ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Ν. ΣΑΜΨΩΝ «Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Κώστας Βάρναλης Αυτοί οι στίχοι αποτελούν δυστυχώς την μοιραία φωτογραφία του Ελληνισμού, σε Ελλάδα και Κύπρο. Ο Ελληνισμός που χωρίς να γνωρίζει περιθώρια και περιορισμούς, μεγαλούργησε στο παρελθόν. Ο Ελληνισμός που είχε για πολίτες του, πολίτες του κόσμου, μυαλά χωρίς σύνορα, απαλλαγμένα από πνευματικά δεσμά και προκαταλήψεις. Ο Ελληνισμός που τώρα έγινε πεδίο πειραματισμών, χώρος ευκαιριακού πλουτισμού για παρέες, για αφεντικά, για τράπεζες και τραπεζίτες, για άγνωστους - κρυφούς επενδυτές που έπαιξαν στην μιζέρια και την δειλία του σύγχρονου νέο-Έλληνα και κέρδισαν... Αυτοί, που υποθήκευσαν, πατρίδα, συνάνθρωπο και μέλλον, τα πήραν χοντρά και τώρα «απολαμβάνουν» τους καρπούς των «κατορθωμάτων» τους στις πλάτες του κάθε απλού και γνήσιου Έλληνα.
«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα...», μας ψιθυρίζει ο ποιητής. Ίσως να προσπαθεί να μας πείσει πως θαύματα γίνονται μόνο όταν υπάρχει ανδρεία, όταν υπάρχει θέληση, όταν κυριαρχεί πίστη σε ιδανικά και σε αξίες, όταν εμείς οι Έλληνες, είτε βρισκόμαστε στην Κύπρο, είτε στην Ελλάδα, είτε στη διασπορά, είμαστε ενωμένοι και όχι διχασμένοι... Τότε ίσως να μπορούμε να περιμένουμε πως θα έρθει το θαύμα. Το θαύμα που θα φτιάξουμε εμείς. Το θαύμα που δεν θα το φέρει ο από μηχανής Θεός των αρχαίων Ελλήνων, αλλά η γνώση και η επίγνωση του σύγχρονου Έλληνα, πως θαύματα γίνονται όταν πολεμάμε για να γίνουν, όταν δεν σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και περιμένουμε κάποιους άλλους να κάνουν αυτό που εμείς θα έπρεπε να κάνουμε. Πως κατάφεραν όμως να μας κάνουν αυτούς που δεν είμαστε ποτέ; Και πως ανεχόμαστε αυτή μας την κατάντια; Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Τίποτε για να μας απαλλάξει –έστω και πρόσκαιρα- από την ευθύνη της μοιρολατρίας μας και από τη νίκη των φόβων μας, επί της ελπίδας, της αισιοδοξίας και του πείσματος να ζήσουμε περήφανα στη γη των πατέρων μας. «Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα, ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονάν τη θεία τραχειά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι», λέει ο Εθνικός μας Ποιητής Κωστής Παλαμάς, κι εμείς σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή που ακόμη και τώρα, ψάχνοντας για οίκτο, ελπίζουμε σε ένα νέο αφέντη που θα μας λυπηθεί και θα μας αφήσει να συνεχίσουμε να ζούμε, όταν οι πρόγονοί μας πέθαιναν για να κρατήσουν ζωντανή την περηφάνια και την αξιοπρέπεια τους... «...Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα...» Ως πότε όμως; Η ελπίδα που μας κλέβουν σήμερα, μεταλλάσσεται σε βαριά δεσμά του αύριο. Κι εμείς, «μοιραίοι» θεατές της συντριβής μας κοιτάζουμε να βρούμε εκείνο που μέσα από τα χέρια μας αφήσαμε να φύγει. Ψάχνουμε σε μύθους επικαλούμενοι το προγονικό κλέος... πιστεύουμε σε ψευτοπροφήτες που παίζουν με τον πόνο και τις προσδοκίες μας για ένα καλύτερο αύριο, ένα αύριο που θα έρθει μόνο όταν εμείς αποφασίσουμε να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας. Συνεχίζουμε να χάνουμε μάχες που δεν δώσαμε ποτέ, επειδή φοβόμαστε να αγωνιστούμε, επειδή κάποιοι φρόντισαν να ξεχάσουμε πως να μαχόμαστε. Ανάξιοι των προγόνων, ανάξιοι των καιρών, ανάξιοι της μοίρας των δικών μας των παιδιών. Αυτοί είμαστε. Κι αυτοί θα παραμείνουμε. Μέχρι να πάρουμε απόφαση να αλλάξουμε. Στο χέρι μας είναι… Καλή Χρονιά να έχουμε !
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|