 Υιός του Μανουήλ Παλαιολόγου και Δεσπότης του Μυστρά, έμελλε να καταγραφεί στην Ιστορία ως ο τελευταίος Αυτοκράτορας του θρυλικού, Βυζαντίου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο του αδελφού του Ιωάννη του Η΄, που βασίλευε έως τότε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο λαός της βυζαντινής πρωτεύουσας εκτιμώντας τη σύνεση, τα πολιτικά και στρατιωτικά προσόντα του, το ήθος και τις αρετές του, τον εκλέγει πανηγυρικά στο θρόνο όπου θα συνέχιζε την διακυβέρνηση της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας. Ανακυρήχθηκε αυτοκράτορας την 9 Ιανουαρίου 1449 στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου του Μυστρά και ακολούθως ανεχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, για να διαδραματίσει το βαρύ ρόλο που του έταξε η μοίρα. Η αυτοκρατορία βρισκόταν τότε σε κατάσταση θλιβερή. Της είχαν αφαιρεθεί όλες σχεδόν οι επαρχίες της, και η μόνη περιοχή που της απόμεινε ήταν, μπορούμε να πούμε, η Κωνσταντινούπολη. Ο πολυάριθμος τουρκικός στρατός ολοένα πλησίαζε και στένευε, από μέρα σε μέρα, τον κλοιό της πολιορκίας. Και η Κωνσταντινούπολη ελάχιστο στρατό είχε. Σαν μόνη ελπίδα παρέμειναν τα γερά της κάστρα και η σκληρή αποφασιστικότητα του λαού να αμυνθεί μέχρι θανάτου. Και η οργανωμένη επίθεση των Τούρκων κατά της θρυλικής Πόλης, του τελευταίου προπυργίου του Ελληνισμού, δεν άργησε. Τον Απρίλιο του 1453, ο Μωάμεθ ο Β', που το'βαλε σκοπό του να εξαφανίσει ό,τι απόμεινε από το άλλοτε κραταιό και περήφανο Βυζάντιο, πολιορκεί στενά την Πόλη με 250.000 άνδρες, ενώ ο Κωνσταντίνος διάθετε μόνο 10.000. Παράλληλα ο Τούρκος σουλτάνος χρησιμοποιεί και ισχυρό στόλο. Ο Κωνσταντίνος, άγρυπνος και δραστήριος μέρα και νύκτα είναι η ψυχή και ο νους της απεγνωσμένης άμυνας. Τρέχει παντού, δίνει οδηγίες, τα επιβλέπει όλα, ενθαρρύνει τον άμαχο πληθυσμό, που η καρτερία του έχει κάτι το απίθανο. Πριν αρχίσει η πολιορκία ο Μωάμεθ ο Β' του ζήτησε συνθηκολόγηση. Μα ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας που ένιωσε να βαραίνει στη συνείδηση και στην καρδιά του το τρισένδοξο παρελθόν του ελληνισμού, αρνήθηκε με αξιοπρέπεια τονίζοντας « ΤΗΝ ΜΕΝ ΠΟΛΙΝ ΟΥ ΣΟΙ ΔΙΔΟΜΕΝ. ΚΟΙΝΗ ΓΑΡ ΓΝΩΜΗ ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥ ΦΕΙΣΟΜΕΘΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ.» Στις 28 Μαϊου, νύκτα, ο εχθρός ετοιμάζει τη γενική έφοδο. Ο Κωνσταντίνος δίνει τις τελευταίες οδηγίες, μένει για λίγο μόνος, κατόπιν συγκεντρώνει τους λιγοστούς πολεμιστές, τους φίλους, τους συμπαραστάτες του, τους λέει λόγια θρησκευτικής εξάρσεως και θερμού πατριωτισμού και πηγαίνει στην Αγία Σοφία, όπου προσεύχεται γονατιστός. Στα ανάκτορα γίνονται σκηνές απερίγραπτα συγκινητικές. Όλοι κλαίνε, αγκαλιάζονται και ο ίδιος ο αυτοκράτορας ζητά από τον καθένα χωριστά, τη χριστιανική συγχώρεση. Μεσάνυκτα πια παίρνει το δρόμο του ύστατου μαρτυρίου του πάνω στα τείχη, ως απλός υπερασπιστής της Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί, μιλιούνια, ξεχύνονται σε λίγο από παντού. Οι βυζαντινοί μαχητές μια χούφτα σε αριθμό, μα υπέροχοι στην αυτοθυσία και τη γενναιότητα, συγκρατούν τον εχθρό. Ο Κωνσταντίνος μάχεται πρώτος ανάμεσα στους πρώτους.Η Πόλη αντιστέκεται και οι πολιορκητές φαίνεται να τα χάνουν αφού η επικράτηση δεν έρχεται με τον τρόπο που τη φαντάζονταν. Τη λύση όμως τη δίνει η ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ, μια πύλη που άνοιξε και το κακό ξεσπά μονομιάς. Τα στίφη του Μωάμεθ ορμούν μέσα και αρχίζει η ανελέητη σφαγή. Ο αυτοκράτορας κοιτά γύρω του μ'ανείπωτο πόνο: είναι μόνος του – κατάμονος. Οι πολεμιστές του κείτονται σχεδόν όλοι σκοτωμένοι . Κι'ακούγεται αλλαγμένη από τον σπαραγμό η φωνή του: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ;». Σύγκαιρα πληγώνεται στο πρόσωπο από ένα Τούρκο. Ο αυτοκράτορας μονομιάς τον ξαπλώνει νεκρό. Ενας άλλος Τούρκος, την ίδια στιγμή, χτυπάει τον Κωνσταντίνο πισώπλατα. Κι'ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας νιώθει να του φεύγει η ζωή. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, το πτώμα του αναγνωρίστηκε και τάφηκε κατά διαταγή του Μωάμεθ, σε άγνωστο μέρος. Αυτό ήταν το τραγικό και συνάμα ηρωικό τέλος του θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά, του τελευταίου εθνομάρτυρα Αυτοκράτορα της αιώνιας Βυζαντινής κυριαρχίας και της αθάνατης Πόλης, μιας Αυτοκρατορίας που η ιστορία της αγγίζει τα όρια του μύθου και παραδίνεται άφθαρτη, ανεξίτηλη και αμάραντη από γενεά σε γενεά, για να γαλουχεί και να αναβαπτίζει τους Ελληνορθόδοξους με τα πάναγνα και άσπιλα νάματα, ιδεώδη και αρχές της ΦΥΛΗΣ και της ΠΙΣΤΗΣ. Ο Κωνσταντίνος , ο λυγερόκορμος και ωραίος τούτος Αυτοκράτορας με την πανώρια ψυχή, το μοναδικό ήθος, το απαράμιλλο ύφος, τη ρωμέικη αντρειοσύνη, το χριστιανικό μεγαλείο και τη βυζαντινή αρχοντιά παραμένει το άσβηστο, ιδανικό και αθάνατο όραμα, πόθος και ευχή του Γένους: η άγια και ευλογημένη εκείνη ώρα που θα δώσει ο Μεγαλοδύναμος Θεός την Ανάσταση του Εθνους, των Αλύτρωτων Πατρίδων της Ελληνορθοδοξίας και του ίδιου του Αυτοκράτορα. Την ώρα που ο Κωνσταντίνος καβάλλα στο περήφανο άτι του, αγέρωχος και ρωμαλέος, θα κοινωνήσει και πάλιν τα Αχραντα Μυστήρια από το σεβάσμιο χέρι του Πατριάρχη στην απελευθερωμένη Αγιά-Σοφιά, στη μεγάλη πρωτεύουσα του Βυζαντίου, τη θρυλική Κωνσταντινούπολη, την αλησμόνητη ΠΟΛΗ των Ελλήνων και του καημού.... Τούτη τη Πόλη και τούτα τα αλησμόνητα χώματα, πάππο προς πάππο ολόδικά μας, δεν θα τα ξεγράψουμε ποτέ, όσα χρόνια και όσοι αιώνες κι αν περάσουν, γιατί απλά, βιωματικά, ιερά και διαχρονικά η καρδιά του Πανορθόδοξου Ελληνισμού κτυπά δυνατά και πολύμορφα στην Κωνσταντινούπολη την αιώνια πρωτεύουσα του Έθνους, την πανώρια Πόλη της Φυλής, τούτο το μοναδικό ιστορικό κέντρο του Γένους... Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην παραπονιέσαι, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι ΔΙΚΗ μας θα 'ναι... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης
0 Comments
 Προσπάθησα με τις αναρτήσεις μου στο ΦΒ και το Τουΐτερ να θυμίσω τις τελευταίες μέρες στους διαδικτυακούς φίλους μου που είναι μέλη ή οπαδοί του ΔΗ.ΣΥ., την αληθινή ταυτότητα αυτού του κόμματος.
Ενός κόμματος που ξεκίνησε με αγάπη για το Εθνος, με πίστη στον αγώνα για την επανάκτηση των χαμένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, στον προδωμένο πόλεμο του '74, με βαθιά προσήλωση στις αξιακές προτεραιότητες του Κύπριου Πολίτη, για την Πατρίδα το Εθνος την Θρησκεια και την οικογένειά του, βάζοντας πάντα σαν προμετωπίδα τον ΙΕΡΟ ΑΓΩΝΑ της ΕΟΚΑ 1955-59. Και με βάση αυτό το τελευταίο έκανα διάφορα αφιερώματα στον ΝΙΚΟ ΣΑΜΨΩΝ έναν ΗΡΩΑ της Φυλής μας που αγωνίστηκε για την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα. Έδωσα όπως όλα τα χρόνια που ζω μόνιμα στο νησί το παρόν μου στο Ετήσιο Μνημόσυνο του την περασμένη Κυριακή ως φόρο τιμής σε έναν αληθινό Ελληνα της Κύπρου. Αυτό πού με λύπησε είναι ότι ο Σωτήρης Σαμψών, ο γιός του Νίκου Σαμψών, για χρόνια βουλευτής και αντιπρόεδρος του ΔΗ.ΣΥ., που εμφορείται με τις ίδιες αξιακές ιδέες όπως και ο πατέρας του (αλλά με διαφορετικό ταμπεραμέντο στην προσπάθεια να τις παρουσιάσει), ήταν υποψήφιος στην θέση του Αναπληρωτή Προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού και αγνοήθηκε επιδεικτικά από τούς ψηφοφόρους του ΔΗ.ΣΥ. Δεν είμαι ΟΎΤΕ ΚΑΝ ΣΥΜΠΑΘΏΝ του Συναγερμού εδώ και πολλά χρόνια, βοήθησα όμως όσο μπορούσα την υποψηφιότητα του Σωτήρη, τον οποίο θεωρώ αδελφό μου, για την εκλογή του. Αδελφέ μου Σωτήρη, μου φαίνεται ότι η παλαι πότε εθνικόφρων παράταξις, ούτε εθνικόφρων είναι πλέον, ούτε θέλει τους εθνικόφρονες... Είχα την βεβαιότητα για αυτό όταν κάποιο προϊόν του Συναργεμικού κομματικού σωλήνα την οποία οι Συναγερμικοί εξέλεξαν και βουλεύτρια, είχε πει το εξαιρετικό: "Χάρηκα που οι ελληνικές σημαίες είναι πλέον λίγες στις συγκεντρώσεις του κόμματος. Αυτό δείχνει ότι ο Συναγερμός ενηλικιώθηκε"!!! (Αυτό όταν το άκουσα με προσέβαλε ως Ελλαδίτη ξέροντας πόσοι Ελλαδίτες έπεσαν κάτω από αυτη την σημαία για να μείνει αυτο το νησί ελεύθερο, όπως και πόσοι Κύπριοι σαν τον θείο της που με αυτήν την σημαία πολεμησαν και έδωσαν την ζωή τους για τον τόπο τους). Τα δείγματα ήταν πολλά, όπως πχ με ποιές ιδέες εμφορούμενη περί Έθνους και λύσης του Κυπριακού, ήταν αυτή που ξαφνικά προωθήθηκε από τον ΔΗΣΥ για την Προεδρεία της Βουλής και την Προεδρεία του ίδιου του Κόμματος, ποιές ιδέες πρεσβεύουν όλες αυτές και αυτοί που τους προωθούν καθημερινά τα κανάλια της τηλεόρασης σε σχέση με την πιθανή λύση στην βάση της ΔΔΟ και ποιά πόστα έχουν άτομα με τουλάχιστον αντεθνικές και λίαν ανθελληνικές τοποθετήσεις, όταν μιλούν σε κλειστό κύκλο.... Εκεί Σωτήρη, πήγες εσύ να μιλήσεις για Εθνικόφρονα Παράταξη έχοντας σαν παντιέρα τον Εθνικόφρονα Κύπριο του Αγώνα, την Ελληνική Σημαία και την Οικογένεια. Και σε έκαναν μια χαψιά, σε κατάπιαν δηλαδή με μιάς, όλοι αυτοί μαζί με τα μέλη και τους οπαδούς τους, που αποφάσισαν να συμπορευθούν με το τουρκοσπορίτικο ΑΚΕΛ, την τραμπάλα το ΔΗΚΟ, την παλαι ποτε εμφανιζόμενη ως Πατριωτική ΕΔΕΚ, την ιδρυθείσα σαν Εθνοκεντρική ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. τους αλλού για αλλού Οικολόγους και όλο το τουρκολαγνικό τσογλανομάνι αυτών που υπηρετούν τους UNITE και τους δήθεν ΕΙΡΗΝιστές.... Και χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα... ακόμα και τα πολιτικά απολιθώματα του χθες... "Είσαι γιός του Νίκου Σαμψών που είναι "υπεύθυνος" για την τουρκοποίηση της μισής Κύπρου" είπε η μαντάμ Clerides, κοινώς η μαντάμ που εκπροσωπεί σήμερα μόνο τον εαυτό της, μη ζώντος πλέον του όντως σεβαστού στο ΔΗΣΥ, ιδρυτού του και πατρός της (βέβαια έβαλε την "εθνικόφρονα παράταξη" σαν προμετωπίδα αλλά τον Νίκο Σαμψών εννοούσε όπως όλοι κατάλαβαν). Το "αμάρτημα" σου Σωτήρη είναι ότι είσαι γιός του Νίκου Σαμψών πού εκτέλεσε 17 αγγλόφιλους προδότες και εγγλέζους μαζί στον απελευθερωτικό-ενωτικό αγώνα του 1955-59! Το "αμάρτημα" σου Σωτήρη είναι ότι είσαι γιός του Νίκου Σαμψών πού εμπόδισε τούς Ενωτικούς που βγήκαν από τις Φυλακές με την επικράτηση του Πραξικοπήματος το 1974, να κόψουν κεφάλια Μακαριακών, σαν πράξεις αντεδίκησης για τα όσα υπέστησαν τα προηγούμενα χρόνια... Το "αμάρτημα" σου Σωτήρη είναι ότι είσαι γιός του Νίκου Σαμψών πού βρίστηκε με τους Χουντικούς των Επιτελείων, μόλις κατάλαβε ότι πούλησαν την Κύπρο και ότι το κίνητρό τους δεν ήταν Η ΕΝΩΣΙΣ αλλά η υπακοή στα κελεύσματα και τα σχέδια των Αμερικάνων... Το "αμάρτημα" σου Σωτήρη είναι ότι είσαι γιός του Νίκου Σαμψών πού σου πέρασε στο DNA σου την αγάπη για την Μητέρα Ελλάδα, κάτι ανεπίτρεπτο για τα σημερινά ήθη του ΔΗ.ΣΥ. όπως είχε επίσημα εκφραστεί από το στόμα του πρώην Πρόεδρου του και τ.Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ.Νίκου Αναστασιάδη, με την φράση "καιρός να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με τις Μητέρες Πατρίδες"! Σε ένα τέτοιο ΔΗΣΥ θέλησες να πάς να γίνεις αναπληρωτής Πρόεδρος αδελφέ μου...;;;; Μα είναι λίγος ο νους σου γιέ μου; Είχες ήδη φάει πολλά γκολ απο τα αποδυτήρια... Γιατί σε λένε Σαμψών... Κι αν ακόμα ήθελες να γίνεις αναπληρωτής Πρόεδρος για να το ΑΛΛΑΞΕΙΣ όπως έλεγες, το ρώτησες το ΔΗ.ΣΥ. και τα μέλη και τους οπαδούς του αν θέλουν να αλλάξουν;;; Ακόμα και οι πλείστοι (κρίνοντας επό τις εκλογικές προτιμήσεις τους) οπαδοί του ΔΗΣΥ δεν θέλουν πλέον να ακούν για Ελλάδα (εκτός αν είναι για διακοπές ή τσάμπα σπουδές στο Καποδιστριακό ή στο ΑΠΘ), ούτε θέλουν να ακούν για αγώνες, ούτε για πολέμους, ούτε για απελευθερώσεις, ούτε για Σαμψών πολλώ δε μάλλον ούτε για Διγενή... Και συ με το επώνυμό σου και μόνο πήγες να τους τα θυμίσεις... Αφού πλέον η κοινωνία είναι του στυλ "Καμιά μπίζνα να κάνουμε και καννεί..." που λένε! Δεν πειράζει Σωτήρη μου, αρκεί που ξέρεις ποιός είσαι και ότι είσαι γιός Εθνικού Ήρωα, που ακόμα και σήμερα Ακελικοί Ομορφίτες τον εκθειαζουν για την σωτηρία τους εκεί στα 1963-64. Υ.Γ. Αν ήμουν στην θέση σου, επειδή είμαι και λίγο ιντριγκαδόρος και κάθαρμα, εγώ θα δημοσίευα όλα αυτά τα 14 χιλιάδες Συγχαρητήρια τηλεγραφήματα που έλαβε ο πατέρας σου στις 15 Ιουλίου 1974, με την επικράτηση του Πραξικοπήματος και την ορκωμοσία του και που τα περισσότερα ήταν από Μακαριακούς, που είχαν βρεθεί πριν στην καρέκλα του υπουργού, του βουλευτή, του εκδότη, του συνδικαλιστή, του Τραπεζίτη, του υψηλόβαθμου κυβερνητικού υπαλλήλου κλπ. και θα τίναζα μια πολιτικά σάπια κοινωνία στον αέρα... Έτσι για την πλάκα μου... ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ Κώστα Μαυροσκούφη 7/5/23 Παρόμοιο Κείμενο αναρτηθηκε στο ΦΒ από τον κ.Ανδρέα Κανίκλη  « Η Ρωμιοσύνη εν άρκαστη τζιαι παραπάνω κόμα, φύε της τζιαι νερό τζιαι χώμα, σσιέπαστην, τσίλλα την, τσιημέττωστην, που πάνω ότι θέλεις βάλε, ΕΝ ΙΞΗΡΗΦΚΕΤΑΙ ΠΟΤΤΕ, ΑΝ ΜΕΝΕΝ ΦΕΤΙ, Τ’ΑΛΛΟΥ ΓΡΟΝΟΥ ΕΝ ’ΝΑ ΝΕΦΑΝΗ ΠΑΛΕ...»
