ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΩΝ - ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΜΙΑΣΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ1/10/2024  Μέσα από την μακραίωνη, δύσβατη και
ανηφορική πορεία του Ελληνισμού στο διαχρονικό διάβα της Ιστορίας ξεχωρίζουν οριακά κάποια σημεία τα οποία έχουν αφήσει μέχρι σήμερα ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην εξέλιξη των γεγονότων της μοίρας, του γίγνεσθαι και της κατάληξης της προαναφερόμενης τούτης πορείας. Είναι ορισμένες επισημάνσεις και συγκεκριμένα συμπεράσματα σχετικά με την εθνικοπολιτική συμπεριφορά τούτου του Γένους και τούτης της Φυλής που παρατηρούνται, δυστυχώς, αναλλοίωτα και αμετάλλακτα από τα αρχαία θα έλεγα χρόνια και τα οποία μεγεθύνονται και ενισχύονται, πλαταίνοντας σε τροχιά ομόκεντρων κύκλων, στη σύγχρονη εποχή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού. Αναφέρομαι στην έμπρακτα παρατηρημένη και βιωματικά αποδεδειγμένη συμπεριφορά, δράση και στάση που επιδεικνύεται από την πολιτική ηγεσία, τους πολιτειακούς άρχοντες και ταγούς, τους εθνικούς ηγέτες και καθοδηγητές τούτης της ηρωικής, δοξασμένης και σκληρά δοκιμασμένης φυλής την οποία ο Μεγαλοδύναμος Θεός και η Κυρά μας η Παναγιά όρισαν και έταξαν να φυλάγει στη ζωή της ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ και ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΕΣ καθώς επίσης και να ανατρέφει, να διαπλάθει και να αναπλάθει μάρτυρες, Αγίους Πατέρες, αγωνιστές, πολέμαρχους και σκληροτράχηλους μαχητές. Δυστυχώς το αιώνιο σαράκι, το σαρκοβόρο και σιχαμερό τούτο σκουλήκι του εμφύλιου σπαραγμού, του αδελφοκτόνου πάθους, της εσωτερικής διχόνοιας και του εθνικού αλληλοσπαραγμού έχει στοιχίσει στο Πανορθόδοξο τούτο Γένος κάποιες πολλές Πατρίδες, αλύτρωτες και περήφανες, οι οποίες στενάζουν σήμερα, αγέρωχα και ανυπότακτα, κάτω από τον πιεστικό ζυγό κατοχής και σκλαβιάς ξένων κατακτητών, οι οποίοι δεν έχουν απολύτως καμμιά σχέση με τα άγια και μυρωμένα χώματά τους, χώματα πάππου προς πάππο δικά μας, ποτισμένα με το άλικο αίμα των ανδρείων και γενναίων του ατελεύτητου πάνθεου των ηρωομαρτύρων της ρωμέικης εποποιίας. Ποιός δεν αφουγκράζεται με σπαραγμό ψυχής και πόνο καρδιάς την οδύνη και τους αναστεναγμούς της Βορείου Ηπείρου, της Ίμβρου και της Τένεδου, της Σμύρνης και της Μ.Ασίας, της Μακεδονίας και της Ρωμυλιάς, της Ιωνίας και της Κύπρου μας; Τούτες οι πανώριες και λυγερόκορμες θυγατέρες του μητροπολιτικού Ελληνισμού που άδικα και άτσαλα, βίαια και ασυνείδητα, αποκόπηκαν από τον κεντρικό κορμό χάρη και σε δικά μας ανεπίτρεπτα λάθη, παραλείψεις, εγωκεντρισμούς, μωρές φιλοδοξίες, κενοδοξίες και πάθη, μικροπολιτικές σκοπιμότητες και συμπεριφορές. Δεν έχουμε δυστυχώς ποτέ κατορθώσει στη διαχρονική μας πορεία μέσα στη γεωπολιτική σκακιέρα της υφηλίου να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να κοιτάζουμε κατάματα το χρέος και το καθήκον μας απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα και να διαμορφώσουμε επιτέλους μια πανεθνική πολιτική εθνικοπολιτικών στόχων και οραματισμών μέσα από την επίτευξη διατήρησης μιας υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας μονοιασμένης, ενωμένης άρρηκτα με ομόψυχους δεσμούς κοινής συμπόρευσης και σύμπλευσης έχοντας όλους τους πολιτικούς ταγούς συνοδοιπόρους στο Γολγοθά που ο Πανορθόδοξος Ελληνισμός έταξε να υπηρετεί από την ύπαρξή του. Δεν μπορέσαμε να παραμερίσουμε τη δημαγωγική πολιτική των μπαλκονιών, να αφήσουμε την αναμόχλευση των διχαστικών παθών, τις συκοφαντικές αλληλοκατηγορίες και τους μικροκομματικούς και μικρόψυχους ελιγμούς στην αρρένα και στην παλαίστρα των διαπροσωπικών πολιτικών και παραταξιακών ανταγωνισμών. Λέμε ότι υπηρετούμε το Έθνος και τη Φυλή, την Ορθοδοξία και την Χριστιανοσύνη, τον άνθρωπο και τον πολίτη της κοινωνίας αλλά τελικά υποδουλωθήκαμε στον πολιτικό ατομικισμό της εγωκεντρικής αλαζονείας μας με συμπεριφορές φαρισσαϊκού υποκριτικού ήθους και ύφους. Ο πήχυς λοιπόν πρέπει πάραυτα να υψωθεί και μάλιστα πολύ πιο ψηλά από ό,τι είναι τώρα. Οι περιστάσεις το απαιτούν, η Πατρίδα αναμένει και ο Θεός καρτερεί. Το ερώτημα βασανιστικό και εναγώνιο: Άραγε επαγρυπνούν και έχουν γνώση οι φύλακες των Θερμοπυλών της Κύπρου, τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Ελληνορθοδοξίας ή μήπως απλά και όπως πάντα ερίζουν και καρεκλοκενταυρίζουν για τα ίδια τετριμμένα που έσχιζαν επιδεικτικά τα ιμάτιά τους σαν Καϊάφες και Άννες όλοι οι προκάτοχοι τους; Κυβερνήσεις και αντικυβερνήσεις, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, λογίζονται ένα και το αυτό απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα. Ο νοών νοείτο... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι
0 Comments
 Παρατίθεται πιο κάτω η κυνική δήλωση του έπικεφαλης οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας Μάικλ Μπρούνο και η σοκαριστική ομολογία του παραιτηθέντος από το ΔΝΤ Ντέιβ Μπαντού.
Μάικλ Μπρούνο Ο ισραηλινός οικονομολόγος Peter Michael Bruno γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου του 1932 και πέθανε τα Χριστούγεννα (25η Δεκεμβρίου) του 1996. Ήταν διοικητής της κεντρικής τράπεζας του Ισραήλ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το «έργο» του ήταν τόσο…σημαντικό, που το πασίγνωστο για τις παρακρατικές και παραοικονομικές δραστηριότητές του «Ίδρυμα Rothchild» καθιέρωσε το ειδικό βραβείο «Michael Bruno» το όποιο απονέμεται φυσικά στους «ικανότερους» και «ευφυέστερους» οικονομικούς δολοφόνους της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας… Σε μια διάλεξη του στο συνέδριο της Διεθνούς Οικονομικής Ένωσης που έγινε στην Τύνιδα το 1995, ο Μπρούνο πληροφόρησε τους 500 συγκεντρωμένους οικονομολόγους από 68 χώρες, ότι αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη αποδοχή «η ιδέα πως μία αρκετά μεγάλη κρίση μπορεί να συγκλονίσει απρόθυμους διαμορφωτές της πολιτικής, έτσι ώστε να θεσμοθετήσουν μεταρρυθμίσεις που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα». Ο Μπρούνο ανέφερε τη Λατινική Αμερική ως το «κατ’έξοχήν παράδειγμα των ευεργετικών βαθιών κρίσεων», κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην Αργεντινή, όπου ο πρόεδρος Μένεμ και ο υπουργός οικονομικών Καβάγιο προωθούσαν τις ιδιωτικοποιήσεις «επωφελούμενοι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης»…υπό αυτό το πρίσμα οι διεθνείς παράγοντες έπρεπε να κάνουν ακόμα περισσότερα για να επωφεληθούν από τις υπάρχουσες οικονομικές κρίσεις…. να κόψουν προληπτικά την πρόσβαση στην οικονομική βοήθεια ώστε οι κρίσεις να επιδεινωθούν… παρότρυνε το ακροατήριο να αντιμετωπίσει μια τέτοια καταστροφή ως το πρώτο στάδιο της δημιουργίας…. ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΡΕΩΚΟΠΟΥΝ χάριν των ευκαιριών που δημιουργούνταν όταν θα ξαναχτίζονταν από τα ερείπια… Ν. Μπαντού Η φρικιαστική ομολογία του (ήταν κάτι σαν τον σημερινό Τόμσεν). «Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ, ύστερα από 12 χρόνια και έπειτα από 1000 ήμερες εργασίας στο εξωτερικό ως αξιωματούχος του ταμείου κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακα σας και τα κόλπα σας, εφορμούσα σαν γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λαών της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής και της Αφρικής. Για μένα η παραίτηση μου είναι μια ανεκτίμητη απελευθέρωση, επειδή με αυτόν τον τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων (…) Ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ, που κυλάει σε ποτάμι. Κι όταν στεγνώνει, σχηματίζει πάνω μου κρούστα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο για να καθαριστώ από όλα όσα έκανα εν ονόματι σας». Ο Μπαντού συνέχιζε τεκμηριώνοντας τις καταγγελίες του εναντίον του ΔΝΤ ότι χρησιμοποίησε τις στατιστικές ως «φονικά» όπλα. Παρέθετε λεπτομερή στοιχεία για το πώς, ως υπάλληλος του ΔΝΤ, είχε αναμιχθεί σε εσκεμμένα «στατιστικά σφάλματα» προκειμένου να διογκωθούν τα αριθμητικά στοιχεία στις εκθέσεις του Ταμείου ώστε ή χώρα* να δείχνει πολύ λιγότερο σταθερή απ’ότι ήταν στην πραγματικότητα…. το ΔΝΤ είχε διογκώσει τα στατιστικά στοιχειά για το εργατικό κόστος, με συνέπεια η παραγωγικότητα της χώρας* να φαίνεται πολύ χαμηλή, παρ’ όλο που το ΔΝΤ γνώριζε τα πραγματικά δεδομένα. Σε μια άλλη περίπτωση, το ΔΝΤ «επινόησε κυριολεκτικά από το πουθενά, ένα τεράστιο απλήρωτο κρατικό χρέος». (*Στην λέξη «χώρα» μπορείτε να βάλετε εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο και όποια άλλη θέλετε αρκεί να έχει περάσει από εκεί το ΔΝΤ)… Στην επιστολή του ο Μπαντού, που πέθανε το 2001 καθιστούσε σαφές ότι οι αντιρρήσεις του δεν αφορούσαν μόνο τον τρόπο αντιμετώπισης μιας χώρας από μια χούφτα αξιωματούχων. Αντιμετώπιζε ολόκληρο το πρόγραμμα των διαρθρωτικών προσαρμογών του ΔΝΤ ως μια μορφή μαζικών βασανιστηρίων καθώς «κυβερνήσεις και λαοί που ουρλιάζουν από τον πόνο υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι, ικετεύοντας για ένα ίχνος λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας. Όμως εμείς γελάμε απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα». Μετά τη δημοσίευση της επιστολής η κυβέρνηση του Τρινιντάτ και Τομπάγκο, ανέθεσε σε δύο ανεξάρτητες επιτροπές να διερευνήσουν τις κατηγορίες και διαπιστώθηκε ότι ήταν σωστές. Το ΔΝΤ είχε διογκώσει και χαλκεύσει στατιστικά στοιχεία με ολέθριες επιπτώσεις για τη χώρα (Όπως ΕΔΩ)… (Από το βιβλίο της Ν. klein «Το δόγμα του Σόκ» έκδ. Λιβάνη) Στο ιστολόγιο rodiat7.blogspot.com το οποίο επίσης έχει αναρτήσει την ομολογία του Μπαντού διάβασα ένα εύστοχο σχόλιο καθώς επίσης και μία δήλωση της Ν.Klein για την ελληνική κρίση που αξίζει να διαβάσετε και εσείς: … Βρήκα τη σελίδα του Davison L. Budhoo στο amazon.com και σκέφτηκα πόσο είναι κρίμα να χάνονται κάποιοι τόσο χρήσιμοι άνθρωποι και κάτι άχρηστα μορμολύκεια να ζουν ακόμα. Πόσα θα είχαμε να ρωτήσουμε και να μάθουμε τώρα… τώρα που έσκασαν οι μπόμπες της οικονομικής εξολόθρευσης στα μέρη μας. Ίσως πάλι να βάλουμε μυαλό και να ενδιαφερόμαστε για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και όχι να αδιαφορούμε για το κάθε κατακαημένο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, όσο μακριά κι αν βρίσκεται κι όσο μικρό και να είναι. Εκει πέρα, στη Λατινική Αμερική, γινόντουσαν οι πρόβες για τα κοστουμάκια που έρχονται τώρα και μας τα φοράνε έτοιμα και καλοραμμένα με τα γούστα τους αυτοί οι κυριλέδες. Όπως ακριβώς συνέβη και με τη δικτατορία το 1967, που μετέφεραν εδώ πέρα τα ίδια κόλπα που είχαν δοκιμαστεί πολύ παλιότερα πάνω στους λαούς της μακρινής Λατινικής Αμερικής. ΟΛΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ Με τιμή ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΠΑΡΑΛΙΜΝΙ, 19/09/2024  Άναψα ένα μικρό κερί στη μνήμη των παιδικών αγγέλων αλλά και των υπόλοιπων άτυχων επιβατών της αεροπορικής τραγωδίας της 14ης Αυγούστου του έτους 2005. Ένα καυτό δάκρυ αργοκύλησε στο μάγουλο και το πνικτό αναφυλλητό τράνταξε τα φυλλοκάρδια της καρδιάς. Πορεύτηκα, μαζί με τους υπόλοιπους συνδημότες μου στον ακριτικό Δήμο του Παραλιμνίου, τούτη τη εβδομάδα, προς το νεκροταφείο του Αγίου Θωμά για την τελετή του θρησκευτικού τρισαγίου προς ανάπαυση και σωτηρία των ψυχών τούτων των αδικοχαμένων δούλων του ΘΕΟΥ. Μια πορεία σιωπηλή, συμβολική, ανήσυχη και ανήρεμη, λόγω της ανθρώπινης φύσης που μας ταλαιπωρεί και μας φθείρει, μας καταπονεί και μας ματώνει, ραγίζει τις καρδιές, στεναχωρεί τις ψυχές, βασανίζει το μυαλό και το είναι μας.
