Του Ανδρέα Μ. Βασιλείου* Ο Robert Taber, Αμερικανός συγγραφέας, δημοσιογράφος ακτιβιστής και μελετητής (scholar) ταξίδεψε στην Κούβα προς το τέλος του 1950 ως δημοσιογράφος και ακολούθησε τον Φιντέλ Κάστρο, τον Τσε Γκουβάρα και τους συναγωνιστές τους κατά τη διάρκεια της επανάστασης για ανατροπή του δικτάτορα Fulgencio Batista και απελευθέρωση της χώρας. Όταν αυτός ανετράπη κατέφυγε αρχικά στη «Δομινικανή Δημοκρατία» που κυβερνάτο επίσης από τον δικτάτορα Rafael Trujillo και τελικά βρήκε πολιτικό άσυλο στην Πορτογαλία όπου κυβερνάτο από τον δικτάτορα Antonio Oliviera Salazar.
Ο Taber ύμνησε την Κουβανική Επανάσταση και μεταξύ άλλων συνέγραψε το πρώτο του βιβλίο «The war of the Flea: The Classic Study of Guerrilla Warfare» που έγινε παγκόσμια γνωστό. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε στις αρχές το 1965 με τον τίτλο «Θεωρία και πρακτική του ανταρτοπολέμου: Ο πόλεμος του ψύλλου». Στο βιβλίο γίνεται αναφορά στα σημαντικότερα εθνικοαπελευθερωτικά και ανταρτικά κινήματα του 20ού αιώνα (Κούβα, Κίνα, Ινδοκίνα, Βόρειος Ιρλανδία, Ισραήλ, Κύπρος, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Ελλάδα και άλλα). Στο βιβλίο εξέχουσα θέση με αρκετές σελίδες κατέχει ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Η επικράτηση της κουβανικής επανάστασης συνέπεσε με τη λήξη του αγώνα της ΕΟΚΑ και ο Φιντέλ Κάστρο έστειλε τότε τηλεγράφημα στον Διγενή με το οποίο εξέφραζε τα συγχαρητήρια και τον θαυμασμό του και τόνιζε ότι πολλά διδάχτηκε από αυτό τον Αγώνα. Δεύτερο τηλεγράφημα έστειλε ο Φιντέλ Κάστρο στη σύζυγο του Διγενή κ. Κική όταν αυτός πέθανε για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του. Αναφορά στα δύο τηλεγραφήματα γίνεται στο βιβλίο «Ανταρτοπόλεμος και Αγών της ΕΟΚΑ». Η επικράτηση της Κουβανικής Επανάστασης συνέπεσε με την λήξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ ο σκοπός του οποίου δεν επιτεύχθηκε όχι εξ υπαιτιότητας της ηγεσίας του και των αγωνιστών της αλλά της πολιτικής ηγεσίας του που εγκατέλειψε το αίτημα της ΕΝΩΣΗΣ και απεμπόλησε το δικαίωμα αυτοδιαθέσεως και δεν αξιοποίησε τις θυσίες των αγωνιστών και του Κυπριακού Ελληνισμού αλλά υπέγραψε τις επάρατες συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου με τις οποίες η Τουρκία επανήλθε στην Κύπρο με «επεμβατικά δικαιώματα» και στους τ/κύπριους παραχωρήθηκαν υπερπρονόμια που ουδεμία άλλη μειονότητα ανά την υφήλιο έχει. (Αναφέρω παρεμπιπτόντως ποιας μεταχειρίσεως τυγχάνει η μουσουλμανική μειονότητα των Ροχίγκια στη Μιανμάρ (Βιρμανία) και μουσουλμανική μειονότητα των Ουϊγούρων στην Κίνα). Παραχώρησε επίσης «κυρίαρχες στρατιωτικές βάσεις» στους Βρετανούς που κινητοποίησαν 40 χιλιάδες για να συντρίψουν την ΕΟΚΑ αλλά αυτή κυριολεκτικά τους ντρόπιασε και παραδέχθηκαν τελικά ότι αυτή είναι αήττητη. Ιστορική είναι η απάντηση που έδωσε τότε ο αείμνηστος Θεμιστοκλής Δέρβης στον Στρατάρχη Σερ Τζον Χάρτιγκ: «Είμεθα όλοι ΕΟΚΑ» και η απάντηση της Οργάνωσης στην απαίτησή του να παραδοθεί που ήταν η περιφορά ενός γαϊδάρου στην τότε πλατεία Μεταξά (νυν Ελευθερίας) με το σύνθημα «My Marsal I surrender». Ο Χάρτιγκ εκτός από κυβερνήτης Κύπρου ήταν και ο Αρχηγός του Βρετανικού Αυτοκρατορικού Επιτελείου ο οποίος στάλθηκε για να συντρίψει την ΕΟΚΑ αφού απέτυχε τελικά ανακλήθηκε ντροπιασμένος και αργότερα καταδικάστηκε για μοιχεία. Ως γνωστόν τον αντικατέστησε ο Σερ Χιου Φουτ και οι Άγγλοι αναζητούσαν πλέον πολιτική λύση. Αυτά τα γεγονότα είναι η απάντηση σε όσους εθνικώς ασπόνδυλους και γραικύλους που χωρίς αιδώ ασεβούν στην μνήμη εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για την ΕΝΩΣΗ και όχι για τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Η ΕΟΚΑ και οι Αγωνιστές της έγραψαν την πιο λαμπρή και ένδοξη σελίδα στην Ιστορία της Κύπρου από την εποχή του Ευαγόρα και του Ονήσιλου και δεν ευθύνονται αυτοί αλλά άλλοι γιατί δεν επιτεύχθηκε ο σκοπός του Αγώνα: Η ΕΝΩΣΗ με την Μητέρα Ελλάδα. Τέλος συγκρίνετε την αυτοθυσία, τη γενναιότητα, τους ηρωισμούς και τις αρετές που θριάμβευσαν την εποχή εκείνη με την αθλιότητα που επικρατεί σήμερα στην κυπριακή κοινωνία όπως την περιέγραψα σε προηγούμενα άρθρα μου: 1) «Η Κύπρος της διάλυσης» και 2) «Η κρίση είναι ηθική». Υ.Γ. Ενοχλήθηκαν οι εθνικώς ασπόνδυλοι και οι λογής-λογής γραικύλοι για την ανάρτηση του συνθήματος ΚΥΠΡΟΣ-ΕΛΛΑΣ-ΕΝΩΣΗ στο μνημόσυνο του Διγενή που ήταν το κυρίαρχο σύνθημα του Αγώνα. Περιέργως δεν φαίνεται να ενοχλούνται από το σύνθημα «NE MUTLU TURKUM DIYENE» (ευτυχισμένος Τούρκος) που μολύνει τον Πενταδάκτυλο. *Πρώην συνδικαλιστής
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|