ΓΡΑΦΕΙ Ο Χρίστος Μακρίδης Με έκδηλα και συγκινησιακά αισθήματα πατριωτικού ρίγους και εθνικής υπερηφάνειας θα βιώσει έμπρακτα και ζωντανά ο σημερινός Νεοέλληνας τη θρυλική επέτειο του ΟΧΙ, του έπους του 1940 και των μαχών της Πίνδου. Αταλάντευτα, πιστά και αμετακίνητα ο φαντάρος του 1940 στάθηκε βράχος αδιαπέραστος και κυματοθραύστης απροσπέλαστος, πάνω στον οποίο συντρίβονταν ταπεινωτικά και ολοκληρωτικά οι φασιστικές ορδές του Μουσολίνι, που μαζί με τις ναζιστικές στρατιές του Χίτλερ είχαν σαρώσει και ισοπεδώσει τα πάντα στο διάβα τους. Όρθωσε το ανάστημά του και πρόβαλε ατρόμητα την κορμοστασιά του τούτος ο ρομαντικός πατριώτης της Πίνδου απέναντι στις πάνοπλές στρατιές των Ιταλών, έχοντας στην ουσία ως μοναδικό όπλο την ελληνική καρδιά και την ορθόδοξη πίστη, εχέγγυα και πολεμοφόδια, που, στη διαχρονική πορεία του Έθνους, στάθηκαν υπεράνω όλων των υλικών στρατιωτικών εξοπλισμών, εφευρημάτων και επινοήσεων.
Δίπλα στον ηρωομάρτυρα στρατιώτη, παρατάχθηκε η ηρωική γιαγιά, η μητέρα και η σύζυγος, μικρές κοπελίτσες με νεανικούς ώμους και τρυφερές ψυχές, μαθητούδια και αμούστακα θαρραλέα παλικάρια, γέροντες παππούδες και προπάπποι που όλοι μαζί αποτέλεσαν την αήττητη οπισθοφυλακή του ελληνικού στρατού. Οι ρεαλιστικές πραγματικότητες και τα αληθινά δεδομένα της αναμέτρησης θύμιζαν το Γολιάθ της Παλαιάς Διαθήκης ενάντια στο Δαυίδ. Τα νούμερα όμως αυτά έσπασαν «θριαμβευτικά» τα μούτρα τους πάνω στη λεβεντιά, στον τσαμπουκά, στην αποφασιστικότητα, στην ομοψυχία, στην αυταπάρνηση και στην αυτοθυσία των σύγχρονων Ιερολοχιτών της Πίνδου, αλλά και της Πατρίδας ολόκληρης, η οποία έτρεψε σε άτακτη φυγή του μακαρονάδες. Μπορούμε λοιπόν και σήμερα να τρέψουμε σε άτακτη φυγή τούτα τα παγκοσμοιοποιημένα και διεθνοποιημένα δηλητηριώδη νέφη, που σαν ερινύες και λερναίες ύδρες περικύκλωσαν τη Φυλή μας, ποτίζοντας τους πάντες με το αίσθημα της αδιαφορίας, του εφησυχασμού, της ατολμίας, του υλισμού, της χλιδής, του αποπροσανατολισμού και της προδοσίας; Αυτοί είναι οι σημερινοί εχθροί μας και όχι ο Τούρκος κατακτητής, ο οποίος είναι η συνέπεια όλων αυτών. Εξ’άλλου η θαλασσοφίλητη τούτη πατρίδα του Ελληνορθόδοξου Γένους, η Κύπρος μας, γνώρισε πολλούς κατακτητές οι οποίοι όμως ήταν πάντοτε προσωρινοί, με ημερομηνία λήξης και εξαφάνισης. Τα άσπιλα και άχραντα ιδανικά που όπλισαν τότε το φαντάρο της Πίνδου, τα οποία διέψευσαν κατηγορηματικά κάθε νούμερο και κάθε αριθμό, πηγάζουν από τον ίδιο το Χριστό μας και την μακροχρόνια ύπαρξη της Φυλής, του Γένους και του Έθνους μας. Βρίσκονται λοιπόν πάντοτε μπροστά μας, λειτουργικά και ανίκητα, αιώνια και αδάμαστα, ελεύθερα και ακατάλυτα, κίνητρα δημιουργικότητας που θα ανανεώσουν, θα αναζωογονήσουν και θα ανασυντάξουν τον Ορθόδοξο Νεοέλληνα για να βαδίσει επιτέλους το δρόμο της τιμής και του καθήκοντος. Με τα δεδομένα αυτά, τα εχέγγυα τούτα και τις βιωματικές επιτυχίες που έζησε η Φυλή μας, πιστεύω ακράδαντα πως, αν επιτέλους αφυπνισθούμε από τη χειμερία νάρκη, μπορεί να υπάρξει ένας εφικτός ρεαλισμός και όχι απλά μια ρομαντική αναδρομή όσο αφορά τη σύγχρονη μεταμόρφωση του θρυλικού έπους της Πίνδου, τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα Κύπρο όσο και για ολόκληρο τον Πανορθόδοξο Ελληνισμό με τις κατεχόμενες Αλύτρωτες Πατρίδες του. Ο χαρακτηρισμός και η απόδοση του αφελή ρομαντικού στα ανωτέρω είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί κάποιος να επιχειρήσει. Το δύσκολο είναι η αποτίναξη του ατομικού μας ζυγού και του Γολγοθά που φράσσει το αποτόλμημα της Ελληνικής καρδιάς, γεγονός που θα επιφέρει την Ανάσταση του Νεοέλληνα ορθόδοξου χριστιανού, του Γένους και της Πατρίδας. Τέτοιες αποστολές όμως χρειάζονται και ανθρώπους που τολμούν και δυστυχώς εμείς οι Ελληνορθόδοξοι στην εναλία γη Κύπρο πάσχουμε οδυνηρά από τέτοιες ελλείψεις... Ζήτωσαν οι αλησμόνητοι ήρωες των χιονισμένων βουνοκορφών της Πίνδου μας!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|