρώην ηγέτες του τάγματος, τον Γιαροσλάβ Γκοντσάρ, η ίδρυσή του αποφασίστηκε στις 4 Μαΐου του 2014, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης στην οποία συμμετείχαν στελέχη της τοπικής διοίκησης της Μαριούπολης, ακροδεξιών - νεοναζιστικών οργανώσεων, βουλευτών και ενός ολιγάρχη, του Ίγκορ Κολομόισκι. Στη συνάντηση αποφασίστηκε να ενωθούν σε μία οργάνωση οι μικρές φασιστικές ομάδες, αλλά και οι ultras του Κιέβου, για να σχηματίσουν το τάγμα. Από τον Αύγουστο του 2014, το τάγμα άρχισε να εξοπλίζεται και να χρηματοδοτείται από τις Αρχές, ενώ άλλες πηγές χρηματοδότησης και εξοπλισμού ήταν οι ιδιωτικές δωρεές, διάφορες «φιλανθρωπικές» εκδηλώσεις, καθώς και δωρεές επιχειρηματιών. Τα εγκλήματα πολέμου με τα οποία κατηγορείται Εκθέσεις που δημοσιεύθηκαν από το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχουν συνδέσει το τάγμα Αζόφ με εγκλήματα πολέμου όπως μαζικές λεηλασίες, παράνομες κρατήσεις και βασανιστήρια. Τον Μάρτιο του 2016 έγινε γνωστό, πως η οργάνωση συμμετείχε στη διεξαγωγή εχθροπραξιών από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις μέσα και γύρω από το Shyrokyne (31 χλμ ανατολικά της Μαριούπολης), από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τους «Times», έχει το δικό του πολιτικό κόμμα, δύο εκδοτικούς οίκους, καλοκαιρινές κατασκηνώσεις για παιδιά και μια δύναμη γνωστή ως Εθνική Πολιτοφυλακή, η οποία περιπολεί στους δρόμους των ουκρανικών πόλεων μαζί με την αστυνομία. Ενώ χρησιμοποιεί τα Social Media για να προχωρήσει σε στρατολόγηση μελών. Οι διεθνείς αντιδράσεις Τα πράγματα ήταν τόσο ξεκάθαρα και τα εγκλήματα πολέμου έναντι του άμαχου πληθυσμού στο Ντονμπάς που είχαν ήδη κάνει τον γύρο του κόσμου, τόσο άγρια, που ακόμη και οι ΗΠΑ - οι οποίες στήριξαν ανοιχτά το Μαϊντάν - θορυβήθηκαν. Το «Αζόφ» έγινε αντικείμενο συζήτησης το 2015 στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα τότε να παγώσει, προσωρινά όπως αποδείχθηκε, η αποστολή όπλων και η στρατιωτική εκπαίδευσή του από Αμερικανούς εκπαιδευτές. Οι αγριότητες του τάγματος - λεηλασίες, καταστροφές, βιασμοί, βασανιστήρια, στοχευμένες δολοφονίες και εκτελέσεις με συνοπτικές ή καθόλου διαδικασίες κλπ - άρχισαν από νωρίς να καταγράφονται από ειδικές αποστολές του ΟΗΕ, αλλά και από τη Διεθνή Αμνηστία. Ανάλογες εικόνες μετέφεραν και τα ρεπορτάζ των δυτικών ΜΜΕ και μάλιστα χωρίς δυσκολία, αφού τα μέλη του «Αζόφ» δεν ένιωθαν καθόλου φόβο να παραδεχθούν ότι είναι ναζί. Παράλληλα, τον Ιούνιο του 2021, ομάδα Γάλλων γερουσιαστών ζήτησε από τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών να αντιδράσει στις δραστηριότητες νεοναζιστικών οργανώσεων στην Ουκρανία και κυρίως του «Αζόφ». tanea.gr Τι είναι η Συνθήκη του Μοντρέ που ενεργοποίησε ο Ερντογάν -Γιατί έκλεισε τα στενά του Βοσπόρου1/3/2022
Η Τουρκία ενεργοποίησε τη Συνθήκη του Μοντρέ, κλείνοντας τα στενά του Βοσπόρου για όλα τα πολεμικά πλοία, λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
|