Στην πυρωμένη αλήθεια των καιρών, το πλήρωμα του χρόνου φαντάζει ξεγέλασμα. Και είναι ανίκανο κι ανήμπορο κι αδύναμο να ξεθωριάσει στην καρδιά και στην ψυχή, στα τρίσβαθα και στα φυλλοκάρδια του υποσυνείδητου, στη σκέψη και στο μυαλό, τον ‘’ΑΤΡΩΤΟ’’ της Λευτεριάς και της Εθνικής Τιμής, το Σταυραετό του Πανορθόδοξου Ελληνισμού με την ακράδαντη πίστη, τη φανατική κατάφαση στην ιδέα της Πατρίδας, τον άψογο ενσαρκωτή των ευγενών ιδεωδών και της φιλοπατρίας της Φυλής μας. Ανεξίτηλο και πορφυρό το μελάνι που αναφέρεται στον υπέρμαχο αγωνιστή του Δικαίου, το σύγχρονο Ακρίτα από την ηρωοτόκο ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ, τον άτρωτο Νεοέλληνα Ροβεσπιέρο του Γένους, άξιο, μοναδικό και ξέχωρο τέκνο της ΕΛΛΑΔΑΣ και της ΚΥΠΡΟΥ μας, το λεβεντονιό, σκληροτράχηλο και ανυπότακτο αγωνιστή και μαχητή, ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΑΜΨΩΝ... Το λυγερόκορμο τούτο άντρα που στάθηκε βράχος ακλόνητος και κυματοθραύστης απροσπέλαστος πάνω στον οποίο μοιραία και αναπόφευκτα συνθλίβονταν μύριες τόσες άνομες και ανίερες προσπάθειες επιβουλής της εθνικής μας αξιοπρέπειας, καταγωγής, καταβολής και υπερηφάνειας. Η καρδιά πάλλεται ασυγκράτητα και η ψυχή ριγά από πρωτόγνωρα πατριωτικά αισθήματα και σκιρτήματα όταν η σκέψη νοσταλγικά φτερουγίζει στα χρόνια εκείνα της μεγάλης δόξας όταν ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ έγραφε με άσβηστο μελάνι ολόχρυσες σελίδες ρωμέϊκης λεβεντιάς... Δίπλα του, αληθινή και αψεγάδιαστη σύντροφος, πραγματική κι αλώβητη ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ, ανδρεία και θαραλλέα αγωνίστρια της ζωής, άφθαρτη κι αμάραντη λεβέντισσα, η σύζυγος του, η καπετάνισσα, γλυκιά και αξιαγάπητη σε όλους μας ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ. Η οδύσσεια, τα βάσανα και ο Γολγοθάς που ταίριαξε σε αυτή την ανεπανάληπτη και αδαμάντινη οικογένεια που έθεσε σκοπό και νόημα ζωής την ΠΑΤΡΙΔΑ και τη ΦΥΛΗ, δε λύγισαν και δεν κιότεψαν ποτέ τη Βέρα. Πάντοτε με το χαμόγελο ανθισμένο στα χείλη, το πρόσωπο να λάμπει από μια ανεξήγητη χαρά και ομορφιά, την ψυχή πανώρια και αλύγιστη, κράτησε ψηλά τη σημαία του αγώνα, την οποία δεν υπόστειλε ΠΟΤΕ, όσα χρόνια και στιγμές κι αν πέρασαν από τότε που οι αδικίες, οι καταδολιεύσεις και οι υπουλίες με τρόπο απάνθρωπο και σκιαιό, άδικο και ωμό, πήραν στην ουσία και εν ζωή μακριά της το πολυαγαπημένο και μονάκριβο της ταίρι. Αταλάντευτα και πιστά ταγμένη, αμετακίνητα και ολότελα προσηλωμένη στα ωραία, αγνά, άσπιλα και ανόθευτα ιδανικά της ζωής, αφιερώθηκε με πάθος απρόσμενο και πίστη ανυποχώρητη στην οικογένεια και στα παιδιά τους, Σωτήρη και Μίνα Νικόλαου Σαμψών δίνοντας σε αυτά την ανατροφή, τη διαπαιδαγώγηση, τη λεβεντιά και το ήθος του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ, θυμίζοντας αυτόν σε όλους μέσα από τα ίδια τα βλαστάρια του. Το ζεύγος του αγωνιστή ΝΙΚΟΛΑΟΥ και ΒΕΡΑΣ ΣΑΜΨΩΝ αποτελεί από μόνο του ιστορία και θρύλο, γεμάτη αγώνες, θυσίες, αυταπάρνηση και ηρωισμό. Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ χάραξε απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού μέσα σε μια πρωτόγνωρη για τον τόπο, πατριωτική έξαρση. Άνοιξε τα φτερά του ο αετός και ζωντάνεψε μορφές και πράξεις της αρχαίας και νεότερης ελληνικής ιστορίας που για το μικρό λαό μας αποτελούσαν άλλοτε μακρινό θαυμαστό παρελθόν που άγγιζε τα όρια του μύθου. Δίπλα του η ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ ανέβηκε με θάρρος και παρρησία το δικό της κακοτράχαλο ανηφόρι χωρίς ποτέ να λιποψυχήσει, να απελπιστεί, να κουραστεί και να πισωγυρίσει. Άξια και απερίγραπτη σύντροφος ενός τέτοιου ΑΚΡΙΤΑ, αποτελεί με το παράδειγμά της φάρο ολόλαμπρο που φωτίζει τα βήματα καθενός από εμάς, ο οποίος δίνει το δικό του αγώνα μέσα σε αυτή την ανθρώπινη και πρόσκαιρη ζωή. Στο ακατάλυτο γύρισμα του χρόνου, στην ιστορική πορεία της Κύπρου, ο θρυλικός ΑΤΡΩΤΟΣ, ο ακαταμάχητος Θεματοφύλακας του Έθνους, ο σύγχρονος Λεωνίδας των Θερμοπυλών του Γένους και της Θρησκείας, ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ, αποτελεί για όλους εμάς εθνικό ορόσημο και σταθμό. Γιατί ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ αποτελεί από μόνος του Ιστορία και ανήκει στους αληθινούς εκείνους μύθους των εθνικών αναδραγαθημάτων, οι οποίοι παραδίνονται ευλαβικά και αδιάκοπα από γενιά σε γενιά, γαλουχώντας με τα ανυπέρβλητα νάματα και τα πάναγνα ιδεώδη της Πατρίδας τα άλκιμα νιάτα της Πανορθόδοξης Ελληνικής Μεγαλονήσου. Η θαραλλέα, άφοβη και ατρόμητη σύντροφος του, το πολυαγαπημένο του ταίρι, η ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ επετέλεσε με τη σειρά της στο έπακρο το δικό της καθήκον. Ως αγωνίστρια κι αντάρτισσα της ζωής δεν υπόστειλε ποτέ την παντιέρα του αγώνα και μπορεί να αισθάνεται ήσυχη, αφού παρέδωσε στην κοινωνία των πολιτών της Κύπρου μας, βλαστάρια, ικανά και άξια που πράγματι κοσμούν με τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους και το μεγαλείο της ψυχής τους τη σκλαβωμένη, αιματοβαμμένη και κατεχόμενη μας Πατρίδα. Σύντομη, μεστή, σαφής και ρητή η υπόσχεση της τιμής και του καθήκοντος που ως ελάχιστο καθήκον οφείλουμε να δώσουμε στον ηρωικό μεγιστάνα της Φυλής, τον θρυλικό αγωνιστή του Δικαίου, το σκληροτράχηλο μαχητή ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΑΜΨΩΝ και την άξια, μοναδική και υπέροχη σύντροφο της ζωής του ΒΕΡΑ: Ο εθνικός αυτός αγώνας για αποτίναξη του ζυγού της τουρκικής σκλαβιάς και η υποχρέωση μας να συνεχίσουμε να παράγουμε τα υγιή κύτταρα που κρατούν ανόθευτη και αταλάντευτη την ελληνοχριστιανική κοινωνία της Κύπρου σε ιδανικά και αξίες θα συνεχίσει αμείωτος, ανένδοτος, ανυποχώρητος και αδιαπραγμάτευτος... Η σημαία της πορείας επιτέλεσης τούτου του ιερού πατριωτικού χρέους και καθήκοντος θα παραμείνει ψηλά και το λάβαρο δεν θα υποσταλεί ποτέ μέχρι που ο αμάραντος ήλιος της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, ολοφώτεινος και άδυτος, θα σκεπάσει με τις πύρινες ακτίνες του όλα τα μήκη και τα πλάτη της ημικατεχόμενης ελληνικής ορθόδοξης πατρίδας μας... ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑ η μνήμη σου ΑΤΡΩΤΕ. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι, 27 Απρίλιου 2022  Με συγκινησιακά, ευλαβή και πρωτοφανή αισθήματα θρησκευτικής και εκκλησιαστικής κατάνυξης θα βιώσει έμπρακτα ο Πανορθόδοξος Ελληνισμός αλλά και ολόκληρη η υφήλιος τα Άγια Πάθη, το Γολγοθά, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Θεανθρώπου το έτος 2023. Στην ανθρώπινη γλώσσα θα ζήσει ο καθένας από εμάς το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός μαζί με τη Γέννηση και τη Θεανθρώπηση του Κυρίου, αφού ο Πλάστης και Δημιουργός μας καταθέτει αυταπόδεικτα τον ίδιο τον Υιό Του μπροστά στο Θυσιαστήριο ως απόδειξη της άπειρης, ατελεύτητης, απροσδιόριστης και αιώνιας αγάπης Του προς το ίδιο το δημιούργημά Του, εμάς τους ανθρώπους.
Θα ανατρέξει μονοδρομικά και αθόρυβα η σκέψη, η μνήμη και το μυαλό στα χρόνια εκείνα του Άννα και του Καϊάφα, του Πόντιου Πιλάτου και των Ρωμαίων όταν ο Ναζωραίος έζησε τριαντατρία ολόκληρα έτη κοντά μας, κηρύττοντας παντού με τον τέλειο, αψεγάδιαστο και αναμάρτητο τρόπο Του το Νόμο της Υπέρτατης Αγάπης χωρίς σύνορα, διακρίσεις, όρους, προϋποθέσεις και φραγμούς. Υπομένοντας με παραδειγματική καρτερία, υπομονή και γαλήνη τους χλευασμούς και τις κοροϊδίες, τις ειρωνείες και τους εμπαιγμούς, τους διωγμούς και τις σκευωρίες, επισφράγισε το Θείο Θέλημα για την οριστική λύτρωση του ανθρώπινου γένους από τα σκοτεινά δεσμά της δουλείας και της αμαρτίας. Γεννημένος ταπεινά και άσημα μια παγερή βραδιά του κρύου χειμώνα της Βηθλεέμ σε μια στενόχωρη φάτνη, ενανθρωπιζόμενος τη σάρκα και τα οστά του δημιουργήματός Του, έστειλε τον ήλιο της σωτηρίας μας να ανατείλει ολόλαμπρα και ατελείωτα ψηλά, γεμίζοντας με το εκτυφλωτικό Του φως τα φυλλοκάρδια των πονεμένων από την αμαρτία ψυχών μας. Με γαλήνη, ηρεμία, πραότητα, συμπόνια, κατανόηση και αγάπη για τον άνθρωπο, πορεύεται με τον άνθρωπο στην κοινωνία και μεταδίδει παντού το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας, του Παραδείσου, της Αληθινής ζωής κοντά στο Δημιουργό. Ο Ύψιστος Παντοκράτορας με τη Γέννηση, τη Θεανθρώπηση, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του ιδίου του Υιού του για χάρη των ανθρώπων που βουτηγμένοι στα άδυτα και σκοτεινά μπουντρούμια του Άδη έχασαν κάθε σωστό προσανατολισμό, αποδεικνύεται ο μοναδικός, ξέχωρος και πολύτιμος Πατέρας που συγχωρεί, πονεί, σκέπει και νοιάζεται για τον άσωτο υιό Του. Η Αγάπη του Θεού για τον Άνθρωπο που τον θέλει κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση Του, σιμά και δίπλα του, στον αιώνιο Παράδεισο, καθρεφτίζεται άμεσα και παραστατικά μέσα από τα Θεία Πάθη του Κυρίου, αφού ο Γολγοθάς και η Ανάσταση του στέλνουν τον άνθρωπο στη δική του αιώνια Ανάσταση μέσα στις ολόζεστες και ολόθερμες αγκάλες του Θεού. Άγιες, ξέχωρες και ιδιαίτερες ημέρες για τον Ελληνορθόδοξο Χριστιανισμό οι μέρες του Θείου Πάσχα που με πίστη ακράδαντη, κατάφαση θρησκευτική και ευλάβεια κατανυκτική κατακλύζει τους πάνσεπτους εκκλησιαστικούς ναούς για να υμνήσει και να δοξολογήσει με ιερό ρίγος και έντονη συναισθηματική θρησκευτική φόρτιση τον Παντοδύναμο Θεό που καταθέτει τον βιωματικό Θείο αιμάτινο λίθο της Αγάπης Του για τον άνθρωπο, επαναφέροντας τον άνθρωπο της αμαρτίας στον άνθρωπο της θέωσης με ένα τρόπο που μόνο ο ίδιος ο Ύψιστος μπορεί. Ο απανταχού μητροπολιτικός και απόδημος Ελληνισμός, ο Ελληνισμός της Κύπρου, της Β.Ηπείρου και της Μ.Ασίας, ο Ελληνισμός της Ιμβρου, της Τενέδου και της Κωνσταντινούπολης, σκύβει με πρωτόγνωρο δέος και ευλαβικά το γόνυ μπροστά στο ανεπανάληπτο μεγαλείο της Θείας Θυσίας που ένωσε με άρρηκτους δεσμούς τον άνθρωπο με το Δημιουργό του. Ροβολάει σε πεδιάδες και βουνά, λαγκαδιές και χαράδρες, πόλεις και χωριά για να σημάνει θλιβερά το μήνυμα της Αγίας Σταύρωσης και αμέσως μετά το χαρμόσυνο σάλπισμα της Θείας Ανάστασης. Κοινές, ταυτόσημες, ομόκεντρες και ίδιες οι μοίρες του Χριστιανισμού και του Πανελληνισμού. Απαράμιλλες και παρόμοιες συνθέτουν την Ιστορία του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, ο οποίος από τα ιστορικά βάθη των αιώνων ζει και βιώνει έμπρακτα και καθημερινά τη δική του Σταύρωση και Ανάσταση, το δικό του Γολγοθά και Λύτρωση περιστοιχισμένος αδιάκοπα από αιμοδιψείς Αννες και Καϊάφες, αλλά και από πληθώρα αδιάφορων και ανεύθυνων Πόντιων Πιλάτων. (βλέπε ΑΝΑΝ και ΝΤΕ ΣΟΤΤΟ). Τούτος ο μαρτυρικός δρόμος του Γολγοθά για τον Ελληνισμό πήρε σάρκα και οστά πότε στη Μακεδονία, άλλοτε στη Θράκη, κάποτε στην Β.Ηπειρο και την Πόλη, μια φορά στη Μ.Ασία, την Ιμβρο και την Τένεδο και πρόσφατα στην Κύπρο. Το'χει η μοίρα του Ελληνορθόδοξου Γένους να ζει αδιάκοπα και σε εξέλιξη τη δική του Σταύρωση και την δική του Ανάσταση στη διαχρονική δύσβατη πορεία του διαμέσου των αιώνων. Φτερουγίζει λοιπόν η σκέψη τούτες τις άγιες ημέρες στη θαλασσοφίλητη γη του Αποστόλου Βαρνάβα και του Τεύκρου του Τελαμώνιου, όπου ξενόφερτοι ημιάγριοι Λαζοί της Ανατολίας διά πυρός και σιδήρου κρατούνε τις ερειπωμένες εκκλησίες μας ερμητικά κλειστές και τα σήμαντρα βουβά, στερώντας βάναυσα και εγκληματικά το δικαίωμα στους νόμιμους κατοίκους της μαρτυρικής τούτης νήσου να σημάνουν σε όλη τη χώρα το Θείο Μήνυμα της Ανάστασης και της Αγάπης. Η θύμηση στρέφεται με διάχυτα αισθήματα πόνου και θλίψης σε τρεις καταραμένους αριθμούς που πλανώνται σαν άλλες εκδικητικές ερινύες στο μυρωδάτο ελληνικό αγέρα του νησιού μας εδώ και τριάντα ολόκληρα έτη ''40%-200.000-1619''. Είναι οι αριθμοί του μαρτυρίου και της κατοχής, της Σταύρωσης και των Παθών της πολυβασανισμένης μας και τόσο πολυαγαπημένης γης που γέννησε, ανέθρεψε και άντρωσε ένα ατελεύτητο πάνθεον αγίων ,ηρώων και ηρωομαρτύρων που κατέθεσαν με ανεξίτηλη αιμάτινη σφραγίδα τη δική τους θυσία στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνορθόδοξου Γένους. Ευχή και πόθος, επιθυμία και όνειρο το Πάσχα του 2017 να φέρει την Ανάσταση στο Γένος και λεύτεροι πλέον στην Κύπρο, στην Β.Ηπειρο, στη Ιμβρο και στην Τένεδο να ανάψουμε τα καντήλια των ναών μας που τόσα χρόνια παραμένουν σβηστά και έρημα, ώστε να ευχηθούμε συνάμα ''ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ'' και στις υπόλοιπες πατρίδες του αλύτρωτου Ελληνισμού..., ΜΑΚΡΙΑ από Ντεσοττικές και Ανανικές ευχές... Με τιμή, Χρίστος Κ.Μακρίδης Παραλίμνι 07/04/2023 Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ.
Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ', εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ''ΟΧΙ'' και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...'' Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 27/03/2023 "Χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία! Ο Κύριος μετά σου"!
Την αγνή τούτη μέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου διάλεξαν οι πρόγονοί μας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. "Ελευθερία ή θάνατος" βροντοφώναξαν τα παλικάρια με απροσμέτρητο θάρρος και απύθμενη αποφασιστικότητα! "Για του Χριστού την πίστη την αγνή και της πατρίδος την ελευθερία", αντιλάλησε από άκρη σε άκρη στη σκλαβωμένη Ελλάδα. Σαν πυρηνικός αντιδραστήρας, που χάλασε το σύστημα ψύξης του και ελκύει ακατάσχετα γύρω του θανατηφόρα πυρηνική ενέργεια, έτσι και στις ψυχές και στα στήθια των υπόδουλων Ελλήνων ξεχείλισε η αδικία και η καταπίεση από το βάρβαρο κατακτητή και ο τόσο φιλήσυχος ραγιάς των 400 χρόνων, αποφασιστικός και ασυγκράτητος , βροντοφώναξε κατάμουτρα στον ... τύραννο και σε όλη την οικουμένη: "Τούρκος να μη μείνει στο Μοριά μηδέ στον κόσμο όλο"! Κείνο, που μέρες και νύκτες , βδομάδες και μήνες, χρόνια και αιώνες συλλογιζόταν κι ονειρευόταν ο σκλαβωμένος και εξουθενωμένος ραγιάς, γινόταν τώρα τόσο δύσκολη μα και τόσο ευχάριστη πραγματικότητα! Οι Τούρκοι έμειναν ενεοί και έκπληκτοι! Δεν πίστευαν στα μάτια τους και δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως τούτοι οι ρακένδυτοι και φιλήσυχοι ραγιάδες θα μπορούσαν μια μέρα να σηκώσουν κεφάλι και να ταρακουνήσουν την παλαι-ποτε κραταιά τους Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και αντέδρασαν! Αντέδρασαν βάναυσα και αλύπητα, αδίστακτα και απάνθρωπα, όπως πάντα με ατιμώσεις και ταπεινώσεις, φρικτά βασανιστήρια και απίστευτες θηριωδίες, φωτιά και τσεκούρι χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς καμιά εξαίρεση, πιστεύοντας, οι αφελείς, πώς μπορούσαν να κάμψουν το σθένος και την αποφασιστικότητα των Ελλήνων που αγωνίζονταν ψυχή τε και σώματι για την πολύτιμη λευτεριά τους. Μα οι πρόγονοί μας , μεθυσμένοι και συνεπαρμένοι με το γλυκόποτο κρασί του Δίκαιου της λευτεριάς, πιάστηκαν λεβέντικα στον πυρρίχιο του ιερού τους αγώνα και χόρεψαν ηρωικά και ανυποχώρητα τους θεσπέσιους ρυθμούς της πολεμικής σάλπιγγας του Ρήγα και του αφυπνιστικού παιάνα του Διονύσιου Σολωμού. Λίγοι, φτωχοί και σχεδόν άοπλοι, πλούσιοι όμως στην καρδιά και οπλισμένοι σαν αστακοί με την ανίκητη πανοπλία του δίκιου και της λευτεριάς, ανέβηκαν αγόγγυστα και θαρραλέα τις δυπρόσιτες κορφές της αρετής κι αντιπάλαιψαν με απαράμιλλο σθένος και αποφασιστικότητα την πανίσχυρη τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μανιάκι και Αλαμάνα, Τριπολιτσά και Μεσολόγγι, Ψαρά και Δερβενάκια, Αράχωβα και Γραβιά μεσουράνησαν τη σκλάβα Ελλάδα και έπεισαν τις Μεγάλες Δυνάμεις ότι οι Έλληνες άξιζαν τη λευτεριά τους. Η αγνότητα των υψηλών ιδανικών του Κανάρη και του Μπότσαρη, η ακλόνητη πίστη του Κολοκοτρώνη, η άδολη παλικαριά του Μακρυγιάννη, η ασυναγώνιστη τόλμη του Νικητάρα και του Μιαούλη, το ακατανίκητο ηφαίστειο του Παπαφλέσσα έδωσαν αιώνια μαθήματα πατριωτισμού και αυταπάρνησης στο παγκόσμιο. Κι η γαλανομάτα θεά ΛΕΥΤΕΡΙΑ, μετά από ένα άνισο εφτάχρονο αγώνα ,θρονιάστηκε επιτέλους στο ματοβαμμένο της ελληνικό παλάτι, στεφανώνοντας ταυτόχρονα με αμάραντα στεφάνια τους αμέτρητους ήρωες που έπεσαν πολεμώντας για την απελευθέρωση της μάνας Ελλάδας. Σήμερα, 190 ολόκληρα χρόνια από την ιστορική επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ζούμε, αλίμονο σε συνθήκες μεγάλης τραγικότητας και αβέβαιου μέλλοντος κι έχουμε απέναντι μας και πάνω από τα κεφάλια μας τον ίδιο αδίστακτο και βάρβαρο τύραννο. Οι προσφυγικοί συνοικισμοί, τα κατεχόμενα χωριά και πόλεις μας, τα βουβά καμπαναριά κι οι συλημένες μας εκκλησίες και μοναστήρια, μας περιμένουν σιωπηλά και καρτερικά, αφού αναμένουν από μας τη δικαίωση και την απελευθέρωσή τους. Οι μαυροφορημένες μάνες των αγνοουμένων μας ,περιμένουν με αγωνία ατύπωτη και πόνο αβάστακτο το γυρισμό ή την εξακρίβωση της τύχης των μονάκριβων τους προσώπων. Ο Αττίλας, σκληρός και απάνθρωπος, συνεχίζει να βεβηλώνει τα ιερά και τα όσιά μας, ενώ η ένοχη Τουρκία τορπιλίζει συνεχώς κάθε προσπάθεια δίκαιης λύσης του προβλήματός μας και με κάθε τρόπο προσπαθεί να κλιμακώσει και να παγώσει τα εγκληματικά και παράνομα τετελεσμένα που δημιούργησε, ενισχύοντας δραματικά την εδώ στρατιωτική παρουσία της και μεταβάλλοντας ολοένα το δημογραφικό χαρακτήρα και την ιστορική φυσιογνωμία της Κύπρου μας, με απώτερο σκοπό την πλήρη και οριστική τουρκοποίηση ολόκληρης της πατρίδας μας. Έλληνες και Ελληνίδες της Κύπρου και της Ελλάδας, του απανταχού Ελληνισμού, του Χριστιανισμού και της Πανορθοδοξίας, χαλεποί είναι οι καιροί, δυσοίωνο το μέλλον, για μας και τα παιδιά μας, τα εγγόνια και δισέγγονα μας... Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από το λήθαργο της αδιαφορίας και της παχυδερμίας, του ωχαδερφισμού και του εύκολου κέρδους, του εγωκεντρισμού και του συμφεροντολογισμού κι ας κοιτάξουμε κατάματα και κατάφατσα την ωμή και στεγνή πραγματικότητα. Οι ηρωικοί νεκροί του ´21, του ´55 και του 1974 μας παρακολουθούν από τους καθαγιασμένους τάφους τους και με παράπονο μας ερωτούν "Πώς στ ´αλήθεια το βαστάτε, Που, με τούρκικη σημαία, Τύλιξαν τα αγάλματά μας Και κάρφωσαν την καρδιά μας Με την τούρκικη σημαία πώς κοιμάστε; πώς ξυπνάτε; Σκλαβωμένοι πως βαστάτε;" Εμπρός, λοιπόν, αδερφοί μου, όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι, ας ριχτούμε στον υπέροχο αγώνα της τιμής και του καθήκοντος, για το δίκαιο και τη λευτεριά της τουρκοπατημένης μας πατρίδας Κύπρου! Ο πανάγαθος Θεός ας είναι πάντοτε ο μεγάλος μας βοηθός και συμπαραστάτης! Κολοκοτρωνέϊκα ας ασπαστούμε την ακράδαντη πίστη του Γέροντα του Μωριά πως ο Θεός υπόγραψε τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ μας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του αφού: "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΦΥΛΗ ΣΑΝΟΤΖΙΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ" Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 20/03/2023  Μνημονεύουμε τούτες τις μέρες του Μαρτίου με πατριωτικά σκιρτήματα καρδιάς και ιερό ρίγος ψυχής αυτόν που δόξασε τη Λευτεριά, τον αλησμόνητο και απαράμιλλο Σταυραετό του Μαχαιρά, τον αθάνατο υπαρχηγό της θρυλικής ενωτικής Ε.Ο.Κ.Α 1955 – 1959, το ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΙΕΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ.
