Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ. Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ', εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ''ΟΧΙ'' και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...'' Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι 31/03/2022
0 Comments
"Χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία! Ο Κύριος μετά σου"! Την αγνή τούτη μέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου διάλεξαν οι πρόγονοί μας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. "Ελευθερία ή θάνατος" βροντοφώναξαν τα παλικάρια με απροσμέτρητο θάρρος και απύθμενη αποφασιστικότητα! "Για του Χριστού την πίστη την αγνή και της πατρίδος την ελευθερία", αντιλάλησε από άκρη σε άκρη στη σκλαβωμένη Ελλάδα. Σαν πυρηνικός αντιδραστήρας, που χάλασε το σύστημα ψύξης του και ελκύει ακατάσχετα γύρω του θανατηφόρα πυρηνική ενέργεια, έτσι και στις ψυχές και στα στήθια των υπόδουλων Ελλήνων ξεχείλισε η αδικία και η καταπίεση από το βάρβαρο κατακτητή και ο τόσο φιλήσυχος ραγιάς των 400 χρόνων, αποφασιστικός και ασυγκράτητος , βροντοφώναξε κατάμουτρα στον … τύραννο και σε όλη την οικουμένη: "Τούρκος να μη μείνει στο Μοριά μηδέ στον κόσμο όλο"! Κείνο, που μέρες και νύκτες , βδομάδες και μήνες, χρόνια και αιώνες συλλογιζόταν κι ονειρευόταν ο σκλαβωμένος και εξουθενωμένος ραγιάς, γινόταν τώρα τόσο δύσκολη μα και τόσο ευχάριστη πραγματικότητα! Οι Τούρκοι έμειναν ενεοί και έκπληκτοι! Δεν πίστευαν στα μάτια τους και δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως τούτοι οι ρακένδυτοι και φιλήσυχοι ραγιάδες θα μπορούσαν μια μέρα να σηκώσουν κεφάλι και να ταρακουνήσουν την παλαι-ποτε κραταιά τους Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και αντέδρασαν! Αντέδρασαν βάναυσα και αλύπητα, αδίστακτα και απάνθρωπα, όπως πάντα με ατιμώσεις και ταπεινώσεις, φρικτά βασανιστήρια και απίστευτες θηριωδίες, φωτιά και τσεκούρι χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς καμιά εξαίρεση, πιστεύοντας, οι αφελείς, πώς μπορούσαν να κάμψουν το σθένος και την αποφασιστικότητα των Ελλήνων που αγωνίζονταν ψυχή τε και σώματι για την πολύτιμη λευτεριά τους. Μα οι πρόγονοί μας , μεθυσμένοι και συνεπαρμένοι με το γλυκόποτο κρασί του Δίκαιου της λευτεριάς, πιάστηκαν λεβέντικα στον πυρρίχιο του ιερού τους αγώνα και χόρεψαν ηρωικά και ανυποχώρητα τους θεσπέσιους ρυθμούς της πολεμικής σάλπιγγας του Ρήγα και του αφυπνιστικού παιάνα του Διονύσιου Σολωμού. Λίγοι, φτωχοί και σχεδόν άοπλοι, πλούσιοι όμως στην καρδιά και οπλισμένοι σαν αστακοί με την ανίκητη πανοπλία του δίκιου και της λευτεριάς, ανέβηκαν αγόγγυστα και θαρραλέα τις δυπρόσιτες κορφές της αρετής κι αντιπάλαιψαν με απαράμιλλο σθένος και αποφασιστικότητα την πανίσχυρη τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μανιάκι και Αλαμάνα, Τριπολιτσά και Μεσολόγγι, Ψαρά και Δερβενάκια, Αράχωβα και Γραβιά μεσουράνησαν τη σκλάβα Ελλάδα και έπεισαν τις Μεγάλες Δυνάμεις ότι οι Έλληνες άξιζαν τη λευτεριά τους. Η αγνότητα των υψηλών ιδανικών του Κανάρη και του Μπότσαρη, η ακλόνητη πίστη του Κολοκοτρώνη, η άδολη παλικαριά του Μακρυγιάννη, η ασυναγώνιστη τόλμη του Νικητάρα και του Μιαούλη, το ακατανίκητο ηφαίστειο του Παπαφλέσσα έδωσαν αιώνια μαθήματα πατριωτισμού και αυταπάρνησης στο παγκόσμιο. Κι η γαλανομάτα θεά ΛΕΥΤΕΡΙΑ, μετά από ένα άνισο εφτάχρονο αγώνα ,θρονιάστηκε επιτέλους στο ματοβαμμένο της ελληνικό παλάτι, στεφανώνοντας ταυτόχρονα με αμάραντα στεφάνια τους αμέτρητους ήρωες που έπεσαν πολεμώντας για την απελευθέρωση της μάνας Ελλάδας. Σήμερα, 190 ολόκληρα χρόνια από την ιστορική επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ζούμε, αλίμονο σε συνθήκες μεγάλης τραγικότητας και αβέβαιου μέλλοντος κι έχουμε απέναντι μας και πάνω από τα κεφάλια μας τον ίδιο αδίστακτο και βάρβαρο τύραννο. Οι προσφυγικοί συνοικισμοί, τα κατεχόμενα χωριά και πόλεις μας, τα βουβά καμπαναριά κι οι συλημένες μας εκκλησίες και μοναστήρια, μας περιμένουν σιωπηλά και καρτερικά, αφού αναμένουν από μας τη δικαίωση και την απελευθέρωσή τους. Οι μαυροφορημένες μάνες των αγνοουμένων μας ,περιμένουν με αγωνία ατύπωτη και πόνο αβάστακτο το γυρισμό ή την εξακρίβωση της τύχης των μονάκριβων τους προσώπων. Ο Αττίλας, σκληρός και απάνθρωπος, συνεχίζει να βεβηλώνει τα ιερά και τα όσιά μας, ενώ η ένοχη Τουρκία τορπιλίζει συνεχώς κάθε προσπάθεια δίκαιης λύσης του προβλήματός μας και με κάθε τρόπο προσπαθεί να κλιμακώσει και να παγώσει τα εγκληματικά και παράνομα τετελεσμένα που δημιούργησε, ενισχύοντας δραματικά την εδώ στρατιωτική παρουσία της και μεταβάλλοντας ολοένα το δημογραφικό χαρακτήρα και την ιστορική φυσιογνωμία της Κύπρου μας, με απώτερο σκοπό την πλήρη και οριστική τουρκοποίηση ολόκληρης της πατρίδας μας. Έλληνες και Ελληνίδες της Κύπρου και της Ελλάδας, του απανταχού Ελληνισμού, του Χριστιανισμού και της Πανορθοδοξίας, χαλεποί είναι οι καιροί, δυσοίωνο το μέλλον, για μας και τα παιδιά μας, τα εγγόνια και δισέγγονα μας… Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από το λήθαργο της αδιαφορίας και της παχυδερμίας, του ωχαδερφισμού και του εύκολου κέρδους, του εγωκεντρισμού και του συμφεροντολογισμού κι ας κοιτάξουμε κατάματα και κατάφατσα την ωμή και στεγνή πραγματικότητα. Οι ηρωικοί νεκροί του ´21, του ´55 και του 1974 μας παρακολουθούν από τους καθαγιασμένους τάφους τους και με παράπονο μας ερωτούν "Πώς στ ´αλήθεια το βαστάτε, Που, με τούρκικη σημαία, Τύλιξαν τα αγάλματά μας Και κάρφωσαν την καρδιά μας Με την τούρκικη σημαία πώς κοιμάστε; πώς ξυπνάτε; Σκλαβωμένοι πως βαστάτε;" Εμπρός, λοιπόν, αδερφοί μου, όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι, ας ριχτούμε στον υπέροχο αγώνα της τιμής και του καθήκοντος, για το δίκαιο και τη λευτεριά της τουρκοπατημένης μας πατρίδας Κύπρου! Ο πανάγαθος Θεός ας είναι πάντοτε ο μεγάλος μας βοηθός και συμπαραστάτης! Κολοκοτρωνέϊκα ας ασπαστούμε την ακράδαντη πίστη του Γέροντα του Μωριά πως ο Θεός υπόγραψε τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ μας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του αφού: "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΦΥΛΗ ΣΑΝΟΤΖΙΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ" Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι Μνημονεύουμε τούτες τις μέρες του Μαρτίου με πατριωτικά σκιρτήματα καρδιάς και ιερό ρίγος ψυχής αυτόν που δόξασε τη Λευτεριά, τον αλησμόνητο και απαράμιλλο Σταυραετό του Μαχαιρά, τον αθάνατο υπαρχηγό της θρυλικής ενωτικής Ε.