Του Σωτήρη Ν. Σαμψών Νιώθω την ανάγκη να γράψω αυτό το δοκίμιο, με καθαρά ανθρώπινο προσανατολισμό, μακριά από πολιτικές και κομματικές συμπάθειες και σκοπιμότητες και κυρίως μακριά από εμπάθειες. Ο θάνατος του Δημήτρη Χριστόφια πυροδότησε –τουλάχιστον στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης- ποικίλες και πολλές φορές ακραίες αντιδράσεις, κυρίως ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους, σε ανθρώπους του λαού μας, ένθεν και ένθεν του πολιτικού στερεώματος. Το ίδιο συνέβηκε όταν απεβίωσε ο μ. Τάσος Παπαδόπουλος, ο μ. Σπύρος Κυπριανού, ακόμα και ο Γλαύκος Κληρίδης. Κατά το θάνατο του πατέρα μου Νίκου Σαμψών μάλιστα, η αντιπαράθεση εντός και εκτός Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ήταν τέτοια που τα σχόλια που ακούστηκαν και γράφτηκαν δεν τιμούν κανένα, ούτε τους κατήγορους ούτε και τους υπερασπιστές του.
Στην περίπτωση των 22 καταδρομέων που σκοτώθηκαν στις 15 Ιουλίου, 1974, έξω από το Προεδρικό Μέγαρο εν ώρα εντεταλμένης υπηρεσίας, ακόμα και η ίδια η Πολιτεία, όπως δυστυχώς και η Εκκλησία μας, για δεκαετίες διαχώριζαν τους νεκρούς μας σε «πραξικοπηματίες» και «αντιστασιακούς», εν γνώσει τους ότι αυτά τα παιδιά, άδικα έχασαν τη ζωή τους από αδελφικό βόλι, ακολουθώντας διαταγές των ανωτέρων τους και χωρίς να γνωρίζουν που πήγαιναν ούτε να έχουν την δυνατότητα να αρνηθούν εκτέλεση των διαταγών που έλαβαν. Αυτός ο λαός, πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι αν ούτε ο θάνατος μπορεί να μας ενώσει, δεν έχουμε ελπίδα να συμπορευτούμε για το κοινό καλό ούτε και στη ζωή. Δεν υπάρχει σανίδα σωτηρίας για τούτο το λαό αν ακόμα και μπροστά στην μονιμότητα και στην τραγικότητα του θανάτου, είμαστε ανήμποροι και ανίκανοι να βάλουμε στο περιθώριο τα όσα μας χωρίζουν, ή νομίζουμε ότι μας χωρίζουν και να βρούμε τις κοινές συνισταμένες για να προχωρήσουμε ενωμένοι εμπρός. Ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο Τάσος Παπαδόπουλος και τόσοι άλλοι που είχαν την τύχη ή την ατυχία να εμπλακούν στην πολιτική ζωή του τόπου σε κάποιο στάδιο της ζωής τους πριν αποθάνουν, δεν μπορεί μετά θάνατον να «ακούνε» τα όσα δεν άκουσαν εν ζωή. Ούτε να αναθεματίζονται ούτε βεβαίως και να θεοποιούνται. Ήταν κι αυτοί άνθρωποι, με τα καλά και τα κακά τους, με τα προτερήματα και τις αδυναμίες τους, με τα λάθη τους και τα σωστά τους. Ο λαός μας όμως βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα αδυσώπητο και ανελέητο κοινό εχθρό και όσο παραμένουμε διχασμένοι ακόμα και στο θάνατο, αυτός ο εχθρός θα έχει την ευκαιρία να μας κατασπαράξει και να εξαφανίσει κάθε τι ελληνικό από τούτη εδώ τη γη. Όσα λάθη, όσες παραλείψεις κι αν έγιναν, όσο κι αν κάποιοι κατά καιρούς κατέκριναν ή ακόμα κατακρίνουν τις πράξεις ή τις αποφάσεις πολιτικών αρχηγών που απέθαναν, ο θάνατος οποιουδήποτε συνανθρώπου μας δεν μπορεί να δίνει το δικαίωμα σε κανένα να παρεκτρέπεται, να αισχρολογεί και να παρουσιάζεται ως ευτυχής γιατί κάποιος έχει χάσει τη μάχη με το θάνατο. Είναι καιρός να αλλάξουμε χαρακτήρα σαν λαός αλλά κυρίως και σαν πολιτικοί ηγέτες. Ο διχασμός, ο φανατισμός, η πόλωση και η πολιτική ανθρωποφαγία ουδέποτε ωφέλησαν τον Ελληνισμό ούτε στην Κύπρο ούτε στη Μητροπολιτική Ελλάδα. Τουναντίον κάθε περίπτωση εθνικού διχασμού, ο Ελληνισμός την πλήρωσε ακριβά, με αίμα, δάκρυ και εδάφη. Οι Οθωμανοί Τούρκοι δεν ξεχώρισαν ποτέ και δεν θα ξεχωρίσουν και τώρα ανάμεσα σε δεξιούς, αριστερούς και κεντρώους. Ενωμένοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις εθνικές προκλήσεις αν θέλουμε να επιβιώσουμε στη γη των προγόνων μας ως Έλληνες και όχι ως κάτι άλλο…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|