Ήταν Άνοιξη όταν έπεσε. Μάρτης ο μήνας και οι ανθοί μοσχοβολούσαν. Όλη γύρω η γη έσφυζε από ζωή κι αυτός, με το κεφάλι ορθό, βάδιζε στο θάνατο. Το παλικάρι, που πέρασε από το σκαλί της ζωής κι ανέβηκε στο ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων της Κυπριακής ρωμέικης εποποιίας, δεν ήταν άλλος από το λυγερόκορμο λεβεντονιό της ΛΥΣΗΣ, που έπεσε μαχόμενος ηρωικά και ανυπότακτα στα βουνά του Μαχαιρά, χαράζοντας με το αίμα του ολόχρυση σελίδα έξαρσης, αυτοθυσίας και παλικαριάς στον αμόλυντο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α και στην πολύχρονη και μακραίωνη ιστορία της Ελληνορθόδοξής μας Κύπρου. Τι να τα κάνει λοιπόν η Παναγιά του Μαχαιρά τα ολομέταξα και τα κεντήματα, αφού τούτος ο σκληροτράχηλος μαχητής κέντησε τη γη της με τριαντάφυλλα από το φλογάτο του αίμα; Τι να τα κάνει η Μαχαιριώτισσα τα ασημοκάντηλα, αφού μπροστά της άναψε και θέριεψε και φούντωσε καιγόμενη λάβα το σώμα του Γρηγόρη; Δεν της χρειάζονται λοιπόν τα βασιλικά τα άνθια ούτε και τα όμορφα ψαλσίματα, αφού αυτός ο αλύγιστος αγωνιστής του δικαίου τη στόλισε με ένα στεφάνι αγριοδαφνόκλαρα τσουρουφλισμένα, για να μοσκοβολούν στην κάθε τους ανάσα και πρωτάκουσε από τα χείλη του της δόξας, της τιμής και της αυταπάρνησης τον τρισάγιο ύμνο. Ο νεαρός πατριώτης, ο γενναίος υπαρχηγός του λεβεντόγερου Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, ο θρυλικός Ζήδρος, ο ανυποχώρητος καπετάνιος του αγώνα, έπεσε για την αγνή, την άσπιλη και την αμάραντη ιδέα που λέγεται ΛΕΥΤΕΡΙΑ και για μια μεγάλη αγάπη που λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ. Έπεσε για τον προαιώνιο πόθο και το ακοίμητο όραμα τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, που λέγεται ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΝΩΣΙΣ... Τούτες λοιπόν τις μέρες του Μαρτίου, η σκέψη γυροφέρνει ξανά και φτεροπετά ασύλληπτη στη μνήμη της όσιας θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, γονατίζει ταπεινά, σκύβει ευλαβικά το γόνυ και προσκυνά! Προσκυνά το μεγάλο Έλληνα ιδεολόγο, το Χριστιανό πιστό, τον αδαμάντινο πατριώτη, τον αγέρωχο μαχητή, τον ολόλαμπρο αγωνιστή, τον ηρωικό νεκρό, το πανέμορφο τούτο παλληκάρι που πίστεψε με φανατική κατάφαση στην αθάνατη ιδέα του Έθνους, στην πανώρια θωριά της γαλανομάτας θεάς της Λευτεριάς, και έδωσε για αυτήν την ίδιά του τη ζωή. Στην πυρωμένη αλήθεια των καιρών, το πλήρωμα του χρόνου φαντάζει ξεγέλασμα. Οι αναμνήσεις και οι θύμησες της ηρωικής και αξέχαστης θυσίας του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου γεμίζουν ασφυκτικά, ιερά και νοερά τα φυλλοκάρδια και τα τρίσβαθα κάθε ελληνικής ψυχής. Η καρδιά πάλλεται από ύψιστη εθνική υπερηφάνεια και η ψυχή ριγά από πρωτόγνωρα και θυελλώδη πατριωτικά αισθήματα, καθώς αντικρίζει βαθιά μέσα της αυτή την υπέροχη ιδέα της Λευτεριάς και του Δικαίου, για την οποία ο αθάνατος γιος της γραφικής κωμόπολης της Λύσης παράτολμος κι ωραίος υπερέβηκε κατά πολύ τα ανθρώπινα και στεφανώθηκε με την αθανασία της ζωής. Η γενιά του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, χρεωμένη με τον όγκο της εθνικής διαδρομής στο χωροχρόνο, έρχεται σήμερα, με τα παιδιά και τα εγγόνια της, να γονατίσει στην Άγια-τραπεζα της Κύπρου. Σήμερα παίρνει στα χέρια της το δισκοπότηρο της Ε.Ο.Κ.Α., για να ιερουργήσει το Σώμα και το Αίμα του αθάνατου υπαρχηγού της ,αλλά και όλων των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων της. Σήμερα καλούμαστε λοιπόν με φόβο Θεού και αγάπη, ομόνοια και γαλήνη συναμεταξύ μας να λάβουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο και να κοινωνήσουμε Πατρίδα. Σήμερα λοιπόν, στο γλυκό πρόσωπο του Αυξεντίου, τιμούμε την εθνεγερσία και αποτίουμε ελάχιστο φόρο εθνικής υπερηφάνειας στην Επανάσταση της Κύπρου. Σήμερα θυμούμαστε με κατάνυξη ιερή και πίστη αταλάντευτη την πιο συγκλονιστική έκφραση της Ρωμιοσύνης, όταν η Μάνα Πατρίδα και η θυγατέρα της, έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί μάνα και Κόρη είναι το αδιαίρετο ΕΝΑ που στάθηκε το λίκνο της Λευτεριάς και της Ένωσης από την αυγή της Ιστορίας μας ως Γένος. Αιωνία και μακαρία ας είναι η μνήμη σου, αθάνατε υπαρχηγέ του θρυλικού κι ενωτικού έπους της Ε.Ο.Κ.Α. Το σύννεφο ας μη βρέξει ποτέ και ο σκληρός άνεμος ας μη σκορπίσει το χώμα που σε σκεπάζει. Αληθινός, ασύγκριτος κι ασυναγώνιστος ημίθεος, ατρόμητος, σκληροτράχηλος και ανυπότακτος αγωνιστής, γενναίος, ανδρείος και άτρωτος μαχητής, αποτελείς το αψεγάδιαστο, το τέλειο και το αιώνιο σύμβολο του ΑΓΩΝΑ για τους Νεοέλληνες της αιματοβαμμένης και θαλασσοφίλητης μας Πατρίδας, που στενάζει ακόμη κάτω από τη βάρβαρη μπότα κατοχής του άξεστου Ανατολίτη Λαζού εισβολέα... Μακριά από αναμοχλεύσεις διχαστικών παθών, απορρίπτοντας πλήρως τη μολυσμένη και δηλητηριώδη ΑΝΑΝΙΚΗ ‘’απελευθέρωση’’ της πατρίδας, αμετακίνητα και ανυποχώρητα ταγμένοι στις ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ των αρχών και των ιδανικών που θέριεψαν και φούντωσαν από το άλικο αίμα του ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΙΕΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ, με ενότητα, ομοψυχία και σύμπνοια, δίνουμε την ιερή και όσια μάχη της επιβίωσης του Πανορθόδοξου Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των πατέρων και των προγόνων του. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά, εκεί ψηλά στα καταγάλανα στερεώματα του ουρανού της ΦΥΛΗΣ, που μοσκοβολάει εκείνο το μεθυστικό αγέρα της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΕΝΩΣΕΩΣ, παρακολουθεί άγρυπνα και ευλογάει τον αγώνα μας μαζί με τον Ύψιστο Παντοκράτορα... Καλή αντάμωση, λεβεντονιέ της Λύσης και να είσαι σίγουρος πως αμέτρητοι ΖΗΔΡΟΙ συνεχίζουν τον αγώνα σου, γιατί Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιερη του κόσμου, κανένας εν εβρέθηκε για να την ηξαλείψει... κανένας γιατί γλέπει την που τάψη ο Θεός μου! Με τιμή, Χρίστος Κ.Μακρίδης Παραλίμνι 23/02/2023  Σε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες μετατρέπεται το πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο λίγα μόλις 24ωρα πριν από το πρώτο γύρο των Προεδρικών Εκλογών.
Η εκτίμηση μάλιστα για αναταράξεις και ανατροπές στην πολιτική σκακιέρα αμέσως μετά τις εκλογές, φαίνεται το πιο ορατό σενάριο την ώρα που οι δημοσιογραφικές πληροφορίες και το ρεπορτάζ της ΒΕΡΓΙΝΑ ΚΥΠΡΟΥ αναδεικνύουν πτυχές πολιτικών μεθοδεύσεων που μπορεί να τινάξουν τη μπάγκα, κυριολεκτικά στον αέρα. Ολοταχώς για διάσπαση ο Δημοκρατικός Συναγερμός Η διάσπαση του ΔΗΣΥ καθώς οδεύουν οι ψηφοφόροι προς την κάλπη είναι ένα ενδεχόμενο που μπορεί να μην είναι ορατό με την πρώτη ματιά, ωστόσο διατρέχει τις σχέσεις των πολιτικών στελεχών του κόμματος. Η επίσημη θέση του ΔΗΣΥ είναι «ψήφος κατά συνείδηση» και «υπεύθυνη αντιπολίτευση» όμως πίσω από τις κάμερες και τα μικρόφωνα λέγονται και ακούγονται πολλά και μάλιστα σε πολύ έντονο ύφος. Η πρόσφατη συνεδρίαση του διευρυμένου πολιτικού γραφείου του κόμματος ήταν κάτι παραπάνω από επεισοδιακή. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ορισμένων εάν δεν ήταν τόσο κοντά οι εκλογές μπορεί και να «έριχνε και την αυλαία». Ποιον πραγματικά θα στηρίξει το ΔΗΣΥ στο δεύτερο γύρο. Χρειάστηκε (για μία ακόμη φορά) η παρέμβαση του Νίκου Αναστασιάδη για να προστατέψει την 10 ετή διακυβέρνηση του , το όνομα του τονίζοντας πως δεν πρέπει να επιστρέψουμε σε πρακτικές του παρελθόντος οι οποίες οδήγησαν τον τόπο σε χρεοκοπία (η χρεοκοπία της Κύπρου έγινε υπο προεδρία Δημήτρη Χριστόφια). Με αυτή την δήλωση αφήνει σαφείς αιχμές κατά του ΑΚΕΛ και του υποψηφίου που στηρίζει που είναι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης δεν τάσσεται ανοικτά υπέρ οποιουδήποτε υποψηφίου αλλά τα χώνει με το γάντι στον Αβέρωφ Νεοφύτου και σε άλλα υψηλόβαθμα στελέχη για το καλό του κόμματος να σταματήσουν τις δημόσιες αντιπαραθέσεις Ωστόσο, Η διαφύλαξη της ενότητας, που υποτίθεται ότι είναι το ζητούμενο μοιάζει ανέφικτη. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν υποστηρίζει επίσημα κανέναν από τους δύο (επικρατέστερους) υποψηφίους αφού δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που έχει θέσει το κόμμα. Η πρωτιά του Νίκου Χριστοδουλίδη ωστόσο με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί το Δημοκρατικό Συναγερμό σε διάσπαση. Από τη μια ο Υπουργός Εξωτερικών, ο κ. Κασουλίδης με το μισό υπουργικό συμβούλιο τάσσεται υπέρ του κ Μαυρογιάννη προβάλλοντας ως επίσημο λόγο αυτής της επιλογής, το Κυπριακό και από την άλλη το «outsider» Νίκος Χριστοδουλίδης φαίνεται να «παίρνει κεφάλι» και να κερδίζει τις εκλογές Ριγμένος και Αδικημένος ο Αβέρωφ Νεοφύτου Μέσα σε αυτό το γεμάτο ένταση σκηνικό ο Αβέρωφ Νεοφύτου φαίνεται να οδηγείται σε ψυχολογικό αδιέξοδο πιεσμένος ανάμεσα σε λυκοφιλίες, προδοσίες και ημέτερων που «σφυρίζουν κλέφτικα» Ο ίδιος κι ενώ για χρόνια περίμενε να είναι εκείνος, ο προτεινόμενος υποψήφιος από την παράταξη, ξαφνικά βλέπει άλλος να είναι ο «εκλεκτός» με τον ΠτΔ Νίκο Αναστασιάδη να κάνει τώρα, κατόπιν εορτής, τρεις παρεμβάσεις υπέρ του Νίκου Χριστοδουλίδη, ζητώντας από τον Αβέρωφ Νεοφύτου να πράξει το ίδιο ενώ προεκλογικά είχε κατηγορηθεί ότι στήριζε παρασκηνιακά Χριστοδουλίδη. Σε ανοιχτό ή κρυφό διάλογο με το ΑΚΕΛ; Και παρά την κοινή δήλωση Αναστασιάδη-Νεόφυτου ενώπιον του διευρυμένου πολιτικού γραφείου κάποιοι ισχυρίζονται ότι σ αυτές τις εκλογές παίζεται πλέον το «κεφάλι του Αβέρωφ Νεοφύτου» ο οποίος θα ήθελε έναν περισσότερο ενεργό ρόλο για τον ίδιο και το ΔΗΣΥ στην επόμενη Κυβέρνηση. Στο μεταξύ μια άλλη ανακοίνωση, αυτή του Υπουργού Εσωτερικών Νίκου Νουρή, σχετικά με τον 2ο γύρο των εκλογών πυροδοτεί ακόμη περισσότερο το πολωμένο κλίμα. Ο Νίκος Νουρής αναφέρει ότι «στελέχη της παράταξης εργολαβικά προβαίνουν σε δημόσιες τοποθετήσεις σε μια προσπάθεια ποδηγέτησης των μελών και φίλων του Δημοκρατικού Συναγερμού προσπαθώντας να πεισθούν για τη στήριξη του υποψηφίου του ΑΚΕΛ». Ποιος ή ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτόν τον …υπόγειο δίαυλο επικοινωνίας; Κάποιοι τοποθετούν στο κάδρο τον Αβέρωφ Νεοφύτου . Ο ίδιος διαψεύδει κατηγορηματικά κάτι τέτοιο. Το ΑΚΕΛ πάλι όχι. Το θέμα είναι ότι η επόμενη μέρα των εκλογών θα φέρει «τσουνάμι» εξελίξεων σε παγιωμένα κόμματα της Κύπρου. Οι μετασεισμοί της κάλπης των Προεδρικών Εκλογών θα φέρουν εξελίξεις και …μετατοπίσεις στην ευρύτερη πολιτική σκηνή. Άλλωστε η περιοχή της Μεσογείου, όπως με δραματικό τρόπο συνειδητοποιούμε, είναι σεισμική. *Ο Στέργιος Καλόγηρος είναι δημοσιογράφος, ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού σταθμού ΒΕΡΓΙΝΑ  Mνημονεύει και φέτος ο Κυπριακός Ελληνισμός τον αθάνατο, αλησμόνητο και μοναδικό σύγχρονο Ροβεσπιέρο της ανθρωπότητας, ο οποίος έγραψε με άσβηστο πορφυρό μελάνι ολόχρυσες σελίδες δόξας, τόλμης και ηρωισμού στις μοναδικές δέλτους της μακραίωνης και διαχρονικής Ιστορίας του τόπου μας.
Τούτες τις μέρες η σκέψη επιτακτικά και μονοδρομικά φτερουγίζει ασυγκράτητη και ασύλληπτη στα δύσκολα εκείνα χρόνια του αποικιοκρατικού βρετανικού ζυγού στη θαλασσοφίλητη ελληνορθόδοξη μας πατρίδας, όταν μια χούφτα, αρχικά, άνθρωποι και κατόπιν ολόκληρες πόλεις και χωριά, σαν ορμητικός χείμαρρος και σαν απροσπέλαστος κυματοθραύστης, πρόβαλαν αγέρωχα το λυγερόκορμο ανάστημα τους απέναντι στις πάνοπλες στρατιές των Άγγλων κατακτητών και της βρεττανικής δουλείας. «ΕΟΚΑ-ΠΕΚΑ και ΑΝΕ, οι τρεις οι αδερφάες», σιγοψιθυρίζει ευλαβικά ο Έλληνας Κύπριος μαχητής, ο ατρόμητος νέος, τα μαθητούδια με τους τρυφερούς ώμους, ο ριψοκίνδυνος αγωνιστής του Διγενή, ο σεβάσμιος παππούς και η ηλικιωμένη γιαγιά, η Μεσολογγίτισσα μάνα και ο μεσόκοπος βιοπαλαιστής αγρότης με τις ροζιασμένες χούφτες. Με στρατιωτικό αρχηγό τον αθάνατο, αγέρωχο και υπέροχο Λεωνίδα του Έθνους, τον ασυναγώνιστο λεβεντόγερο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και με πολιτικό ηγέτη τον αείμνηστο ρασοφόρο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΚΑΡΙΟ ΤΟΝ Γ', αμούστακα παλικάρια και παράτολμοι νέοι οδηγήθηκαν στην αποικιοκρατική αγχόνη, ψέλνοντας άφοβα το Θούριο του Ρήγα του Βελενστινλή, τολμηροί αγωνιστές βίωσαν έμπρακτα και λεβέντικα τα φρικτά βασανιστήρια στα σιδερόφρακτα μπουντρούμια των Κεντρικών Φυλακών, αληθινές διάδοχες νέες της Μπουμπουλίνας ατένισαν κατάμματα το δυνάστη, αψηφώντας τις απειλές του και βροντοφωνάζοντας στεντόρεια «ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ», αφού ο διακαής πόθος και η αστείρευτη δίψα της εθνικής αγάπης προς τη ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ θέριευε και φούντωνε ως καιόμενη λάβα εκρηκτικού ηφαιστείου μέσα στα φυλλοκάρδια της πανώριας ελληνορθόδοξης ψυχής και ολόζεστης καρδιάς τους. Ο Στρατηγός της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΕΝΩΣΗΣ, αθέατος και ασύλληπτος, έπλασε και δημιούργησε ανδραγαθήματα και πράξεις αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, που ως ιερές και όσιες παρακαταθήκες, παραδίδονται ανεξίτηλες στις σημερινές γενεές, για να τις γαλουχήσουν, να τις αναβαπτίσουν και να τις αναπλάσουν με τούτα τα άσπιλα ιδανικά, τις πάναγνες αρχές, τα αμάραντα ιδεώδη, τις άφθαρτες αξίες της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΕΘΝΟΥΣ, του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και της ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, με τρόπο παραστατικό και άφθαρτο. Μνημονεύουμε λοιπόν και τιμούμε την εθνεγερσία και την Επανάσταση της Κύπρου με το Σταυραετό του Μαχαιρά, τους τέσσερις του Λιοπετριού, τον Κυριάκο Μάτση, τον Καραολή και τον Παλληκαρίδη, αλλά και τόσους άλλους ήρωες, ηρωομάρτυρες, αγωνιστές και ανυπότακτους σκληροτράχηλους μαχητές του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέϊκης κυπριακής εποποιίας, μέσα στην οποία ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής θα φαντάζει πάντοτε άσβηστος και φωτεινός πυρσός, καθοδηγητής στον τίμιο εθνικό αγώνα μας για δικαίωση και απελευθέρωση. Είναι από τότε που το χώμα έθρεψε και η θάλασσα ξεδίψασε τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και την ΕΝΩΣΗ, που έγιναν βίωμα και σκοπός ζωής του λαού μας. Από τότε που ο πατέρας και η μάνα ονοματίζουν με αυτές τα βλαστάρια τους και ο νεοέλληνας σέρνει για χάρη τους το χορό της λεβεντιάς και της ανάστασης μαζί, της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελληνικής τιμής. Ο σύγχρονος Νεοέλληνας, χρεωμένος με τον ιστορικό όγκο της εθνικής διαδρομής στο χωροχρόνο, έρχεται σήμερα, ευλαβικά και απέριττα, σεμνά και σιωπηρά, να γονατίζει στην Αγία-Τράπεζα της Κύπρου, να πάρει στα χέρια του το ιερό δισκοπότηρο της ΕΟΚΑ και να ιερουργήσει το Σώμα και το Αίμα των αγωνιστών της. Με πραγματικό φόβο Θεού και ομόνοια συναμεταξύ μας, καλούμαστε να πάρουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο και να κοινωνήσουμε πατρίδα, αφού, καθώς το διαβεβαιώνει ο Κύριος Ιησούς, «ο τρωγών μου τη σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Έτσι και εμείς θα αξιωθούμε να βάλουμε στις καρδιές μας την ίδιά μας την πατρίδα, την αγία νήσο των πατέρων και των μαρτύρων. Με δέος και ρίγος, με συγκινησιακά αισθήματα εθνικής περηφάνιας και πατριωτικής αγαλλίασης αποτίουμε ευλαβικά ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής στον αθάνατο Στρατηγό της ΕΟΚΑ, στον Αρχηγό του ενωτικού έπους, στον άξιο εμπνευστή του αγώνα, στον καθοδηγητή του κινήματος που έκανε το ποίημα πραγματικότητα γλυκιά και όμορφη: «Εροδοχάραξεν το φως, εκόντεψεν η μέρα, που 'νν' ακουστεί το μήνυμα η Κύπρος ελευθέρα. Κύριον Πάσκαν έχουμεν, εππέσασιν τα μαύρα, χαράς τα ευαγγέλια, του λυτρωμού η αύρα. Κάμετε λλίον πομονήν, το μήνυμαν εν' ν' άρτει, τζ' εν να 'χουμεν Ανάστασην, να κάμουμε πεντάρτιν». Η καρδιά λοιπόν πάλλεται ασυγκράτητα υπό ύψιστη εθνική περηφάνια και ηψυχή ριγά από πρωτόγνωρα πατριωτικά σκιρτήματα, στο άκουσμα των λυρικών αυτών στίχων του ποιητή, γραμμένων με το ανεξίτηλο μελάνι του ύμνου προς το αθάνατο, διαχρονικό και ανεπανάληπτο ενωτικό έπος της θρυλικής ΕΟΚΑ 1955-1959 του λεβεντόγερου Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή και του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ'. Ταυτόχρονα η σκέψη φτερουγίζει σε χώματα μυρωμένα, αγιασμένα και αξέχαστα, πάππου προς πάππο ολόδικά μας, τα οποία οι λεβεντονιοί του Διγενή παρέδωσαν σε μας λεύτερα και διακιωμένα, που δυστυχώς σήμερα στενάζουν κάτω από την πιεστική μπότα κατοχής του βάρβαρου Ασιάτη εισβολέα. Το εθνικοθρησκευτικό μνημόσυνο του Διγενή και του Μακαρίου ΔΕΝ πρέπει να αποτελούν εφαλτήριες επάλξεις αναμόχλευσης διχαστικών παθών εμφυλίου σπαραγμού, αλλά άρρηκτα ενωτικούς ομόκεντρους πόλους συναδέλφωσης, συναγωνιστικότητας, σύμπνοιας, συμπόρευσης και αλληλεγγύης του κυπριακού Ορθοδόξου Ελληνισμού, για κοινή πορεία αποτίναξης του βάρβαρου ζυγού σκλαβιάς των κατεχομένων εδαφών μας. Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν τιμούμε σήμερα τον αθάνατο στρατηγό της Λευτεριάς και της Ένωσης, το σύγχρονο Λεωνίδα του Έθνους, τον απαράμιλλο αγωνιστή της πατρίδας, το σκληροτράχηλο μαχητή του Γένους, τον ακούραστο πολεμιστή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, το θρυλικό ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ. Ας είναι αιωνία και μακαρία η μνήμη του και ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, υποσχόμενοι προς αυτόν και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Γ' πως αμέτρητοι ΔΙΓΕΝΗΔΕΣ και ΜΑΚΑΡΙΟΙ θα συνεχίσουν απτόητοι τον αγώνα τους μέχρι τελικής δικαίωσης, καταξίωσης και ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ.
Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ’, εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ‘’ΟΧΙ’’ και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ‘’ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...’’ Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ.
Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ’, εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ‘’ΟΧΙ’’ και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ‘’ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...’’ Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι  Οδεύοντας με ταχύτητα φωτός στη συμπλήρωση μισού αιώνα απ’ την τουρκική εισβολή στην ”Άνω Ελλάδα”* της Ανατολικής Μεσογείου (1974), οδηγούμαστε στη θλιβερή διαπίστωση ότι η διχόνοια (σε επίπεδο κομματικού ανταγωνισμού) δεν είναι το μοναδικό θανατηφόρο καρκίνωμα του Κυπριακού Ελληνισμού που ματαιώνει την προοπτική εδαφικής αποκατάστασης της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου (37%) και ένωσής της με το ελεύθερο τμήμα της.
Κι αυτό γιατί το ίδιο θανατηφόρα με τη διχόνοια — σε ορίζοντα επικράτησης δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού επί τη βάσει των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ — είναι η απραξία, η ”ματαιότητα” των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού. Μια απραξία που τη δικαιολογούν κάποιοι σε Ελλάδα και Κύπρο λέγοντας ότι ”Δεν υπάρχει λύση, για να προχωρήσουμε σ’ αυτήν. Κι αν την επιδιώκουμε, είναι σαν να επιδιώκουμε την παράδοση και την υποταγή στη βούληση της Τουρκίας…”. Δικαιολογία ντροπής που δρα συνεργατικά με τον χρόνο στα σχέδια της Άγκυρας για τουρκοποίηση του νησιού χωρίς… τουφεκιά. Αποθέωση της ηττοπάθειας σε όλο το μεγαλείο της!!! Λες και δεν ξέρουν οι θιασώτες αυτής της αντίληψης ότι η σήψη του Κυπριακού στα λιμνάζοντα ύδατα του status quo, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πορεία προς αφανισμό τον Κυπριακό Ελληνισμό. Πορεία ”ταϊβανοποίησης” της Κύπρου, που θα οδηγήσει (αν ακολουθηθεί) στην μετατροπή του βόρειου (κατεχόμενου) τμήματός της σε μοντέλο τύπου Ταϊβάν (έμμεση αναγνώριση της ”ΤΔΒΚ” με κερκόπορτες την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, το εμπόριο και τον αθλητισμό). Είχε προαναγγείλει, άλλωστε, αυτό το τουρκικό σχέδιο από τον Μάρτιο του ’17 ακόμα με άρθρο του στην Μιλιέτ ο πρώην υπουργός και αρχιδιαπραγματευτής της Τουρκίας για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Εγκεμέν Μπαγίς. Σ’ εκείνο το άρθρο του, συγκεκριμένα, ο πρώην σύμβουλος και υπουργός του Ταγίπ Ερντογάν (βουλευτής του AKP στην Κωνσταντινούπολη) μιλούσε για εναλλακτικό σχέδιο λύσης του Κυπριακού με επίκεντρο την ”Βόρεια Κύπρο”. Μέσω αυτού η Τουρκία θα ”έντυνε” — όπως σχεδίαζε — στα κόκκινα το κατεχόμενο, τουρκοκυπριακό, κομμάτι της Κύπρου (”Βόρεια Κύπρος”) διαχωρίζοντάς το απ’ το ελεύθερο ελληνοκυπριακό (”Νότια Κύπρος”). Διαγραφή ανιστόρητη, που — αν επιτρέψουμε να συντελεστεί — θα είναι σαν να βάζουμε την υπογραφή μας από κοινού με τους Τούρκους στη διαγραφή 3000 χρόνων ελληνικής ιστορίας της ενιαίας Κύπρου. Φευ!!! Αν υπήρχε αυτή η φιλοσοφία στα χρόνια της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα, σίγουρα θα ήταν ακόμα υπόδουλη και τουρκοποιημένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Πέραν αυτού, ενδεχόμενη αποδοχή του σχεδίου ”ταϊβανοποίησης” της Μεγαλονήσου, θα έχει σαν αποτέλεσμα να νομιμοποιηθεί ιστορικά η προ 500 ετών εγκατάσταση τουρκικού πληθυσμού σε αυτήν. Ταυτόχρονα θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων η στρατηγική σημασία της Κύπρου και ο ρόλος της ως τελευταίας κοιτίδας του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο. Κι αυτό σε μια εποχή που η Τουρκία στοχεύει στην αναβάθμιση του μη αναγνωρισμένου ως τώρα Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, με σκοπό να πετύχει εμμέσως την αναγνώριση της κυριαρχικής του ισότητας η οποία θα το εξισώσει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Σε μια εποχή κατά την οποία ”σημαδεύει” εμμονικά το Αιγαίο και ετοιμάζεται να το διεκδικήσει επί του πεδίου με βάση τα μαθήματα εμπέδωσης επιχειρησιακής ευελιξίας και φιλοσοφίας που πήρε από τη Ρωσία. Στην περίπτωση της Κύπρου, ασφαλώς, όλα αυτά – τα περί στρατιωτικής ετοιμότητας της Ελλάδας και εξοπλιστικής της αναβάθμισης ικανής να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της Τουρκίας — ακούγονται… έπεα πτερόεντα απ’ τη στιγμή που δεν έχει διασφαλιστεί το αυτονόητο για τη ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν έχει διασφαλιστεί, δηλαδή, η στρατιωτική παρέμβαση της Ελλάδας προς υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, απ’ τη στιγμή που μένει ανενεργό το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, σταθμός-ορόσημο της εθνικής συμβολής της χώρας μας στην προστασία της Μεγαλονήσου και απόδειξη επιτυχούς σχεδιασμού της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής και της Εθνικής Άμυνας (βλ κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με ΥΠΕΘΑ τον Γεράσιμο Αρσένη, στη δεκαετία του ’90). Σημειωτέον ότι το εν λόγω Δόγμα έμεινε ανενεργό και ανεφάρμοστο λόγω του casus belli που μας κατατρύχει απ’ το ’95 (σ.σ: τότε το πρωτοανέφερε ως απειλή η Τουρκία μετά την εφαρμογή της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας στο Montego Bay [UNCLOS 1982] την οποία εμείς υπογράψαμε, αλλά όχι εκείνη). Το ”ανεφάρμοστο” του Δόγματος, εν τω μεταξύ, το ”καλύψαμε” τυπικά με την PESCO το 2009 (”στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συμμετέχουν στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας”) βάσει της Συνθήκης της Λισαβόνας. Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, η υποκατάσταση του ΔΕΑΧ απ’ την PESCO είναι δώρον άδωρον, γιατί αυτή δεν παρουσιάζει τα εχέγγυα για να αποτελέσει ανάχωμα σε ενδεχόμενη νέα… ”ειρηνευτική επιχείρηση” της Τουρκίας. Της Τουρκίας η οποία χρησιμοποιεί απ’ το ’59 και εντεύθεν (Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου) το δικαίωμα της εγγυήτριας χώρας που είναι αποφασισμένη να προστατέψει διπλωματικά ή εν όπλοις (με moto την εισβολή του Αττίλα το ’74) τους Τουρκοκύπριους απ’ τους Ελληνοκύπριους. Το δυστύχημα είναι ότι απέναντι στην αποφασιστικότητα της διεκδικητικής γείτονος εξ Ανατολών μας, Ελλάδα και Κύπρος αντιπαραθέτουν… ”ψύχραιμα” ευχολόγια και ψηφίσματα διεθνών συμφωνιών για το Κυπριακό, λες και θα συγκινήσουν την Τουρκία ή θα την φοβίσουν, με σκοπό να την επαναφέρουν στην νομιμότητα. Με δεδομένα αυτά και χωρίς δείγμα κυοφορούμενης αγωνιστικότητας στα κέντρα λήψης αποφάσεων σε Ελλάδα και Κύπρο, η προοπτική απελευθέρωσης του τουρκοκρατούμενου βόρειου τμήματος του νησιού (37%) φαντάζει ιδεατή και γι’ αυτό καταθλιπτική. Καταθλιπτική γιατί είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η εικόνα εθνικής αγρανάπαυσης στο Κυπριακό που ισοδυναμεί με παράδοση. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η διαπίστωση ότι και οι τέσσερις εξουσίες στην Κυπριακή Δημοκρατία έχουν υιοθετήσει τη στάση των Συγκλητικών στο Καβαφικό ”Περιμένοντας τους βαρβάρους” ή τη στάση των μοιραίων στο ομώνυμο ποίημα του Βάρναλη… Φωνές βοώντος εν τη ερήμω υπάρχουν φυσικά στην Κύπρο (σε επίπεδο Τύπου, προπάντων, γιατί το πολιτικό σύστημα καθεύδει υπό μανδραγόρα και αφυπνίζεται μόνο προεκλογικά) αλλά είναι λίγες. Πέραν αυτού, δεν δείχνουν έτοιμες οι περισσότερες για σκληρές αλήθειες. Αλήθειες με εθνικό, ακομμάτιστο υπόστρωμα, ικανό να σπάσει τον φαύλο κύκλο της υποκρισίας στην πολιτική ζωή της Κύπρου και του κατευνασμού στο Κυπριακό το οποίο διατηρεί λιμνάζοντα τα ύδατα λήθης του ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, με αποτέλεσμα να έχει ξεχαστεί ήδη… Και ξεχάστηκε γιατί, με τα χρόνια, η διάθεση για παραίτηση της κοινωνίας στην Κύπρο γίνεται ολοένα και πιο εμφανής, ως του σημείου της αποτελμάτωσης. Ενδεικτική, άλλωστε ήταν η πρόωρη και χωρίς τύψεις ύψωση λευκής σημαίας στο Κυπριακό από τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη τον Νοέμβριο του ’22 (δήλωση ήττας που επιβεβαίωσε τον διεκπεραιωτικό ρόλο του). Ρόλο που δεν υιοθέτησε ποτέ ο αείμνηστος πρώην ΠτΚΔ Τάσσος Παπαδόπουλος και γι’ αυτό δεν θα εκστομούσε ποτέ παρόμοιο ”επικήδειο” του Κυπριακού (”Συγγνώμη για όσα δεν κατόρθωσα να προσφέρω, παρά τη βούλησή μου. Λυπάμαι γιατί φεύγω με άλυτο το Κυπριακό, με βαρύνει αυτό, αλλά δεν νιώθω τύψεις ότι εξαιτίας των χειρισμών μου δεν υπήρξε η λύση”), εν είδει επιλόγου της πολιτικής διαδρομής του. Με δεδομένα αυτά (που κάνουν τους Τούρκους να τρίβουν τα χέρια τους και να στοχεύουν εμμονικά στη διχοτόμηση του νησιού και τη διεκδίκηση του ενεργειακού του πλούτου), οι Ελληνοκύπριοι πολίτες βλέπουν απογοητευμένοι ότι εξαντλήθηκαν τα περιθώρια εξέλιξης και ο χρόνος δουλεύει σε βάρος τους και υπέρ των Τουρκοκυπρίων και των Τούρκων (οι οποίοι προχωρούν απρόσκοπτα στις επιδιώξεις τους για διαμόρφωση τετελεσμένων). Η αντίσταση στα τουρκικά επεκτατικά σχέδια είναι μονότονα χλιαρή, πράγμα που δείχνει ότι — σε αντίθεση με την επεκτατική και μαχητική διάθεση των αντιπάλων τους — οι Κύπριοι κυβερνώντες (και οι… παρακοιμώμενοι της εξουσίας στον Τύπο) έχουν παραδοθεί στην αδράνεια, την ηττοπάθεια και μια ιδιότυπη σιωπή που δεν απέχει πολύ απ’ το να ταυτιστεί με την αδημονία των Συγκλητικών του Καβάφη ενόψει της έλευσης των βαρβάρων… Ο μακροπρόθεσμος στόχος της τουρκικής στρατηγικής στην Κύπρο είναι, φυσικά — δια του εποικισμού, της υδροδότησης, της εμπορικής ανάπτυξης και της οικονομικής στήριξης των Κατεχομένων — να ανοίξει τον δρόμο για αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Κι όταν γίνει αυτό, δεν αποκλείεται να δούμε να επαληθεύονται οι προβλέψεις του Μεσούτ Γιλμάζ το ’98 για ενοποίηση του ψευδοκράτους με την Τουρκία, όπως και οι φήμες που έφτασαν στην Ελλάδα διατλαντικά στον τρέχοντα χρόνο με αναφορά σε σενάριο προσάρτησης των Κατεχομένων από τον Ταγίπ Ερντογάν. Προσάρτησης που δεν μπορεί να εμποδιστεί μελλοντικά από μια διχοτομημένη Κύπρο, αν προκριθεί στο Κυπριακό ως πρόταση λύσης η τουρκική της διχοτόμησης ή η ελληνική και κυπριακή της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (συνομοσπονδίας βρετανοτουρκικής έμπνευσης, γνωστής απ’ το ’57). Λύση νομικά και ηθικά αμφιλεγόμενη (ως διαιρετική και ρατσιστική) και, επιπλέον, εθνικά ασύμφορη, γιατί επαναφέρει δια της πλαγίας το Σχέδιο Ανάν και διαλύει κάθε ελπίδα επανένωσης της Κύπρου… Ερμηνευτικά *Άνω Ελλάδα: Έτσι αποκαλεί την Κύπρο ο πανεπιστημιακός Γ.Π.Σαββίδης στο δοκίμιό του ”Με μια πινέζα στην καρδιά”. Το ”Άνω Ελλάδα”, κατά το Άνω Ιερουσαλήμ της Αποκάλυψης (με την έννοια της υπερκόσμιας, της ιδεατής). ΚΡΙΝΙΩ ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ - pronews.gr  Με έντονα και διάχυτα αισθήματα πίστης, κατάνυξης, αγαλλίασης και ψυχικής ευφορίας η Χριστιανοσύνη, η Ελληνορθοδοξία αλλά και ολόκληρη σχεδόν η υφήλιος θα γιορτάσει σύντομα τη μεγαλύτερη, σπουδαιότερη και απερίγραπτη δωρεά του Ύψιστου Παντοκράτορα και Πανάγαθου Θεού μας προς το ίδιο το ανθρώπινο γένος:
TH ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ... Χριστούγεννα λοιπόν έτους 2019. Δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Παντοδύναμος και Δίκαιος Κριτής απέδειξε, κατέδειξε και υπέδειξε με τον ιδανικότερο, παραστατικότερο και αψεγάδιαστο τρόπο την ατελεύτητη, αστείρευτη και τέλεια αγάπη, στοργή και φροντίδα Του προς το ανθρώπινο δημιούργημά Του, προς τον κόσμο και τους ανθρώπους. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας ενανθρωπίζεται, γεννιέται και ζει μαζί μας για τριάντα-τρία ολόκληρα χρόνια κηρύττοντας παντού το χαρμόσυνο μήνυμα της ΛΥΤΡΩΣΗΣ του ανθρώπου από τα δεσμά της αμαρτίας. Τότε, μία κρύα και παγερή βραδιά του χειμώνα, ταπεινά, σεμνά και άσημα, η Παντάνασσα και Κυρά μας, η Παναγία των κατατρεγμένων και των δυστυχισμένων, μαζί με τον προστάτη της τον Ιωσήφ, καταφεύγουν σε μια στενόχωρη και στενόκοπη σπηλιά στη Βηθλεέμ, αφού αδυνατούν να εξασφαλίσουν στέγη στα πανδοχεία της γύρω περιοχής, τα οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο. Το λαμπερό αστέρι φωλιάζει λοιπόν πάνω από τη σπηλιά, οι βοσκοί αντιλαμβάνονται με ρίγος το Θεϊκό γεγονός, οι μάγοι με τα δώρα τους αδημονούν και βιάζουν τις γκαμήλες να φθάσουν γρηγορότερα, ενώ πανστρατιά αγγέλων υμνεί με φωνή γλυκιά και μελωδική το Θεό. Τα ζώα της στάνης μαζεύονται γύρω από τη φάτνη για να ζεστάνουν το Νεογέννητο Θείο Βρέφος. Με αυτές τις απλές, ανθρώπινες και επιφανειακές γραμμές μπορεί να περιγράψει κανείς συνοπτικά το μοναδικό και Θείο γεγονός της Γέννησης. Ο φιλεύσπλαχνος και πανάγαθος Κύριος, έρχεται κοντά στον άνθρωπο, ζει έμπρακτα και βιωματικά μαζί του και του δείχνει με τον άψογο τρόπο Του το δρόμο της Βασιλείας του Θεού, σπάζοντας και λύοντας παντοτινά τα δεσμά της δουλείας, της σκλαβιάς και της κατοχής του ανθρώπου από τις αμαρτίες, τα πάθη, τα κακά, τις αδυναμίες και τις πτώσεις. Ο Θεός ενανθρωπίζεται και προσφέρει στον άνθρωπο την ευκαιρία του Παραδείσου. Τούτο το άφθαρτο, αιώνιο και πάναγνο μήνυμα της αιώνιας ζωής κατακλύζει με χαρά και νηφαλιότητα, γαλήνη και ηρεμία, ευτυχία και ελπίδα τα τρίσβαθα της ψυχής του ανθρώπου, αφού τα πρόσκαιρα και γήινα της προσωρινής ζωής προσφέρουν μονάχα παραπλάνηση και αποπροσανατολισμό από την πραγματική πορεία του ανθρώπου, με σκοπό τη Θέωση και τη Λύτρωση από τα δεινά της αμαρτίας και τους πειρασμούς του Διαβόλου. Η έλευση του Μεσσία στη γη περιγράφεται, στην ανθρώπινη γλώσσα, ως το κορυφαίο κοσμοϊστορικό και θρησκευτικό γεγονός, αφού πλέον καταργούνται από τον ίδιο τον Κύριο τα δεσμά της δουλείας και ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός της Σάρκας και του Αίματος του Θεού, μέσω των ιερών μυστηρίων της Εξομολόγησης και της Θείας Μετάληψης. Ο Χριστός κατεβαίνει στη γη για να μας προσφέρει απλόχερα το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας, οριοθετώντας με τον πλέον αλάνθαστο τρόπο την πυξίδα της πορείας μας. Χριστούγεννα λοιπόν και φέτος με τη γη να μαστίζεται από πολέμους, εγκλήματα, μίση, πάθη, ιδιοτέλειες και απανθρωπιά. Ο άνθρωπος καταντά ολοένα και πιο εχθρικός απέναντι στον άνθρωπο και τα δηλητηριώδη νέφη της παγκοσμιοποίησης δημιουργούν μια εκρηκτική και θυελλώδη κατάσταση στην ψυχή του. Παραπαίουμε ζαλισμένοι και αποχαυνωμένοι από τα ναρκωτικά της ευμάρειας, του υλισμού, της αθεϊας και των σαρκικών ηδονών και απολαύσεων. Μακριά από την αληθινή πηγή της ζωής, ρουφούμε αχόρταγα το νοθευμένο και μεταλλαγμένο νερό της ύλης. Την ίδια ώρα, η αιματοβαμμένη μικρή μας πατρίδα, η θαλασσοφίλητη νήσος των Πατέρων και των Αγίων, ταλανίζεται και δοκιμάζεται σκληρά από τη βάρβαρη κατοχή του Τούρκου, με τους ανθρώπους της στην προσφυγιά ή στον εγκλωβισμό και τις μάνες του οδοφράγματος να αναμένουν με δάκρυα στα μάτια τους αγνοούμενους. Οι πάνσεπτοι ναοί των κατεχομένων μας θα παραμείνουν και αυτά τα Χριστούγενννα βουβοί, αλειτούργητοι και έρημοι χωρίς τους ενορίτες τους. Ο απανταχού πανορθόδοξος Ελληνισμός βιώνει με πόνο ψυχής και σκιρτήματα καρδιάς τούτο το ανείπωτο πολύχρονο και πολύμορφο δράμα του νοτιοανατολικότερου άκρου και εσχατίας του Έθνους. Η Λευκωσία παραμένει δυστυχώς η μόνη πλέον ευρωπαϊκή πρωτεύουσα η οποία κατακομματιάζεται και κατακερματίζεται από βάναυσα και μισητά, σιδερόφρακτα συρματοπλέγματα κατοχής και εισβολής. Το γέλιο και η χαρά σωπαίνουν ερμητικά μπροστά στη τραγικότητα αυτή... Θερμή, αδιάκοπη, δυνατή και αυθόρμητη η προσευχή, η έκκληση και η παράκλησή μας προς τον Ενανθρωπίσαντα Κύριο Ιησού Χριστό: ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΑ ΦΩΤΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΗ ΓΗ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΨΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι – Αμμόχωστος 01 ΔΕΚΕΒΡΙΟΥ 2022  Με έντονα και διάχυτα αισθήματα εθνικής θλίψης και πατριωτικού προβληματισμού, ο σημερινός Νεοέλληνας της Κύπρου θα παρακολουθήσει τις μεγαλειώδεις εορτές, τα κατοχικά πανηγύρια, τους τούρκικους αμανέδες και τα νταούλια, τον Ιμάμη να φωνάζει στους μιναρέδες και την κόκκινη ημισέλινο να κυριαρχεί επιδεικτικά στο ψευδοκράτος του σατραπίσκου και εγκάθετου της Άγκυρας στις 15 Νοεμβρίου 2021.
