Οι μπανανόφλουδες που μας έριξαν και που βεβαίως εμείς ως Κύπρος φροντίσαμε να πατήσουμε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, με τις αποφάσεις του κατά τα άλλα «Μεγάλου Ηγέτη» και «Εθνάρχη» Μακαρίου για υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, για ένταξη μας στο «Κίνημα των Αδεσμεύτων» και για μονομερή καταγγελία των 13 σημείων του Συντάγματος, οδήγησαν την Πατρίδα μας και το λαό μας στην καταστροφή. Έκτοτε, βρισκόμαστε σε κατάσταση «ελεύθερης πτώσης» την οποία ούτε η ένταξη μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια στάθηκε ικανή να σταματήσει. Το αντι-αμερικανικό και αντι-ΝΑΤΟϊκό μένος του καθεστώτος Μακαρίου (γιατί κακά τα ψέματα, περί καθεστώτος επρόκειτο!) και η καθόλα αντιδυτικοί προσανατολισμοί του, οι εμμονές για παραμονή στους αδέσμευτους και για στενές σχέσεις με την τότε Σοβιετική Ένωση, τη Λιβύη και την Κούβα, καθώς και η αντι-Ισραηλινή πολιτική που ακολουθείτο, αποστέρησε την Κύπρο, από σημαντικούς συμμάχους και εταίρους, δημιουργώντας εχθρούς εκεί όπου θα έπρεπε να είχαμε φίλους. Οι Δυτικοί μας αποκαλούσαν «Η Κούβα της Μεσογείου» και εμείς βεβαίως δεν παραλείπαμε σε κάθε περίπτωση να διαλαλούμε δημόσια τα γνωστά συνθήματα «ΝΑΤΟ-CIA προδοσία» και «CIA-ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Αποκορύφωμα αυτής της αντιπαράθεσης, η άρνηση του «Μεγάλου Ηγέτη» να δεχθεί την παραχώρηση και δημιουργία στρατιωτικής βάσης του ΝΑΤΟ στην Καρπασία, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Ταυτόχρονα, οι φίλοι και οι σύμμαχοι που επιλέξαμε να έχουμε κατά τον ουσιώδη εκείνο χρόνο, είτε αδυνατούσαν είτε αδιαφορούσαν είτε απέφευγαν να παράσχουν την αναγκαία και απαραίτητη στήριξη προς τη νεοσύστατη τότε Κυπριακή Δημοκρατία, αφήνοντας την βορά των λύκων που την κατασπάραζαν με κάθε ευκαιρία. Τούτη η φιλοσοφία και η πολιτική που ακολουθήθηκε, ήταν μοιραίο αλλά και προβλέψιμο ότι θα οδηγούσε σε επικίνδυνα μονοπάτια και σε πολύ άσχημα αποτελέσματα. Οι προειδοποιήσεις δίδονταν, τα σημάδια των καιρών ήταν εκεί, η κατάληξη προδιαγεγραμμένη, εμείς όμως στρουθοκαμηλίζοντας, αδυνατούσαμε και δεν θέλαμε να αντιληφθούμε πράγματα και καταστάσεις. Το εκρηκτικό κλίμα που δημιουργήθηκε κατέληξε τελικά στον όλεθρο. Λογικά λοιπόν, θα ανέμενε κανείς ότι θα είχαμε μάθει από τα λάθη μας. Ότι δεν θα τα επαναλαμβάναμε. Κι όμως! Αν και στην επιφάνεια μπορεί να διαφοροποιήθηκε η πολιτική που ακολουθεί η Κύπρος, η φιλοσοφία και οι «παρακαταθήκες» παραμένουν οι ίδιες. Αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα να ενταχθούμε στο δυτικό μπλοκ, καταλαβαίνουμε ότι η ένταξη μας στο ΝΑΤΟ μόνο θετική μπορεί να αποβεί για την μικρή μας Πατρίδα, πλην όμως αρνούμεθα να κάνουμε το βήμα. Παραμένουμε στην ουσία εγκλωβισμένοι στο παρελθόν μας. Επιμένουμε να συνεχίζουμε αδιέξοδες πολιτικές και επικίνδυνες στρατηγικές. Τις ίδιες πολιτικές και στρατηγικές που δεν μας οδήγησαν πουθενά στο παρελθόν ούτε και θα μας οδηγήσουν κάπου στο μέλλον. Επιβάλλεται η επαναξιολόγηση. Είναι επιβεβλημένη η αλλαγή πλεύσης. Αν πραγματικά θέλουμε –και πιστεύω πως όλοι θέλουμε- την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των πατέρων του, μια είναι η οδός: ο απεγκλωβισμός από το παρελθόν, τις προκαταλήψεις και τις αγκυλώσεις του. Η χάραξη νέας πορείας με τη λήψη ουσιαστικών και έμπρακτων μέτρων που άπαξ και διά παντός θα καταστήσουν την Κύπρο πραγματικό και όχι απλώς «αξιόπιστο» εταίρο της Δύσης, του ΝΑΤΟ, του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Αν τούτη την αδήριτη ανάγκη, αν αυτή την πραγματικότητα δεν μπορούν ή δεν θέλουμε να την αντιληφθούμε ούτε και τώρα, μετά από πάροδο ολόκληρων δεκαετιών από τις μπανανόφλουδες που πατήσαμε τότε, δυστυχώς θα συνεχίσουμε να ολισθαίνουμε, να διολισθαίνουμε και να ακροβατούμε…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|