Ο.Κ.Α 1955 – 1959, το ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΙΕΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ. Ήταν Άνοιξη όταν έπεσε. Μάρτης ο μήνας και οι ανθοί μοσχοβολούσαν. Όλη γύρω η γη έσφυζε από ζωή κι αυτός, με το κεφάλι ορθό, βάδιζε στο θάνατο. Το παλικάρι, που πέρασε από το σκαλί της ζωής κι ανέβηκε στο ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων της Κυπριακής ρωμέικης εποποιίας, δεν ήταν άλλος από το λυγερόκορμο λεβεντονιό της ΛΥΣΗΣ, που έπεσε μαχόμενος ηρωικά και ανυπότακτα στα βουνά του Μαχαιρά, χαράζοντας με το αίμα του ολόχρυση σελίδα έξαρσης, αυτοθυσίας και παλικαριάς στον αμόλυντο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α και στην πολύχρονη και μακραίωνη ιστορία της Ελληνορθόδοξής μας Κύπρου. Τι να τα κάνει λοιπόν η Παναγιά του Μαχαιρά τα ολομέταξα και τα κεντήματα, αφού τούτος ο σκληροτράχηλος μαχητής κέντησε τη γη της με τριαντάφυλλα από το φλογάτο του αίμα; Τι να τα κάνει η Μαχαιριώτισσα τα ασημοκάντηλα, αφού μπροστά της άναψε και θέριεψε και φούντωσε καιγόμενη λάβα το σώμα του Γρηγόρη; Δεν της χρειάζονται λοιπόν τα βασιλικά τα άνθια ούτε και τα όμορφα ψαλσίματα, αφού αυτός ο αλύγιστος αγωνιστής του δικαίου τη στόλισε με ένα στεφάνι αγριοδαφνόκλαρα τσουρουφλισμένα, για να μοσκοβολούν στην κάθε τους ανάσα και πρωτάκουσε από τα χείλη του της δόξας, της τιμής και της αυταπάρνησης τον τρισάγιο ύμνο. Ο νεαρός πατριώτης, ο γενναίος υπαρχηγός του λεβεντόγερου Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, ο θρυλικός Ζήδρος, ο ανυποχώρητος καπετάνιος του αγώνα, έπεσε για την αγνή, την άσπιλη και την αμάραντη ιδέα που λέγεται ΛΕΥΤΕΡΙΑ και για μια μεγάλη αγάπη που λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ. Έπεσε για τον προαιώνιο πόθο και το ακοίμητο όραμα τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, που λέγεται ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΝΩΣΙΣ... Τούτες λοιπόν τις μέρες του Μαρτίου, η σκέψη γυροφέρνει ξανά και φτεροπετά ασύλληπτη στη μνήμη της όσιας θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, γονατίζει ταπεινά, σκύβει ευλαβικά το γόνυ και προσκυνά! Προσκυνά το μεγάλο Έλληνα ιδεολόγο, το Χριστιανό πιστό, τον αδαμάντινο πατριώτη, τον αγέρωχο μαχητή, τον ολόλαμπρο αγωνιστή, τον ηρωικό νεκρό, το πανέμορφο τούτο παλληκάρι που πίστεψε με φανατική κατάφαση στην αθάνατη ιδέα του Έθνους, στην πανώρια θωριά της γαλανομάτας θεάς της Λευτεριάς, και έδωσε για αυτήν την ίδιά του τη ζωή. Στην πυρωμένη αλήθεια των καιρών, το πλήρωμα του χρόνου φαντάζει ξεγέλασμα. Οι αναμνήσεις και οι θύμησες της ηρωικής και αξέχαστης θυσίας του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου γεμίζουν ασφυκτικά, ιερά και νοερά τα φυλλοκάρδια και τα τρίσβαθα κάθε ελληνικής ψυχής. Η καρδιά πάλλεται από ύψιστη εθνική υπερηφάνεια και η ψυχή ριγά από πρωτόγνωρα και θυελλώδη πατριωτικά αισθήματα, καθώς αντικρίζει βαθιά μέσα της αυτή την υπέροχη ιδέα της Λευτεριάς και του Δικαίου, για την οποία ο αθάνατος γιος της γραφικής κωμόπολης της Λύσης παράτολμος κι ωραίος υπερέβηκε κατά πολύ τα ανθρώπινα και στεφανώθηκε με την αθανασία της ζωής. Η γενιά του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, χρεωμένη με τον όγκο της εθνικής διαδρομής στο χωροχρόνο, έρχεται σήμερα, με τα παιδιά και τα εγγόνια της, να γονατίσει στην Άγια-τραπεζα της Κύπρου. Σήμερα παίρνει στα χέρια της το δισκοπότηρο της Ε.Ο.Κ.Α., για να ιερουργήσει το Σώμα και το Αίμα του αθάνατου υπαρχηγού της ,αλλά και όλων των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων της. Σήμερα καλούμαστε λοιπόν με φόβο Θεού και αγάπη, ομόνοια και γαλήνη συναμεταξύ μας να λάβουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο και να κοινωνήσουμε Πατρίδα. Σήμερα λοιπόν, στο γλυκό πρόσωπο του Αυξεντίου, τιμούμε την εθνεγερσία και αποτίουμε ελάχιστο φόρο εθνικής υπερηφάνειας στην Επανάσταση της Κύπρου. Σήμερα θυμούμαστε με κατάνυξη ιερή και πίστη αταλάντευτη την πιο συγκλονιστική έκφραση της Ρωμιοσύνης, όταν η Μάνα Πατρίδα και η θυγατέρα της, έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί μάνα και Κόρη είναι το αδιαίρετο ΕΝΑ που στάθηκε το λίκνο της Λευτεριάς και της Ένωσης από την αυγή της Ιστορίας μας ως Γένος. Αιωνία και μακαρία ας είναι η μνήμη σου, αθάνατε υπαρχηγέ του θρυλικού κι ενωτικού έπους της Ε.Ο.Κ.Α. Το σύννεφο ας μη βρέξει ποτέ και ο σκληρός άνεμος ας μη σκορπίσει το χώμα που σε σκεπάζει. Αληθινός, ασύγκριτος κι ασυναγώνιστος ημίθεος, ατρόμητος, σκληροτράχηλος και ανυπότακτος αγωνιστής, γενναίος, ανδρείος και άτρωτος μαχητής, αποτελείς το αψεγάδιαστο, το τέλειο και το αιώνιο σύμβολο του ΑΓΩΝΑ για τους Νεοέλληνες της αιματοβαμμένης και θαλασσοφίλητης μας Πατρίδας, που στενάζει ακόμη κάτω από τη βάρβαρη μπότα κατοχής του άξεστου Ανατολίτη Λαζού εισβολέα... Μακριά από αναμοχλεύσεις διχαστικών παθών, απορρίπτοντας πλήρως τη μολυσμένη και δηλητηριώδη ΑΝΑΝΙΚΗ ‘’απελευθέρωση’’ της πατρίδας, αμετακίνητα και ανυποχώρητα ταγμένοι στις ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ των αρχών και των ιδανικών που θέριεψαν και φούντωσαν από το άλικο αίμα του ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΙΕΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ, με ενότητα, ομοψυχία και σύμπνοια, δίνουμε την ιερή και όσια μάχη της επιβίωσης του Πανορθόδοξου Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των πατέρων και των προγόνων του. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά, εκεί ψηλά στα καταγάλανα στερεώματα του ουρανού της ΦΥΛΗΣ, που μοσκοβολάει εκείνο το μεθυστικό αγέρα της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΕΝΩΣΕΩΣ, παρακολουθεί άγρυπνα και ευλογάει τον αγώνα μας μαζί με τον Ύψιστο Παντοκράτορα... Καλή αντάμωση, λεβεντονιέ της Λύσης και να είσαι σίγουρος πως αμέτρητοι ΖΗΔΡΟΙ συνεχίζουν τον αγώνα σου, γιατί Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιερη του κόσμου, κανένας εν εβρέθηκε για να την ηξαλείψει... κανένας γιατί γλέπει την που τάψη ο Θεός μου! Με τιμή, Χρίστος Κ.