Πραγματικά τα αισθήματα είναι τόσο συγκινητικά και πρωτόγνωρα, το ρίγος του υποσυνείδητου φουρτουνιάζει κι ανεμοδέρνει την εσωτερικοψυχική διάθεση, η οδύνη και ο σπαραγμός κατακυριεύουν ερμητικά κάθε διέξοδο και ένα αναπάντητο, αυθόρμητο και βαρύ ΓΙΑΤΙ πλανιέται και αιωρείται παράξενα, αλλόκοτα και βασανιστικά στην ατμόσφαιρα του νεκροταφείου, εκεί που η γη δέχθηκε στα σπλάχνα της όλους αυτούς τους πολυαγαπημένους μας συνδημότες με τα μικρά τους αγγελούδια, σφικταγκαλιασμένους και άρρηκτα ενωμένους με στοργή, ζεστασιά και οικογενειακή γαλήνη ακόμη και στο θάνατο. Σεμνά και σιωπηλά, με θρησκευτική κατάνυξη και ανθρώπινο δέος τελείτο το τρισάγιο μπροστά από τους φρεσκοσκαμμένους τάφους στο κοιμητήριο του Αγίου Θωμά. Κάποιοι από εμάς κρυφοκοιτάζαμε άτολμα και ανήσυχα τις οικογένειες και τους συγγενείς των κεκοιμημένων συνδημοτών μας, χωρίς θάρρος και σθένος να τους ατενίσουμε στα μάτια, αφού δεν είχαμε το κουράγιο και την αντοχή να τους πούμε και να τους μιλήσουμε για το κουράγιο και την αντοχή που πρέπει να έχουν, έστω κι αν εμείς εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε να τους προσφέρουμε τίποτα από όλα αυτά. Κι όμως ένα πλατύ χαμόγελο άνθισε ξαφνικά στα χείλη μας και η ηλιαχτίδα της Ελπίδας φώτισε το λυπηρό διάνθισμα του όλου σκηνικού. Η αντοχή, το κουράγιο, το σθένος και η θέληση, εχέγγυα ανεπανάληπτα και μοναδικά, φάνηκαν έντονα αποτυπωμένα στους χαροκαμένους γονείς, συζύγους, παππούδες, συγγενείς και φίλους, αφού διατράνωσαν την απόφασή τους να πορευτούν, με πίστη ακράδαντη στο Θεό, τούτο το μαρτυρικό ανηφόρι του Γολγοθά που τους επεφύλαξε η μοίρα. Απερίφραστα και μονοδρομικά, δήλωσαν πως είναι χρέος και καθήκον τους, έμπρακτη και αυταπόδεικτη στάση αγάπης, θύμησης και νοσταλγίας προς αυτούς που έφυγαν, να σταθούν βράχοι ακλόνητοι και κυματοθραύστες απροσπέλαστοι, συνεχίζοντας την πορεία αυτή στη σύντομη και γήινη τούτη τη ζωή. Όπλο και εφόδιο ανεξάντλητο είναι και θα είναι η ατελεύτητη φροντίδα του Κυρίου, η Θεία Αγάπη του Ύψιστου Παντοκράτορα και η μοναδική Σκέπη της Γλυκοφιλούσας Μητέρας Του, που θα απαλύνει γλυκά τον πόνο στις καρδιές, την οδύνη στις ψυχές, τους αρνητικούς στοχασμούς στο μυαλό. Η Θεϊκή Πρόνοια θα ορθώσει και πάλι το ανάστημα του Βασίλη, της Μαρίας, της Ελλάδας και του Αντρέα, θα τους οπλίσει με δύναμη περίσσια και θα συνεχίσουν το δρόμο τους για τούτο το καθήκον. Αυτή η απερίγραπτη, λεβέντικη και τολμηρή στάση ζωής, που, με την βοήθεια του Χριστού μας, επιδεικνύεται και θα επιδεικνύεται από τους δικούς, τους συγγενείς και τους φίλους των αλησμόνητων και λατρεμένων συνδημοτών μας που πορεύτηκαν πλέον στη αιωνιότητα, είναι το καλύτερο μνημόσυνο και η άριστη απόδειξη της βιωματικής μας αγάπης προς αυτούς. Ο Παντοδύναμος Θεός θα δίνει συνεχώς όλο το κουράγιο της ζωής που θα χρειασθεί και είμαι σίγουρος πως η μάχη θα κερδηθεί από όλους τους πονεμένους τούτης της ανείπωτης, ανήκουστης και φοβερής αεροπορικής τραγωδίας. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε για πολλοστή φορά ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει τις πανώριες ψυχές τους και να κατατάξει αυτές στις σκηνές των δικαίων προς απόλαυση του αληθινού και αιώνιου Παραδείσου στις στοργικές αγκαλιές του Δημιουργού. Παράλληλα παρακαλούμε και ικετεύουμε τον Κύριο να σταθεί και να είναι πάντα δίπλα στους συγγενείς μαχητές της ζωής των αποδημησάντων, ώστε να συνεχίσουν με παρρησία και πίστη τη δική τους πορεία στην επίγεια τούτη ζωή. Η αγάπη της άδολης ανάμνησης σας θα φωλιάζει αιώνια στις καρδιές μας και η νοσταλγία της θύμησης σας δεν θα στερέψει ποτέ στο μυαλό μας. Θα είστε πάντοτε για μας μονάκριβοι, πολυαγαπημένοι, αξέχαστοι, ζωντανοί και αιώνιοι γιατί είμαστε σίγουροι πως ο Δημιουργός της Ζωής ήδη σας κατέταξε στην αιώνια ζωή. Καλή αντάμωση αδέλφια μας, ένα μικρό ακοίμητο λουλούδι, θα είναι πάντοτε στους τάφους σας, σύμβολο ατελείωτου στοχασμού της σκέψης μας σε εσάς. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 04/08/2024  ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ: ΑΘΑΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΞΙΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Με έντονα και διάχυτα αισθήματα πατριωτικού ρίγους, εθνικής υπερηφάνιας και αγωνιστικού δέους, η σκέψη φτερουγίζει τούτες τις μέρες, επιτακτικά και μονοδρομικά, συγκινησιακά και αδιάκοπα στους δύο σύγχρονους Νεομάρτυρες της Κυπριακής ρωμέικης εποποιίας του ατελεύτητου πάνθεου των Ακριτών του Έθνους, τον ΤΑΣΟ ΙΣΑΑΚ και το ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ. Αυτά τα λυγερόκορμα παλληκάρια με την εφηβική κορμοστασιά του αγωνιστή λεβεντονιού και συνάμα με την αθώα και τρυφερή καρδιά του Ελληνορθόδοξου νέου. Τούτους τους ανυπότακτους μαχητές της Εθνικής αξιοπρέπειας και του δικαίου, που πότισαν με το άλικο αίμα τους το πλατύφυλλο δεντρί της γαλανομάτας θεάς Λευτεριάς. Τα ανδρεία παλληκάρια του ηρωοτόκου Δήμου του ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ, που έφτυσαν κατάμουτρα τα σιδερόφρακτα συρματομπλέγματα του στρατοκράτη κατακτητή, διατρανώνοντας αγέρωχα και γενναία την αδιαπραγμάτευτη απόφαση και την απερίφραστη θέληση τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους για ΛΕΥΤΕΡΙΑ και ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Η μνήμη τριγυρίζει στα χώματα εκείνα που δέκτηκαν στα σπλάχνα τους το αίμα των δύο αετών και μαχητών της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, εκεί κάτω στη σκλαβωμένη γη της δήθεν «νεκράς» ζώνης, μεταξύ της ακριτικής ΔΕΡΥΝΕΙΑΣ και της Βασιλεύουσας της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ. Τότε που ο ΤΑΣΟΣ και ο ΣΟΛΩΜΟΣ, αψηφώντας παράτολμα τις οπλισμένες ορδές του ΑΤΤΙΛΑ και τα στίφη των Γκρίζων Λύκων, πρόταξαν με σθένος και αποφασιστικότητα τη νεανικότητα, την εφηβεία, τη μαχητικότητα και τον αυθορμητισμό των γνήσιων απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά, του Διγενή και του Αυξεντίου. Μέθυσαν μια φεγγαρόφωτη βραδιά οι δύο νέοι με το αθάνατο κρασί του ’21, ατένισαν κατάμματα τον Αθάνασιο Διάκο, συνομίλησαν με τους τέσσερις του Αχυρώνα, χαμογέλασαν φιλικά στους Μαραθωνομάχους, έσφιξαν εγκάρδια τα χέρια με τον άγνωστο στρατιώτη της ΠΙΝΔΟΥ και προχώρησαν ακάθεκτοι. Ζώστηκαν με σιγουριά την κουμπούρα, χούφτωσαν το γιαταγάνι και έσφιξαν στο χέρι τους το μπαρούτοκαπνισμένο καρυοφίλι. Σιγοψιθύρισαν τα δημοτικά τραγούδια της κλεφτουριάς και των αρματωλών για το Μοριά και τη Ρούμελη, ύψωσαν στεντόρεια τη φωνή τους στο Θούρειο του Ρήγα Φεραίου και ζητωκραύγασαν την «Ανηφοριά» του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Προσευχήθηκαν στον Ύψιστο Παντοδύναμο, ζήτησαν εμψύχωση και δύναμη για το αποτόλμημά τους, πήραν την ευχή του Πατριάρχη που με τα σεπτά χέρια του κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια εν έτει 1453 στο θρυλικό Αυτοκράτορα του Βυζαντίου και κινήθηκαν διαχρονικά στη δύσβατη ιστορική πορεία του Ορθόδοξου Πανελληνισμού, γράφοντας με άσβεστο μελάνι, ακόμη μια ολόχρυση σελίδα έξαρσης, ηρωισμού και αυτοθυσίας. Άστραψε το Κούγκι, ξαναζωντάνεψε ο Μαχαιράς, βρόντηξε η Αλαμάνα, αναστέναξε βαθιά η Σαλαμίνα. Ο Ελληνισμός όλος ευλαβικά και υπερήφανα συντρόφεψε τα παλληκάρια στη κακοτράχαλη και δύσβατη πορεία τους προς το μαρτύριο, το στεφάνωμα, τη νίκη και την καταξίωση. Ήταν αγνή, ανόθευτη, απαράμιλλη, μαγευτική κι ανεπανάληπτη τούτη η διαχρονική πορεία σας στο ιστορικό διάβα της μακραίωνης και μακρόχρονης παρουσίας, δράσης και επιβίωσης του Πανορθόδοξου Ελληνισμού. Δεν σας κιότεψε ο θάνατος, δεν σας φόβισε ο Αττίλας, δεν σας εξαγόρασαν οι “Ανανικές πραγματικότητες” και δεν σας πτόησε καμμιά “ρεαλιστική προπαγάνδα”. Σείστηκε συνθέμελα το Παραλίμνι σαν έπεσαν οι δύο πύργοι του. Παντού βουβαμάρα, σιωπή, ακινησία και σκοτάδι. Κάποιες μάνες πήγαν να θρηνήσουν. Λίγα αναφιλητά ακούστηκαν στο μυρωμένο αγέρα της λευτεριάς που φύσηξε στις οικίες των δύο παλληκαριών. Ο θρήνος για το χαμό έκανε να αρχίσει. Και όμως...Η ελληνίδα μάνα, οι υπερήφανοι γονείς των ηρώων, η τρισένδοξη ιστορία που θέλει βράχους αμετακίνητους, τις οικογένειες των μαρτύρων του Γένους και της Θρησκείας, επαναλήφθηκε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια με αψεγάδιαστη παραστατικότητα και ανεπανάληπτη λαμπρότητα: «ΧΑΛΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...» Όρκος ιερός, απαράβατος, επιτακτικός προς εσάς ΤΑΣΟ και ΣΟΛΩΜΕ, μόνο ένας ταιριάζει: Να κυματίσει περήφανα η γαλανόλευκη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της θαλασσοφίλητης μαρτυρικής και ελληνορθόδοξης πατρίδας μας. Να απλώσουμε στους τάφους σας τα φύλλα των πορτοκαλεώνων της Μόρφου, τους λεμονανθούς του Καραβά και της Λαπήθου, το αγίασμα της Μονής του Αποστόλου Ανδρέα, ένα κερί αναμμένο από το Μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα. Θα προσπαθήσουμε, αδέλφια, πρέπει και οφείλουμε ως ύστατο φόρο εθνικής τιμής προς εσάς, προς όλους τους ήρωες μας, να προσπαθήσουμε. Και την άγια και ευλογημένη εκείνη ώρα της λύτρωσης, γονατιστοί θα τρέξουμε κοντά σας για να χαρούμε αυτό για το οποίο εσείς δώσατε τη ζωή σας...τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Τούτο το άλικο αίμα σας που δεν στέγνωσε ακόμη εκεί κάτω στο κάμπο της Δερύνειας, τα ξεσκισμένα από τα συρματομπλέγματα ρούχα σας που μάτωσαν το κορμί σας απλωμένα ακόμη στο τόπο της θυσίας σας, οι πέτρες και οι σφαίρες που σφυρίζουν ακόμη ανατριχιαστικά, όλα αυτά μας βιώνουν καθημερινά το υπέρτατο εθνικό καθήκον μας μακριά από πάθη διχαστικά και αναμοχλεύσεις αδελφοκτόνες. Η σκέψη της άδολης, αστείρευτης και ανεξάντλητης αγάπης μας προς εσάς και η υπερηφάνεια που μας γεμίσατε σαν Νεοέλληνες τούτης της εσχατιάς του Έθνους είναι ποτάμι ασυγκράτητο που θεριεύει την απόφαση για αγώνα αδιάκοπο ωσότου οι Λάζοι της Ανατολίας, ντροπιασμένοι και μετανιωμένοι, αποθέσουν δάφνινο στεφάνι, αμάραντης δόξας και άσπιλης τιμής, στους τάφους σας αδέλφια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει, αιώνια ας είναι η μνήμη σας και ας αναπαύεται η πανώρια ψυχή σας στις διάπλατες στοργικές αγκάλες του Παντοκράτορα Θεού και Ύψιστου... ΧΙΛΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΑΣΟΙ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ... Με τιμή Χρίστος Κ. Μακρίδης ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ 04/08/2024  Θυμάμαι που σεργιανίσαμε μαζί στις
ΚΥΔΩΝΙΕΣ, το περίφημο και ξακουστό ΑΪΒΑΛΙ, την πατρίδα του καημού και της προσφυγιάς για τους Μικρασιάτες αδελφούς μας. Τα ερειπωμένα δρομάκια, με τα παλιά αρχοντικά μαρτυρούσαν, σιωπηλά μεν μα τόσο παραστατικά, τις παλιές καλές στιγμές, τότε που η ευτυχία και η ξεγνοιασιά έρεαν άφθονες από το απλόχερο και φιλεύσπλαχνο χέρι του Παντοδύναμου Θεού. Με άρπαξες από το μπράτσο και βρεθήκαμε, ως δια μαγείας, στη γραφική και μοναδική ΣΜΥΡΝΗ με τους πάνσεπτους εκκλησιαστικούς ναούς, τις φυσικές ομορφιές και την ξέχωρη ιστορική παράδοση, αφού από μόνη της τούτη η πόλη έγραψε ολόχρυσες σελίδες ηρωισμού και έξαρσης, που παραδίνονται ανεξίτηλες από γενεά σε γενεά γαλουχώντας με τα νάματα και τις αξίες της ΦΥΛΗΣ όλους τους Νεοέλληνες. Πορευτήκαμε με βήμα ταχύ για την ΕΦΕΣΟ και την ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ, νιώθοντας την καρδιά να πάλλεται ασυγκράτητα και δυνατά μπροστά στο μεγαλείο της ανεπανάληπτης τούτης συγκίνησης. Γονατίσαμε δακρυσμένοι και ακουμπήσαμε απαλά τα χείλη μας φιλώντας το χώμα, προσπαθώντας έτσι να βρεθούμε λίγο στην πορεία του χωροχρόνου, ώστε να νιώσουμε, έστω περιστασιακά, το ελληνορθόδοξο παρελθόν, που ασφυκτικά γέμιζε την περιοχή αλλά και την ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος. Η ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, η χώρα του ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, με την παραδοσιακή ελληνική μουσική και τους μελωδικούς της ήχους, φώναξε με αγωνία σε εμάς για την ΕΛΛΑΔΑ, τη ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ και τους ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ρωτώντας μας απεγνωσμένα για την ώρα του λυτρωμού, τότε που οι Γραφές θα επαληθευτούν. Σκύψαμε το κεφάλι, αρκεστήκαμε να την ασπασθούμε και γυρίσαμε το βλέμμα, τάχατες τυχαία, σε άλλη κατεύθυνση, για να μην αντικρύσει τα ζεστά δάκρυα που αργοκύλησαν στο μάγουλο μας. Πήραμε το δρόμο, κάπως ταλαιπωρημένοι αλλά ταυτόχρονα αναγεννημένοι, για την θρυλική ΠΟΛΗ, την αιώνια βυζαντινή πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας του Μ.Κωνσταντίνου, του Μ.Θεοδοσίου και του Παλαιολόγου, την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. Το θεόρατο Επταπύργιο, τα αλώβητα τείχη, η παλαιά Πύλη του Ρωμανού, η Κερκόπορτα του Εφιάλτη, η Μεγάλη του Γένους Σχολή, τα Πριγκηπονήσια, η ξακουστή Παναγία των Βλαχερνών, το αρχοντικό Φανάρι με το Πατριαρχείο και τέλος η αθάνατη Αγιά-Σοφιά. Τα συγκινησιακά ρίγη και τα αλλόκοτα διαδεχόμενα συναισθήματα του συγκλονισμού, της οδύνης, της χαράς, της θλίψης, συνέπαιρναν ωσάν ορμητικός χείμαρρος το ψυχικό υποσυνείδητο και δημιούργησαν εκρηκτικές και θυελλώδεις καταστάσεις συναισθηματικού φόρτου. Το περήφανο άτι του αγέρωχου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με το γενναίο μαχητή καβαλλάρη του, μας οδηγεί ενδόμυχα στο κρυφό υπόγειο δρομάκι σωτηρίας του αυτοκράτορα και χλιμιντρίζοντας μας υποδεικνύει το μονοπάτι της επιστροφής στο άγνωστο συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Γέρνει το κεφάλι με θλίψη, δεχόμενο με ανακούφιση τα απαλά και φιλόστοργα χάδια του Μαρμαρωμένου αναβάτη του. Το καϊκι της χρονικής αναδρομής μάς μεταφέρει από τον Κεράτιο κόλπο στην Ίμβρο και στην Τένεδο, όπου έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε ζεστά και εγκάρδια με τους φιλόξενους Έλληνες κατοίκους, οι οποίοι μας υποδέχονται με γνήσιο νησιώτικο αυθορμητισμό, κερνώντας μας βυζαντινό κρασί μεστωμένο στα κελλάρια του αυτοκρατορικού παλατιού. Ανάβουμε ένα κερί και το τοποθετούμε στο μικρό μανουάλι της εκκλησίτσας που δεσπόζει στο λόφο, προσκυνώντας σεμνά τις άγιες εικόνες στο αρχαίο της τέμπλο. Το πλοίο στο λιμάνι μάς καλεί πίσω. Έχει σημάνει το τέλος τούτης της διαδρομής στο χωροχρόνο της καλοκαιρινής βυζαντινής και μικρασιατικής περιδιάβασης. Ανακουφισμένοι και ανανεωμένοι εθνικοθρησκευτικά, ιδεολογικά, συναισθηματικά και ιστορικά, γέρνουμε στο ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ για την επιστροφή στη θαλασσοφίλητη νήσο των Αγίων, την αιματοβαμμένη γη του χρυσοπράσινου φύλλου, την πατρίδα του Ονήσιλλου, του Ευαγόρα, του Αποστόλου Βαρνάβα και του Τεύκρου του Τελαμώνιου. Το ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ πρόσω ολοταχώς μας μεταφέρει στο ιστορικό μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα για να ανάψουμε γονυπετείς κι ευλαβικά στα μανουάλια το κερί της επιστροφής. Σαλπάρει γοργοτάξιδο για τις χρυσές αμμουδιές της Βασιλεύουσας της Αμμοχώστου όπου τα μακροβούτια στα καταγάλανα νερά δροσίζουν το κορμί και το μυαλό. Ακολούθως ιερός προορισμός οι μυρωδάτοι λεμονανθοί κι οι πανέμορφοι πορτοκαλεώνες του Καραβά και της Λαπήθου για να αποθέσουμε κατόπιν λίγα μεστά πορτοκάλια στη πατρική οικία του Γρηγόρη Αυξεντίου στη γραφική Λύση, ως εθνικό όρκο ατελείωτου, αδιάκοπου, πολυμέτωπου και πολύμορφου αγώνα δικαιοσύνης και λευτεριάς!!.. Στο τέλος το ονειρικό τούτο πλοίο της ιστορικής αναδρομής στο χωροχρόνο μας μεταφέρει σε σκοτεινά κι ανηλίαγα μπουντρούμια, θλιβερές θύμησες των αγνοουμένων αδελφών μας, των ηρωικών εγκλωβισμένων μας και των μαρτυρικών ξεριζωμένων προσφύγων, τραγικά θύματα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής του μαύρου Ιουλίου του 1974 ... Κάπου εδώ το ταξίδι τελειώνει και εμείς φορτισμένοι παράξενα, αλλόκοτα, συγκινησιακά σφίγγουμε τις γροθιές κι αναφωνούμε στεντόρεια "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΦΥΛΗ ΣΥΝΟΤΖΙΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ..." Είμαστε σίγουροι πως ο Θεός σφράγισε με το βουλοκέρι της επιστροφής αυτή τη χωροχρονική διαδρομή και πως τα μυρωμένα αυτά χώματα θα αναμένουν τις Γραφές... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι, 23/07/2024  Και πάλι Ιούλιος μήνας, έτος 2024... ΠΕΝΗΝΤΑ ολόκληρα έτη από τα αλησμόνητα, σημαδιακά και μονοδρομικά γεγονότα του 1974. Συμβάντα και ενέργειες που αποτέλεσαν ορόσημο και σταθμό στη πολυτάραχη και πολυπρόσωπη ιστορία της θαλασσοφίλητης γης της νήσου των Αγίων, των Πατέρων και των Ακριτών. Ο πανδαμάτορας χρόνος δε φαίνεται να ενήργησε όσο αποτελεσματικά θα ανέμενε κανείς να ενεργήσει μεταξύ των Νεοελλήνων κατοίκων τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Πατρίδας.
