Το άρθρο αυτό το γράφω με πολλή δόση χιούμορ αλλά και σαρκασμού, όχι γιατί δεν ξέρω ή δεν μπορώ να εκφράσω εντυπώσεις και συναισθήματα που δημιουργήθηκαν, αλλά γιατί πιστεύω πως μερικές φορές σε στιγμές τραγικές είναι καλύτερα να γελούμε παρά να κλαίμε με τα χάλια μας, μια και γέλιο εκτός από το ότι μας φτιάχνει τη διάθεση, αποδεδειγμένα έχει και θεραπευτικές ιδιότητες. Διανύοντας τις τελευταίες μέρες της προεκλογικής περιόδου, γίναμε όλοι τους μήνες, τις βδομάδες αλλά ιδιαίτερα τις μέρες που πέρασαν, ακούσιοι αλλά δέσμιοι θεατές ενός θεάτρου του παραλόγου, που περισσότερο έμοιαζε με σκηνή από ταινία που εύκολα θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο «Αίμα και άμμος στην (πολιτική) αρένα».
Είδαμε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για κηδείες και ενταφιασμούς υποψηφίων προέδρων. Ακούσαμε υποψήφιους να κατηγορούν άλλους υποψήφιους για προσπάθεια χρηματισμού τους για να αποχωρήσουν από την εκλογική αναμέτρηση. Γίναμε μάρτυρες ισοπεδωτικών τοποθετήσεων και προσεγγίσεων. Ακούσαμε για χορό εκατομμυρίων με σκοπό την εξαγορά ψήφων για αναρρίχηση πάση θυσία στον προεδρικό θώκο. Παρατηρήσαμε υποψήφιους να γίνονται κυριολεκτικά ρεζίλι και χαλί να τους πατήσουν οι ψηφοφόροι, κόβοντας κορδέλες, ψήνοντας σούβλες, χορεύοντας και τραγουδώντας και εκστομίζοντας μεγαλόστομα «θα», προς άγραν σταυρού επί του ψηφοδελτίου, κάτω από το όνομα και τη φωτογραφία τους. Μέσα σε πολύ δύσκολες για τον τόπο στιγμές, μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας και ανησυχίας και με έντονο το αίσθημα ανασφάλειας για το παρόν αλλά και για το μέλλον, τα όσα ευτράπελα συμβαίνουν κατά την προεκλογική αυτή περίοδο, έδωσαν το τελειωτικό κτύπημα στο με γοργούς ρυθμούς, εδώ και χρόνια, καταρρέον σύστημα αξιών μας. Κανείς πλέον δεν μπορεί να καμωθεί ότι η φοβερή αυτή απαξίωση σε αρχές και αξίες, σε ιδεώδη και ιδανικά, σε ιερά και όσια, στην ίδια την εθνική ταυτότητα και καταγωγή μας, δεν αποτελεί πρωτίστως και κύρια, τραγικό επίτευγμα του πολιτικού κόσμου αλλά και του ίδιου του λαού μας. Ούτε και μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα όσα απαράδεκτα σήμερα συμβαίνουν ήρθαν ως κεραυνοί εν αιθρία. Είναι -κακά τα ψέματα κι όσο κι αν δεν το χωρά ο νους κι η φαντασία- το αποτέλεσμα της κατρακύλας του όλου συστήματος κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών και άλλων αξιών στον τόπο μας. Και ευθύνη για αυτή την κατρακύλα φέρουμε όλοι. Από τον πρώτο έως και το τελευταίο πολίτη αυτού του δύσμοιρου τόπου. Ακόμα πιο τραγικό όμως είναι το γεγονός ότι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, συμμετέχουμε τελικά σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Ο καθένας μας από τη δική του «έπαλξη» και με τον δικό του τρόπο. Δακτυλοδείχνοντας αλλήλους ως υπαίτιους των απαράδεκτων αυτών συμπεριφορών και αδυνατώντας να εξέλθουμε του φαύλου τούτου κύκλου, ο κάθε ένας από εμάς αποποιείται των ευθυνών του για την κατάντια μας, φορτώνοντας την με περισσή ευκολία σε όλους τους υπόλοιπους… Ω καιροί, ω ήθη! * Ω καιροί, ω ήθη! O tempora o mores είχε πει ο Κικέρων για τον Κατιλίνα στην αρχαία Ρώμη, αναφορικά με τις προεκλογικές ατασθαλίες του τελευταίου, καθιστώντας την έκφραση παροιμιώδη.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|