ΓΡΑΦΕΙ Ο Χρίστος Μακρίδης Μέσα από τη μακραίωνη, δύσβατη και ανηφορική πορεία του Ελληνισμού στο διαχρονικό διάβα της Ιστορίας ξεχωρίζουν οριακά κάποια σημεία τα οποία έχουν αφήσει μέχρι σήμερα ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην εξέλιξη των γεγονότων της μοίρας, του γίγνεσθαι και της κατάληξης της προαναφερόμενης τούτης πορείας. Είναι ορισμένες επισημάνσεις και συγκεκριμένα συμπεράσματα σχετικά με την εθνικοπολιτική συμπεριφορά τούτου του Γένους και τούτης της Φυλής που παρατηρούνται, δυστυχώς, αναλλοίωτα και αμετάλλακτα από τα αρχαία θα έλεγα χρόνια και τα οποία μεγεθύνονται και ενισχύονται, πλαταίνοντας σε τροχιά ομόκεντρων κύκλων, στη σύγχρονη εποχή του Πανορθόδοξου Ελληνισμού. Αναφέρομαι στην έμπρακτα παρατηρημένη και βιωματικά αποδεδειγμένη συμπεριφορά, δράση και στάση που επιδεικνύεται από την πολιτική ηγεσία, τους πολιτειακούς άρχοντες και ταγούς, τούτης της ηρωικής, δοξασμένης και σκληρά δοκιμασμένης φυλής. Δυστυχώς το αιώνιο σαράκι, το σαρκοβόρο και σιχαμερό τούτο σκουλήκι του εμφύλιου σπαραγμού έχει στοιχίσει στο Πανορθόδοξο τούτο Γένος κάποιες πολλές Πατρίδες, αλύτρωτες και περήφανες, οι οποίες στενάζουν σήμερα κάτω από τον πιεστικό ζυγό κατοχής και σκλαβιάς ξένων κατακτητών.
Δεν έχουμε δυστυχώς ποτέ κατορθώσει στη διαχρονική μας πορεία να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να κοιτάζουμε κατάματα το χρέος και το καθήκον μας απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα και να διαμορφώσουμε επιτέλους μια πανεθνική πολιτική εθνικοπολιτικών στόχων και οραματισμών μέσα από την επίτευξη διατήρησης μιας υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας ενωμένης άρρηκτα με ομόψυχους δεσμούς κοινής συμπόρευσης και σύμπλευσης. Δεν μπορέσαμε να παραμερίσουμε τη δημαγωγική πολιτική των μπαλκονιών, τις συκοφαντικές αλληλοκατηγορίες και τους μικρόψυχους ελιγμούς στην αρένα των διαπροσωπικών πολιτικών και παραταξιακών ανταγωνισμών. Λέμε ότι υπηρετούμε το Έθνος και τη Φυλή, την Ορθοδοξία και την Χριστιανοσύνη, τον άνθρωπο και τον πολίτη της κοινωνίας, αλλά τελικά υποδουλώθηκε στον πολιτικό ατομικισμό της εγωκεντρικής αλαζονείας μας με συμπεριφορές φαρισαϊκού υποκριτικού ήθους και ύφους. Ο πήχης λοιπόν πρέπει πάραυτα να υψωθεί και μάλιστα πολύ πιο ψηλά από ό,τι είναι τώρα. Οι περιστάσεις το απαιτούν και η Πατρίδα αναμένει. Το ερώτημα βασανιστικό και εναγώνιο: Άραγε επαγρυπνούν και έχουν γνώση οι φύλακες των Θερμοπυλών της Κύπρου, ή μήπως απλά και όπως πάντα ερίζουν και καρεκλοκενταυρίζουν;
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|