Τα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που διαρρέουν κατά καιρούς αλλά και τα προσφάτως τεκταινόμενα στις σχέσεις Άγκυρας-Ουάσινγκτον, αποδεικνύουν αυτό που εμείς γνωρίζουμε και εγώ διακήρυττα για χρόνια. Ότι δηλαδή, υπάρχει μια διαχρονική αυξανόμενη αντιπαλότητα μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Τουρκίας, η οποία διατηρείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Τόνιζα διαχρονικά ότι αποτύχαμε να αντιληφθούμε και να αξιολογήσουμε ορθά αυτή την πραγματικότητα και ότι συνεπώς, η στρατηγική που χαράξαμε και η πολιτική που ακολουθήσαμε στο κυπριακό τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια ήταν απόλυτα λανθασμένη, ενώ οι συμμαχίες που είχαμε επιλέξει, όχι μόνο δεν βοήθησαν την υπόθεση της Κύπρου, αλλά έβλαψαν ουσιαστικά τα εθνικά συμφέροντα.
Ο άκρατος αντιαμερικανισμός ήταν το κυρίαρχο στοιχείο τούτης της πολιτικής. Θεωρήσαμε –λανθασμένα- ότι πίσω από κάθε αναποδιά βρίσκονταν οι «αγγλοαμερικάνοι» και ταυτίσαμε τα αγγλικά με τα αμερικανικά συμφέροντα στο νησί, παρόλο που ενώπιον μας υπήρχαν όλα τα στοιχεία πως τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κύπρο εξυπηρετούντο καλύτερα μέσω της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι μέσω της Τουρκίας. Σε κάθε επίπεδο και με κάθε τρόπο, εντός αλλά και εκτός Κύπρου, σε πλατείες αλλά και διεθνείς οργανισμούς και αρένες, δεν χάσαμε ποτέ την ευκαιρία να επιδείξουμε την εχθρικότατη στάση μας έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών επί παντός επιστητού. Πολλές φορές μάλιστα, αυτή μας η στάση έναντι των ΗΠΑ, άγγιζε τα όρια της χυδαιολογίας, της ελεεινολογίας και της προκλητικότητας. Την ίδια ώρα που οι Αμερικάνοι μας έδιναν την επιλογή προσχώρησης στο ΝΑΤΟ, εμείς επιλέγαμε ως στρατηγικούς συμμάχους τους Αδέσμευτους, τον αραβικό κόσμο, τον Γιάσερ Αράφατ, τον Τίτο και τον Φιντέλ Κάστρο. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Η παρούσα κυβέρνηση, έχει κάνει ορθά βήματα προς τούτη την κατεύθυνση και έχει σε ικανοποιητικό βαθμό, αναστρέψει την μέχρι πρόσφατα ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική που ακολουθείτο. Παρά ταύτα, πολλά ακόμα υπολείπονται να γίνουν για να καταστεί η Κύπρος απαραίτητος εταίρος της Δύσης, όπως διαφάνηκε και από τον τρόπο και την έλλειψη στήριξης που οι κατά τα άλλα «σύμμαχοι και φίλοι» της Κύπρου επέλεξαν στην περίπτωση της παράφορης καταπάτησης και παραβίασης της εθνικής μας κυριαρχίας στις Κυπριακές Θάλασσες. Ιδιαίτερα τώρα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη και την εκδημοκρατικοποίηση, η ταυτόχρονη ερωτοτροπία της με τη Μόσχα και η ραγδαία αύξηση του ισλαμισμού στη χώρα θα αυξήσει ακόμα περισσότερο την ένταση στις σχέσεις των ΗΠΑ μαζί της. Ως εκ τούτου, η συνέχιση και ενδυνάμωση της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη είναι αδήριτη ανάγκη. Η Κύπρος πρέπει να αποτελεί για τη Δύση αλλά κυρίως για τις ΗΠΑ την «άλλη» επιλογή στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, μια επιλογή που θα δώσει την ευκαιρία αλλά και το δικαίωμα σε Αμερικανούς και Ευρωπαίους να απαλλαγούν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Άγκυρας. Συνεπώς, η προσχώρηση της Κύπρου στο ΝΑΤΟ αποτελεί μονόδρομο, ως εγγύηση της επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού στη γη των προγόνων του. ΥΓ. Αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι και η μικρή Κύπρος ήταν οι ΗΠΑ και οι ΗΠΑ η μικρή Κύπρος που για χρόνια μας καθύβριζε δημόσια, είμαι σίγουρος πως ήδη θα την είχαμε εξαφανίσει από προσώπου γης.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|