Mνημονεύει και φέτος ο Κυπριακός Ελληνισμός τον αθάνατο, αλησμόνητο και μοναδικό σύγχρονο Ροβεσπιέρο της ανθρωπότητας, ο οποίος έγραψε με άσβηστο πορφυρό μελάνι ολόχρυσες σελίδες δόξας, τόλμης και ηρωισμού στις μοναδικές δέλτους της μακραίωνης και διαχρονικής Ιστορίας του τόπου μας. Τούτες τις μέρες η σκέψη επιτακτικά και μονοδρομικά φτερουγίζει ασυγκράτητη και ασύλληπτη στα δύσκολα εκείνα χρόνια του αποικιοκρατικού βρετανικού ζυγού στη θαλασσοφίλητη ελληνορθόδοξη μας πατρίδας, όταν μια χούφτα, αρχικά, άνθρωποι και κατόπιν ολόκληρες πόλεις και χωριά, σαν ορμητικός χείμαρρος και σαν απροσπέλαστος κυματοθραύστης, πρόβαλαν αγέρωχα το λυγερόκορμο ανάστημα τους απέναντι στις πάνοπλες στρατιές των Άγγλων κατακτητών και της βρεττανικής δουλείας. «ΕΟΚΑ-ΠΕΚΑ και ΑΝΕ, οι τρεις οι αδερφάες», σιγοψιθυρίζει ευλαβικά ο Έλληνας Κύπριος μαχητής, ο ατρόμητος νέος, τα μαθητούδια με τους τρυφερούς ώμους, ο ριψοκίνδυνος αγωνιστής του Διγενή, ο σεβάσμιος παππούς και η ηλικιωμένη γιαγιά, η Μεσολογγίτισσα μάνα και ο μεσόκοπος βιοπαλαιστής αγρότης με τις ροζιασμένες χούφτες. Με στρατιωτικό αρχηγό τον αθάνατο, αγέρωχο και υπέροχο Λεωνίδα του Έθνους, τον ασυναγώνιστο λεβεντόγερο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και με πολιτικό ηγέτη τον αείμνηστο ρασοφόρο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΚΑΡΙΟ ΤΟΝ Γ', αμούστακα παλικάρια και παράτολμοι νέοι οδηγήθηκαν στην αποικιοκρατική αγχόνη, ψέλνοντας άφοβα το Θούριο του Ρήγα του Βελενστινλή, τολμηροί αγωνιστές βίωσαν έμπρακτα και λεβέντικα τα φρικτά βασανιστήρια στα σιδερόφρακτα μπουντρούμια των Κεντρικών Φυλακών, αληθινές διάδοχες νέες της Μπουμπουλίνας ατένισαν κατάμματα το δυνάστη, αψηφώντας τις απειλές του και βροντοφωνάζοντας στεντόρεια «ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ», αφού ο διακαής πόθος και η αστείρευτη δίψα της εθνικής αγάπης προς τη ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ θέριευε και φούντωνε ως καιόμενη λάβα εκρηκτικού ηφαιστείου μέσα στα φυλλοκάρδια της πανώριας ελληνορθόδοξης ψυχής και ολόζεστης καρδιάς τους. Ο Στρατηγός της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΕΝΩΣΗΣ, αθέατος και ασύλληπτος, έπλασε και δημιούργησε ανδραγαθήματα και πράξεις αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, που ως ιερές και όσιες παρακαταθήκες, παραδίδονται ανεξίτηλες στις σημερινές γενεές, για να τις γαλουχήσουν, να τις αναβαπτίσουν και να τις αναπλάσουν με τούτα τα άσπιλα ιδανικά, τις πάναγνες αρχές, τα αμάραντα ιδεώδη, τις άφθαρτες αξίες της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΕΘΝΟΥΣ, του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και της ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, με τρόπο παραστατικό και άφθαρτο. Μνημονεύουμε λοιπόν και τιμούμε την εθνεγερσία και την Επανάσταση της Κύπρου με το Σταυραετό του Μαχαιρά, τους τέσσερις του Λιοπετριού, τον Κυριάκο Μάτση, τον Καραολή και τον Παλληκαρίδη, αλλά και τόσους