ΓΡΑΦΕΙ Ο Χρίστος Μακρίδης Άναψα ένα μικρό κερί στη μνήμη των παιδικών αγγέλων, αλλά και των υπόλοιπων άτυχων επιβατών της αεροπορικής τραγωδίας της 14ης Αυγούστου του έτους 2005. Ένα καυτό δάκρυ αργοκύλησε στο μάγουλο και το πνικτό αναφιλητό τράνταξε τα φυλλοκάρδια της καρδιάς. Πορεύτηκα, μαζί με τους υπόλοιπους συνδημότες μου στον ακριτικό Δήμο του Παραλιμνίου προς το νεκροταφείο του Αγίου Θωμά για την τελετή του θρησκευτικού τρισαγίου προς ανάπαυση και σωτηρία των ψυχών τούτων των αδικοχαμένων δούλων του Θεού. Μια πορεία σιωπηλή, συμβολική, ανήσυχη, λόγω της ανθρώπινης φύσης που μας ταλαιπωρεί, ραγίζει τις καρδιές, στεναχωρεί τις ψυχές, βασανίζει το μυαλό και το είναι μας. Πραγματικά τα αισθήματα είναι τόσο συγκινητικά και πρωτόγνωρα, το ρίγος του υποσυνείδητου φουρτουνιάζει κι ανεμοδέρνει την ψυχική διάθεση, η οδύνη και ο σπαραγμός κατακυριεύουν ερμητικά κάθε διέξοδο και ένα αναπάντητο, αυθόρμητο και βαρύ «γιατί» πλανιέται και αιωρείται αλλόκοτα και βασανιστικά στην ατμόσφαιρα του νεκροταφείου, εκεί που η γη δέχθηκε στα σπλάχνα της όλους αυτούς τους πολυαγαπημένους μας συνδημότες με τα μικρά τους αγγελούδια, σφικταγκαλιασμένους και άρρηκτα ενωμένους με στοργή, ζεστασιά και οικογενειακή γαλήνη ακόμη και στο θάνατο.
Σεμνά και σιωπηλά, με θρησκευτική κατάνυξη και ανθρώπινο δέος τελείτο το τρισάγιο μπροστά από τους τάφους στο κοιμητήριο του Αγίου Θωμά. Κάποιοι από εμάς κρυφοκοιτάζαμε άτολμα και ανήσυχα τις οικογένειες και τους συγγενείς των κεκοιμημένων συνδημοτών μας, χωρίς θάρρος και σθένος να τους δούμε στα μάτια, αφού δεν είχαμε το κουράγιο και την αντοχή να τους πούμε και να τους μιλήσουμε για το κουράγιο και την αντοχή που πρέπει να έχουν, έστω κι αν εμείς εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε να τους προσφέρουμε τίποτα από όλα αυτά. Κι όμως ένα πλατύ χαμόγελο άνθισε ξαφνικά στα χείλη μας και η ηλιαχτίδα της ελπίδας φώτισε το λυπηρό διάνθισμα του όλου σκηνικού. Η αντοχή, το κουράγιο, το σθένος και η θέληση, εχέγγυα ανεπανάληπτα και μοναδικά, φάνηκαν έντονα αποτυπωμένα στους χαροκαμένους γονείς, συζύγους, παππούδες, συγγενείς και φίλους, αφού διατράνωσαν την απόφασή τους να πορευτούν, με πίστη ακράδαντη στο Θεό, τούτο το μαρτυρικό ανηφόρι του Γολγοθά που τους επεφύλαξε η μοίρα. Απερίφραστα και μονοδρομικά, δήλωσαν πως είναι χρέος και καθήκον τους, έμπρακτη και αυταπόδεικτη στάση αγάπης, θύμησης και νοσταλγίας προς αυτούς που έφυγαν, να σταθούν βράχοι ακλόνητοι και κυματοθραύστες απροσπέλαστοι, συνεχίζοντας την πορεία αυτή στη σύντομη και γήινη τούτη ζωή. Όπλο και εφόδιο ανεξάντλητο είναι και θα είναι η ατελεύτητη φροντίδα του Κυρίου, η Θεία Αγάπη του Ύψιστου Παντοκράτορα και η μοναδική Σκέπη της Γλυκοφιλούσας Μητέρας Του, που θα απαλύνει γλυκά τον πόνο στις καρδιές, την οδύνη στις ψυχές, τους αρνητικούς στοχασμούς στο μυαλό. Η Θεϊκή Πρόνοια θα ορθώσει και πάλι το ανάστημα του Βασίλη, της Μαρίας, της Ελλάδας και του Αντρέα, θα τους οπλίσει με δύναμη περίσσια και θα συνεχίσουν το δρόμο τους για τούτο το καθήκον. Αυτή η λεβέντικη και τολμηρή στάση ζωής, που με την βοήθεια του Χριστού μας, επιδεικνύεται και θα επιδεικνύεται από τους δικούς τους συγγενείς και τους φίλους των αλησμόνητων και λατρεμένων συνδημοτών μας που πορεύτηκαν πλέον στη αιωνιότητα, είναι το καλύτερο μνημόσυνο και η άριστη απόδειξη της βιωματικής μας αγάπης προς αυτούς. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε για πολλοστή φορά ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει τις πανώριες ψυχές τους και να κατατάξει αυτές στις σκηνές των δικαίων προς απόλαυση του αληθινού και αιώνιου Παραδείσου στις στοργικές αγκαλιές του Δημιουργού. Παράλληλα παρακαλούμε και ικετεύουμε τον Κύριο να σταθεί και να είναι πάντα δίπλα στους συγγενείς μαχητές της ζωής των αποδημησάντων, ώστε να συνεχίσουν με παρρησία και πίστη τη δική τους πορεία στην επίγεια τούτη ζωή. Η αγάπη της άδολης ανάμνησης σας θα φωλιάζει αιώνια στις καρδιές μας και η νοσταλγία της θύμησης σας δεν θα στερέψει ποτέ στο μυαλό μας.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|