ΓΡΑΦΕΙ Ο Ανδρέας Κυπριανού* Είναι πραγματικά πολύπλοκο μέσα σε όλες αυτές τις εξελίξεις στην περιοχή μας να αναγνώσει κάποιος τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις της Τουρκίας σε σχέση με την προοπτική επίλυσης του Κυπριακού. Θα επιχειρήσω να κάνω κάποιες εκτιμήσεις και θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω το συμπέρασμα ότι η Τουρκία επιδιώκει διευθέτηση τώρα, αλλά διευθέτηση δικών της προδιαγραφών, που θα έχει το σπέρμα της κατάρρευσης αλλά και θα της δίνει τη δυνατότητα μέσα από το κεφάλαιο της ασφάλειας και των εγγυήσεων, όταν κρίνει η ιδία ότι είναι έτοιμη, να ολοκληρώσει τον στρατηγικό της σχεδιασμό σε Κύπρο και Αιγαίο. Και λέω σε Κύπρο και Αιγαίο γιατί θεωρώ πως αλληλένδετα θα πρέπει να βλέπουμε τα δύο. Οι τουρκικές προκλήσεις σε Αιγαίο και Κύπρο σκοπό έχουν να διατηρήσουν την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των δυο χωρών δημιουργώντας γκρίζες ζώνες που θα της επιτρέψουν όταν κρίνει ότι έχει τη δύναμη (στρατιωτική και διπλωματική) να κάνει το επόμενο βήμα..
Δεκάδες ξεκάθαρες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων στο πιο ψηλό επίπεδο δεν θα πρέπει να μας αφήνουν καμία αμφιβολία για το τι θέλει η Τουρκία. Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η σχεδόν πολεμική εμπλοκή στο Αιγαίο το 1976 με το ΧΟΡΑ και το 1987 με το Σισμίκ, αλλά και η κρίση στα Ίμια, μαζί πάντα με τις βόλτες του Μπαρμπαρός, δείχνουν τη σταθερή διαχρονική αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τους Τούρκους που ξεκίνησε νωρίς από τη δεκαετία του 1930, αλλά και την ευκαιρία που έψαχναν και βρήκαν στην Κύπρο με την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης Λονδίνου και όσα ακολούθησαν αμέσως μετά με αποκορύφωμα την εισβολή. Γιατί όμως η Τουρκία επιχειρεί να γκριζάρει τις θαλάσσιες ζώνες σε Αιγαίο και Κύπρο με απειλή πολέμου και όχι με πόλεμο; Γιατί θεωρώ πως η Τουρκία γνωρίζει, πως σε ένα πόλεμο θα πρέπει να έχει σαφές πλεονέκτημα (κυρίως αεροναυτικό) ή ότι θα μπορεί να τον περιορίσει σε μικρής κλίμακας εμπλοκή που θα μπορέσει να την ελέγξει. Κανένα από τα δύο δεν ίσχυσε και δεν ισχύει σήμερα. Μόνο στην περίπτωση της προδοσίας της Κύπρου είχε τη βεβαιότητα ότι δεν θα ξεσπούσε γενικευμένος Ελληνοτουρκικός πόλεμος και το επιχείρησε. Αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή, αλλά ακόμα πιο έντονα μετά την κρίση των Ιμίων, η Ελλάδα προχώρησε σε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα αποτροπής το οποίο της επέτρεψε να ενεργήσει αποτρεπτικά. Μετά την κρίση των Ιμίων και τον κακό χειρισμό που οδήγησε σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας και γκρίζες ζώνες η Ελλάδα απέκτησε το στρατιωτικό ποιοτικό πλεονέκτημα με μπαράζ εξοπλιστικών προγραμμάτων. Η συγκεκριμένη ποιοτική υπεροχή των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων ήταν και αυτή που επέτρεψε, μεταξύ άλλων μέσα και από τη δημιουργία