«… Ο Έλλην ευφυέστατος αλλά και οιηματίας. Δραστήριος αλλά και αμέθοδος. Φιλότιμος αλλά και πλήρης προλήψεων-θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής. Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του τον άφηνε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων. Ανέδειξε τον Σωκράτην δια να τον δηλητηριάσει. Έφερε το 1821 για να το διακυβεύσει. Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ' ολίγον αργότερα να την κηδεύσει. Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθεια και την άλλη μισεί τον αρνούμενον να υπηρετήσει το ψεύδος. Παράδοξον πλάσμα, ατίθασον, περίεργον, ημίκαλον, ημίκακον. Ασταθές, αβεβαίου διαθέσεως, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Έλλην».
Μ' αυτά τα λόγια χαρακτήρισε τους Έλληνες ο Αμερικανός δικαστής Ν. Kέλλυ, ο οποίος βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο για τον καλύτερο χαρακτηρισμό λαού. Ο χαρακτηρισμός αυτός συμπίπτει βεβαίως με τη θεωρία του «συναμφότερου» του Κώστα Ζουράρι για τον Έλληνα. Μέσα του συνυπάρχουν και το καλό και το κακό, δύο διαφορετικές αντιλήψεις που αενάως αντιμάχονται μεταξύ τους. Η σκέψη του Έλληνα βρίσκεται στο «περίπου», κρατώντας πάντοτε μέτρο και ισορροπία, σε πλήρη αντίθεση με το δυτικό πνεύμα που επιδιώκει να ταυτιστεί με το απόλυτο, βλέποντας τα πράγματα «άσπρο-μαύρο». Ανιχνεύοντας όμως σήμερα την εθνική μας ταυτότητα δύσκολα θα βρούμε, στο σύγχρονο τρόπο ζωής μας, σημεία αναφοράς στο παρελθόν. Δύσκολα θα συναντήσουμε, τουλάχιστον σ' αυτό που εκφράζει την ελληνική μοναδικότητα στις καθημερινές ή επίσημες εκδηλώσεις το «συναμφότερο». Αντίθετα, υπάρχει, μια τάση ταύτισης του ελληνικού με το απόλυτο καλό, με αποτέλεσμα να μην «αντέχει» ο σύγχρονος νεοελληνικός πολιτισμός τη σύγκριση με το ένδοξο παρελθόν μας που αδιαμφισβήτητα αποτελεί μια ακατάλυτη συνέχεια υπεροχής και ανωτερότητας έναντι όχι μόνο όλων των ξένων αλλά και των δικών μας σήμερα, από τον Αχιλλέα μέχρι τον Περικλή και από τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τον Παλαιολόγο. Εξιδανικεύεται λοιπόν το παρελθόν σε τέτοιο βαθμό ώστε στο τέλος να νιώθουμε ως Έλληνες σήμερα, μονίμως κατώτεροι και κατατρεγμένοι από το σύνδρομο της καταδίωξης και του αφανισμού, από σκοτεινές κι εωσφορικές δυνάμεις που συνεχώς εξυφαίνουν συνωμοτικά την καταστροφή μας με χίλιους δυο τρόπους που εμείς όμως δεν μπορούμε ποτέ να προσδιορίσουμε επακριβώς και επομένως ούτε και αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουμε. Αναμφίβολα, βρισκόμαστε στην εποχή της ελεύθερης και μαζικής πληροφόρησης, στην εποχή όπου ο άνθρωπος βρίσκεται στη δίνη πολλές φορές ενός ψευδεπίγραφου πλουραλισμού, βομβαρδιζόμενος με γνώσεις που δεν προφταίνει να αφομοιώσει. Ως αποτέλεσμα, πολλές φορές βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση ακόμα και για τη δική του προσωπική ή εθνική ταυτότητα. Η συνεχής ροή πληροφοριών θέτει σε αμφισβήτηση στη σκέψη του Έλληνα, την εξιδανικευμένη αυθεντία του παρελθόντος. Κι έτσι η πολιτιστική κληρονομιά μοιραία περιφρονείται, λοιδορείται πολλές φορές, ή στη χειρότερη περίπτωση η Ιστορία βάναυσα παραποιείται και ξαναγράφεται από την αρχή, «εκσυγχρονισμένη» και φτιασιδωμένη σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής, ή των εκάστοτε κυβερνώντων. Σ' άλλες δύσκολες εποχές, χειρότερες από την εποχή που σήμερα διανύει ο ελληνισμός ανά το παγκόσμιο, οι ελληνoλάτρεις διαπίστωναν με περισσή διορατικότητα ότι ο «Έλληνας θέλει βούρδουλα για να στρώσει», διαπίστωση που συχνά-πυκνά επαναλαμβάνεται σε περιόδους εθνικής έξαρσης όπου διαφαίνονται σημάδια εθνικής παρακμής. Περιληπτικά λοιπόν, αυτοί λοιπόν είμαστε εμείς οι Έλληνες. Κι’ όσοι ανάμεσα μας αμφισβητούν έστω και στο ελάχιστο την ελληνικότητα των κυπρίων, δεν έχουν παρά να αναλύσουν τον σημερινό μέσο έλληνα κύπριο. Με έκπληξη θα ανακαλύψουν ότι ταιριάζει απόλυτα με την πιο πάνω περιγραφή…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|