Τόσος καιρός και τόσα έτη με την πύρινη λαίλαπα του εμφύλιου σπαραγμού, της αναμόχλευσης των διχαστικών παθών, της άγαρμπης χάλκευσης της ιστορίας, της επιτηδευμένης παραχάραξης των γεγονότων, της λαϊκιστικής δημαγωγίας των μπαλκονιών και της μονολιθικής συνθηματολογίας μιας φθηνής μικροπολιτικής. Τραγικές, δραματικές και καταστροφικές θα σημείωνε κάποιος για τις συνέπειες των γεγονότων αυτών με τους 1619 αγνοούμενους ακόμη στο άγνωστο, τους 200.000 πρόσφυγες ξεριζωμένους, δεκάδες νεκρούς και σκοτωμένους άταφους και άκλαφτους και τους ηρωικούς εγκλωβισμένους στην καταπίεση και στο καθεστώς του τρόμου. Παραταύτα, τούτη η προσχεδιασμένη και ύπουλη συντήρηση του διχασμού, του στιγματισμού και της διχόνοιας κάπου θα έπρεπε να τελειώσει. Ακόμη και στους νεκρούς τολμήσαμε να χαράξουμε τις λέξεις «ημέτεροι» και «υμέτεροι», αποθέτοντας λουλούδια αγάπης και δάφνινα στεφάνια για τους πρώτους, ενώ για τους άλλους την αδιαφορία, την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση. Ξεδιάντροπα και αλαζονικά, με εγωπάθεια και υποκρισία ξεσχίσαμε φαρισαϊκά τα ιμάτια μας χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα σαν άλλοι Άννες και Καϊάφες, νίπτοντας τας χείρας μας σαν Πόντιοι Πιλάτοι για έστω πιθανές ευθύνες που ίσως βαραίνουν και εμάς, όχι μόνο αυτούς. ΕΜΕΙΣ και ΑΥΤΟΙ λοιπόν... Εμείς, οι πατριώτες με το αντιστασιακό αγωνιστικό παρελθόν για τη Δημοκρατία και αυτοί οι βαρελόττοι, οι τραμπούκοι και οι προδότες, που ενσυνείδητα ξεπούλησαν τη γη που τους ανήκε, τους τάφους των γονιών τους, τις πατρογονικές τους εστίες, στέλνοντας ίσως στο θάνατο και στην ατέλειωτη εξορία τα παιδιά τους, τα ανήψια τους, τους πατεράδες και τους θείους τους. Τούτες τις μέρες ίσως να γίνουμε θεατές ενός σκηνοθετημένου έργου που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τίτλο, τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια λόγια, το ίδιο σκηνικό και τα ίδια μηνύματα. Θεατές μιας άτσαλης, ιδιοτελούς, μικροκομματικής και έντονα μονόπλευρης προπαγάνδας, για σκοπούς παραταξιακής κατανάλωσης, ξεπουλήματος πατριωτικού προφίλ και άτεχνης κακογουστιάς αγωνιστικού φρονήματος. Και μετά μιλάμε για επαναπροσέγγιση, λήθη, λησμονιά, άφεση αμαρτιών εκατέρωθεν, ομόνοια, αγάπη, ανθρωπιά, αλτρουισμό, αλληλεγγύη και κατανόηση. Ας τολμήσουμε πρώτα το δύσβατο ανηφόρι του δικού μας Γολγοθά, που θα μας οδηγήσει στην ατομική κάθαρση και μετά ας προχωρήσουμε σε υπερβάσεις. Ας κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας κι ας αποκιοτέψουμε την εξαγνιστική απολύτρωση του εσωτερικοψυχικού υποσυνείδητού μας, πετυχαίνοντας την επαναπροσέγγιση με το δικό μας εαυτό και μετά με τους άλλους. Ας δώσουμε πρώτα συναμεταξύ μας την άφεση και τη λήθη κοινωνώντας με θρησκευτική κατάνυξη και χριστιανική αγάπη τα Άχραντα Μυστήρια, το Θείο Σώμα και Αίμα, τον ίδιο το Χριστό μας και μετά ας προχωρήσουμε στη κοινωνία με τους άλλους. Τούτος ο Ιούλης του 2012 ας αποτελέσει τον Ιούλη της ενότητας, της ομοψυχίας και της συσπείρωσης, αφού εκείνος ο Ιούλης ήταν ο Ιούλης του διχασμού, του αδελφοκτόνου πάθους και της καταστροφής. Ας υπερβούμε πρώτα τα δικά μας ένοχα αισθήματα της λύσσας, του όξους και της χολής, ας βγάλουμε τον πάσσαλο από τους δικούς μας οφθαλμούς και μετά ας βοηθήσουμε τους άλλους να αφαιρέσουν το λιθαράκι από τα δικά τους μάτια. Μόνο έτσι θα λειτουργήσουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας, ώστε να θέσουμε τη βάση, τη δομή και την υποδομή για να δράσουμε δίκαια και με τους άλλους. Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν στο σύγχρονο Καβάφη να επαναλάβει με μίσος και πάθος το γνωστό «ΜΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΣΑΜΨΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ» αναφωνώντας με χαρά, ευφορία, γαλήνη, ηρεμία και αγάπη «ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΕΘΝΟΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΨΥΧΗΣ;» Φέτος θα πούμε και πρέπει να πούμε ΟΧΙ στην ανατίναξη των δεσμών που μας ενώνουν άρρηκτα ως Έθνος, ως Γένος, ως Πατρίδα, ως Χριστιανοσύνη, ως Ρωμιοσύνη, και ως Ελληνορθοδοξία.... Φέτος επιτακτικά ας αποδιώξουμε από ανάμεσά μας τους ιέρακες της ηττοπάθειας, του φανατισμού και του όχλου, βάζοντας στη θέση τους και στην καρδιά μας το Χριστό μας...και την ΑΓΑΠΗ! Αιώνια και Μακαρία η Μνήμη ΟΛΩΝ αυτών των Ελληνοψυχών Παλληκαριών που άφησαν την νεανική πνοή τους στη διατεταγμένη αποστολή της 15ης Ιουλίου 1974. «Ο πρώτος αναμάρτητος το λίθο βαλέτω»…. ΤΟΛΜΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ? Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι,10/07/2024  Για τούτη την ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ που μαδήσαμε ανελέητα. Για τον μοναδικό και ξέχωρο Παρθενώνα του Περικλή που ισοπεδώθηκε μέσα στην κραιπάλη της μάσας και της αρπακτής.
Για τις αξέχαστες Θερμοπύλες ενός ήρωα ΛΕΩΝΙΔΑ που καταγκρεμίσαμε σαν άλλοι Εφιάλτες της σημερινής υλιστικής κοινωνίας μας. Για την καταγάλανη Λίμνη του Μαραθώνα ενός ιστορικού στρατηγού Μιλτιάδη που καταρρακώσαμε με τις κενόδοξες και ανόητες συμπεριφορές μας, παντελώς ανάξιες των περιστάσεων. Για την χαμένη Εθνική Αξιοπιστία των ατελεύτητων χρόνων μιας τρισένδοξης ιστορίας γεμάτης θρύλων κι ανδραγαθημάτων μιας περήφανης Φυλής. Για τον γενναίο Μαρμαρωμένο Βασιλιά κι Αυτοκράτορα του Έθνους, τον αλησμόνητο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον ατρόμητο πολιορκημένο ηγέτη μιας αιώνιας και απερίγραπτης κραταιάς Δυναστείας που μεταμόρφωσε τον κόσμο ολόκληρο. Για τον πάνσεπτο, ξακουσμένο, και φημισμένο ναό της Αγίας Σοφίας με τα χίλια σήμαντρα και τους τρακόσιους της παπάδες με την γλυκειά φωνή μιας μοναδικής ψαλμωδίας που μεθά και παρασέρνει τον πιστό σε ανιστόρητες στιγμές κατάνυξης. Για τον σκληροτράχηλο και αγέρωχο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά με τις ανεπανάληπτες εκστρατείες του και την ατελείωτη πίστη του στον ιερό σκοπό της Αυτοκρατορίας και της Θρησκείας. Για το αθάνατο και μεθυστικό κρασί του 1821 που δίδαξε στον κόσμο όλο πως οι ήρωες πολεμούν και πεθαίνουν σαν Έλληνες. Για την τιμημένη κουμπούρα και το χρυσοποίκιλτο γιαταγάνι του Γέρο του Μωριά. Για τον θρυλικό Τουρκοφάγο, τον τιμωρό Νικηταρά που αξιοπρεπώς σαν επαίτης απέθανε ζητιανεύοντας στο Μοναστηράκι αρνούμενος το πουγκί των φλουριών των Ξένων Δυνάμεων. Για τον σκληροτράχηλο και πανώριο μαχητή Παύλο Μελά που σκόρπιζε τον πανικό στους αιμοσταγείς κομιτατζήδες της τσιγγάνικης βάρβαρης φάρας. Για τον φοβερό στην όψη Καπετάν – ‘Αγρα που θέριζε κυριολεκτικά τα στίφη των βαρβάρων που επιβουλεύονταν την γνήσια Ελληνορθόδοξη ταυτότητα της Μακεδονίας. Για τον Καπετάν Νικηφόρο που τσάκιζε κάθε μάταιη προσπάθεια συμμοριτοπόλεμου στον Βάλτο της Πηνελόπης Δέλτα, στο υπέροχο και πανέμορφο τούτο βιβλίο. Για την σωστή και ανδροπρεπή στάση του πολιτικού άνδρα Ιωάννη Μεταξά απέναντι στην εξευτελιστική πρόταση του Ιταλού γελοίου πρέσβη. Για το θρυλικό ΟΧΙ της Φυλής απέναντι στις πανστρατιές των μακαρονάδων που λύσσαξαν να κατασπαράξουν την πατρίδα μας. Για την ηρωική Αντίσταση του Παιδιού-Φάντασμα, της Κατερίνας και του Σπίθα στις μαύρες ημέρες της εξαθλίωσης, της πείνας και του θανάτου κατά την διάρκεια της Κατοχή των Ναζί. Για την πανέμορφη Χειμάρρα, το ηρωικό Αργυρόκαστρο, τους ξακουστούς Αγίους Σαράντα της απ’ άκρη σ’ άκρη ελληνικής ΒΟΡΕΙΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ. Για τις ασύγκριτες ελληνικές ομορφιές στο Μοναστηράκι της φημισμένης Μακεδονίας και τα ξέχωρα ελληνικά νησιά του καημού, την Ίμβρο και την Τένεδο της Συμφωνίας της Λωζάνης. Για τον θρυλικό στρατηγό της ΕΝΩΣΕΩΣ, τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή που έπλασε το ασύλληπτο έπος της ΕΟΚΑ. Για τον καμένο λεβεντονιό της Λύσης, τον Εύελπη μαχητή Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, απαράμιλλο υπαρχηγό του Αγώνα. Για το νεαρό μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη που τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα μπουντρούμια των Αποικιοκρατών ίσως και να τύφλωσαν το φως της νιότης του. Για τους ηρωικούς μαχητές της Τουρκοανταρσίας που έχυσαν το αίμα τους στάλα-στάλα υπερασπιζόμενοι τις εστίες και τους βωμούς του τόπου. Για τις θρυλικές μάχες της Ομορφίτας που ένας και μόνο κατετρώπωσε ως Άτρωτος τους Λαζούς της Ανατολίας. Για τα άδικα θύματα των βομβαρδισμών του βάρβαρου κατακτητή που αδίστακτα σκόρπισε το θάνατο εξ’ ουρανού. Για τους πιστούς στρατιώτες της Πατρίδος που αντιστάθηκαν σθεναρά έναντι των βάρβαρων ορδών του Αττίλα. Για τους πρόσφυγες και τους εγκλωβισμένους της Κύπρου μας, τούτης της θαλασσοφίλητης νήσου των Αγίων και των πατέρων. Για τους 1619 τότε αγνοούμενους μας, καμάρι και περηφάνια των γονιών, της συζύγου, των τέκνων και των συγγενών που χάθηκαν κι αγνοούνται τόσο άδικα. Για τους κάθε λογής τσαρλατάνους, Γύφτους, Αθίγγανους, Λιμοκοντόρους, Φραγκολεβαντίνους της σύγχρονης παγκόσμιας πολιτικής που λύσσαξαν να χρεοκοπήσουν την ΕΛΛΑΔΑ της Βούλας Πατουλίδου, του Πύρρου Δήμα και του Σταύρου Τζιωρτζιή! Για όλους αυτούς τους αγύρτες και αλήτες των γκλάμουρας διεθνών σαλονιών με τα φανταζί κοστούμια, λιγδωμένα από κάθε λογής ατιμίες και εξευτελισμούς. Για τούτους τους άξεστους, απολίτιστους, ημιάγριους και ημιανθρώπους που δεινοπαθούν να τυφλώσουν την κοιτίδα του Φωτός και του Πολιτισμού, τη ΜΑΝΑ ΜΑΣ, τούτο τον ξιπετσισμένο κουρκουτά, την πάλαι πότε κραταιά και αθάνατη Ψωροκώσταινα. Όπως θα ξεφώνιζε αγανακτισμένη η Βούλα, "ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ………" Με τιμή Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2024  Υιός του Μανουήλ Παλαιολόγου και Δεσπότης του Μυστρά, έμελλε να καταγραφεί στην Ιστορία ως ο τελευταίος Αυτοκράτορας του θρυλικού, Βυζαντίου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο του αδελφού του Ιωάννη του Η΄, που βασίλευε έως τότε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο λαός της βυζαντινής πρωτεύουσας εκτιμώντας τη σύνεση, τα πολιτικά και στρατιωτικά προσόντα του, το ήθος και τις αρετές του, τον εκλέγει πανηγυρικά στο θρόνο όπου θα συνέχιζε την διακυβέρνηση της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας. Ανακυρήχθηκε αυτοκράτορας την 9 Ιανουαρίου 1449 στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου του Μυστρά και ακολούθως ανεχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, για να διαδραματίσει το βαρύ ρόλο που του έταξε η μοίρα. Η αυτοκρατορία βρισκόταν τότε σε κατάσταση θλιβερή. Της είχαν αφαιρεθεί όλες σχεδόν οι επαρχίες της, και η μόνη περιοχή που της απόμεινε ήταν, μπορούμε να πούμε, η Κωνσταντινούπολη. Ο πολυάριθμος τουρκικός στρατός ολοένα πλησίαζε και στένευε, από μέρα σε μέρα, τον κλοιό της πολιορκίας. Και η Κωνσταντινούπολη ελάχιστο στρατό είχε. Σαν μόνη ελπίδα παρέμειναν τα γερά της κάστρα και η σκληρή αποφασιστικότητα του λαού να αμυνθεί μέχρι θανάτου. Και η οργανωμένη επίθεση των Τούρκων κατά της θρυλικής Πόλης, του τελευταίου προπυργίου του Ελληνισμού, δεν άργησε. Τον Απρίλιο του 1453, ο Μωάμεθ ο Β', που το'βαλε σκοπό του να εξαφανίσει ό,τι απόμεινε από το άλλοτε κραταιό και περήφανο Βυζάντιο, πολιορκεί στενά την Πόλη με 250.000 άνδρες, ενώ ο Κωνσταντίνος διάθετε μόνο 10.000. Παράλληλα ο Τούρκος σουλτάνος χρησιμοποιεί και ισχυρό στόλο. Ο Κωνσταντίνος, άγρυπνος και δραστήριος μέρα και νύκτα είναι η ψυχή και ο νους της απεγνωσμένης άμυνας. Τρέχει παντού, δίνει οδηγίες, τα επιβλέπει όλα, ενθαρρύνει τον άμαχο πληθυσμό, που η καρτερία του έχει κάτι το απίθανο. Πριν αρχίσει η πολιορκία ο Μωάμεθ ο Β' του ζήτησε συνθηκολόγηση. Μα ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας που ένιωσε να βαραίνει στη συνείδηση και στην καρδιά του το τρισένδοξο παρελθόν του ελληνισμού, αρνήθηκε με αξιοπρέπεια τονίζοντας « ΤΗΝ ΜΕΝ ΠΟΛΙΝ ΟΥ ΣΟΙ ΔΙΔΟΜΕΝ. ΚΟΙΝΗ ΓΑΡ ΓΝΩΜΗ ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥ ΦΕΙΣΟΜΕΘΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ.» Στις 28 Μαϊου, νύκτα, ο εχθρός ετοιμάζει τη γενική έφοδο. Ο Κωνσταντίνος δίνει τις τελευταίες οδηγίες, μένει για λίγο μόνος, κατόπιν συγκεντρώνει τους λιγοστούς πολεμιστές, τους φίλους, τους συμπαραστάτες του, τους λέει λόγια θρησκευτικής εξάρσεως και θερμού πατριωτισμού και πηγαίνει στην Αγία Σοφία, όπου προσεύχεται γονατιστός. Στα ανάκτορα γίνονται σκηνές απερίγραπτα συγκινητικές. Όλοι κλαίνε, αγκαλιάζονται και ο ίδιος ο αυτοκράτορας ζητά από τον καθένα χωριστά, τη χριστιανική συγχώρεση. Μεσάνυκτα πια παίρνει το δρόμο του ύστατου μαρτυρίου του πάνω στα τείχη, ως απλός υπερασπιστής της Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί, μιλιούνια, ξεχύνονται σε λίγο από παντού. Οι βυζαντινοί μαχητές μια χούφτα σε αριθμό, μα υπέροχοι στην αυτοθυσία και τη γενναιότητα, συγκρατούν τον εχθρό. Ο Κωνσταντίνος μάχεται πρώτος ανάμεσα στους πρώτους.Η Πόλη αντιστέκεται και οι πολιορκητές φαίνεται να τα χάνουν αφού η επικράτηση δεν έρχεται με τον τρόπο που τη φαντάζονταν. Τη λύση όμως τη δίνει η ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ, μια πύλη που άνοιξε και το κακό ξεσπά μονομιάς. Τα στίφη του Μωάμεθ ορμούν μέσα και αρχίζει η ανελέητη σφαγή. Ο αυτοκράτορας κοιτά γύρω του μ'ανείπωτο πόνο: είναι μόνος του – κατάμονος. Οι πολεμιστές του κείτονται σχεδόν όλοι σκοτωμένοι . Κι'ακούγεται αλλαγμένη από τον σπαραγμό η φωνή του: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ;». Σύγκαιρα πληγώνεται στο πρόσωπο από ένα Τούρκο. Ο αυτοκράτορας μονομιάς τον ξαπλώνει νεκρό. Ενας άλλος Τούρκος, την ίδια στιγμή, χτυπάει τον Κωνσταντίνο πισώπλατα. Κι'ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας νιώθει να του φεύγει η ζωή. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, το πτώμα του αναγνωρίστηκε και τάφηκε κατά διαταγή του Μωάμεθ, σε άγνωστο μέρος. Αυτό ήταν το τραγικό και συνάμα ηρωικό τέλος του θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά, του τελευταίου εθνομάρτυρα Αυτοκράτορα της αιώνιας Βυζαντινής κυριαρχίας και της αθάνατης Πόλης, μιας Αυτοκρατορίας που η ιστορία της αγγίζει τα όρια του μύθου και παραδίνεται άφθαρτη, ανεξίτηλη και αμάραντη από γενεά σε γενεά, για να γαλουχεί και να αναβαπτίζει τους Ελληνορθόδοξους με τα πάναγνα και άσπιλα νάματα, ιδεώδη και αρχές της ΦΥΛΗΣ και της ΠΙΣΤΗΣ. Ο Κωνσταντίνος , ο λυγερόκορμος και ωραίος τούτος Αυτοκράτορας με την πανώρια ψυχή, το μοναδικό ήθος, το απαράμιλλο ύφος, τη ρωμέικη αντρειοσύνη, το χριστιανικό μεγαλείο και τη βυζαντινή αρχοντιά παραμένει το άσβηστο, ιδανικό και αθάνατο όραμα, πόθος και ευχή του Γένους: η άγια και ευλογημένη εκείνη ώρα που θα δώσει ο Μεγαλοδύναμος Θεός την Ανάσταση του Εθνους, των Αλύτρωτων Πατρίδων της Ελληνορθοδοξίας και του ίδιου του Αυτοκράτορα. Την ώρα που ο Κωνσταντίνος καβάλλα στο περήφανο άτι του, αγέρωχος και ρωμαλέος, θα κοινωνήσει και πάλιν τα Αχραντα Μυστήρια από το σεβάσμιο χέρι του Πατριάρχη στην απελευθερωμένη Αγιά-Σοφιά, στη μεγάλη πρωτεύουσα του Βυζαντίου, τη θρυλική Κωνσταντινούπολη, την αλησμόνητη ΠΟΛΗ των Ελλήνων και του καημού.... Τούτη τη Πόλη και τούτα τα αλησμόνητα χώματα, πάππο προς πάππο ολόδικά μας, δεν θα τα ξεγράψουμε ποτέ, όσα χρόνια και όσοι αιώνες κι αν περάσουν, γιατί απλά, βιωματικά, ιερά και διαχρονικά η καρδιά του Πανορθόδοξου Ελληνισμού κτυπά δυνατά και πολύμορφα στην Κωνσταντινούπολη την αιώνια πρωτεύουσα του Έθνους, την πανώρια Πόλη της Φυλής, τούτο το μοναδικό ιστορικό κέντρο του Γένους... Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην παραπονιέσαι, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι ΔΙΚΗ μας θα 'ναι... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι, 26 ΜΑΙΟΥ 2024  Με συγκινησιακά, ευλαβή και πρωτοφανή
αισθήματα θρησκευτικής και εκκλησιαστικής κατάνυξης θα βιώσει έμπρακτα ο Πανορθόδοξος Ελληνισμός αλλά και ολόκληρη η υφήλιος τα Άγια Πάθη, το Γολγοθά, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Θεανθρώπου το έτος 2024. Στην ανθρώπινη γλώσσα θα ζήσει ο καθένας από εμάς το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός μαζί με τη Γέννηση και τη Θεανθρώπηση του Κυρίου, αφού ο Πλάστης και Δημιουργός μας καταθέτει αυταπόδεικτα τον ίδιο τον Υιό Του μπροστά στο Θυσιαστήριο ως απόδειξη της άπειρης, ατελεύτητης, απροσδιόριστης και αιώνιας αγάπης Του προς το ίδιο το δημιούργημά Του, εμάς τους ανθρώπους. Θα ανατρέξει μονοδρομικά και αθόρυβα η σκέψη, η μνήμη και το μυαλό στα χρόνια εκείνα του Άννα και του Καϊάφα, του Πόντιου Πιλάτου και των Ρωμαίων όταν ο Ναζωραίος έζησε τριαντατρία ολόκληρα έτη κοντά μας, κηρύττοντας παντού με τον τέλειο, αψεγάδιαστο και αναμάρτητο τρόπο Του το Νόμο της Υπέρτατης Αγάπης χωρίς σύνορα, διακρίσεις, όρους, προϋποθέσεις και φραγμούς. Υπομένοντας με παραδειγματική καρτερία, υπομονή και γαλήνη τους χλευασμούς και τις κοροϊδίες, τις ειρωνείες και τους εμπαιγμούς, τους διωγμούς και τις σκευωρίες, επισφράγισε το Θείο Θέλημα για την οριστική λύτρωση του ανθρώπινου γένους από τα σκοτεινά δεσμά της δουλείας και της αμαρτίας. Γεννημένος ταπεινά και άσημα μια παγερή βραδιά του κρύου χειμώνα της Βηθλεέμ σε μια στενόχωρη φάτνη, ενανθρωπιζόμενος τη σάρκα και τα οστά του δημιουργήματός Του, έστειλε τον ήλιο της σωτηρίας μας να ανατείλει ολόλαμπρα και ατελείωτα ψηλά, γεμίζοντας με το εκτυφλωτικό Του φως τα φυλλοκάρδια των πονεμένων από την αμαρτία ψυχών μας. Με γαλήνη, ηρεμία, πραότητα, συμπόνια, κατανόηση και αγάπη για τον άνθρωπο, πορεύεται με τον άνθρωπο στην κοινωνία και μεταδίδει παντού το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας, του Παραδείσου, της Αληθινής ζωής κοντά στο Δημιουργό. Ο Ύψιστος Παντοκράτορας με τη Γέννηση, τη Θεανθρώπηση, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του ιδίου του Υιού του για χάρη των ανθρώπων που βουτηγμένοι στα άδυτα και σκοτεινά μπουντρούμια του Άδη έχασαν κάθε σωστό προσανατολισμό, αποδεικνύεται ο μοναδικός, ξέχωρος και πολύτιμος Πατέρας που συγχωρεί, πονεί, σκέπει και νοιάζεται για τον άσωτο υιό Του. Η Αγάπη του Θεού για τον Άνθρωπο που τον θέλει κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση Του, σιμά και δίπλα του, στον αιώνιο Παράδεισο, καθρεφτίζεται άμεσα και παραστατικά μέσα από τα Θεία Πάθη του Κυρίου, αφού ο Γολγοθάς και η Ανάσταση του στέλνουν τον άνθρωπο στη δική του αιώνια Ανάσταση μέσα στις ολόζεστες και ολόθερμες αγκάλες του Θεού. Άγιες, ξέχωρες και ιδιαίτερες ημέρες για τον Ελληνορθόδοξο Χριστιανισμό οι μέρες του Θείου Πάσχα που με πίστη ακράδαντη, κατάφαση θρησκευτική και ευλάβεια κατανυκτική κατακλύζει τους πάνσεπτους εκκλησιαστικούς ναούς για να υμνήσει και να δοξολογήσει με ιερό ρίγος και έντονη συναισθηματική θρησκευτική φόρτιση τον Παντοδύναμο Θεό που καταθέτει τον βιωματικό Θείο αιμάτινο λίθο της Αγάπης Του για τον άνθρωπο, επαναφέροντας τον άνθρωπο της αμαρτίας στον άνθρωπο της θέωσης με ένα τρόπο που μόνο ο ίδιος ο Ύψιστος μπορεί. Ο απανταχού μητροπολιτικός και απόδημος Ελληνισμός, ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Β.Ηπείρου και της Μ.Ασίας, ο Ελληνισμός της Ιμβρου, της Τενέδου και της Κωνσταντινούπολης, σκύβει με πρωτόγνωρο δέος και ευλαβικά το γόνυ μπροστά στο ανεπανάληπτο μεγαλείο της Θείας Θυσίας που ένωσε με άρρηκτους δεσμούς τον άνθρωπο με το Δημιουργό του. Ροβολάει σε πεδιάδες και βουνά, λαγκαδιές και χαράδρες, πόλεις και χωριά για να σημάνει θλιβερά το μήνυμα της Αγίας Σταύρωσης και αμέσως μετά το χαρμόσυνο σάλπισμα της Θείας Ανάστασης. Κοινές, ταυτόσημες, ομόκεντρες και ίδιες οι μοίρες του Χριστιανισμού και του Πανελληνισμού. Απαράμιλλες και παρόμοιες συνθέτουν την Ιστορία του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, ο οποίος από τα ιστορικά βάθη των αιώνων ζει και βιώνει έμπρακτα και καθημερινά τη δική του Σταύρωση και Ανάσταση, το δικό του Γολγοθά και Λύτρωση περιστοιχισμένος αδιάκοπα από αιμοδιψείς Αννες και Καϊάφες, αλλά και από πληθώρα αδιάφορων και ανεύθυνων Πόντιων Πιλάτων. (βλέπε ΑΝΑΝ και ΝΤΕ ΣΟΤΤΟ). Τούτος ο μαρτυρικός δρόμος του Γολγοθά για τον Ελληνισμό πήρε σάρκα και οστά πότε στη Μακεδονία, άλλοτε στη Θράκη, κάποτε στην Β.Ηπειρο και την Πόλη, μια φορά στη Μ.Ασία, την Ιμβρο και την Τένεδο και πρόσφατα στην Κύπρο. Το’χει η μοίρα του Ελληνορθόδοξου Γένους να ζει αδιάκοπα και σε εξέλιξη τη δική του Σταύρωση και την δική του Ανάσταση στη διαχρονική δύσβατη πορεία του διαμέσου των αιώνων. Φτερουγίζει λοιπόν η σκέψη τούτες τις άγιες ημέρες στη θαλασσοφίλητη γη του Αποστόλου Βαρνάβα και του Τεύκρου του Τελαμώνιου, όπου ξενόφερτοι ημιάγριοι Λαζοί της Ανατολίας διά πυρός και σιδήρου κρατούνε τις ερειπωμένες εκκλησίες μας ερμητικά κλειστές και τα σήμαντρα βουβά, στερώντας βάναυσα και εγκληματικά το δικαίωμα στους νόμιμους κατοίκους της μαρτυρικής τούτης νήσου να σημάνουν σε όλη τη χώρα το Θείο Μήνυμα της Ανάστασης και της Αγάπης. Η θύμηση στρέφεται με διάχυτα αισθήματα πόνου και θλίψης σε τρεις καταραμένους αριθμούς που πλανώνται σαν άλλες εκδικητικές ερινύες στο μυρωδάτο ελληνικό αγέρα του νησιού μας εδώ και τριάντα ολόκληρα έτη ‘’40%-200.000-1619’’. Είναι οι αριθμοί του μαρτυρίου και της κατοχής, της Σταύρωσης και των Παθών της πολυβασανισμένης μας και τόσο πολυαγαπημένης γης που γέννησε, ανέθρεψε και άντρωσε ένα ατελεύτητο πάνθεον αγίων ,ηρώων και ηρωομαρτύρων που κατέθεσαν με ανεξίτηλη αιμάτινη σφραγίδα τη δική τους θυσία στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνορθόδοξου Γένους. Ευχή και πόθος, επιθυμία και όνειρο το Πάσχα του 2017 να φέρει την Ανάσταση στο Γένος και λεύτεροι πλέον στην Κύπρο, στην Β.Ηπειρο, στη Ιμβρο και στην Τένεδο να ανάψουμε τα καντήλια των ναών μας που τόσα χρόνια παραμένουν σβηστά και έρημα, ώστε να ευχηθούμε συνάμα ‘’ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ’’ και στις υπόλοιπες πατρίδες του αλύτρωτου Ελληνισμού..., ΜΑΚΡΙΑ από Ντεσοττικές και Ανανικές ευχές... Με τιμή, Χρίστος Κ.Μακρίδης Παραλίμνι 2024  Με έντονο και διάχυτο
εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ. Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ’, εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ‘’ΟΧΙ’’ και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ‘’ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...’’ Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 31/03/2024 "Χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία! Ο Κύριος μετά σου"!
Την αγνή τούτη μέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου διάλεξαν οι πρόγονοί μας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. "Ελευθερία ή θάνατος" βροντοφώναξαν τα παλικάρια με απροσμέτρητο θάρρος και απύθμενη αποφασιστικότητα! "Για του Χριστού την πίστη την αγνή και της πατρίδος την ελευθερία", αντιλάλησε από άκρη σε άκρη στη σκλαβωμένη Ελλάδα. Σαν πυρηνικός αντιδραστήρας, που χάλασε το σύστημα ψύξης του και ελκύει ακατάσχετα γύρω του θανατηφόρα πυρηνική ενέργεια, έτσι και στις ψυχές και στα στήθια των υπόδουλων Ελλήνων ξεχείλισε η αδικία και η καταπίεση από το βάρβαρο κατακτητή και ο τόσο φιλήσυχος ραγιάς των 400 χρόνων, αποφασιστικός και ασυγκράτητος , βροντοφώναξε κατάμουτρα στον … τύραννο και σε όλη την οικουμένη: "Τούρκος να μη μείνει στο Μοριά μηδέ στον κόσμο όλο"! Κείνο, που μέρες και νύκτες , βδομάδες και μήνες, χρόνια και αιώνες συλλογιζόταν κι ονειρευόταν ο σκλαβωμένος και εξουθενωμένος ραγιάς, γινόταν τώρα τόσο δύσκολη μα και τόσο ευχάριστη πραγματικότητα! Οι Τούρκοι έμειναν ενεοί και έκπληκτοι! Δεν πίστευαν στα μάτια τους και δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως τούτοι οι ρακένδυτοι και φιλήσυχοι ραγιάδες θα μπορούσαν μια μέρα να σηκώσουν κεφάλι και να ταρακουνήσουν την παλαι-ποτε κραταιά τους Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και αντέδρασαν! Αντέδρασαν βάναυσα και αλύπητα, αδίστακτα και απάνθρωπα, όπως πάντα με ατιμώσεις και ταπεινώσεις, φρικτά βασανιστήρια και απίστευτες θηριωδίες, φωτιά και τσεκούρι χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς καμιά εξαίρεση, πιστεύοντας, οι αφελείς, πώς μπορούσαν να κάμψουν το σθένος και την αποφασιστικότητα των Ελλήνων που αγωνίζονταν ψυχή τε και σώματι για την πολύτιμη λευτεριά τους. Μα οι πρόγονοί μας , μεθυσμένοι και συνεπαρμένοι με το γλυκόποτο κρασί του Δίκαιου της λευτεριάς, πιάστηκαν λεβέντικα στον πυρρίχιο του ιερού τους αγώνα και χόρεψαν ηρωικά και ανυποχώρητα τους θεσπέσιους ρυθμούς της πολεμικής σάλπιγγας του Ρήγα και του αφυπνιστικού παιάνα του Διονύσιου Σολωμού. Λίγοι, φτωχοί και σχεδόν άοπλοι, πλούσιοι όμως στην καρδιά και οπλισμένοι σαν αστακοί με την ανίκητη πανοπλία του δίκιου και της λευτεριάς, ανέβηκαν αγόγγυστα και θαρραλέα τις δυπρόσιτες κορφές της αρετής κι αντιπάλαιψαν με απαράμιλλο σθένος και αποφασιστικότητα την πανίσχυρη τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μανιάκι και Αλαμάνα, Τριπολιτσά και Μεσολόγγι, Ψαρά και Δερβενάκια, Αράχωβα και Γραβιά μεσουράνησαν τη σκλάβα Ελλάδα και έπεισαν τις Μεγάλες Δυνάμεις ότι οι Έλληνες άξιζαν τη λευτεριά τους. Η αγνότητα των υψηλών ιδανικών του Κανάρη και του Μπότσαρη, η ακλόνητη πίστη του Κολοκοτρώνη, η άδολη παλικαριά του Μακρυγιάννη, η ασυναγώνιστη τόλμη του Νικητάρα και του Μιαούλη, το ακατανίκητο ηφαίστειο του Παπαφλέσσα έδωσαν αιώνια μαθήματα πατριωτισμού και αυταπάρνησης στο παγκόσμιο. Κι η γαλανομάτα θεά ΛΕΥΤΕΡΙΑ, μετά από ένα άνισο εφτάχρονο αγώνα ,θρονιάστηκε επιτέλους στο ματοβαμμένο της ελληνικό παλάτι, στεφανώνοντας ταυτόχρονα με αμάραντα στεφάνια τους αμέτρητους ήρωες που έπεσαν πολεμώντας για την απελευθέρωση της μάνας Ελλάδας. Σήμερα, 190 ολόκληρα χρόνια από την ιστορική επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ζούμε, αλίμονο σε συνθήκες μεγάλης τραγικότητας και αβέβαιου μέλλοντος κι έχουμε απέναντι μας και πάνω από τα κεφάλια μας τον ίδιο αδίστακτο και βάρβαρο τύραννο. Οι προσφυγικοί συνοικισμοί, τα κατεχόμενα χωριά και πόλεις μας, τα βουβά καμπαναριά κι οι συλημένες μας εκκλησίες και μοναστήρια, μας περιμένουν σιωπηλά και καρτερικά, αφού αναμένουν από μας τη δικαίωση και την απελευθέρωσή τους. Οι μαυροφορημένες μάνες των αγνοουμένων μας ,περιμένουν με αγωνία ατύπωτη και πόνο αβάστακτο το γυρισμό ή την εξακρίβωση της τύχης των μονάκριβων τους προσώπων. Ο Αττίλας, σκληρός και απάνθρωπος, συνεχίζει να βεβηλώνει τα ιερά και τα όσιά μας, ενώ η ένοχη Τουρκία τορπιλίζει συνεχώς κάθε προσπάθεια δίκαιης λύσης του προβλήματός μας και με κάθε τρόπο προσπαθεί να κλιμακώσει και να παγώσει τα εγκληματικά και παράνομα τετελεσμένα που δημιούργησε, ενισχύοντας δραματικά την εδώ στρατιωτική παρουσία της και μεταβάλλοντας ολοένα το δημογραφικό χαρακτήρα και την ιστορική φυσιογνωμία της Κύπρου μας, με απώτερο σκοπό την πλήρη και οριστική τουρκοποίηση ολόκληρης της πατρίδας μας. Έλληνες και Ελληνίδες της Κύπρου και της Ελλάδας, του απανταχού Ελληνισμού, του Χριστιανισμού και της Πανορθοδοξίας, χαλεποί είναι οι καιροί, δυσοίωνο το μέλλον, για μας και τα παιδιά μας, τα εγγόνια και δισέγγονα μας… Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από το λήθαργο της αδιαφορίας και της παχυδερμίας, του ωχαδερφισμού και του εύκολου κέρδους, του εγωκεντρισμού και του συμφεροντολογισμού κι ας κοιτάξουμε κατάματα και κατάφατσα την ωμή και στεγνή πραγματικότητα. Οι ηρωικοί νεκροί του ´21, του ´55 και του 1974 μας παρακολουθούν από τους καθαγιασμένους τάφους τους και με παράπονο μας ερωτούν "Πώς στ ´αλήθεια το βαστάτε, Που, με τούρκικη σημαία, Τύλιξαν τα αγάλματά μας Και κάρφωσαν την καρδιά μας Με την τούρκικη σημαία πώς κοιμάστε; πώς ξυπνάτε; Σκλαβωμένοι πως βαστάτε;" Εμπρός, λοιπόν, αδερφοί μου, όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι, ας ριχτούμε στον υπέροχο αγώνα της τιμής και του καθήκοντος, για το δίκαιο και τη λευτεριά της τουρκοπατημένης μας πατρίδας Κύπρου! Ο πανάγαθος Θεός ας είναι πάντοτε ο μεγάλος μας βοηθός και συμπαραστάτης! Κολοκοτρωνέϊκα ας ασπαστούμε την ακράδαντη πίστη του Γέροντα του Μωριά πως ο Θεός υπόγραψε τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ μας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του αφού: "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΦΥΛΗ ΣΑΝΟΤΖΙΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ" Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 25/03/2024 Μνημονεύουμε τούτες τις μέρες του Μαρτίου με πατριωτικά σκιρτήματα καρδιάς και ιερό ρίγος ψυχής αυτόν που δόξασε τη Λευτεριά, τον αλησμόνητο και απαράμιλλο Σταυραετό του Μαχαιρά, τον αθάνατο υπαρχηγό της θρυλικής ενωτικής Ε.Ο.Κ.Α