του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου, την ομαλή ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, παρά τις απειλές για άνευ ορίων αντίδραση από την Τουρκία που έβλεπε να χάνει μια σημαντική πολιτική μάχη. Θυμίζω τις αγορές F16 block 52, επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι AH-64A και AH-64D, υποβρύχια αναερόβιας πρόωσης 214, φρεγάτες ΜΕΚΟ, ιπτάμενα ραντάρ, ναυπήγηση τορπιλάκατων, αντιαεροπορικά συστήματα patriot, Crotale NG, tor M1, S300 αναβάθμιση των μιράζ σε dash5 με βλήματα scalp και πάρα πολλά άλλα προγράμματα στο αρματικό δυναμικό, στο πυροβολικό και στο στρατό ξηράς. Παράλληλο εξοπλιστικό πρόγραμμα αυτοάμυνας ολοκλήρωσε και η Εθνική φρουρά κυρίως σε συστήματα αεράμυνας και αρματικού δυναμικού. Η Τουρκία πέρασε καθυστερημένα στην αντεπίθεση προσπαθώντας σήμερα να ολοκληρώσει ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία της εξοπλιστικά προγράμματα, θέλοντας να κερδίσει το πάνω χέρι στο Αιγαίο αλλά και να καταστεί περιφερειακή δύναμη στην περιοχή. Μπήκε συμπαραγωγός χώρα στο πρόγραμμα των F35 (game changer!), ολοκλήρωσε και αυτή πρόγραμμα ιπτάμενων ραντάρ, προχωρεί στην ολοκλήρωση προγράμματος ναυπήγησης κορβέτων, υλοποιεί ανάλογο με την Ελλάδα πρόγραμμα υποβρυχίων, προχωρεί στην παραγωγή επιθετικών ελικοπτέρων, αναπτύσσει πυραύλους μακρού πλήγματος, δικό της άρμα μάχης και πολλά άλλα. Δυστυχώς, σε αυτό το μπαράζ Ελλάδα και Κύπρος μέσα από την οικονομική κατάρρευση δεν μπόρεσαν να απαντήσουν και αυτό το εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία, που γνωρίζει ότι αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά τότε σε πέντε με δέκα χρόνια θα έχει ανατρέψει την ισορροπία και θα μπορεί να επιβάλει δια της ισχύος των όπλων τους στρατηγικούς της στόχους, είτε στην τράπεζα του διαλόγου, είτε στο πεδίο της μάχης. Η Τουρκία θέλει λοιπόν, θεωρώ, να διατηρεί τις απαιτήσεις της και την αμφισβήτηση της ζωντανή, να την υπενθυμίζει καθημερινά, μέχρι να νοιώσει αρκετά ισχυρή όπως προγραμματίζει για να την επιβάλει. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα δεν δέχεται να κλείσει το κεφάλαιο των εγγυήσεων και της ασφάλειας, αφού επιθυμεί διακαώς να υπάρχει σε μια πιθανή συμφωνία τόσο η δυνατότητα πρόκλησης έντασης όσο και η νομική δική της δυνατότητα να επέμβει. Κάτι που σαφώς διασφάλιζαν για τους Τούρκους οι συνθήκες Ζυρίχης Λονδίνου. Θα εξελιχθούν τα πράγματα όπως τα υπολογίζει η Τουρκία; Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει. Γεγονός είναι ότι το πραξικόπημα έχει αποδυναμώσει σε τεράστιο βαθμό την τουρκική πολεμική μηχανή, αλλά και η οικονομική κρίση στην οποία μπαίνει η Τουρκία καθιστά αμφίβολο ότι θα μπορέσει να υλοποιήσει το τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα που έχει στα σκαριά. Ούτε και θα ασχοληθώ σε αυτό το άρθρο για τα άλλα τεραστία προβλήματα της Τουρκίας (κουρδικό, Συρία κ.