ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Ν. ΣΑΜΨΩΝ Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες μέρες για την έκθεση τoυ Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για τις καλές του υπηρεσίες στο Κυπριακό και για την πεποίθηση που αυτός εκφράζει ότι στο Κραν Μοντάνα χάθηκε μία ιστορική ευκαιρία. Δεν θα ασχοληθώ με τις ποικίλες αντιδράσεις κομμάτων και οργανώσεων στα όσα ο Γενικός Γραμματέας προβάλλει στην έκθεση του αυτή. Ούτε και με τις διάφορες αναλύσεις «ειδικών» και «ανειδίκευτων» ειδημόνων κατά τα άλλα πολιτικών αναλυτών. Θα αναφερθώ μόνο στις εντός της ίδιας της έκθεσης αντιφάσεις στις οποίες υποπίπτει ο Γενικός Γραμματέας. Αντιφάσεις βεβαίως που καθιστούν τόσο την έκθεση όσο και τον ίδιο αναξιόπιστους όσον αφορά στο μέλλον του κυπριακού προβλήματος και στο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει ο ΟΗΕ.
Δεν μπορεί για παράδειγμα ο Αντόνιο Γκουτέρες να υπονοεί από τη μια, ότι οι πλευρές δεν επέδειξαν την αναγκαία βούληση για λύση, αναφέροντας ότι επαναβεβαιώνει την ετοιμότητα των Ηνωμένων Εθνών να βοηθήσουν τις πλευρές όταν αυτές αποφασίσουν από κοινού σε μια διαδικασία με την αναγκαία πολιτική βούληση, για να ολοκληρώσουν τη στρατηγική συμφωνία που αναδυόταν στο Κραν Μοντάνα, τονίζοντας συνάμα τη σημασία της ύπαρξης πολιτικής βούλησης, θάρρους, αποφασιστικότητας και εμπιστοσύνης και από την άλλη, στο τελευταίο κεφάλαιο της έκθεσης, να εκτιμά ότι «χάρη στις ακούραστες και αποφασιστικές προσπάθειες των ηγετών και των ομάδων τους και την ακλόνητη υποστήριξη που παρείχε η διεθνής κοινότητα, υπάρχει πρακτικά η ουσία μιας συνολικής διευθέτησης του κυπριακού προβλήματος…» Ούτε βέβαια μπορεί ο Γενικός Γραμματέας να ισχυρίζεται ότι υπάρχει τέτοια ουσία για συνολική διευθέτηση και ταυτόχρονα να κάνει λόγο για την αναγκαιότητα εφαρμογής Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), λόγω πολιτικής αβεβαιότητας στη διαδικασία! Και σαφώς δεν μπορεί ο Γενικός Γραμματέας να ισχυρίζεται ότι πρώτα πρέπει να επιτευχθεί συμφωνία σε στρατηγικό επίπεδο για τα βασικά εκκρεμή ζητήματα με σκοπό αυτά να αποτελέσουν τη βάση για τη μετέπειτα συνολική διευθέτηση. Ο Γενικός Γραμματέας ειδικά και τα Ηνωμένα Έθνη γενικότερα, πρέπει να αποφασίσουν ποια είναι η γραμμή που ακολουθούν στο Κυπριακό. Και η απόφαση αυτή θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη και δημόσια. Η τακτική να χτυπά ο ΟΗΕ μια στο καρφί και μια στο πέταλο δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Την ίδια ώρα, για άλλη μια φορά διαφάνηκε ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν ενδιαφέρονται καθόλου να εμπλακούν στο παιγνίδι επίρριψης ευθυνών. Εξ ου και η Τουρκία, όπως και οι τουρκικές παράλογες θέσεις και αξιώσεις για συνέχιση του συστήματος των εγγυήσεων και της παραμονής τουρκικών στρατευμάτων αφέθηκαν και πάλι στο απυρόβλητο. Είναι για αυτό λοιπόν τον λόγο που θα πρέπει και η δική μας πλευρά να πάψει να ενδιαφέρεται κατά πόσον, οι θέσεις που εμείς προβάλλουμε ως τελευταίες κόκκινες γραμμές στις διαπραγματεύσεις, δυνατό να καταλήξουν σε απόδοση ευθυνών εις βάρος μας. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Ακόμα όμως κι έτσι να ήταν τα πράγματα, ακόμα κι αν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος, δεν θα ήταν ποτέ επιτρεπτό να υποχωρήσουμε, χάριν της διατήρησης του προφίλ του καλού παιδιού, σε θέματα αρχής, εθνικού συμφέροντος και ασφάλειας. Αυτό ας το βάλουν όλοι καλά στο μυαλό τους.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|