ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Ν. ΣΑΜΨΩΝ Αν αυτό που ζούμε σήμερα είναι το τέλος των συνομιλιών για λύση του κυπριακού –δυστυχής και απευκταία ομολογουμένως εξέλιξη- σηματοδοτείται ταυτόχρονα και το τέλος μιας εποχής και μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Αυτής που ήθελε το Εθνικό Θέμα να διευθετηθεί διά της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Η εποχή αυτή άρχισε με το τελευταίο μεγάλο λάθος, επί σειράς λαθών, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, το δοτό Σύνταγμα του 1960, η καταγγελία των 13 σημείων του Συντάγματος, η εμπλοκή της Εθνικής Φρουράς στα γεγονότα της Κοφίνου και η απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, η επιστολή προς τον Φαίδωνα Γκιζίκη, η προδοτική ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη και τέλος η συμφωνία για λύση του Κυπριακού με διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, φέρουν όλα την σφραγίδα του «Μεγάλου Εθνάρχη».
Για 40 τόσα χρόνια η πλευρά μας, πιστή στα συμφωνηθέντα, κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες να επιτύχει λύση του προβλήματος με τον τρόπο που συμφωνήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και μετέπειτα από τον μακαριστό Σπύρο Κυπριανού. Στο βωμό αυτής της προσπάθειας, θυσιάστηκαν διαχρονικά αρχές και αξίες, παραβιάστηκαν κόκκινες γραμμές, έγιναν παραδεκτές και απαράδεκτες υποχωρήσεις και το κυπριακό διολίσθησε σε επικίνδυνα σημεία. Οι θιασώτες αυτού του τρόπου λύσης του κυπριακού, αποπειράθηκαν –ανεπιτυχώς- για δεκαετίες, να πετύχουν διευθέτηση του εθνικού προβλήματος χρησιμοποιώντας μια εξίσωση η οποία δεν έλυσε και ουδέποτε μπορούσε να λύσει το πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η φόρμουλα της εξίσωσης που χρησιμοποίησαν ήταν λανθασμένη. Το γεγονός αυτό διαφάνηκε αρκετά νωρίς, πλην όμως, ετσιθελικά κάποιοι επέμεναν για δεκαετίες να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Δυστυχώς όμως ο κύκλος ούτε τετραγωνίστηκε ούτε πρόκειται ποτέ να τετραγωνιστεί. Το τέλος λοιπόν των συνομιλιών –και όλα δείχνουν δυστυχώς ότι το τέλος έρχεται, εξ ου και οι πρόσφατες δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού περί ανυπαρξίας πρόσφορου εδάφους για λύση- σηματοδοτεί και το τέλος εφαρμογής της συγκεκριμένης εξίσωσης. Το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι αν οι θιασώτες της εξίσωσης, που για χρόνια ολόκληρα, ακολουθώντας τις «παρακαταθήκες» του Μακάριου, επέμεναν στο ανέφικτο ως τη σωστή διαδικασία και ως τρόπο εξεύρεσης λύσης, κλείνοντας πεισματικά αυτιά και μάτια στα σημεία των καιρών, στις διεθνείς ανακατατάξεις και στη σημερινή πραγματικότητα, θα θεωρήσουν ότι ταυτόχρονα ενδεχόμενα να σηματοδοτείται και το τέλος της δικής τους εποχής, κι αν απ’ αυτό και μόνο το ενδεχόμενο θα συνεχίσουν να πορεύονται σε μια αδιέξοδη πορεία ή μπορούν να προτάξουν και να προωθήσουν λύση άλλη από αυτή την οποία για 40 χρόνια επίμονα μεν αλλά μάταια δε, διεκδικούσαν. Το επόμενο βεβαίως ερώτημα που τίθεται είναι αν οι συγκεκριμένοι διαθέτουν την πολιτική ευθιξία να παραδώσουν τη σκυτάλη σε αυτούς που είτε προβληματίστηκαν με τον κατ’ επανάληψη αποπειρούμενο στείρο τρόπο επίλυσης, είτε που ουδέποτε ασπάστηκαν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως μέθοδο επίλυσης του κυπριακού προβλήματος. Όποια όμως κι αν είναι η απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα, ένα είναι το σίγουρο. Πως στην απευκταία περίπτωση ναυαγίου των συνομιλιών, θα είναι πολιτικά ανώριμο, αδαές και εθνικά επιζήμιο, αν κάποιοι, ακόμα και τώρα, αποπειραθούν να θέσουν εκ νέου τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως τη φόρμουλα για λύση του κυπριακού στην όποια νέα προσπάθεια για διευθέτηση του Εθνικού Θέματος. Ο λαός θα τους δακτυλοδείξει και η ιστορία θα τους κατατάξει στις μαύρες δέλτους της.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
March 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|