λπ.). Από την άλλη, η Ελλάδα ζώντας καθημερινά την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, όπως και τότε με τα Ίμια, προσπαθεί άμεσα να βρει εξοπλιστικές απαντήσεις μέσα από τα πολύ αδύνατα οικονομικά της μέσα. Η αποφασιστικότητα της Δύσης, αλλά ιδιαίτερα των ΗΠΑ να μην ανατραπεί η ισορροπία του τρόμου στο Αιγαίο, βλέποντας και τις νεοθωμανικές συμπεριφορές του Ερντογάν, μπορεί να δώσουν λύσεις και σε προγράμματα νέων φρεγατών και F35 και αναβάθμισης των F16 σε block 60 viper, και σε επιθετικά ελικόπτερα. Το συγκεκριμένο θέμα είναι ψηλά στην ατζέντα του ελληνικού πενταγώνου και σε προχωρημένο στάδιο. Άποψη μου, μέσα από αυτή την ανάλυση, είναι ότι η Τουρκία σήμερα δεν μπορεί να επιβάλει τους στρατηγικούς της στόχους ούτε την παίρνει για γενικευμένο πόλεμο με την Ελλάδα. Αν μια πολεμική διένεξη περιοριζόταν είτε στην Κύπρο, είτε στο σύμπλεγμα των νήσων του Καστελόριζου, ίσως να την επιχειρούσε. Γι’ αυτό και είναι κορυφαίας σημασίας να γνωρίζουν όλοι ότι καμία επιβουλή δεν θα μείνει αναπάντητη από τον Ελληνισμό, όπου και αν αυτή προκύψει! Από την άλλη, η πολύ σοφή προσέγγιση του Νίκου Αναστασιάδη και της πολιτικής ηγεσίας ολόκληρης σε Κύπρο και Ελλάδα ότι δεν μπορεί και δεν θα γίνει αποδεκτή λύση που θα αφήνει μέσα από το κεφάλαιο εγγυήσεων και ασφάλειας παράθυρο στους τουρκικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς πρέπει να παραμείνει αταλάντευτη μέχρι τέλους και ανεξαρτήτως πιέσεων! Πιο σημαντικό όμως από όλα είναι ότι Ελλάδα και Κύπρος πρέπει μέσα από στρατηγικές συμμαχίες αλλά και ακλόνητες ευρωπαϊκές συμπεριφορές να αναδεικνύουν καθημερινά ότι αποτελούν τους πυλώνες σταθερότητας και ασφάλειας τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Δυο κράτη ευρωπαϊκά έτοιμα να εξυπηρετήσουν την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης, αλλά και κράτη αντίβαρο στην εξάπλωση της τρομοκρατίας και της αστάθειας. Κρατήστε το και αυτό. Η Exxon Mobil και άλλοι ενεργειακοί κολοσσοί βρίσκονται ήδη νοτίως της Κύπρου και σύντομα και νοτίως της Κρήτης. Η Τουρκία καίγεται να έχει ρόλο σε αυτή την ανακατανομή ισχύος με βάση τους υδρογονάνθρακες στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, ένα παιγνίδι που φαίνεται να χάνει αφού πλέον κρίνεται αναξιόπιστη και επικίνδυνη για το δυτικοευρωπαϊκό σύστημα συμφερόντων και ασφάλειας. Τα μεγάλα συμφέροντα θέλουν ομαλές συνθήκες και η Τουρκία το ξέρει. Θέλει λοιπόν από τη μια διευθέτηση ή ενδιάμεση κατάσταση που να την ικανοποιεί, αλλά και που να αφήνει ανοικτή τη δυνατότητα υλοποίησης στρατηγικών στόχων στο μέλλον. Η Τουρκία παίζει σκληρό πόκερ σε μια περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για την ίδια. Χρειάζεται Εθνικός σχεδιασμός και είμαι βέβαιος ότι οι συνθήκες αυτή την περίοδο είναι ευνοϊκές για τον Ελληνισμό και τα Εθνικά θέματα. Όμως, όσο ευνοϊκές είναι, άλλο τόσο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες! *Βουλευτής ΔΗΣΥ
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|