άλλους ήρωες, ηρωομάρτυρες, αγωνιστές και ανυπότακτους σκληροτράχηλους μαχητές του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέϊκης κυπριακής εποποιίας, μέσα στην οποία ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής θα φαντάζει πάντοτε άσβηστος και φωτεινός πυρσός, καθοδηγητής στον τίμιο εθνικό αγώνα μας για δικαίωση και απελευθέρωση. Είναι από τότε που το χώμα έθρεψε και η θάλασσα ξεδίψασε τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και την ΕΝΩΣΗ, που έγιναν βίωμα και σκοπός ζωής του λαού μας. Από τότε που ο πατέρας και η μάνα ονοματίζουν με αυτές τα βλαστάρια τους και ο νεοέλληνας σέρνει για χάρη τους το χορό της λεβεντιάς και της ανάστασης μαζί, της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελληνικής τιμής. Ο σύγχρονος Νεοέλληνας, χρεωμένος με τον ιστορικό όγκο της εθνικής διαδρομής στο χωροχρόνο, έρχεται σήμερα, ευλαβικά και απέριττα, σεμνά και σιωπηρά, να γονατίζει στην Αγία-Τράπεζα της Κύπρου, να πάρει στα χέρια του το ιερό δισκοπότηρο της ΕΟΚΑ και να ιερουργήσει το Σώμα και το Αίμα των αγωνιστών της. Με πραγματικό φόβο Θεού και ομόνοια συναμεταξύ μας, καλούμαστε να πάρουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο και να κοινωνήσουμε πατρίδα, αφού, καθώς το διαβεβαιώνει ο Κύριος Ιησούς, «ο τρωγών μου τη σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Έτσι και εμείς θα αξιωθούμε να βάλουμε στις καρδιές μας την ίδιά μας την πατρίδα, την αγία νήσο των πατέρων και των μαρτύρων. Με δέος και ρίγος, με συγκινησιακά αισθήματα εθνικής περηφάνιας και πατριωτικής αγαλλίασης αποτίουμε ευλαβικά ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής στον αθάνατο Στρατηγό της ΕΟΚΑ, στον Αρχηγό του ενωτικού έπους, στον άξιο εμπνευστή του αγώνα, στον καθοδηγητή του κινήματος που έκανε το ποίημα πραγματικότητα γλυκιά και όμορφη: «Εροδοχάραξεν το φως, εκόντεψεν η μέρα, που 'νν' ακουστεί το μήνυμα η Κύπρος ελευθέρα. Κύριον Πάσκαν έχουμεν, εππέσασιν τα μαύρα, χαράς τα ευαγγέλια, του λυτρωμού η αύρα. Κάμετε λλίον πομονήν, το μήνυμαν εν' ν' άρτει, τζ' εν να 'χουμεν Ανάστασην, να κάμουμε πεντάρτιν». Η καρδιά λοιπόν πάλλεται ασυγκράτητα υπό ύψιστη εθνική περηφάνια και ηψυχή ριγά από πρωτόγνωρα πατριωτικά σκιρτήματα, στο άκουσμα των λυρικών αυτών στίχων του ποιητή, γραμμένων με το ανεξίτηλο μελάνι του ύμνου προς το αθάνατο, διαχρονικό και ανεπανάληπτο ενωτικό έπος της θρυλικής ΕΟΚΑ 1955-1959 του λεβεντόγερου Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή και του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ'. Ταυτόχρονα η σκέψη φτερουγίζει σε χώματα μυρωμένα, αγιασμένα και αξέχαστα, πάππου προς πάππο ολόδικά μας, τα οποία οι λεβεντονιοί του Διγενή παρέδωσαν σε μας λεύτερα και διακιωμένα, που δυστυχώς σήμερα στενάζουν κάτω από την πιεστική μπότα κατοχής του βάρβαρου Ασιάτη εισβολέα. Το εθνικοθρησκευτικό μνημόσυνο του Διγενή και του Μακαρίου ΔΕΝ πρέπει να αποτελούν εφαλτήριες επάλξεις αναμόχλευσης διχαστικών παθών εμφυλίου σπαραγμού, αλλά άρρηκτα ενωτικούς ομόκεντρους πόλους συναδέλφωσης, συναγωνιστικότητας, σύμπνοιας, συμπόρευσης και αλληλεγγύης του κυπριακού Ορθοδόξου Ελληνισμού, για κοινή πορεία αποτίναξης του βάρβαρου ζυγού σκλαβιάς των κατεχομένων εδαφών μας. Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν τιμούμε σήμερα τον αθάνατο στρατηγό της Λευτεριάς και της Ένωσης, το σύγχρονο Λεωνίδα του Έθνους, τον απαράμιλλο αγωνιστή της πατρίδας, το σκληροτράχηλο μαχητή του Γένους, τον ακούραστο πολεμιστή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, το θρυλικό ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ. Ας είναι αιωνία και μακαρία η μνήμη του και ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, υποσχόμενοι προς αυτόν και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Γ' πως αμέτρητοι ΔΙΓΕΝΗΔΕΣ και ΜΑΚΑΡΙΟΙ θα συνεχίσουν απτόητοι τον αγώνα τους μέχρι τελικής δικαίωσης, καταξίωσης και ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης
0 Comments
Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ. Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ’, εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ‘’ΟΧΙ’’ και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ‘’ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...’’ Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ. Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ’, εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ‘’ΟΧΙ’’ και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ‘’ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...’’ Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι Οδεύοντας με ταχύτητα φωτός στη συμπλήρωση μισού αιώνα απ’ την τουρκική εισβολή στην ”Άνω Ελλάδα”* της Ανατολικής Μεσογείου (1974), οδηγούμαστε στη θλιβερή διαπίστωση ότι η διχόνοια (σε επίπεδο κομματικού ανταγωνισμού) δεν είναι το μοναδικό θανατηφόρο καρκίνωμα του Κυπριακού Ελληνισμού που ματαιώνει την προοπτική εδαφικής αποκατάστασης της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου (37%) και ένωσής της με το ελεύθερο τμήμα της. Κι αυτό γιατί το ίδιο θανατηφόρα με τη διχόνοια — σε ορίζοντα επικράτησης δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού επί τη βάσει των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ — είναι η απραξία, η ”ματαιότητα” των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού. Μια απραξία που τη δικαιολογούν κάποιοι σε Ελλάδα και Κύπρο λέγοντας ότι ”Δεν υπάρχει λύση, για να προχωρήσουμε σ’ αυτήν. Κι αν την επιδιώκουμε, είναι σαν να επιδιώκουμε την παράδοση και την υποταγή στη βούληση της Τουρκίας…”. Δικαιολογία ντροπής που δρα συνεργατικά με τον χρόνο στα σχέδια της Άγκυρας για τουρκοποίηση του νησιού χωρίς… τουφεκιά. Αποθέωση της ηττοπάθειας σε όλο το μεγαλείο της!!! Λες και δεν ξέρουν οι θιασώτες αυτής της αντίληψης ότι η σήψη του Κυπριακού στα λιμνάζοντα ύδατα του status quo, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πορεία