Σήμερα αγαπητοί αναγνώστες θα μιλήσουμε για την «αβάστακτη ελαφρότητα του είναι» του λαού μας. Θα μιλήσουμε γενικά και αόριστα γιατί γενική και αόριστη φαίνεται δυστυχώς να είναι και η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων σε αυτό τον τόπο από τους ίδιους τους πολίτες που ταλαιπωρούνται από αυτά. Ο κυπριακός λαός λοιπόν, αιώνια ανήμπορος να αντιδράσει, παρά μόνο ανέκαθεν με συνέπεια να μεμψιμοιρεί και να παραπονείται, παρακολουθεί για άλλη μια φορά ως δέσμιος θεατής σε κακόφημο συνοικιακό κινηματογράφο, την ταινία που ετοίμασαν γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν, οι εκάστοτε άρχοντες αυτού του τόπου, εκείνοι δηλαδή που ο ίδιος με την ψήφο του εξέλεξε κατά καιρούς να ηγούνται και να εξουσιάζουν.
Αντιλαμβάνεται ο κυπριακός λαός –γιατί από αντίληψη δόξα τω Θεώ έχει μπόλικη- ότι και το έργο είναι κακογυρισμένο και ο κινηματογράφος της κακιάς ώρας και ότι εδώ και χρόνια πολλά κάτι δεν πάει γενικώς καλά με την όλη εικόνα που παρουσιάζει η κατάσταση στον τόπο, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Για τους ταξιθέτες δε ούτε λόγος! Επιεικώς απαράδεκτοι… Αυτά τα πράγματα τα καταλαβαίνει και τα συνειδητοποιεί ο λαός μας. Τα νιώθει μέσα στο πετσί του, βαθιά μέσα στην τσέπη του, τα ζει και τα βιώνει καθημερινά στον αγώνα για την επιβίωση με ολοένα και πιο μειωμένο βαλάντιο τη στιγμή που έξοδα και κόστα εκτοξεύονται στα ύψη, παρά την ανάκαμψη της οικονομίας τα τελευταία χρόνια. Τα αντιλαμβάνεται μεν, δεν αντιδρά δε. Σκύβει το κεφάλι, χαμηλώνει τα μάτια και με μια ανεξήγητη ελαφρότητα και μια εξίσου ανησυχητική συγκαταβατικότητα, που πρέπει να αποτελέσουν πλέον αντικείμενο κοινωνικοοικονομικής μελέτης και έρευνας, δηλώνει απλά, «θα περάσουμε…» και συνεχίζει αδιάφορος την πορεία του προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Στο μεταξύ, εδώ και δεκαετίες, η κατάσταση χειροτερεύει ανεξέλεγκτα και με γεωμετρικούς ρυθμούς. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι, οι δυστυχείς ακόμα πιο δυστυχισμένοι, ενώ όλες οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Την ίδια ακριβώς στιγμή, το κυπριακό πρόβλημα έχει πιάσει πάτο, ο τουρκικός επεκτατισμός βρίσκεται στο απόγειο του, οι πρόσφυγες παραμένουν στη δεινή θέση που τους έταξε η μοίρα εδώ και 44 χρόνια, ενώ πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, «ελέω» τραπεζών και τραπεζικών ιδρυμάτων κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους και να προσφυγοποιηθούν και οι ίδιοι, πάντοτε βεβαίως κάτω από τα γεμάτα συμπάθεια αλλά αδιάφορα βλέμματα όλων μας. Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το μπάχαλο που βιώνει διαχρονικά καθημερινά ο λαός μας, μέσα στην ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και τους λογής-λογής κινδύνους, το νέο «φρούτο» που μας έχει προκύψει, το «μάννα» όχι εξ ουρανού αλλά εκ θαλάσσης, είναι η έρευνα και η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων ανοικτά της Κύπρου. Η ελπίδα αναζωογονείται, το μέλλον φαντάζει ευοίωνο και σύμφωνα με το κλίμα αισιοδοξίας που έχει έντεχνα καλλιεργηθεί, όλοι θα γίνουμε Κροίσοι, Σεΐχες, Εμίρηδες, Άραβες, με λίγα λόγια θα κυκλοφορούμε με κελεμπίες και με μάτσες τα 500ευρα στις τσέπες, και όταν βεβαίως τελειώσει και το όνειρο –γιατί περί ονείρου πρόκειται- ο λαός μας θα ξυπνήσει, θα αντιληφθεί (είπαμε πως από αντίληψη καλά πάμε, συνήθως όμως κατόπιν εορτής!) ότι και φυσικό αέριο να βρεθεί, θα είναι οι ίδιοι λίγοι που θα τρώνε με χρυσά κουτάλια και με την ίδια αβάστακτη και πάλι ελαφρότητα θα σκύψει το κεφάλι, θα χαμηλώσει τα μάτια και θα επαναλάβει εαυτόν λέγοντας, «θα περάσουμε»… Αυτή όμως δεν είναι πλέον ούτε αποδεκτή ούτε επιτρεπτή κατάσταση. Πρέπει να έρθει επιτέλους εκείνη η μέρα που ο λαός μας θα ξυπνήσει από το βαθύ του ύπνο και το λήθαργο δεκαετιών και να διεκδικήσει όλα όσα του οφείλονται. Αλλιώς, θα παραμείνει ένας λαός άξιος της τύχης και της μοίρας του.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|