Χωρίς οποιονδήποτε ηθικό δισταγμό αλλά με θράσος, πρόκληση και ξετσιπωσιά, θα εκθειάζουν, θα επικροτούν και θα παινεύουν την «ειρηνευτική» στρατιωτική επέμβαση των Λαζών της Ανατολίας στις 20 Ιουλίου του 1974. Αυτό λοιπόν το άνοστο, επικίνδυνο και δηλητηριώδες πιάτο της «φιλίας» της «αλληλεγγύης» και της «αγάπης», γαρνιρισμένο με φέσι και ζουρνάδες, εμποτισμένο με υπουλία, ιδιοτέλεια και ξεδιαντροπιά, μαγειρεμένο με υποκρισία, διπροσωπία και φλεγματικότητα, θα συνοδεύει το τραπέζι των συνομιλιών εκ μέρους της Τουρκίας. Η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για τους Τούρκους ημέρα εθνικής τιμής και υπερηφάνιας, αφού φασιστικά, δικτατορικά και αμετανόητα εγκαθίδρυσαν το «κράτος» τους στο νησί των Αγίων και των Πατέρων, στον τόπο του χρυσοπράσινου φύλλου που βάφτηκε με το άλικο αίμα τόσων παλληκαριών στις τραγικές ημέρες του 1974. Παράλληλα η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για εμάς, τους γηγενείς και αυτόχθονες κατοίκους αυτής της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, ημέρα εθνικής ντροπής και ατίμωσης, αφού άνοιξε και εδραιώθηκε άνομα, μια σύγχρονη Κερκόπορτα στα χώματα της Φυλής μας, όπου ένας νέος αποκρουστικός Εφιάλτης ξεπρόβαλε ως Πέμπτη Φάλαγγα και ως Δούρειος Ίππος σε αυτή την εναλία και θαλασσοφίλητη γη των Ακριτών και των Διγενήδων, των ηρώων και των μαρτύρων του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέικης εποποιϊας . Η 15η Νοεμβρίου φέρνει ξανά στη μνήμη μας τη σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε τότε στην αλησμόνητη Βσιλεύουσα, «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ» και τον ηρωικό θάνατο του θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά και Αυτοκράτορα του Γένους, του γενναίου και τολμηρού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Όπως τότε που η αδιαφορία, ο διχασμός, το αδελφοκτόνο μίσος, η διχόνοια και η παρακμή οδήγησαν την πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία του Βυζαντίου σε διάλυση, έτσι και τώρα το ίδιο σαράκι σκόρπισε τη δυστυχία και την κατοχή. Δυστυχώς ο πήχυς του ύφους, του ήθους, της συμπεριφοράς και της δράσης μας όσο αφορά τους σύγχρονους στόχους, οραματισμούς, επιδιώξεις και στοχασμούς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού τέθηκε πολύ χαμηλά, έτσι που τα ακατάλυτα και αδάμαστα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, που, αιώνες τώρα συγκρατούν τη Φυλή με σωφροσύνη και νουθεσία, τέθηκαν στο περιθώριο από εμάς τους ίδιους. Σταματήσαμε πλέον να ατενίζουμε το Μοριά και τη Ρούμελη, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, τους ξεπαγιασμένους φαντάρους στη χιονισμένη Πίνδο, τους λεβέντες μαχητές του Παύλου Μελά, το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 αλλά και όλη αυτή την τρισένδοξη και μακραίωνη Ιστορία του Έθνους που μας κληροδότησαν ως ιερή, οσία, αμόλυντη και πάναγνη παρακαταθήκη οι πρόγονοί μας. Τα νεομοδίστικα, καταστροφικά και θανάσιμα ιδεώδη και οι αρχές της παγκοσμιοποίησης και της διεθνοποίησης συντάραξαν τη ζωή μας, ευνούχησαν την άμεση επαφή μας με το παρελθόν της Πατρίδας και της Θρησκείας, διάλυσαν και καταθρυμμάτισαν κυριολεκτικά τους δεσμούς μας με την ταυτότητα και τις καταβολές μας μετατρέποντας μας σε αγνώριστα όντα που σεργιανίζουν μάταια, ψάχνοντας απεγνωσμένα για σανίδα σωτηρίας σε κόσμους πλανεμένους. Έτσι φθάσαμε στο θλιβερό κατάντημα της 15ης Νοεμβρίου με τους Τούρκους να αλαλάζουν, να χορεύουν και να μολύνουν με τα στρατεύματά τους τα μυρωμένα και αιματοβαμμένα χώματα της Κύπρου μας, χώματα αγιασμένα, χώματα πάππου προς πάππο ολόδικά μας, χώματα ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Είδαμε επίσης και κάποιον κύριο ΑΝΑΝ σαν από μηχανή θεό και σαν «Μεσσία» που ως εκ θαύματος κατέβηκε από τον «ουρανό» της σκακιέρας των δυνατών της γης για να μας λύσει με μια μαγική κίνηση του ραβδιού του το πρόβλημα. Πόσο γελασμένοι και προδωμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς μας καταντήσαμε... Χάσαμε κάθε ίχνος εθνικής, πατριωτικής και αγωνιστικής αυτογνωσίας, διάθεσης και ελπίδας, καταθέσαμε τα όπλα στο βωμό της ευμάρειας και του υλισμού, ανοικοδομήσαμε τις εξοχικές μας βίλλες στην ακροθαλασσιά, βολτάραμε με τα πολυτελέστατα μας αυτοκίνητα κι αφήσαμε τις τύχες του Έθνους στον κύριο ΑΝΑΝ... Ο Θεός να βάλει το χέρι του, αδέλφια! Μακάρι έστω και την υστάτη να ξεφύγουμε από την ηττοπάθεια, τον σκοταδισμό, την μοιρολατρεία και τον άκρατο ‘’ρεαλισμό των πραγματικοτήτων’’ για να φερθούμε επιτέλους ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι μάχονται με κατανυχτική θρησκευτική πίστη και ανόθευτο αγωνιστικό πατριωτισμό για την ίδιά μας την Πατρίδα, το Έθνος, τη Φυλή και την Ορθοδοξία... Αυτά τα ολίγα αναμένουν από εμάς τόσοι αιώνες ένδοξης, μακραίωνης και θρυλικής Ιστορίας που συνοδεύουν τούτο το Γένος στη διαχρονική του πορεία και διάβα στη γη.... Μήπως ονειροβατούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όταν με δέος ψυχής και τόλμη καρδιάς, αργά μα σταθερά, αδιαφορώντας για το ικρίωμα της αγχόνης, τόνιζε εμφαντικά στον Αγαρηνό δυναστή πως "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ"; Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι  Με έκδηλα και συγκινησιακά αισθήματα πατριωτικού ρίγους και εθνικής υπερηφάνειας θα βιώσει έμπρακτα και ζωντανά ο σημερινός Νεοέλληνας τη θρυλική επέτειο του ΟΧΙ, του έπους του 1940 και των μαχών της Πίνδου. Η σκέψη θα φτερουγήσει νοσταλγικά και μονοδρομικά στη σημαδιακή ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, ημερομηνία – ορόσημο τόσο για τον Πανορθόδοξο Ελληνισμό όσο και για ολόκληρη την υφήλιο και την ανθρωπότητα.
Τότε που ο γενναίος και τολμηρός στρατιώτης της χιονισμένης οροσειράς, των ξεπαγιασμένων χαρακωμάτων και των ανύπαρκτων εφοδίων τίμησε με τη ζωή και το αίμα του το αγέρωχο ΟΧΙ που πέταξε κατάμουτρα στον Ιταλό πρέσβη ο Ιωάννης Μεταξάς, θυμίζοντας για πολλοστή φορά στη σύγχρονη ιστορία του Γένους, το λυγερόκορμο Σπαρτιάτη βασιλιά ΛΕΩΝΙΔΑ και το ηρωικό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...» Αταλάντευτα, πιστά και αμετακίνητα ο φαντάρος του 1940 στάθηκε βράχος αδιαπέραστος και κυματοθραύστης απροσπέλαστος, πάνω στον οποίο συντρίβονταν ταπεινωτικά και ολοκληρωτικά οι φασιστικές ορδές του Μουσολίνι, που, μαζί με τις ναζιστικές στρατιές του Χίτλερ είχαν σαρώσει και ισοπεδώσει τα πάντα στο διάβα τους, σκορπώντας παντού το θάνατο, τον πανικό, το τρόμο, τη δυστυχία, τη σκλαβιά και τις αφόρητες κακουχίες. Όρθωσε το ανάστημά του και πρόβαλε ατρόμητα την κορμοστασιά του τούτος ο ρομαντικός πατριώτης της Πίνδου απέναντι στις πάνοπλές στρατιές των Ιταλών, έχοντας στην ουσία ως μοναδικό όπλο την ελληνική καρδιά και την ορθόδοξη πίστη, εχέγγυα και πολεμοφόδια, που, στη διαχρονική πορεία του Έθνους, στάθηκαν υπεράνω όλων των υλικών στρατιωτικών εξοπλισμών, εφευρημάτων και επινοήσεων. Δίπλα στον ηρωομάρτυρα στρατιώτη, παρατάχθηκε η ηρωική γιαγιά, η μητέρα και η σύζυγος, μικρές κοπελίτσες με νεανικούς ώμους και τρυφερές ψυχές, μαθητούδια και αμούστακα θαραλλέα παλληκάρια, γέροντες παππούδες και προπάπποι που όλοι μαζί αποτέλεσαν την αήττητη οπισθοφυλακή του ελληνικού στρατού. Οι ρεαλιστικές πραγματικότητες και τα αληθινά δεδομένα της αναμέτρησης θύμιζαν το Γολιάθ της Παλαιάς Διαθήκης ενάντια στο Δαυίδ. Μονάχα η μωρία, η παραίσθηση, η τρέλλα και η αυτοκτονία θα ωθούσαν τον οποιονδήποτε σε στρατιωτική αντιπαράθεση με την ανίκητη στρατιά των Ιταλών και των Γερμανών, τον καιρό εκείνο. Τα νούμερα όμως αυτά έσπασαν «θριαμβευτικά» τα μούτρα τους πάνω στη λεβεντιά, στον τσαμπουκά, στην αποφασιστικότητα, στην ομοψυχία, στην αυταπάρνηση και στην αυτοθυσία των σύγχρονων Ιερολοχιτών της Πίνδου αλλά και της Πατρίδας ολόκληρης, η οποία έτρεψε σε άτακτη φυγή του μακαρονάδες, χαρίζοντας στην ανθρωπότητα μια νίκη που αποτέλεσε την αρχή του τέλους για του Ιταλούς και τους Γερμανούς, αποτρέποντας τα επεκτατικά τους σχέδια. Μπορούμε λοιπόν και σήμερα να τρέψουμε σε άτακτη φυγή τούτα τα παγκοσμοιοποιημένα και διεθνοποιημένα δηλητηριώδη νέφη που σαν ερινύες και λερναίες ύδρες περικύκλωσαν τη Φυλή μας, ποτίζοντας τους πάντες με το αίσθημα της αδιαφορίας, του εφησυχασμού, της ατολμίας, του υλισμού, της χλιδής, του αποπροσανατολισμού και της προδοσίας; Αυτοί είναι οι σημερινοί εχθροί μας και όχι ο Τούρκος κατακτητής, ο οποίος είναι η συνέπεια όλων αυτών. Εξ'άλλου η θαλασσοφίλητη τούτη πατρίδα του Ελληνορθόδοξου Γένους, η Κύπρος μας, γνώρισε πολλούς κατακτητές οι οποίοι όμως ήταν πάντοτε προσωρινοί, με ημερομηνία λήξης και εξαφάνισης. Τα άσπιλα και άχραντα ιδανικά που όπλισαν τότε το φαντάρο της Πίνδου, τα οποία διέψευσαν κατηγορηματικά κάθε νούμερο και κάθε αριθμό, πηγάζουν από τον ίδιο το Χριστό μας και την μακροχρόνια ύπαρξη της Φυλής, του Γένους και του Έθνους μας. Βρίσκονται λοιπόν πάντοτε μπροστά μας, λειτουργικά και ανίκητα, αιώνια και αδάμαστα, ελεύθερα και ακατάλυτα, κίνητρα δημιουργικότητας που θα ανανεώσουν, θα αναζωογονήσουν και θα ανασυντάξουν τον Ορθόδοξο Νεοέλληνα για να βαδίσει επιτέλους το δρόμο της τιμής και του καθήκοντος. Με τα δεδομένα αυτά, τα εχέγγυα τούτα και τις βιωματικές επιτυχίες που έζησε η Φυλή μας, πιστεύω ακράδαντα πως, αν επιτέλους αφυπνισθούμε από τη χειμέρια νάρκη, μπορεί να υπάρξει ένας εφικτός ρεαλισμός και όχι απλά μια ρομαντική αναδρομή όσο αφορά τη σύγχρονη μεταμόρφωση του θρυλικού έπους της Πίνδου τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα Κύπρο όσο και για ολόκληρο τον Πανορθόδοξο Ελληνισμό με τις κατεχόμενες Αλύτρωτες Πατρίδες του. Ο χαρακτηρισμός και η απόδοση του αφελή ρομαντικού στα ανωτέρω είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί κάποιος να επιχειρήσει. Το δύσκολο είναι η αποτίναξη του ατομικού μας ζυγού και του Γολγοθά που φράσσει το αποτόλμημα της Ελληνικής καρδιάς, γεγονός, που θα επιφέρει την Ανάσταση του Νεοέλληνα ορθόδοξου χριστιανού, του Γένους και της Πατρίδας... Τέτοιες αποστολές όμως χρειάζονται και ανθρώπους που τολμούν και δυστυχώς εμείς οι Ελληνορθόδοξοι στη εναλία γη Κύπρο πάσχουμε οδυνηρά από τέτοιες ελλείψεις... Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ταπεινά και ικετευτικά στο Κύριο Ιησού Χριστό να φωτίσει χριστοκεντρικά κι ελληνορθόδοξα την εθνική, μητροπολιτική και ιδιαίτερη πολιτική μας ηγεσία για αξιοπρεπή, έντιμη, δίκαιη και καθοριστική επίτευξη λύσης στο μείζον πρόβλημα κατοχής που βασανίζει έτη τώρα τη θαλασσοφίλητη Κύπρο μας. Ζήτωσαν οι αλησμόνητοι ήρωες των χιονισμένων βουνοκορφών τη ΠΙΝΔΟΥ ΜΑΣ!!! Χρίστος Κ Μακρίδης ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΩΝ – ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΜΙΑΣ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ1/10/2022  Μέσα από την μακραίωνη, δύσβατη και ανηφορική πορεία του Ελληνισμού στο διαχρονικό διάβα της Ιστορίας ξεχωρίζουν οριακά κάποια σημεία τα οποία έχουν αφήσει μέχρι σήμερα ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην εξέλιξη των γεγονότων της μοίρας, του γίγνεσθαι και της κατάληξης της προαναφερόμενης τούτης πορείας. Είναι ορισμένες επισημάνσεις και συγκεκριμένα συμπεράσματα σχετικά με την εθνικοπολιτική συμπεριφορά τούτου του Γένους και τούτης της Φυλής που παρατηρούνται, δυστυχώς, αναλλοίωτα και αμετάλλακτα από τα αρχαία θα έλεγα χρόνια και τα οποία μεγεθύνονται και ενισχύονται, πλαταίνοντας σε τροχιά ομόκεντρων κύκλων, στη σύγχρονη εποχή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού.
Αναφέρομαι στην έμπρακτα παρατηρημένη και βιωματικά αποδεδειγμένη συμπεριφορά, δράση και στάση που επιδεικνύεται από την πολιτική ηγεσία, τους πολιτειακούς άρχοντες και ταγούς, τους εθνικούς ηγέτες και καθοδηγητές τούτης της ηρωικής, δοξασμένης και σκληρά δοκιμασμένης φυλής την οποία ο Μεγαλοδύναμος Θεός και η Κυρά μας η Παναγιά όρισαν και έταξαν να φυλάγει στη ζωή της ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ και ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΕΣ καθώς επίσης και να ανατρέφει, να διαπλάθει και να αναπλάθει μάρτυρες, Αγίους Πατέρες, αγωνιστές, πολέμαρχους και σκληροτράχηλους μαχητές. Δυστυχώς το αιώνιο σαράκι, το σαρκοβόρο και σιχαμερό τούτο σκουλήκι του εμφύλιου σπαραγμού, του αδελφοκτόνου πάθους, της εσωτερικής διχόνοιας και του εθνικού αλληλοσπαραγμού έχει στοιχίσει στο Πανορθόδοξο τούτο Γένος κάποιες πολλές Πατρίδες, αλύτρωτες και περήφανες, οι οποίες στενάζουν σήμερα, αγέρωχα και ανυπότακτα, κάτω από τον πιεστικό ζυγό κατοχής και σκλαβιάς ξένων κατακτητών, οι οποίοι δεν έχουν απολύτως καμμιά σχέση με τα άγια και μυρωμένα χώματά τους, χώματα πάππου προς πάππο δικά μας, ποτισμένα με το άλικο αίμα των ανδρείων και γενναίων του ατελεύτητου πάνθεου των ηρωομαρτύρων της ρωμέικης εποποιίας. Ποιός δεν αφουγκράζεται με σπαραγμό ψυχής και πόνο καρδιάς την οδύνη και τους αναστεναγμούς της Βορείου Ηπείρου, της Ίμβρου και της Τένεδου, της Σμύρνης και της Μ.Ασίας, της Μακεδονίας και της Ρωμυλιάς, της Ιωνίας και της Κύπρου μας; Τούτες οι πανώριες και λυγερόκορμες θυγατέρες του μητροπολιτικού Ελληνισμού που άδικα και άτσαλα, βίαια και ασυνείδητα, αποκόπηκαν από τον κεντρικό κορμό χάρη και σε δικά μας ανεπίτρεπτα λάθη, παραλείψεις, εγωκεντρισμούς, μωρές φιλοδοξίες, κενοδοξίες και πάθη, μικροπολιτικές σκοπιμότητες και συμπεριφορές. Δεν έχουμε δυστυχώς ποτέ κατορθώσει στη διαχρονική μας πορεία μέσα στη γεωπολιτική σκακιέρα της υφηλίου να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να κοιτάζουμε κατάματα το χρέος και το καθήκον μας απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα και να διαμορφώσουμε επιτέλους μια πανεθνική πολιτική εθνικοπολιτικών στόχων και οραματισμών μέσα από την επίτευξη διατήρησης μιας υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας μονοιασμένης, ενωμένης άρρηκτα με ομόψυχους δεσμούς κοινής συμπόρευσης και σύμπλευσης έχοντας όλους τους πολιτικούς ταγούς συνοδοιπόρους στο Γολγοθά που ο Πανορθόδοξος Ελληνισμός έταξε να υπηρετεί από την ύπαρξή του. Δεν μπορέσαμε να παραμερίσουμε τη δημαγωγική πολιτική των μπαλκονιών, να αφήσουμε την αναμόχλευση των διχαστικών παθών, τις συκοφαντικές αλληλοκατηγορίες και τους μικροκομματικούς και μικρόψυχους ελιγμούς στην αρρένα και στην παλαίστρα των διαπροσωπικών πολιτικών και παραταξιακών ανταγωνισμών. Λέμε ότι υπηρετούμε το Έθνος και τη Φυλή, την Ορθοδοξία και την Χριστιανοσύνη, τον άνθρωπο και τον πολίτη της κοινωνίας αλλά τελικά υποδουλωθήκαμε στον πολιτικό ατομικισμό της εγωκεντρικής αλαζονείας μας με συμπεριφορές φαρισσαϊκού υποκριτικού ήθους και ύφους. Ο πήχυς λοιπόν πρέπει πάραυτα να υψωθεί και μάλιστα πολύ πιο ψηλά από ό,τι είναι τώρα. Οι περιστάσεις το απαιτούν, η Πατρίδα αναμένει και ο Θεός καρτερεί. Το ερώτημα βασανιστικό και εναγώνιο: Άραγε επαγρυπνούν και έχουν γνώση οι φύλακες των Θερμοπυλών της Κύπρου, τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Ελληνορθοδοξίας ή μήπως απλά και όπως πάντα ερίζουν και καρεκλοκενταυρίζουν για τα ίδια τετριμμένα που έσχιζαν επιδεικτικά τα ιμάτιά τους σαν Καϊάφες και Άννες όλοι οι προκάτοχοι τους; Κυβερνήσεις και αντικυβερνήσεις, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, λογίζονται ένα και το αυτό απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα. Ο νοών νοείτο... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 28/09/2022 
Ο γνωστός καρδιολόγος Κωνσταντίνος Φαρσαλινός σε ομιλία του στην κεντρική πλατεία της Λάρισας μίλησε για το εμβόλιο κατά της Covid-19 και αποκάλυψε ότι το σκεύασμα ήταν απλά ένα εργαλείο με σκοπό να εισέλθουμε σε όλη αυτή την αρρωστημένη κατάσταση που ετοιμάζουν που έχει ως σκοπό τον αφανισμό του κόσμου και την πορεία προς την ασιτία.