1955 – 1959, το ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΙΕΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ. Ήταν Άνοιξη όταν έπεσε. Μάρτης ο μήνας και οι ανθοί μοσχοβολούσαν. Όλη γύρω η γη έσφυζε από ζωή κι αυτός, με το κεφάλι ορθό, βάδιζε στο θάνατο. Το παλικάρι, που πέρασε από το σκαλί της ζωής κι ανέβηκε στο ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων της Κυπριακής ρωμέικης εποποιίας, δεν ήταν άλλος από το λυγερόκορμο λεβεντονιό της ΛΥΣΗΣ, που έπεσε μαχόμενος ηρωικά και ανυπότακτα στα βουνά του Μαχαιρά, χαράζοντας με το αίμα του ολόχρυση σελίδα έξαρσης, αυτοθυσίας και παλικαριάς στον αμόλυντο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α και στην πολύχρονη και μακραίωνη ιστορία της Ελληνορθόδοξής μας Κύπρου. Τι να τα κάνει λοιπόν η Παναγιά του Μαχαιρά τα ολομέταξα και τα κεντήματα, αφού τούτος ο σκληροτράχηλος μαχητής κέντησε τη γη της με τριαντάφυλλα από το φλογάτο του αίμα; Τι να τα κάνει η Μαχαιριώτισσα τα ασημοκάντηλα, αφού μπροστά της άναψε και θέριεψε και φούντωσε καιγόμενη λάβα το σώμα του Γρηγόρη; Δεν της χρειάζονται λοιπόν τα βασιλικά τα άνθια ούτε και τα όμορφα ψαλσίματα, αφού αυτός ο αλύγιστος αγωνιστής του δικαίου τη στόλισε με ένα στεφάνι αγριοδαφνόκλαρα τσουρουφλισμένα, για να μοσκοβολούν στην κάθε τους ανάσα και πρωτάκουσε από τα χείλη του της δόξας, της τιμής και της αυταπάρνησης τον τρισάγιο ύμνο. Ο νεαρός πατριώτης, ο γενναίος υπαρχηγός του λεβεντόγερου Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, ο θρυλικός Ζήδρος, ο ανυποχώρητος καπετάνιος του αγώνα, έπεσε για την αγνή, την άσπιλη και την αμάραντη ιδέα που λέγεται ΛΕΥΤΕΡΙΑ και για μια μεγάλη αγάπη που λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ. Έπεσε για τον προαιώνιο πόθο και το ακοίμητο όραμα τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, που λέγεται ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΝΩΣΙΣ... Τούτες λοιπόν τις μέρες του Μαρτίου, η σκέψη γυροφέρνει ξανά και φτεροπετά ασύλληπτη στη μνήμη της όσιας θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, γονατίζει ταπεινά, σκύβει ευλαβικά το γόνυ και προσκυνά! Προσκυνά το μεγάλο Έλληνα ιδεολόγο, το Χριστιανό πιστό, τον αδαμάντινο πατριώτη, τον αγέρωχο μαχητή, τον ολόλαμπρο αγωνιστή, τον ηρωικό νεκρό, το πανέμορφο τούτο παλληκάρι που πίστεψε με φανατική κατάφαση στην αθάνατη ιδέα του Έθνους, στην πανώρια θωριά της γαλανομάτας θεάς της Λευτεριάς, και έδωσε για αυτήν την ίδιά του τη ζωή. Στην πυρωμένη αλήθεια των καιρών, το πλήρωμα του χρόνου φαντάζει ξεγέλασμα. Οι αναμνήσεις και οι θύμησες της ηρωικής και αξέχαστης θυσίας του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου γεμίζουν ασφυκτικά, ιερά και νοερά τα φυλλοκάρδια και τα τρίσβαθα κάθε ελληνικής ψυχής. Η καρδιά πάλλεται από ύψιστη εθνική υπερηφάνεια και η ψυχή ριγά από πρωτόγνωρα και θυελλώδη πατριωτικά αισθήματα, καθώς αντικρίζει βαθιά μέσα της αυτή την υπέροχη ιδέα της Λευτεριάς και του Δικαίου, για την οποία ο αθάνατος γιος της γραφικής κωμόπολης της Λύσης παράτολμος κι ωραίος υπερέβηκε κατά πολύ τα ανθρώπινα και στεφανώθηκε με την αθανασία της ζωής. Η γενιά του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, χρεωμένη με τον όγκο της εθνικής διαδρομής στο χωροχρόνο, έρχεται σήμερα, με τα παιδιά και τα εγγόνια της, να γονατίσει στην Άγια-τραπεζα της Κύπρου. Σήμερα παίρνει στα χέρια της το δισκοπότηρο της Ε.Ο.Κ.Α., για να ιερουργήσει το Σώμα και το Αίμα του αθάνατου υπαρχηγού της ,αλλά και όλων των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων της. Σήμερα καλούμαστε λοιπόν με φόβο Θεού και αγάπη, ομόνοια και γαλήνη συναμεταξύ μας να λάβουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο και να κοινωνήσουμε Πατρίδα. Σήμερα λοιπόν, στο γλυκό πρόσωπο του Αυξεντίου, τιμούμε την εθνεγερσία και αποτίουμε ελάχιστο φόρο εθνικής υπερηφάνειας στην Επανάσταση της Κύπρου. Σήμερα θυμούμαστε με κατάνυξη ιερή και πίστη αταλάντευτη την πιο συγκλονιστική έκφραση της Ρωμιοσύνης, όταν η Μάνα Πατρίδα και η θυγατέρα της, έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί μάνα και Κόρη είναι το αδιαίρετο ΕΝΑ που στάθηκε το λίκνο της Λευτεριάς και της Ένωσης από την αυγή της Ιστορίας μας ως Γένος. Αιωνία και μακαρία ας είναι η μνήμη σου, αθάνατε υπαρχηγέ του θρυλικού κι ενωτικού έπους της Ε.Ο.Κ.Α. Το σύννεφο ας μη βρέξει ποτέ και ο σκληρός άνεμος ας μη σκορπίσει το χώμα που σε σκεπάζει. Αληθινός, ασύγκριτος κι ασυναγώνιστος ημίθεος, ατρόμητος, σκληροτράχηλος και ανυπότακτος αγωνιστής, γενναίος, ανδρείος και άτρωτος μαχητής, αποτελείς το αψεγάδιαστο, το τέλειο και το αιώνιο σύμβολο του ΑΓΩΝΑ για τους Νεοέλληνες της αιματοβαμμένης και θαλασσοφίλητης μας Πατρίδας, που στενάζει ακόμη κάτω από τη βάρβαρη μπότα κατοχής του άξεστου Ανατολίτη Λαζού εισβολέα... Μακριά από αναμοχλεύσεις διχαστικών παθών, απορρίπτοντας πλήρως τη μολυσμένη και δηλητηριώδη ΑΝΑΝΙΚΗ ‘’απελευθέρωση’’ της πατρίδας, αμετακίνητα και ανυποχώρητα ταγμένοι στις ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ των αρχών και των ιδανικών που θέριεψαν και φούντωσαν από το άλικο αίμα του ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΙΕΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ, με ενότητα, ομοψυχία και σύμπνοια, δίνουμε την ιερή και όσια μάχη της επιβίωσης του Πανορθόδοξου Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των πατέρων και των προγόνων του. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά, εκεί ψηλά στα καταγάλανα στερεώματα του ουρανού της ΦΥΛΗΣ, που μοσκοβολάει εκείνο το μεθυστικό αγέρα της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΕΝΩΣΕΩΣ, παρακολουθεί άγρυπνα και ευλογάει τον αγώνα μας μαζί με τον Ύψιστο Παντοκράτορα... Καλή αντάμωση, λεβεντονιέ της Λύσης και να είσαι σίγουρος πως αμέτρητοι ΖΗΔΡΟΙ συνεχίζουν τον αγώνα σου, γιατί Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιερη του κόσμου, κανένας εν εβρέθηκε για να την ηξαλείψει... κανένας γιατί γλέπει την που τάψη ο Θεός μου! Με τιμή, Χρίστος Κ.Μακρίδης Παραλίμνι Δεν πιστεύω ότι αποτελεί απρόσμενη έκπληξη ή πρώτη είδηση η παλαιά τοποθέτηση επί του μείζονος εθνικού θέματος του τότε Προέδρου της Τουρκίας κ Αμπντουλλάχ Γκιούλ αλλά και σαφέστατη του Πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Ταπίν Ερτνογάν ο οποίος ευθαρσώς και απερίφραστα ,διατράνωσε ωμά και απροκάλυπτα ΤΗΝ πραγματική , αναλλοίωτη , πάγια και αμετακίνητη θέση της χώρας του για λύση δύο κρατών σε μοντέλο χαλαρής έως ανύπαρκτης , άοσμης , άχρωμης και άγευστης ύπαρξης ‘’ συνομοσπονδίας ’’ όπου στην ουσία τα δυο κράτη θα είναι τελείως ανεξάρτητα , κυρίαρχα , αδέσμευτα και χωρίς καμμιά απολύτως αλληλεξάρτηση .
Μια δήλωση σαφέστατη , αδιαμφησβήτητη και χωρίς απολύτως καμμιά ελπίδα ‘’ παρερμηνείας ‘’ από αυτούς που μάταια θα ‘’ μοχθήσουν ‘’ να ψάξουν για το παραθυράκι εκείνο που θα αφήσει λιγάκι τον ήλιο , κάποιο φως , στο αχανή βάθος της ολοσκότεινης σήραγγας που η Τουρκία έσκαψε εδώ και χρόνια για το Κυπριακό. Θα απελπιστούν και θα διαψευσθούν οικτρά , θα έλεγα τραγελαφικά , αυτοί οι οποίοι εξακολουθούν ακόμη , ηθελημένα , ενσυνείδητα και με πλήρη γνώση του θέματος , να αγνοούν πλέον τις ‘’ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ‘’ . Μια πολιτική ορολογία πολύ προσφιλής κι αγαπημένη σε κάποιους που μας ήθελαν να ξεχάσουμε τα ιδανικά και τα ιδεώδη μας , τις ρίζες και τις καταβολές μας , τις ιερές παρακαταθήκες και αμόλυντες αρχές πάνω στις όποιες το ΕΘΝΟΣ και η ΘΡΗΣΚΕΙΑ δημιούργησαν εκείνη τη δομή αλλά και τη κατάλληλη υποδομή επιβίωσης του Πανορθόδοξου Ελληνισμού . Οι ‘’ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΄΄ λοιπόν …. Ένα κρύο πιατάκι από τούρκικο πιλάφι , γαρνιρισμένο μαεστρικά από κόκκινο μισοφέγγαρο , στολισμένο επιτήδεια με το πορφυρό φέσι και συνοδευμένο ενορχηστρωμένα από ζουρνάδες , νταούλια και φερετζέ .Μια ανούσια και αηδιαστική συνταγή μαγειρέματος του μείζονος εθνικού θέματος η οποία δηλητηριάζει, θανατώνει και αφανίζει στο διάβα της όσους ‘’ τυχερούς ‘’ και ‘’ αφελείς ‘’ την απολαύσουν …. Μια πολιτική φρασεολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ‘’ σύγχρονης ΄΄ οθωμανικής αυτοκρατορίας , των σημερινών σουλτάνων και πασάδων που διαφεντεύουν δικτατορικά , μιλιταριστικά και στρατιωτικά την Άγκυρα. Μια περιγραφική έννοια των επεκτατικών και φασιστικών σχεδιασμών των στρατοκρατών σατραπίσκων της φατρίας που κυβερνά και εξουσιάζει το τούρκικο κράτος . Είναι διακαής η επιθυμία και ο έντονος ο πόθος να κοιτάξει κάποιος προς… ΑΝΑΝ πλευρά για να δούμε πως ο καλός αυτός κύριος σχολιάζει και αντικρύζει την άποψη του Τούρκου σατράπη . Μήπως στο πίσω μέρος της παρδαλής σκηνής του άκομψου θεάτρου που κάποιοι παίζουν με θέμα το κυπριακό ευρίσκεται τελικά η δημιουργία όντως δύο ανεξαρτήτων κρατών ? Μήπως τελικά εκεί στόχευε και στοχεύει ο κάθε κύριος ΑΝΑΝ και αυτοί στην ουσία τον εργοδοτούν , τον προστάζουν , τον καθοδηγούν και τον διατάζουν ? Μήπως όλοι αυτοί οι ψυχροί τζογαδόροι που φλεγματικά και απαθέστατα ποντάρουν την μοίρα των λαών στη γεωπολιτική σκακιέρα - ρουλέτα των διεθνών συμφερόντων και παγκοσμίων σκοπιμοτήτων αυτό έχουν κατά νου ? Γι’ αυτό ταπεινά αλλά ξεκάθαρα επιμένω πως ΤΩΡΑ ,έστω την υστάτη , είναι η ΩΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ….. ΤΩΡΑ είναι η ώρα της ΠΑΤΡΙΔΑΣ , του ΓΕΝΟΥΣ , του ΕΘΝΟΥΣ και της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ….. ΤΩΡΑ είναι η στιγμή να αδράξουμε αποφασιστικά στα χέρια μας τις τύχες της ΦΥΛΗΣ και τις δικές μας , την μοίρα των παιδιών μας και τω απογόνων μας , την επιβίωση μας στις πατρογονικές μας εστίες που τόσο άνανδρα επιβουλεύονται κάποιοι . Αυτή είναι η στιγμή της ομόνοιας , της σύμπλευσης, της συνοδοιπορίας και της συστράτευσης στο κοινό δρόμο του καθήκοντος της εθνικής τιμής και υπερηφάνειας. Αυτό είναι το χρονικό σημείο που οριακά και επιτακτικά μας υποδεικνύει και μας καταδεικνύει μονοδρομικά και άνευ επιλογής το κακοτράχηλο ανηφόρι με το γλυκό τέλος της ΙΘΑΚΗΣ στο μείζον εθνικό μας θέμα . Τούτο είναι το χρονικό διάστημα που η συμπόρευση , η συναδέλφωση , η αλληλεγγύη πρέπει να κυριαρχήσουν σε όλους τους Έλληνες για να σώσουμε τη νοτιοανατολικότερη εσχατιά του Γένους , τη μαρτυρική , θαλασσοφιλήτη , αιματοβαμμένη ΚΥΠΡΟ μας . Θα δώσουν άραγε το παράδειγμα προς μίμηση ο αργηχοί , οι ηγέτες και ταγοί των πολιτικών δυνάμεων? Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από το ‘’ εγώ ’’ και να κινηθούν ομόκεντρα προς το ‘’ εμείς ‘’ ? Εάν όχι τότε δεν μένει ‘’ κανείς ‘’ και θα ‘’ ζητείται πατρίς ’’ … Ας ευχηθούμε ο Παντοδύναμος Θεός να μας φωτίσει έστω και την ώρα αυτή να σφίξουμε τα χέρια , να ενώσουμε τις γροθιές, να ασπαστούμε αλλήλους και να βρωντοφωνάξουμε στεντόρεια ‘’ Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω ….’’ Ο άκρατος λαϊκισμός , η φθηνή μικροπολιτική των μπαλκονιών , η υποκριτική δημαγωγία , η αχαλίνωτη στείρα άρνηση αλλά και η προδοτική άγαρμπη ευγένεια του καλού παιδιού , η αναμόχλευση των διχαστικών παθών , η αοριστολογία και ο καιροσκοπίσμος των σαλονιών δεν αποτελούν παρά παντελώς λανθασμένη τακτική δουρειοιππικής συμπεριφοράς που στηλιτεύει βάναυσα και άμεσα την ΄ίδια την μαρτυρική ελληνορθόδοξη Κύπρο μας . Το ύφος και το ήθος των ταγών πρέπει πάντοτε να προσεγγίζει το μέγιστο …… Ακούει κανείς ??? Με τιμή, Χρίστος Κ Μακρίδης Mνημονεύει και φέτος ο Κυπριακός Ελληνισμός τον αθάνατο, αλησμόνητο και μοναδικό σύγχρονο Ροβεσπιέρο της ανθρωπότητας, ο οποίος έγραψε με άσβηστο πορφυρό μελάνι ολόχρυσες σελίδες δόξας, τόλμης και ηρωισμού στις μοναδικές δέλτους της μακραίωνης και διαχρονικής Ιστορίας του τόπου μας.