Μακρίδης Παραλίμνι Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ. Τότε που ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ', εξοριζόταν με άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας στις μακρινές Σεϋχέλλες σε μια σκοτεινή, ύπουλη και αδίστακτη προσπάθεια των αποικιοκρατών του στρατοκρατούμενου Στέμματος της Γηραιάς Αλβιόνος να στερήσουν τη θρησκευτικοπνευματική τόνωση τούτου του ανυπότακτου και ατίθασου λαού που ακράτητος ξεχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Κύπρου για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ. Στιγμές ανεπανάληπτες και απίστευτες, αφού οι Νεοέλληνες πιστά και αταλάντευτα ταγμένοι και προσηλωμένοι στα αμάραντα και άφθαρτα ιδεώδη, στις αμόλυντες και στις πάναγνες αρχές, στις αιώνιες και άχραντες ιδέες της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και του ΓΕΝΟΥΣ, πήραν ακάθεκτοι μια κακοτράχηλη ανηφοριά που οδηγούσε στο παλάτι της γαλανομάτας θεάς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ. Πύρινοι και αγέρωχοι μπροστάρηδες, λυγερόκορμοι και ατρόμητοι σημαιοφόροι, άφοβοι και ανδρείοι καθοδηγητές τούτης της συγκλονιστικής πορείας προς το δύσβατο ανηφόρι της δικαίωσης είναι το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων, ηρωομαρτύρων, αγωνιστών και μαχητών της ρωμέϊκης εποποιίας της Ε.Ο.Κ.Α. που ξαναζωντάνεψαν στις μέρες τους στο Κούγκι, την Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς, το έπος του ''ΟΧΙ'' και της Πίνδου, τους Μακεδονομάχους, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά της αιώνιας βυζαντινής Κωνσταντινούπολης, τους Σαλαμινομάχους και τους Μαραθωνομάχους, μέσα σε ανήλιαγα και αφιλόξενα κρησφύγετα, σε σιδερόφρακτα μπουντρούμια, μπροστά στην αγχόνη, στα μνήματα των Κεντρικών Φυλακών, μέσα από απερίγραπτα φρικιαστικά και ανυπόφορα βασανιστήρια, σε παράτολμες ενέδρες και μέσα από άνισες μάχες με τον εχθρό. Τούτο το μοναδικό, άσπιλο και ανόθευτο αγωνιστικό έπος, αυτή η ιερή, αιμάτινη και ασίγαστη επανάσταση της Κύπρου, αποτέλεσαν και αποτελούν το φωτεινό παράδειγμα και το αμάραντο ιστορικό λίκνο για όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της γης, όταν οι σκλαβωμένοι με πίστη και θάρρος στη καρδιά, ανδρεία και αποφασιστικότητα στη ψυχή ανηφορίζουν το κακοτράχαλο Γολγοθά που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ και στη ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο διακαής, ασίγαστος, αδάμαστος και έντονος πόθος της ΕΝΩΣΗΣ, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέθυσε μια βραδιά τους ΑΚΡΙΤΕΣ της Ε.Ο.Κ.Α. με το αθάνατο κρασί του 1821, τους αναβάπτισε στην εθνική κολυμβήθρα του αίματος των ηρωικών προγόνων, κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια του Θείου Σώματος και Αίματος σε όλους και όπλισε το χέρι τους με το καρυοφύλλι του Κολοκοτρώνη, το γιαταγάνι του Νικηταρά και την κουμπούρα του Μπότσαρη. Με ιερό ρίγος να διαπερνά τα φυλλοκάρδια της ψυχής τους και τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου τους, πορεύθηκαν ωραίοι και πανώριοι τον τίμιο και άξιο αγώνα για του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ολοκαύτωμα του θρυλικού υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου, ο γενναίος θάνατος του Κυριάκου Μάτση, οι τέσσερις μάρτυρες στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, η αγχόνη που έσφιξε μακάβρια το νεανικό λαιμό του Παλληκαρίδη έγραφαν ασταμάτητα ολόχρυσες σελίδες έξαρσης και ηρωισμού, που παραδίνονται ανεξίτηλες και διαχρονικές για να γαλουχήσουν με τούτα τα αθάνατα νοήματα της Θρησκείας και του Έθνους τις επόμενες γενεές. Με αγάπη ανόθευτη στο Θεό, πίστη αδιαφιλονίκητη στο σκοπό του Αγώνα, κατάφαση αστείρευτη στην ιδέα του Έθνους, πείσμα σκληροτράχηλο για επίτευξη του στόχου, θάρρος ανυπέρβλητο μπροστά στις δυσκολίες, άτρωτοι και γενναίοι απέναντι σε μια ισχυρή πανστρατιά πολεμιστών της αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας των Βρετανών, απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως όντως οι ΗΡΩΕΣ πολεμούν σαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Αμούστακα παλικάρια, μικρά μαθητούδια με τρυφερές καρδιές, αθώες νεάνιδες σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του ιερού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σκορπούσαν το φόβο, την αμηχανία και την ταραχή. Αποτίουμε λοιπόν ευλαβικά σήμερα ελάχιστο φόρο εθνικής τιμής και υπερηφάνειας στο αθάνατο και μοναδικό πάνθεο των ηρώων, αγωνιστών και μαρτύρων του έπους της θρυλικής και ΕΝΩΤΙΚΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 έχοντας ως φόντο στον ορίζοντα, το σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο τη θρηνούσα Βασιλεύουσα της Αμμοχώστου, το ερειπωμένο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, την αιμορραγούσα Κερύνεια και την αρχόντισσα της Μόρφου δακρύουσα. Σεμνά και απέριττα, με σαφήνεια και καθαρότητα, λιτά και απερίφραστα διαμηνύουμε στους στρατοκράτες της ΑΓΚΥΡΑΣ πως αν όντως θέλουν να τουρκέψουν τη νήσο των ΑΓΙΩΝ, των ΠΑΤΕΡΩΝ και των ΗΡΩΩΝ, η απάντηση μας είναι μια, ασυζήτητη, αδιαπραγμάτευτη, αταλάντευτη, αδιάλογη και ενωτική αφού πηγάζει αυτούσια από τον ιερό σκοπό και τα αμόλυντα ιδανικά του αγωνιστικού έπους 1955-1959: ''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ... ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ...'' Το διαχρονικό και ανεπανάληπτο μήνυμα του θρυλικού ενωτικού έπους της ΕΟΚΑ 1955 – 1959 φωτίζει και καθοδηγεί τα βήματα μας με τρόπο αψεγάδιαστο και αδιαπραγμάτευτο στις κρίσιμες και δύσκολες εθνικές στιγμές που διανύουμε ως Πανορθόδοξος Κυπριακός Ελληνισμός για του Χριστού τη Πίστη την Αγία και του Έθνους την Ελευθερία. Το ατελεύτητο πάνθεο των ηρώων και ηρωομαρτύρων μας δείχνει επιτακτικά το δρόμο της Τιμής και του καθήκοντος για αποτίναξη του βάρβαρου ζυγού δουλείας και κατοχής των εδαφών μας... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι Με έντονα και διάχυτα αισθήματα εθνικής θλίψης και πατριωτικού προβληματισμού, ο σημερινός Νεοέλληνας της Κύπρου θα παρακολουθήσει τις μεγαλειώδεις εορτές, τα κατοχικά πανηγύρια, τους τούρκικους αμανέδες και τα νταούλια, τον Ιμάμη να φωνάζει στους μιναρέδες και την κόκκινη ημισέλινο να κυριαρχεί επιδεικτικά στο ψευδοκράτος του σατραπίσκου και εγκάθετου της Άγκυρας στις 15 Νοεμβρίου 2021. Χωρίς οποιονδήποτε ηθικό δισταγμό αλλά με θράσος, πρόκληση και ξετσιπωσιά, θα εκθειάζουν, θα επικροτούν και θα παινεύουν την «ειρηνευτική» στρατιωτική επέμβαση των Λαζών της Ανατολίας στις 20 Ιουλίου του 1974. Αυτό λοιπόν το άνοστο, επικίνδυνο και δηλητηριώδες πιάτο της «φιλίας» της «αλληλεγγύης» και της «αγάπης», γαρνιρισμένο με φέσι και ζουρνάδες, εμποτισμένο με υπουλία, ιδιοτέλεια και ξεδιαντροπιά, μαγειρεμένο με υποκρισία, διπροσωπία και φλεγματικότητα, θα συνοδεύει το τραπέζι των συνομιλιών εκ μέρους της Τουρκίας. Η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για τους Τούρκους ημέρα εθνικής τιμής και υπερηφάνιας, αφού φασιστικά, δικτατορικά και αμετανόητα εγκαθίδρυσαν το «κράτος» τους στο νησί των Αγίων και των Πατέρων, στον τόπο του χρυσοπράσινου φύλλου που βάφτηκε με το άλικο αίμα τόσων παλληκαριών στις τραγικές ημέρες του 1974. Παράλληλα η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για εμάς, τους γηγενείς και αυτόχθονες κατοίκους αυτής της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, ημέρα εθνικής ντροπής και ατίμωσης, αφού άνοιξε και εδραιώθηκε άνομα, μια σύγχρονη Κερκόπορτα στα χώματα της Φυλής μας, όπου ένας νέος αποκρουστικός Εφιάλτης ξεπρόβαλε ως Πέμπτη Φάλαγγα και ως Δούρειος Ίππος σε αυτή την εναλία και θαλασσοφίλητη γη των Ακριτών και των Διγενήδων, των ηρώων και των μαρτύρων του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέικης εποποιϊας . Η 15η Νοεμβρίου φέρνει ξανά στη μνήμη μας τη σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε τότε στην αλησμόνητη Βσιλεύουσα, «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ» και τον ηρωικό θάνατο του θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά και Αυτοκράτορα του Γένους, του γενναίου και τολμηρού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Όπως τότε που η αδιαφορία, ο διχασμός, το αδελφοκτόνο μίσος, η διχόνοια και η παρακμή οδήγησαν την πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία του Βυζαντίου σε διάλυση, έτσι και τώρα το ίδιο σαράκι σκόρπισε τη δυστυχία και την κατοχή. Δυστυχώς ο πήχυς του ύφους, του ήθους, της συμπεριφοράς και της δράσης μας όσο αφορά τους σύγχρονους στόχους, οραματισμούς, επιδιώξεις και στοχασμούς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού τέθηκε πολύ χαμηλά, έτσι που τα ακατάλυτα και αδάμαστα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, που, αιώνες τώρα συγκρατούν τη Φυλή με σωφροσύνη και νουθεσία, τέθηκαν στο περιθώριο από εμάς τους ίδιους. Σταματήσαμε πλέον να ατενίζουμε το Μοριά και τη Ρούμελη, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, τους ξεπαγιασμένους φαντάρους στη χιονισμένη Πίνδο, τους λεβέντες μαχητές του Παύλου Μελά, το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 αλλά και όλη αυτή την τρισένδοξη και μακραίωνη Ιστορία του Έθνους που μας κληροδότησαν ως ιερή, οσία, αμόλυντη και πάναγνη παρακαταθήκη οι πρόγονοί μας. Τα νεομοδίστικα, καταστροφικά και θανάσιμα ιδεώδη και οι αρχές της παγκοσμιοποίησης και της διεθνοποίησης συντάραξαν τη ζωή μας, ευνούχησαν την άμεση επαφή μας με το παρελθόν της Πατρίδας και της Θρησκείας, διάλυσαν και καταθρυμμάτισαν κυριολεκτικά τους δεσμούς μας με την ταυτότητα και τις καταβολές μας μετατρέποντας μας σε αγνώριστα όντα που σεργιανίζουν μάταια, ψάχνοντας απεγνωσμένα για σανίδα σωτηρίας σε κόσμους πλανεμένους. Έτσι φθάσαμε στο θλιβερό κατάντημα της 15ης Νοεμβρίου με τους Τούρκους να αλαλάζουν, να χορεύουν και να μολύνουν με τα στρατεύματά τους τα μυρωμένα και αιματοβαμμένα χώματα της Κύπρου μας, χώματα αγιασμένα, χώματα πάππου προς πάππο ολόδικά μας, χώματα ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Είδαμε επίσης και κάποιον κύριο ΑΝΑΝ σαν από μηχανή θεό και σαν «Μεσσία» που ως εκ θαύματος κατέβηκε από τον «ουρανό» της σκακιέρας των δυνατών της γης για να μας λύσει με μια μαγική κίνηση του ραβδιού του το πρόβλημα. Πόσο γελασμένοι και προδωμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς μας καταντήσαμε... Χάσαμε κάθε ίχνος εθνικής, πατριωτικής και αγωνιστικής αυτογνωσίας, διάθεσης και ελπίδας, καταθέσαμε τα όπλα στο βωμό της ευμάρειας και του υλισμού, ανοικοδομήσαμε τις εξοχικές μας βίλλες στην ακροθαλασσιά, βολτάραμε με τα πολυτελέστατα μας αυτοκίνητα κι αφήσαμε τις τύχες του Έθνους στον κύριο ΑΝΑΝ... Ο Θεός να βάλει το χέρι του, αδέλφια! Μακάρι έστω και την υστάτη να ξεφύγουμε από την ηττοπάθεια, τον σκοταδισμό, την μοιρολατρεία και τον άκρατο ''ρεαλισμό των πραγματικοτήτων'' για να φερθούμε επιτέλους ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι μάχονται με κατανυχτική θρησκευτική πίστη και ανόθευτο αγωνιστικό πατριωτισμό για την ίδιά μας την Πατρίδα, το Έθνος, τη Φυλή και την Ορθοδοξία... Αυτά τα ολίγα αναμένουν από εμάς τόσοι αιώνες ένδοξης, μακραίωνης και θρυλικής Ιστορίας που συνοδεύουν τούτο το Γένος στη διαχρονική του πορεία και διάβα στη γη.... Μήπως ονειροβατούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όταν με δέος ψυχής και τόλμη καρδιάς, αργά μα σταθερά, αδιαφορώντας για το ικρίωμα της αγχόνης, τόνιζε εμφαντικά στον Αγαρηνό δυναστή πως "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ"; Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΑΤΡΩΤΟΥ « Η Ρωμιοσύνη εν άρκαστη τζιαι παραπάνω κόμα, φύε της τζιαι νερό τζιαι χώμα, σσιέπαστην, τσίλλα την, τσιημέττωστην, που πάνω ότι θέλεις βάλε, ΕΝ ΙΞΗΡΗΦΚΕΤΑΙ ΠΟΤΤΕ, ΑΝ ΜΕΝΕΝ ΦΕΤΙ, Τ'ΑΛΛΟΥ ΓΡΟΝΟΥ ΕΝ 'ΝΑ ΝΕΦΑΝΗ ΠΑΛΕ...» Στην πυρωμένη αλήθεια των καιρών, το πλήρωμα του χρόνου φαντάζει ξεγέλασμα. Και είναι ανίκανο κι ανήμπορο κι αδύναμο να ξεθωριάσει στην καρδιά και στην ψυχή, στα τρίσβαθα και στα φυλλοκάρδια του υποσυνείδητου, στη σκέψη και στο μυαλό, τον ''ΑΤΡΩΤΟ'' της Λευτεριάς και της Εθνικής Τιμής, το Σταυραετό του Πανορθόδοξου Ελληνισμού με την ακράδαντη πίστη, τη φανατική κατάφαση στην ιδέα της Πατρίδας, τον άψογο ενσαρκωτή των ευγενών ιδεωδών και της φιλοπατρίας της Φυλής μας. Ανεξίτηλο και πορφυρό το μελάνι που αναφέρεται στον υπέρμαχο αγωνιστή του Δικαίου, το σύγχρονο Ακρίτα από την ηρωοτόκο ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ, τον άτρωτο Νεοέλληνα Ροβεσπιέρο του Γένους, άξιο, μοναδικό και ξέχωρο τέκνο της ΕΛΛΑΔΑΣ και της ΚΥΠΡΟΥ μας, το λεβεντονιό, σκληροτράχηλο και ανυπότακτο αγωνιστή και μαχητή, ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΑΜΨΩΝ... Το λυγερόκορμο τούτο άντρα που στάθηκε βράχος ακλόνητος και κυματοθραύστης απροσπέλαστος πάνω στον οποίο μοιραία και αναπόφευκτα συνθλίβονταν μύριες τόσες άνομες και ανίερες προσπάθειες επιβουλής της εθνικής μας αξιοπρέπειας, καταγωγής, καταβολής και υπερηφάνειας. Η καρδιά πάλλεται ασυγκράτητα και η ψυχή ριγά από πρωτόγνωρα πατριωτικά αισθήματα και