Ανέκαθεν με απασχολούσε το ερώτημα πως και γιατί χιλιάδες άνθρωποι που έχουν ευεργετηθεί απλόχερα από άλλους, έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον ευεργέτη τους και αρκετές φορές, έγιναν ορκισμένοι εχθροί του. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν ευεργέτης και ευεργετούμενος βρίσκονταν σε σχέση ζωής, στις περιπτώσεις εκείνες όπου ο ευεργέτης όχι μόνο δεν νιώθει ως τέτοιος, αλλά αντίθετα οι πράξεις του είναι το απότοκο πραγματικής αγάπης προς τον δέκτη και ανιδιοτελούς προσφοράς προς αυτόν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο πάροχος του ευεργετήματος δεν προχωρεί σε αυτό υστερόβουλα ή προσδοκώντας να λάβει κάποιο όφελος.
Η σχέση αυτή μεταξύ των δύο χαλάει, όταν ο ευεργετηθείς επιδείξει τελικά αχαριστία. Και πάντα δείχνει αχαριστία, εξ' ου και το αιώνιο παράπονο όλων των ευεργετών. Το προκύπτον παράπονο είναι απολύτως δικαιολογημένο, αφού μπροστά στην ευγενική και σωτήρια, πολλές φορές χειρονομία, αν όχι εκτίμηση κι αποδοχή, ο ευεργετηθείς οφείλει να επιδεικνύει αναγνώριση, τουλάχιστον προς τον ίδιο τον εαυτό του. Η σχέση συνεπώς μετατρέπεται σε κακέκτυπο σχέσης ευεργέτη – ευεργετούμενου, πολλές φορές όχι λόγω της στάσης του παρόχου του ευεργετήματος αλλά κυρίως λόγω της στάσης και της αντιμετώπισης του ίδιου του ευεργετούμενου που αν και αρχικά δεν αντικρίζεται ως τέτοιος από τον ευεργέτη, τελικά η συμπεριφορά που αυτός (ο ευεργετούμενος δηλαδή) επιδεικνύει, τον κατατάσσει από μόνη της σε τούτη ακριβώς την κατηγορία, με τις ανάλογες αντιδράσεις αγανάκτησης από τον ευεργέτη. Βέβαια πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι που ο ευεργετηθείς οδηγείται στην αχαριστία που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της εκδίκησης. Πρωτίστως η ανάγκη να απαλλαγεί ο κάθε άνθρωπος από τα δεσμά της υποχρέωσης ή καλύτερα της λανθασμένης αντίληψης ότι επειδή ευεργετήθηκε πρέπει να θεωρεί εαυτόν υποχρεωμένο και οφειλέτη στον ευεργέτη του. Δεν μπορεί να ανεχθεί ο ευεργετηθείς κάποιον που τον βοηθάει, τον ξελασπώνει, και τον στηρίζει χωρίς αντάλλαγμα. Η θεωρία λοιπόν που θέλει να υπάρχει μια συμπαντική αρμονία και ισορροπία ότι όταν κάνεις κάπου το καλό, το εισπράττεις στη ζωή σου από αλλού, δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση του ευεργέτη. Από τον Θεό, από το Σύμπαν ίσως, αλλά ποτέ όμως από τον ευεργετημένο! Όπως και να έχει όμως το πράγμα, ένα είναι το σίγουρο: τόσο ο ευεργέτης όσο κι ο ευεργετηθείς είναι τραγικές φιγούρες: Ο μεν πρώτος, γιατί βιώνει την αχαριστία και την εκδίκηση σε όλο της το μεγαλείο. Ο δε δεύτερος, γιατί δεχόμενος αρχικά την πράξη ευεργεσίας, θεωρεί ότι θέτει τον εαυτό του σε θέση υποτέλειας και υποχρέωσης απέναντι στον ευεργέτη του και κατ’ ακολουθία, εξερχόμενος της διαδικασίας αυτής, βρίσκεται εξουθενωμένος ψυχικά κι από αντίδραση ή και από εκδίκηση επιδεικνύει άκρατη και απρόκλητη αχαριστία. Ίσως γι΄ αυτό τελικά γινόμαστε σκληροί, απάνθρωποι και αδιάφοροι εκεί που θα μπορούσαμε να είμαστε συμπονετικοί και να προσφέρουμε. Σημ. Προς όλους τους αχάριστους ευεργετηθέντες και όλες τις αχάριστες ευεργετηθείσες…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|