ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Ν. ΣΑΜΨΩΝ Ο εξευμενισμός του θηρίου, ως θεωρία, μέθοδος και στρατηγική πολιτικής προσέγγισης της Τουρκίας από την πλευρά μας για επίλυση του Εθνικού Θέματος, απέτυχε παταγωδώς. Όπως απέτυχε και η προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος μέσω της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Τα δυο, αλληλένδετα, πήγαιναν χέρι-χέρι, γιατί η αδυναμία επίλυσης διά της μεθόδου της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, μας ανάγκασε να καλύψουμε το κενό υιοθετώντας τη μέθοδο του εξευμενισμού. Το μόνο που «πετύχαμε» με αυτή την τακτική που ακολουθήσαμε με περισσή, αλλά και αδικαιολόγητη ευλάβεια τα τελευταία 40 τόσα χρόνια, είναι τη συνεχή διολίσθηση του κυπριακού, την παραβίαση κάθε κόκκινης γραμμής μας, αρχής και αξίας που έχουμε θέσει και τις συνεπείς παραχωρήσεις επί παραχωρήσεων. Ενδεχόμενα κάτι τέτοιο να ήταν δικαιολογημένο, αν οι σχεδιασμοί μας έδειχναν από νωρίς να υλοποιούνται. Αν ο εξευμενισμός του θηρίου έδειχνε να αποφέρει αποτελέσματα, έστω και μηδαμινά, θα μπορούσε κάποιος να κατανοήσει ίσως την επιμονή των εκάστοτε κρατούντων να βαδίζουν για δεκαετίες τούτη την οδό.
Όμως, ούτε αποτελέσματα είδαμε (ούτε μπορούσαμε ποτέ να δούμε), ούτε και οποιαδήποτε ένδειξη είχαμε ενώπιον μας που να δικαιολογούσε τη διατήρηση στάσης υποτέλειας προς την κατοχική δύναμη. Αντίθετα. Από νωρίς καταλάβαμε ή θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι η τακτική θώπευσης της Τουρκίας, όχι μόνο θετικά αποτελέσματα δεν απέφερε, αλλά δημιούργησε και εξακολουθεί και σήμερα να δημιουργεί αρνητικές επιπτώσεις και συνέπειες στο εθνικό ζήτημα. Συνέπειες που όσο διατηρούμε την ίδια πορεία, παγιώνονται και καθίστανται μη αναστρέψιμες. Όσα περισσότερα δίναμε, τόσα περισσότερα ήθελε η Τουρκία να πάρει, και όσα περισσότερα ήθελε ο κατακτητής, τόσα περισσότερα εμείς του δίναμε. Αυτός ο φαύλος κύκλος που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε για τους εαυτούς μας, συνεχίζει ακόμα κι αυτή την ώρα, τώρα που η Τουρκία ανοιχτά πλέον και απροκάλυπτα απειλεί ολόκληρο τον Ελληνισμό, με συνεχείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου στο Αιγαίο από μαχητικά της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, με θαλάσσιους «περιπάτους» του Αρχηγού των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στα Ίμια και ασκώντας ανοιχτά και δημόσια μέσω δηλώσεων, απειλών και εξαγγελιών, τρομοκρατία κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι λοιπόν να διερωτάται κανείς. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε πως η πολιτική του καλού παιδιού απέβη διαχρονικά άκρως επιζήμια για την εθνική μας υπόθεση, το κυπριακό και τις όποιες προσπάθειες επίλυσης του; Ιστορικά άλλωστε –κι αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουμε- είναι καταγεγραμμένο με ποιο τρόπο η Τουρκία αντιμετωπίζει, εκμεταλλεύεται και επωφελείται από ηττοπαθείς και υποτελείς προσεγγίσεις. Το ερώτημα που εγείρεται είναι τι προτίθεται να πράξει η πλευρά μας. Θα συνεχίσει αυτή την αδιέξοδη και καταστροφική πορεία, ακόμα και τώρα που οι τουρκικές απαράδεκτες θέσεις στις συνομιλίες έχουν με καθαρότητα καταγραφεί; Θα συνεχίσουμε να χαϊδεύουμε την κατακτητική δύναμη με μόνο μας όπλο την ελπίδα ότι πιθανόν κάποια στιγμή θα μας «βγει» όλη αυτή η προσπάθεια; Κι αν τουλάχιστον υπήρχε ελπίδα, καλώς. Πολύ φοβούμαι όμως πως ξέρουμε πολύ καλά ότι φρούδα και μάταιη είναι η ελπίδα για να μην πω κιόλας ότι έχει πεθάνει προ πολλού! Ώρα λοιπόν για επαναξιολόγηση της κατάστασης και για επαναπροσδιορισμό της πορείας. Εξάλλου, η αδικαιολόγητη προσήλωση σε χαμένους σκοπούς, ποτέ δεν εξυπηρέτησε κανένα…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|