Ως κάτοχος πτυχίου φιλοσοφίας μεταξύ άλλων πτυχίων, όχι μόνο δικαιούμαι αλλά και θεωρώ επιβεβλημένο από καιρού εις καιρόν να φιλοσοφώ τη ζωή, ιδίως σε καιρούς προεκλογικούς, όπου τα πάντα φαντάζουν τόσο μα τόσο κυνικά. Κυρίως όμως θεωρώ επιβεβλημένο να προχωρώ σε ενδοσκόπηση της δικής μου ύπαρξης και του τρόπου με τον οποίο αυτή έχει, ηθελημένα ή άθελα μου, επηρεάσει και αγγίξει άλλες ζωές, ιδιαίτερα εκείνες που τέμνονται με τη δική μου.
Ως εκ τούτου, θα αποφύγω να αναφερθώ στη «φιλοσοφική λίθο» και δε θα παραθέσω ονόματα γνωστών ή άγνωστων σχολών φιλοσοφικής σκέψης για να πείσω περί της παιδείας μου. Ούτε θα ασχοληθώ με τα συνήθη φιλοσοφικά ερωτήματα του τύπου, «υπάρχει ή όχι Θεός» ή αν «κάνει θόρυβο ένα δέντρο που πέφτει στο δάσος και δεν βρίσκεται κανείς εκεί να το ακούσει». Ούτε βεβαίως θα ενδιατρίψω αν η θεωρία των χορδών ως επιστημονική κοσμολογική θεώρηση και μοντέλο, ορθά προτείνει ότι οι θεμελιώδεις δομικοί λίθοι του σύμπαντος δεν είναι σημειακά σωματίδια, αλλά μονοδιάστατες χορδές που δονούνται και αλληλοτέμνονται η καθεμία με τη δική της χαρακτηριστική συχνότητα. Ήταν όμως πάντοτε πεποίθηση μου πως σε αυτή τη ζωή, τίποτα δε μένει στάσιμο, τα πάντα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, ακόμα κι’ όταν τούτα φαίνονται ακίνητα και πως τίποτα δεν είναι ανίκανο να μεταβληθεί, να διορθωθεί ή να επανέλθει στην αρχική μορφή και κατάσταση του, ανεξαρτήτως παρόδου χρόνου και συνθηκών, φτάνει να υπάρχει η απαιτούμενη θέληση και η ενέργεια για εφαρμογή της. Εξαίρεση σε τούτο τον γενικό κανόνα, η αναλλοίωτη μονιμότητα που επιφέρει ο θάνατος. Σε αντιδιαστολή, η θέληση για ζωή, ως η υπέρτατη αόρατη συλλογική κινητήριος δύναμη που χαρακτηρίζει όλους τους ζώντες οργανισμούς και που επεκτείνεται ως ένστικτο και καλύπτει, όχι μόνο την προστασία του εαυτού αλλά και των γύρω μας, γνωστών και αγνώστων. Αν θεωρήσουμε όμως την κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη ύπαρξη ως το μισό το όλου, που αενάως ψάχνει να βρει την απόλυτη συμπλήρωση του για να ολοκληρωθεί, τότε η παραδοχή είναι αναπόφευκτη πως αν και τη ζωή του κάθε ανθρώπου αγγίζουν καθημερινά δεκάδες αν όχι εκατοντάδες άλλες ζωές που αλληλοεπηρεάζονται και αφήνουν ορατά ή αόρατα, παροδικά ή ανεξίτηλα σημάδια η μια στην άλλη, υπάρχει μια και μόνο μοιραία άλλη ύπαρξη για κάθε άνθρωπο. Ένας και μόνο άλλος άνθρωπος που συμπληρώνει και συμπληρώνεται απόλυτα. Τούτες οι δύο ζωές μπορεί να χωρίζονται από ωκεανούς, βουνά και θάλασσες, ή από πραγματικότητες, συνθήκες και λάθη του παρελθόντος τα οποία πολλές φορές καθίστανται εκκωφαντικό παρόν, από διαφορετικές επιλογές, σχέσεις και άλλα άτομα. Τούτες τις ζωές το σύμπαν και η υπέρτατη κινητήρια δύναμη της θέλησης για ζωή, θα βρει τον τρόπο να τις φέρει κοντά και να τις επανενώσει ακόμα κι αν χρειαστεί να χυθούν πρώτα ποταμοί δακρύων και θύελλες ανάμεικτων συναισθημάτων και συλλογισμών. Καμιά άλλη εξέλιξη, κανένας άλλος τρόπος και ουδεμία κατάσταση πραγμάτων δεν είναι ικανή να αναπληρώσει επαρκώς την αλληλοσυμπλήρωση των μοιραίων, ακόμα κι αν φαινομενικά τούτο επιτυγχάνεται για μικρές ή μεγάλες χρονικές περιόδους. Οι μοιραίοι θα καταλήξουν μαζί. Το θέμα είναι η έγκαιρη αναγνώριση τούτης της συμπαντικής αλήθειας, έτσι ώστε να αποφευχθεί η τραγική εκ των υστέρων Καβαφική διαπίστωση ότι: «όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω Ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ Που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα» Κι αν αγαπημένοι μου αναγνώστες, έχοντας διαβάσει τούτο το κείμενο δεν έχετε μπορέσει να αντιληφθεί περί τίνος γράφω, μη νοιάζεστε. Άλλωστε τέτοιας φύσης επιβάλλεται να είναι κάθε κείμενο φιλοσοφικής μορφής…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|