Η φτώχια θέλει καλοπέραση έλεγαν οι παλιοί. Αν είχαν ή όχι δίκαιο, θα έχουμε σύντομα, έχω την εντύπωση, την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε από μόνοι μας. Πάντως, από τα όσα μέχρι σήμερα βιώνουμε, προφανώς δεν είχαν και άδικο. Σε αυτή τη θυμοσοφία, προσθέτω και τη δική μου «εμπειρογνωμοσύνη», ότι κάθε δύσκολη κατάσταση και στιγμή, ακόμα και οι τραγικότερες, χρειάζονται άφθονο χιούμορ και γέλιο για να αντιμετωπιστούν με επιτυχία και να ξεπεραστούν χωρίς να αφήσουν ιδιαίτερα ίχνη επί της πνευματικής, ψυχικής και διανοητικής κατάστασης των εμπλεκομένων. Σήμερα λοιπόν, αρνούμαι να ασχοληθώ με όσα τραγελαφικά όλοι ζούμε και βιώνουμε. Με την τραγικότητα της καθημερινότητας, τις μικροπολιτικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες ελέω εκλογών, τα πολιτικά και οικονομικά παιγνίδια που παίζονται πάνω στις πλάτες του λαού μας, τις προσωπικές ατζέντες του καθενός που έχει την ευκαιρία να βγει στο γυαλί για να τις εξυπηρετήσει. Ακόμα, αρνούμαι να ασχοληθώ με την αχαπαροσύνη γνωστών και αγνώστων, με το απυρόβλητο στο οποίο βρίσκονται οι έχοντες και κατέχοντες και τον αγώνα που όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί ηγέτες δίνουν και υπόσχονται πως θα δώσουν, για να σώσουν τον τόπο από τα δεινά που επισώρευσαν κάποιοι άλλοι, ποτέ όμως οι ίδιοι.
Ο παππούς μου, σοφός άνθρωπος, έλεγε πως ότι δε μας σκοτώνει σε αυτή τη ζωή, μας κάνει πιο δυνατούς. Αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια γιατί το έζησα όλα αυτά τα χρόνια πρώτο χέρι. Εξ ου και δεν ασχολούμαι πλέον με την κακία του κόσμου και με τα διάφορα που κατά καιρούς αδίκως, κακεντρεχώς και υστεροβούλως λέγονται. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους, όλους εκείνους που είτε δεν διαθέτουν τη ψυχική δύναμη να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα, είτε αδυνατούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από τα λογής-λογής θεριά που βρίσκονται ανάμεσα μας; Η κοινωνία μας μεταβάλλεται με γοργούς πλέον ρυθμούς σε κανιβαλιστική. Ο ένας κατασπαράζει τον άλλο και στο τέλος της ημέρας, ο διαμελισμός του θύματος θεωρείται επίτευγμα και επιτυχία, άξια επαίνου και θαυμασμού. Χωρίς αιδώ, τρέφεται η κοινωνία μας από τις σάρκες των παιδιών της και επιτρέπει ανερυθρίαστα, ελέω μιας κακώς νοούμενης διαφάνειας, την άδικη σπίλωση ονομάτων και ανθρώπων, υπό τα χαζοχαρούμενα μειδιάματα όσων την έχουν μέχρι σήμερα γλυτώσει, αφού και οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα και γι’ αυτούς θα χτυπήσει η καμπάνα. Ο κάθε κυνηγημένος, ο κάθε αδικημένος, αδύνατος και κατατρεγμένος μπορεί νομίζω να αντιληφθεί πως υπάρχουν δυστυχώς μεταξύ μας άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν για να κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους, που αναβαπτίζονται κάθε φορά που τους δίνεται η δυνατότητα και η ευκαιρία να βλάψουν τον πλησίον τους, να πατήσουν επί πτωμάτων και να αναδείξουν τη δική τους δήθεν ανωτερότητα και ικανότητα να προκαλούν ζημιά, πόνο, χάος και ερείπια. Είναι καιρός να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε. Μόνο ο Τζέημς Μποντ ζει δυο φορές, έλεγε ο μακαρίτης ο θείος μου ο Χάρης ο Φεσσάς, ο Γιατρός. Όλοι οι υπόλοιποι μόνο μια. Ας την αξιοποιήσουμε δεόντως…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|