Τούτες τις μέρες η σκέψη επιτακτικά και μονοδρομικά φτερουγίζει ασυγκράτητη και ασύλληπτη στα δύσκολα εκείνα χρόνια του αποικιοκρατικού βρετανικού ζυγού στη θαλασσοφίλητη ελληνορθόδοξη μας πατρίδας, όταν μια χούφτα, αρχικά, άνθρωποι και κατόπιν ολόκληρες πόλεις και χωριά, σαν ορμητικός χείμαρρος και σαν απροσπέλαστος κυματοθραύστης, πρόβαλαν αγέρωχα το λυγερόκορμο ανάστημα τους απέναντι στις πάνοπλες στρατιές των Άγγλων κατακτητών και της βρεττανικής δουλείας. «ΕΟΚΑ-ΠΕΚΑ και ΑΝΕ, οι τρεις οι αδερφάες», σιγοψιθυρίζει ευλαβικά ο Έλληνας Κύπριος μαχητής, ο ατρόμητος νέος, τα μαθητούδια με τους τρυφερούς ώμους, ο ριψοκίνδυνος αγωνιστής του Διγενή, ο σεβάσμιος παππούς και η ηλικιωμένη γιαγιά, η Μεσολογγίτισσα μάνα και ο μεσόκοπος βιοπαλαιστής αγρότης με τις ροζιασμένες χούφτες. Με στρατιωτικό αρχηγό τον αθάνατο, αγέρωχο και υπέροχο Λεωνίδα του Έθνους, τον ασυναγώνιστο λεβεντόγερο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και με πολιτικό ηγέτη τον αείμνηστο ρασοφόρο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΚΑΡΙΟ ΤΟΝ Γ', αμούστακα παλικάρια και παράτολμοι νέοι οδηγήθηκαν στην αποικιοκρατική αγχόνη, ψέλνοντας άφοβα το Θούριο του Ρήγα του Βελενστινλή, τολμηροί αγωνιστές βίωσαν έμπρακτα και λεβέντικα τα φρικτά βασανιστήρια στα σιδερόφρακτα μπουντρούμια των Κεντρικών Φυλακών, αληθινές διάδοχες νέες της Μπουμπουλίνας ατένισαν κατάμματα το δυνάστη, αψηφώντας τις απειλές του και βροντοφωνάζοντας στεντόρεια «ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ», αφού ο διακαής πόθος και η αστείρευτη δίψα της εθνικής αγάπης προς τη ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ θέριευε και φούντωνε ως καιόμενη λάβα εκρηκτικού ηφαιστείου μέσα στα φυλλοκάρδια της πανώριας ελληνορθόδοξης ψυχής και ολόζεστης καρδιάς τους. Ο Στρατηγός της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΕΝΩΣΗΣ, αθέατος και ασύλληπτος, έπλασε και δημιούργησε ανδραγαθήματα και πράξεις αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, που ως ιερές και όσιες παρακαταθήκες, παραδίδονται ανεξίτηλες στις σημερινές γενεές, για να τις γαλουχήσουν, να τις αναβαπτίσουν και να τις αναπλάσουν με τούτα τα άσπιλα ιδανικά, τις πάναγνες αρχές, τα αμάραντα ιδεώδη, τις άφθαρτες αξίες της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΕΘΝΟΥΣ, του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και της ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, με τρόπο παραστατικό και άφθαρτο. Μνημονεύουμε λοιπόν και τιμούμε την εθνεγερσία και την Επανάσταση της Κύπρου με το Σταυραετό του Μαχαιρά, τους τέσσερις του Λιοπετριού, τον Κυριάκο Μάτση, τον Καραολή και τον Παλληκαρίδη, αλλά και τόσους άλλους ήρωες, ηρωομάρτυρες, αγωνιστές και ανυπότακτους σκληροτράχηλους μαχητές του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέϊκης κυπριακής εποποιίας, μέσα στην οποία ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής θα φαντάζει πάντοτε άσβηστος και φωτεινός πυρσός, καθοδηγητής στον τίμιο εθνικό αγώνα μας για δικαίωση και απελευθέρωση. Είναι από τότε που το χώμα έθρεψε και η θάλασσα ξεδίψασε τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και την ΕΝΩΣΗ, που έγιναν βίωμα και σκοπός ζωής του λαού μας. Από τότε που ο πατέρας και η μάνα ονοματίζουν με αυτές τα βλαστάρια τους και ο νεοέλληνας σέρνει για χάρη τους το χορό της λεβεντιάς και της ανάστασης μαζί, της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελληνικής τιμής. Ο σύγχρονος Νεοέλληνας, χρεωμένος με τον ιστορικό όγκο της εθνικής διαδρομής στο χωροχρόνο, έρχεται σήμερα, ευλαβικά και απέριττα, σεμνά και σιωπηρά, να γονατίζει στην Αγία-Τράπεζα της Κύπρου, να πάρει στα χέρια του το ιερό δισκοπότηρο της ΕΟΚΑ και να ιερουργήσει το Σώμα και το Αίμα των αγωνιστών της. Με πραγματικό φόβο Θεού και ομόνοια συναμεταξύ μας, καλούμαστε να πάρουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο και να κοινωνήσουμε πατρίδα, αφού, καθώς το διαβεβαιώνει ο Κύριος Ιησούς, «ο τρωγών μου τη σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Έτσι και εμείς θα αξιωθούμε να βάλουμε στις καρδιές μας την ίδιά μας την πατρίδα, την αγία νήσο των πατέρων και των μαρτύρων. Με δέος και ρίγος, με συγκινησιακά αισθήματα εθνικής περηφάνιας και πατριωτικής αγαλλίασης αποτίουμε ευλαβικά ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής στον αθάνατο Στρατηγό της ΕΟΚΑ, στον Αρχηγό του ενωτικού έπους, στον άξιο εμπνευστή του αγώνα, στον καθοδηγητή του κινήματος που έκανε το ποίημα πραγματικότητα γλυκιά και όμορφη: «Εροδοχάραξεν το φως, εκόντεψεν η μέρα, που 'νν' ακουστεί το μήνυμα η Κύπρος ελευθέρα. Κύριον Πάσκαν έχουμεν, εππέσασιν τα μαύρα, χαράς τα ευαγγέλια, του λυτρωμού η αύρα. Κάμετε λλίον πομονήν, το μήνυμαν εν' ν' άρτει, τζ' εν να 'χουμεν Ανάστασην, να κάμουμε πεντάρτιν». Η καρδιά λοιπόν πάλλεται ασυγκράτητα υπό ύψιστη εθνική περηφάνια και ηψυχή ριγά από πρωτόγνωρα πατριωτικά σκιρτήματα, στο άκουσμα των λυρικών αυτών στίχων του ποιητή, γραμμένων με το ανεξίτηλο μελάνι του ύμνου προς το αθάνατο, διαχρονικό και ανεπανάληπτο ενωτικό έπος της θρυλικής ΕΟΚΑ 1955-1959 του λεβεντόγερου Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή και του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ'. Ταυτόχρονα η σκέψη φτερουγίζει σε χώματα μυρωμένα, αγιασμένα και αξέχαστα, πάππου προς πάππο ολόδικά μας, τα οποία οι λεβεντονιοί του Διγενή παρέδωσαν σε μας λεύτερα και διακιωμένα, που δυστυχώς σήμερα στενάζουν κάτω από την πιεστική μπότα κατοχής του βάρβαρου Ασιάτη εισβολέα. Το εθνικοθρησκευτικό μνημόσυνο του Διγενή και του Μακαρίου ΔΕΝ πρέπει να αποτελούν εφαλτήριες επάλξεις αναμόχλευσης διχαστικών παθών εμφυλίου σπαραγμού, αλλά άρρηκτα ενωτικούς ομόκεντρους πόλους συναδέλφωσης, συναγωνιστικότητας, σύμπνοιας, συμπόρευσης και αλληλεγγύης του κυπριακού Ορθοδόξου Ελληνισμού, για κοινή πορεία αποτίναξης του βάρβαρου ζυγού σκλαβιάς των κατεχομένων εδαφών μας. Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν τιμούμε σήμερα τον αθάνατο στρατηγό της Λευτεριάς και της Ένωσης, το σύγχρονο Λεωνίδα του Έθνους, τον απαράμιλλο αγωνιστή της πατρίδας, το σκληροτράχηλο μαχητή του Γένους, τον ακούραστο πολεμιστή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, το θρυλικό ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ. Ας είναι αιωνία και μακαρία η μνήμη του και ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, υποσχόμενοι προς αυτόν και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Γ' πως αμέτρητοι ΔΙΓΕΝΗΔΕΣ και ΜΑΚΑΡΙΟΙ θα συνεχίσουν απτόητοι τον αγώνα τους μέχρι τελικής δικαίωσης, καταξίωσης και ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΝΕΥΜΑ
Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ. Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ', εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ''ΟΧΙ'' και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...'' Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 - 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024 Με έντονα και διάχυτα αισθήματα
πίστης, κατάνυξης, αγαλλίασης και ψυχικής ευφορίας η Χριστιανοσύνη, η Ελληνορθοδοξία αλλά και ολόκληρη σχεδόν η υφήλιος θα γιορτάσει σύντομα τη μεγαλύτερη, σπουδαιότερη και απερίγραπτη δωρεά του Ύψιστου Παντοκράτορα και Πανάγαθου Θεού μας προς το ίδιο το ανθρώπινο γένος: TH ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ... Χριστούγεννα λοιπόν έτους 2019. Δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Παντοδύναμος και Δίκαιος Κριτής απέδειξε, κατέδειξε και υπέδειξε με τον ιδανικότερο, παραστατικότερο και αψεγάδιαστο τρόπο την ατελεύτητη, αστείρευτη και τέλεια αγάπη, στοργή και φροντίδα Του προς το ανθρώπινο δημιούργημά Του, προς τον κόσμο και τους ανθρώπους. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας ενανθρωπίζεται, γεννιέται και ζει μαζί μας για τριάντα-τρία ολόκληρα χρόνια κηρύττοντας παντού το χαρμόσυνο μήνυμα της ΛΥΤΡΩΣΗΣ του ανθρώπου από τα δεσμά της αμαρτίας. Τότε, μία κρύα και παγερή βραδιά του χειμώνα, ταπεινά, σεμνά και άσημα, η Παντάνασσα και Κυρά μας, η Παναγία των κατατρεγμένων και των δυστυχισμένων, μαζί με τον προστάτη της τον Ιωσήφ, καταφεύγουν σε μια στενόχωρη και στενόκοπη σπηλιά στη Βηθλεέμ, αφού αδυνατούν να εξασφαλίσουν στέγη στα πανδοχεία της γύρω περιοχής, τα οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο. Το λαμπερό αστέρι φωλιάζει λοιπόν πάνω από τη σπηλιά, οι βοσκοί αντιλαμβάνονται με ρίγος το Θεϊκό γεγονός, οι μάγοι με τα δώρα τους αδημονούν και βιάζουν τις γκαμήλες να φθάσουν γρηγορότερα, ενώ πανστρατιά αγγέλων υμνεί με φωνή γλυκιά και μελωδική το Θεό. Τα ζώα της στάνης μαζεύονται γύρω από τη φάτνη για να ζεστάνουν το Νεογέννητο Θείο Βρέφος. Με αυτές τις απλές, ανθρώπινες και επιφανειακές γραμμές μπορεί να περιγράψει κανείς συνοπτικά το μοναδικό και Θείο γεγονός της Γέννησης. Ο φιλεύσπλαχνος και πανάγαθος Κύριος, έρχεται κοντά στον άνθρωπο, ζει έμπρακτα και βιωματικά μαζί του και του δείχνει με τον άψογο τρόπο Του το δρόμο της Βασιλείας του Θεού, σπάζοντας και λύοντας παντοτινά τα δεσμά της δουλείας, της σκλαβιάς και της κατοχής του ανθρώπου από τις αμαρτίες, τα πάθη, τα κακά, τις αδυναμίες και τις πτώσεις. Ο Θεός ενανθρωπίζεται και προσφέρει στον άνθρωπο την ευκαιρία του Παραδείσου. Τούτο το άφθαρτο, αιώνιο και πάναγνο μήνυμα της αιώνιας ζωής κατακλύζει με χαρά και νηφαλιότητα, γαλήνη και ηρεμία, ευτυχία και ελπίδα τα τρίσβαθα της ψυχής του ανθρώπου, αφού τα πρόσκαιρα και γήινα της προσωρινής ζωής προσφέρουν μονάχα παραπλάνηση και αποπροσανατολισμό από την πραγματική πορεία του ανθρώπου, με σκοπό τη Θέωση και τη Λύτρωση από τα δεινά της αμαρτίας και τους πειρασμούς του Διαβόλου. Η έλευση του Μεσσία στη γη περιγράφεται, στην ανθρώπινη γλώσσα, ως το κορυφαίο κοσμοϊστορικό και θρησκευτικό γεγονός, αφού πλέον καταργούνται από τον ίδιο τον Κύριο τα δεσμά της δουλείας και ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός της Σάρκας και του Αίματος του Θεού, μέσω των ιερών μυστηρίων της Εξομολόγησης και της Θείας Μετάληψης. Ο Χριστός κατεβαίνει στη γη για να μας προσφέρει απλόχερα το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας, οριοθετώντας με τον πλέον αλάνθαστο τρόπο την πυξίδα της πορείας μας. Χριστούγεννα λοιπόν και φέτος με τη γη να μαστίζεται από πολέμους, εγκλήματα, μίση, πάθη, ιδιοτέλειες και απανθρωπιά. Ο άνθρωπος καταντά ολοένα και πιο εχθρικός απέναντι στον άνθρωπο και τα δηλητηριώδη νέφη της παγκοσμιοποίησης δημιουργούν μια εκρηκτική και θυελλώδη κατάσταση στην ψυχή του. Παραπαίουμε ζαλισμένοι και αποχαυνωμένοι από τα ναρκωτικά της ευμάρειας, του υλισμού, της αθεϊας και των σαρκικών ηδονών και απολαύσεων. Μακριά από την αληθινή πηγή της ζωής, ρουφούμε αχόρταγα το νοθευμένο και μεταλλαγμένο νερό της ύλης. Την ίδια ώρα, η αιματοβαμμένη μικρή μας πατρίδα, η θαλασσοφίλητη νήσος των Πατέρων και των Αγίων, ταλανίζεται και δοκιμάζεται σκληρά από τη βάρβαρη κατοχή του Τούρκου, με τους ανθρώπους της στην προσφυγιά ή στον εγκλωβισμό και τις μάνες του οδοφράγματος να αναμένουν με δάκρυα στα μάτια τους αγνοούμενους. Οι πάνσεπτοι ναοί των κατεχομένων μας θα παραμείνουν και αυτά τα Χριστούγενννα βουβοί, αλειτούργητοι και έρημοι χωρίς τους ενορίτες τους. Ο απανταχού πανορθόδοξος Ελληνισμός βιώνει με πόνο ψυχής και σκιρτήματα καρδιάς τούτο το ανείπωτο πολύχρονο και πολύμορφο δράμα του νοτιοανατολικότερου άκρου και εσχατίας του Έθνους. Η Λευκωσία παραμένει δυστυχώς η μόνη πλέον ευρωπαϊκή πρωτεύουσα η οποία κατακομματιάζεται και κατακερματίζεται από βάναυσα και μισητά, σιδερόφρακτα συρματοπλέγματα κατοχής και εισβολής. Το γέλιο και η χαρά σωπαίνουν ερμητικά μπροστά στη τραγικότητα αυτή... Θερμή, αδιάκοπη, δυνατή και αυθόρμητη η προσευχή, η έκκληση και η παράκλησή μας προς τον Ενανθρωπίσαντα Κύριο Ιησού Χριστό: ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΑ ΦΩΤΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΗ ΓΗ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΨΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι - Αμμόχωστος  Με έντονα και διάχυτα αισθήματα εθνικής θλίψης και πατριωτικού προβληματισμού, ο σημερινός Νεοέλληνας της Κύπρου θα παρακολουθήσει τις μεγαλειώδεις εορτές, τα κατοχικά πανηγύρια, τους τούρκικους αμανέδες και τα νταούλια, τον Ιμάμη να φωνάζει στους μιναρέδες και την κόκκινη ημισέλινο να κυριαρχεί επιδεικτικά στο ψευδοκράτος του σατραπίσκου και εγκάθετου της Άγκυρας στις 15 Νοεμβρίου 2021.
Χωρίς οποιονδήποτε ηθικό δισταγμό αλλά με θράσος, πρόκληση και ξετσιπωσιά, θα εκθειάζουν, θα επικροτούν και θα παινεύουν την «ειρηνευτική» στρατιωτική επέμβαση των Λαζών της Ανατολίας στις 20 Ιουλίου του 1974. Αυτό λοιπόν το άνοστο, επικίνδυνο και δηλητηριώδες πιάτο της «φιλίας» της «αλληλεγγύης» και της «αγάπης», γαρνιρισμένο με φέσι και ζουρνάδες, εμποτισμένο με υπουλία, ιδιοτέλεια και ξεδιαντροπιά, μαγειρεμένο με υποκρισία, διπροσωπία και φλεγματικότητα, θα συνοδεύει το τραπέζι των συνομιλιών εκ μέρους της Τουρκίας. Η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για τους Τούρκους ημέρα εθνικής τιμής και υπερηφάνιας, αφού φασιστικά, δικτατορικά και αμετανόητα εγκαθίδρυσαν το «κράτος» τους στο νησί των Αγίων και των Πατέρων, στον τόπο του χρυσοπράσινου φύλλου που βάφτηκε με το άλικο αίμα τόσων παλληκαριών στις τραγικές ημέρες του 1974. Παράλληλα η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για εμάς, τους γηγενείς και αυτόχθονες κατοίκους αυτής της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, ημέρα εθνικής ντροπής και ατίμωσης, αφού άνοιξε και εδραιώθηκε άνομα, μια σύγχρονη Κερκόπορτα στα χώματα της Φυλής μας, όπου ένας νέος αποκρουστικός Εφιάλτης ξεπρόβαλε ως Πέμπτη Φάλαγγα και ως Δούρειος Ίππος σε αυτή την εναλία και θαλασσοφίλητη γη των Ακριτών και των Διγενήδων, των ηρώων και των μαρτύρων του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέικης εποποιϊας . Η 15η Νοεμβρίου φέρνει ξανά στη μνήμη μας τη σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε τότε στην αλησμόνητη Βσιλεύουσα, «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ» και τον ηρωικό θάνατο του θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά και Αυτοκράτορα του Γένους, του γενναίου και τολμηρού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Όπως τότε που η αδιαφορία, ο διχασμός, το αδελφοκτόνο μίσος, η διχόνοια και η παρακμή οδήγησαν την πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία του Βυζαντίου σε διάλυση, έτσι και τώρα το ίδιο σαράκι σκόρπισε τη δυστυχία και την κατοχή. Δυστυχώς ο πήχυς του ύφους, του ήθους, της συμπεριφοράς και της δράσης μας όσο αφορά τους σύγχρονους στόχους, οραματισμούς, επιδιώξεις και στοχασμούς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού τέθηκε πολύ χαμηλά, έτσι που τα ακατάλυτα και αδάμαστα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, που, αιώνες τώρα συγκρατούν τη Φυλή με σωφροσύνη και νουθεσία, τέθηκαν στο περιθώριο από εμάς τους ίδιους. Σταματήσαμε πλέον να ατενίζουμε το Μοριά και τη Ρούμελη, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, τους ξεπαγιασμένους φαντάρους στη χιονισμένη Πίνδο, τους λεβέντες μαχητές του Παύλου Μελά, το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 αλλά και όλη αυτή την τρισένδοξη και μακραίωνη Ιστορία του Έθνους που μας κληροδότησαν ως ιερή, οσία, αμόλυντη και πάναγνη παρακαταθήκη οι πρόγονοί μας. Τα νεομοδίστικα, καταστροφικά και θανάσιμα ιδεώδη και οι αρχές της παγκοσμιοποίησης και της διεθνοποίησης συντάραξαν τη ζωή μας, ευνούχησαν την άμεση επαφή μας με το παρελθόν της Πατρίδας και της Θρησκείας, διάλυσαν και καταθρυμμάτισαν κυριολεκτικά τους δεσμούς μας με την ταυτότητα και τις καταβολές μας μετατρέποντας μας σε αγνώριστα όντα που σεργιανίζουν μάταια, ψάχνοντας απεγνωσμένα για σανίδα σωτηρίας σε κόσμους πλανεμένους. Έτσι φθάσαμε στο θλιβερό κατάντημα της 15ης Νοεμβρίου με τους Τούρκους να αλαλάζουν, να χορεύουν και να μολύνουν με τα στρατεύματά τους τα μυρωμένα και αιματοβαμμένα χώματα της Κύπρου μας, χώματα αγιασμένα, χώματα πάππου προς πάππο ολόδικά μας, χώματα ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Είδαμε επίσης και κάποιον κύριο ΑΝΑΝ σαν από μηχανή θεό και σαν «Μεσσία» που ως εκ θαύματος κατέβηκε από τον «ουρανό» της σκακιέρας των δυνατών της γης για να μας λύσει με μια μαγική κίνηση του ραβδιού του το πρόβλημα. Πόσο γελασμένοι και προδωμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς μας καταντήσαμε... Χάσαμε κάθε ίχνος εθνικής, πατριωτικής και αγωνιστικής αυτογνωσίας, διάθεσης και ελπίδας, καταθέσαμε τα όπλα στο βωμό της ευμάρειας και του υλισμού, ανοικοδομήσαμε τις εξοχικές μας βίλλες στην ακροθαλασσιά, βολτάραμε με τα πολυτελέστατα μας αυτοκίνητα κι αφήσαμε τις τύχες του Έθνους στον κύριο ΑΝΑΝ... Ο Θεός να βάλει το χέρι του, αδέλφια! Μακάρι έστω και την υστάτη να ξεφύγουμε από την ηττοπάθεια, τον σκοταδισμό, την μοιρολατρεία και τον άκρατο ‘’ρεαλισμό των πραγματικοτήτων’’ για να φερθούμε επιτέλους ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι μάχονται με κατανυχτική θρησκευτική πίστη και ανόθευτο αγωνιστικό πατριωτισμό για την ίδιά μας την Πατρίδα, το Έθνος, τη Φυλή και την Ορθοδοξία... Αυτά τα ολίγα αναμένουν από εμάς τόσοι αιώνες ένδοξης, μακραίωνης και θρυλικής Ιστορίας που συνοδεύουν τούτο το Γένος στη διαχρονική του πορεία και διάβα στη γη.... Μήπως ονειροβατούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όταν με δέος ψυχής και τόλμη καρδιάς, αργά μα σταθερά, αδιαφορώντας για το ικρίωμα της αγχόνης, τόνιζε εμφαντικά στον Αγαρηνό δυναστή πως "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ"; Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι  Με έκδηλα και συγκινησιακά αισθήματα πατριωτικού ρίγους και εθνικής υπερηφάνειας θα βιώσει έμπρακτα και ζωντανά ο σημερινός Νεοέλληνας τη θρυλική επέτειο του ΟΧΙ, του έπους του 1940 και των μαχών της Πίνδου. Η σκέψη θα φτερουγήσει νοσταλγικά και μονοδρομικά στη σημαδιακή ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, ημερομηνία – ορόσημο τόσο για τον Πανορθόδοξο Ελληνισμό όσο και για ολόκληρη την υφήλιο και την ανθρωπότητα.
