Του Δρ Αντώνη Στ. Στυλιανού Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου στην Χάγη στην γνωμοδότηση για την διαδικασία αποαποικιοποίησης και του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση αποτελεί απόφαση σταθμό στο διεθνές δίκαιο. Σε μια ιστορική και πρωτοφανή για σκοπούς της επιστήμης του διεθνούς δικαίου και της εφαρμογής του, το Διεθνές Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι συνθήκες αποαποικιοποίησης που ακολουθήθηκαν στην περίπτωση του συμπλέγματος του Αρχιπελάγους Τσάγκος στον Ινδικό Ωκεανό αποτελούν παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Η απόφαση έχει σημαντικές επιπτώσεις για την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού οι συνθήκες, κατ' αναλογία, είναι παρόμοιες με το καθεστώς εκχώρησης της κυριαρχίας από τους Βρετανούς στην νεοσυσταθείσα το 1960 Κυπριακής Δημοκρατίας και της παρακράτησης εδαφικής επικράτειας ως «Κυρίαρχες Βρετανικές Βάσεις».
Σε αντίστοιχες με την Κύπρο και την τότε διαδικασία ανεξαρτητοποίησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην βάση των Συνθηκών Ζυρίχης - Λονδίνου και της υιοθέτησης της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας που συμπεριλαμβάνεται στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας, το Διεθνές Δικαστήριο, ερμηνεύοντας το διεθνές δίκαιο, απεφάνθη ότι τέτοιες διαδικασίες αποτελούν παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, που παρόλο που δεν αποτελεί συμβατικό δίκαιο, συμπεριλαμβάνεται στο ευρέως αποδεκτό διεθνές εθιμικό δίκαιο, αποτελώντας μάλιστα κανόνες που δημιουργούν υποχρεώσεις έναντι όλων (ergs omens) και οι οποίοι πρέπει να γίνονται αποδεκτοί και να τυγχάνουν σεβασμού από το σύνολο των Εθνών που αποτελούν την διεθνή κοινότητα. Ως τέτοιας τεράστιας σημασίας, η απόφαση της 25ης Φεβρουαρίου 2019 αποτελεί ίσως την σημαντικότερη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου στην σύγχρονη εξελικτική πορεία του διεθνούς δικαίου. Με την απόφαση, που αποτελεί ουσιαστικά μη δεσμευτική γνωμοδότηση του Δικαστηρίου προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ που αιτήθηκε της γνωμοδότησης, ανοίγονται πλέον νέοι ορίζοντες στο διεθνές δίκαιο, ειδικά όσον αφορά την διαδικασία αποαποικιοποίησης και της νομιμότητας της, γεγονός που επηρεάζει και το καθεστώς των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο. Με την απόφαση κηρύσσεται εν πρώτοις παράνομη η παρακράτηση εδαφών από την αποικιακή δύναμη, ακόμη και για στρατιωτικούς σκοπούς και ακόμη και αν υπήρχε πρότερη συμφωνία (όπως στην περίπτωση του Μαυρικίου αλλά και της Κύπρου) και δεύτερον ζητείται η άμεση αποχώρηση - το συντομότερο δυνατό - των στρατευμάτων που παραμένουν στις επικράτειες που έχουν παρακρατηθεί την διαδικασία αποαποικιοποίησης. Αν και είναι νωρίς να εκτιμήσουμε πλήρως τις προεκτάσεις μιας τέτοιας απόφασης, θεωρείται δεδομένο ότι το διεθνές δίκαιο αλλάζει - ή καλύτερα ερμηνεύεται ως πρέπει να ερμηνεύεται. Πλέον, έχει διακριβωθεί το περιθώριο ερμηνείας του όρου «αυτοδιάθεση» και τα όρια της διαδικασίας αποαποικιοποίησης και επαφίεται στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αλλά και στην δική μας βούληση η εφαρμογή μιας τέτοιας μείζονος σημασίας απόφασης.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|