ΓΡΑΦΕΙ Ο Γεώργιος Σκαλιάς Ο σχολικός χώρος δεν αποτελεί και δεν πρέπει να αποτελεί χώρο καταναγκασμού και ο σχολικός χρόνος δεν πρέπει να θεωρείται απαραίτητα χρόνος αποθήκευσης γνώσεων, απλά και μόνο για επένδυση στο μέλλον. Το σχολείο ταυτόχρονα με τους γνωστούς σκοπούς και στόχους του, πρέπει να θεωρείται στη σύγχρονή μας κοινωνία ως χώρος ζωής. Το σχολείο ως θεσμός, έχει κύριους στόχους να αναπτύξει τον άνθρωπο-μαθητή σε τρεις αλληλοσυμπληρούμενους τομείς, ώστε αυτός να καταστεί στο μέτρο του δυνατού, μια συγκροτημένη, πνευματική, κοινωνική και δημοκρατική προσωπικότητα. Οι τομείς αυτοί είναι ο γνωστικός, ο συναισθηματικός (κοινωνικός) και ο ψυχοκινητικός (Bloom)1. Τα σχολεία μας εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να είναι μνημονοκρατούμενα. Δεν έχουμε φθάσει, ακόμα δυστυχώς, στο επιθυμητό επίπεδο που προβλέπει τις διαδικασίες εκείνες που ευνοούν την παραγωγή και την κατάκτηση της γνώσης μέσα από την παρατήρηση και την έρευνα. Οι μαθητές θα πρέπει να καθοδηγηθούν στο πώς θα γνωρίσουν τους ανθρώπους, πώς θα ρυθμίσουν τη συμπεριφορά μεταξύ τους, πώς θα συνάψουν και θα αναπτύξουν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Ο δάσκαλος δουλεύει πάνω στον ψυχισμό των μαθητών του και τα εργαλεία του είναι: ο ψυχισμός του, οι τρόποι του και η συμπεριφορά του. Τα μαθήματα πρέπει να είναι τα μέσα, με τα οποία θα εισχωρήσουμε στον ψυχισμό των μαθητών μας. Με το ήθος μας επηρεάζουμε καθοριστικά το ήθος τους, με το χαρακτήρα μας διδάσκουμε χαρακτήρα, με τη δικαιοσύνη μας το δίκαιο, με τη συμπεριφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, με την αγάπη μας την αγάπη. Άλλο σπουδαίο γνώρισμα του καθηγητή πρέπει να είναι η ταπεινότητα και ο μηδενισμός του εγωισμού του. Για να επιτευχθούν οι στόχοι του σχολείου είναι απαραίτητη η συνεργασία των γονέων με τους καθηγητές και η συχνή παρουσία τους στο σχολικό χώρο. Απαιτείται λοιπόν άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, στους γονείς, όπου μέσα από συνεχείς διαλόγους, θα κατανοηθεί από τους γονείς η υποχρέωση και το καθήκον που έχουν, αλλά και οι λόγοι που υπάρχουν και επιβάλλουν τη συνεχή επαφή τους με όλους τους παράγοντες της σχολικής κοινότητας. Έτσι λοιπόν οι γονείς, αφού καταστούν κοινωνοί και γνώστες της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, θα καταβάλουν σίγουρα σύντονες προσπάθειες, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της παρεχόμενης εκπαίδευσης, έχοντας σίγουρα αποκλειστική επιδίωξη πάντα το καλό των παιδιών τους. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1.Φράγκου, Χ. Ψυχοπαιδαγωγική, Αθήναι 1983, σσ. 360-370. Πετρουλάκη, Ν. Προγράμματα *Φιλόλογος, Αντιπρόεδρος Δ.Σ. Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών Κύπρου
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|