σκιρτήματα όταν η σκέψη νοσταλγικά φτερουγίζει στα χρόνια εκείνα της μεγάλης δόξας όταν ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ έγραφε με άσβηστο μελάνι ολόχρυσες σελίδες ρωμέϊκης λεβεντιάς... Δίπλα του, αληθινή και αψεγάδιαστη σύντροφος, πραγματική κι αλώβητη ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ, ανδρεία και θαραλλέα αγωνίστρια της ζωής, άφθαρτη κι αμάραντη λεβέντισσα, η σύζυγος του, η καπετάνισσα, γλυκιά και αξιαγάπητη σε όλους μας ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ. Η οδύσσεια, τα βάσανα και ο Γολγοθάς που ταίριαξε σε αυτή την ανεπανάληπτη και αδαμάντινη οικογένεια που έθεσε σκοπό και νόημα ζωής την ΠΑΤΡΙΔΑ και τη ΦΥΛΗ, δε λύγισαν και δεν κιότεψαν ποτέ τη Βέρα. Πάντοτε με το χαμόγελο ανθισμένο στα χείλη, το πρόσωπο να λάμπει από μια ανεξήγητη χαρά και ομορφιά, την ψυχή πανώρια και αλύγιστη, κράτησε ψηλά τη σημαία του αγώνα, την οποία δεν υπόστειλε ΠΟΤΕ, όσα χρόνια και στιγμές κι αν πέρασαν από τότε που οι αδικίες, οι καταδολιεύσεις και οι υπουλίες με τρόπο απάνθρωπο και σκιαιό, άδικο και ωμό, πήραν στην ουσία και εν ζωή μακριά της το πολυαγαπημένο και μονάκριβο της ταίρι. Αταλάντευτα και πιστά ταγμένη, αμετακίνητα και ολότελα προσηλωμένη στα ωραία, αγνά, άσπιλα και ανόθευτα ιδανικά της ζωής, αφιερώθηκε με πάθος απρόσμενο και πίστη ανυποχώρητη στην οικογένεια και στα παιδιά τους, Σωτήρη και Μίνα Νικόλαου Σαμψών δίνοντας σε αυτά την ανατροφή, τη διαπαιδαγώγηση, τη λεβεντιά και το ήθος του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ, θυμίζοντας αυτόν σε όλους μέσα από τα ίδια τα βλαστάρια του. Το ζεύγος του αγωνιστή ΝΙΚΟΛΑΟΥ και ΒΕΡΑΣ ΣΑΜΨΩΝ αποτελεί από μόνο του ιστορία και θρύλο, γεμάτη αγώνες, θυσίες, αυταπάρνηση και ηρωισμό. Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ χάραξε απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού μέσα σε μια πρωτόγνωρη για τον τόπο, πατριωτική έξαρση. Άνοιξε τα φτερά του ο αετός και ζωντάνεψε μορφές και πράξεις της αρχαίας και νεότερης ελληνικής ιστορίας που για το μικρό λαό μας αποτελούσαν άλλοτε μακρινό θαυμαστό παρελθόν που άγγιζε τα όρια του μύθου. Δίπλα του η ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ ανέβηκε με θάρρος και παρρησία το δικό της κακοτράχαλο ανηφόρι χωρίς ποτέ να λιποψυχήσει, να απελπιστεί, να κουραστεί και να πισωγυρίσει. Άξια και απερίγραπτη σύντροφος ενός τέτοιου ΑΚΡΙΤΑ, αποτελεί με το παράδειγμά της φάρο ολόλαμπρο που φωτίζει τα βήματα καθενός από εμάς, ο οποίος δίνει το δικό του αγώνα μέσα σε αυτή την ανθρώπινη και πρόσκαιρη ζωή. Στο ακατάλυτο γύρισμα του χρόνου, στην ιστορική πορεία της Κύπρου, ο θρυλικός ΑΤΡΩΤΟΣ, ο ακαταμάχητος Θεματοφύλακας του Έθνους, ο σύγχρονος Λεωνίδας των Θερμοπυλών του Γένους και της Θρησκείας, ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ, αποτελεί για όλους εμάς εθνικό ορόσημο και σταθμό. Γιατί ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ αποτελεί από μόνος του Ιστορία και ανήκει στους αληθινούς εκείνους μύθους των εθνικών αναδραγαθημάτων, οι οποίοι παραδίνονται ευλαβικά και αδιάκοπα από γενιά σε γενιά, γαλουχώντας με τα ανυπέρβλητα νάματα και τα πάναγνα ιδεώδη της Πατρίδας τα άλκιμα νιάτα της Πανορθόδοξης Ελληνικής Μεγαλονήσου. Η θαραλλέα, άφοβη και ατρόμητη σύντροφος του, το πολυαγαπημένο του ταίρι, η ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΜΨΩΝ επετέλεσε με τη σειρά της στο έπακρο το δικό της καθήκον. Ως αγωνίστρια κι αντάρτισσα της ζωής δεν υπόστειλε ποτέ την παντιέρα του αγώνα και μπορεί να αισθάνεται ήσυχη, αφού παρέδωσε στην κοινωνία των πολιτών της Κύπρου μας, βλαστάρια, ικανά και άξια που πράγματι κοσμούν με τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους και το μεγαλείο της ψυχής τους τη σκλαβωμένη, αιματοβαμμένη και κατεχόμενη μας Πατρίδα. Σύντομη, μεστή, σαφής και ρητή η υπόσχεση της τιμής και του καθήκοντος που ως ελάχιστο καθήκον οφείλουμε να δώσουμε στον ηρωικό μεγιστάνα της Φυλής, τον θρυλικό αγωνιστή του Δικαίου, το σκληροτράχηλο μαχητή ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΑΜΨΩΝ και την άξια, μοναδική και υπέροχη σύντροφο της ζωής του ΒΕΡΑ: Ο εθνικός αυτός αγώνας για αποτίναξη του ζυγού της τουρκικής σκλαβιάς και η υποχρέωση μας να συνεχίσουμε να παράγουμε τα υγιή κύτταρα που κρατούν ανόθευτη και αταλάντευτη την ελληνοχριστιανική κοινωνία της Κύπρου σε ιδανικά και αξίες θα συνεχίσει αμείωτος, ανένδοτος, ανυποχώρητος και αδιαπραγμάτευτος... Η σημαία της πορείας επιτέλεσης τούτου του ιερού πατριωτικού χρέους και καθήκοντος θα παραμείνει ψηλά και το λάβαρο δεν θα υποσταλεί ποτέ μέχρι που ο αμάραντος ήλιος της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ, ολοφώτεινος και άδυτος, θα σκεπάσει με τις πύρινες ακτίνες του όλα τα μήκη και τα πλάτη της ημικατεχόμενης ελληνικής ορθόδοξης πατρίδας μας... ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑ η μνήμη σου ΑΤΡΩΤΕ. Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Με έντονο και διάχυτο εθνικοθρησκευτικό πνεύμα και πατριωτικό ρίγος θα γιορτάσει και φέτος το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 ο Κυπριακός Ελληνισμός τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Γένους. Η σκέψη και η θύμηση νοσταλγικά, επιτακτικά και μονοδρομικά θα φτερουγίσει απελευθερωμένη και ασύλληπτη στα χρυσά εκείνα χρόνια όπου ο λεβεντόγερος Στρατηγός ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ, το άξιο και μοναδικό τέκνο της Πατρίδας, έπλαθε με τρόπο απαράμιλλο και αψεγάδιαστο την άλκιμη Νεολαία της Κύπρου για το μεγάλο τιτάνιο και συγκλονιστικό σε έξαρση και ορμή αγώνα της λευτεριάς, της δικαίωσης, της απελευθέρωσης και της ΕΝΩΣΕΩΣ. Με έντονα και διάχυτα αισθήματα πίστης, κατάνυξης, αγαλλίασης και ψυχικής ευφορίας η Χριστιανοσύνη, η Ελληνορθοδοξία αλλά και ολόκληρη σχεδόν η υφήλιος θα γιορτάσει σύντομα τη μεγαλύτερη, σπουδαιότερη και απερίγραπτη δωρεά του Ύψιστου Παντοκράτορα και Πανάγαθου Θεού μας προς το ίδιο το ανθρώπινο γένος: TH ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ... Με έντονα και διάχυτα αισθήματα εθνικής θλίψης και πατριωτικού προβληματισμού, ο σημερινός Νεοέλληνας της Κύπρου θα παρακολουθήσει τις μεγαλειώδεις εορτές, τα κατοχικά πανηγύρια, τους τούρκικους αμανέδες και τα νταούλια, τον Ιμάμη να φωνάζει στους μιναρέδες και την κόκκινη ημισέλινο να κυριαρχεί επιδεικτικά στο ψευδοκράτος του σατραπίσκου και εγκάθετου της