ΓΡΑΦΕΙ Ο Γιαννάκης Ομήρου* Η ιστορία είναι αμείλικτη ως προς την επανάληψη λαθών και παραλείψεων. Το ότι η ιστορία του Κυπριακού υπήρξε απότοκο της ομηρίας του από τη γεωγραφία είναι πασίδηλο. Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου υπήρξε πηγή δεινών, δουλειών και μαρτυρίων. Η εγγύτητα στους δρόμους των πετρελαίων, στη διώρυγα του Σουέζ και σε περιοχές που μαστίζονται διαχρονικά από συρράξεις, συγκρούσεις και αποσταθεροποίηση, οδήγησε στην «απογείωση» της στρατηγικής σημασίας της Κύπρου. Εδώ και λίγα χρόνια, ένα νέο στοιχείο έχει προστεθεί στη γεωπολιτική, γεωστρατηγική και γεωοικονομική σημασία της Κύπρου. Η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το γεγονός δε, ότι οι περιοχές των κοιτασμάτων γειτνιάζουν συναπτώς με τις περιοχές ενεργειακών αποθεμάτων των ΑΟΖ της Αιγύπτου, του Ισραήλ και του Λιβάνου λειτουργεί ως συγκριτικό πλεονέκτημα στο ρόλο και στη σημασία της Κύπρου στους ενεργειακούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή.
Περαιτέρω αναβάθμιση της σημασίας της Κύπρου, αποτελεί η συμμετοχή της στην Ε.Ε., αφού η τελευταία μπορεί να προωθεί τις συνεργασίες της προς τα Νοτιοανατολικά μέσω ενός κράτους – μέλους της. Βέβαια δεν χρειάζεται να επισημανθεί το πασιφανές. Ότι δηλαδή η σημασία της Κύπρου υποβαθμίζεται από τη συνεχιζόμενη κατοχή του 37% των εδαφών της από την Τουρκία και από τη διατήρηση των «κυρίαρχων» στρατιωτικών Βρετανικών Βάσεων. Η απαλλαγή της Κύπρου από αυτά τα δύο επαχθή βάρη, αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσει να αξιοποιήσει την κρίσιμη γεωγραφική της θέση και τα συνακόλουθα πλεονεκτήματα. Η Τουρκία ωστόσο παρά την παραίτηση της από οποιαδήποτε «δικαιώματα της» στην Κύπρο με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης, δολίως αφέθηκε να επανέλθει ως ενδιαφερόμενο μέρος από δικές μας άσοφες και αλόγιστες συμπεριφορές εθνικής απερισκεψίας και απρονοησίας, της Κύπρου και της Ελλάδας. Με αφετηρία τη δεκαετία του 1950, τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και τη μεγάλη προδοσία του πραξικοπήματος του Ιουλίου του 1974. Η τελευταία προσπάθεια λύσης του Κυπριακού κορυφώνεται με τη συνάντηση της Γενεύης, με επί της διαδικασίας και της ουσίας ασάφειες, και αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, να δημιουργούν νεφελώδη εικόνα τόσο για τη σύνθεση της «διάσκεψης» της 12ης Ιανουαρίου, όσο και για την ημερήσια διάταξη. Το μέγα θέμα ωστόσο που προβάλλει, ως καθήκον της Κύπρου και της Ελλάδας, είναι κατά πόσον η Τουρκία και η Βρετανία θα εξακολουθήσουν να έχουν επικυρίαρχο ρόλο στις Κυπριακές εξελίξεις. Ως «εγγυήτριες» δυνάμεις, κατά άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Αν η στρατηγική θέση της Κύπρου θα εξακολουθήσει να αφήνεται προς αξιοποίηση στην τουρκική και βρετανική κηδεμονία, το ζοφερό μέλλον θα είναι προδιαγεγραμμένο. Οι ευθύνες Ελλάδας και Κύπρου στη Γενεύη είναι βαριές, καθώς το αξίωμα ότι η ιστορία είναι τιμωρός όταν αυτοί που τη διαμορφώνουν, αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι της διδαχής της. *Τέως Πρόεδρος Βουλής των Αντιπροσώπων
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|