 Η βασίλισσα Ελισάβετ έφυγε πλήρης ημερών και ο Θεός να συγχωρέσει τις αμαρτίες αλλά δεν μπορεί να ξεχαστεί το γεγονός ότι η μακροβιότερη μονάρχης όλων των εποχών (βασίλεψε από το 1952 έως σήμερα επί 70 έτη) έδωσε την έγκρισή της για τον θάνατο δια απαγχονισμού δεκάδων Ελλήνων Κυπρίων αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
Μέσα στον ορυμαγδό της «αγιοποιητικής» νεκρολογίας για τη νεκρή πλέον βασίλισσα φαίνεται πως κανείς δεν θυμάται το έγκλημα που συντελέστηκε με δικές της υπογραφές στην Κύπρο. Μάλιστα τα στελέχη της ΕΟΚΑ που απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους (το Βρετανοί είναι περιττό, η κυριαρχούσα εθνότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν, είναι και θα είναι οι Άγγλοι που αποτελούν το 85% του πληθυσμού) θαβόντουσαν σε ένα συγκεκριμένο μέρος, το οποίο ακριβώς επειδή έχει ποτιστεί με το αίμα τους, έχει αποκτήσει μία ιδιαίτερη ιερή αξία για τον Ελληνισμό. Μιλάμε για τα Φυλακισμένα Μνήματα (μία παγκόσμια βρετανική πρωτοπορία, να κρατούν φυλακισμένους ακόμα και τους νεκρούς που τους φοβόντουσαν περισσότερο από όταν ήταν ζωντανοί). Τα Φυλακισμένα Μνήματα είναι η ονομασία ενός κοιμητηρίου το οποίο βρίσκεται στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας όπου οι Βρετανοί έθαψαν τους 9 απαγχονισμένους και 4 άλλα σημαντικά στελέχη της ΕΟΚΑ που έπεσαν κατά την διάρκεια του αγώνα του 1955-1959 για την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Άγγλους και την Ένωση της με την κυρίως Ελλάδα. Αποτελεί το ιερότερο μνημείο του αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού για την Ένωσή του με την μητέρα Ελλάδα. Το κοιμητήριο κατασκευάστηκε από τους Βρετανούς επί κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ. Σχεδιάστηκε σαν ένας περιτοιχισμένος μικρός χώρος δίπλα από τα κελιά των μελλοθανάτων και την αγχόνη. Έμεινε στην ιστορία με την ονομασία “Φυλακισμένα Μνήματα“. Οι Βρετανοί αποφάσισαν να θάβουν εκεί όσους εκτελούνταν για την δράση τους στον απελευθερωτικό αγώνα όπως και ηγετικές μορφές της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.) που σκοτώνονταν σε μάχες για να μη μετατρέπονται οι κηδείες τους σε μαζικά συλλαλητήρια και μαχητικές διαδηλώσεις. Ακόμα κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια τον συνολικό αριθμό των Κυπρίων αγωνιστών που σκοτώθηκαν πολεμώντας τους Άγγλους ή απαγχονίστηκαν από αυτούς «In Her Majesty’s Service» (το οποίο από σήμερα αλλάζει και το Her γίνεται Ηis). Κυμαίνονται στους 210 με 250. Για ότι κακό συνέβη στην Κύπρο την περίοδο 1955-1959 η βασίλισσα Ελισάβετ έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή της αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ναι λοιπόν, ο Θεός να την συγχωρέσει, αλλά όχι όμως να ξεχάσουμε τα εγκλήματα τα οποία διέπραξε κατά του Ελληνισμού. Source:pronews.gr  ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ: ΑΘΑΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΞΙΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Με έντονα και διάχυτα αισθήματα πατριωτικού ρίγους, εθνικής υπερηφάνιας και αγωνιστικού δέους, η σκέψη φτερουγίζει τούτες τις μέρες, επιτακτικά και μονοδρομικά, συγκινησιακά και αδιάκοπα στους δύο σύγχρονους Νεομάρτυρες της Κυπριακής ρωμέικης εποποιίας του ατελεύτητου πάνθεου των Ακριτών του Έθνους, τον ΤΑΣΟ ΙΣΑΑΚ και το ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ. Αυτά τα λυγερόκορμα παλληκάρια με την εφηβική κορμοστασιά του αγωνιστή λεβεντονιού και συνάμα με την αθώα και τρυφερή καρδιά του Ελληνορθόδοξου νέου. Τούτους τους ανυπότακτους μαχητές της Εθνικής αξιοπρέπειας και του δικαίου, που πότισαν με το άλικο αίμα τους το πλατύφυλλο δεντρί της γαλανομάτας θεάς Λευτεριάς. Τα ανδρεία παλληκάρια του ηρωοτόκου Δήμου του ΠΑΡΑΛΙΜΝΙΟΥ, που έφτυσαν κατάμουτρα τα σιδερόφρακτα συρματομπλέγματα του στρατοκράτη κατακτητή, διατρανώνοντας αγέρωχα και γενναία την αδιαπραγμάτευτη απόφαση και την απερίφραστη θέληση τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους για ΛΕΥΤΕΡΙΑ και ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Η μνήμη τριγυρίζει στα χώματα εκείνα που δέκτηκαν στα σπλάχνα τους το αίμα των δύο αετών και μαχητών της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, εκεί κάτω στη σκλαβωμένη γη της δήθεν «νεκράς» ζώνης, μεταξύ της ακριτικής ΔΕΡΥΝΕΙΑΣ και της Βασιλεύουσας της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ. Τότε που ο ΤΑΣΟΣ και ο ΣΟΛΩΜΟΣ, αψηφώντας παράτολμα τις οπλισμένες ορδές του ΑΤΤΙΛΑ και τα στίφη των Γκρίζων Λύκων, πρόταξαν με σθένος και αποφασιστικότητα τη νεανικότητα, την εφηβεία, τη μαχητικότητα και τον αυθορμητισμό των γνήσιων απογόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά, του Διγενή και του Αυξεντίου. Μέθυσαν μια φεγγαρόφωτη βραδιά οι δύο νέοι με το αθάνατο κρασί του ’21, ατένισαν κατάμματα τον Αθάνασιο Διάκο, συνομίλησαν με τους τέσσερις του Αχυρώνα, χαμογέλασαν φιλικά στους Μαραθωνομάχους, έσφιξαν εγκάρδια τα χέρια με τον άγνωστο στρατιώτη της ΠΙΝΔΟΥ και προχώρησαν ακάθεκτοι. Ζώστηκαν με σιγουριά την κουμπούρα, χούφτωσαν το γιαταγάνι και έσφιξαν στο χέρι τους το μπαρούτοκαπνισμένο καρυοφίλι. Σιγοψιθύρισαν τα δημοτικά τραγούδια της κλεφτουριάς και των αρματωλών για το Μοριά και τη Ρούμελη, ύψωσαν στεντόρεια τη φωνή τους στο Θούρειο του Ρήγα Φεραίου και ζητωκραύγασαν την «Ανηφοριά» του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Προσευχήθηκαν στον Ύψιστο Παντοδύναμο, ζήτησαν εμψύχωση και δύναμη για το αποτόλμημά τους, πήραν την ευχή του Πατριάρχη που με τα σεπτά χέρια του κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια εν έτει 1453 στο θρυλικό Αυτοκράτορα του Βυζαντίου και κινήθηκαν διαχρονικά στη δύσβατη ιστορική πορεία του Ορθόδοξου Πανελληνισμού, γράφοντας με άσβεστο μελάνι, ακόμη μια ολόχρυση σελίδα έξαρσης, ηρωισμού και αυτοθυσίας. Άστραψε το Κούγκι, ξαναζωντάνεψε ο Μαχαιράς, βρόντηξε η Αλαμάνα, αναστέναξε βαθιά η Σαλαμίνα. Ο Ελληνισμός όλος ευλαβικά και υπερήφανα συντρόφεψε τα παλληκάρια στη κακοτράχαλη και δύσβατη πορεία τους προς το μαρτύριο, το στεφάνωμα, τη νίκη και την καταξίωση. Ήταν αγνή, ανόθευτη, απαράμιλλη, μαγευτική κι ανεπανάληπτη τούτη η διαχρονική πορεία σας στο ιστορικό διάβα της μακραίωνης και μακρόχρονης παρουσίας, δράσης και επιβίωσης του Πανορθόδοξου Ελληνισμού. Δεν σας κιότεψε ο θάνατος, δεν σας φόβισε ο Αττίλας, δεν σας εξαγόρασαν οι “Ανανικές πραγματικότητες” και δεν σας πτόησε καμμιά “ρεαλιστική προπαγάνδα”. Σείστηκε συνθέμελα το Παραλίμνι σαν έπεσαν οι δύο πύργοι του. Παντού βουβαμάρα, σιωπή, ακινησία και σκοτάδι. Κάποιες μάνες πήγαν να θρηνήσουν. Λίγα αναφιλητά ακούστηκαν στο μυρωμένο αγέρα της λευτεριάς που φύσηξε στις οικίες των δύο παλληκαριών. Ο θρήνος για το χαμό έκανε να αρχίσει. Και όμως...Η ελληνίδα μάνα, οι υπερήφανοι γονείς των ηρώων, η τρισένδοξη ιστορία που θέλει βράχους αμετακίνητους, τις οικογένειες των μαρτύρων του Γένους και της Θρησκείας, επαναλήφθηκε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια με αψεγάδιαστη παραστατικότητα και ανεπανάληπτη λαμπρότητα: «ΧΑΛΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...» Όρκος ιερός, απαράβατος, επιτακτικός προς εσάς ΤΑΣΟ και ΣΟΛΩΜΕ, μόνο ένας ταιριάζει: Να κυματίσει περήφανα η γαλανόλευκη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της θαλασσοφίλητης μαρτυρικής και ελληνορθόδοξης πατρίδας μας. Να απλώσουμε στους τάφους σας τα φύλλα των πορτοκαλεώνων της Μόρφου, τους λεμονανθούς του Καραβά και της Λαπήθου, το αγίασμα της Μονής του Αποστόλου Ανδρέα, ένα κερί αναμμένο από το Μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα. Θα προσπαθήσουμε, αδέλφια, πρέπει και οφείλουμε ως ύστατο φόρο εθνικής τιμής προς εσάς, προς όλους τους ήρωες μας, να προσπαθήσουμε. Και την άγια και ευλογημένη εκείνη ώρα της λύτρωσης, γονατιστοί θα τρέξουμε κοντά σας για να χαρούμε αυτό για το οποίο εσείς δώσατε τη ζωή σας...τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Τούτο το άλικο αίμα σας που δεν στέγνωσε ακόμη εκεί κάτω στο κάμπο της Δερύνειας, τα ξεσκισμένα από τα συρματομπλέγματα ρούχα σας που μάτωσαν το κορμί σας απλωμένα ακόμη στο τόπο της θυσίας σας, οι πέτρες και οι σφαίρες που σφυρίζουν ακόμη ανατριχιαστικά, όλα αυτά μας βιώνουν καθημερινά το υπέρτατο εθνικό καθήκον μας μακριά από πάθη διχαστικά και αναμοχλεύσεις αδελφοκτόνες. Η σκέψη της άδολης, αστείρευτης και ανεξάντλητης αγάπης μας προς εσάς και η υπερηφάνεια που μας γεμίσατε σαν Νεοέλληνες τούτης της εσχατιάς του Έθνους είναι ποτάμι ασυγκράτητο που θεριεύει την απόφαση για αγώνα αδιάκοπο ωσότου οι Λάζοι της Ανατολίας, ντροπιασμένοι και μετανιωμένοι, αποθέσουν δάφνινο στεφάνι, αμάραντης δόξας και άσπιλης τιμής, στους τάφους σας αδέλφια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει, αιώνια ας είναι η μνήμη σας και ας αναπαύεται η πανώρια ψυχή σας στις διάπλατες στοργικές αγκάλες του Παντοκράτορα Θεού και Ύψιστου... ΧΙΛΙΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΑΣΟΙ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ... Με τιμή Χρίστος Κ. Μακρίδης ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ 08/08/2022 Άναψα ένα μικρό κερί στη μνήμη των παιδικών αγγέλων αλλά και των υπόλοιπων άτυχων επιβατών της αεροπορικής τραγωδίας της 14ης Αυγούστου του έτους 2005. Ένα καυτό δάκρυ αργοκύλησε στο μάγουλο και το πνικτό αναφυλλητό τράνταξε τα φυλλοκάρδια της καρδιάς. Πορεύτηκα, μαζί με τους υπόλοιπους συνδημότες μου στον ακριτικό Δήμο του Παραλιμνίου, τούτη τη εβδομάδα, προς το νεκροταφείο του Αγίου Θωμά για την τελετή του θρησκευτικού τρισαγίου προς ανάπαυση και σωτηρία των ψυχών τούτων των αδικοχαμένων δούλων του ΘΕΟΥ. Μια πορεία σιωπηλή, συμβολική, ανήσυχη και ανήρεμη, λόγω της ανθρώπινης φύσης που μας ταλαιπωρεί και μας φθείρει, μας καταπονεί και μας ματώνει, ραγίζει τις καρδιές, στεναχωρεί τις ψυχές, βασανίζει το μυαλό και το είναι μας.
Πραγματικά τα αισθήματα είναι τόσο συγκινητικά και πρωτόγνωρα, το ρίγος του υποσυνείδητου φουρτουνιάζει κι ανεμοδέρνει την εσωτερικοψυχική διάθεση, η οδύνη και ο σπαραγμός κατακυριεύουν ερμητικά κάθε διέξοδο και ένα αναπάντητο, αυθόρμητο και βαρύ ΓΙΑΤΙ πλανιέται και αιωρείται παράξενα, αλλόκοτα και βασανιστικά στην ατμόσφαιρα του νεκροταφείου, εκεί που η γη δέχθηκε στα σπλάχνα της όλους αυτούς τους πολυαγαπημένους μας συνδημότες με τα μικρά τους αγγελούδια, σφικταγκαλιασμένους και άρρηκτα ενωμένους με στοργή, ζεστασιά και οικογενειακή γαλήνη ακόμη και στο θάνατο. Σεμνά και σιωπηλά, με θρησκευτική κατάνυξη και ανθρώπινο δέος τελείτο το τρισάγιο μπροστά από τους φρεσκοσκαμμένους τάφους στο κοιμητήριο του Αγίου Θωμά. Κάποιοι από εμάς κρυφοκοιτάζαμε άτολμα και ανήσυχα τις οικογένειες και τους συγγενείς των κεκοιμημένων συνδημοτών μας, χωρίς θάρρος και σθένος να τους ατενίσουμε στα μάτια, αφού δεν είχαμε το κουράγιο και την αντοχή να τους πούμε και να τους μιλήσουμε για το κουράγιο και την αντοχή που πρέπει να έχουν, έστω κι αν εμείς εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε να τους προσφέρουμε τίποτα από όλα αυτά. Κι όμως ένα πλατύ χαμόγελο άνθισε ξαφνικά στα χείλη μας και η ηλιαχτίδα της Ελπίδας φώτισε το λυπηρό διάνθισμα του όλου σκηνικού. Η αντοχή, το κουράγιο, το σθένος και η θέληση, εχέγγυα ανεπανάληπτα και μοναδικά, φάνηκαν έντονα αποτυπωμένα στους χαροκαμένους γονείς, συζύγους, παππούδες, συγγενείς και φίλους, αφού διατράνωσαν την απόφασή τους να πορευτούν, με πίστη ακράδαντη στο Θεό, τούτο το μαρτυρικό ανηφόρι του Γολγοθά που τους επεφύλαξε η μοίρα. Απερίφραστα και μονοδρομικά, δήλωσαν πως είναι χρέος και καθήκον τους, έμπρακτη και αυταπόδεικτη στάση αγάπης, θύμησης και νοσταλγίας προς αυτούς που έφυγαν, να σταθούν βράχοι ακλόνητοι και κυματοθραύστες απροσπέλαστοι, συνεχίζοντας την πορεία αυτή στη σύντομη και γήινη τούτη τη ζωή. Όπλο και εφόδιο ανεξάντλητο είναι και θα είναι η ατελεύτητη φροντίδα του Κυρίου, η Θεία Αγάπη του Ύψιστου Παντοκράτορα και η μοναδική Σκέπη της Γλυκοφιλούσας Μητέρας Του, που θα απαλύνει γλυκά τον πόνο στις καρδιές, την οδύνη στις ψυχές, τους αρνητικούς στοχασμούς στο μυαλό. Η Θεϊκή Πρόνοια θα ορθώσει και πάλι το ανάστημα του Βασίλη, της Μαρίας, της Ελλάδας και του Αντρέα, θα τους οπλίσει με δύναμη περίσσια και θα συνεχίσουν το δρόμο τους για τούτο το καθήκον. Αυτή η απερίγραπτη, λεβέντικη και τολμηρή στάση ζωής, που, με την βοήθεια του Χριστού μας, επιδεικνύεται και θα επιδεικνύεται από τους δικούς, τους συγγενείς και τους φίλους των αλησμόνητων και λατρεμένων συνδημοτών μας που πορεύτηκαν πλέον στη αιωνιότητα, είναι το καλύτερο μνημόσυνο και η άριστη απόδειξη της βιωματικής μας αγάπης προς αυτούς. Ο Παντοδύναμος Θεός θα δίνει συνεχώς όλο το κουράγιο της ζωής που θα χρειασθεί και είμαι σίγουρος πως η μάχη θα κερδηθεί από όλους τους πονεμένους τούτης της ανείπωτης, ανήκουστης και φοβερής αεροπορικής τραγωδίας. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε για πολλοστή φορά ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει τις πανώριες ψυχές τους και να κατατάξει αυτές στις σκηνές των δικαίων προς απόλαυση του αληθινού και αιώνιου Παραδείσου στις στοργικές αγκαλιές του Δημιουργού. Παράλληλα παρακαλούμε και ικετεύουμε τον Κύριο να σταθεί και να είναι πάντα δίπλα στους συγγενείς μαχητές της ζωής των αποδημησάντων, ώστε να συνεχίσουν με παρρησία και πίστη τη δική τους πορεία στην επίγεια τούτη ζωή. Η αγάπη της άδολης ανάμνησης σας θα φωλιάζει αιώνια στις καρδιές μας και η νοσταλγία της θύμησης σας δεν θα στερέψει ποτέ στο μυαλό μας. Θα είστε πάντοτε για μας μονάκριβοι, πολυαγαπημένοι, αξέχαστοι, ζωντανοί και αιώνιοι γιατί είμαστε σίγουροι πως ο Δημιουργός της Ζωής ήδη σας κατέταξε στην αιώνια ζωή. Καλή αντάμωση αδέλφια μας, ένα μικρό ακοίμητο λουλούδι, θα είναι πάντοτε στους τάφους σας, σύμβολο ατελείωτου στοχασμού της σκέψης μας σε εσάς. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 05/08/2022 Δρ. Νικόλας Δρουσιώτης - Ο ρόλος της τεχνολογίας στην ανάπτυξη των ενεργειακών σχεδιασμών της Κύπρου30/7/2022  Με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου (ΦΑ) που έχουν ήδη ανακαλυφθεί καθώς και με τη δυνατότητα για περαιτέρω ανακαλύψεις, η Κύπρος θα πρέπει να αναπτύξει τους πόρους της και να συμβάλει στον παγκόσμιο ενεργειακό ισοζύγιο, αλλά και να υποστηρίξει μέσω της παραγωγής ΦΑ τις συνεχιζόμενες προσπάθειες για ενεργειακή μετάβαση. Ως μελλοντικός παραγωγός, η Κύπρος θα πρέπει να διασφαλίσει ότι το ΦΑ που θα παράγει να είναι όσο το δυνατόν πιο καθαρό.