προς αφανισμό τον Κυπριακό Ελληνισμό. Πορεία ”ταϊβανοποίησης” της Κύπρου, που θα οδηγήσει (αν ακολουθηθεί) στην μετατροπή του βόρειου (κατεχόμενου) τμήματός της σε μοντέλο τύπου Ταϊβάν (έμμεση αναγνώριση της ”ΤΔΒΚ” με κερκόπορτες την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, το εμπόριο και τον αθλητισμό). Είχε προαναγγείλει, άλλωστε, αυτό το τουρκικό σχέδιο από τον Μάρτιο του ’17 ακόμα με άρθρο του στην Μιλιέτ ο πρώην υπουργός και αρχιδιαπραγματευτής της Τουρκίας για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Εγκεμέν Μπαγίς. Σ’ εκείνο το άρθρο του, συγκεκριμένα, ο πρώην σύμβουλος και υπουργός του Ταγίπ Ερντογάν (βουλευτής του AKP στην Κωνσταντινούπολη) μιλούσε για εναλλακτικό σχέδιο λύσης του Κυπριακού με επίκεντρο την ”Βόρεια Κύπρο”. Μέσω αυτού η Τουρκία θα ”έντυνε” — όπως σχεδίαζε — στα κόκκινα το κατεχόμενο, τουρκοκυπριακό, κομμάτι της Κύπρου (”Βόρεια Κύπρος”) διαχωρίζοντάς το απ’ το ελεύθερο ελληνοκυπριακό (”Νότια Κύπρος”). Διαγραφή ανιστόρητη, που — αν επιτρέψουμε να συντελεστεί — θα είναι σαν να βάζουμε την υπογραφή μας από κοινού με τους Τούρκους στη διαγραφή 3000 χρόνων ελληνικής ιστορίας της ενιαίας Κύπρου. Φευ!!! Αν υπήρχε αυτή η φιλοσοφία στα χρόνια της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα, σίγουρα θα ήταν ακόμα υπόδουλη και τουρκοποιημένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Πέραν αυτού, ενδεχόμενη αποδοχή του σχεδίου ”ταϊβανοποίησης” της Μεγαλονήσου, θα έχει σαν αποτέλεσμα να νομιμοποιηθεί ιστορικά η προ 500 ετών εγκατάσταση τουρκικού πληθυσμού σε αυτήν. Ταυτόχρονα θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων η στρατηγική σημασία της Κύπρου και ο ρόλος της ως τελευταίας κοιτίδας του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο. Κι αυτό σε μια εποχή που η Τουρκία στοχεύει στην αναβάθμιση του μη αναγνωρισμένου ως τώρα Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, με σκοπό να πετύχει εμμέσως την αναγνώριση της κυριαρχικής του ισότητας η οποία θα το εξισώσει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Σε μια εποχή κατά την οποία ”σημαδεύει” εμμονικά το Αιγαίο και ετοιμάζεται να το διεκδικήσει επί του πεδίου με βάση τα μαθήματα εμπέδωσης επιχειρησιακής ευελιξίας και φιλοσοφίας που πήρε από τη Ρωσία. Στην περίπτωση της Κύπρου, ασφαλώς, όλα αυτά – τα περί στρατιωτικής ετοιμότητας της Ελλάδας και εξοπλιστικής της αναβάθμισης ικανής να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της Τουρκίας — ακούγονται… έπεα πτερόεντα απ’ τη στιγμή που δεν έχει διασφαλιστεί το αυτονόητο για τη ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν έχει διασφαλιστεί, δηλαδή, η στρατιωτική παρέμβαση της Ελλάδας προς υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, απ’ τη στιγμή που μένει ανενεργό το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, σταθμός-ορόσημο της εθνικής συμβολής της χώρας μας στην προστασία της Μεγαλονήσου και απόδειξη επιτυχούς σχεδιασμού της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής και της Εθνικής Άμυνας (βλ κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με ΥΠΕΘΑ τον Γεράσιμο Αρσένη, στη δεκαετία του ’90). Σημειωτέον ότι το εν λόγω Δόγμα έμεινε ανενεργό και ανεφάρμοστο λόγω του casus belli που μας κατατρύχει απ’ το ’95 (σ.