ΤΟΥ Σ. Ν. ΣΑΜΨΩΝ Διάβασα τις προάλλες το εξής δοκίμιο, το οποίο μου έκανε εντύπωση και το οποίο θέλω να μοιραστώ μαζί σας: «Μην θυσιάζεις όλα σου τα σ΄ αγαπώ για μερικά κρεβάτια, Φύλαξε και μερικά μπας και συναντήσεις το μεγάλο έρωτα στη γωνιά. Και έχεις να τον κεράσεις μονάχα πολυχρησιμοποιημένη σάρκα, προβαρισμένους οργασμούς και ξεχαρβαλωμένα συναισθήματα.
Κι αν τελικά ο έρωτας δεν έρθει ποτέ, κράτα ρε φίλε ένα Σ’ αγαπώ ανόθευτο για την πάρτη σου». Πόση δόση αλήθειας περιέχεται σε τούτες τις λίγες αράδες! Δεν μπορεί παρά να σκεφτείς πόσες φορές αχρείαστα δόθηκες σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν, πόσες φορές χαράμισες τον εαυτό σου και το σώμα σου σε ψεύτικες σχέσεις και σε ψεύτικα φιλιά, τις περισσότερες ίσως φορές χωρίς καν να υπάρχει η προσδοκία για κάτι πιο ουσιαστικό, πέρα από τη σωματική συνεύρεση και την ικανοποίηση των σωματικών αναγκών σου. Όμως τα εφήμερα, αυτά που αναλώνονται και υποκαθίστανται από άλλους ενθουσιασμούς είναι άτιμο να αποκαλούνται έρωτες. Η συναισθηματική κάλυψη σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μηδενική. Άνθρωποι συναισθηματικά κενοί, ανίκανοι να δώσουν και ας χάσουν. «Ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά» τραγουδούν οι αδελφοί Κατσιμίχα, εφήμερες σχέσεις και άδεια συναισθήματα που στο τέλος της ημέρας καταλήγουν όχι σε πληρότητα και ικανοποίηση ως η μετέπειτα δικαιολογία που δίνεις στον εαυτό σου για το λόγο που αφέθηκες, αλλά σε εξευτελισμό του εγώ σου, με ορατό τον κίνδυνο όταν τελικά έρθει ο αληθινός έρωτας, η πραγματική αγάπη, όταν βρεθεί το άλλο μισό σου, να μην έχεις κρατήσει τίποτα πίσω, για να δώσεις. Γρήγορες ετοιμασίες, η διάθεση στα ύψη, ακόμα μια βραδιά περιστασιακού σεξ που έντυσες με τον μανδύα του αληθινού για να μην σε φτύσεις στα μούτρα. Ακόμα μια νύχτα που νόμισες πως θα σου μείνει αξέχαστη, η οποία όμως σε δυο-τρεις μέρες γίνεται αφόρητο φορτίο στους ώμους σου, όταν ο ευκαιριακός σου σύντροφος έχει ανοίξει το στόμα του και έχει εκθέσει τις κρεβατικές σου επιδόσεις ανά τας οδούς και τα ρίμας, στα μπαράκια και στα στέκια που συχνάζεις, σε γνωστούς και άγνωστους. Πως έγινες έτσι; Γιατί έγινες έτσι; Και σε ποια φάση ακριβώς σταμάτησες να ενδιαφέρεσαι για τον άλλον αλλά κυρίως για τον εαυτό σου; Μήπως θα έπρεπε όλοι να προβληματιστούμε λίγο; Και δεν μιλάω για προβληματισμό του τύπου «ποιος είμαι, που πάω, υπάρχει ζωή μετά το θάνατο»... Μιλάω για πραγματικό προβληματισμό... Θεωρούνται αυτές οι σχέσεις ανθρώπινες;
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|