Σήμερα θα ήθελα να ασχοληθούμε με ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Αυτό που εγώ ονομάζω η λωρίδα της παρανομίας! Έχει, είμαι βέβαιος, συμβεί σε όλους σας να οδηγείτε εντός του ορίου ταχύτητας στους κυπριακούς αυτοκινητοδρόμους, χρησιμοποιώντας την δεξιά από τις τρεις λωρίδες του δρόμου, την τρίτη γρήγορη λωρίδα. Και σε όλους έχει τύχει στα σίγουρα, σε κάποια στιγμή στην οδηγητική σας ζωή, στην εν λόγω λωρίδα να προπορεύεστε οχήματος που έχει κολλήσει στην κυριολεξία στον οπίσθιο προφυλακτήρα του αυτοκινήτου σας, δαιμονισμένα κορνάροντας και αναβοσβήνοντας τα φανάρια του, την ίδια ώρα που ο οδηγός του με χειρονομίας –σεμνές και άσεμνες- σας παραινεί να μετακινηθείτε αριστερά ώστε να μπορέσει να περάσει. Στο μεταξύ, το μιλίμετρο στο κατράν σας είναι κολλημένο στα 120 χιλιόμετρα την ώρα, άρα γρήγορα οδηγείτε στη γρήγορη λωρίδα, εντός όμως των παραμέτρων που ορίζει το όριο ταχύτητας.
Τώρα γιατί ο από πίσω οδηγός θεωρεί ότι η γρήγορη λωρίδα του δίνει καρτ μπλανζ για να παρανομήσει και να υπερβεί το όριο των 120 χιλιομέτρων την ώρα, δεν το κατάλαβα ποτέ. Τα 100 χιλιόμετρα ανά ώρα στους αυτοκινητόδρομους που είναι το κανονικό όριο ταχύτητας κανείς ποτέ δεν το τήρησε, εξ ου και η πολιτεία αναγκάστηκε «άτυπα» να το αυξήσει στα 120 χιλιόμετρα. Αλλά ουδέν τυπικότερο του ατύπου και ουδέν μονιμότερο του προσωρινού! Αυτή λοιπόν την ανοχή της πολιτείας, όχι μόνο στο ζήτημα του ορίου ταχύτητας αλλά σε κάθε επίπεδο της προσωπικής, κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής, ο λαός μας όχι μόνο την έχει παρεξηγήσει ως δεδομένη αλλά ακόμα χειρότερα, την θεωρεί όχι ως το μάξιμουμ των νόμιμων δικαιωμάτων του, αλλά ως το μίνιμουμ. Καθημερινά, γινόμαστε κοινωνοί τούτης της τραγελαφικής αλλά επικίνδυνης συνάμα συμπεριφοράς. Συλλογικά θεωρούμε όλοι, ότι αυτό που η πολιτεία ανέχεται, η ελαστικότητα που επιδεικνύει στην εφαρμογή των νόμων, καθίσταται δικό μας αναφαίρετο δικαίωμα από το οποίο έχουμε την ευχέρεια για να μην πω την υποχρέωση, να παρεκτρεπόμεθα και να παραβιάζουμε με κάθε ευκαιρία και με κάθε δυνατό τρόπο. Από αυτή τη συλλογική αντίληψη λοιπόν του νόμου και των δικών μας δικαιωμάτων, ξεκινούν και στο παρελθόν έχει ξεκινήσει πολλά από τα κακά που μας βρήκαν. Είτε σαν λαός, είτε προσωπικά τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά. Ο κυπριακός λαός φαντάζει να οδηγεί στη λωρίδα παρανομίας σε κάθε έκφανση της ζωής του. Ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί θεωρούμε εαυτούς υπεράνω του νόμου και εκνευριζόμαστε, αντιδρούμε και παραφερόμαστε όταν κληθούμε να δράσουμε εντός των νομίμων πλαισίων και όχι εντός της σφαίρας των δικαιωμάτων που εμείς οι ίδιοι έχουμε δώσει στους εαυτούς μας. Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να ισχυριστεί ότι η Κύπρος είναι ίσως μια από τις λίγες χώρες που το αξίωμα πως οι νόμοι είναι η έκφραση της εσωτερικής ηθικής κάθε λαού δεν εφαρμόζεται και δεν έχει αντίκρισμα. Με αυτές τις σκέψεις, καλό θα ήταν αν τουλάχιστον όσοι χρησιμοποιούν την λωρίδα παρανομίας είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ώστε να μην πάρουν κι άλλους στο λαιμό τους…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|