ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Ν. ΣΑΜΨΩΝ Ορθά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά το πέρας της συνάντησης που είχε με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί τοποθετήθηκε δημόσια ότι «δεν είναι δυνατόν από τη μια να γίνεται συζήτηση για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και από την άλλη η Τουρκία να προβαίνει σε όλες αυτές τις προκλήσεις». Αναρωτιέται όμως κανείς, τι θα συμβεί στο μέλλον μετά τη λύση του κυπριακού, όταν αυτά που εμείς σήμερα ορθά και νόμιμα χαρακτηρίζουμε ως προκλήσεις, θα αποτελούν πλέον απόλυτο δικαίωμα της Τουρκίας και των τουρκοκυπρίων;
Αν τώρα, και ενώ διεξάγονται συνομιλίες για ειρηνική επίλυση του προβλήματος, η Τουρκία προβαίνει σε προκλήσεις αυτού του είδους, με απανωτές εκδόσεις NAVTEX, με διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων με πραγματικά πυρά εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, με ευθεία και απροκάλυπτη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, τι θα γίνει όταν όντες πλέον συνιδρυτές, συνέταιροι και συνιδιοκτήτες του «νέου κράτους» ενδεχόμενα να πράττουν τα ίδια και χειρότερα, απόλυτα καλυμμένοι, νομικά, ηθικά και πραγματικά, πίσω από μια λύση που σαφώς θα εξυπηρετεί τα δικά τους κυρίως συμφέροντα; Κι αν σήμερα η Λευκωσία διαμηνύει ότι θα λάβει μέτρα και θα αντιδράσει με «τον πρέποντα τρόπο» στις τουρκικές προκλήσεις, ποια μπορεί αλήθεια να είναι η αντίδραση του «νέου κράτους» και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης η οποία θα τελεί, όπως όλα δυστυχώς δείχνουν, υπό την ομηρία των τουρκοκυπρίων και της Άγκυρας και υπό τη δαμόκλειο σπάθη του τουρκοκυπριακού βέτο; Βεβαίως, οι πιο πάνω προβληματισμοί ουδόλως θα πρέπει να εκληφθούν ως τοποθετήσεις ενάντια στη λύση του κυπριακού. Αντίθετα. Η όποια αξιολόγηση και ερμηνεία τους θα πρέπει να συντελεστεί υπό το φως της αναγκαιότητας εξεύρεσης ορθής και δίκαιης λύσης του Εθνικού Θέματος, με τρόπο ώστε να διασφαλίζεται στο διηνεκές, τόσο η λειτουργικότητα της ίδιας της λύσης όσο και η βιωσιμότητα και η επιβίωση της οντότητας που θα προέλθει από τη διευθέτηση του ζητήματος. Είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο που τονίζω και επαναλαμβάνω ότι ορθά ο Νίκος Αναστασιάδης έθεσε θέση αντινομίας σε ταυτόχρονη ύπαρξη διαλόγου για επίλυση του κυπριακού και συνεχών προκλήσεων και παραβίασης της νομιμότητας από πλευράς Τουρκίας. Και είναι ακριβώς μέσα από τούτο το πρίσμα που θα πρέπει να επαναξιολογηθεί τόσο ο διάλογος αυτός καθ’ εαυτός, όσο και η στρατηγική της ελληνοκυπριακής πλευράς στο Εθνικό Θέμα. Κι αυτό γιατί, αποτελεί τουλάχιστον πολιτική ανωριμότητα και παράλληλα επικίνδυνη εθνική πρακτική, η αγνόηση από πλευράς μας των απαράδεκτων τουρκικών πράξεων και απαιτήσεων προ της λύσης και ο ταυτόχρονος ευσεβοποθισμός μας ότι, με την επίλυση του προβλήματος, αυτού του είδους οι συμπεριφορές ως διά μαγείας θα εξαφανιστούν και θα πάψουν. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ποιες ασφαλιστικές δικλείδες επεξεργάζεται η πλευρά μας έτσι ώστε η κατάληξη σε συμφωνία λύσης να επιλύει το πρόβλημα αντί να παραλύει το κράτος; Ποια είναι τα προληπτικά εκείνα μέτρα στα οποία πρέπει να επιμείνουμε και ποιες οι θεραπείες οι οποίες πρέπει να αποτελούν κόκκινες δικές μας γραμμές σε ενδεχόμενες παρόμοιες και άλλες τουρκικές συμπεριφορές που θα θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την ύπαρξη του κράτους μετά τη λύση; Αν αυτά τα ερωτήματα δεν απαντηθούν, ή αν σε αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχουν ικανοποιητικές απαντήσεις, η επαναξιολόγηση των θέσεων μας και η επανατοποθέτηση μας επί όλων των ουσιαστικών πτυχών του κυπριακού καθίσταται άμεσα αναγκαία. Τώρα, προτού να είναι αργά.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|