Οι καταστροφικές για τον τόπο συνέπειες της πολιτικής που χάραξε ο κατά τα άλλα «Αείμνηστος Μέγας Ηγέτης», Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ’, αποδεικνύουν αυτό που εμείς γνωρίζουμε και διακηρύττουμε για χρόνια. Ότι δηλαδή, αποτύχαμε να αντιληφθούμε και να αξιολογήσουμε ορθά την διαχρονική και αυξανόμενη αντιπαλότητα μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Τουρκίας, η οποία όχι μόνο υπάρχει, αλλά διατηρείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα, η στρατηγική που ακολουθήσαμε στο κυπριακό –τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα- ήταν απόλυτα λανθασμένη, ενώ οι συμμαχίες που επιλέξαμε όχι μόνο δεν βοήθησαν την υπόθεση της Κύπρου, αλλά έβλαψαν στο μέγιστο τα εθνικά μας συμφέροντα. Ο άκρατος αντιαμερικανισμός ήταν το κυρίαρχο στοιχείο τούτης της Μακαριακής πολιτικής και των παρακαταθηκών του «Αείμνηστου». Θεωρήσαμε –λανθασμένα- ότι πίσω από κάθε αναποδιά βρίσκονταν οι «αγγλοαμερικάνοι» και ταυτίσαμε τα αγγλικά με τα αμερικανικά συμφέροντα στο νησί, παρόλο που ενώπιον μας υπήρχαν όλα τα στοιχεία πως τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κύπρο δεν συνέπιπταν με αυτά της Μεγάλης Βρετανίας και σίγουρα εξυπηρετούντο καλύτερα μέσω της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι μέσω της Τουρκίας.
Σε κάθε επίπεδο και με κάθε τρόπο, εντός αλλά και εκτός Κύπρου, σε πλατείες αλλά και διεθνείς οργανισμούς και αρένες, δεν χάσαμε ποτέ την ευκαιρία να επιδείξουμε την εχθρικότατη στάση μας έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών επί παντός επιστητού. Πολλές φορές μάλιστα, αυτή μας η στάση έναντι των ΗΠΑ, άγγιζε τα όρια της χυδαιολογίας, της ελεεινολογίας και της προκλητικότητας. Την ίδια ώρα που οι Αμερικάνοι μας έδιναν την επιλογή προσχώρησης στο ΝΑΤΟ, εμείς επιλέγαμε ως στρατηγικούς συμμάχους τους Αδέσμευτους, τον αραβικό κόσμο και τον Φιντέλ Κάστρο. Αναγάγαμε τον Μουαμάρ Καντάφι σε πρότυπο ηγέτη, τον Τίτο σε αδελφή ψυχή και την τότε Σοβιετική Ένωση σε δεύτερη περίπου μητέρα πατρίδα. Αφήσαμε έτσι στην Τουρκία πεδίο δόξης λαμπρό, καταδικάζοντας την Κύπρο στην αφάνεια και την ανυπαρξία. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Ακόμα και τώρα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη και την εκδημοκρατικοποίηση, θα αυξήσει ακόμα περισσότερο την ένταση στις σχέσεις των ΗΠΑ μαζί της, αφού θα έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση του ρόλου του στρατού, του σώματος εκείνου δηλαδή, που αποτελούσε το ανάχωμα στην ραγδαία αύξηση του ισλαμισμού στη χώρα. Η αλλαγή πολιτικής είναι αδήριτη ανάγκη. Η προσχώρηση της Κύπρου στο ΝΑΤΟ αποτελεί μονόδρομο, ως εγγύηση της επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού στη γη των προγόνων του. ΥΓ. Αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι και η μικρή Κύπρος ήταν οι ΗΠΑ και οι ΗΠΑ η μικρή Κύπρος που για χρόνια μας καθύβριζε δημόσια, είμαι σίγουρος πως ήδη θα την είχαμε εξαφανίσει από προσώπου γης.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|