Μέσα από την μακραίωνη, δύσβατη και ανηφορική πορεία του Ελληνισμού στο διαχρονικό διάβα της Ιστορίας ξεχωρίζουν οριακά κάποια σημεία τα οποία έχουν αφήσει μέχρι σήμερα ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην εξέλιξη των γεγονότων της μοίρας, του γίγνεσθαι και της κατάληξης της προαναφερόμενης τούτης πορείας. Είναι ορισμένες επισημάνσεις και συγκεκριμένα συμπεράσματα σχετικά με την εθνικοπολιτική συμπεριφορά τούτου του Γένους και τούτης της Φυλής που παρατηρούνται, δυστυχώς, αναλλοίωτα και αμετάλλακτα από τα αρχαία θα έλεγα χρόνια και τα οποία μεγεθύνονται και ενισχύονται, πλαταίνοντας σε τροχιά ομόκεντρων κύκλων, στη σύγχρονη εποχή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού. Αναφέρομαι στην έμπρακτα παρατηρημένη και βιωματικά αποδεδειγμένη συμπεριφορά, δράση και στάση που επιδεικνύεται από την πολιτική ηγεσία, τους πολιτειακούς άρχοντες και ταγούς, τους εθνικούς ηγέτες και καθοδηγητές τούτης της ηρωικής, δοξασμένης και σκληρά δοκιμασμένης φυλής την οποία ο Μεγαλοδύναμος Θεός και η Κυρά μας η Παναγιά όρισαν και έταξαν να φυλάγει στη ζωή της ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ και ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΕΣ καθώς επίσης και να ανατρέφει, να διαπλάθει και να αναπλάθει μάρτυρες, Αγίους Πατέρες, αγωνιστές, πολέμαρχους και σκληροτράχηλους μαχητές. Δυστυχώς το αιώνιο σαράκι, το σαρκοβόρο και σιχαμερό τούτο σκουλήκι του εμφύλιου σπαραγμού, του αδελφοκτόνου πάθους, της εσωτερικής διχόνοιας και του εθνικού αλληλοσπαραγμού έχει στοιχίσει στο Πανορθόδοξο τούτο Γένος κάποιες πολλές Πατρίδες, αλύτρωτες και περήφανες, οι οποίες στενάζουν σήμερα, αγέρωχα και ανυπότακτα, κάτω από τον πιεστικό ζυγό κατοχής και σκλαβιάς ξένων κατακτητών, οι οποίοι δεν έχουν απολύτως καμμιά σχέση με τα άγια και μυρωμένα χώματά τους, χώματα πάππου προς πάππο δικά μας, ποτισμένα με το άλικο αίμα των ανδρείων και γενναίων του ατελεύτητου πάνθεου των ηρωομαρτύρων της ρωμέικης εποποιίας. Ποιός δεν αφουγκράζεται με σπαραγμό ψυχής και πόνο καρδιάς την οδύνη και τους αναστεναγμούς της Βορείου Ηπείρου, της Ίμβρου και της Τένεδου, της Σμύρνης και της Μ.Ασίας, της Μακεδονίας και της Ρωμυλιάς, της Ιωνίας και της Κύπρου μας; Τούτες οι πανώριες και λυγερόκορμες θυγατέρες του μητροπολιτικού Ελληνισμού που άδικα και άτσαλα, βίαια και ασυνείδητα, αποκόπηκαν από τον κεντρικό κορμό χάρη και σε δικά μας ανεπίτρεπτα λάθη, παραλείψεις, εγωκεντρισμούς, μωρές φιλοδοξίες, κενοδοξίες και πάθη, μικροπολιτικές σκοπιμότητες και συμπεριφορές. Δεν έχουμε δυστυχώς ποτέ κατορθώσει στη διαχρονική μας πορεία μέσα στη γεωπολιτική σκακιέρα της υφηλίου να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να κοιτάζουμε κατάματα το χρέος και το καθήκον μας απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα και να διαμορφώσουμε επιτέλους μια πανεθνική πολιτική εθνικοπολιτικών στόχων και οραματισμών μέσα από την επίτευξη διατήρησης μιας υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας μονοιασμένης, ενωμένης άρρηκτα με ομόψυχους δεσμούς κοινής συμπόρευσης και σύμπλευσης έχοντας όλους τους πολιτικούς ταγούς συνοδοιπόρους στο Γολγοθά που ο Πανορθόδοξος Ελληνισμός έταξε να