ΓΡΑΦΕΙ Ο Κώστας Μακρίδης Από το 1960 μέχρι σήμερα πέρασαν 57 ολόκληρα χρόνια χωρίς η Δημοκρατία μας να κατορθώσει να ζήσει ειρηνικά έστω και μια δεκαετία. Χύθηκε αίμα και από τη μια πλευρά και από την άλλη. Κι όσο περνάει ο καιρός, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Κι εννοώ ασφαλώς εμάς τους Ελληνοκύπριους που διενεργήσαμε, μεταξύ άλλων, και το πραξικόπημα, το οποίο με την σειρά του έδωσε αφορμή για τη βάρβαρη τούρκικη εισβολή. Κατά τις έξι σχεδόν δεκαετίες της ζωή της Κυπριακής μας Δημοκρατίας διακυβερνηθήκαμε όχι από λίγες και, εν πάση περίπτωση, διαφορετικές από κομματικής χροιάς ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις, από τις οποίες ουδεμία κατόρθωσε να βελτιώσει ουσιαστικά τις θέσεις της πλευράς μας και πάνω από όλα της σίγουρης και ασφαλούς σωματικής μας ακεραιότητας. Και ξαφνικά φάνηκε μπροστά μας γελαστός κι ελπιδοφόρος, ένας σύγχρονος Δούρειος Ίππος. Έκθαμβοι τον είδαμε να απογυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας, πασίχαρης και τρισευτυχισμένος, κοιτάζοντας μια σε μας και μια σ’ εκείνους που, τόσο ψυχρά και ξεδιάντροπα, τον αποδόμησαν και τον ξεγύμνωσαν. Μα, μήπως εμάς, τους Ελληνοκύπριους, μας χαρίστηκαν; Α, μπα! Αφού οι Τούρκοι μας παίδεψαν κυριολεκτικά και μας έστειψαν στα μαστορικά τους χέρια, κερδίζοντας όσο χρόνο ήθελαν, έρχονται τώρα ,χωρίς ίχνος ντροπής, να διαλαλούν υπεροπτικά, ότι ούτε Ο.Η.Ε αναγνωρίζουν, ούτε Ε.Ε., ούτε δημοκρατία, μα ούτε και δημοκρατικά δικαιώματα.
Πού θα πάμε εμείς και τα πετρέλαια μας να σταθούμε; Από ποιο κράτος; Από ποια χώρα ή Δύναμη μπορούμε τώρα να ζητήσουμε και να εξασφαλίσουμε την κρατική μας οντότητα αλλά και τη σωματική μας ακεραιότητα; Οι Τούρκοι έχουν ανοίξει μέτωπα και κανένα μα κανένα δεν φοβούνται κι ούτε υπολογίζουν. Έφτασαν στο απίστευτο σημείο να τα βάλουν με τις Η.Π.Α., που θεωρείται ως ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας και καπετανέος της διεθνούς σκακιέρας στα πάντα. Η μικρή και λατρευτή μας Ελλαδίτσα, η μεγάλη μας πατρίδα, η πάντοτε ανέτοιμη κι απροετοίμαστη, δεν είναι σε θέση να μας διασφαλίσει ικανοποιητική σιγουριά και ασφάλεια κι ούτε που θέλουμε να τη βάλουμε σε τόσες δοκιμασίες και φοβερούς μπελάδες, αν και σίγουρα, είχε και έχει για μας, πάντοτε το όπλο παρά πόδα… Μήπως θα ζητήσουμε τα δίκαια και δικαιώματα μας από την πάλαι ποτέ κραταιά μας μεγάλη Βρετανία; Μα αυτή ήταν και είναι για μας "κάμηλος κατζιάρης". Ποιοι μας μένουν; Μας μένουν, αν δεν κάνω λάθος, οι γείτονες μας του Ισραήλ, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχουν κι ούτε τρέφουν τις καλύτερες εντυπώσεις και αισθήματα για τους Τούρκους. Πολύ φιλικά αισθήματα τρέφουν οι Ισραηλίτες προς εμάς, και το απέδειξαν επανειλημμένα. Για παράδειγμα .η περίπτωση που τους ζητήσαμε δυο τρία καταδιωκτικά και σε μερικά λεπτά ,14 καταδιωκτικά τους διέσχιζαν τους κυπριακούς μας αιθέρες, οπότε οι Τούρκοι όπου φύγει-φύγει. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνούμε και τους Αμερικανούς, όπου βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε και ένα ισχυρό ελληνικό λόμπυ, το οποίο με την κατάλληλη προετοιμασία μπορεί να ξεσηκώσει τον αμερικανικό ενθουσιασμό. Τις δύσκολες τούτες μέρες που περνούμε, οι Τούρκοι έχουν τη δύναμη και τα κότσια να διαπράξουν, σχεδόν, οτιδήποτε εις βάρος μας, χωρίς να έχουμε κανένα που θα τους αναχαιτίσει ή θα τους τραβήξει το αυτί. Πάνω από όλα όμως ποτέ να μην ξεχνούμε ότι την Τουρκία σήμερα την διακυβερνά ένας επικίνδυνος και αδίστακτος, που συνεχίζει να ξεριζώνει κεφάλια από τους ώμους των υπόπτων συμπατριωτών του! Δύσκολη, πολύ δύσκολη η περίοδος που διανύει σήμερα ο Ελληνισμός και ειδικά οι Έλληνες της μεγαλονήσου μας Κύπρου. Ας σκεφθούμε και ας αποφασίσουμε έστω και μια φορά ψύχραιμα και λογικά, ώριμα και ορθολογιστικά, για να μην επαναληφθεί στη λατρευτή μας Κύπρο η συμφορά και ο θρήνος του 1974. Και ποτέ να μην ξεχνούμε τούτο: Οι Τούρκοι ούτε που χωρατεύονται και ούτε που διστάζουν.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|