Άγκυρας στις 15 Νοεμβρίου 2020. Χωρίς οποιονδήποτε ηθικό δισταγμό αλλά με θράσος, πρόκληση και ξετσιπωσιά, θα εκθειάζουν, θα επικροτούν και θα παινεύουν την «ειρηνευτική» στρατιωτική επέμβαση των Λαζών της Ανατολίας στις 20 Ιουλίου του 1974. Αυτό λοιπόν το άνοστο, επικίνδυνο και δηλητηριώδες πιάτο της «φιλίας» της «αλληλεγγύης» και της «αγάπης», γαρνιρισμένο με φέσι και ζουρνάδες, εμποτισμένο με υπουλία, ιδιοτέλεια και ξεδιαντροπιά, μαγειρεμένο με υποκρισία, διπροσωπία και φλεγματικότητα, θα συνοδεύει το τραπέζι των συνομιλιών εκ μέρους της Τουρκίας. Η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για τους Τούρκους ημέρα εθνικής τιμής και υπερηφάνιας, αφού φασιστικά, δικτατορικά και αμετανόητα εγκαθίδρυσαν το «κράτος» τους στο νησί των Αγίων και των Πατέρων, στον τόπο του χρυσοπράσινου φύλλου που βάφτηκε με το άλικο αίμα τόσων παλληκαριών στις τραγικές ημέρες του 1974. Παράλληλα η 15η Νοεμβρίου αποτελεί για εμάς, τους γηγενείς και αυτόχθονες κατοίκους αυτής της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού, ημέρα εθνικής ντροπής και ατίμωσης, αφού άνοιξε και εδραιώθηκε άνομα, μια σύγχρονη Κερκόπορτα στα χώματα της Φυλής μας, όπου ένας νέος αποκρουστικός Εφιάλτης ξεπρόβαλε ως Πέμπτη Φάλαγγα και ως Δούρειος Ίππος σε αυτή την εναλία και θαλασσοφίλητη γη των Ακριτών και των Διγενήδων, των ηρώων και των μαρτύρων του ατελεύτητου πάνθεου της ρωμέικης εποποιϊας . Η 15η Νοεμβρίου φέρνει ξανά στη μνήμη μας τη σπαρακτική κραυγή που ακούστηκε τότε στην αλησμόνητη Βσιλεύουσα, «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ» και τον ηρωικό θάνατο του θρυλικού Μαρμαρωμένου Βασιλιά και Αυτοκράτορα του Γένους, του γενναίου και τολμηρού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Όπως τότε που η αδιαφορία, ο διχασμός, το αδελφοκτόνο μίσος, η διχόνοια και η παρακμή οδήγησαν την πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία του Βυζαντίου σε διάλυση, έτσι και τώρα το ίδιο σαράκι σκόρπισε τη δυστυχία και την κατοχή. Δυστυχώς ο πήχυς του ύφους, του ήθους, της συμπεριφοράς και της δράσης μας όσο αφορά τους σύγχρονους στόχους, οραματισμούς, επιδιώξεις και στοχασμούς του Πανορθόδοξου Ελληνισμού τέθηκε πολύ χαμηλά, έτσι που τα ακατάλυτα και αδάμαστα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, που, αιώνες τώρα συγκρατούν τη Φυλή με σωφροσύνη και νουθεσία, τέθηκαν στο περιθώριο από εμάς τους ίδιους. Σταματήσαμε πλέον να ατενίζουμε το Μοριά και τη Ρούμελη, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, τους ξεπαγιασμένους φαντάρους στη χιονισμένη Πίνδο, τους λεβέντες μαχητές του Παύλου Μελά, το αθάνατο ενωτικό έπος της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 αλλά και όλη αυτή την τρισένδοξη και μακραίωνη Ιστορία του Έθνους που μας κληροδότησαν ως ιερή, οσία, αμόλυντη και πάναγνη παρακαταθήκη οι πρόγονοί μας. Τα νεομοδίστικα, καταστροφικά και θανάσιμα ιδεώδη και οι αρχές της παγκοσμιοποίησης και της διεθνοποίησης συντάραξαν τη ζωή μας, ευνούχησαν την άμεση επαφή μας με το παρελθόν της Πατρίδας και της Θρησκείας, διάλυσαν και καταθρυμμάτισαν κυριολεκτικά τους δεσμούς μας με την ταυτότητα και τις καταβολές μας μετατρέποντας μας σε αγνώριστα όντα που σεργιανίζουν μάταια, ψάχνοντας απεγνωσμένα για σανίδα σωτηρίας σε κόσμους πλανεμένους. Έτσι φθάσαμε στο θλιβερό κατάντημα της 15ης Νοεμβρίου με τους Τούρκους να αλαλάζουν, να χορεύουν και να μολύνουν με τα στρατεύματά τους τα μυρωμένα και αιματοβαμμένα χώματα της Κύπρου μας, χώματα αγιασμένα, χώματα πάππου προς πάππο ολόδικά μας, χώματα ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Είδαμε επίσης και κάποιον κύριο ΑΝΑΝ σαν από μηχανή θεό και σαν «Μεσσία» που ως εκ θαύματος κατέβηκε από τον «ουρανό» της σκακιέρας των δυνατών της γης για να μας λύσει με μια μαγική κίνηση του ραβδιού του το πρόβλημα. Πόσο γελασμένοι και προδωμένοι από τους ίδιους τους εαυτούς μας καταντήσαμε... Χάσαμε κάθε ίχνος εθνικής, πατριωτικής και αγωνιστικής αυτογνωσίας, διάθεσης και ελπίδας, καταθέσαμε τα όπλα στο βωμό της ευμάρειας και του υλισμού, ανοικοδομήσαμε τις εξοχικές μας βίλλες στην ακροθαλασσιά, βολτάραμε με τα πολυτελέστατα μας αυτοκίνητα κι αφήσαμε τις τύχες του Έθνους στον κύριο ΑΝΑΝ... Ο Θεός να βάλει το χέρι του, αδέλφια! Μακάρι έστω και την υστάτη να ξεφύγουμε από την ηττοπάθεια, τον σκοταδισμό, την μοιρολατρεία και τον άκρατο ‘’ρεαλισμό των πραγματικοτήτων’’ για να φερθούμε επιτέλους ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι μάχονται με κατανυχτική θρησκευτική πίστη και ανόθευτο αγωνιστικό πατριωτισμό για την ίδιά μας την Πατρίδα, το Έθνος, τη Φυλή και την Ορθοδοξία... Αυτά τα ολίγα αναμένουν από εμάς τόσοι αιώνες ένδοξης, μακραίωνης και θρυλικής Ιστορίας που συνοδεύουν τούτο το Γένος στη διαχρονική του πορεία και διάβα στη γη.... Μήπως ονειροβατούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όταν με δέος ψυχής και τόλμη καρδιάς, αργά μα σταθερά, αδιαφορώντας για το ικρίωμα της αγχόνης, τόνιζε εμφαντικά στον Αγαρηνό δυναστή πως "Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΟΝΤΑΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΛΕΙΨΕΙ"; Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Παραλίμνι Του Χρίστου Κ. Μακρίδη Με έκδηλα και συγκινησιακά αισθήματα πατριωτικού ρίγους και εθνικής υπερηφάνειας θα βιώσει έμπρακτα και ζωντανά ο σημερινός Νεοέλληνας τη θρυλική επέτειο του ΟΧΙ, του έπους του 1940 και των μαχών της Πίνδου. Η σκέψη θα φτερουγήσει νοσταλγικά και μονοδρομικά στη σημαδιακή ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, ημερομηνία – ορόσημο τόσο για τον Πανορθόδοξο Ελληνισμό όσο και για ολόκληρη την υφήλιο και την ανθρωπότητα. Τότε που ο γενναίος και τολμηρός στρατιώτης της χιονισμένης οροσειράς, των ξεπαγιασμένων χαρακωμάτων και των ανύπαρκτων εφοδίων τίμησε με τη ζωή και το αίμα του το αγέρωχο ΟΧΙ που πέταξε κατάμουτρα στον Ιταλό πρέσβη ο Ιωάννης Μεταξάς, θυμίζοντας για πολλοστή φορά στη σύγχρονη ιστορία του Γένους, το λυγερόκορμο Σπαρτιάτη βασιλιά ΛΕΩΝΙΔΑ και το ηρωικό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...» Θυμάμαι που σεργιανίσαμε μαζί στις ΚΥΔΩΝΙΕΣ, το περίφημο και ξακουστό ΑΪΒΑΛΙ, την πατρίδα του καημού και της προσφυγιάς για τους Μικρασιάτες αδελφούς μας. Τα ερειπωμένα δρομάκια, με τα παλιά αρχοντικά μαρτυρούσαν, σιωπηλά μεν μα τόσο παραστατικά, τις παλιές καλές στιγμές, τότε που η ευτυχία και η ξεγνοιασιά έρεαν άφθονες από το απλόχερο και φιλεύσπλαχνο χέρι του Παντοδύναμου Θεού. Με άρπαξες από το μπράτσο και βρεθήκαμε, ως δια μαγείας, στη γραφική και μοναδική ΣΜΥΡΝΗ με τους πάνσεπτους εκκλησιαστικούς ναούς, τις φυσικές ομορφιές και την ξέχωρη ιστορική παράδοση, αφού από μόνη της τούτη η πόλη έγραψε ολόχρυσες σελίδες ηρωισμού και έξαρσης, που παραδίνονται ανεξίτηλες από γενεά σε γενεά γαλουχώντας με τα νάματα και τις αξίες της ΦΥΛΗΣ όλους τους Νεοέλληνες. Και πάλι Ιούλιος μήνας, έτος 2020...