υπηρετεί από την ύπαρξή του. Δεν μπορέσαμε να παραμερίσουμε τη δημαγωγική πολιτική των μπαλκονιών, να αφήσουμε την αναμόχλευση των διχαστικών παθών, τις συκοφαντικές αλληλοκατηγορίες και τους μικροκομματικούς και μικρόψυχους ελιγμούς στην αρρένα και στην παλαίστρα των διαπροσωπικών πολιτικών και παραταξιακών ανταγωνισμών. Λέμε ότι υπηρετούμε το Έθνος και τη Φυλή, την Ορθοδοξία και την Χριστιανοσύνη, τον άνθρωπο και τον πολίτη της κοινωνίας αλλά τελικά υποδουλωθήκαμε στον πολιτικό ατομικισμό της εγωκεντρικής αλαζονείας μας με συμπεριφορές φαρισσαϊκού υποκριτικού ήθους και ύφους. Ο πήχυς λοιπόν πρέπει πάραυτα να υψωθεί και μάλιστα πολύ πιο ψηλά από ό,τι είναι τώρα. Οι περιστάσεις το απαιτούν, η Πατρίδα αναμένει και ο Θεός καρτερεί. Το ερώτημα βασανιστικό και εναγώνιο: Άραγε επαγρυπνούν και έχουν γνώση οι φύλακες των Θερμοπυλών της Κύπρου, τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Ελληνορθοδοξίας ή μήπως απλά και όπως πάντα ερίζουν και καρεκλοκενταυρίζουν για τα ίδια τετριμμένα που έσχιζαν επιδεικτικά τα ιμάτιά τους σαν Καϊάφες και Άννες όλοι οι προκάτοχοι τους; Κυβερνήσεις και αντικυβερνήσεις, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, λογίζονται ένα και το αυτό απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα. Ο νοών νοείτο... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης
0 Comments
Για τούτη την ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ που μαδήσαμε ανελέητα. Για τον μοναδικό και ξέχωρο Παρθενώνα του Περικλή που ισοπεδώθηκε μέσα στην κραιπάλη της μάσας και της αρπακτής. Για τις αξέχαστες Θερμοπύλες ενός ήρωα ΛΕΩΝΙΔΑ που καταγκρεμίσαμε σαν άλλοι Εφιάλτες της σημερινής υλιστικής κοινωνίας μας. Για την καταγάλανη Λίμνη του Μαραθώνα ενός ιστορικού στρατηγού Μιλτιάδη που καταρρακώσαμε με τις κενόδοξες και ανόητες συμπεριφορές μας, παντελώς ανάξιες των περιστάσεων. Για την χαμένη Εθνική Αξιοπιστία των ατελεύτητων χρόνων μιας τρισένδοξης ιστορίας γεμάτης θρύλων κι ανδραγαθημάτων μιας περήφανης Φυλής. Για τον γενναίο Μαρμαρωμένο Βασιλιά κι Αυτοκράτορα του Έθνους, τον αλησμόνητο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον ατρόμητο πολιορκημένο ηγέτη μιας αιώνιας και απερίγραπτης κραταιάς Δυναστείας που μεταμόρφωσε τον κόσμο ολόκληρο. Για τον πάνσεπτο, ξακουσμένο, και φημισμένο ναό της Αγίας Σοφίας με τα χίλια σήμαντρα και τους τρακόσιους της παπάδες με την γλυκειά φωνή μιας μοναδικής ψαλμωδίας που μεθά και παρασέρνει τον πιστό σε ανιστόρητες στιγμές κατάνυξης. Για τον σκληροτράχηλο και αγέρωχο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά με τις ανεπανάληπτες εκστρατείες του και την ατελείωτη πίστη του στον ιερό σκοπό της Αυτοκρατορίας και της Θρησκείας. Για το αθάνατο και μεθυστικό κρασί του 1821 που δίδαξε στον κόσμο όλο πως οι ήρωες πολεμούν και πεθαίνουν σαν Έλληνες. Για την τιμημένη κουμπούρα και το χρυσοποίκιλτο γιαταγάνι του Γέρο του Μωριά. Για τον θρυλικό Τουρκοφάγο, τον τιμωρό Νικηταρά που αξιοπρεπώς σαν επαίτης απέθανε ζητιανεύοντας στο Μοναστηράκι αρνούμενος το πουγκί των φλουριών των Ξένων Δυνάμεων. Για τον σκληροτράχηλο και πανώριο μαχητή Παύλο Μελά που σκόρπιζε τον πανικό στους αιμοσταγείς κομιτατζήδες της