ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Ν. ΣΑΜΨΩΝ Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απευθυνόμενος προς τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, έθεσε ένα καίριο ερώτημα. «[...] διερωτώμαι», είπε ο Νίκος Αναστασιάδης, «αν αυτό που πραγματικά επιθυμούν κάποιοι μέσα από τις καθημερινές τους δηλώσεις είναι τον τερματισμό της διαπραγμάτευσης». Στην ουσία της, η ερώτηση του Προέδρου δεν αφορά μόνο τους άμεσους αποδέκτες του ερωτήματος, αλλά αφορά ολόκληρο τον κυπριακό λαό. Κι αυτό γιατί, το ζήτημα αν τελικά θέλουμε διαπραγμάτευση για επίλυση του κυπριακού προβλήματος, θα πρέπει άπαξ και διά παντός να απαντηθεί. Είναι όμως αυτό πράγματι το ερώτημα που πρέπει να τεθεί ενώπιον του λαού μας; Εδώ έγκειται το πρόβλημα; Υπάρχει Έλληνας Κύπριος που να μη θέλει λύση; Ή άραγε το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο και αφορά όχι στο αν θέλουμε διαπραγμάτευση ή όχι, αλλά στο τι είδους διαπραγμάτευση θέλουμε και ποια μορφή λύσης θα πρέπει να διαπραγματευτούμε;
Απόλυτα βεβαίως συναφές και εξίσου καίριο ερώτημα με το πιο πάνω, είναι και το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε αναφορικά με τη λύση που επιδιώκουν οι Τούρκοι. Ποια η μορφή της και ποια τα χαρακτηριστικά της; Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονιστεί πως η αναφορά σε Τούρκους και όχι σε τουρκοκύπριους είναι εσκεμμένη, καθότι είναι ξεκάθαρο ότι μπορεί οι συνομιλητές μας να είναι τουρκοκύπριοι, εκείνοι όμως που έχουν τον καθοδηγητικό ρόλο αλλά και τον τελικό λόγο τόσο στη διαπραγμάτευση όσο και στη μορφή και το χαρακτήρα της λύσης είναι οι Τούρκοι. Μπορεί λοιπόν η δική μας πλευρά να έχει όλη την καλή θέληση για να προχωρήσει μπροστά. Μπορεί να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε άλλα τόσα απ’ όσα έχουμε ήδη δώσει για να πετύχουμε την πολυπόθητη λύση. Μπορεί να έχουμε όραμα και σχέδια για το μέλλον μιας «επανενωμένης» Κύπρου (αλήθεια, πότε η ελεύθερη Κύπρος, αντικαταστάθηκε από το «επανενωμένη» Κύπρος;) Μπορεί ακόμα, το όνειρο και η ελπίδα μας ότι στο τέλος θα πετύχουμε το ποθούμενο, να μας κρατά όρθιους και απτόητους και στις πιο αντίξοες των περιστάσεων. Όμως στο τέλος της ημέρας, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν και άλλη πλευρά μοιράζεται το όνειρο μαζί μας. Κι όχι απλώς το όνειρο μιας λύσης. Το ίδιο όνειρο για την ίδια λύση πρέπει να μοιράζονται ελληνοκύπριοι, τουρκοκύπριοι και Τούρκοι για να μπορέσει να ευοδωθεί η προσπάθεια, όχι μόνο της επίτευξης συμφωνίας για λύση, αλλά ακόμα περισσότερο, της εφαρμογής και της λειτουργίας των συμφωνηθέντων σε βάθος χρόνου. Μόνο αν τούτο το ερώτημα απαντάται θετικά, έχει προοπτική ο διάλογος και η λύση που θα συμφωνηθεί. Μόνο τότε μπορεί το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Από τα μέχρι σήμερα όμως τεκταινόμενα, η Τουρκία δεν φαίνεται να μοιράζεται το ίδιο όνειρο μαζί μας. Διαχρονικά, αλλά και πρόσφατα με δημόσιες δηλώσεις, με απαράδεκτες και προκλητικές ενέργειες, με τοποθετήσεις που δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας ακόμα και στον πιο αισιόδοξο από εμάς, η Τουρκία έχει δώσει καθαρά το στίγμα κίνησης της στο κυπριακό και έχει δημόσια καθορίσει τον από δικής της πλευράς τρόπο χειρισμού του Εθνικού μας Θέματος. Αν αυτή την πραγματικότητα δεν την κατανοήσουμε, αν τούτη την πικρή αλήθεια δεν την αποδεχτούμε για να βρούμε και τον τρόπο να την αντιμετωπίσουμε, τότε το όνειρο μπορεί να καταλήξει σε εφιάλτη, η ελπίδα σε απελπισία και η λύση σε παράλυση. Αν αυτή την πραγματικότητα αρνούμαστε να εννοήσουμε τότε μοιραία θα «έρθουμε» στα λόγια του ποιητή μας Κωνσταντίνου Καβάφη: «Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων· είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων...»
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|