Τότε που ο γενναίος και τολμηρός στρατιώτης της χιονισμένης οροσειράς, των ξεπαγιασμένων χαρακωμάτων και των ανύπαρκτων εφοδίων τίμησε με τη ζωή και το αίμα του το αγέρωχο ΟΧΙ που πέταξε κατάμουτρα στον Ιταλό πρέσβη ο Ιωάννης Μεταξάς, θυμίζοντας για πολλοστή φορά στη σύγχρονη ιστορία του Γένους, το λυγερόκορμο Σπαρτιάτη βασιλιά ΛΕΩΝΙΔΑ και το ηρωικό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...» Αταλάντευτα, πιστά και αμετακίνητα ο φαντάρος του 1940 στάθηκε βράχος αδιαπέραστος και κυματοθραύστης απροσπέλαστος, πάνω στον οποίο συντρίβονταν ταπεινωτικά και ολοκληρωτικά οι φασιστικές ορδές του Μουσολίνι, που, μαζί με τις ναζιστικές στρατιές του Χίτλερ είχαν σαρώσει και ισοπεδώσει τα πάντα στο διάβα τους, σκορπώντας παντού το θάνατο, τον πανικό, το τρόμο, τη δυστυχία, τη σκλαβιά και τις αφόρητες κακουχίες. Όρθωσε το ανάστημά του και πρόβαλε ατρόμητα την κορμοστασιά του τούτος ο ρομαντικός πατριώτης της Πίνδου απέναντι στις πάνοπλές στρατιές των Ιταλών, έχοντας στην ουσία ως μοναδικό όπλο την ελληνική καρδιά και την ορθόδοξη πίστη, εχέγγυα και πολεμοφόδια, που, στη διαχρονική πορεία του Έθνους, στάθηκαν υπεράνω όλων των υλικών στρατιωτικών εξοπλισμών, εφευρημάτων και επινοήσεων. Δίπλα στον ηρωομάρτυρα στρατιώτη, παρατάχθηκε η ηρωική γιαγιά, η μητέρα και η σύζυγος, μικρές κοπελίτσες με νεανικούς ώμους και τρυφερές ψυχές, μαθητούδια και αμούστακα θαραλλέα παλληκάρια, γέροντες παππούδες και προπάπποι που όλοι μαζί αποτέλεσαν την αήττητη οπισθοφυλακή του ελληνικού στρατού. Οι ρεαλιστικές πραγματικότητες και τα αληθινά δεδομένα της αναμέτρησης θύμιζαν το Γολιάθ της Παλαιάς Διαθήκης ενάντια στο Δαυίδ. Μονάχα η μωρία, η παραίσθηση, η τρέλλα και η αυτοκτονία θα ωθούσαν τον οποιονδήποτε σε στρατιωτική αντιπαράθεση με την ανίκητη στρατιά των Ιταλών και των Γερμανών, τον καιρό εκείνο. Τα νούμερα όμως αυτά έσπασαν «θριαμβευτικά» τα μούτρα τους πάνω στη λεβεντιά, στον τσαμπουκά, στην αποφασιστικότητα, στην ομοψυχία, στην αυταπάρνηση και στην αυτοθυσία των σύγχρονων Ιερολοχιτών της Πίνδου αλλά και της Πατρίδας ολόκληρης, η οποία έτρεψε σε άτακτη φυγή του μακαρονάδες, χαρίζοντας στην ανθρωπότητα μια νίκη που αποτέλεσε την αρχή του τέλους για του Ιταλούς και τους Γερμανούς, αποτρέποντας τα επεκτατικά τους σχέδια. Μπορούμε λοιπόν και σήμερα να τρέψουμε σε άτακτη φυγή τούτα τα παγκοσμοιοποιημένα και διεθνοποιημένα δηλητηριώδη νέφη που σαν ερινύες και λερναίες ύδρες περικύκλωσαν τη Φυλή μας, ποτίζοντας τους πάντες με το αίσθημα της αδιαφορίας, του εφησυχασμού, της ατολμίας, του υλισμού, της χλιδής, του αποπροσανατολισμού και της προδοσίας; Αυτοί είναι οι σημερινοί εχθροί μας και όχι ο Τούρκος κατακτητής, ο οποίος είναι η συνέπεια όλων αυτών. Εξ'άλλου η θαλασσοφίλητη τούτη πατρίδα του Ελληνορθόδοξου Γένους, η Κύπρος μας, γνώρισε πολλούς κατακτητές οι οποίοι όμως ήταν πάντοτε προσωρινοί, με ημερομηνία λήξης και εξαφάνισης. Τα άσπιλα και άχραντα ιδανικά που όπλισαν τότε το φαντάρο της Πίνδου, τα οποία διέψευσαν κατηγορηματικά κάθε νούμερο και κάθε αριθμό, πηγάζουν από τον ίδιο το Χριστό μας και την μακροχρόνια ύπαρξη της Φυλής, του Γένους και του Έθνους μας. Βρίσκονται λοιπόν πάντοτε μπροστά μας, λειτουργικά και ανίκητα, αιώνια και αδάμαστα, ελεύθερα και ακατάλυτα, κίνητρα δημιουργικότητας που θα ανανεώσουν, θα αναζωογονήσουν και θα ανασυντάξουν τον Ορθόδοξο Νεοέλληνα για να βαδίσει επιτέλους το δρόμο της τιμής και του καθήκοντος. Με τα δεδομένα αυτά, τα εχέγγυα τούτα και τις βιωματικές επιτυχίες που έζησε η Φυλή μας, πιστεύω ακράδαντα πως, αν επιτέλους αφυπνισθούμε από τη χειμέρια νάρκη, μπορεί να υπάρξει ένας εφικτός ρεαλισμός και όχι απλά μια ρομαντική αναδρομή όσο αφορά τη σύγχρονη μεταμόρφωση του θρυλικού έπους της Πίνδου τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα Κύπρο όσο και για ολόκληρο τον Πανορθόδοξο Ελληνισμό με τις κατεχόμενες Αλύτρωτες Πατρίδες του. Ο χαρακτηρισμός και η απόδοση του αφελή ρομαντικού στα ανωτέρω είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί κάποιος να επιχειρήσει. Το δύσκολο είναι η αποτίναξη του ατομικού μας ζυγού και του Γολγοθά που φράσσει το αποτόλμημα της Ελληνικής καρδιάς, γεγονός, που θα επιφέρει την Ανάσταση του Νεοέλληνα ορθόδοξου χριστιανού, του Γένους και της Πατρίδας... Τέτοιες αποστολές όμως χρειάζονται και ανθρώπους που τολμούν και δυστυχώς εμείς οι Ελληνορθόδοξοι στη εναλία γη Κύπρο πάσχουμε οδυνηρά από τέτοιες ελλείψεις... Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ταπεινά και ικετευτικά στο Κύριο Ιησού Χριστό να φωτίσει χριστοκεντρικά κι ελληνορθόδοξα την εθνική, μητροπολιτική και ιδιαίτερη πολιτική μας ηγεσία για αξιοπρεπή, έντιμη, δίκαιη και καθοριστική επίτευξη λύσης στο μείζον πρόβλημα κατοχής που βασανίζει έτη τώρα τη θαλασσοφίλητη Κύπρο μας. Ζήτωσαν οι αλησμόνητοι ήρωες των χιονισμένων βουνοκορφών τη ΠΙΝΔΟΥ ΜΑΣ!!! Με τιμή, Χρίστος Κ Μακρίδης 23 Οκτωβρίου 2023  Μέσα από την μακραίωνη, δύσβατη και
ανηφορική πορεία του Ελληνισμού στο διαχρονικό διάβα της Ιστορίας ξεχωρίζουν οριακά κάποια σημεία τα οποία έχουν αφήσει μέχρι σήμερα ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην εξέλιξη των γεγονότων της μοίρας, του γίγνεσθαι και της κατάληξης της προαναφερόμενης τούτης πορείας. Είναι ορισμένες επισημάνσεις και συγκεκριμένα συμπεράσματα σχετικά με την εθνικοπολιτική συμπεριφορά τούτου του Γένους και τούτης της Φυλής που παρατηρούνται, δυστυχώς, αναλλοίωτα και αμετάλλακτα από τα αρχαία θα έλεγα χρόνια και τα οποία μεγεθύνονται και ενισχύονται, πλαταίνοντας σε τροχιά ομόκεντρων κύκλων, στη σύγχρονη εποχή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού. Αναφέρομαι στην έμπρακτα παρατηρημένη και βιωματικά αποδεδειγμένη συμπεριφορά, δράση και στάση που επιδεικνύεται από την πολιτική ηγεσία, τους πολιτειακούς άρχοντες και ταγούς, τους εθνικούς ηγέτες και καθοδηγητές τούτης της ηρωικής, δοξασμένης και σκληρά δοκιμασμένης φυλής την οποία ο Μεγαλοδύναμος Θεός και η Κυρά μας η Παναγιά όρισαν και έταξαν να φυλάγει στη ζωή της ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ και ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΕΣ καθώς επίσης και να ανατρέφει, να διαπλάθει και να αναπλάθει μάρτυρες, Αγίους Πατέρες, αγωνιστές, πολέμαρχους και σκληροτράχηλους μαχητές. Δυστυχώς το αιώνιο σαράκι, το σαρκοβόρο και σιχαμερό τούτο σκουλήκι του εμφύλιου σπαραγμού, του αδελφοκτόνου πάθους, της εσωτερικής διχόνοιας και του εθνικού αλληλοσπαραγμού έχει στοιχίσει στο Πανορθόδοξο τούτο Γένος κάποιες πολλές Πατρίδες, αλύτρωτες και περήφανες, οι οποίες στενάζουν σήμερα, αγέρωχα και ανυπότακτα, κάτω από τον πιεστικό ζυγό κατοχής και σκλαβιάς ξένων κατακτητών, οι οποίοι δεν έχουν απολύτως καμμιά σχέση με τα άγια και μυρωμένα χώματά τους, χώματα πάππου προς πάππο δικά μας, ποτισμένα με το άλικο αίμα των ανδρείων και γενναίων του ατελεύτητου πάνθεου των ηρωομαρτύρων της ρωμέικης εποποιίας. Ποιός δεν αφουγκράζεται με σπαραγμό ψυχής και πόνο καρδιάς την οδύνη και τους αναστεναγμούς της Βορείου Ηπείρου, της Ίμβρου και της Τένεδου, της Σμύρνης και της Μ.Ασίας, της Μακεδονίας και της Ρωμυλιάς, της Ιωνίας και της Κύπρου μας; Τούτες οι πανώριες και λυγερόκορμες θυγατέρες του μητροπολιτικού Ελληνισμού που άδικα και άτσαλα, βίαια και ασυνείδητα, αποκόπηκαν από τον κεντρικό κορμό χάρη και σε δικά μας ανεπίτρεπτα λάθη, παραλείψεις, εγωκεντρισμούς, μωρές φιλοδοξίες, κενοδοξίες και πάθη, μικροπολιτικές σκοπιμότητες και συμπεριφορές. Δεν έχουμε δυστυχώς ποτέ κατορθώσει στη διαχρονική μας πορεία μέσα στη γεωπολιτική σκακιέρα της υφηλίου να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να κοιτάζουμε κατάματα το χρέος και το καθήκον μας απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα και να διαμορφώσουμε επιτέλους μια πανεθνική πολιτική εθνικοπολιτικών στόχων και οραματισμών μέσα από την επίτευξη διατήρησης μιας υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας μονοιασμένης, ενωμένης άρρηκτα με ομόψυχους δεσμούς κοινής συμπόρευσης και σύμπλευσης έχοντας όλους τους πολιτικούς ταγούς συνοδοιπόρους στο Γολγοθά που ο Πανορθόδοξος Ελληνισμός έταξε να υπηρετεί από την ύπαρξή του. Δεν μπορέσαμε να παραμερίσουμε τη δημαγωγική πολιτική των μπαλκονιών, να αφήσουμε την αναμόχλευση των διχαστικών παθών, τις συκοφαντικές αλληλοκατηγορίες και τους μικροκομματικούς και μικρόψυχους ελιγμούς στην αρρένα και στην παλαίστρα των διαπροσωπικών πολιτικών και παραταξιακών ανταγωνισμών. Λέμε ότι υπηρετούμε το Έθνος και τη Φυλή, την Ορθοδοξία και την Χριστιανοσύνη, τον άνθρωπο και τον πολίτη της κοινωνίας αλλά τελικά υποδουλωθήκαμε στον πολιτικό ατομικισμό της εγωκεντρικής αλαζονείας μας με συμπεριφορές φαρισσαϊκού υποκριτικού ήθους και ύφους. Ο πήχυς λοιπόν πρέπει πάραυτα να υψωθεί και μάλιστα πολύ πιο ψηλά από ό,τι είναι τώρα. Οι περιστάσεις το απαιτούν, η Πατρίδα αναμένει και ο Θεός καρτερεί. Το ερώτημα βασανιστικό και εναγώνιο: Άραγε επαγρυπνούν και έχουν γνώση οι φύλακες των Θερμοπυλών της Κύπρου, τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Ελληνορθοδοξίας ή μήπως απλά και όπως πάντα ερίζουν και καρεκλοκενταυρίζουν για τα ίδια τετριμμένα που έσχιζαν επιδεικτικά τα ιμάτιά τους σαν Καϊάφες και Άννες όλοι οι προκάτοχοι τους; Κυβερνήσεις και αντικυβερνήσεις, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, λογίζονται ένα και το αυτό απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα. Ο νοών νοείτο... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης  Για τούτη την ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ που μαδήσαμε ανελέητα. Για τον μοναδικό και ξέχωρο Παρθενώνα του Περικλή που ισοπεδώθηκε μέσα στην κραιπάλη της μάσας και της αρπακτής.
Για τις αξέχαστες Θερμοπύλες ενός ήρωα ΛΕΩΝΙΔΑ που καταγκρεμίσαμε σαν άλλοι Εφιάλτες της σημερινής υλιστικής κοινωνίας μας. Για την καταγάλανη Λίμνη του Μαραθώνα ενός ιστορικού στρατηγού Μιλτιάδη που καταρρακώσαμε με τις κενόδοξες και ανόητες συμπεριφορές μας, παντελώς ανάξιες των περιστάσεων. Για την χαμένη Εθνική Αξιοπιστία των ατελεύτητων χρόνων μιας τρισένδοξης ιστορίας γεμάτης θρύλων κι ανδραγαθημάτων μιας περήφανης Φυλής. Για τον γενναίο Μαρμαρωμένο Βασιλιά κι Αυτοκράτορα του Έθνους, τον αλησμόνητο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον ατρόμητο πολιορκημένο ηγέτη μιας αιώνιας και απερίγραπτης κραταιάς Δυναστείας που μεταμόρφωσε τον κόσμο ολόκληρο. Για τον πάνσεπτο, ξακουσμένο, και φημισμένο ναό της Αγίας Σοφίας με τα χίλια σήμαντρα και τους τρακόσιους της παπάδες με την γλυκειά φωνή μιας μοναδικής ψαλμωδίας που μεθά και παρασέρνει τον πιστό σε ανιστόρητες στιγμές κατάνυξης. Για τον σκληροτράχηλο και αγέρωχο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά με τις ανεπανάληπτες εκστρατείες του και την ατελείωτη πίστη του στον ιερό σκοπό της Αυτοκρατορίας και της Θρησκείας. Για το αθάνατο και μεθυστικό κρασί του 1821 που δίδαξε στον κόσμο όλο πως οι ήρωες πολεμούν και πεθαίνουν σαν Έλληνες. Για την τιμημένη κουμπούρα και το χρυσοποίκιλτο γιαταγάνι του Γέρο του Μωριά. Για τον θρυλικό Τουρκοφάγο, τον τιμωρό Νικηταρά που αξιοπρεπώς σαν επαίτης απέθανε ζητιανεύοντας στο Μοναστηράκι αρνούμενος το πουγκί των φλουριών των Ξένων Δυνάμεων. Για τον σκληροτράχηλο και πανώριο μαχητή Παύλο Μελά που σκόρπιζε τον πανικό στους αιμοσταγείς κομιτατζήδες της τσιγγάνικης βάρβαρης φάρας. Για τον φοβερό στην όψη Καπετάν – Αγρά που θέριζε κυριολεκτικά τα στίφη των βαρβάρων που επιβουλεύονταν την γνήσια Ελληνορθόδοξη ταυτότητα της Μακεδονίας. Για τον Καπετάν Νικηφόρο που τσάκιζε κάθε μάταιη προσπάθεια συμμοριτοπόλεμου στον Βάλτο της Πηνελόπης Δέλτα, στο υπέροχο και πανέμορφο τούτο βιβλίο. Για την σωστή και ανδροπρεπή στάση του πολιτικού άνδρα Ιωάννη Μεταξά απέναντι στην εξευτελιστική πρόταση του Ιταλού γελοίου πρέσβη. Για το θρυλικό ΟΧΙ της Φυλής απέναντι στις πανστρατιές των μακαρονάδων που λύσσαξαν να κατασπαράξουν την πατρίδα μας. Για την ηρωική Αντίσταση του Παιδιού-Φάντασμα, της Κατερίνας και του Σπίθα στις μαύρες ημέρες της εξαθλίωσης, της πείνας και του θανάτου κατά την διάρκεια της Κατοχή των Ναζί. Για την πανέμορφη Χειμάρρα, το ηρωικό Αργυρόκαστρο, τους ξακουστούς Αγίους Σαράντα της απ’ άκρη σ’ άκρη ελληνικής ΒΟΡΕΙΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ. Για τις ασύγκριτες ελληνικές ομορφιές στο Μοναστηράκι της φημισμένης Μακεδονίας και τα ξέχωρα ελληνικά νησιά του καημού την Ίμβρο και την Τένεδο της Συμφωνίας της Λωζάνης. Για τον θρυλικό στρατηγό της ΕΝΩΣΕΩΣ, τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή που έπλασε το ασύλληπτο έπος της ΕΟΚΑ. Για τον καμένο λεβεντονιό της Λύσης, τον Εύελπη μαχητή Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, απαράμιλλο υπαρχηγό του Αγώνα. Για το νεαρό μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη που τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα μπουντρούμια των Αποικιοκρατών ίσως και να τύφλωσαν το φως της νιότης του. Για τους ηρωικούς μαχητές της Τουρκοανταρσίας που έχυσαν το αίμα τους στάλα-στάλα υπερασπιζόμενοι τις εστίες και τους βωμούς του τόπου. Για τις θρυλικές μάχες της Ομορφίτας που ένας και μόνο κατετρώπωσε ως Άτρωτος τους Λαζούς της Ανατολίας. Για τα άδικα θύματα των βομβαρδισμών του βάρβαρου κατακτητή που αδίστακτα σκόρπισε το θάνατο εξ’ ουρανού. Για τους πιστούς στρατιώτες της Πατρίδος που αντιστάθηκαν σθεναρά έναντι των βάρβαρων ορδών του Αττίλα. Για τους πρόσφυγες και τους εγκλωβισμένους της Κύπρου μας, τούτης της θαλασσοφίλητης νήσου των Αγίων και των πατέρων. Για τους 1619 τότε αγνοούμενους μας, καμάρι και περηφάνια των γονιών, της συζύγου, των τέκνων και των συγγενών που χάθηκαν κι αγνοούνται τόσο άδικα. Για τους κάθε λογής τσαρλατάνους, Γύφτους, Αθίγγανους, Λιμοκοντόρους, Φραγκολεβαντίνους της σύγχρονης παγκόσμιας πολιτικής που λύσσαξαν να χρεοκοπήσουν την ΕΛΛΑΔΑ της Βούλας Πατουλίδου, του Πύρρου Δήμα και του Σταύρου Τζιωρτζιή! Για όλους αυτούς τους αγύρτες και αλήτες των γκλάμουρας διεθνών σαλονιών με τα φανταζί κοστούμια, λιγδωμένα από κάθε λογής ατιμίες και εξευτελισμούς. Για τούτους τους άξεστους, απολίτιστους, ημιάγριους και ημιανθρώπους που δεινοπαθούν να τυφλώσουν την κοιτίδα του Φωτός και του Πολιτισμού, τη ΜΑΝΑ ΜΑΣ, τούτο τον ξιπετσισμένο κουρκουτά, την πάλαι πότε κραταιά και αθάνατη Ψωροκώσταινα. Όπως θα ξεφώνιζε αγανακτισμένη η Βούλα, "ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ………" Με τιμή Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 18/09/2023  Άναψα ένα μικρό κερί στη μνήμη των παιδικών αγγέλων αλλά και των υπόλοιπων άτυχων επιβατών της αεροπορικής τραγωδίας της 14ης Αυγούστου του έτους 2005. Ένα καυτό δάκρυ αργοκύλησε στο μάγουλο και το πνικτό αναφυλλητό τράνταξε τα φυλλοκάρδια της καρδιάς.