Σήμερα, που βρισκόμαστε στο στάδιο του σχεδιασμού, και όχι της παραγωγής, έχουμε την ευκαιρία να προωθήσουμε και να ενσωματώσουμε στα αναπτυξιακά έργα ΦΑ νέες τεχνολογίες και λύσεις για την επίτευξη των στόχων μας. Η ΕΥΚ με την εμπλοκή της σε όλες αυτές τις δραστηριότητες, όχι μόνο μελετά τρόπους που θα βοηθήσουν στη βέλτιστη ανάπτυξη των κοιτασμάτων ΦΑ της περιοχής, αλλά ταυτόχρονα στηρίζει και την ανάπτυξη της τοπικής γνώσης, δημιουργώντας τις απαραίτητες συνθήκες οι οποίες στη συνέχεια θα εξασφαλίσουν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παρουσία κυπριακών υπηρεσιών κατά την ανάπτυξή των έργων της περιοχής, αλλά και άλλων κοιτασμάτων με παρόμοια χαρακτηριστικά σε παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά των κοιτασμάτων ΦΑ της Κύπρου Τα κοιτάσματα ΦΑ που εντοπίζονται σε μεγάλα θαλάσσια βάθη έχουν γενικότερα μεγάλο οικονομικό κόστος εκμετάλλευσης και προϋποθέτουν πολύπλοκα έργα και διεργασίες. Επιπλέον, τα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί εντός της Κυπριακής ΑΟΖ βρίσκονται σε σχετικά μεγάλη απόσταση από τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις στην ξηρά και οι ποσότητες αερίου που ανακαλύφθηκαν μέχρι στιγμής χρήζουν προσεκτικού σχεδιασμού. Οι προτάσεις εκμετάλλευσης πρέπει να πληρούν τα τεχνικά και οικονομικά κριτήρια που απαιτούν ανάλογα έργα σε παγκόσμια κλίμακα. Επίσης, τα Κυπριακά κοίτασμα κατέχουν κάποια τεχνικά χαρακτηριστικά πάνω στα οποία μπορούμε να βασιστούμε για να δώσουμε λύσεις και επιλογές στα πιο πάνω θέματα. Η φύση των κοιτασμάτων και ιδιαίτερα η χημική σύσταση του αερίου δεν απαιτεί αποτρεπτικές μεθόδους επεξεργασίας, διευκολύνοντας έτσι την όλη διαδικασία εξαγωγής και μεταφοράς του. Επιπλέον, τα Κυπριακά κοιτάσματα βρίσκονται σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους και γειτνιάζουν με τα κοιτάσματα του Ισραήλ και της Αιγύπτου που βρίσκονται ήδη στο στάδιο της παραγωγής. Οι υπάρχουσες θαλάσσιες υποδομές που εξυπηρετούν τα γειτονικά κοιτάσματα καθώς και το γεγονός ότι τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους δεν έχουν σημαντικές διαφορές προσφέρουν ευκαιρίες για συνεργασία. Τέτοιου είδους συνθήκες συμβάλουν στη μείωση των ρίσκων κατά τον σχεδιασμό, αλλά και κατά την παραγωγή, δημιουργώντας ουσιαστικά βάση για την ευρύτερη ανάπτυξη των κοιτασμάτων, καθώς ταυτόχρονα αυξάνεται και η ανταγωνιστικότητα της περιοχής σε σχέση με παρόμοιες επενδύσεις σε άλλα ενεργειακά κέντρα. Το γεγονός ότι οι εταιρείες που είναι υπεύθυνες για την ανάπτυξη των Κυπριακών κοιτασμάτων κατέχουν παρόμοιες υποχρεώσεις στα κοιτάσματα γειτονικών χώρων είναι λόγοι που υποβοηθούν τις περιφερειακές αναπτύξεις. Αξιολόγηση και προώθηση τεχνολογιών Με τη χρήση της τεχνολογίας μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα των Κυπριακών κοιτασμάτων και ταυτόχρονα να χρησιμοποιηθούν οι υφιστάμενες υποδομές της περιοχής. Η Εταιρεία Υδρογονανθράκων Κύπρου (ΕΥΚ) συνεργάζεται με προμηθευτές τεχνολογίας και συμμετέχει ενεργά σε έργα εφαρμοσμένης έρευνας και ανάπτυξης (applied R&D) που στοχεύουν στη δημιουργία νέων τεχνολογιών που μπορούν να ξεκλειδώσουν την αξία των υπεράκτιων κοιτασμάτων. Τα ερευνητικά έργα προσβλέπουν στην κατασκευή και δοκιμή πιλοτικών μονάδων μεγάλης κλίμακας, έτσι ώστε με το πέρας των διεργασιών, η υπό δοκιμασία τεχνολογία να φτάσει σε τέτοιο τεχνολογικό επίπεδο (technology readiness level (TRL)) που να μπορεί να θεωρηθεί ως πιθανή επιλογή σε πραγματικά σενάρια ανάπτυξης. Έτσι, η Κύπρος, αποκτά γνώσεις και δεξιότητες σε πρωτότυπες ιδέες, οι οποίες στηρίζονται στα χαρακτηριστικά των κοιτασμάτων της περιοχής και μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικές λύσεις επιτρέποντας κατ’ επέκταση στην ΕΥΚ να μετέχει σε εποικοδομητικές συζητήσεις με τις εταιρείες που διαχειρίζονται τα αδειοδοτημένα τεμάχια. Στην ΕΥΚ διερευνούμε τεχνολογίες και μεθόδους που καλύπτουν διάφορα στάδια της τεχνικής αλυσίδας, όπως στο στάδιο της εξερεύνησης και ανακάλυψης κοιτασμάτων, της παραγωγής και επεξεργασίας ΦΑ με υποθαλάσσια ή και χρήση πλωτής εξέδρας, μέχρι τη μεταφορά του ΦΑ στις αγορές μέσω υποθαλάσσιων αγωγών ή και πλωτών μέσων μεταφοράς. Επίσης, η εταιρεία στοχεύει να συμμετέχει και στη διερεύνηση τεχνολογιών δέσμευσης, χρήσης ή και αποθήκευσης (CCUS) διοξειδίου του άνθρακα (CO2) (που παράγεται με την καύση του ΦΑ), αλλά και την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές (ΑΠΕ), τις υπεράκτιες ανεμογεννήτριες, πλωτές εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών, κτλ. Με τον συνδυασμό των πιο πάνω τεχνολογιών επιτυγχάνεται η μείωση της παραγωγής αέριων ρύπων κατά τις διεργασίες ΦΑ, η διερεύνηση επιπλέον τρόπων παραγωγής ενέργειας, αλλά και καυσίμων του μέλλοντος, όπως είναι το υδρογόνο (H2). Όσον αφορά το H2, η ΕΥΚ ενδιαφέρεται περισσότερό για την παραγωγή του από την επεξεργασία του ΦΑ σε συνδυασμό με τεχνολογίες CCUS ("μπλε" H2), αλλά και για την παραγωγή H2 κατευθείαν από ΑΠΕ μέσω ηλεκτροχημικών εφαρμογών, μια διεργασία που μειώνει δραστικά την παράγωγη CO2 ("πράσινο" H2). Η μελέτη τεχνολογιών δεν αποσκοπεί μόνο στην μείωση του κόστους παραγωγής ΦΑ και στην εφαρμογή φιλικών προς το περιβάλλον τρόπων παραγωγής, αλλά γενικότερα στη βέλτιστη αξιοποίηση του θαλάσσιου και υποθαλάσσιο δυναμικού της χωράς. Μέχρι στιγμής το αέριο που έχει βρεθεί εντός της Κυπριακής ΑΟΖ αποτελείται ως επί το πλείστον από μεθάνιο, το οποίο και συνυπάρχει στα κοιτάσματα σε μεγάλες πιέσεις και θερμοκρασίες μαζί με βαρύτερους υδρογονάνθρακες, νερό και άλλες χημικές ενώσεις και στοιχεία. Τα κυπριακά κοιτάσματα λόγω των μεγάλων πιέσεων που τα χαρακτηρίζουν, καθώς και του μικρού ποσοστού υγρού έναντι του αερίου (oil gas ratio), θα μπορούσαν θεωρητικά να μεταφερθούν με υποθαλάσσιους αγωγούς κατευθείαν από τα κοιτάσματα στις περιφερειακές αγορές, όπως για παράδειγμα Κύπρος, Ισραήλ, Αίγυπτος. Η απευθείας σύνδεση, χωρίς την χρήση ενδιάμεσων πλωτών μονάδων επεξεργασίας, μειώνει το κόστος ανάπτυξης και συντήρησης καθώς και το όλο στάδιο μεταφοράς συμπεριλαμβάνει λιγότερα ανθρώπινα και περιβαλλοντικά ρίσκα, λιγότερη παραγωγή ρύπων, κτλ. Ο συγκεκριμένος τρόπος εκμετάλλευσης στηρίζεται στη φυσική ενέργεια/πίεση του κοιτάσματος, η οποία σπρώχνει τα μόρια από το κοίτασμα στην έξοδο από τον αγωγό. Καθώς η πίεση του κοιτάσματος εξαντλείται, η παραγωγή μειώνεται μέχρι το κοίτασμα να σταματήσει να παράγει με φυσικό τρόπο. Η εναπομείναντα πίεση, ουσιαστικά, ισοδυναμεί και σε μια ορισμένη ποσότητα αερίου, η οποία θα παραμείνει κλειδωμένη στο κοίτασμα. Τέτοιου είδους αναπτύξεις έχουν εφαρμοστεί επιτυχώς στην περιοχή σε αρκετά μεγαλύτερα κοιτάσματα, όπως π.χ. τα κοιτάσματα Ταμάρ (Ισραήλ) και Ζόρ (Αίγυπτο) που κατέχουν την παγκόσμια πρωτιά για απευθείας μεταφορά του αερίου στις αγορές που βρίσκονται πέραν των 150 και 200 χιλιομέτρων, αντίστοιχα. Δυστυχώς, η απευθείας σύνδεση πολλές φορές δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Όσο αφορά την εφαρμογή του συγκεκριμένου τρόπου ανάπτυξης για τα κυπριακά κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφτεί μέχρι στιγμής, αν και η ποσότητα υγρών στο αέριο είναι μικρή, το συνολικό βάρος τους σε συνδυασμό με μεγάλες αποστάσεις πέραν των 300 χιλιομέτρων και με διαδρομές αγωγών που εμπερικλείουν απότομες υψομετρικές διαφορές του πυθμένα, όχι μόνο μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά θέματα στην ροή, αλλά και να έχουν και ως αποτέλεσμα να παραμείνει σημαντική ποσότητα ΦΑ κλειδωμένη στο κοίτασμα, με κίνδυνο τη μη βιώσιμη ανάπτυξη του. Εάν προστεθούν και προβλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν σε μακροχρόνιες διεργασίες εκμετάλλευσης π.χ. απρόβλεπτες επιπλέον ποσότητες υγρών ή και λανθασμένοι χειρισμοί κατά την παραγωγή, τότε η διαχείριση του κλειστού συστήματος, που δημιουργεί η απευθείας σύνδεση κοιτάσματος/αγοράς, μεγεθύνει τους προβληματισμούς μίας τέτοιας επιλογής. Σύστημα υποθαλάσσιου διαχωριστή (Subsea separation) Η τεχνολογία Pseudo Dry Gas System (PDGS) είναι ένα έξυπνα σχεδιασμένο σύστημα υποθαλάσσιου διαχωριστή αερίων και υγρών ενώσεων. Το σύστημα εφαρμόζεται σε διάφορα σημεία, του κυρίως αγωγού και σε κάθε σημείο επιτυγχάνει τον διαχωρισμό της πολυφασικής ροής, σε αέρια και υγρά, ακολουθώντας κατά βάση τον νόμο της βαρύτητας. Τα υγρά διαχωρίζονται από τα αέρια και διοχετεύονται σε ένα άλλο μικρότερο αγωγό, που τρέχει παράλληλα με τον κυρίως αγωγό, όπου παρέχεται τεχνητή ενέργεια/πίεση, από μια υποθαλάσσια αντλία υγρών, που τα σπρώχνει μέχρι την τελική έξοδο. Η υποθαλάσσια αντλία υγρών λειτουργεί με ενέργεια που δεν είναι απαγορευτική (επίπεδο κιλοβάτ) και μπορεί να προσφερθεί με διάφορους τρόπους, όπως ηλεκτρικές συνδέσεις από την ξηρά ή ακόμα και από υπεράκτιες ΑΠΕ. Ο διαχωριστής και η αντλία υγρών σχεδιάζονται για εγκατάσταση σε βάθη και χημική σύσταση αερίου τα οποία ενδιαφέρουν την ΕΥΚ. Επιπλέον, η τεχνολογία είναι συμβατή και με τον καθιερωμένο τρόπο κατασκευής και τοποθέτησης των θαλάσσιων αγωγών. Ουσιαστικά, η χρήση του μπορεί να επιτρέψει την επιλογή της απευθείας σύνδεσης κοιτάσματος/αγοράς σε περιπτώσεις μεγαλύτερων αποστάσεων καθώς δίνει στους μηχανικούς μια αποτελεσματική λύση για τη διαχείριση των ρίσκων κατά το στάδιο παραγωγής και μεταφοράς των ρευστών καθόλη τη διάρκεια ζωής του κοιτάσματος. Επιπλέον, ένεκα του διαχωρισμού αερίων/υγρών, στον κυρίως αγωγό παραμένουν μόνο τα ελαφρύτερα αέρια μόρια, πετυχαίνοντας έτσι χαρακτηριστικά της μονοφασικής ροής, η οποία μειώνει τους κινδύνους που επηρεάζουν την ροή του συστήματος και έτσι μειώνεται περαιτέρω και το κόστος συντήρησης. Το σημαντικότερο είναι ότι τα αέρια μόρια χρειάζονται λιγότερη ενέργεια για να μεταφερθούν, οπότε επιτυγχάνετε ουσιαστικότερη διαχείριση της φυσικής ενέργειας του κοιτάσματος, η οποία επιτρέπει την απελευθέρωση περισσότερων ποσοτήτων αερίου από το κοίτασμα, συγκριτικά πάντα με την παραδοσιακή απευθείας σύνδεση, και αυτό είναι επιπλέον κίνητρο στις περιπτώσεις των μικρομεσαίων κοιτασμάτων. Επιπλέον, μια άλλη τεχνολογία την οποία παρακολουθεί η ΕΥΚ και επίσης εφαρμόζεται στις απευθείας συνδέσεις, είναι αυτή του υποθαλάσσιου πολυφασικού (αέριου και υγρού) συμπιεστή, που προσφέρει τεχνητή ενέργεια/πίεση στο σύστημα έτσι ώστε να ελευθερωθούν επιπλέον ποσότητες αερίου από το κοίτασμα. Παρόλο που η συγκεκριμένη τεχνολογία βρίσκεται σε πιο ώριμο στάδιο από τον υποθαλάσσιο διαχωριστή, η χρήση της περικλείει αρκετούς προβληματισμούς. Υπάρχουν όρια μέχρι πόση ενέργεια/πίεση μπορεί να προστεθεί στο σύστημα με την συγκεκριμένη τεχνολογία, και επιπλέον θα πρέπει να προσμετρήσει κανείς και το υψηλό κόστος αγοράς και εγκατάστασης για κάθε συμπιεστή. Επιπλέον, το σύστημα συμπιεστών χρειάζεται τροφοδοσία ηλεκτρισμού σε επίπεδο μεγαβάτ (μια μεγάλη ποσότητα ηλεκτρισμού), η οποία θα φτάσει με καλώδια, και επομένως με απώλειες, στις απομονωμένες υπεράκτιες περιοχές. Εάν ο ηλεκτρισμός παράγεται από μη ΑΠΕ, τότε υπάρχουν και οι προβληματισμοί για παραγωγή αέριων ρύπων, κτλ. Η Worley Ltd. ηγείται των ερευνητικών δραστηριοτήτων όσον αφορά την τεχνολογία PDGS μέσω της χρηματοδότησης από ένα σύνολο ιδιωτικών και κρατικών οργανισμών που ως επί το πλείστον έχουν έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο (ΗΒ). Το πρώτο σημαντικό αποτέλεσμα παρουσιάστηκε το 2016, με δεδομένα που δόθηκαν για έρευνα από το Kρατικό Kέντρο Tεχνολογίας και Έρευνας Yδρογονανθράκων του ΗΒ (σήμερα γνωστό ως Κέντρο Μηδενικών Ρύπων) για κοιτάσματα στην περιοχή της Βορείου Θάλασσας των οποίων τα δικαιώματα εκμετάλλευσης κατέχουν διεθνείς εταιρείες και μέχρι στιγμής δεν είναι βιώσιμα για αξιοποίηση. Το ερευνητικό πρόγραμμα περιλαμβάνει την μοντελοποίηση της απευθείας σύνδεσης κοιτασμάτων με χρήση του συγκεκριμένου συστήματος διαχωριστή και τη θεωρητική τεχνοοικονομική σύγκριση των αποτελεσμάτων με άλλους τρόπους εκμετάλλευσης, όπως για παράδειγμα την παραδοσιακή απευθείας σύνδεση με ένα ή και δυο αγωγούς, απευθείας σύνδεση και ενσωμάτωση υποθαλάσσιου συμπιεστή, καθώς ακόμα και μη απευθείας σύνδεση, που ουσιαστικά είναι η χρήση πλωτής μονάδας επεξεργασίας και μεταφοράς του καθαρού αερίου με αγωγό. Το σύστημα του διαχωριστή μελετάται και σε πρακτική βάση, έτσι ώστε οι παράμετροι που χρησιμοποιούνται στην μοντελοποίηση να έχουν πραγματική βάση. Το εργαστηριακό μοντέλο έχει σχεδιαστεί και κατασκευαστεί στο ΗΒ και έχει ελεγχθεί στα εργαστήρια του Cranfield University, UK φτάνοντας την τεχνολογία στο επίπεδο TRL 4. Η ΕΥΚ συμμετέχει ενεργά στην διερεύνηση του συστήματος από το 2018 και πρόσφατα η εταιρεία συμφώνησε να συμμετέχει στην ανάπτυξη ενός πιλοτικού προγράμματος με δοκιμές σε πραγματικές συνθήκες που θα φέρει τον υποθαλάσσιο διαχωριστή σε TRL 5 (επίπεδο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε πραγματικά σενάρια) εντός του 2022, ενώ μέχρι το 2024 η τεχνολογία θα φτάσει σε TRL 7. Ένα ακόμα σημαντικό σημείο που πρέπει να αναφερθεί, είναι ότι το κυπριακό αποτύπωμα σε αυτό το έργο έχει μεγαλώσει, αφού η Lavar Shipping, του ομίλου εταιρειών RTP Tsanos Group, έχει συμπεριληφθεί στις εταιρείες που υποστηρίζουν την ανάπτυξη της τεχνολογίας και μάλιστα έχει αναλάβει την κατασκευή του διαχωριστή μεγέθους 10 x 3 μέτρα, με ύψος 2.5 μέτρα και συνολικό βάρος 5 τόνων, καθώς και μερικών ελέγχων του συστήματος στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στη Λάρνακα. Τον Οκτώβριο πρόκειται να διοργανωθεί τεχνολογικό συνέδριο στην Κύπρο με επίκεντρο τη συγκεκριμένη τεχνολογία, αλλά και την ανάδειξη του τομέα της εφαρμοσμένης έρευνας και ανάπτυξης. Mεταφορά συμπιεσμένου ΦΑ Επίσης, η ΕΥΚ συμμετέχει στην ανάπτυξη τεχνολογίας για τη μεταφορά συμπιεσμένου φυσικού αερίου (ΣΦΑ), η οποία σήμερα βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο πιλοτικών δοκιμών μεγάλης κλίμακας. Η ιδέα της αγοράς ΣΦΑ ακολουθεί τα βασικά χαρακτηριστικά της επιτυχημένης βιομηχανίας υγροποιημένου φυσικού αερίου (ΥΦΑ) και ως εκ τούτου θα μπορούσε να έχει, είτε συμπληρωματική φύση, είτε και ακόμα να αποτελέσει μια εναλλακτική επιλογή. Οι υπέρμαχοι της συγκεκριμένης εφαρμογής υποστηρίζουν ότι η συμπίεση και αποσυμπίεση του αερίου κοστίζει πολύ λιγότερο από τις εγκαταστάσεις υγροποίησης και αεριοποίησης που χρειάζεται η αλυσίδα ΥΦΑ, και επιπλέον διατηρεί όλα τα πλεονεκτήματα ευελιξίας στην τροφοδοσία και μεταφορά φορτιού σε αντίθεση με τους υποθαλάσσιους αγωγούς. Το επιχειρηματικό βάρος της ιδέας έχει μπλοκαριστεί εδώ και χρόνια λόγω του κόστους μεταφοράς του ΣΦΑ μέσω θαλάσσης. Στην αγορά υπάρχουν περίπου τέσσερις βασικές τεχνολογίες κατασκευής κυλίνδρων ΣΦΑ, οι οποίες διαφοροποιούνται κυρίως με βάση την αναλογία βάρους και χωρητικότητας (επομένως και κόστους κατασκευής), αλλά και χρήσης (περιορισμένης ή ευρείας). Για μεγάλες ποσότητες μεταφοράς, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις που αφορούν την ΕΥΚ, η παραδοσιακή τεχνολογία κυλίνδρων είναι αυτή που βασίζεται στην κατασκευή ενός χαλύβδινου σκελετού για συγκράτηση του αερίου, ο οποίος στη συνέχεια επενδύεται με ανθρακονήματα (υλικό ελαφρύ και εξαιρετικά ανθεκτικό) έτσι ώστε ο κύλινδρος να μπορεί να αντέξει τις μεγάλες πιέσεις. Στη συνέχεια, αυτό που έχει προταθεί μέχρι στιγμής είναι η τοποθέτηση τους σε πλοία στα οποία οι κύλινδροι τοποθετούνται σε δομές, σε οριζόντια ή κάθετη μορφή, είτε ακόμα και σε μορφή ρολού. Αυτό που έχει αποτρέψει την επιχειρηματική εφαρμογή μέχρι σήμερα είναι ότι για να μπορέσει να μεταφερθεί ικανοποιητική ποσότητα ΣΦΑ, θα πρέπει είτε να επενδυθεί μεγαλύτερη ποσότητα χάλυβα για την κατασκευή του κυρίως σκελετού, είτε ο κύλινδρος πρέπει να ντυθεί με περισσότερο ανθρακόνημα. Στη μεν πρώτη περίπτωση το βάρος του κυλίνδρου φτάνει σε μεγέθη που επηρεάζουν την κατασκευή των πλοίων, η οποία γίνεται και οικονομικά ασύμφορη, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, όχι μόνο το υλικό είναι ακριβό, αλλά υπάρχουν τεχνικά όρια στην αντοχή του για τις εφαρμογές που μας ενδιαφέρουν. Οι προσπάθειες της ΕΥΚ και των συνεργατών της επικεντρώνονται στην ανάπτυξη μιας καινοτόμου λύσης μέσω ενός 4ετούς έργου ύψους 12 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του ερευνητικού προγράμματος Ορίζοντες 2020 και το οποίο βρίσκεται και στο τελικό του στάδιο. Σκοπός είναι η αναβάθμιση αρκετών σημείων της αλυσίδας μεταφοράς ΣΦΑ μεσώ θαλάσσης. Αυτά τα σημεία είναι; α) δημιουργία καινούργιας τεχνολογίας κατασκευής του χαλύβδινου σκελετού, β) εφαρμογή καινούργιας συνταγής ανθρακονημάτων, γ) αυτοματισμός και εκμοντερνισμός της εφαρμογής των ανθρακονημάτων, δ) σχεδιασμός ενός αναβαθμισμένου πλοίου μεταφοράς, ε) σχεδιασμός συστήματος ασφαλούς φόρτωσης/εκφόρτωσης και ζ) δημιουργία λογισμικού για υποστήριξη τεχνικών και επιχειρηματικών αποφάσεων. Το εγχείρημα στηρίζεται στη νέα τεχνολογία για κατασκευή κυλίνδρων με εξαιρετικά λεπτών και ανθεκτικών χαλύβδινων σκελετών, η οποία επιτυγχάνεται με συνδυασμό διαφόρων μεθόδων επεξεργασίας και κυρίως της διαδικασίας υδροδιαμόρφωσης. Επιπλέον, με την αναβάθμιση του τρόπου προετοιμασίας του ρευστού μείγματος ανθρακονήματος/ρητίνης γίνεται ορθολογιστική χρήση του υλικού και με την ανάπτυξη ρομποτικού τρόπου περιτύλιξης του ανθρακονήματος πάνω στον χαλύβδινο σκελετό επιτυγχάνεται η δημιουργία βέλτιστης αντοχής του μανδύα επένδυσης. Το αποτέλεσμα στοχεύει στην κατασκευή οικονομικών κυλίνδρων, κατά πολύ ελαφρότερων σε σχέση με την σημερινή τεχνολογία, με ύψος μέχρι 30 μέτρα, διάμετρο 3 μέτρα και πίεση λειτουργίας στα 300 μπαρ, αλλά και τη δοκιμή τους κάτω από ένα εξαιρετικά απαιτητικό πρόγραμμα που θα φέρει την τεχνολογία σε επίπεδο εφαρμογής σε πραγματικά σενάρια. Επιπλέον, η επιτυχία του εγχειρήματος επικεντρώνεται και στην διερεύνηση των κατάλληλων συνθηκών αγοράς του ΦΑ, όπου η αλυσίδα του ΣΦΑ θα μπορούσε να έχει πλεονεκτήματα σε σχέση με την αλυσίδα ΥΦΑ ή μεταφοράς ΦΑ μεσώ υποθαλάσσιων αγωγών. Οι συνθήκες αγοράς που μελετώνται είναι για παράδειγμα διαφορετικά μεγέθη κοιτασμάτων, διαφορετικού μεγέθους αγορές, ιδιαιτερότητες των αγορών (μέρος μεγαλύτερων συστημάτων ή απομονωμένες), αποστάσεις μεταξύ πηγής αερίου και αγοράς. Δρ. Νικόλας Δρουσιώτης Ανώτερος Μηχανικός Έργων, Εταιρεία Υδρογονανθράκων Κύπρου (ΕΥΚ)  Θυμάμαι που σεργιανίσαμε μαζί στις ΚΥΔΩΝΙΕΣ, το περίφημο και ξακουστό ΑΪΒΑΛΙ, την πατρίδα του καημού και της προσφυγιάς για τους Μικρασιάτες αδελφούς μας. Τα ερειπωμένα δρομάκια, με τα παλιά αρχοντικά μαρτυρούσαν, σιωπηλά μεν μα τόσο παραστατικά, τις παλιές καλές στιγμές, τότε που η ευτυχία και η ξεγνοιασιά έρεαν άφθονες από το απλόχερο και φιλεύσπλαχνο χέρι του Παντοδύναμου Θεού.
