Συμπληρώνονται σήμερα 18 χρόνια από τον φυσικό θάνατο του Νίκου Σαμψών. Και γράφω, φυσικό θάνατο, γιατί αθάνατος παραμένει ο κάθε Αγωνιστής της Ελευθερίας, όπως αθάνατες παραμένουν οι παρακαταθήκες και οι αγώνες του. Ο τραγικός ρόλος που επιφύλαξε στο Νίκο Σαμψών η μοίρα το καυτό εκείνο καλοκαίρι του 1974, τον οποίο αποδέχθηκε με την ανάληψη της Προεδρίας μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, οι υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσει ζωές και να σταματήσει τον εμφύλιο σπαραγμό και ο τιτάνιος αγώνας που έδωσε για να κρατηθεί ελληνική μια γη προδομένη από ελληνόφωνες, αποτελούν το τελευταίο μεγάλο κεφάλαιο της προσφοράς του Νίκου Σαμψών προς την Πατρίδα. Στις 31 Αυγούστου, 1976, το κακουργιοδικείο επέβαλε στο Νίκο Σαμψών ποινή 20ετους φυλάκισης. Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά από την θρυλική επιχείρηση του Νοσοκομείου, για απελευθέρωση του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος. Όταν ο Νίκος Σαμψών ρωτήθηκε από τους δικαστές του τι έχει να πει πριν του επιβληθεί η ποινή, δεν αρνήθηκε τις πράξεις του, δεν κρύφτηκε, δεν κλαψούρισε, δεν εκλιπάρησε. Δήλωσε ενώπιον των δικαστών που τον δίκασαν πως παλικαρίσια έμαθε να ζει και να πολεμά και παρέδωσε τον εαυτό του στην κρίση της αδέκαστης ιστορίας, λέγοντας τούτα τα συγκλονιστικά λόγια: «Έντιμοι κύριοι δικαστές, … Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως μέσα στο χάος που δημιουργείται σαν η Δημοκρατία καταλυθεί, υπάρχουν περιθώρια εθνικής προσφοράς προς κατευνασμό των παθών και αποφυγή των συμφορών του διχασμού που μαστίζει τις αντιμαχόμενες μερίδες, ιδιαίτερα σαν οι μερίδες αυτές είναι ομοιογενείς και αποτελούνται αποκλειστικά από Έλληνες αδελφούς.
Ο νομοθέτης αναγνωρίζει τούτην την αλήθεια και την πραγματικότητα, θέλοντας όμως να κατοχυρώσει σαν ένα υπέρτερο αγαθό τη Δημοκρατία, τιμωρεί και αυτόν που καταλύει τη Δημοκρατία και αυτόν που καταλαμβάνει αξίωμα σαν η Δημοκρατία καταλυθεί. Έτσι στο διάβα της Ιστορίας βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι, τιμημένες μορφές του λαού τους, στις κρίσιμες στιγμές κατάλυσης της Δημοκρατίας και του Διχασμού, μπροστά στο τεράστιο δίλημμα της προσφοράς. Και το έλυσαν προσφέροντας. Οι νόμοι της Πολιτείας τους καταδίκασαν, στην Ιστορία όμως των Λαών τους παραμένουν τιμημένοι τραγικοί ήρωες. Το ίδιο δίλημμα αντιμετώπισα κι εγώ στις 15 Ιουλίου 1974, και το ξεπέρασα προσφέροντας, ακούγοντας στη φωνή του φυσικού δικαίου και γνωρίζοντας τη Νομοθεσία της Πατρίδας μου. Μπροστά στην Πατρίδα δεν υπάρχει για μένα όριο προσφοράς. Η Πολιτεία είναι υπόχρεως να με καταδικάσει γιατί το επιβάλλουν οι Νόμοι της. Είμαι υπόχρεος να δεχτώ την καταδίκη σαν φυσική συνέχεια της πορείας που διάλεξα και γιατί το επιβάλλει ο Νόμος της Πατρίδας. Μ’ αυτές τις σκέψεις θα ήταν αυτοδιάψευση του εαυτού μου αν σας έλεγα πως μετάνιωσα για τις πράξεις μου. Η Ιστορία θα κρίνει…» Αυτός Ελληνίδες, Έλληνες, ήταν ο Νίκος Σαμψών.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|