Σαράντα - έξι ολόκληρα έτη από τα αλησμόνητα, σημαδιακά και μονοδρομικά γεγονότα του 1974. Συμβάντα και ενέργειες που αποτέλεσαν ορόσημο και σταθμό στη πολυτάραχη και πολυπρόσωπη ιστορία της θαλασσοφίλητης γης της νήσου των Αγίων, των Πατέρων και των Ακριτών. Ο πανδαμάτορας χρόνος δε φαίνεται να ενήργησε όσο αποτελεσματικά θα ανέμενε κανείς να ενεργήσει μεταξύ των Νεοελλήνων κατοίκων τούτης της νοτιοανατολικότερης εσχατιάς της Πατρίδας. Τόσος καιρός και τόσα έτη με την πύρινη λαίλαπα του εμφύλιου σπαραγμού, της αναμόχλευσης των διχαστικών παθών, της άγαρμπης χάλκευσης της ιστορίας, της επιτηδευμένης παραχάραξης των γεγονότων, της λαϊκιστικής δημαγωγίας των μπαλκονιών και της μονολιθικής συνθηματολογίας μιας φθηνής μικροπολιτικής. Τραγικές, δραματικές και καταστοφικές θα σημείωνε κάποιος για τις συνέπειες των γεγονότων αυτών με τους 1619 αγνοούμενους ακόμη στο άγνωστο, τους 200.000 πρόσφυγες ξεριζωμένους, δεκάδες νεκρούς και σκοτωμένους άταφους και άκλαφτους και τους ηρωικούς εγκλωβισμένους στην καταπίεση και στο καθεστώς του τρόμου. Παραταύτα, τούτη η προσχεδιασμένη και ύπουλη συντήρηση του διχασμού, του στιγματισμού και της διχόνοιας κάπου θα έπρεπε να τελειώσει. Ακόμη και στους νεκρούς τολμήσαμε να χαράξουμε τις λέξεις «ημέτεροι» και «υμέτεροι», αποθέτοντας λουλούδια αγάπης και δάφνινα στεφάνια για τους πρώτους, ενώ για τους άλλους την αδιαφορία, την εγκατάλειψη και την περιφρόνηση. Ξεδιάντροπα και αλαζονικά, με εγωπάθεια και υποκρισία ξεσχίσαμε φαρισαϊκά τα ιμάτια μας χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα σαν άλλοι Άννες και Καϊάφες, νίπτοντας τας χείρας μας σαν Πόντιοι Πιλάτοι για έστω πιθανές ευθύνες που ίσως βαραίνουν και εμάς, όχι μόνο αυτούς. ΕΜΕΙΣ και ΑΥΤΟΙ λοιπόν... Εμείς, οι πατριώτες με το αντιστασιακό αγωνιστικό παρελθόν για τη Δημοκρατία και αυτοί οι βαρελόττοι, οι τραμπούκοι και οι προδότες, που ενσυνείδητα ξεπούλησαν τη γη που τους ανήκε, τους τάφους των γονιών τους, τις πατρογονικές τους εστίες, στέλνοντας ίσως στο θάνατο και στην ατέλειωτη εξορία τα παιδιά τους, τα ανήψια τους, τους πατεράδες και τους θείους τους. Τούτες τις μέρες ίσως να γίνουμε θεατές ενός σκηνοθετημένου έργου που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τίτλο, τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια λόγια, το ίδιο σκηνικό και τα ίδια μηνύματα. Θεατές μιας άτσαλης, ιδιοτελούς, μικροκομματικής και έντονα μονόπλευρης προπαγάνδας, για σκοπούς παραταξιακής κατανάλωσης, ξεπουλήματος πατριωτικού προφίλ και άτεχνης κακογουστιάς αγωνιστικού φρονήματος. Και μετά μιλάμε για επαναπροσέγγιση, λήθη, λησμονιά, άφεση αμαρτιών εκατέρωθεν, ομόνοια, αγάπη, ανθρωπιά, αλτρουισμό, αλληλεγγύη και κατανόηση. Ας τολμήσουμε πρώτα το δύσβατο ανηφόρι του δικού μας Γολγοθά, που θα μας οδηγήσει στην ατομική κάθαρση και μετά ας προχωρήσουμε σε υπερβάσεις. Ας κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας κι ας αποκιοτέψουμε την εξαγνιστική απολύτρωση του εσωτερικοψυχικού υποσυνείδητού μας πετυχαίνοντας, την επαναπροσέγγιση με το δικό μας εαυτό και μετά με τους άλλους. Ας δώσουμε πρώτα συναμεταξύ μας την άφεση και τη λήθη κοινωνώντας με θρησκευτική κατάνυξη και χριστιανική αγάπη τα Άχραντα Μυστήρια, το Θείο Σώμα και Αίμα, τον ίδιο το Χριστό μας και μετά ας προχωρήσουμς στη κοινωνία με τους άλλους. Τούτος ο Ιούλης του 2020 ας αποτελέσει τον Ιούλη της ενότητας, της ομοψυχίας και της συσπείρωσης, αφού εκείνος ο Ιούλης ήταν ο Ιούλης του διχασμού, του αδελφοκτόνου πάθους και της καταστροφής. Ας υπερβούμε πρώτα τα δικά μας ένοχα αισθήματα της λύσσας, του όξους και της χολής, ας βγάλουμε τον πάσσαλο από τους δικούς μας οφθαλμούς και μετά ας βοηθήσουμε τους άλλους να αφαιρέσουν το λιθαράκι από τα δικά τους μάτια. Μόνο έτσι θα λειτουργήσουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας, ώστε να θέσουμε τη βάση, τη δομή και την υποδομή για να δράσουμε δίκαια και με τους άλλους. Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν στο σύγχρονο Καβάφη να επαναλάβει με μίσος και πάθος το γνωστό «ΜΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΣΑΜΨΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ» αναφωνώντας με χαρά, ευφορία, γαλήνη, ηρεμία και αγάπη «ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΕΘΝΟΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΨΥΧΗΣ;» Φέτος θα πούμε και πρέπει να πούμε ΟΧΙ στην ανατίναξη των δεσμών που μας ενώνουν άρρηκτα ως Έθνος, ως Γένος, ως Πατρίδα, ως Χριστιανοσύνη, ως Ρωμιοσύνη, και ως Ελληνορθοδοξία.... Φέτος επιτακτικά ας αποδιώξουμε από ανάμεσά μας τους ιέρακες της ηττοπάθειας, του φανατισμού και του όχλου, βάζοντας στη θέση τους και στην καρδιά μας το Χριστό μας...και την ΑΓΑΠΗ! Δεν είναι πλέον η ώρα της αλαζονικής εγωπάθειας και της ιδιοτελούς απόδοσης ευθυνών κάτω από το άδικο καθεστώς αλλότριων σκοπών. Αυτά έχουν παρέλθει και ο ένοχος, αν κάποιοι λιμοκτονούν... για ενόχους, δεν ευρίσκεται μονοδρομικά στο δεξιό δρομάκι της ανηφόρας. Ας ανοίξει επιτέλους ο ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ παρ΄ όλο που ακράδαντα πιστεύω ότι οι σύγχρονοι ΑΝΝΕΣ και ΚΑΪΑΦΕΣ ήδη προ πολλού γνωρίζουν τα του οίκου τους... Με τιμή, Χρίστος Κ. Μακρίδης Η πρόσφατη ορθή δήλωση του Έλληνα Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κων/νου Φλώρου ο οποίος διευκρίνισε ότι «όποιος πατήσει τα πόδια του στο έδαφός μας πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε ποιος είναι», προκάλεσε περισσότερες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας παρά στον αντίπαλο στον οποίο και απευθυνόταν. Γεγονός που καταδεικνύει ότι οι παθογένειες του παρελθόντος, εξακολουθούν να ταλανίζουν τη χώρα ακόμη και σήμερα. Θίχτηκαν οι κονδυλοφόροι της υποτιθέμενης «ελληνοτουρκικής φιλίας», τις ιστορικής παραχάραξης και των «συνωστισμών». Είναι η δεύτερη φορά που αναδεικνύει ως πλεονέκτημα