σ: τότε το πρωτοανέφερε ως απειλή η Τουρκία μετά την εφαρμογή της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας στο Montego Bay [UNCLOS 1982] την οποία εμείς υπογράψαμε, αλλά όχι εκείνη). Το ”ανεφάρμοστο” του Δόγματος, εν τω μεταξύ, το ”καλύψαμε” τυπικά με την PESCO το 2009 (”στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συμμετέχουν στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας”) βάσει της Συνθήκης της Λισαβόνας. Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, η υποκατάσταση του ΔΕΑΧ απ’ την PESCO είναι δώρον άδωρον, γιατί αυτή δεν παρουσιάζει τα εχέγγυα για να αποτελέσει ανάχωμα σε ενδεχόμενη νέα… ”ειρηνευτική επιχείρηση” της Τουρκίας. Της Τουρκίας η οποία χρησιμοποιεί απ’ το ’59 και εντεύθεν (Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου) το δικαίωμα της εγγυήτριας χώρας που είναι αποφασισμένη να προστατέψει διπλωματικά ή εν όπλοις (με moto την εισβολή του Αττίλα το ’74) τους Τουρκοκύπριους απ’ τους Ελληνοκύπριους. Το δυστύχημα είναι ότι απέναντι στην αποφασιστικότητα της διεκδικητικής γείτονος εξ Ανατολών μας, Ελλάδα και Κύπρος αντιπαραθέτουν… ”ψύχραιμα” ευχολόγια και ψηφίσματα διεθνών συμφωνιών για το Κυπριακό, λες και θα συγκινήσουν την Τουρκία ή θα την φοβίσουν, με σκοπό να την επαναφέρουν στην νομιμότητα. Με δεδομένα αυτά και χωρίς δείγμα κυοφορούμενης αγωνιστικότητας στα κέντρα λήψης αποφάσεων σε Ελλάδα και Κύπρο, η προοπτική απελευθέρωσης του τουρκοκρατούμενου βόρειου τμήματος του νησιού (37%) φαντάζει ιδεατή και γι’ αυτό καταθλιπτική. Καταθλιπτική γιατί είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η εικόνα εθνικής αγρανάπαυσης στο Κυπριακό που ισοδυναμεί με παράδοση. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η διαπίστωση ότι και οι τέσσερις εξουσίες στην Κυπριακή Δημοκρατία έχουν υιοθετήσει τη στάση των Συγκλητικών στο Καβαφικό ”Περιμένοντας τους βαρβάρους” ή τη στάση των μοιραίων στο ομώνυμο ποίημα του Βάρναλη… Φωνές βοώντος εν τη ερήμω υπάρχουν φυσικά στην Κύπρο (σε επίπεδο Τύπου, προπάντων, γιατί το πολιτικό σύστημα καθεύδει υπό μανδραγόρα και αφυπνίζεται μόνο προεκλογικά) αλλά είναι λίγες. Πέραν αυτού, δεν δείχνουν έτοιμες οι περισσότερες για σκληρές αλήθειες. Αλήθειες με εθνικό, ακομμάτιστο υπόστρωμα, ικανό να σπάσει τον φαύλο κύκλο της υποκρισίας στην πολιτική ζωή της Κύπρου και του κατευνασμού στο Κυπριακό το οποίο διατηρεί λιμνάζοντα τα ύδατα λήθης του ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, με αποτέλεσμα να έχει ξεχαστεί ήδη… Και ξεχάστηκε γιατί, με τα χρόνια, η διάθεση για παραίτηση της κοινωνίας στην Κύπρο γίνεται ολοένα