Πορεύτηκα, μαζί με τους υπόλοιπους συνδημότες μου στον ακριτικό Δήμο του Παραλιμνίου, τούτη τη εβδομάδα, προς το νεκροταφείο του Αγίου Θωμά για την τελετή του θρησκευτικού τρισαγίου προς ανάπαυση και σωτηρία των ψυχών τούτων των αδικοχαμένων δούλων του ΘΕΟΥ. Μια πορεία σιωπηλή, συμβολική, ανήσυχη και ανήρεμη, λόγω της ανθρώπινης φύσης που μας ταλαιπωρεί και μας φθείρει, μας καταπονεί και μας ματώνει, ραγίζει τις καρδιές, στεναχωρεί τις ψυχές, βασανίζει το μυαλό και το είναι μας. Πραγματικά τα αισθήματα είναι τόσο συγκινητικά και πρωτόγνωρα, το ρίγος του υποσυνείδητου φουρτουνιάζει κι ανεμοδέρνει την εσωτερικοψυχική διάθεση, η οδύνη και ο σπαραγμός κατακυριεύουν ερμητικά κάθε διέξοδο και ένα αναπάντητο, αυθόρμητο και βαρύ ΓΙΑΤΙ πλανιέται και αιωρείται παράξενα, αλλόκοτα και βασανιστικά στην ατμόσφαιρα του νεκροταφείου, εκεί που η γη δέχθηκε στα σπλάχνα της όλους αυτούς τους πολυαγαπημένους μας συνδημότες με τα μικρά τους αγγελούδια, σφικταγκαλιασμένους και άρρηκτα ενωμένους με στοργή, ζεστασιά και οικογενειακή γαλήνη ακόμη και στο θάνατο. Σεμνά και σιωπηλά, με θρησκευτική κατάνυξη και ανθρώπινο δέος τελείτο το τρισάγιο μπροστά από τους φρεσκοσκαμμένους τάφους στο κοιμητήριο του Αγίου Θωμά. Κάποιοι από εμάς κρυφοκοιτάζαμε άτολμα και ανήσυχα τις οικογένειες και τους συγγενείς των κεκοιμημένων συνδημοτών μας, χωρίς θάρρος και σθένος να τους ατενίσουμε στα μάτια, αφού δεν είχαμε το κουράγιο και την αντοχή να τους πούμε και να τους μιλήσουμε για το κουράγιο και την αντοχή που πρέπει να έχουν, έστω κι αν εμείς εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε να τους προσφέρουμε τίποτα από όλα αυτά. Κι όμως ένα πλατύ χαμόγελο άνθισε ξαφνικά στα χείλη μας και η ηλιαχτίδα της Ελπίδας φώτισε το λυπηρό διάνθισμα του όλου σκηνικού. Η αντοχή, το κουράγιο, το σθένος και η θέληση, εχέγγυα ανεπανάληπτα και μοναδικά, φάνηκαν έντονα αποτυπωμένα στους χαροκαμένους γονείς, συζύγους, παππούδες, συγγενείς και φίλους, αφού διατράνωσαν την απόφασή τους να πορευτούν, με πίστη ακράδαντη στο Θεό, τούτο το μαρτυρικό ανηφόρι του Γολγοθά που τους επεφύλαξε η μοίρα. Απερίφραστα και μονοδρομικά, δήλωσαν πως είναι χρέος και καθήκον τους, έμπρακτη και αυταπόδεικτη στάση αγάπης, θύμησης και νοσταλγίας προς αυτούς που έφυγαν, να σταθούν βράχοι ακλόνητοι και κυματοθραύστες απροσπέλαστοι, συνεχίζοντας την πορεία αυτή στη σύντομη και γήινη τούτη τη ζωή. Όπλο και εφόδιο ανεξάντλητο είναι και θα είναι η ατελεύτητη φροντίδα του Κυρίου, η Θεία Αγάπη του Ύψιστου Παντοκράτορα και η μοναδική Σκέπη της Γλυκοφιλούσας Μητέρας Του, που θα απαλύνει γλυκά τον πόνο στις καρδιές, την οδύνη στις ψυχές, τους αρνητικούς στοχασμούς στο μυαλό. Η Θεϊκή Πρόνοια θα ορθώσει και πάλι το ανάστημα του Βασίλη, της Μαρίας, της Ελλάδας και του Αντρέα, θα τους οπλίσει με δύναμη περίσσια και θα συνεχίσουν το δρόμο τους για τούτο το καθήκον. Αυτή η απερίγραπτη, λεβέντικη και τολμηρή στάση ζωής, που, με την βοήθεια του Χριστού μας, επιδεικνύεται και θα επιδεικνύεται από τους δικούς, τους συγγενείς και τους φίλους των αλησμόνητων και λατρεμένων συνδημοτών μας που πορεύτηκαν πλέον στη αιωνιότητα, είναι το καλύτερο μνημόσυνο και η άριστη απόδειξη της βιωματικής μας αγάπης προς αυτούς. Ο Παντοδύναμος Θεός θα δίνει συνεχώς όλο το κουράγιο της ζωής που θα χρειασθεί και είμαι σίγουρος πως η μάχη θα κερδηθεί από όλους τους πονεμένους τούτης της ανείπωτης, ανήκουστης και φοβερής αεροπορικής τραγωδίας. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε για πολλοστή φορά ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει τις πανώριες ψυχές τους και να κατατάξει αυτές στις σκηνές των δικαίων προς απόλαυση του αληθινού και αιώνιου Παραδείσου στις στοργικές αγκαλιές του Δημιουργού. Παράλληλα παρακαλούμε και ικετεύουμε τον Κύριο να σταθεί και να είναι πάντα δίπλα στους συγγενείς μαχητές της ζωής των αποδημησάντων, ώστε να συνεχίσουν με παρρησία και πίστη τη δική τους πορεία στην επίγεια τούτη ζωή. Η αγάπη της άδολης ανάμνησης σας θα φωλιάζει αιώνια στις καρδιές μας και η νοσταλγία της θύμησης σας δεν θα στερέψει ποτέ στο μυαλό μας. Θα είστε πάντοτε για μας μονάκριβοι, πολυαγαπημένοι, αξέχαστοι, ζωντανοί και αιώνιοι γιατί είμαστε σίγουροι πως ο Δημιουργός της Ζωής ήδη σας κατέταξε στην αιώνια ζωή. Καλή αντάμωση αδέλφια μας, ένα μικρό ακοίμητο λουλούδι, θα είναι πάντοτε στους τάφους σας, σύμβολο ατελείωτου στοχασμού της σκέψης μας σε εσάς. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ:ΑΘΑΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΞΙΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ6/8/2023 Με έντονα και διάχυτα αισθήματα πατριωτικού ρίγους, εθνικής υπερηφάνιας και αγωνιστικού δέους, η σκέψη φτερουγίζει τούτες τις μέρες, επιτακτικά και μονοδρομικά, συγκινησιακά και αδιάκοπα στους δύο σύγχρονους Νεομάρτυρες της Κυπριακής ρωμέικης εποποιίας του ατελεύτητου πάνθεου των Ακριτών του Έθνους, τον ΤΑΣΟ ΙΣΑΑΚ και το ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ.
Αυτά τα λυγερόκορμα παλληκάρια με την εφηβική κορμοστασιά του αγωνιστή λεβεντονιού και συνάμα με την αθώα και τρυφερή καρδιά του Ελληνορθόδοξου νέου. Τούτους τους ανυπότακτους μαχητές της Εθνικής αξιοπρέπειας και του δικαίου, που πότισαν με το άλικο αίμα τους το πλατύφυλλο δεντρί της γαλανομάτας θεάς Λευτεριάς. Τα ανδρεία παλληκάρια του ηρωοτόκου Δήμου του ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ, που έφτυσαν κατάμουτρα τα σιδερόφρακτα συρματομπλέγματα του στρατοκράτη κατακτητή, διατρανώνοντας αγέρωχα και γενναία την αδιαπραγμάτευτη απόφαση και την απερίφραστη θέληση τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους για ΛΕΥΤΕΡΙΑ και ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Η μνήμη τριγυρίζει στα χώματα εκείνα που δέκτηκαν στα σπλάχνα τους το αίμα των δύο αετών και μαχητών της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, εκεί κάτω στη σκλαβωμένη γη της δήθεν «νεκράς» ζώνης, μεταξύ της ακριτικής ΔΕΡΥΝΕΙΑΣ και της Βασιλεύουσας της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ. Τότε που ο ΤΑΣΟΣ και ο ΣΟΛΩΜΟΣ, αψηφώντας παράτολμα τις οπλισμένες ορδές του ΑΤΤΙΛΑ και τα στίφη των Γκρίζων Λύκων, πρόταξαν με σθένος και αποφασιστικότητα τη νεανικότητα, την εφηβεία, τη μαχητικότητα και τον αυθορμητισμό των γνήσιων απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά, του Διγενή και του Αυξεντίου. Μέθυσαν μια φεγγαρόφωτη βραδιά οι δύο νέοι με το αθάνατο κρασί του ’21, ατένισαν κατάμματα τον Αθάνασιο Διάκο, συνομίλησαν με τους τέσσερις του Αχυρώνα, χαμογέλασαν φιλικά στους Μαραθωνομάχους, έσφιξαν εγκάρδια τα χέρια με τον άγνωστο στρατιώτη της ΠΙΝΔΟΥ και προχώρησαν ακάθεκτοι. Ζώστηκαν με σιγουριά την κουμπούρα, χούφτωσαν το γιαταγάνι και έσφιξαν στο χέρι τους το μπαρούτοκαπνισμένο καρυοφίλι. Σιγοψιθύρισαν τα δημοτικά τραγούδια της κλεφτουριάς και των αρματωλών για το Μοριά και τη Ρούμελη, ύψωσαν στεντόρεια τη φωνή τους στο Θούρειο του Ρήγα Φεραίου και ζητωκραύγασαν την «Ανηφοριά» του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Προσευχήθηκαν στον Ύψιστο Παντοδύναμο, ζήτησαν εμψύχωση και δύναμη για το αποτόλμημά τους, πήραν την ευχή του Πατριάρχη που με τα σεπτά χέρια του κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια εν έτει 1453 στο θρυλικό Αυτοκράτορα του Βυζαντίου και κινήθηκαν διαχρονικά στη δύσβατη ιστορική πορεία του Ορθόδοξου Πανελληνισμού, γράφοντας με άσβεστο μελάνι, ακόμη μια ολόχρυση σελίδα έξαρσης, ηρωισμού και αυτοθυσίας. Άστραψε το Κούγκι, ξαναζωντάνεψε ο Μαχαιράς, βρόντηξε η Αλαμάνα, αναστέναξε βαθιά η Σαλαμίνα. Ο Ελληνισμός όλος ευλαβικά και υπερήφανα συντρόφεψε τα παλληκάρια στη κακοτράχαλη και δύσβατη πορεία τους προς το μαρτύριο, το στεφάνωμα, τη νίκη και την καταξίωση. Ήταν αγνή, ανόθευτη, απαράμιλλη, μαγευτική κι ανεπανάληπτη τούτη η διαχρονική πορεία σας στο ιστορικό διάβα της μακραίωνης και μακρόχρονης παρουσίας, δράσης και επιβίωσης του Πανορθόδοξου Ελληνισμού. Δεν σας κιότεψε ο θάνατος, δεν σας φόβισε ο Αττίλας, δεν σας εξαγόρασαν οι “Ανανικές πραγματικότητες” και δεν σας πτόησε καμμιά “ρεαλιστική προπαγάνδα”. Σείστηκε συνθέμελα το Παραλίμνι σαν έπεσαν οι δύο πύργοι του. Παντού βουβαμάρα, σιωπή, ακινησία και σκοτάδι. Κάποιες μάνες πήγαν να θρηνήσουν. Λίγα αναφιλητά ακούστηκαν στο μυρωμένο αγέρα της λευτεριάς που φύσηξε στις οικίες των δύο παλληκαριών. Ο θρήνος για το χαμό έκανε να αρχίσει. Και όμως...Η ελληνίδα μάνα, οι υπερήφανοι γονείς των ηρώων, η τρισένδοξη ιστορία που θέλει βράχους αμετακίνητους, τις οικογένειες των μαρτύρων του Γένους και της Θρησκείας, επαναλήφθηκε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια με αψεγάδιαστη παραστατικότητα και ανεπανάληπτη λαμπρότητα: «ΧΑΛΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...» Όρκος ιερός, απαράβατος, επιτακτικός προς εσάς ΤΑΣΟ και ΣΟΛΩΜΕ, μόνο ένας ταιριάζει: Να κυματίσει περήφανα η γαλανόλευκη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της θαλασσοφίλητης μαρτυρικής και ελληνορθόδοξης πατρίδας μας. Να απλώσουμε στους τάφους σας τα φύλλα των πορτοκαλεώνων της Μόρφου, τους λεμονανθούς του Καραβά και της Λαπήθου, το αγίασμα της Μονής του Αποστόλου Ανδρέα, ένα κερί αναμμένο από το Μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα. Θα προσπαθήσουμε, αδέλφια, πρέπει και οφείλουμε ως ύστατο φόρο εθνικής τιμής προς εσάς, προς όλους τους ήρωες μας, να προσπαθήσουμε. Και την άγια και ευλογημένη εκείνη ώρα της λύτρωσης, γονατιστοί θα τρέξουμε κοντά σας για να χαρούμε αυτό για το οποίο εσείς δώσατε τη ζωή σας...τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Τούτο το άλικο αίμα σας που δεν στέγνωσε ακόμη εκεί κάτω στο κάμπο της Δερύνειας, τα ξεσκισμένα από τα συρματομπλέγματα ρούχα σας που μάτωσαν το κορμί σας απλωμένα ακόμη στο τόπο της θυσίας σας, οι πέτρες και οι σφαίρες που σφυρίζουν ακόμη ανατριχιαστικά, όλα αυτά μας βιώνουν καθημερινά το υπέρτατο εθνικό καθήκον μας μακριά από πάθη διχαστικά και αναμοχλεύσεις αδελφοκτόνες. Η σκέψη της άδολης, αστείρευτης και ανεξάντλητης αγάπης μας προς εσάς και η υπερηφάνεια που μας γεμίσατε σαν Νεοέλληνες τούτης της εσχατιάς του Έθνους είναι ποτάμι ασυγκράτητο που θεριεύει την απόφαση για αγώνα αδιάκοπο ωσότου οι Λάζοι της Ανατολίας, ντροπιασμένοι και μετανιωμένοι, αποθέσουν δάφνινο στεφάνι, αμάραντης δόξας και άσπιλης τιμής, στους τάφους σας αδέλφια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει, αιώνια ας είναι η μνήμη σας και ας αναπαύεται η πανώρια ψυχή σας στις διάπλατες στοργικές αγκάλες του Παντοκράτορα Θεού και Ύψιστου... ΧΙΛΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΑΣΟΙ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ... Με τιμή Χρίστος Κ. Μακρίδης ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Το σημερινό σημείωμα, μας πάει αρκετά πίσω, στα χρόνια της Χούντας, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και στην τραγωδία της Κύπρου που ακολούθησε, επτά μήνες αργότερα.
 ΚΑΠΟΙΟΙ, ιστορικοί και μη, στην προσπάθειά τους να μειώσουν τη σοβαρότητα του προβληθέντος από τον Μακάριο στις 19 Ιουλίου 1974 στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ισχυρισμού ότι, «με το πραξικόπημα η Ελλάδα είχε κάμει εισβολή στην Κύπρο», επαναλαμβάνουν σε κάθε περίπτωση ότι η αναφορά εκείνη δεν έδωσε το έναυσμα για την τουρκική εισβολή.
 Επικίνδυνες ψευδαισθήσεις Μακαρίου – Δεν πίστευε ότι οι τούρκοι είχαν οποιαδήποτε δικαιολογία για μονομερή επέμβαση…
|
APXEIO
October 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|
RSS Feed