τσιγγάνικης βάρβαρης φάρας. Για τον φοβερό στην όψη Καπετάν – Αγρά που θέριζε κυριολεκτικά τα στίφη των βαρβάρων που επιβουλεύονταν την γνήσια Ελληνορθόδοξη ταυτότητα της Μακεδονίας. Για τον Καπετάν Νικηφόρο που τσάκιζε κάθε μάταιη προσπάθεια συμμοριτοπόλεμου στον Βάλτο της Πηνελόπης Δέλτα, στο υπέροχο και πανέμορφο τούτο βιβλίο. Για την σωστή και ανδροπρεπή στάση του πολιτικού άνδρα Ιωάννη Μεταξά απέναντι στην εξευτελιστική πρόταση του Ιταλού γελοίου πρέσβη. Για το θρυλικό ΟΧΙ της Φυλής απέναντι στις πανστρατιές των μακαρονάδων που λύσσαξαν να κατασπαράξουν την πατρίδα μας. Για την ηρωική Αντίσταση του Παιδιού-Φάντασμα, της Κατερίνας και του Σπίθα στις μαύρες ημέρες της εξαθλίωσης, της πείνας και του θανάτου κατά την διάρκεια της Κατοχή των Ναζί. Για την πανέμορφη Χειμάρρα, το ηρωικό Αργυρόκαστρο, τους ξακουστούς Αγίους Σαράντα της απ’ άκρη σ’ άκρη ελληνικής ΒΟΡΕΙΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ. Για τις ασύγκριτες ελληνικές ομορφιές στο Μοναστηράκι της φημισμένης Μακεδονίας και τα ξέχωρα ελληνικά νησιά του καημού την Ίμβρο και την Τένεδο της Συμφωνίας της Λωζάνης. Για τον θρυλικό στρατηγό της ΕΝΩΣΕΩΣ, τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή που έπλασε το ασύλληπτο έπος της ΕΟΚΑ. Για τον καμένο λεβεντονιό της Λύσης, τον Εύελπη μαχητή Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, απαράμιλλο υπαρχηγό του Αγώνα. Για το νεαρό μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη που τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα μπουντρούμια των Αποικιοκρατών ίσως και να τύφλωσαν το φως της νιότης του. Για τους ηρωικούς μαχητές της Τουρκοανταρσίας που έχυσαν το αίμα τους στάλα-στάλα υπερασπιζόμενοι τις εστίες και τους βωμούς του τόπου. Για τις θρυλικές μάχες της Ομορφίτας που ένας και μόνο κατετρώπωσε ως Άτρωτος τους Λαζούς της Ανατολίας. Για τα άδικα θύματα των βομβαρδισμών του βάρβαρου κατακτητή που αδίστακτα σκόρπισε το θάνατο εξ’ ουρανού. Για τους πιστούς στρατιώτες της Πατρίδος που αντιστάθηκαν σθεναρά έναντι των βάρβαρων ορδών του Αττίλα. Για τους πρόσφυγες και τους εγκλωβισμένους της Κύπρου μας, τούτης της θαλασσοφίλητης νήσου των Αγίων και των πατέρων. Για τους 1619 τότε αγνοούμενους μας, καμάρι και περηφάνια των γονιών, της συζύγου, των τέκνων και των συγγενών που χάθηκαν κι αγνοούνται τόσο άδικα. Για τους κάθε λογής τσαρλατάνους, Γύφτους, Αθίγγανους, Λιμοκοντόρους, Φραγκολεβαντίνους της σύγχρονης παγκόσμιας πολιτικής που λύσσαξαν να χρεοκοπήσουν την ΕΛΛΑΔΑ της Βούλας Πατουλίδου, του Πύρρου Δήμα και του Σταύρου Τζιωρτζιή! Για όλους αυτούς τους αγύρτες και αλήτες των γκλάμουρας διεθνών σαλονιών με τα φανταζί κοστούμια, λιγδωμένα από κάθε λογής ατιμίες και εξευτελισμούς. Για τούτους τους άξεστους, απολίτιστους, ημιάγριους και ημιανθρώπους που δεινοπαθούν να τυφλώσουν την κοιτίδα του Φωτός και του Πολιτισμού, τη ΜΑΝΑ ΜΑΣ, τούτο τον ξιπετσισμένο κουρκουτά, την πάλαι πότε κραταιά και αθάνατη Ψωροκώσταινα. Όπως θα ξεφώνιζε αγανακτισμένη η Βούλα, "ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ………" Με τιμή Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 18/09/2023 |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|