και πιο εμφανής, ως του σημείου της αποτελμάτωσης. Ενδεικτική, άλλωστε ήταν η πρόωρη και χωρίς τύψεις ύψωση λευκής σημαίας στο Κυπριακό από τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη τον Νοέμβριο του ’22 (δήλωση ήττας που επιβεβαίωσε τον διεκπεραιωτικό ρόλο του). Ρόλο που δεν υιοθέτησε ποτέ ο αείμνηστος πρώην ΠτΚΔ Τάσσος Παπαδόπουλος και γι’ αυτό δεν θα εκστομούσε ποτέ παρόμοιο ”επικήδειο” του Κυπριακού (”Συγγνώμη για όσα δεν κατόρθωσα να προσφέρω, παρά τη βούλησή μου. Λυπάμαι γιατί φεύγω με άλυτο το Κυπριακό, με βαρύνει αυτό, αλλά δεν νιώθω τύψεις ότι εξαιτίας των χειρισμών μου δεν υπήρξε η λύση”), εν είδει επιλόγου της πολιτικής διαδρομής του. Με δεδομένα αυτά (που κάνουν τους Τούρκους να τρίβουν τα χέρια τους και να στοχεύουν εμμονικά στη διχοτόμηση του νησιού και τη διεκδίκηση του ενεργειακού του πλούτου), οι Ελληνοκύπριοι πολίτες βλέπουν απογοητευμένοι ότι εξαντλήθηκαν τα περιθώρια εξέλιξης και ο χρόνος δουλεύει σε βάρος τους και υπέρ των Τουρκοκυπρίων και των Τούρκων (οι οποίοι προχωρούν απρόσκοπτα στις επιδιώξεις τους για διαμόρφωση τετελεσμένων). Η αντίσταση στα τουρκικά επεκτατικά σχέδια είναι μονότονα χλιαρή, πράγμα που δείχνει ότι — σε αντίθεση με την επεκτατική και μαχητική διάθεση των αντιπάλων τους — οι Κύπριοι κυβερνώντες (και οι… παρακοιμώμενοι της εξουσίας στον Τύπο) έχουν παραδοθεί στην αδράνεια, την ηττοπάθεια και μια ιδιότυπη σιωπή που δεν απέχει πολύ απ’ το να ταυτιστεί με την αδημονία των Συγκλητικών του Καβάφη ενόψει της έλευσης των βαρβάρων… Ο μακροπρόθεσμος στόχος της τουρκικής στρατηγικής στην Κύπρο είναι, φυσικά — δια του εποικισμού, της υδροδότησης, της εμπορικής ανάπτυξης και της οικονομικής στήριξης των Κατεχομένων — να ανοίξει τον δρόμο για αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Κι όταν γίνει αυτό, δεν αποκλείεται να δούμε να επαληθεύονται οι προβλέψεις του Μεσούτ Γιλμάζ το ’98 για ενοποίηση του ψευδοκράτους με την Τουρκία, όπως και οι φήμες που έφτασαν στην Ελλάδα διατλαντικά στον τρέχοντα χρόνο με αναφορά σε σενάριο προσάρτησης των Κατεχομένων από τον Ταγίπ Ερντογάν. Προσάρτησης που δεν μπορεί να εμποδιστεί μελλοντικά από μια διχοτομημένη Κύπρο, αν προκριθεί στο Κυπριακό ως πρόταση λύσης η τουρκική της διχοτόμησης ή η ελληνική και κυπριακή της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (συνομοσπονδίας βρετανοτουρκικής έμπνευσης, γνωστής απ’ το ’57). Λύση νομικά και ηθικά αμφιλεγόμενη (ως διαιρετική και ρατσιστική) και, επιπλέον, εθνικά ασύμφορη, γιατί επαναφέρει δια της πλαγίας το Σχέδιο Ανάν και διαλύει κάθε ελπίδα επανένωσης της Κύπρου… Ερμηνευτικά *Άνω Ελλάδα: Έτσι αποκαλεί την Κύπρο ο πανεπιστημιακός Γ.Π.Σαββίδης στο δοκίμιό του ”Με μια πινέζα στην καρδιά”. Το ”Άνω Ελλάδα”, κατά το Άνω Ιερουσαλήμ της Αποκάλυψης (με την έννοια της υπερκόσμιας, της ιδεατής). ΚΡΙΝΙΩ ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ - pronews.gr |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|