Με άρπαξες από το μπράτσο και βρεθήκαμε, ως δια μαγείας, στη γραφική και μοναδική ΣΜΥΡΝΗ με τους πάνσεπτους εκκλησιαστικούς ναούς, τις φυσικές ομορφιές και την ξέχωρη ιστορική παράδοση, αφού από μόνη της τούτη η πόλη έγραψε ολόχρυσες σελίδες ηρωισμού και έξαρσης, που παραδίνονται ανεξίτηλες από γενεά σε γενεά γαλουχώντας με τα νάματα και τις αξίες της ΦΥΛΗΣ όλους τους Νεοέλληνες. Πορευτήκαμε με βήμα ταχύ για την ΕΦΕΣΟ και την ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ, νιώθοντας την καρδιά να πάλλεται ασυγκράτητα και δυνατά μπροστά στο μεγαλείο της ανεπανάληπτης τούτης συγκίνησης. Γονατίσαμε δακρυσμένοι και ακουμπήσαμε απαλά τα χείλη μας φιλώντας το χώμα, προσπαθώντας έτσι να βρεθούμε λίγο στην πορεία του χωροχρόνου, ώστε να νιώσουμε, έστω περιστασιακά, το ελληνορθόδοξο παρελθόν, που ασφυκτικά γέμιζε την περιοχή αλλά και την ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος. Η ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, η χώρα του ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, με την παραδοσιακή ελληνική μουσική και τους μελωδικούς της ήχους, φώναξε με αγωνία σε εμάς για την ΕΛΛΑΔΑ, τη ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ και τους ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ρωτώντας μας απεγνωσμένα για την ώρα του λυτρωμού, τότε που οι Γραφές θα επαληθευτούν. Σκύψαμε το κεφάλι, αρκεστήκαμε να την ασπασθούμε και γυρίσαμε το βλέμμα, τάχατες τυχαία, σε άλλη κατεύθυνση, για να μην αντικρύσει τα ζεστά δάκρυα που αργοκύλησαν στο μάγουλο μας. Πήραμε το δρόμο, κάπως ταλαιπωρημένοι αλλά ταυτόχρονα αναγεννημένοι, για την θρυλική ΠΟΛΗ, την αιώνια βυζαντινή πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας του Μ.Κωνσταντίνου, του Μ.Θεοδοσίου και του Παλαιολόγου, την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. Το θεόρατο Επταπύργιο, τα αλώβητα τείχη, η παλαιά Πύλη του Ρωμανού, η Κερκόπορτα του Εφιάλτη, η Μεγάλη του Γένους Σχολή, τα Πριγκηπονήσια, η ξακουστή Παναγία των Βλαχερνών, το αρχοντικό Φανάρι με το Πατριαρχείο και τέλος η αθάνατη Αγιά-Σοφιά. Τα συγκινησιακά ρίγη και τα αλλόκοτα διαδεχόμενα συναισθήματα του συγκλονισμού, της οδύνης, της χαράς, της θλίψης, συνέπαιρναν ωσάν ορμητικός χείμαρρος το ψυχικό υποσυνείδητο και δημιούργησαν εκρηκτικές και θυελλώδεις καταστάσεις συναισθηματικού φόρτου. Το περήφανο άτι του αγέρωχου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με το γενναίο μαχητή καβαλλάρη του, μας οδηγεί ενδόμυχα στο κρυφό υπόγειο δρομάκι σωτηρίας του αυτοκράτορα και χλιμιντρίζοντας μας υποδεικνύει το μονοπάτι της επιστροφής στο άγνωστο συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Γέρνει το κεφάλι με θλίψη, δεχόμενο με ανακούφιση τα απαλά και φιλόστοργα χάδια του Μαρμαρωμένου αναβάτη του. Το καϊκι της χρονικής αναδρομής μάς μεταφέρει από τον Κεράτιο κόλπο στην Ίμβρο και στην Τένεδο, όπου έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε ζεστά και εγκάρδια με τους φιλόξενους Έλληνες κατοίκους, οι οποίοι μας υποδέχονται με γνήσιο νησιώτικο αυθορμητισμό, κερνώντας μας βυζαντινό κρασί μεστωμένο στα κελλάρια του αυτοκρατορικού παλατιού. Ανάβουμε ένα κερί και το τοποθετούμε στο μικρό μανουάλι της εκκλησίτσας που δεσπόζει στο λόφο, προσκυνώντας σεμνά τις άγιες εικόνες στο αρχαίο της τέμπλο. Το πλοίο στο λιμάνι μάς καλεί πίσω. Έχει σημάνει το τέλος τούτης της διαδρομής στο χωροχρόνο της καλοκαιρινής βυζαντινής και μικρασιατικής περιδιάβασης. Ανακουφισμένοι και ανανεωμένοι εθνικοθρησκευτικά, ιδεολογικά, συναισθηματικά και ιστορικά, γέρνουμε στο ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ για την επιστροφή στη θαλασσοφίλητη νήσο των Αγίων, την αιματοβαμμένη γη του χρυσοπράσινου φύλλου, την πατρίδα του Ονήσιλλου, του Ευαγόρα, του Αποστόλου Βαρνάβα και του Τεύκρου του Τελαμώνιου. Το ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ πρόσω ολοταχώς μας μεταφέρει στο ιστορικό μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα για να ανάψουμε γονυπετείς κι ευλαβικά στα μανουάλια το κερί της επιστροφής. Σαλπάρει γοργοτάξιδο για τις χρυσές αμμουδιές της Βασιλεύουσας της Αμμοχώστου όπου τα μακροβούτια στα καταγάλανα νερά δροσίζουν το κορμί και το μυαλό. Ακολούθως ιερός προορισμός οι μυρωδάτοι λεμονανθοί κι οι πανέμορφοι πορτοκαλεώνες του Καραβά και της Λαπήθου για να αποθέσουμε κατόπιν λίγα μεστά πορτοκάλια στη πατρική οικία του Γρηγόρη Αυξεντίου στη γραφική Λύση, ως εθνικό όρκο ατελείωτου, αδιάκοπου, πολυμέτωπου και πολύμορφου αγώνα δικαιοσύνης και λευτεριάς!!.. Στο τέλος το ονειρικό τούτο πλοίο της ιστορικής αναδρομής στο χωροχρόνο μας μεταφέρει σε σκοτεινά κι ανηλίαγα μπουντρούμια, θλιβερές θύμησες των αγνοουμένων αδελφών μας, των ηρωικών εγκλωβισμένων μας και των μαρτυρικών ξεριζωμένων προσφύγων, τραγικά θύματα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής του μαύρου Ιουλίου του 1974 ... Κάπου εδώ το ταξίδι τελειώνει και εμείς φορτισμένοι παράξενα, αλλόκοτα, συγκινησιακά σφίγγουμε τις γροθιές κι αναφωνούμε στεντόρεια "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΦΥΛΗ ΣΥΝΟΤΖΙΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ..." Είμαστε σίγουροι πως ο Θεός σφράγισε με το βουλοκέρι της επιστροφής αυτή τη χωροχρονική διαδρομή και πως τα μυρωμένα αυτά χώματα θα αναμένουν τις Γραφές... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι, 15/07/2022  Και πάλι Ιούλιος μήνας, έτος 2022... σαράντα οκτώ ολόκληρα έτη από τα αλησμόνητα, σημαδιακά και μονοδρομικά γεγονότα του 1974. Συμβάντα και ενέργειες που αποτέλεσαν ορόσημο και σταθμό στη πολυτάραχη και πολυπρόσωπη ιστορία της θαλασσοφίλητης γης της νήσου των Αγίων, των Πατέρων και των Ακριτών. Ο πανδαμάτορας χρόνος δε φαίνεται να ενήργησε όσο αποτελεσματικά θα ανέμενε κανείς να ενεργήσει μεταξύ των Νεοελλήνων κατοίκων τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Πατρίδας.
Τόσος καιρός και τόσα έτη με την πύρινη λαίλαπα του εμφύλιου σπαραγμού, της αναμόχλευσης των διχαστικών παθών, της άγαρμπης χάλκευσης της ιστορίας, της επιτηδευμένης παραχάραξης των γεγονότων, της λαϊκιστικής δημαγωγίας των μπαλκονιών και της μονολιθικής συνθηματολογίας μιας φθηνής μικροπολιτικής. Τραγικές, δραματικές και καταστροφικές θα σημείωνε κάποιος για τις συνέπειες των γεγονότων αυτών με τους 1619 αγνοούμενους ακόμη στο άγνωστο, τους 200.000 πρόσφυγες ξεριζωμένους, δεκάδες νεκρούς και σκοτωμένους άταφους και άκλαφτους και τους ηρωικούς εγκλωβισμένους στην καταπίεση και στο καθεστώς του τρόμου. Παραταύτα, τούτη η προσχεδιασμένη και ύπουλη συντήρηση του διχασμού, του στιγματισμού και της διχόνοιας κάπου θα έπρεπε να τελειώσει. Ακόμη και στους νεκρούς τολμήσαμε να χαράξουμε τις λέξεις «ημέτεροι» και «υμέτεροι», αποθέτοντας λουλούδια αγάπης και δάφνινα στεφάνια για τους πρώτους, ενώ για τους άλλους την αδιαφορία, την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση. Ξεδιάντροπα και αλαζονικά, με εγωπάθεια και υποκρισία ξεσχίσαμε φαρισαϊκά τα ιμάτια μας χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα σαν άλλοι Άννες και Καϊάφες, νίπτοντας τας χείρας μας σαν Πόντιοι Πιλάτοι για έστω πιθανές ευθύνες που ίσως βαραίνουν και εμάς, όχι μόνο αυτούς. ΕΜΕΙΣ και ΑΥΤΟΙ λοιπόν... Εμείς, οι πατριώτες με το αντιστασιακό αγωνιστικό παρελθόν για τη Δημοκρατία και αυτοί οι βαρελόττοι, οι τραμπούκοι και οι προδότες, που ενσυνείδητα ξεπούλησαν τη γη που τους ανήκε, τους τάφους των γονιών τους, τις πατρογονικές τους εστίες, στέλνοντας ίσως στο θάνατο και στην ατέλειωτη εξορία τα παιδιά τους, τα ανήψια τους, τους πατεράδες και τους θείους τους. Τούτες τις μέρες ίσως να γίνουμε θεατές ενός σκηνοθετημένου έργου που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τίτλο, τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια λόγια, το ίδιο σκηνικό και τα ίδια μηνύματα. Θεατές μιας άτσαλης, ιδιοτελούς, μικροκομματικής και έντονα μονόπλευρης προπαγάνδας, για σκοπούς παραταξιακής κατανάλωσης, ξεπουλήματος πατριωτικού προφίλ και άτεχνης κακογουστιάς αγωνιστικού φρονήματος. Και μετά μιλάμε για επαναπροσέγγιση, λήθη, λησμονιά, άφεση αμαρτιών εκατέρωθεν, ομόνοια, αγάπη, ανθρωπιά, αλτρουισμό, αλληλεγγύη και κατανόηση. Ας τολμήσουμε πρώτα το δύσβατο ανηφόρι του δικού μας Γολγοθά, που θα μας οδηγήσει στην ατομική κάθαρση και μετά ας προχωρήσουμε σε υπερβάσεις. Ας κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας κι ας αποκιοτέψουμε την εξαγνιστική απολύτρωση του εσωτερικοψυχικού υποσυνείδητού μας, πετυχαίνοντας την επαναπροσέγγιση με το δικό μας εαυτό και μετά με τους άλλους. Ας δώσουμε πρώτα συναμεταξύ μας την άφεση και τη λήθη κοινωνώντας με θρησκευτική κατάνυξη και χριστιανική αγάπη τα Άχραντα Μυστήρια, το Θείο Σώμα και Αίμα, τον ίδιο το Χριστό μας και μετά ας προχωρήσουμε στη κοινωνία με τους άλλους. Τούτος ο Ιούλης του 2012 ας αποτελέσει τον Ιούλη της ενότητας, της ομοψυχίας και της συσπείρωσης, αφού εκείνος ο Ιούλης ήταν ο Ιούλης του διχασμού, του αδελφοκτόνου πάθους και της καταστροφής. Ας υπερβούμε πρώτα τα δικά μας ένοχα αισθήματα της λύσσας, του όξους και της χολής, ας βγάλουμε τον πάσσαλο από τους δικούς μας οφθαλμούς και μετά ας βοηθήσουμε τους άλλους να αφαιρέσουν το λιθαράκι από τα δικά τους μάτια. Μόνο έτσι θα λειτουργήσουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας, ώστε να θέσουμε τη βάση, τη δομή και την υποδομή για να δράσουμε δίκαια και με τους άλλους. Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν στο σύγχρονο Καβάφη να επαναλάβει με μίσος και πάθος το γνωστό «ΜΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΣΑΜΨΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ» αναφωνώντας με χαρά, ευφορία, γαλήνη, ηρεμία και αγάπη «ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΕΘΝΟΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΨΥΧΗΣ;» Φέτος θα πούμε και πρέπει να πούμε ΟΧΙ στην ανατίναξη των δεσμών που μας ενώνουν άρρηκτα ως Έθνος, ως Γένος, ως Πατρίδα, ως Χριστιανοσύνη, ως Ρωμιοσύνη, και ως Ελληνορθοδοξία.... Φέτος επιτακτικά ας αποδιώξουμε από ανάμεσά μας τους ιέρακες της ηττοπάθειας, του φανατισμού και του όχλου, βάζοντας στη θέση τους και στην καρδιά μας το Χριστό μας...και την ΑΓΑΠΗ! Αιώνια και Μακαρία η Μνήμη ΟΛΩΝ αυτών των Ελληνοψυχών Παλληκαριών που άφησαν την νεανική πνοή τους στη διατεταγμένη αποστολή της 15ης Ιουλίου 1974. «Ο πρώτος αναμάρτητος το λίθο βαλέτω»…. ΤΟΛΜΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ? Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι,08/07/2022  Η ανάπλαση του ιστορικού χώρου είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.
Όπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και την περασμένη Πέμπτη ο Εθνικός Κήπος έσφυζε από ζωή. Τουρίστες ξαπόσταιναν στα παγκάκια, περαστικοί απέφευγαν τις θορυβώδεις λεωφόρους, ζευγαράκια, μαμάδες με μωρά στα καρότσια, παιδιά-σχολικοί εκδρομείς. Μια ομάδα από αυτά (κεφαλάκια στραμμένα προς τον ουρανό) αναρωτιόταν για το ύψος των φοινίκων (Washingtonia filifera) κοντά στην είσοδο της λεωφόρου Αμαλίας. Λίγο πιο κάτω, κάποια θαύμαζαν τη γιγάντια λευκή βελανιδιά (Querqus ilex). Και κάποια άλλα που ξαπόσταιναν στην πέργκολα με τη γλυσίνα (Wisteria sinensis), ακούγοντας τη δασκάλα τους να εξιστορεί ότι ο Κήπος ήταν μια ιδέα της βασίλισσας Αμαλίας, ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια όταν μια νεαρά με κοτσιδάκια ρώτησε: «Εσείς, κυρία, ζούσατε τότε;». Κοινότοπο το να πούμε ότι ο Εθνικός Κήπος είναι ένας ζωτικός πνεύμονας πρασίνου στην ταλαιπωρημένη από το μπετόν πρωτεύουσά μας. Εξάλλου, ο Εθνικός Κήπος είναι πολύ περισσότερα. Κατ’ αρχάς είναι ένα ζωντανό ιστορικό μνημείο και ως τέτοιο (οφείλει να) προστατεύεται από τη Χάρτα της Φλωρεντίας (1982). Οριοθετημένος από το 1836, ο Κήπος άρχισε να δημιουργείται από το 1839 με φυτά που ήρθαν απ’ όλον τον κόσμο. Κάποια στέκουν ακόμη περήφανα αν και πνιγμένα από τους κισσούς, όπως παραδείγματος χάριν η ιαπωνική Sophora japonica κοντά στο καφενείο. Κάποια έχουν πεθάνει προ πολλού και κάποια μάλλον δίνουν μάχη για τη ζωή τους, όπως η κακοκλαδεμένη Tipuana tipu από τη Βολιβία. Ο Κήπος έγινε δημόσιος με νομοθετικό διάταγμα το 1927 και η σημερινή εικόνα του αντανακλά τις καλές και τις κακές ημέρες που έχει βιώσει. Οι μαντεμένιοι φανοστάτες μαρτυρούν την αίγλη του παρελθόντος του. Το ίδιο και τα μελετημένα δρομάκια του: με ελαφρά κλίση για να μην κρατούν νερό και ρείθρα εκατέρωθεν για να καθοδηγείται το βρόχινο νερό εκεί που πρέπει. Κάτι που έγινε σεβαστό στο κομμάτι που προσφάτως δόθηκε ανανεωμένο, αλλά όχι σε όλο το μήκος των δρόμων (άγνωστο γιατί, σε κάποια σημεία προτιμήθηκε η απλή τσιμεντοποίηση!). Επίσης, είναι απορίας άξιον το πώς επετράπη να τοποθετηθούν μέσα στον Κήπο οι ογκώδεις, θορυβώδεις και σαφέστατα βλαπτικές για τα φυτά εγκαταστάσεις του κλιματισμού της Βουλής. Με ευθύνη του Δήμου Αθηναίων ο Εθνικός Kήπος ανανεώνεται. Η ανανέωση αυτή είναι μοναδική ευκαιρία να δείξουμε τον προσήκοντα σεβασμό στο γεμάτο με τις αναμνήσεις γενιών και γενιών Αθηναίων ζωντανό ιστορικό μνημείο. Ας μην τη χάσουμε! Έντυπη έκδοση Το Βήμα  Ο Ανταμ Μίχνικ, ηγετικό στέλεχος της Αλληλεγγύης το 1989 και νυν αρχισυντάκτης της «Gazeta Wyborcza» αναλύει γιατί ο ρώσος πρόεδρος – εγκαταλείποντας κάθε λογική και μετατρέποντας τη χώρα του σε διεθνή παρία μέσα σε μία νύχτα – έχει επιβεβαιώσει ότι η σύγχρονη Ρωσία έχει οικοδομηθεί σε ψέματα, τυφλή υπακοή και βία
«Αποδεικνύεται πως η ζωή δεν υποτάσσεται ακόμη και στον πιο λογικό τρόπο σκέψης», λέει ο Ανταμ Μίχνικ στο Project Syndicate, απαντώντας στην Ιρένα Γκρουτζίνσκα Γκρος, η οποία τον ρώτησε γιατί, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από την 24η Φεβρουαρίου και κατά τη διάρκεια της προηγούμενης συνέντευξής της μαζί του, είχε υποστηρίξει την άποψη ότι η εισβολή στην Ουκρανία δεν επρόκειτο να γίνει. «Βασίστηκα σε μια ευθεία αξιολόγηση, με βάση την κατάσταση που επικρατούσε», προσθέτει, αναγνωρίζοντας ότι έπεσε έξω – όπως, άλλωστε, και στις αρχικές του εκτιμήσεις για τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τον οποίο έχει συναντήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Το ηγετικό στέλεχος της Αλληλεγγύης το 1989 και νυν αρχισυντάκτης της «Gazeta Wyborcza» παραδέχεται, επίσης, ότι έσφαλε στην εκτίμησή του για τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στον οποίο τον Φεβρουάριο είχε ασκήσει έντονη κριτική. «Ο Ζελένσκι περνά τη δοκιμασία του ηγέτη με τον υψηλότερο βαθμό (…) Είναι θαύμα που η Ουκρανία διαθέτει σήμερα έναν τέτοιο ηγέτη», λέει. Από λογικός, ένας γκάνγκστερ και παρανοϊκός Επιστρέφοντας στην εκτίμησή του για τον Πούτιν, υποστηρίζει ότι αρχικά του είχε κάνει καλή εντύπωση καθώς, αν και δεν ήταν φιλελεύθερος, «έμοιαζε με άνθρωπο ο οποίος ήθελε να συνεχίσει την πολιτική του Μπόρις Γέλτσιν, μετασχηματίζοντάς την». Ωστόσο, όπως διαπιστώνει, «τώρα έχει πάρει μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Στην ομιλία του με την οποία προανήγγειλε τον πόλεμο, αμφισβήτησε την κληρονομιά του Λένιν και, στην πράξη, τον απέρριψε υιοθετώντας τον Στάλιν». Συνεχίζει δε υπογραμμίζοντας ότι σταδιακά ο ρώσος πρόεδρος άρχισε να μοιάζει με έναν «γκάνγκστερ ο οποίος υπολογίζει τις κινήσεις του – όχι σαν τον Χίτλερ που τρελαινόταν, αλλά υπό μία έννοια σαν τον Στάλιν, ο οποίος γνώριζε πότε και πού να σταματήσει». «Είχε όρεξη παρόμοια με ενός καρχαρία, αλλά ήξερε πότε δεν έπρεπε να καταπιεί τη λεία του», λέει για τον τότε ηγέτη της ΕΣΣΔ, φέροντας ως παράδειγμα την απόφασή του για απόσυρση από τη Φινλανδία όταν διαπίστωσε ότι δεν ήταν σε θέση να την κατακτήσει – και υπονοώντας ότι θα περίμενε από τον Πούτιν να κάνει κάτι ανάλογο. Γι’ αυτό, «όταν άρχισε να βομβαρδίζει το Κίεβο, με έπεισε ότι δεν ήταν πλέον ένας γκάνγκστερ που κάνει ψυχρούς υπολογισμούς, αλλά απλώς ένας ψυχοπαθής». Τα τρία λάθη του Ο Μίχνικ στέκεται ιδιαιτέρως σε τρία λάθη που, κατά την άποψή του, έχει διαπράξει ο πρόεδρος της Ρωσίας: πρώτον, πίστευε ότι θα κατακτούσε την Ουκρανία σε τρεις ημέρες, όπως με την Κριμαία το 2014, και θα γινόταν δεκτός ενθουσιωδώς από την «Πέμπτη Φάλαγγα» των Ουκρανών που λατρεύουν τη Ρωσία. Δεύτερον, υποτίμησε ποιον είχε να αντιμετωπίσει – τον ουκρανικό στρατό που έχει εκσυγχρονιστεί και «μάχεται υπέροχα και με κίνητρο, ενώ οι στρατιώτες της Ρωσίας δεν ξέρουν τι κάνουν εκεί». Και τρίτον, δεν είχε υπολογίσει ότι η Δύση θα αντιδρούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Σε αυτά προσθέτει ένα ακόμη: το γεγονός ότι βάσισε τους υπολογισμούς του στις λανθασμένες πληροφορίες που του έδιναν ο στρατός και οι υπηρεσίες πληροφοριών. Ο Πούτιν και οι ρωσικές ελίτ Πάντως, ξεκαθαρίζει, «ο βομβαρδισμός του Κιέβου δεν βασίστηκε σε υπολογισμούς. Ηταν ένα συμβολικό μήνυμα προς τον υπόλοιπο κόσμο». Σύμφωνα με τον ίδιο, η εξήγηση για όσα συμβαίνουν βρίσκεται στο γεγονός ότι «ο Πούτιν επιδιώκει την εξουσία και την αντιμετωπίζει με έναν πραγματικά αρχαϊκό τρόπο: όσο περισσότερο έδαφος ελέγχει τόσο περισσότερη εξουσία κατέχει». Ομως, διευκρινίζει, «αυτός ο τρόπος σκέψης ανήκει στον 19ο αιώνα και κανείς σήμερα δεν σκέφτεται έτσι». Παραδέχεται, πάντως, ότι «η ιμπεριαλιστική παράδοση είναι εξαιρετικά σημαντική για τη ρωσική ελίτ». «Μία πλευρά αυτής της παράδοσης είναι η πίστη πως Λευκορωσία και Ουκρανία αποτελούν τμήματα της Ρωσίας. Είναι κάτι εμπεδωμένο όχι μόνο στον στενό κύκλο του Πούτιν, αλλά συνολικά στην ελίτ», σημειώνει, φέροντας ως παράδειγμα ακόμη και τον Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, «έστω κι αν άλλαξε θέση μετά την εισβολή». Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει, «ο πόλεμος του Πούτιν έχει προκαλέσει ακραίες αντιρωσικές τάσεις. Είναι τρομερό το να μην μπορούμε να σκηνοθετούμε τον Τσέχοφ, να τυπώνουμε τον Ντοστογέφσκι ή να παίζουμε τον Τσαϊκόφσκι. Ολα αυτά θα αντιπροσώπευαν τον θρίαμβο μιας απολυταρχικής, μισαλλόδοξης και ανόητης νοοτροπίας. Ομως, είναι κάτι που έκανε ο Πούτιν, είναι η κατάρα της Ρωσίας». Εχει ήδη χάσει Αναπόφευκτα, η συνέντευξη φτάνει στο ερώτημα που απασχολεί σήμερα τους περισσότερους: Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος; «Πιστεύω ότι ο Πούτιν έχει ήδη χάσει. Απέδειξε ότι η Ρωσία είναι χτισμένη πάνω σε ψέματα, υποταγή και βία. Ολοι έχουν τώρα καταλάβει τι σημαίνει το να διοικούνται από έναν αντισυνταγματάρχη της KGB και το σινάφι του. Αυτοί οι άνθρωποι σκάβουν τον λάκκο της σύγχρονης Ρωσίας και τους εύχομαι κάθε επιτυχία», απαντά ο Μίχνικ. Καταλήγει δε διατυπώνοντας μια ευχή και (εμμέσως πλην σαφώς) μια ανησυχία: «Κατά τη γνώμη μου, όλο αυτό πρέπει να τελειώσει άσχημα για τον Πούτιν. Είναι σαφές ότι οι Ουκρανοί δεν θα υποχωρήσουν και η Δύση δεν θα επαναλάβει το μοντέλο του Μονάχου το 1938 και της Γιάλτας το 1945. Προβλέπω ότι η Δύση δεν θα φτάσει σε μια συμφωνία με τον Πούτιν εις βάρος της Ουκρανίας. Για το καλό της Ουκρανίας και της Δύσης, ελπίζω αυτή τη φορά να έχω δίκιο». in.gr |
APXEIO
May 2023
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|
RSS Feed