τη στρατιωτική μας αδυναμία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και δεν ξεκαθαρίζει ακόμα πού το πάει. Στις 21.2.2020 μιλούσε στο Γιούρονιους όταν εξήγησε πως «η αδυναμία η στρατιωτική, καμιά φορά, είναι η δύναμη που αποτρέπει συγκρούσεις. Φανταστήκατε να ήμασταν σε θέση να αμυνθούμε στρατιωτικά; Αυτό που επεδίωκαν ήταν μια πρόκληση κρίσης. Όταν είσαι αδύνατος αμυντικά, δεν θα αντιδράσεις κατά τον τρόπο που επιλέγει ο αντίπαλός σου (…) μια δύναμη η οποία συνεχώς προκαλεί». Δηλαδή, όταν μας επιτεθεί ο Αττίλας και δεν είμαστε σε θέση να αμυνθούμε στρατιωτικά θα σωθούμε επειδή δεν θα ανταποδώσουμε τα πυρά. Έχει ασφαλώς μια λογική. ΑΠΟΤΕΛΕΙ, άραγε, ένδειξη σοβαρότητας, σε περίοδο εμπράκτως εντεινόμενων επικίνδυνα επιδρομικών κινήσεων της Τουρκίας, με επιδεικτικά προβαλλόμενη την πολεμική της απειλή, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να αλλάζει τον Υπουργό Άμυνας για την… πλήρωση της από ετών κενής θέσης του βοηθού του Γενικού Εισαγγελέως; Hannibal ante portas: “Ο φόβος ενός πολέμου δυστυχώς μας έχει κυριαρχήσει πριν ακόμη ξεκινήσει"26/6/2020 Διανύουμε ήδη το «θερμότερο» καλοκαίρι μετά τις επιχειρήσεις του «Αττίλα» και την κατάληψη του Βόρειου τμήματος της Κύπρου. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δυσοίωνη η προοπτική. Ο Ερτογάν προχωρά στην υλοποίηση των απειλών του, για άλλη μια φορά, με μεθοδικότητα και χωρίς παλινωδίες και προχειρότητα. Οι έρευνες στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα, δεν αποτελούν απλά μια κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων μας, δεν είναι ένα ακόμη μικρό βήμα, είναι ένα ακόμη τετελεσμένο! Μέχρι πότε όμως και πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση; Γράφει ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ Ιστορική σημαντική επισήμανση-τοποθέτηση του Στρατηγού ε.α. Δημήτρη Αλευρομάγειρου: Κεραυνοί Αλευρομάγειρου για τις αποκαλύψεις Ιγνατίου (Σημίτης – Ίμια) Μεταξύ άλλων: «…Η συμφωνία της Μαδρίτης , όπως και το Ελσίνκι, αργότερα απλώς έδωσαν χρόνο στην Τουρκία να ανασυντάξει τις δυνάμεις της ...να βελτιώσει την εικόνα της και να εμπεδωθεί ως περιφερειακή δύναμη ανατρέποντας συγχρόνως την ισορροπία δυνάμεων που υπήρχε στο Αιγαίο ύστερα από μία μακρά περίοδο μετά την μεταπολίτευση, όπου υπήρχε ελληνική υπεροπλία. Και να επικαλείται ο Τούρκος ηγέτης κατα βούληση και επιλεκτικά τη συμφωνία της Μαδρίτης και την υποχρέωση της Ελλάδας να μενει ουσιαστικά με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στη δική του επιθετικότητα…» Γιατί άραγε η Ελλάδα αρνείται να οριοθετήσει επίσημα την ΑΟΖ της με αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας;22/6/2020 Η Ελλάδα περίμενε 38 ολόκληρα χρόνια για να ασχοληθεί με την ΑΟΖ και όμως υπάρχουν κάποιοι ακόμα και σήμερα που την αποκαλούν Ανεξάρτητη Οικονομική Ζώνη. Αλλά τώρα η Αθήνα έχει πάρει φόρα, μετά την οριοθέτηση με την Ιταλία, και θέλει να προχωρήσει και σε άλλες οριοθετήσεις ΑΟΖ με τα γειτονικά παράκτια κράτη. Έτσι μετά με την Ιταλία έρχεται η σειρά της Αιγύπτου. Αλλά υπάρχει μία μεγάλη, πολύ μεγάλη απορία. Γιατί η Ελλάδα αρνείται να οριοθετήσει επίσημα την ΑΟΖ της με αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας; Οι ελληνοτουρκικές διαφορές είναι σε μια φάση επικίνδυνης κλιμάκωσης και μάλλον η απεμπλοκή δεν είναι ορατή στον προβλεπτό χρονικό ορίζοντα. Οι διαφορές απόψεων Αθηνών και Άγκυρας, σε κρίσιμα διμερή ζητήματα, είναι μάλλον αγεφύρωτες με τα σημερινά νομικά και διεθνοπολιτικά δεδομένα. Η Τουρκία απειλεί και απαιτεί και στηρίζει την αναθεωρητική πολιτική της, κυρίως στην στρατιωτική ισχύ και λιγότερο στη διπλωματία. Η Ελλάδα αμύνεται και προτάσσει τη διπλωματία, το διάλογο και το Διεθνές Δίκαιο, προκείμενου να εκτονωθεί η ένταση τις διμερείς σχέσεις και ως έσχατο μέσο, την στρατιωτική απάντηση στην τουρκική παραβατική συμπεριφορά, προκειμένου να διαφυλάξει αλώβητη την εδαφική της ακεραιότητα και γενικότερα τα εθνικά της συμφέροντα. Ανακατανομή ισχύος και παιχνίδια επικράτησης διαδραματίζονται στη Μεσόγειο, με τις εξελίξεις να δοκιμάζουν δυνάμεις και αντοχές. Δυο νέα δεδομένα διαμορφώνουν τις νέες δράσεις. Από τη μια η πανδημία, που επίσπευσε τη διαμόρφωση ενός νέου σκηνικού, ενίσχυσης της γεωπολιτικής, των περιφερειών και από την άλλη το κενό που δημιουργεί η απουσία των ΗΠΑ από την περιοχή μας. Οι ΗΠΑ διανύουν μια περίοδο στρατηγικής αμηχανίας, ενισχύοντας τις λογικές Τραμπ για αυτοαπομονωτισμό, που θεωρείται πρωτόγνωρη για τους Αμερικανούς προσέγγιση. Επιμέλεια: Σωτήρης Ν. ΣαμψώνΣτην Αρχαία Ελλάδα, η αχαριστία αποτελούσε ποινικό αδίκημα και ο αχάριστος τιμωρείτο παραδειγματικά... Το πιο κάτω είναι αφιερωμένο σε όλους όσους γνώρισαν την αχαριστία από πρώτο χέρι. Διαβάζοντας το ίσως καταλάβουν γιατί δεν πρέπει να αναλώνουν χρόνο και φαιά ουσία προσπαθώντας να εξηγήσουν και να καταλάβουν την αχαριστία και τον/την αχάριστο/στη..." Στη χθεσινή του συνάντησή με τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους του υπουργείου Άμυνας ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος, είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Στη δημοσιότητα κυριάρχησαν οι δηλώσεις του πως «όποιος πατήσει τα πόδια του σε ελληνικό έδαφος πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε ποιος είναι» και πως όποιος τα βάλει με την Ελλάδα θα πληρώσει πολύ βαρύ κόστος. Τον περασμένο Φεβρουάριο το ΕΛΙΑΜΕΠ είχε οργανώσει μία εκδήλωση με θέμα την παραπομπή στη Χάγη, ως δρόμο επίλυσης των ελληνοτουρκικών. Ομιλητές ήταν πρόσωπα που έχουν χειρισθεί τα ελληνοτουρκικά (Γιώργος Παπανδρέου, Μπακογιάννη, Κατρούγκαλος και Ροζάκης). Εκείνη η εκδήλωση είχε για μία ακόμα φορά επιβεβαιώσει ότι σύσσωμο σχεδόν τον πολιτικό σύστημα έχει αναγάγει σε μονόδρομο την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο. Η συμφωνία Ελλάδας – Ιταλίας, για την οριοθέτηση των μεταξύ τους θαλασσίων ζωνών, της ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα της ελληνικής διπλωματίας. Η Συμφωνία Ελλάδας – Ιταλίας, για την μεταξύ τους οριοθετική γραμμή , τυπικά και ουσιαστικά, είναι η διμερής συμφωνία του 1977. Σε αυτή προβλέπεται και η μειωμένη επήρεια των νησιών του Ιονίου, των Στροφάδων και των Διαποντίων νήσων. Όμως, η ελληνοιταλική συμφωνία της 9ης Ιουνίου 2020, κυρίως, αφορά και την οριοθέτηση της ΑΟΖ. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|